Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[Արամ]

Արամ ջան, լսել եմ իհարկե:
Լսել եմ նաև, թե ինչպես են մտերիմ մարդիկ իրար հետ հայհոյանքով խոսում:

Ախր հայհոյանքով խոսելը ու իմ օրինակ բերած արտահայտությունը իրար հետ ինչո՞վ են կապված։

Ընդհանուր հասկանում եմ, որ խոսակցությունը տանում ես լեզվի ճկունության դաշտ:
Համամիտ եմ, որ կան բառեր կամ բառակապակցություններ, որոնք փոխում են իրենց իմաստները, որոշ միջավայրերում:
Բայց ոչ բոլորն էլի:

Հարցս հետևյալն էր, իմ օրինակ բերած արտահայտությունը վիրավորական համարու՞մ ես։ Այսինքն սա էդ "ոչ բոլորի" մեջ մտնում ա թե չէ՞։

Իսկ ընդհանրապես նախընտրում եմ մարդկանց դիմել (բառիս ամենալայլն իմաստով) դրական արտահայտություններով և ոչ թե բառերորով, որոնց իմաստները բավականին բացասական են:

Զաքար ջան "տանջաքից հաճույք ստացող" արտահայտության ի՞նչն ա բավականին բացասական։ Ես օրինակ, երբ որ նստում եմ 50 ժամ տանջվում եմ մի հատ խնդրի վրա, հաճույք եմ ստանում, ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ։

[Զաքար]

Ախր հայհոյանքով խոսելը ու իմ օրինակ բերած արտահայտությունը իրար հետ ինչո՞վ են կապված։

Մի պարզ պատճառով, այն որ երկուսն էլ վիրավորանք են հանդիսանում:

Զաքար ջան "տանջաքից հաճույք ստացող" արտահայտության ի՞նչն ա բավականին բացասական։ Ես օրինակ, երբ որ նստում եմ 50 ժամ տանջվում եմ մի հատ խնդրի վրա, հաճույք եմ ստանում, ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ։

Արամ ջան, քո տրամաբանությանը համապատասխան օրինակ էլ ես բերեմ:

Կա սեր բառը, որն ունի երկու իմաստ ` սեր, որպես զգացմունք և սեր որպես կաթի սեր կամ փող որպես դրամ և փող որպես երաժշտական գործիք:
Հիմա ասեմ հիմնական միտքս: Քո տանջանքի մեջ բացասական բան չկա այսինք էդ տանջանքից հաջույք ստանալդ չի ասում, թե էությունդ/տեսակդ անմարդկային է (ներիր), իսկ երբ մեկը հաճույք է ստանում մարդուն կտտանքներ ենթարկելու երևույթից այ դա շատ վատ բան է:

Զաքար ջան, չե՞ս լսել, որ ասում են, խոմ դու մազոխիստ չես, ո՞նց ես էսքան գործը արել․․․․էլի՞ վիրավորական ա։

Արամ ջան, բնականաբար վիրավորական է, քանի որ եթե ինձ տանջում եմ ապա տանջում եմ ոչ թե հաջույք ստանալու համար այլ ինչ-որ բանի հասնելու համար:

[Շինարար]

Օ գրագետ Աթեիստ:
Գրում եմ քեզ քո գրագիտությունից անդին:
Շնորհակալ եմ քեզ, որ ամեն անգամ ստույգ պատկերացումներ ես տալիս ինձ սեփական կրկնաանգրագիտության մասին:
Երջանիկ եմ, որ սրամտությունդ կարողանում ես դրշմել մարդանց գիտակցության մեջ:

Ըհըն

[Զաքար]

Ըհըն

Չհասկացա, թե ինչ ես ուզում ասել

[Աթեիստ]

Երբ մեկը հաճույք է ստանում մարդուն կտտանքներ ենթարկելու երևույթից այ դա շատ վատ բան է:

Արամ, էսքանը հերիք ա, հասկանալու համար, որ Զաքարը էդ բառի համար ունի սեփական սահմանումը ու իրան հեչ պետք չի հասկանալ, որ մազոխիզմը մենակ կտտանքից հաճույք ստանալը չի։

Ինքը «սերը» լավ էլ օրինակ բերես, նման ա նրան, որ ինքը գիտի դրա մենակ մի իմաստը, հիմի դու ինչքան ուզում ես մյուս իմաստի հիման վրա բան բացատրի ...

[Զաքար]

Արամ, էսքանը հերիք ա, հասկանալու համար, որ Զաքարը էդ բառի համար ունի սեփական սահմանումը ու իրան հեչ պետք չի հասկանալ, որ մազոխիզմը մենակ կտտանքից հաճույք ստանալը չի։

Ինքը «սերը» լավ էլ օրինակ բերես, նման ա նրան, որ ինքը գիտի դրա մենակ մի իմաստը, հիմի դու ինչքան ուզում ես մյուս իմաստի հիման վրա բան բացատրի ...

Կա սեր բառը, որն ունի երկու իմաստ ` սեր, որպես զգացմունք և սեր որպես կաթի սեր կամ փող որպես դրամ և փող որպես երաժշտական գործիք:
Հիմա ասեմ հիմնական միտքս: Քո տանջանքի մեջ բացասական բան չկա այսինք էդ տանջանքից հաջույք ստանալդ չի ասում, թե էությունդ/տեսակդ անմարդկային է (ներիր), իսկ երբ մեկը հաճույք է ստանում մարդուն կտտանքներ ենթարկելու երևույթից այ դա շատ վատ բան է:

Աթեիստ ջան, էդ ինչպե՞ս չես նկատել, որ էստեղ երկու իմաստների մասին էլ խոսել եմ:
Նաև այն որ ցույց եմ տվել երկու իմաստների տարբերությունը բնորոշելով առաջինն նորմալ, իսկ երկրորդին (երբ մեկը հաճույք է ստանում մարդուն կտտանքներ ենթարկելու երևույթից այ դա շատ վատ բան է) անմարդկային հատկություն:

Ի դեպ, եղբայր, կտտանքների մասին գրելով՝ ես նկատի եմ ունեցել կոնկրետ «1984»–ի մեջ նկարագրվածը (մարդկանց սարսափելի դաժան կտտանքների էին ենթարկում), ոչ թե մազոխիզմն ընդհանրապես եմ ընկալում որպես կտտանքներից հաճույք ստանալ։


Արամին վերջին գրառմանս մեջ հստակ ասացի, որ երբ մարդը 1984-ի կտտանքները կարդում ու հաճույք է ստանում էդ ցավից առնվազն աննորմալ է:
Հետևաբար եթե մեկն ասում է ինձ, թե դու 1984-ի կտտանքները կարդալով հաճույք ես ստանում դա ես վիրավորանք եմ ընկալում:

[Sambitbaba]

Զզվելի, նողկալի, տանջանքից հաջույք ստացող և այլն.

Սխա՞լ գիտեմ բառի իմաստը

Զաք ջան, թույլ տուր այնուհանդերձ համաձայնվել նրանց հետ, ով ասում է, որ դու այնքան էլ ճիշտ կարծիք չունես "մազոխիստ" բառի այսօրվա նշանակության վերաբերյալ:

Բերեմ օրինակ հենց ինձ, որ ավելի հասկանալի լինի քեզ համար: Ես, օրինակ, ատում եմ աշխատանքը, որ անում եմ այսօր, առավել ևս, որ այն ոչ ինչ-որ հագեցում է բերում ինձ և ոչ էլ ֆինանսապես է ապահովում: Իսկ ես շարունակում եմ օր-օրի վրա կատարել այդ աշխատանքը, չկարողանալով ոչ մի կերպ ինձ պոկել դրանից ու տրվել հենց ինձ համար շատ ավելի հետաքրքիր ու նաև շահաբեր գործի:
Եվ իմ այս հիմար ապրելակերպի համար, եթե դու ինձ հարյուր տոկոսանոց մազոխիստ անվանես, ես երախտագիտությունից բացի ուրիշ ոչ մի զգացմունք չեմ կարողանա ունենալ քո հանդեպ...

Իսկ մազոխիստի դասական տարբերակը. վերջինս ուղղակի հակապատկերն է սադիստի. սադիստը հաճույք է ստանում ուրիշներին ցավ պատճառելուց, իսկ մազոխիստը` սեփական անձին ցավ պատճառելուց: Եվ նույնիսկ այս դասական տարբերակում էլ կարող ես հանգիստ դեն նետել ասածիցդ` "զզվելին" ու "նողկալին", - դրանք պատմության կողմից չափից դուրս չափազանցված տարրեր են, որ խառնել են բառի իսկական իմաստին:

Իրականում "մազոխիզմ" տերմինը ծագել է ավստրիացի գրող Լեոպոլդ Ռիտտեր ֆոն Զախեր-Մազոխի "Վեներան մորթիների մեջ" բավական անմեղ վեպի հիման վրա: Այնտեղ հերոսը թույլ է տալիս սիրուհուն, երկու բառով ասած, հազար ու մի օյին խաղալ իր գլխին: Ու քանի որ Զախեր-Մազոխն առաջինն է, որ նկարագրել է հոգեբանական այդ վիճակը, այն նրա անունով էլ կոչվում է` մազոխիզմ:
Հիմա արդեն այնքան էլ լավ չեմ հիշում, բայց կարծես թե Զախեր-Մազոխն այդ վեպը գրել էր հենց որպես հակապատկեր Մարկիզ Դե Սադի սադիստական վեպերի (դե Սադ - սադիզմ): Երևի նախանձում էր Դե Սադին ու որոշեց մի բանով էլ ինքն աչքի ընկնել...

Բայց, հիրավի, նույնիսկ այն ժամանակներում հավանաբար այդ բառն այնքան բացասական նշանակություն չի ունեցել, որքան դու ես տալիս: Էլ չխոսենք այսօրվա մասին, երբ մարդուն նույնիսկ ցավակցելու նպատակով կարող են մազոխիստ անվանել...

Հուսով եմ, չնեղացար, եղբայրս...

[Զաքար]

Զաք ջան, թույլ տուր այնուհանդերձ համաձայնվել նրանց հետ, ով ասում է, որ դու այնքան էլ ճիշտ կարծիք չունես "մազոխիստ" բառի այսօրվա նշանակության վերաբերյալ:

Սամ ջան, էս թեմայի վերաբերյալ իմ բոլոր գրառումներում մեկ իմաստ է ընկած:
Ինձ համար անընդունելի է այն երբ մարդը սեփական անձին ցավ պատճառելուց հաճույք է ստանում:
Իսկ Sagittarius-ի մեջբերման մեջ հստակ շեշտադրված է այն, որ ես հաճույք եմ ստանում ինձ ցավացնելուց:
Սա ինձ համար անձին բնորոշում տալ է, Սամ ջան, որ իր ծավալի ու բովանդակության մեջ ոչ դրական ոչ էլ մտերմական տարրեր է կրում ու հենց էս իրականության վրա է սա ինձ մոտ բացառվում, որպես հումորի առարկա լինելուց:

Բերեմ օրինակ հենց ինձ, որ ավելի հասկանալի լինի քեզ համար: Ես, օրինակ, ատում եմ աշխատանքը, որ անում եմ այսօր, առավել ևս, որ այն ոչ ինչ-որ հագեցում է բերում ինձ և ոչ էլ ֆինանսապես է ապահովում: Իսկ ես շարունակում եմ օր-օրի վրա կատարել այդ աշխատանքը, չկարողանալով ոչ մի կերպ ինձ պոկել դրանից ու տրվել հենց ինձ համար շատ ավելի հետաքրքիր ու նաև շահաբեր գործի:
Եվ իմ այս հիմար ապրելակերպի համար, եթե դու ինձ հարյուր տոկոսանոց մազոխիստ անվանես, ես երախտագիտությունից բացի ուրիշ ոչ մի զգացմունք չեմ կարողանա ունենալ քո հանդեպ...

Սամ ջան, էսքանից հետո ես քեզ միայն կարող եմ ասել, որ դու մազոխիստ չես (հիշացնեմ, որ մազոխիստ բառն օգտագործում եմ այն իմաստով, որ իմաստի վրա շեշտը դրել է Sagittarius-ը), որովհետև դու էստեղ ոչ մի անգամ չնշեցիր, թե հաճույք ես ստանում քեզ ցավացնելուց:

Իսկ մազոխիստի դասական տարբերակը. վերջինս ուղղակի հակապատկերն է սադիստի. սադիստը հաճույք է ստանում ուրիշներին ցավ պատճառելուց, իսկ մազոխիստը` սեփական անձին ցավ պատճառելուց: Եվ նույնիսկ այս դասական տարբերակում էլ կարող ես հանգիստ դեն նետել ասածիցդ` "զզվելին" ու "նողկալին", - դրանք պատմության կողմից չափից դուրս չափազանցված տարրեր են, որ խառնել են բառի իսկական իմաստին:

Սամ ջան, եթե մազոխիստ բառն օգտագործվում է նկատի ունենալով միայն, թե անձն ինքն իրեն ցավ է պատճառում առանց հաճույք ստանալու ապա ես քո ասածի պես դեն կնետեմ նողկալի ու զզվելի հատկությունները:

Հուսով եմ, չնեղացար, եղբայրս...

Քեզանից չեմ նեղանում, Սամ ջան, ու պատրաստ եմ առանց《պաշտպանվելու》անընդհատ ցանկացած թեմա քննարկել քեզ հետ, որովհետև քեզ համար չկա ավելի վեհ բան, քան մարդն է:

[StrangeLittleGirl]

Զաքար, ինձ թվում ա՝ մազոխիզմի մասին քոմենթը ոչ թե վերաբերում էր նրան, որ կտտանքների մասին կարդալուց ես հաճույք ստանում, այլ ընդհանուր՝ էդ գիրքը: Ինքդ էլ կարդացել ես, գիտես, որ 1984-ը չի սահմանափակվում կտտանքներով: Ու էդ գրքից հաճույք ստանալը կանվանեի մազոխիզմ (կատակով) էն իմաստով, որ կարդում ու սարսափում ես, թե ինչ համակարգի մեջ են մեր ծնողներն ապրել, սարսափում ես, որ չնայած գիտաֆանտաստիկ գիրք ա, բայց էդքան իրական ա:

[StrangeLittleGirl]

Ի դեպ, Բյուր, խոստացածդ դեպրեսիան սկսվել ա:

Ահագին էլ ձգել ես Ու լավ ա՝ ամառ օրով ա, ձմեռներն ավելի անտանելի են լինում:
Սկզբի համար անպայման քեզ ժեշտին տուր կամ վազի. օգնում ա:

[Զաքար]

Զաքար, ինձ թվում ա՝ մազոխիզմի մասին քոմենթը ոչ թե վերաբերում էր նրան, որ կտտանքների մասին կարդալուց ես հաճույք ստանում, այլ ընդհանուր՝ էդ գիրքը:

StrangeLittleGirl ջան, Sagittarius-ը իմ խոսքերը մեջ բերելուց մուգ տառերով նշել է հաճույքով եմ կարդում արտահայտությունս ու պիտակավորել մազոխիստ բառով:
Հիմա Ձեր խոսքերից հետո մտածում եմ կամ Sagittarius-ը մազոխիստ բառի իմաստը չգիտե կամ էլ նա իրոք բառն օգտագործել է ցավից հաճույք ստանալու իմաստով:

Ինքդ էլ կարդացել ես, գիտես, որ 1984-ը չի սահմանափակվում կտտանքներով:

Ես հենց էդ դրվագներն եմ հաճույքով կարդացել, որոնք կտտանքների հետ կապ չունեին:

սարսափում ես, թե ինչ համակարգի մեջ են մեր ծնողներն ապրել, սարսափում ես, որ չնայած գիտաֆանտաստիկ գիրք ա, բայց էդքան իրական ա:

Թեմայից դուրս է, բայց ասեմ
Երբ ուսումնասիրում ես գրականություններ, որոնք ջրի երես են հանում քողարկված երևույթներին հասկանում ես, որ էսօր ևս գոյություն ունի էդ սարսափելի համակարգն ուղղակի կարգին քողարկված է ինքը:

[StrangeLittleGirl]

Զաքար, էս սաղ խոսակցությունից երևում ա, որ դու չգիտես մազոխիստ բառի իմաստը կամ էլ եթե գիտես, հումորի զգացում չունես
Նայի, ասում ես՝ հաճույքով ես կարդացել էն մասերը, որոնք կտտանքների հետ կապ չունեն: Իմ համեստ կարծիքով (կատակով, թե առանց կատակի), այ հենց էդ մասերը հաճույքով կարդալու համար մարդ պիտի մազոխիստ լինի: Ես որ հիշում եմ ինքս ինձ, վատանում էի իսկականից ու հատկապես վատացել եմ ամենավերջից: Ու լիքը մարդկանց գիտեմ, որ վատանում են գրքից (ու կտտանքների մասին չի խոսքը): Իհարկե, դա չի խանգարում, որ դա իմ ամենասիրելի գրքերից մեկը լինի: Բայց մեկ ա, էդ ամենից հաճույք ստանալու համար պետք ա մազոխիստ լինել

Ինչ վերաբերում ա սարսափելի համակարգին, ապա համաձայն եմ, որ մեր օրերում դեռ գոյություն ունի: Բայց դա բնավ համեմատելի չի նրա հետ, ինչ եղել ա Սովետի ժամանակ ու ինչը հենց պատկերված ա գրքում:

[Զաքար]

Զաքար, էս սաղ խոսակցությունից երևում ա, որ դու չգիտես մազոխիստ բառի իմաստը կամ էլ եթե գիտես, հումորի զգացում չունես
Նայի, ասում ես՝ հաճույքով ես կարդացել էն մասերը, որոնք կտտանքների հետ կապ չունեն: Իմ համեստ կարծիքով (կատակով, թե առանց կատակի), այ հենց էդ մասերը հաճույքով կարդալու համար մարդ պիտի մազոխիստ լինի:

Օրիանակ մազոխիստ եմ չէ՞ երբ հաճույքով եմ կարդում այն դրվագները, որտեղ նկարագրվում են Ուինսթընի և Ջուլիայի մեծ սերը կամ սիրո ուժը:
Կամ իրենց երազանքների մասին:

Հետո մեկ բան էլ կա: Ես հասկանում եմ գրքի իմաստները ոչ թե զուտ մարդկային բարոյական տեսանկյուններից այլ նաև փորձում եմ տեսնել, թե տվյալ վարքն ինչ է նշանակում հավերժի մեջ. օրինակ ` երբ փոքրիկ Ուինսթընը սովից քրոջ ձեռքից ճանկում է շոկոլադի կտորն ու սլանում է ուտելու սա ինձ համար նշանակում բնազդի/բնականի հաղթանակ ընդդեմ մարդու կողմից ստեղծված չափանիշների:

Բացի այդ գրքի մեջ դուր է գալիս նաև դեպքերի զարգացման հեղինակի հմտությունը և այլն և այլն:

Ես որ հիշում եմ ինքս ինձ, վատանում էի իսկականից ու հատկապես վատացել եմ ամենավերջից:

Սարսափը հենց գրքի վերջերում է էլի:

Ինչ վերաբերում ա սարսափելի համակարգին, ապա համաձայն եմ, որ մեր օրերում դեռ գոյություն ունի: Բայց դա բնավ համեմատելի չի նրա հետ, ինչ եղել ա Սովետի ժամանակ ու ինչը հենց պատկերված ա գրքում:

Ըհն մեթոդներով համեմատելի չեն:

[Մուշու]

Ուրիշ տեղ չգտա տեղադրելու համար, այդ պատճառով այստեղ եմ տեղադրել : Եթե տեսել եք արձագանքեք

[StrangeLittleGirl]

Աչքիս մեկդ էս քննարկումը տեղափոխեք գրականություն բաժին

Օրիանակ մազոխիստ եմ չէ՞ երբ հաճույքով եմ կարդում այն դրվագները, որտեղ նկարագրվում են Ուինսթընի և Ջուլիայի մեծ սերը կամ սիրո ուժը:
Կամ իրենց երազանքների մասին:

Գրքի ամենաթույլ հատվածն ա Բայց դե հասկանալի ա, առանց էս հատվածի վերջի թողած տպավորությունն էդքան ուժեղ չէր լինի:

Հետո մեկ բան էլ կա: Ես հասկանում եմ գրքի իմաստները ոչ թե զուտ մարդկային բարոյական տեսանկյուններից այլ նաև փորձում եմ տեսնել, թե տվյալ վարքն ինչ է նշանակում հավերժի մեջ. օրինակ ` երբ փոքրիկ Ուինսթընը սովից քրոջ ձեռքից ճանկում է շոկոլադի կտորն ու սլանում է ուտելու սա ինձ համար նշանակում բնազդի/բնականի հաղթանակ ընդդեմ մարդու կողմից ստեղծված չափանիշների:

Ու նաև նշանակում ա էգոիզմ, նշանակում ա՝ երբ առնետներ դեմ տան, գոռալու ա՝ էս նույնը Ջուլյային արեք:

Բացի այդ գրքի մեջ դուր է գալիս նաև դեպքերի զարգացման հեղինակի հմտությունը և այլն և այլն:

Օրուելի հմտությունը կասկածի տակ առնող չկա:

Սարսափը հենց գրքի վերջերում է էլի:

Ամենա-ամենավերջում, վերջին պարբերությունը:

Ըհն մեթոդներով համեմատելի չեն:

Ոչ միայն մեթոդներով: Ընդհանրապես շատ բաներում մենք հիմա շատ ավելի ազատ ենք, քան մեր ծնողներն են եղել Սովետի ժամանակ: Եթե հիմա նույնը լիներ, ակումբցիներից շատերին վաղուց վերացրել էին: