Ինչու՞ այսքան երկար չես գալիս… Այս հարցը, որ միշտ մնում է անպատասխան, ծնվում է աննկատ, առանց աղմուկի… Միախառնվելով մայրամուտի հետ` ներկում է հորիզոնը միայնության գույնով, կախվում է հոգուցդ, ինչպես անձրևն է կախվում երկնքից, և հանկարծ պատռելով այն` թափվում ...
Բլոգի կատեգորիաներ
Պահոց
Նայել անձնագիրը
Նշել այս բլոգն ընթերցված