Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Արէա]

Աչքիս մեկդ էս քննարկումը տեղափոխեք գրականություն բաժին

Գրքի ամենաթույլ հատվածն ա Բայց դե հասկանալի ա, առանց էս հատվածի վերջի թողած տպավորությունն էդքան ուժեղ չէր լինի:

Որ էդ սիրաքստիկները գրքի թույլ հատվածներից ա, էդ տենց ա )
Բայց վերջն էլ մի բանի պետք չի։
Կեսերում տպավորությունն ավելի ուժեղ էր, քան վերջի սադոմազո կայֆերը )

Չկրկնվելու համար մեջբերեմ

Ջորջ Օրուելլ - 1984

Որտեղ հետաքրքիր պատմության ուղիղ կեսից առանց որևէ նախնական ակնարկի ու զգուշացման թռնում են դեմքիդ ու սկսում են մանրամասն նկարագրել թե ոնց են առնետներն ուտում կենդանի մարդու աչքերն ու լեզուն, ու ոնց ա մարդը կմախքի վերածվում։

Հենց հասնեք գրքի մոտավորապես կեսերին, ճղեք, ջնջեք, ռադ արեք էն մյուս կեսը, որովհետև էն ինչ կարդալու եք դրանից հետո որևէ նմանություն չունի նրան ինչ կարդացել եք մինչ էդ։ Միայն բռնություն ու ֆիզիկական կտտանքների մանրամասն, մանրամասն, մանրամասն նկարագրություն։

Եվ ուրեմն, պոկում ենք գրքի ուղիղ կեսը, մնացած մասից գտնում պոկում ենք սիրային մուսի պուսիները, ու ստանում ենք բավականին հետաքրքիր ու կլանող պատմություն մարդկային հասարակության այլընտրանքային զարգացման մասին, որը շատ բաներով կհիշեցնի ոչ շատ վաղ անցյալը, որոշ բաներով նաև ներկան, ու կօգնի նաև խուսափել ապագայի սխալներից։

Իսկ թե էն պոկած էջերը ինչ կապ ունեին էս ամեն ինչի հետ, ու թե ինչ պարտադիր էր դրանց առկայությունը, մնաց անհասկանալի, ու բացի տհաճ նստվածքից գրքի վերաբերյալ, ուրիշ որևէ զգացողություն, միտք չառաջացրեց։

[Sambitbaba]

(հիշացնեմ, որ մազոխիստ բառն օգտագործում եմ այն իմաստով, որ իմաստի վրա շեշտը դրել է Sagittarius-ը

Ինձ թվում է, որ Սագիտարիուսն այդ գիրքը կարդալուց ունեցել է նույն զգացմունքներն, ինչ ես, և այդ պատճառով վստահորեն կարող եմ ասել, որ նրա օգտագործած տարբերակում "մազոխիստ" բառի մեջ սխալ է անագանքի նշույլ անգամ փնտրել, Զաք...
Ասեմ, որ ինքս կարդացել եմ այդ գիրքը դեռ սովետի ժամանակներում, երբ այն ընդհանրապես արգելված էր ու կարդալու համար կարելի էր դատի տակ ընկնել... Նման գրքերը կարդում էինք գաղտնի, միայն ամենավստահելի ծանոթից-ծանոթի փոխանցելու միջոցով, քանզի դրանք կարդացողներին շատ խիստ էին սովորաբար պատժում... Հաճախ չկային գրքերի օրիգինալներն անգամ ու կարդում էինք երբեմն բազմիցս ընթերցված ու համարյա քրքրված քսերո-տարբերակները... Այսինքն, այդ գիրքը հենց մեր մասին էր, Զաք ջան, մեր իրականության մասին, ու սա գրում եմ, որովհետև Բյուրը շատ ճիշտ նկատեց այդ:

Եվ, չնայած այդ գիրքը կարելի էր նույնիսկ ընկալել որպես մեր կյանքի օրագրային գրառում էլ, բայց և այնպես այն ոչ մի հաճույք չի պատճառել ինձ: Ու երբ մեր ջահելներն այստեղ քննարկում են ու հիանում նրա գեղեցկություններով, ես ազնվորեն ասած, անկարող եմ հասկանալ նրանց աշխարհընկալումը... Լռում եմ սովորաբար, իհարկե, բայց միևնույն է, միակ զգացմունքը, որ կարող եմ ապրել, - խղճալ նրանց ու Սագիտարիուսի նման համարել մազոխիստ: Որովհետև այն ժամանակներում նման գրքեր ճարելու համար լավ ծանոթություն պետք է ունենայիր միայն, իսկ ձեռք բերելու համար էլ` աշխատավարձիցդ ավել գումարներ վճարեիր: Ու խոսքս ոչ միայն Օրուելի կամ Նիցշեի կամ Պաստերնակի գրքերի մասին է, այլև Հեմինգուէյի կամ Սարտրի կամ նույնիսկ Ցիցերոնի: ՀԻշում եմ, Սքոթթ Ֆիջերալդի երեքհատորյակի համար (նոր էր լուս տեսել) մեկուկես աշխատավարձս վճարեցի, իսկ Պլուտարքոսի "Համեմատական կենսագրությունների" երեքհատորյակի համար (այն ժամանակ աշխատավարձս արդեն ավելի բարձր էր)` երեք աշխատավարձս:

Այսինքն, այսօր գրականության ընտրությունն այնքան է մեծ, որ ձեռքդ ընկած բանը կարող ես հանգիստ մինչև վերջ չկարդալ:
Ես համարում եմ, որ նման գիրք կարող են այսօր կարդալ Բյուրի նմանները, աշխարհի հանդեպ պոզիտիվ հայացք ունեցողները, ովքեր կարող են հանգիստ վերաբերվել դրան և անցնել առաջ, գնահատելով գրքի նախկին արժանիքները: Բայց նրանք, ովքեր առանց այն էլ հակված են ամեն ինչում սևը տեսնել ու համարում են, որ այս աշխարհը ստեղծված է միայն իրենց ցավ պատճառելու համար (խոսքս քո մասին չէ, հանկարծ չկարծես), - նման գրականությամբ սնուցում են իրենց մաղձը միայն, և հենց այս նկատի ունի Սագիտարիուսը: Հիշիր, որ նա օգտագործեց այդ բառը ոչ թե "Ուինսթընի և Ջուլիայի մեծ սերը կամ սիրո ուժը" նկարագրող դրվագներից հաճույք ստանալու համար, այլ գրքի ընդհանուր մեսիջի համար...

Սամ ջան, եթե մազոխիստ բառն օգտագործվում է նկատի ունենալով միայն, թե անձն ինքն իրեն ցավ է պատճառում առանց հաճույք ստանալու ապա ես քո ասածի պես դեն կնետեմ նողկալի ու զզվելի հատկությունները:

Այո, Զաք ջան, այսօր ավելի հաճախ հենց այդպես էլ օգտագործվում է...

Քեզանից չեմ նեղանում, Սամ ջան, ու պատրաստ եմ առանց《պաշտպանվելու》անընդհատ ցանկացած թեմա քննարկել քեզ հետ, որովհետև քեզ համար չկա ավելի վեհ բան, քան մարդն է:

Կա. Մարդ-աստված:

[Sambitbaba]

քեզ ժեշտին տուր կամ վազի:

Մետաղի կամ ապակու՞...

[StrangeLittleGirl]

Որ էդ սիրաքստիկները գրքի թույլ հատվածներից ա, էդ տենց ա )
Բայց վերջն էլ մի բանի պետք չի։
Կեսերում տպավորությունն ավելի ուժեղ էր, քան վերջի սադոմազո կայֆերը )

Չկրկնվելու համար մեջբերեմ

Ես սադոմազո կայֆերի հետ չեմ, այլ էն ամենա-ամենավերջը, որ Ուինսթոնը զգում ա, որ սիրում ա Մեծ եղբորը:

[Զաքար]

Ու նաև նշանակում ա էգոիզմ, նշանակում ա՝ երբ առնետներ դեմ տան, գոռալու ա՝ էս նույնը Ջուլյային արեք:

Ըստ իս երբ խոսքը փոքրիկի մասին է գնում կարծում եմ, որ ճիշտ կլինի հարցին նայել նյութական աշխարհի երկու հիմնական ոլորտներից ` կյանքի և հասարակայնության տեսանկյուններից:
Հասարակայնության տեսանկյունից ինչպես ասացիր Ուինսթընի Ջուլիայի հանդեպ արածն էգոիզմ էր, բայց էս սահմանումը չենք կարող տարածել երեխայի վրա, քանի որ երեխան ակամա գտնվում է կյանքի 《իշխանության》տակ:
Իսկ կյանքում մարդը շարժվում է բնազդներով և, որքանով ես գիտեմ, բնազդն անխափան է գործում:

[StrangeLittleGirl]

Մետաղի կամ ապակու՞...

Սամ

[StrangeLittleGirl]

Ըստ իս երբ խոսքը փոքրիկի մասին է գնում կարծում եմ, որ ճիշտ կլինի հարցին նայել նյութական աշխարհի երկու հիմնական ոլորտներից ` կյանքի և հասարակայնության տեսանկյուններից:
Հասարակայնության տեսանկյունից ինչպես ասացիր Ուինսթընի Ջուլիայի հանդեպ արածն էգոիզմ էր, բայց էս սահմանումը չենք կարող տարածել երեխայի վրա, քանի որ երեխան ակամա գտնվում է կյանքի 《իշխանության》տակ:
Իսկ կյանքում մարդը շարժվում է բնազդներով և, որքանով ես գիտեմ, բնազդն անխափան է գործում:

Հակառակը, ես նկատի ունեմ, որ երեխայի արածն էր էգոիզմ: Իսկ մեծ հասակում խորը հոգեբանական պահ կա. ինչի ասես չեն ենթարկել մարդուն, չեն կարում արդյունք ստանան, վերջապես իրա ամենասարսափելի վախի դիմաց են կանգնացնում: Ու ի՞նչ կանի էդ դեպքում: Այ էստեղ ա հարցը:

[Շինարար]

Ահագին էլ ձգել ես Ու լավ ա՝ ամառ օրով ա, ձմեռներն ավելի անտանելի են լինում:
Սկզբի համար անպայման քեզ ժեշտին տուր կամ վազի. օգնում ա:

Բյուր, խոսքը գրքի թողած դեպրեսիայի մասին ա, ոչ թե արտագաղթի, հլա որ ես դեռ վայելելու փուլում եմ արտագաղթի առումով:

Գրքից սպասելիքներս չարդարացան, նոր էստեղ օֆֆիսի ժողովրդի հետ էդ էի քննարկում: Էնքան էի լսել, էնքան էի մենակ դրականը լսել, գուդրիդսում բոլոր ծանոթներս ամենաբարձր գնահատականներ էին տվել, սպասում էի՝ նույնպիսի ազդեցության տակ ընկնել, ոնց առաջին անգամ Կաֆկա կարդալիս կամ Կամյու կամ Դոստոևսկի կամ երկրորդ անգամ Բորխես կարդալիս Կաֆկայի դոզան հատկապես էսքան տարի հետո էլ չի թողնում: Ուղղակի լավ վեպ էր, հետաքրքիր կարդացվող, հենց գրքում կար՝ որ էս ամենը մենք գիտեինք, ինքը ուղղակի շարադրել ա: Դե հա, բայց Կաֆկան նույնիսկ վատ թարգմանությամբ ավելի լավ ա շարադրում էն ամենը, ինչը էլի հարազատ ա, ծանոթ: Նկատի ունեմ՝ լավագույն պատմողը չի Օրվելը:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, խոսքը գրքի թողած դեպրեսիայի մասին ա, ոչ թե արտագաղթի, հլա որ ես դեռ վայելելու փուլում եմ արտագաղթի առումով:

Գրքից սպասելիքներս չարդարացան, նոր էստեղ օֆֆիսի ժողովրդի հետ էդ էի քննարկում: Էնքան էի լսել, էնքան էի մենակ դրականը լսել, գուդրիդսում բոլոր ծանոթներս ամենաբարձր գնահատականներ էին տվել, սպասում էի՝ նույնպիսի ազդեցության տակ ընկնել, ոնց առաջին անգամ Կաֆկա կարդալիս կամ Կամյու կամ Դոստոևսկի կամ երկրորդ անգամ Բորխես կարդալիս Կաֆկայի դոզան հատկապես էսքան տարի հետո էլ չի թողնում: Ուղղակի լավ վեպ էր, հետաքրքիր կարդացվող, հենց գրքում կար՝ որ էս ամենը մենք գիտեինք, ինքը ուղղակի շարադրել ա: Դե հա, բայց Կաֆկան նույնիսկ վատ թարգմանությամբ ավելի լավ ա շարադրում էն ամենը, ինչը էլի հարազատ ա, ծանոթ: Նկատի ունեմ՝ լավագույն պատմողը չի Օրվելը:

Եսի՞մ, ես ահագին վատ էի գիրքը կարդալուց հետո: Ու մի քիչ ավելի լավ սկսեցի հասկանալ Հայաստանի ավագ սերնդին: Մինչև հիմա էլ տպավորությունս չի անցել: Ես ամեն գիրք չի, որ սենց ամենայն մանրամասնությամբ հիշում եմ կարդալուց մեկ-երկու տարի հետո:

[Շինարար]

Եսի՞մ, ես ահագին վատ էի գիրքը կարդալուց հետո: Ու մի քիչ ավելի լավ սկսեցի հասկանալ Հայաստանի ավագ սերնդին: Մինչև հիմա էլ տպավորությունս չի անցել: Ես ամեն գիրք չի, որ սենց ամենայն մանրամասնությամբ հիշում եմ կարդալուց մեկ-երկու տարի հետո:

Հա, համաձայն եմ, ծանր տպավորություն ա թողնում, դրա համար եմ ասում՝ դեպրեսիա էլի, ինչո՞ւ մենակ ավագ սերնդին, կուսակցությունը անմահ ա՝ կոմունիստական լինի, թե հանրապետական, հետո նկարագրված մոդելի մեջ նույն հաջողությամբ ԱՄՆ-ն էլ ա տեղավորվում, պատերազմի ուղղությունները փոխվում են իհարկե, բայց պատերազմը մշտապես կա, իհարկե Սովետական Միությունը էդ չարիքի ամենակատարյալ տարբերակն էր: Գրքից ուղղակի, էլի եմ ասում, սպասելիքներս երևի շատ մեծ էին:

[Զաքար]

Հակառակը, ես նկատի ունեմ, որ երեխայի արածն էր էգոիզմ: Իսկ մեծ հասակում խորը հոգեբանական պահ կա. ինչի ասես չեն ենթարկել մարդուն, չեն կարում արդյունք ստանան, վերջապես իրա ամենասարսափելի վախի դիմաց են կանգնացնում: Ու ի՞նչ կանի էդ դեպքում: Այ էստեղ ա հարցը:

Ամեն դեպքում ինձ համար էգոիզմն ավելի հասուն տարիքի գործընթաց է, որովհետև չեմ կարծում, թե մեկը կարող է սիրել մի բան (էգոն) ինչն իր պատկերացումների սահմաններից դուրս է (հատկապես երեխայի պարագայում):
Նաև գրքի մեջ իմ ասածը հաստատող պատկեր կա, որի կողքով անտարբեր անցնելը կարծում եմ սխալ կլինի:
Շատ հստակ պատկերված է, որ երեխան երբևէ կուշտ չի կերել էն ժամանակ, երբ բոլորը սովի մեջ էին, հետևաբար չեմ կարծում, թե էդ պայմաններում նրա մեջ էգոն հասցներ զարգացած լինել:

[StrangeLittleGirl]

Հա, համաձայն եմ, ծանր տպավորություն ա թողնում, դրա համար եմ ասում՝ դեպրեսիա էլի, ինչո՞ւ մենակ ավագ սերնդին, կուսակցությունը անմահ ա՝ կոմունիստական լինի, թե հանրապետական, հետո նկարագրված մոդելի մեջ նույն հաջողությամբ ԱՄՆ-ն էլ ա տեղավորվում, պատերազմի ուղղությունները փոխվում են իհարկե, բայց պատերազմը մշտապես կա, իհարկե Սովետական Միությունը էդ չարիքի ամենակատարյալ տարբերակն էր: Գրքից ուղղակի, էլի եմ ասում, սպասելիքներս երևի շատ մեծ էին:

Ավագ սերնդին, որտև դա ա, որ ամենամոտն ա ինձ, ու էդ ամենը տեսել են իրանց աչքերով: Ու էլի եմ ասում. պետք չի ասել, թե հիմա էլ ա տենց, թե ԱՄՆ-ն էլ ա տենց, թե սենց, թե նենց: Չէ՛, դա հենց Սովետն էր: Մեկ էլ երևի ֆաշիստական Գերմանիան տեղավորվի էդ մոդելի մեջ: Գուցե հիմիկվա բռնապետություններից էլ ասենք Հյուսիսային Կորեան, բայց չէ՛, դա հիմիկվա Հայաստանը չի, ոչ էլ հիմիկվա ԱՄՆ-ն ա, ոչ էլ նույնիսկ Ռուսաստանը:

[StrangeLittleGirl]

Ամեն դեպքում ինձ համար էգոիզմն ավելի հասուն տարիքի գործընթաց է, որովհետև չեմ կարծում, թե մեկը կարող է սիրել մի բան (էգոն) ինչն իր պատկերացումների սահմաններից դուրս է (հատկապես երեխայի պարագայում):
Նաև գրքի մեջ իմ ասածը հաստատող պատկեր կա, որի կողքով անտարբեր անցնելը կարծում եմ սխալ կլինի:
Շատ հստակ պատկերված է, որ երեխան երբևէ կուշտ չի կերել էն ժամանակ երբ բոլորը սովի մեջ էին հետևաբար չեմ կարծում, թե էդ պայմաններում նրա մեջ էգոն հասցներ զարգացած լինել:

Հակառակը. էգոիզմը հենց ավելի փոքր տարիքին բնորոշ բան ա, դիֆոլթ տարբերակն ա, երբ անձը մտածում ա մենակ իրա կաշին փրկելու մասին: Իսկ էգոյից մարդիկ դուրս են գալիս մեծանալու ու հասունանալու հետ, հասարակական նորմերին ծանոթանալուն զուգընթաց: Ու էդ փոքր տարիքի պատկերում էգոիզմի պարզ դրսևորում ա: Հա՛, սոված ա, մյուսներն էլ են սոված, բայց մենակ իրա մասին ա մտածում: Եթե մայր լիներ, մայր էլ չէ, այլ չափահաս, հաստատ երեխայի հետ կկիսվեր:

[Sambitbaba]

Սամ

[StrangeLittleGirl]

Մոդերներ, 1984-ի մասին առանձին թեմա բացեք էլի կամ եթե կա, էս գրառումները տեղափոխեք: Ափսոս ա, որ սենց հավես քննարկումը գնա-կորի: