Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ

[StrangeLittleGirl]

Էս չինարեն ողջունելու ձև է՞ :

Ես չինարենից բան չեմ հասկանում, բայց մի գրություն կա, որ ուզում եմ թարգմանել: Ուզում եմ իմանալ, էստեղ մեկը կա՞, որ կկարողանա կարդալ և թարգմանել:

Գուգոն

[Sagittarius]

Էս չինարեն ողջունելու ձև է՞ :

Ես չինարենից բան չեմ հասկանում, բայց մի գրություն կա, որ ուզում եմ թարգմանել: Ուզում եմ իմանալ, էստեղ մեկը կա՞, որ կկարողանա կարդալ և թարգմանել:

Չինարեն Բարևն ա: Չէ, ես չինարեն մենակ բարև-բալուս գիտեմ, մեկ էլ մի քանի քֆուր. կարդալ չեմ կարող .... եթե շաաաաատ կարևոր ա, կարող եմ ծանոթներից մեկին գրել, թարգմանի:

[E-la Via]

Չինարեն Բարևն ա: Չէ, ես չինարեն մենակ բարև-բալուս գիտեմ, մեկ էլ մի քանի քֆուր. կարդալ չեմ կարող .... եթե շաաաաատ կարևոր ա, կարող եմ ծանոթներից մեկին գրել, թարգմանի:

Ես ունեմ էդ գրության լուսանկարը: Շնորհակալ եմ, բայց կարծում եմ էդքան շատ կարևոր չի, որ ծանոթիդ անհանգստացնենք: Մի բան կմտածեմ:

[Ռուֆուս]

Ես ունեմ էդ գրության լուսանկարը: Շնորհակալ եմ, բայց կարծում եմ էդքան շատ կարևոր չի, որ ծանոթիդ անհանգստացնենք: Մի բան կմտածեմ:

Ուղարկիր, ես կթարգմանեմ

[Guest]

Հայաստանում ես նենց շատ խելոք մեկն եմ համարվում, բայց երբ ընկնում եմ Եվրոպա, զգում եմ, որ սովորական եմ: Միշտ մտածել եմ՝ որն է ավելի լավ: Էս վերջերս գնալով ավելի եմ հասկանում. Եվրոպայում սովորական լինելը, որովհետև չնայած Հայաստանում դեմք եմ, բայց ես հո գիտեմ իմ պակաս-պռատ կողմերը, գիտեմ, որ աճել եմ ուզում, գիտեմ, որ սկսնակ եմ: Ու ահագին տհաճ է, երբ ուղղակի չես կարողանում գտնել մեկին, ով քեզ կսովորեցնի: Հաճախ ավագ մասնագետներն իրենք են սկսնակի մակարդակին մնացած... դեռ ավելի վատ՝ իրենց ժամանակվա սկսնակի: Իսկ Եվրոպայում քեզնից շատ են պահանջում, անընդհատ պիտի ինքդ քեզ վրա աշխատես, անընդհատ նոր բան սովորես: Ու կարևորը՝ գնահատում են դա:

Մեկ մեկ ես ել եմ հասկանում, որ քո ասածը դառը իրականություն ա ու բավականին դժվար կլինի հայաստանը բերել նորմալ մակարդակի: Դժվարը ի դեպ անհնարինը չի Ես ամեն ինչ կանեմ, որ նպաստեմ հայաստանի զարգացմանը և իմ խորին համոզմամբ, հայի պոտենցիալը շատ ավելի մեծ ա: Դրա համար բավականաչապ շփվել եմ եվրոպացիների ու ամերիկացիների հետ, էլ չասեմ ծայրահեղության՝ վրացիների մասին

Շնորհակալ եմ բախտիցս որ ծրագրավորող եմ: Մեր ասպարեզում բավականին լղոզված էն աշխարհամասային դիրքերը և պահանջները նույնն են, սակայն էլի որոշ տարբերություններ մոտեցումների մեջ անկհայտ են: Հակառակ դեպքում գուցե ես էլ չկարողանայի սենց մեծ մեծ հայրինասիրական խոսեի:

[StrangeLittleGirl]

Մեկ մեկ ես ել եմ հասկանում, որ քո ասածը դառը իրականություն ա ու բավականին դժվար կլինի հայաստանը բերել նորմալ մակարդակի: Դժվարը ի դեպ անհնարինը չի Ես ամեն ինչ կանեմ, որ նպաստեմ հայաստանի զարգացմանը և իմ խորին համոզմամբ, հայի պոտենցիալը շատ ավելի մեծ ա: Դրա համար բավականաչապ շփվել եմ եվրոպացիների ու ամերիկացիների հետ, էլ չասեմ ծայրահեղության՝ վրացիների մասին

Շնորհակալ եմ բախտիցս որ ծրագրավորող եմ: Մեր ասպարեզում բավականին լղոզված էն աշխարհամասային դիրքերը և պահանջները նույնն են, սակայն էլի որոշ տարբերություններ մոտեցումների մեջ անկհայտ են: Հակառակ դեպքում գուցե ես էլ չկարողանայի սենց մեծ մեծ հայրինասիրական խոսեի:

Հայկ, համաձայն եմ, որ մեր պոտենցիալը բավական մեծ ա, բայց դա իրացնելու տեղ չկա Հայաստանում, էդ ա տխուրը: Ու չգիտեմ՝ երբևէ կլինի՞, թե՞ չէ, քանի դեռ կոմպետենտ մարդկանց ոչ կոմպետենտ մարդիկ են ղեկավարում: Հա, ծրագրավորողների վիճակը մի քիչ ավելի լավ ա, բայց հաշվի առնելով, որ արտագաղթող ծրագրավորողների թիվն էլ փոքր չի, ուրեմն էդտեղ էլ խնդիր կա:

[Ուլուանա]

Էն որ դեպրեսված ակումբցիների մեծ մասը կարգավիճակի տեղը կետ են դնում, ավատարը ջնջում են, ստորագրությունը ջնջում են, վարկանիշները փակում, իրեն էլ թաքնված մտնում ակումբ :ՃՃ

Ու որ նայում ես դեմքներին, չինացիների պես все на одно лицо, չէ՞ ։ Ես, Հովսեփը, Keyboard–ը լրիվ նույն դեմքն ունենք հիմա ։ Ես մեկ–մեկ որ հանդիպում եմ իրանց Ակումբում, սկզբում կարծում եմ՝ ես եմ ։

Հ.Գ. Կյանքումս թաքնված կարգավիճակով Ակումբ մտած չկամ ։

[Sambitbaba]

Ու որ նայում ես դեմքներին, չինացիների պես все на одно лицо, չէ՞ ։ Ես, Հովսեփը, Keyboard–ը լրիվ նույն դեմքն ունենք հիմա ։ Ես մեկ–մեկ որ հանդիպում եմ իրանց Ակումբում, սկզբում կարծում եմ՝ ես եմ ։

Հ.Գ. Կյանքումս թաքնված կարգավիճակով Ակումբ մտած չկամ ։

Իսկ ես մտածում եմ, թե ո՞րն է դրա իմաստը...

Եթե պատճառն էգոյից ազատվելն է, ձգտումը` ամբողջականանալ բոլորի հետ, ցույց տալ, որ մենք բոլորս Մեկ Ենք այս ամբողջական Տիեզերքում, - ասեք, ես էլ միանամ ձեզ:
Եթե պատճառը ստվերում մնալն է և անճանաչելի լինելը, ուրեմն նիկերից էլ հրաժարվեք ու համարակալվեք. No.56912 կամ No.Ճ37ՌՌ419 կամ...
Իսկ եթե ցանկանում եք նաև գաղտնի ու անհասկանալի մնալ, առաջարկում եմ սկսել գրել... սեպագրերով:

[Ուլուանա]

Իսկ ես մտածում եմ, թե ո՞րն է դրա իմաստը...

Եթե պատճառն էգոյից ազատվելն է, ձգտումը` ամբողջականանալ բոլորի հետ, ցույց տալ, որ մենք բոլորս Մեկ Ենք այս ամբողջական Տիեզերքում, - ասեք, ես էլ միանամ ձեզ:
Եթե պատճառը ստվերում մնալն է և անճանաչելի լինելը, ուրեմն նիկերից էլ հրաժարվեք ու համարակալվեք. No.56912 կամ No.Ճ37ՌՌ419 կամ...
Իսկ եթե ցանկանում եք նաև գաղտնի ու անհասկանալի մնալ, առաջարկում եմ սկսել գրել... սեպագրերով:

Ես ինձ համար պատասխանեմ, մյուսների դրդապատճառները չգիտեմ։ Ինչ–որ առումով էդ ասածդ ա՝ ստվերում մնալն ու անճանաչելի լինելը։ Մեկ–մեկ անդեմ ու չեզոք տեսք ունենալու կարիք ա լինում։ Համենայնդեպս, ես ունենում եմ։ Ավատարից հրաժարվելու ձև չկա, ինչը մեր հնարավորության սահմաններում ա, նրանից ենք հրաժարվում ։ Էս անգամ, ճիշտն ասած, էն զգացողությունը չեղավ, ինչ որ անցյալ անգամ, երբ սենց էլի ամեն ինչը հանել–անջատել էի։ Էն անգամ նենց հետաքրքիր ազատության, թեթևության ու անկախության զգացողություն էր։ Էդ ամեն ինչը՝ ավատար, կարգավիճակ, սստորագրություն և այլն, շատ լուրջ ազդեցություն ունի մարդու ենթագիտակցության վրա, ընկալման վրա էլ ա ահագին ազդում։ Ինչքան էլ չգիտակցենք, մենք ցանկացած թեմա կարդալիս նախ և առաջ էդ ամեն ինչն եք տեսնում, հետո նոր գրառումը, ու գրառումն արդեն կարդում ենք համապատասխան տրամադրվածությամբ։ Իսկ երբ չկա էդ ամբողջ թաշախուստը, մի քիչ ավելի մեծ ա հավանականությունը, որ առաջինը գրառումներդ կտեսնեն ու գրառումներդ էլ ավելի չեզոք վերաբերմունքի կարժանանան։ Չեմ ասում՝ բացարձակ տենց ա, բայց ավելի շատ ա տենց, քան երբ ամեն ինչ միացրած ա ու դու քո կաղապարված կերպարի մեջ ես։ Հա, դրանք բոլորը կաղապարում են մարդուն։

[Guest]

Հայկ, համաձայն եմ, որ մեր պոտենցիալը բավական մեծ ա, բայց դա իրացնելու տեղ չկա Հայաստանում, էդ ա տխուրը: Ու չգիտեմ՝ երբևէ կլինի՞, թե՞ չէ, քանի դեռ կոմպետենտ մարդկանց ոչ կոմպետենտ մարդիկ են ղեկավարում: Հա, ծրագրավորողների վիճակը մի քիչ ավելի լավ ա, բայց հաշվի առնելով, որ արտագաղթող ծրագրավորողների թիվն էլ փոքր չի, ուրեմն էդտեղ էլ խնդիր կա:

Ստեղ մի հատ էլ ախմախ ստերեոտիպ կա: Ես արդեն քանի անգամ բախվել եմ էտ խնդրին: Ասում են ծրագրավորող ես, ասում եմ հա: Ասում ա բա ինչքան վախտ ա էտ գործին ես, ասում եմ դե համարյա 10 տարի… ու ամեն անգամ էտքանը լսելուց հետո գիտես ինչ են ասում.
- Հա՜, փաստորեն նենց ուժեղ չես հա, որ մինչև հիմա դուրս չես գնացել:

[Sambitbaba]

Ես ինձ համար պատասխանեմ, մյուսների դրդապատճառները չգիտեմ։ Ինչ–որ առումով էդ ասածդ ա՝ ստվերում մնալն ու անճանաչելի լինելը։ Մեկ–մեկ անդեմ ու չեզոք տեսք ունենալու կարիք ա լինում։ Համենայնդեպս, ես ունենում եմ։ Ավատարից հրաժարվելու ձև չկա, ինչը մեր հնարավորության սահմաններում ա, նրանից ենք հրաժարվում ։ Էս անգամ, ճիշտն ասած, էն զգացողությունը չեղավ, ինչ որ անցյալ անգամ, երբ սենց էլի ամեն ինչը հանել–անջատել էի։ Էն անգամ նենց հետաքրքիր ազատության, թեթևության ու անկախության զգացողություն էր։ Էդ ամեն ինչը՝ ավատար, կարգավիճակ, սստորագրություն և այլն, շատ լուրջ ազդեցություն ունի մարդու ենթագիտակցության վրա, ընկալման վրա էլ ա ահագին ազդում։ Ինչքան էլ չգիտակցենք, մենք ցանկացած թեմա կարդալիս նախ և առաջ էդ ամեն ինչն եք տեսնում, հետո նոր գրառումը, ու գրառումն արդեն կարդում ենք համապատասխան տրամադրվածությամբ։ Իսկ երբ չկա էդ ամբողջ թաշախուստը, մի քիչ ավելի մեծ ա հավանականությունը, որ առաջինը գրառումներդ կտեսնեն ու գրառումներդ էլ ավելի չեզոք վերաբերմունքի կարժանանան։ Չեմ ասում՝ բացարձակ տենց ա, բայց ավելի շատ ա տենց, քան երբ ամեն ինչ միացրած ա ու դու քո կաղապարված կերպարի մեջ ես։ Հա, դրանք բոլորը կաղապարում են մարդուն։

Ան ջան, ազնվորեն ասած, քանի դեռ չէիր ասել, որ ավատարդ հանել ես, - ես չէի էլ նկատել, որ ավատարդ հանել ես...
Հասկանում ես, ինձ թվում է, թե մարդուն ճանաչել-չճանաչելը հենց իրենից` մարդուց է կախված: Նրա ներքին էներգիայից, ուժից: Նրա ինքնատիպությունից, մտածլակեպից և այլն: Ու կոնկրետ դու, ասենք, կուզես նիկդ էլ հանիր, բայց միևնույն է, բոլորը ճանաչելու են քեզ, չե՞ս կարծում...


Հին անեկդոտ է.

Մի օր գործարանի դիրեկտորը որոշում է բոլորի պես կենտրոնական մուտքով մտնել գործի:
Մեկ էլ տեսնում է. մուտքի մոտ կանգնած անցաթղթերը ստուգող հսկիչը` ճիշտ ասես Վլադիմիր Լենինը լինի... Հագին նույն վերարկուն, նույն կոստյումը, նույն կեպին: Բեղ-մորուսն էլ լրիվ նույնն են...
Բարկացած գնում է կաբինետ ու կարգադրում է կանչել հսկիչին: Սա գալիս է:
- Լսիր, - գոռում է վրան դիրեկտորը, - չե՞ս ամաչում... Զուգվել-զարդարվել ես Լենինի նման... մի անծանոթ զավոդ մտնի` ի՞նչ է մտածելու... Վլադիիր Իլիչին պահակ ենք սարքել... Կգնաս ու պալտոդ կհանե՛ս:
- Լավ, - փորձում է գնալ:
- Չէ՛: Կգնաս էդ կաստում-շալվարդ էլ կփոխե՛ս:
- Լավ: - Փորձում է գնալ:
- Չէ՛: Կգնաս էդ կեպիդ էլ կհանես:
- Լավ: Կարո՞ղ եմ գնալ...
- Հա՛: Չէ՛... կգնաս, էդ բեղ-մորուսդ էլ կթրաշես: Գնա՛:
- Լավ: - Մի քանի քայլ է անում դեպի դուռը, բայց հետ է վերադառնում, կանգնում է դիրեկտորի առջև ու սկսում է ձեռքով հարվածել իր ճակատին. - Իսկ մտքերս ինչպե՞ս փոխեմ... մտքե՜՜՜րս...

[Ուլուանա]

Ան ջան, ազնվորեն ասած, քանի դեռ չէիր ասել, որ ավատարդ հանել ես, - ես չէի էլ նկատել, որ ավատարդ հանել ես...
Հասկանում ես, ինձ թվում է, թե մարդուն ճանաչել-չճանաչելը հենց իրենից` մարդուց է կախված: Նրա ներքին էներգիայից, ուժից: Նրա ինքնատիպությունից, մտածլակեպից և այլն: Ու կոնկրետ դու, ասենք, կուզես նիկդ էլ հանիր, բայց միևնույն է, բոլորը ճանաչելու են քեզ, չե՞ս կարծում...

Սամ, ես նկատի չունեի, թե սենց լրիվ անճանաչելի եմ դառնում։ Բայց ինչ–որ չափով ազդում ա հաստատ։ Գուցե քեզ վրա ավելի քիչ ա ազդում, բայց էդ երևույթը հաստատ կա։

[John]

Ես ինձ համար պատասխանեմ, մյուսների դրդապատճառները չգիտեմ։ Ինչ–որ առումով էդ ասածդ ա՝ ստվերում մնալն ու անճանաչելի լինելը։ Մեկ–մեկ անդեմ ու չեզոք տեսք ունենալու կարիք ա լինում։ Համենայնդեպս, ես ունենում եմ։ Ավատարից հրաժարվելու ձև չկա, ինչը մեր հնարավորության սահմաններում ա, նրանից ենք հրաժարվում ։ Էս անգամ, ճիշտն ասած, էն զգացողությունը չեղավ, ինչ որ անցյալ անգամ, երբ սենց էլի ամեն ինչը հանել–անջատել էի։ Էն անգամ նենց հետաքրքիր ազատության, թեթևության ու անկախության զգացողություն էր։ Էդ ամեն ինչը՝ ավատար, կարգավիճակ, սստորագրություն և այլն, շատ լուրջ ազդեցություն ունի մարդու ենթագիտակցության վրա, ընկալման վրա էլ ա ահագին ազդում։ Ինչքան էլ չգիտակցենք, մենք ցանկացած թեմա կարդալիս նախ և առաջ էդ ամեն ինչն եք տեսնում, հետո նոր գրառումը, ու գրառումն արդեն կարդում ենք համապատասխան տրամադրվածությամբ։ Իսկ երբ չկա էդ ամբողջ թաշախուստը, մի քիչ ավելի մեծ ա հավանականությունը, որ առաջինը գրառումներդ կտեսնեն ու գրառումներդ էլ ավելի չեզոք վերաբերմունքի կարժանանան։ Չեմ ասում՝ բացարձակ տենց ա, բայց ավելի շատ ա տենց, քան երբ ամեն ինչ միացրած ա ու դու քո կաղապարված կերպարի մեջ ես։ Հա, դրանք բոլորը կաղապարում են մարդուն։

ով որ հիշեցնի, թե ես ե՞րբ եմ վերջին անգամ նորմալ ստորագրություն ունեցել, կամ, նորմալ ավատար, ու էդ գրառմանը 5 հոգի հավանություն տա, ես իրան մի մե՜ծ ձմերուկ պարտք կմնամ
Այ դրա համար եմ հանել վարկանիշս փակել եմ, որտև մեկ ա չի երևում ումն ա երկար ումն ա կարճ եթե շա՜տ մեծ չի տարբերությունը:
Անտեսանելի եմ, որտև սաղ օրը ինտիմ անկյունում եմ, չեմ ուզում, որ մարդիկ տեսնեն ինչ թեմաներ եմ կարդում
Մոդեր-ադմինները տեսնում եմ, հարց չկա, իրանց մեջ չկան մարդիկ, ումից Ակումբի սահմաններում թաքցնելու բան ունեմ ))

[Նարե91]

Մի տեսակ շատ ճիշտ էր ամեն ինչ, դուրըս էկավ, ասեցի ֆեյսբուքից ստեղ բերեմ :

Ֆեյսբուքյան սութի “դոնժուանչիկ” չատիստներին, հայկական ավանդական քյառթուիզմի նվիրյալ հետնորդներին՝ պատվիրաններ՝ գրված՝ Ռամշտայնի և Բուռզումի չքնաղ հնչյունների ներքո:::գնացինք - Nun liebe Kinder gebt fein acht (А теперь, милые детишки, прошу внимания!) – Mein Herz Brennt!
1 Եթե աղջնակը լայքումա նկարդ, դա չի նշանակում որ աղջնակը քեզ ուզումա, դա ուղակի նկար էր, դու տարբեր ես, դու քո նկարը չես, հետեվաբար սուս մնա: մի գրի քո մյուս օգտատեր ընկերներին որ քո համար խելագարվում ա սույն օգտատեր աղջնակը: սուս մնա:
2 Եթե դու ունես 500+ օգտատեր “ընկերներ” և մի գեղեցիկ օր մայթում դու տեսնում ես քո օգտատերերից մի աղջնակ ով կա քո լիստում, որը առիթ կտա մի քանի բառ փոխանակելու, դա չի նշանակում, որ ինքը եկել ու քնել էր պատուհանիդ ներքո որ տենար քեզ: Մի պատմի փողոցիդ որ աղջնակը քեզ ուզումա: ինքը քեզ չի ուզում բ..ը:
3 Եթե դու գնացել ես քաղաք ու ձեր գեղի ուսանողուհի աղջնակի մոտ գիշերել ես, մի շտապի գեղամիջում պատմել որ քնել ես քաղաքի ամենասիրուն աղջկա հետ, ախր միգուցե նա քո քույրն էր և դու հյուրընկալվել ես մյուս անկողնուն: գոնե հիմա սուս մնա:
4 Եթե աղջնակը մերժումա քեզ, երկու անգամ քեզ իրականում տեսնելուց հետո քո ֆբ չաթից հետո և չի ուզում այլեվս տեսնել քեզ, դա չի նշանակում որ դու իրա մի քանի տարվա բօյֆրենդն ես, ոոոոչ, դու իրա բ.ֆ-ը չես: մի պատմի գեղիդ որ էտ աղջիկը քո համար գժվում էր, հետո դուրդ չեկավ ռադ արեցիր, հակառակը ախպերիկ հակառակը:
5. Եթե դու գնացել ես հյուսային կիսագնդում, այսինքն սիբիրներում, բանվորություն անելու, հետ գալուց մի պատմի գեղիդ որ էնտեղի սաղ կանայք քնում էին պատուհանիդ տակ, դու իրականում չես տեսել ոչ մի այլ արարած քո բանվոր ընկերներից բացի, քանզի դու քնել ես տվյալ շինարարության տեղը::: սուս մնա:
6. Եթե ձեր քուչում բնակվում է մի կին ով ունի երեխաներ բայց բաժանված է, դա չի նշանակում որ տվյալ բնակիչը հասանելի է քեզ սեռապես, ոչ ախպեր, ոչ, հակառակը, ինքը ավելի դժվար հասանելի է, քանզի չիիի ուզում նորից սխալվի դրա մերը.. իսկ քո սպասումները չեն արդարանա ու դու մերժված համբալի պես կսկսես պատմել բակի սեռաքաղց որձերին որ դու իրան տիրացել ես գրողը տանիիիիիի::::մուտիտներ՝ բակից բակ, թաղից թաղ, քաղաքից քաղաք,,, երկրից երկիիիր և իհարկե ֆբում::::ֆաք յեահ: սուս մնա ք::::ծըըըըը: դա տղամարդկություն չի
Ցավոք սրտի սույն նողկալի և հետաքրքիր դեպքերը տեղի են ունենում միայն ու միայն Հայաստանի Հանրապետությունում, քանզի այլ երկրների տղամարդիկ իրենց ճանաչած աղջիկներին վարկաբեկելու և բամբասելու փոխարեն զբաղված են սեքսով իրենց սիրելի անձի հետ, իսկ շատ հայ աղջիկները զզված այս ամենից համակրում են եվրոպացի, ամերիկացի տղամարդկանց, որը գրգռում է մեր քյառթուիստ էակների նախանձը, ստիպելով իրենց զգալ մերժված լոխեր վառած պագռիշկեքի կույտում:
Եւ վերջին պատվիրան - եթե ուզում եք լինի ամեն ինչ հրաշալի աղջկա հետ,:: ապա իրեն պետք չի անպայման հրավիրել փաբ կամ ռեստորան, փաբի էպոխան ավարտվելա դեռ 100 տարի առաջ, մարդիկ հմի դուրս են գնում բնություն, բոբիկ ոտերով զգում ԲՆՈՒԹՅՈՒՆԸ: իսկ հայկական փաբերը հիշեցնում են մութ կուրիլկա, պարբերաբար ըտեղ գտնվելով գանգատուփդ հնարավոր է վերածվի մեծ մոխրամանի: դուրս եկեք խավարից վերջապես:: տար աղջկան դուրս, մի սիրուն փողոցի մայթի բորդուրին նստեք, երկու բաժակ գինիով ու զրուցեք::: հեծանիվով դուրս գնացեք քաղաքից, զամբյուղի մեջ դնելով երկու հատ սենդվիչ, մեկ գինի ու երկու խնձոր, դա մոտ 2000դրամա, նստեք մի թեկուզ ոչ սիրուն տեղ ու վայելեք::: հաաա հեծանիվ չունեք:: այոր երեք ամիս պիվա չներծծեք հաստատ կգնեք մի հեծանիվ::: գնացեք միասին մի հեռավոր գյուղ, օգնեք միասին մի ընտանիքի՝ այգում մաքրելով խնձորի ծառերի տակը, հետո երբ խնձորը հասնի, միգուցե ձեր հարաբերությունն էլ հասնի հետո վերադառնաք ու միասին հավաքեք, հետո նստեք սեղան ընտանիքի հետ::: համոզված եղեք կտպավորեք աղջկան:: գնացեք մանկատուն մի երեխու գտեք ու իրեն միշտ միասին նամակներ գրեք, մի օր էլ կարողա ինքը ՁԵԶ նկարի ջրաներկով ու նվիրի աղջկադ: տնկեք ձեր անվանական ծառը մի տեղ, ջրեք, թեկուզ շշերով::միգուցե մի օր երեխաներիդ հետ պիկնիկ անես դրա տակ:
այսքանը: ներողություն ամբաղ-զամբաղի համար: հաջողություն ձեզ:

© ոմն Արշակ Հակոբյան

Հ. Գ. ճիշտ ա՝ կետադրական ու ուղղագրական լիքը սխալներ ուներ Արշակը, բայց դա կարևոր չի:

[StrangeLittleGirl]

Ստեղ մի հատ էլ ախմախ ստերեոտիպ կա: Ես արդեն քանի անգամ բախվել եմ էտ խնդրին: Ասում են ծրագրավորող ես, ասում եմ հա: Ասում ա բա ինչքան վախտ ա էտ գործին ես, ասում եմ դե համարյա 10 տարի… ու ամեն անգամ էտքանը լսելուց հետո գիտես ինչ են ասում.
- Հա՜, փաստորեն նենց ուժեղ չես հա, որ մինչև հիմա դուրս չես գնացել:

Հեհե, ինչ էշություն Մարդկանց թվում ա՝ ով մնացել ա, ուրեմն գնալու ճար չունի: