Ձեռի հետ

Մտածեցի՝ բլոգիցս որոշ փակ գրառումներ բերեմ էստեղ. համեմատաբար ապահով տարածք է:

- Ես ինձ դժբախտ եմ զգում,- ասաց Կ-ն, մինչ Ի-ն շոկոլադե վաֆլի կգներ, իսկ ես մտածկոտ նայում էի պոնչիկանոցի վերևով անհոգ ընթացող խաղալիք գնացքին, որը, չգիտես ինչու, Merry Christmas («Շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ») գրությունն էր կրում: Կ-ի ձայնը լսվեց հեռվից՝ որպես արձագանք, բայց ես, լինելով մոտավորապես նույն ճահճի մեջ, կարողացա ըմբռնել, թե ինչ նկատի ունի, չնայած իմ ներսում երջանկությունը եռում էր:

Դեռ մի քանի ժամ առաջ իսպաներենի դասին, երբ անգիրս արտասանեցի, Լիանան հարցրեց, թե արդյոք համաձայն եմ, որ երջանկությունը շատ կարճ է տևում (muy poco dura la felicidad), իսկ ցավերը մնում են (pues los dolores se quedan): Ես իմ ջարդած իսպաներենով պատասխանեցի, "No estoy de acuerdo. Felicidad es una cosa interna, no externa. Si la tienes, se queda por siempre." («Համաձայն չեմ: Երջանկությունը ներքին բան է, ոչ արտաքին: Եթե ունես, կմնա ընդմիշտ»):

Եթե իմ կյանքը վերլուծենք, մի կողմից պատճառներ ունեմ երջանիկ լինելու, իսկ մյուս կողմից կան բաներ, որոնք ինձ դժբախտ են դարձնում: Հենց դրանք էին անհանգստացնում Կ-ին, բայց ես սովորել էի չնկատել, ու իմ միակ մտահոգությունն ուշացող նամակն էր (անկախ բովանդակությունից):

- Ինչու՞ են մեզ սենց դաստիարակել՝ էս հողին ու ջրին կպած,- շարունակեց Կ-ն՝ շոկոլադոտ մատները մաքրելու համար անձեռոցիկ փնտրելով:

Գնալ չէր ուզում, բայց այլընտրանք չկա: Իսկ ե՞ս, որ իրականում վախենում եմ հեռանալուց, բայց մյուս կողմից հավատում եմ, որ արժե գոնե մեկ տարով Հայաստանից բացակայել:

- Իմ կյանքից գոհ եմ,- կծելով շոկոլադե վաֆլիի հերթական կտորը՝ ասաց Ի-ն, որը վեց տարիների ընթացքում իմ ու Կ-ի պես չէր չարչարվել ինչ-որ արդյունքի հասնելու համար: