Սեր-մեր [Պահոց] - «ԴԱՐ» Ակումբ

StrangeLittleGirl

23.09.2015, 13:01

Ակումբում աչքիս նոր ֆորմատ ա ձևավորվում :)) Օրագրի գրառում, որին հետևում են դրանից ծնված թեմաները: Իրականում ուզում էի էս գրառմանն իմ օրագրում պատասխանել, բայց հետո որոշեցի թեմա բացել: Էկեք ստեղ մեծավարի փիլիսոփայենք ղզիկական թեմաներով:

ուրեմն
երևի սիրելը միֆ ա, ավելի շատ կապվածություն ու սովորություն, որ էդ մարդը մեզ պետք ա, ենթագիտակցական սիգնալ, որ մեզ էս մարդու հետ լավ ա: Այլ կերպ ասած մենք սիրում ենք էն մարդուն, որը մեր ենթագիտակցական պահանջմունքները ամենալավն ու ամենաշատն ա իրագործում:
Օրինակ շատ մարդիկ ենթագիտակցորեն հակված են ցավելու, իրանք չեն նկատում, բայց իրականում հոգեկան ցավը իրենց հաճույք ա պատճառում ու իրանք նորից ու նորից ձգվում են մարդուն, ով վանում ա իրենց կամ անընդհատ ցավեցնում ա:
(Լինում են չէ՞ դեպքեր մեկը գլուխդ տանում ա իր կողքինից բողոքելով, բայց երբ կանգնեցնում ես ու հարցնում, թե ինչու չի բաժանվում, ինքը ճակատիդ ա նայում )
Իդեալական (իհարկե հարաբերականորեն) ընտանիքները իմ տեսանկյունից կազմվում են ելնելով նրանից, որ կին-ամուսին իրար պարզապես լավ լրացնում են, փազլի նման, ինքնըստինքյան իրանք իրար կողք հարմարավետ են իրար զգում, իրար մասին հոգ են տանում ու իրար առաջ տանում:
սերը ամեն տեղ ու բոլորի մոտ ա գերագնահատված
մեր պատկերացումներում, գրքերում, ֆիլմերում
ինձ մոտ էլ
Դա տանում ա նրան, որ էն պուճուր զգացմունքը, որ առաջանում ա քո ու ինչ-որ մեկի մեջ, չի գնահատվում, որովհետև դու միշտ սպասում ես ավելին լինի,որ սերը ավելի մեծ բան ա:
Փֆֆֆ :D հավատս չի գալիս, որ ես խոսում եմ սենց բաներից, ախր իմ զգացմունքները երբևէ իմ կանտրոլի տակից դուրս չեն գալիս, ախր ես եմ ընտրում ինչ զգամ, ինչը նկատեմ,ինչը չէ. ինչի վրա կենտրոնանամ ու հիմա դրած քննարկում եմ` կա՞, թե՞ չկա:

Էս վերջին տարվա ընթացքում ահագին գրականություն եմ կարդացել սիրո ու հարաբերությունների մասին՝ թե՛ գիտական, թե՛ գիտահանրամատչելի, թե՛ մենակ մատչելի: Ու մի բանում եմ համոզվել. էն սերը, որը մեզ մատուցվում ա գրքերում, կինոներում, որ տեսնում ենք որպես զգացմունքների հրդեհ, որ երկու հոգի են, որոնք առանց իրար կյանք չունեն, օրը քսանչորս ժամ իրար հետ են անցկացնում, որի մասին երգեր ու բանաստեղծություններ են գրվում, իրականում էն սերը չի, որը մեզ պետք ա: Մենք կարող ա դա շատ ուզենք, շատ գրավիչ թվա, շատ սիրուն թվա, բայց իրականում դա կործանիչ մի բան ա, ու շատ շուտ հակված ա մաս-մաս լինելու ու վերանալու: Դրա պատճառն էն ա, որ սենց հարաբերություններում մարդկանց ներքին չլուծված խնդիրներն են իրար ձգում, ու մեկը մյուսի խնդիրը վալիդացնելով հաճույք են ստանում: Բայց որոշ ժամանակ անց, քանի որ ոչ մի ջանք չեն թափում հարաբերություն կառուցելու վրա, էդ ամեն ինչը փուլ ա գալիս, սկսում են իրար չհասկանալ ու ի վերջո բաժանվում են:

Էն, ինչ մեզ իրականում պետք ա, դրա մասին երգեր չեն գրվում, կինոներ չեն նկարահանվում ու անգամ կարող ա կողքից ձանձրալի թվա: Եթե նայենք մեր սիրած երաժիշտներին ու իրանց երգերին, մենք չենք սիրում լսել էն երգերը, որոնք գրվել են իրանց երջանիկ սերերի մասին: Էդ ալբոմները համարվում են ձանձրալի, մոնոտոն: Բայց հենց դա ա իսկական սերը, երբ հարաբերությունների վրա երկու կողմն էլ աշխատում ա, երբ հարաբերությունները կառուցվում են փոխադարձ հարգանքի վրա, կառուցվում են դանդաղ, առանց պաժառների, առանց գլուխը, քունն ու ախորժակը կորցնելու: Էն, ինչը մեզ տենց վիճակների մեջ ա դնում, պետք ա մեծ հարցականի տակ առնել ու փորձել հնարավորինս շուտ ազատվել դրանից:

enna

23.09.2015, 13:26

Ակումբում աչքիս նոր ֆորմատ ա ձևավորվում :)) Օրագրի գրառում, որին հետևում են դրանից ծնված թեմաները: Իրականում ուզում էի էս գրառմանն իմ օրագրում պատասխանել, բայց հետո որոշեցի թեմա բացել: Էկեք ստեղ մեծավարի փիլիսոփայենք ղզիկական թեմաներով:

Էս վերջին տարվա ընթացքում ահագին գրականություն եմ կարդացել սիրո ու հարաբերությունների մասին՝ թե՛ գիտական, թե՛ գիտահանրամատչելի, թե՛ մենակ մատչելի: Ու մի բանում եմ համոզվել. էն սերը, որը մեզ մատուցվում ա գրքերում, կինոներում, որ տեսնում ենք որպես զգացմունքների հրդեհ, որ երկու հոգի են, որոնք առանց իրար կյանք չունեն, օրը քսանչորս ժամ իրար հետ են անցկացնում, որի մասին երգեր ու բանաստեղծություններ են գրվում, իրականում էն սերը չի, որը մեզ պետք ա: Մենք կարող ա դա շատ ուզենք, շատ գրավիչ թվա, շատ սիրուն թվա, բայց իրականում դա կործանիչ մի բան ա, ու շատ շուտ հակված ա մաս-մաս լինելու ու վերանալու: Դրա պատճառն էն ա, որ սենց հարաբերություններում մարդկանց ներքին չլուծված խնդիրներն են իրար ձգում, ու մեկը մյուսի խնդիրը վալիդացնելով հաճույք են ստանում: Բայց որոշ ժամանակ անց, քանի որ ոչ մի ջանք չեն թափում հարաբերություն կառուցելու վրա, էդ ամեն ինչը փուլ ա գալիս, սկսում են իրար չհասկանալ ու ի վերջո բաժանվում են:

Էն, ինչ մեզ իրականում պետք ա, դրա մասին երգեր չեն գրվում, կինոներ չեն նկարահանվում ու անգամ կարող ա կողքից ձանձրալի թվա: Եթե նայենք մեր սիրած երաժիշտներին ու իրանց երգերին, մենք չենք սիրում լսել էն երգերը, որոնք գրվել են իրանց երջանիկ սերերի մասին: Էդ ալբոմները համարվում են ձանձրալի, մոնոտոն: Բայց հենց դա ա իսկական սերը, երբ հարաբերությունների վրա երկու կողմն էլ աշխատում ա, երբ հարաբերությունները կառուցվում են փոխադարձ հարգանքի վրա, կառուցվում են դանդաղ, առանց պաժառների, առանց գլուխը, քունն ու ախորժակը կորցնելու: Էն, ինչը մեզ տենց վիճակների մեջ ա դնում, պետք ա մեծ հարցականի տակ առնել ու փորձել հնարավորինս շուտ ազատվել դրանից:
Բյուր, որ ասացիր լիքը քո ասած դրվագներ հիշեցի ու շատ ֆիլմեր կան, որ հենց միասին էլ կործանվում են: Հա, բայց ո՞րն ա պատճառը, որ մենք, գիտակցելով իսկական սիրո ծանրությունը ու ոչ հաճելի բնույթը, անընդհատ ձգտում ենք դրան: Ահ, մի տեսակ վախվխելով եմ էդ թեման քննարկում, որովհետև ինչքան փորձում եմ հասկանալ, էնքան խճճվում եմ:

StrangeLittleGirl

23.09.2015, 15:06

Բյուր, որ ասացիր լիքը քո ասած դրվագներ հիշեցի ու շատ ֆիլմեր կան, որ հենց միասին էլ կործանվում են: Հա, բայց ո՞րն ա պատճառը, որ մենք, գիտակցելով իսկական սիրո ծանրությունը ու ոչ հաճելի բնույթը, անընդհատ ձգտում ենք դրան: Ահ, մի տեսակ վախվխելով եմ էդ թեման քննարկում, որովհետև ինչքան փորձում եմ հասկանալ, էնքան խճճվում եմ:
Նան, իսկական սեր ասելով ի՞նչ ես հասկանում: Էն առաջի՞ն պարբերությունը, թե՞ երկրորդը: Ինձ համար իսկական սերն էն ա, ինչն ամուր հիմքերի վրա ա, առանց գլխացավանքների, առանց ներվայնության, առանց ախորժակի ու քնի կորստի, էն ա, ինչի վրա կառուցվում ա համատեղ կյանք, ընտանիք ու մնացած բաները: Էդ ձգելու պահը ճիշտն ասած լավ չեմ հասկանում, բայց գրականության մեջ ասվում ա, որ երբ ներքին չլուծված խնդիրներ ունենք, մենք ձգտում ենք դեպի էն մարդկանց, որոնք վալիդացնում են էդ խնդիրները, հաստատում են, որ մենք «ճիշտ» ենք էդ հարցում, ու կախվածություն ենք ձեռք բերում: Օրինակ, եթե ես մտածում եմ, որ անքաղաքավարի մարդ եմ, ձգտում եմ դեպի ինձ անքաղաքավարի համարողը, լավ եմ զգում, որ ինքը հաստատում ա իմ՝ անքաղաքավարի լինելը, բայց որոշ ժամանակ անց դա պայթում ա: Չգիտեմ, ես էս հոգեբանական գրականությանը շատ լուրջ չեմ վերաբերվում: Բայց ամեն դեպքում ինչ-որ օրինաչափություն նկատել եմ, որ էն գժական սերերն ավելի հակված են տապալվելու, ավելի հակված են իրենց մեջ հուզական բռնության տարր պարունակելու, քան նրանք, որոնք զարգանում են դանդաղ ու առանց արկածների:

Ուլուանա

23.09.2015, 23:23

Էն, ինչ մեզ իրականում պետք ա, դրա մասին երգեր չեն գրվում, կինոներ չեն նկարահանվում ու անգամ կարող ա կողքից ձանձրալի թվա: Եթե նայենք մեր սիրած երաժիշտներին ու իրանց երգերին, մենք չենք սիրում լսել էն երգերը, որոնք գրվել են իրանց երջանիկ սերերի մասին: Էդ ալբոմները համարվում են ձանձրալի, մոնոտոն: Բայց հենց դա ա իսկական սերը, երբ հարաբերությունների վրա երկու կողմն էլ աշխատում ա, երբ հարաբերությունները կառուցվում են փոխադարձ հարգանքի վրա, կառուցվում են դանդաղ, առանց պաժառների, առանց գլուխը, քունն ու ախորժակը կորցնելու: Էն, ինչը մեզ տենց վիճակների մեջ ա դնում, պետք ա մեծ հարցականի տակ առնել ու փորձել հնարավորինս շուտ ազատվել դրանից:
Հա, առողջ ու ներդաշնակ հարաբերությունները կողքից, որպես կանոն, անհետաքրքիր ու ձանձրալի են, քանի որ դրանք սովորաբար էնքան ինքնաբավ են, որ արտաքին՝ ուրիշների համար տեսանելի դրսևորումների կարիք չունեն, որ մարդիկ էլ գնահատեն որպես կրքոտ, հուզիչ կամ հեքիաթային սեր։ Դրանց առողջ ու ներդաշնակ (ինչու՞ չէ, նաև հեքիաթային) լինելը միայն իրենք՝ զույգերը գիտեն։ Էլի «Աներևույթ թագավորություն» հեքիաթը հիշեցի :)։

Ուլուանա

23.09.2015, 23:34

Նան, իսկական սեր ասելով ի՞նչ ես հասկանում: Էն առաջի՞ն պարբերությունը, թե՞ երկրորդը: Ինձ համար իսկական սերն էն ա, ինչն ամուր հիմքերի վրա ա, առանց գլխացավանքների, առանց ներվայնության, առանց ախորժակի ու քնի կորստի, էն ա, ինչի վրա կառուցվում ա համատեղ կյանք, ընտանիք ու մնացած բաները: Էդ ձգելու պահը ճիշտն ասած լավ չեմ հասկանում, բայց գրականության մեջ ասվում ա, որ երբ ներքին չլուծված խնդիրներ ունենք, մենք ձգտում ենք դեպի էն մարդկանց, որոնք վալիդացնում են էդ խնդիրները, հաստատում են, որ մենք «ճիշտ» ենք էդ հարցում, ու կախվածություն ենք ձեռք բերում: Օրինակ, եթե ես մտածում եմ, որ անքաղաքավարի մարդ եմ, ձգտում եմ դեպի ինձ անքաղաքավարի համարողը, լավ եմ զգում, որ ինքը հաստատում ա իմ՝ անքաղաքավարի լինելը, բայց որոշ ժամանակ անց դա պայթում ա: Չգիտեմ, ես էս հոգեբանական գրականությանը շատ լուրջ չեմ վերաբերվում: Բայց ամեն դեպքում ինչ-որ օրինաչափություն նկատել եմ, որ էն գժական սերերն ավելի հակված են տապալվելու, ավելի հակված են իրենց մեջ հուզական բռնության տարր պարունակելու, քան նրանք, որոնք զարգանում են դանդաղ ու առանց արկածների:
Ամուր հիմքերի վրա լինելը, բնականաբար, անհրաժեշտություն ա, բայց լրիվ առանց գլխացավանքների, առանց ներվայնության, առանց ախորժակի ու քնի կորստի էլ դժվար թե որևէ հարաբերություն գոյություն ունենա։ Ուրիշ բան, եթե դրանք զգալի տեղ են գրավում, էն աստիճանի, որ մարդու էներգիայի մեծ մասը ծախսվում ա նման բաների վրա։

Էն պահը մի քիչ լավ չեմ հասկանում, որ ասում ես՝ երբ ներքին խնդիրներ ունենք, ձգտում ենք դեպի էն մարդկանց, որոնք վալիդացնում են մեր խնդիրները։ Թեկուզ բերածդ օրինակը. չեմ հասկանում, ինչի՞ պիտի անքաղաքավարի մարդուն գրավի էն մարդու հետ հարաբերությունը, ով հաստատում ա իր անքաղաքավարի լինելը։ Իմ հասկանալով՝ էդ մազոխիզմի վերին աստիճան ա, ու հուսով եմ, որ նման մարդիկ շատ չեն։ Իմ պատկերացմամբ, ցանկացած քիչ թե շատ նորմալ մարդ ձգտում ա էնպիսի մարդու հետ հարաբերության, ով հակառակը՝ ավելի շատ նկատում ու վեր ա հանում իր դրական գծերը, ոչ թե հաստատում բացասականները։ Կամ էլ սխալ եմ հասկացել ասածդ... :think

StrangeLittleGirl

23.09.2015, 23:54

Ամուր հիմքերի վրա լինելը, բնականաբար, անհրաժեշտություն ա, բայց լրիվ առանց գլխացավանքների, առանց ներվայնության, առանց ախորժակի ու քնի կորստի էլ դժվար թե որևէ հարաբերություն գոյություն ունենա։ Ուրիշ բան, եթե դրանք զգալի տեղ են գրավում, էն աստիճանի, որ մարդու էներգիայի մեծ մասը ծախսվում ա նման բաների վրա։

Էն պահը մի քիչ լավ չեմ հասկանում, որ ասում ես՝ երբ ներքին խնդիրներ ունենք, ձգտում ենք դեպի էն մարդկանց, որոնք վալիդացնում են մեր խնդիրները։ Թեկուզ բերածդ օրինակը. չեմ հասկանում, ինչի՞ պիտի անքաղաքավարի մարդուն գրավի էն մարդու հետ հարաբերությունը, ով հաստատում ա իր անքաղաքավարի լինելը։ Իմ հասկանալով՝ էդ մազոխիզմի վերին աստիճան ա, ու հուսով եմ, որ նման մարդիկ շատ չեն։ Իմ պատկերացմամբ, ցանկացած քիչ թե շատ նորմալ մարդ ձգտում ա էնպիսի մարդու հետ հարաբերության, ով հակառակը՝ ավելի շատ նկատում ու վեր ա հանում իր դրական գծերը, ոչ թե հաստատում բացասականները։ Կամ էլ սխալ եմ հասկացել ասածդ... :think
Բնական ա՝ առանց դժվարության հարաբերություն չի լինում, բայց էն դրամատիկ բաների մասին եմ ասում, որոնք տեսնում ենք կինոյում, երգերում ու գրականության մեջ, ոչ թե «անհետաքրքիր» ու «սովորական» դժվարությունների, որոնք հաղթահարվում են:

Ինչ վերաբերում ա ներքին խնդիրների պահին, ապա իրոք կա տենց բան: Դա անգիտակցաբար ենք անում: Իրականում ստեղ դրական-բացասական հատկանիշի հարցը չի, քանի որ իմ կարճ կյանքի ընթացքում համոզվել եմ, որ բացասական ու դրական հատկանիշներ չկան: Կան հատկանիշներ, որոնց չափավոր դրսևորումը դրական ա, ծայրահեղը՝ բացասական: Բայց շատ դեպքերում մենք մեր էդ դրական հատկանիշներն ընկալում ենք որպես բացասական, ձգտում ենք դեպի էնպիսի մարդիկ, որոնք նույնպես դա բացասական են համարում, ու սկզբում մեզ լավ ա տենց մարդկանց հետ, որովհետև իրանք մեզ «հասկանում են»: Դա մազոխիզմ չի, որովհետև չենք հասկանում՝ ինչ ենք անում:

Շատ են ասում՝ մինչև ինքդ քեզ չսիրես, չես կարող սեր գտնել: Ու այ սա էդ դեպքերից ա: Երբ դու քեզ ատում ես էս կամ էն հատկանիշի համար, դժվար ա նորմալ մարդուց պահանջելը, որ քեզ սիրի, դրա համար ձգվում ես դեպի մեկը, որը նույնպես ատում ա քո էս կամ էն հատկանիշը: Սա ոչ միայն գրականության մեջ եմ տեսել, այլև նկատել եմ թե՛ իմ, թե՛ շրջապատիս վարքագծում:

Հետո էդ պաժառ հարաբերություններում մի բան էլ կա. էդ անդուր վիճակներն էնքան ահավոր են լինում, որ երբ մի քիչ լավ են լինում իրար հետ, էդ մի քիչ լավը որպես գժական լավ ա հասկացվում: Ո՞նց ա որ ձեռքերդ սառած են լինում, մտցնում ես սառը ջրի տակ, տաք են թվում: Այ տենց էլ էդ վայրիվերումներով հարաբերություններն են:

Ուլուանա

24.09.2015, 00:25

Ինչ վերաբերում ա ներքին խնդիրների պահին, ապա իրոք կա տենց բան: Դա անգիտակցաբար ենք անում: Իրականում ստեղ դրական-բացասական հատկանիշի հարցը չի, քանի որ իմ կարճ կյանքի ընթացքում համոզվել եմ, որ բացասական ու դրական հատկանիշներ չկան: Կան հատկանիշներ, որոնց չափավոր դրսևորումը դրական ա, ծայրահեղը՝ բացասական: Բայց շատ դեպքերում մենք մեր էդ դրական հատկանիշներն ընկալում ենք որպես բացասական, ձգտում ենք դեպի էնպիսի մարդիկ, որոնք նույնպես դա բացասական են համարում, ու սկզբում մեզ լավ ա տենց մարդկանց հետ, որովհետև իրանք մեզ «հասկանում են»: Դա մազոխիզմ չի, որովհետև չենք հասկանում՝ ինչ ենք անում:

Շատ են ասում՝ մինչև ինքդ քեզ չսիրես, չես կարող սեր գտնել: Ու այ սա էդ դեպքերից ա: Երբ դու քեզ ատում ես էս կամ էն հատկանիշի համար, դժվար ա նորմալ մարդուց պահանջելը, որ քեզ սիրի, դրա համար ձգվում ես դեպի մեկը, որը նույնպես ատում ա քո էս կամ էն հատկանիշը: Սա ոչ միայն գրականության մեջ եմ տեսել, այլև նկատել եմ թե՛ իմ, թե՛ շրջապատիս վարքագծում:
Հա, ինքդ քեզ սիրելու հետ կապված լրիվ համաձայն եմ։ Բայց, մեկ ա, դեպի քո ասած մեկը ձգվելը էլի լավ չեմ պատկերացնում... Ու նենց էլ չի, որ ես միշտ ինքս ինձ սիրել եմ։ Ուղղակի տենց բան չեմ հիշում։ Մտածում եմ՝ կարո՞ղ ա նրանից ա, որ ես միշտ գիտակցել եմ ինքս ինձ չսիրելս :D։

Հետո էդ պաժառ հարաբերություններում մի բան էլ կա. էդ անդուր վիճակներն էնքան ահավոր են լինում, որ երբ մի քիչ լավ են լինում իրար հետ, էդ մի քիչ լավը որպես գժական լավ ա հասկացվում: Ո՞նց ա որ ձեռքերդ սառած են լինում, մտցնում ես սառը ջրի տակ, տաք են թվում: Այ տենց էլ էդ վայրիվերումներով հարաբերություններն են:
Էդ հա, համաձայն եմ։

GriFFin

24.09.2015, 01:57

Mephistopheles

24.09.2015, 02:11

Չգիտեմ ինչ եք խոսում, բայց էսի հլա լսեք... քո ուզածից սենց բան չի ծնվում... Բյուր, քո ուզածը կոնտրակտ ա հարմարավետության...

http://youtu.be/fkGUt4QYc08

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 11:12

Ես ոնց հասկացա ստեղ մոնոգամ հարաբերություններ են քննարկվում: Բա պոլիգամ սերը ու՞ր մնաց:
Ինձ թվում ա, որ մարդիկ գնում են դեպի երջանկություն ու շատերին թվում ա, որ էդ գերագույն երջանկությունը սերն ա: Ու սերն ա մեկ այլի նկատմամ, անպայման մարդու: Ու ինչքան ես նկատեցի ինչ-որ տարիք/փուլ կա զույգի նկատմամբ ա, հետո սկսում ա սեր երեխու նկատմամբ, հետո երեխու երեխու: Էն սկզբերում էլ սեր ա ծնողի, հայրենիքի ու էլի ինչ որ բաների նկատմամբ: Ստացվում ա, որ մենք մեր ամբողջ կյանքում երջանկություն ենք փնտրում մարդկանց մեջ: Իսկ մարդկանց մեջ էդ փնտրել պետք չի:

Էլիզ, ինձ թվում ա՝ երջանկության մասին ամենասխալ պատկերացումներից մեկն էն ա, որ մարդու կողքին պետք ա ինչ-որ մեկը լինի, որ երջանիկ լինի: Ես կասեի՝ հակառակն ա: Մարդը չի կարող առողջ հարաբերության մեջ մտնել, եթե ինքը երջանիկ չի: Էդ դեպքում հարաբերությունը դառնում ա կախվածություն, զույգից մեկը պարազիտում ա մյուսին կամ երկուսն իրար, ու ի վերջո դա փուլ ա գալիս:

Ինչ խոսք, պոզիտիվ հոգեբանությունը գիտականորեն ցույց ա տվել, որ մարդուն ամենաշատը երջանկացնում են ուրիշ մարդիկ, բայց խոսքը բնավ սիրո մասին չի, այլ ընդհանրապես այլ մարդկանց՝ ընկերների, ընտանիքի, անգամ անծանոթների: Բայց ընդհանուր առմամբ, երջանիկ մարդը ոչ մեկից կախված չի:

Ինչ վերաբերում ա պոլիգամիային, ապա դա մի տեսակ իմ ուղեղում չտեղավորվող բան ա: Չգիտեմ՝ մյուսները ոնց են կարողանում:

Մեֆ, բացարձակապես: Իմ ուզածն ամուր հարաբերություններ են՝ բոլոր դրական ու բացասական կողմերով:

GriFFin

24.09.2015, 11:32

Էլիզ, ինձ թվում ա՝ երջանկության մասին ամենասխալ պատկերացումներից մեկն էն ա, որ մարդու կողքին պետք ա ինչ-որ մեկը լինի, որ երջանիկ լինի: Ես կասեի՝ հակառակն ա: Մարդը չի կարող առողջ հարաբերության մեջ մտնել, եթե ինքը երջանիկ չի: Էդ դեպքում հարաբերությունը դառնում ա կախվածություն, զույգից մեկը պարազիտում ա մյուսին կամ երկուսն իրար, ու ի վերջո դա փուլ ա գալիս:

Ինչ խոսք, պոզիտիվ հոգեբանությունը գիտականորեն ցույց ա տվել, որ մարդուն ամենաշատը երջանկացնում են ուրիշ մարդիկ, բայց խոսքը բնավ սիրո մասին չի, այլ ընդհանրապես այլ մարդկանց՝ ընկերների, ընտանիքի, անգամ անծանոթների: Բայց ընդհանուր առմամբ, երջանիկ մարդը ոչ մեկից կախված չի:

Ինչ վերաբերում ա պոլիգամիային, ապա դա մի տեսակ իմ ուղեղում չտեղավորվող բան ա: Չգիտեմ՝ մյուսները ոնց են կարողանում:

Մեֆ, բացարձակապես: Իմ ուզածն ամուր հարաբերություններ են՝ բոլոր դրական ու բացասական կողմերով:

Ես էլ եմ էդ ասում, բայց իմ դիտարկումները ցույց են տալիս, որ մեծ մասը հենց մարդկանց մեջ ա փնտրում: Ու էդ խեղճ մինուճար մարդու մեջ փորձում են ամեն ինչ տեսնել: Այսինքն, եթե մարդ սիրահարվում ա Xին, ինքը ուզում ա, որ էդ իքսը լինի ու ունենա ամեն ինչ: Երբ սկսում են բացահայտվել, որ էդ իքսը ամեն ինչ չի, մարդ փոխարենը այլ բաների թեկուզ մարդկանց մեջ փնտրի էնդորֆինների աղբյուր( օրինակ իքսը սար չի բարձրանում, բայց մարդ էդ շատ ա սիրում, թող գնա արշավախմբի հետ անի իրա ուզածը) սկսում ա հիասթափվել իսքսից ու ժամանակին մեծ ու բուռն սերը կորում ա: Այ օրինակ սենց դեպքերում պոլիգամներին ավելի լավ ա, իրանք էդ սեր կոչվածը հանգիստ ստանում են բոլորից, անգամ էն բաները, որ զույգ ունենալու դեպքում չպիտի փնտրես: Երջանիկ ա էն մարդը, ով զբաղված ա իրան հաճելի բաներով: Երբ պարապ ես լինում, սկսում ես մտածել ի՞նչ ա սերը ու սաղ հարամ ես անում: :Դ :Դ

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 12:35

Ես էլ եմ էդ ասում, բայց իմ դիտարկումները ցույց են տալիս, որ մեծ մասը հենց մարդկանց մեջ ա փնտրում: Ու էդ խեղճ մինուճար մարդու մեջ փորձում են ամեն ինչ տեսնել: Այսինքն, եթե մարդ սիրահարվում ա Xին, ինքը ուզում ա, որ էդ իքսը լինի ու ունենա ամեն ինչ: Երբ սկսում են բացահայտվել, որ էդ իքսը ամեն ինչ չի, մարդ փոխարենը այլ բաների թեկուզ մարդկանց մեջ փնտրի էնդորֆինների աղբյուր( օրինակ իքսը սար չի բարձրանում, բայց մարդ էդ շատ ա սիրում, թող գնա արշավախմբի հետ անի իրա ուզածը) սկսում ա հիասթափվել իսքսից ու ժամանակին մեծ ու բուռն սերը կորում ա: Այ օրինակ սենց դեպքերում պոլիգամներին ավելի լավ ա, իրանք էդ սեր կոչվածը հանգիստ ստանում են բոլորից, անգամ էն բաները, որ զույգ ունենալու դեպքում չպիտի փնտրես: Երջանիկ ա էն մարդը, ով զբաղված ա իրան հաճելի բաներով: Երբ պարապ ես լինում, սկսում ես մտածել ի՞նչ ա սերը ու սաղ հարամ ես անում: :Դ :Դ
Մարդիկ իրանց երջանկությունն ուրիշի մեջ են փնտրում, որովհետև խուսափում են իրանք իրանց ներսը նայելուց ու իրանց խնդիրների հետ դեմ առ դեմ կանգնելուց: Կարծում են, եթե էդ մեկին գտնեն, սաղ խնդիրները լուծվելու են: Բայց չկա տենց բան, դա միֆ ա: Խնդիրներն ավելի խորը արմատ են գցում, երբ մարդ հարաբերության մեջ մտնում ա ի սկզբանե լիարժեք չլինելով: Ի դեպ, հենց դրա համար եմ զզվում կես արտահայտությունից: Ինձ որ ասում են՝ կեսիդ գտի, ես ասում եմ՝ ես լիարժեք եմ, կեսի գտնելու կարիք չունեմ:

Ու հակառակը՝ առողջ հարաբերություն կառուցվում ա, երբ երկու անձերն են գալիս են հոգեպես առողջ տեղից ու իրանց ներքին խնդիրների լուծումը դիմացինի մեջ չեն փնտրում:

Հիվանդ, սխալ հարաբերության շատ կլասիկ օրինակներ են ռիբաունդները, այսինքն՝ երբ մի բաժանումից հետո անմիջապես ընկնում են նորի մեջ: Դրանք գրեթե երբեք երկարատև հարաբերություններ չեն լինում, որովհետև բաժանված մարդը սխալ մոտիվացիայով ա մտնում նոր հարաբերության մեջ: Մտնում ա որպես վրեժ, որպես մխիթարանք, որպես ուս լացելու համար: Սեփական ներքին խնդիրներն ինքնուրույն լուծելու ու հաղթահարելու փոխարեն հույսը դնում ա դիմացինի վրա: Դրանից հիվանդ բան չկա աշխարհում:

Բայց դու ոնց որ պոլիգամիա ասելով ուրիշ բան ես հասկանում: Ես հասկանում եմ՝ միաժամանակ մի քանիսի հետ ռոմանտիկ հարաբերություն: Այ դա ինձ համար անհասկանալի երևույթ ա: Բայց համաձայն եմ, որ երջանիկ ա էն մարդը, որը զբաղվում ա իրան հաճելի բաներով՝ անկախ նրանից կողքին մեկը կա, թե չէ:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 12:45

Հա, ինքդ քեզ սիրելու հետ կապված լրիվ համաձայն եմ։ Բայց, մեկ ա, դեպի քո ասած մեկը ձգվելը էլի լավ չեմ պատկերացնում... Ու նենց էլ չի, որ ես միշտ ինքս ինձ սիրել եմ։ Ուղղակի տենց բան չեմ հիշում։ Մտածում եմ՝ կարո՞ղ ա նրանից ա, որ ես միշտ գիտակցել եմ ինքս ինձ չսիրելս :D։

Երևի դու նման իրավիճակում չես հայտնվել :))
Օրինակ բերեմ: Նախապես ասեմ, որ հենց ինձ վրա եմ բերում: Վերցնենք ուղիղ դեմքին ասելու հատկանիշը: Դրական կողմից դա կարա ընկալվի որպես անկեղծություն, քաջություն և այլն: Բացասական կողմից՝ անտակտություն, անքաղաքավարություն և այլն: Իմ կյանքում եղել են պահեր, որ ես ընկալել եմ երկրորդը: Ու էդ պահին սիրահարված եմ էղել մեկին, որն ինձ հետ համաձայն ա էղել էդ հարցում (որ ես անտակտ եմ ու անքաղաքավարի): Հիմա կասեք՝ անքաղաքավարությունն ու անկեղծությունը տարբեր բաներ են: Բայց կոնկրետ էդ մարդու հետ հարաբերություններից օրինակ բերեմ, կտեսնեք, որ կարելի ա երկակի ընկալում ունենալ: Ինձ խնդրում ա՝ երեկոյան շտապ հանդիպել: Համաձայնում եմ, չնայած ահագին զբաղված ա օրս լինում: Արդյունքում՝ հանդիպումից ուշանում եմ տասնհինգ րոպե, բայց սմս եմ գրում ներողությունով-բանով, պատասխանում ա՝ եթե հարմար չի, չհանդիպենք: Ես էլ դրան ի պատասխան գրում եմ. «Եթե հարմար չլիներ, կասեի՝ հարմար չի»: Հիմա ինքը սա ընկալում ա որպես անքաղաքավարի ու կոպիտ պատասխան: Ու քանի որ էդ պահին ինքս ինձ տենցն եմ համարում, համաձայնում եմ իրա հետ, մյուս անգամ փորձում եմ ավելի զգույշ արտահայտվել, չասել էն, ինչ մտածում եմ: Արդյունքում՝ հարաբերություններում լիքը հաղորդակցման խնդիրներ են կուտակվում, ես էլ դադարում եմ ես լինելուց:

Երկրորդ դեպք: Ես սովորել եմ գնահատել իմ էդ հատկանիշը: Ու արդեն հեռու եմ մնում էն մարդկանցից, որոնք ինձ էդ մասով ճնշում են: Հակառակը՝ անկեղծությունը գնահատող մարդու հետ ավելի հեշտ ա լինում, որովհետև ինքն էլ ա քո հետ տենց:

GriFFin

24.09.2015, 14:19

Մարդիկ իրանց երջանկությունն ուրիշի մեջ են փնտրում, որովհետև խուսափում են իրանք իրանց ներսը նայելուց ու իրանց խնդիրների հետ դեմ առ դեմ կանգնելուց: Կարծում են, եթե էդ մեկին գտնեն, սաղ խնդիրները լուծվելու են: Բայց չկա տենց բան, դա միֆ ա: Խնդիրներն ավելի խորը արմատ են գցում, երբ մարդ հարաբերության մեջ մտնում ա ի սկզբանե լիարժեք չլինելով: Ի դեպ, հենց դրա համար եմ զզվում կես արտահայտությունից: Ինձ որ ասում են՝ կեսիդ գտի, ես ասում եմ՝ ես լիարժեք եմ, կեսի գտնելու կարիք չունեմ:

Ու հակառակը՝ առողջ հարաբերություն կառուցվում ա, երբ երկու անձերն են գալիս են հոգեպես առողջ տեղից ու իրանց ներքին խնդիրների լուծումը դիմացինի մեջ չեն փնտրում:

Հիվանդ, սխալ հարաբերության շատ կլասիկ օրինակներ են ռիբաունդները, այսինքն՝ երբ մի բաժանումից հետո անմիջապես ընկնում են նորի մեջ: Դրանք գրեթե երբեք երկարատև հարաբերություններ չեն լինում, որովհետև բաժանված մարդը սխալ մոտիվացիայով ա մտնում նոր հարաբերության մեջ: Մտնում ա որպես վրեժ, որպես մխիթարանք, որպես ուս լացելու համար: Սեփական ներքին խնդիրներն ինքնուրույն լուծելու ու հաղթահարելու փոխարեն հույսը դնում ա դիմացինի վրա: Դրանից հիվանդ բան չկա աշխարհում:

Բայց դու ոնց որ պոլիգամիա ասելով ուրիշ բան ես հասկանում: Ես հասկանում եմ՝ միաժամանակ մի քանիսի հետ ռոմանտիկ հարաբերություն: Այ դա ինձ համար անհասկանալի երևույթ ա: Բայց համաձայն եմ, որ երջանիկ ա էն մարդը, որը զբաղվում ա իրան հաճելի բաներով՝ անկախ նրանից կողքին մեկը կա, թե չէ:
Ռոմանտի՞ կ) Պոլիգամ հարաբերություն, որ մարդ <<նույն ձև>> սիրում ա a,b,c... ու տենց շարունակ։

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 17:11

Ռոմանտի՞ կ) Պոլիգամ հարաբերություն, որ մարդ <<նույն ձև>> սիրում ա a,b,c... ու տենց շարունակ։
Էլիզ, նույն ձևի մեջ ստեղ կարևոր ա ռոմանտիկ բառը, որովհետև կարա մարդ նույն ձև սիրի իրա բոլոր ընկերներին, բայց ինքը պոլիգամ չի դառնում:

GriFFin

24.09.2015, 17:22

Էլիզ, նույն ձևի մեջ ստեղ կարևոր ա ռոմանտիկ բառը, որովհետև կարա մարդ նույն ձև սիրի իրա բոլոր ընկերներին, բայց ինքը պոլիգամ չի դառնում:
Ուրեմն նույն ձև ռոմանտիկ սիրի բոլորին))
Ի դեպ, էս երբվանի՞ց եմ Էլիզ ոչ թե Լիզ)))

GriFFin

24.09.2015, 17:23

Էրիկ Ֆրոմի <<Սիրո տեսությունը>> կարդացած մարդ կա՞ ։

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 17:24

Ուրեմն նույն ձև ռոմանտիկ սիրի բոլորին))
Ի դեպ, էս երբվանի՞ց եմ Էլիզ ոչ թե Լիզ)))
Պոլիգամները նույն ձև ռոմանտիկ չեն սիրում բոլորին, այլ նույն ձև ռոմանտիկ հարաբերություն ունենում են միաժամանակ մի քանի հոգու հետ, ինչը շատ խիստ նայելու դեպքում կողքից որպես դավաճանություն ա ընկալվում:
Եսի՞մ երբվանից: Ուղղակի Լիզբեթի հետ չշփոթելու համար փոխեցի: Քեզ ո՞նց ա դուր գալիս:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 17:25

Էրիկ Ֆրոմի <<Սիրո տեսությունը>> կարդացած մարդ կա՞ ։
Չեմ կարդացել, բայց ընկերուհիս երբ հոգեբանության ուսանող էր (ֆրուստրացիա-սուբլիմացիա կարգի), կարդում էր ու պատմում էր ինձ: Էնտեղ մի սենց գաղափար կար. միշտ զույգերից մեկը սիրողն ա, մյուսը՝ սերն ընդունողը: Էդ մտքի հետ հեչ, հեչ համաձայն չեմ:

GriFFin

24.09.2015, 17:39

Չեմ կարդացել, բայց ընկերուհիս երբ հոգեբանության ուսանող էր (ֆրուստրացիա-սուբլիմացիա կարգի), կարդում էր ու պատմում էր ինձ: Էնտեղ մի սենց գաղափար կար. միշտ զույգերից մեկը սիրողն ա, մյուսը՝ սերն ընդունողը: Էդ մտքի հետ հեչ, հեչ համաձայն չեմ:
Էնտեղ իրականում շատ լավ մտքեր էլ կան։ Ինձ թվում ա, որ կարելի ա կարդալ։ Իմ համար, երբ առաջին անգամ կարդացի լիքը բան տեղը ընկավ։
Էդ բացարձակ գաղափար չի է, հոգեբանության մեջ լիքը տենց սխալներ կան)))

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 17:40

Էնտեղ իրականում շատ լավ մտքեր էլ կան։ Ինձ թվում ա, որ կարելի ա կարդալ։ Իմ համար, երբ առաջին անգամ կարդացի լիքը բան տեղը ընկավ։
Էդ բացարձակ գաղափար չի է, հոգեբանության մեջ լիքը տենց սխալներ կան)))
Հիմա ավելի հետաքրքիր գրքեր կան էմպիրիկ հետազոտությունների վրա գրված:

GriFFin

24.09.2015, 17:41

Պոլիգամները նույն ձև ռոմանտիկ չեն սիրում բոլորին, այլ նույն ձև ռոմանտիկ հարաբերություն ունենում են միաժամանակ մի քանի հոգու հետ, ինչը շատ խիստ նայելու դեպքում կողքից որպես դավաճանություն ա ընկալվում:
Եսի՞մ երբվանից: Ուղղակի Լիզբեթի հետ չշփոթելու համար փոխեցի: Քեզ ո՞նց ա դուր գալիս:
Բայց պոլիգամությունը ավելի շատ ա բնորոշ մարդուն։ Ավելի դեպի բնություն ա։ Ուղղակի հիմա լիքը էդ կշտամբող բաներ կան։
Հ.Գ. Լիզ))

GriFFin

24.09.2015, 17:42

Հիմա ավելի հետաքրքիր գրքեր կան էմպիրիկ հետազոտությունների վրա գրված:
Կասե՞ ս մի քանի հատ։ Սիրում եմ տենց բաներ կարդալ))

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 17:46

Բայց պոլիգամությունը ավելի շատ ա բնորոշ մարդուն։ Ավելի դեպի բնություն ա։ Ուղղակի հիմա լիքը էդ կշտամբող բաներ կան։
Հ.Գ. Լիզ))
Եսի՞մ, ես հավատում եմ մոնոգամ հարաբերության գոյությանը: Մի հարաբերությունը տեղից լիքը էներգիա ա տանում, երկրորդին չեմ ձգի ու չեմ էլ հանդուրժի, եթե կողքիս մարդը պոլիգամ լինի:
Լավ, քանի Լիզբեթը տարածքում չի, Լիզ :))

Կասե՞ ս մի քանի հատ։ Սիրում եմ տենց բաներ կարդալ))
Մի հատը կոնկրետ հիմա կարդում եմ, բայց համեմատաբար թույլ ա, լիքը հարցական բաներ կան, որոնց հետ համաձայն չեմ, էմպիրիկ հետազոտություններ էլ չկան: Կարամ ուղարկեմ քեզ:
Իսկ մյուսները գրքերից գլխեր-մլխեր կամ գիտական հոդվածներ են, պիտի փորփրեմ, գտնեմ, կուղարկեմ:

Գալաթեա

24.09.2015, 18:07

Բյուր էն զակատներդ ինչ եղան է։

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 18:32

Բյուր էն զակատներդ ինչ եղան է։

Ալիսից հարցրու :D
Մի հատ էլ եմ էդ տիպի պատմվածք գրում, բայց ավելի կոռեկտի մեջ :))

Գալաթեա

24.09.2015, 18:42

Ալիսից հարցրու :D
Մի հատ էլ եմ էդ տիպի պատմվածք գրում, բայց ավելի կոռեկտի մեջ :))
Գրի գրի...

Ուլուանա

24.09.2015, 20:32

Մոդերատորական. թեմայից դուրս գրառումները ջնջվել են։ Թեման մի՛ շեղեք ու մի՛ անձնականացրեք։ Շարունակելու դեպքում գրառումների հեղինակները կտուգանվեն։

Ուլուանա

24.09.2015, 20:52

Էրիկ Ֆրոմի <<Սիրո տեսությունը>> կարդացած մարդ կա՞ ։
Ես կարդացել եմ։ «Սիրելու արվեստը» նկատի ունես, չէ՞։ Ճիշտ ա, կային մտքեր, որոնց համաձայն չէի, բայց ընդհանուր առմամբ ահագին հավանել եմ։ Շատ մտքեր էնքան հոգեհարազատ ու ճիշտ էին ինձ համար։ Գաղափարներ կային, որոնց ես ինքնուրույն հանգել էի սեփական փորձիս ու դիտարկումներիս հիման վրա, ու ավելի ուշ, երբ գիրքը կարդում էի, իրա մոտ հանդիպեցի նույն գաղափարները :)։

Ուզում եմ մեջբերել էդ գրքից մի հատված, որում արտահայտված գաղափարը լրիվ համահունչ է իմ պատկերացմանը։ Ժամանակին մի առիթով թարգմանել էի հայերեն.

Պարտադիր չէ, որ սերը որոշակի մարդու նկատմամբ լինի. այն բնավորության տրամադրվածություն է, կողմնորոշում, որը ցույց է տալիս մարդու վերաբերմունքն աշխարհի նկատմամբ ընդհանրապես, ոչ թե միայն սիրո կոնկրետ «օբյեկտի» նկատմամբ։ Եթե մարդը սիրում է միայն ինչ–որ մի մարդու ու անտարբեր է մնացած բոլոր մերձավորների հանդեպ,, նրա սերը ոչ թե սեր է, այլ փոխշահավետ կախվածություն կամ չափազանցված էգոիզմ։ Մարդկանց մեծամասնությունն, այնուամենայնիվ, համոզված է, որ սերը կախված է օբյեկտից, ոչ թե ունակությունից։ Նրանք նույնիսկ համոզված են, որ դա ապացուցում է իրենց սիրո ուժգնությունը, քանի որ նրանք չեն սիրում ոչ ոքի, բացի իրենց «սիրելի» մարդուց։ Այստեղ նույնպես առկա է այն մոլորությունը, որի մասին նշվեց վերևում։ Քանի որ նրանք չեն հասկանում, որ սերը գործունեություն է, հոգու ուժ, նրանք կարծում են, թե գլխավորը ճիշտ օբյեկտ գտնելն է, իսկ հետո ամեն ինչ ինքնիրեն կլինի։ Այս մոտեցումը կարելի է համեմատել այն մարդու մոտեցման հետ, ով ուզում է նկարել սովորել, բայց փոխանակ սովորի նկարել, պնդում է, որ ինքն ուղղակի պիտի սպասի ճիշտ օբյեկտին, ու երբ գտնի այն, կսկսի հրաշալի նկարել։ Բայց թե ես իսկապես սիրում եմ ինչ–որ մարդու, ես սիրում եմ բոլոր մարդկանց, ես սիրում եմ աշխարհը, ես սիրում եմ կյանքը։ Եթե ես ինչ–որ մեկին կարող եմ ասել. «Ես սիրում եմ քեզ», ես պետք է ընդունակ լինեմ ասելու. «Ես սիրում եմ քո մեջ ամեն ինչ», «Ես քո շնորհիվ սիրում եմ ամբողջ աշխարհը, ես քո մեջ սիրում եմ ինքս ինձ»։

Սա էլ գիրքը կարդալուց առաջ արածս օրագրային գրառումը, որում մոտավորապես նույն գաղափարին եմ անդրադարձել, թեև գրառումն ընդհանուր ալտրուիզմի մասին է.

Ալտրուիզմն, ըստ իս, հերոսություն չի, ոչ էլ անձնազոհություն, այլ բնական ցանկություն ու պահանջ է էն մարդու համար, ով սիրում է... ինքն իրեն, կամ ուրիշներին։ Ամբողջ հարցն այն է, որ տարբերություն չկա. իրեն ու ուրիշներին որպես մեկ ամբողջություն տեսնելն է կարևորը, ու դա մեծ մասամբ լինում է ենթագիտակցաբար։ Երբ մարդ սիրում է ինքն իրեն, չի կարող չսիրել ուրիշներին, և հակառակը՝ չի կարող ուրիշներին սիրել, բայց ինքն իրեն չսիրել։ Իսկ եսասիրությունն, իմ ընկալմամբ, իրականում կապ չունի սիրո հետ։ Նույնիսկ հակառակը. դա մարդու՝ ինքն իրենից ու աշխարհից պաշտպանվելու պահանջի դրսևորում է։ Ու էս ամենից ելնելով՝ սիրող մարդը որևէ մեկին լավություն անելիս պարզապես բարիք է գործում՝ առանց հատուկ հասցեատիրոջ, առանց կոնկրետ խորանալու, թե ինչի համար է դա անում. այլ կերպ ասած՝ սիրող մարդու համար չեն տարանջատվում ու չեն բախվում իր ու ուրիշների շահերը. դրանք ակամա ընկալվում են որպես մեկ ամբողջություն։

GriFFin

24.09.2015, 21:05

Ես կարդացել եմ։ «Սիրելու արվեստը» նկատի ունես, չէ՞։ Ճիշտ ա, կային մտքեր, որոնց համաձայն չէի, բայց ընդհանուր առմամբ ահագին հավանել եմ։ Շատ մտքեր էնքան հոգեհարազատ ու ճիշտ էին ինձ համար։ Գաղափարներ կային, որոնց ես ինքնուրույն հանգել էի սեփական փորձիս ու դիտարկումներիս հիման վրա, ու ավելի ուշ, երբ գիրքը կարդում էի, իրա մոտ հանդիպեցի նույն գաղափարները :)։

Ուզում եմ մեջբերել էդ գրքից մի հատված, որում արտահայտված գաղափարը լրիվ համահունչ է իմ պատկերացմանը։ Ժամանակին մի առիթով թարգմանել էի հայերեն.

Սա էլ գիրքը կարդալուց առաջ արածս օրագրային գրառումը, որում մոտավորապես նույն գաղափարին եմ անդրադարձել, թեև գրառումն ընդհանուր ալտրուիզմի մասին է.
Վայ, չէի նկատել, որ սխալ եմ գրել։ Ըհն, իմ համար էլ։ Ես ուրիշների վրա լիքը բաներ նկատելով իմ համար որոշել էի ու գրքում էլ գրեթե մոտ կար։ Իմ կարծիքով էն մարդկանց, ովքեր ուզում են քչի թե շատ հասկանալ սիրո մասին կարան կարդան էս գիրքը։ Իհարկե ինքը որոշակի տարիք ու հասունության մակարդակ ա պահանջում։

Մուշու

24.09.2015, 21:25

GriFFin

24.09.2015, 21:32

Ուլուանա

24.09.2015, 21:32

Սենց հարց ինչի՞ չի կարա լինի բուռն կրակով սերը ինչպիսին գրքերում, երգերում և ֆիլմերում է ու հետո դառանա այն սերը որը մեզ է պետք : Կարծես իրար հակասող են բայց կարող են իար շարունակել : Ուղղակի կողմերը բացի սիրուց այրվելը պետք ա մտածեն ու ջանք գործադրեն :
Իսկ ինչու՞ չի կարող որ։ Լավ էլ կարող ա լինել։ Բուռն ու կրակոտ լինելը դեռևս անհաջողության դատապարտված լինելու նշան չի, էլի :))։ Անհաջողության ա դատապարտված լինում էն դեպքում, երբ բացի էդ կրքից ու կրակից, ուրիշ բան չկա հիմքում։ Կիրքը սովորաբար ժամանակի հետ հանգում ա կամ առնվազն հանդարտվում, ու եթե տակն ուրիշ բան չկա, որ պահի, հարաբերությունը փուլ ա գալիս։

GriFFin

24.09.2015, 21:33

Եսի՞մ, ես հավատում եմ մոնոգամ հարաբերության գոյությանը: Մի հարաբերությունը տեղից լիքը էներգիա ա տանում, երկրորդին չեմ ձգի ու չեմ էլ հանդուրժի, եթե կողքիս մարդը պոլիգամ լինի:
Լավ, քանի Լիզբեթը տարածքում չի, Լիզ :))

Մի հատը կոնկրետ հիմա կարդում եմ, բայց համեմատաբար թույլ ա, լիքը հարցական բաներ կան, որոնց հետ համաձայն չեմ, էմպիրիկ հետազոտություններ էլ չկան: Կարամ ուղարկեմ քեզ:
Իսկ մյուսները գրքերից գլխեր-մլխեր կամ գիտական հոդվածներ են, պիտի փորփրեմ, գտնեմ, կուղարկեմ:

Ես էլ եմ մոնոգամության կողմնակից, բայց համարում եմ, որ ինքը ավելի դժվար ա: Ահան, հավես անես ուղարկի:

GriFFin

24.09.2015, 21:44

Իսկ ինչու՞ չի կարող որ։ Լավ էլ կարող ա լինել։ Բուռն ու կրակոտ լինելը դեռևս անհաջողության դատապարտված լինելու նշան չի, էլի :))։ Անհաջողության ա դատապարտված լինում էն դեպքում, երբ բացի էդ կրքից ու կրակից, ուրիշ բան չկա հիմքում։ Կիրքը սովորաբար ժամանակի հետ հանգում ա կամ առնվազն հանդարտվում, ու եթե տակն ուրիշ բան չկա, որ պահի, հարաբերությունը փուլ ա գալիս։

Ժողովուրդ, լավ էլի: Մեզ գրքերը, կինոները, մեդիան լրիվ այլ բաներ ա մատուցում, իսկ իրականում լրիվ այլ ա: Իրականում ոչ մի բան տենց գեղեցիկ ու վարդագույն չի: Լիքը խնդիրներ կան, որոնք չի քննարկվում:

GriFFin

24.09.2015, 21:55

Մի ժամանակ լիքը գրքեր ու կինոներ դուրս եկան քաղցկեղով հիվանդ մարդկանց մասին: Ես ամենաքիչը մեկը տեսել եմ: Հիմա նայում ես ու տեսնում, որ տղեն անկախ ամեն ինչից մնում ա հիվանդ մահացող աղջկա հետ: Սիրում են իրար, ամուսնանում, մահանում: Հետո, եթե ճիշտ եմ հիշում տղեն իբր էլ ոչ մեկին չի սիրում բլա բլա: Հիմա ի՞նչ իրականում էլ ա տենց: Տենց շատերը նայում են ու մտածում՝ տենաս ինձ էլ կսիրի ու կմնա հետս, երբ ես սենց հիվանդ լինեմ: Ու ասենք ոչ մի տող գրած չի թե ինչ դժվար ա քաղցկեղով հիվանդ խնամելը, շատ կներեք, որոշ դեպքերում շատ զզվելի ա: Բայց մենք էդ չենք տեսնում ու իմանաում: Մենք տեսնում ենք մենակ վարդագույն կողմը ու մեզ թվում ա, որ էդ ա սերը: Ու մենք ձգտում ենք դրան, բայց արի ու տես, որ դրան հասնելը նենց հեշտ չի ոնց մեզ թվում էր:

Գալաթեա

24.09.2015, 21:55

Սերը սուտ ա, բուլկի կերեք։

GriFFin

24.09.2015, 21:57

Սերը սուտ ա, բուլկի կերեք։

Դե վերջացրու :Դ :Դ Սուտ չի, սաղ հորմոնների խաղ ա: Պիտի ուղղակի սովորեն ճիշտ աղբյուրից ստանալ էդ ամենը:

Գալաթեա

24.09.2015, 21:59

Դե վերջացրու :Դ :Դ Սուտ չի, սաղ հորմոնների խաղ ա: Պիտի ուղղակի սովորեն ճիշտ աղբյուրից ստանալ էն ամենը:
Ի՞նչը՝ այդ անենը, Լիզ։

GriFFin

24.09.2015, 22:02

Ի՞նչը՝ այդ անենը, Լիզ։

Էնդորֆինները՝ երջանկության հորմոնները:

Գալաթեա

24.09.2015, 22:05

Բայց ախր չես կարա դա կանտրոլ անես։
Մեկ էլ նենց տեղից կարա գա՝ որ 100 տարի չէիր մտածի։

GriFFin

24.09.2015, 22:08

Բայց ախր չես կարա դա կանտրոլ անես։
Մեկ էլ նենց տեղից կարա գա՝ որ 100 տարի չէիր մտածի։

Կարաս, մեկը ես ասում եմ, որ մարդկանց մեջ չփնտրես: Թող իրանք չլինեն քո միակ աղբյուրը: Ընկերը կդավաճանի, սիրելին կգնա, երեխեդ կմեծանա ու տենց բաներ, բայց կլինեն բաներ որոնք ավելի մնայուն են:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 22:12

Սենց հարց ինչի՞ չի կարա լինի բուռն կրակով սերը ինչպիսին գրքերում, երգերում և ֆիլմերում է ու հետո դառանա այն սերը որը մեզ է պետք : Կարծես իրար հակասող են բայց կարող են իար շարունակել : Ուղղակի կողմերը բացի սիրուց այրվելը պետք ա մտածեն ու ջանք գործադրեն :
Սովորաբար չի դառնում: Սովորաբար էդ բուռն սերը սխալ, անառողջ տեղից ա գալիս: Մի տեսակ անհավատալի ա թվում, բայց էկեք հիշենք մեր ամենաուժեղ սերերին ու տեսնենք՝ ինչով են դրանք վերջացել, էկեք նայենք մեր շրջապատի տենց բուռն սիրավառվածներին ու տեսնենք, թե ուր են հասել:

Մի ժամանակ լիքը գրքեր ու կինոներ դուրս եկան քաղցկեղով հիվանդ մարդկանց մասին: Ես ամենաքիչը մեկը տեսել եմ: Հիմա նայում ես ու տեսնում, որ տղեն անկախ ամեն ինչից մնում ա հիվանդ մահացող աղջկա հետ: Սիրում են իրար, ամուսնանում, մահանում: Հետո, եթե ճիշտ եմ հիշում տղեն իբր էլ ոչ մեկին չի սիրում բլա բլա: Հիմա ի՞նչ իրականում էլ ա տենց: Տենց շատերը նայում են ու մտածում՝ տենաս ինձ էլ կսիրի ու կմնա հետս, երբ ես սենց հիվանդ լինեմ: Ու ասենք ոչ մի տող գրած չի թե ինչ դժվար ա քաղցկեղով հիվանդ խնամելը, շատ կներեք, որոշ դեպքերում շատ զզվելի ա: Բայց մենք էդ չենք տեսնում ու իմանաում: Մենք տեսնում ենք մենակ վարդագույն կողմը ու մեզ թվում ա, որ էդ ա սերը: Ու մենք ձգտում ենք դրան, բայց արի ու տես, որ դրան հասնելը նենց հեշտ չի ոնց մեզ թվում էր:
Պատմեմ, թե իրականում դա ոնց ա լինում: Մաստեր անելուց իմ կուրսում մի պակիստանցի աղջիկ կար: Շիա մահմեդական էր: Որտեղից որտեղ գտել էր Կանադայում ապրող շիա մահմեդական մեկ այլ պակիստանցու: Սիրում էին իրար ու արդեն հարսանիքի պատրաստություններ էին տեսնում: Շատ սիրուն, հավես, ներդաշնակ զույգ էին: Ու էդ սիրուն վիճակներում մեկ էլ աղջիկը կրծքի մեջ գնդիկ շոշափեց: Գնաց հետազոտվելու, լիքը սթրեսներ և այլն: Վիրահատվեց: Բարորակ էր: Հետո որ հարցնում էինք հարսանիքից, անընդհատ ցրում էր թեման: Ի վերջո ասեց, որ բաժանվել են, չեն ամուսնանալու: Իսկ պատճառն էն էր, որ տղան չէր ուզում կյանքը կապել մի կնոջ հետ, որը կարող ա քաղցկեղ ունենար:

Ընդհանրապես, եթե կինոներից ենք խոսում, ապա ինձ համար միակ իրական սեր պատկերող կինոն Amour-ն ա:

Gayl

24.09.2015, 22:13

Կարաս, մեկը ես ասում եմ, որ մարդկանց մեջ չփնտրես: Թող իրանք չլինեն քո միակ աղբյուրը: Ընկերը կդավաճանի, սիրելին կգնա, երեխեդ կմեծանա ու տենց բաներ, բայց կլինեն բաներ որոնք ավելի մնայուն են:
Ավելի լավա ընկերս դավաճանի և սիրելիս գնա, բայց ճաշակեմ ընկեր ու սիրելի սիրելու քաղցրությունը, հակառակ դեպքում ամբողջ կյանքում վախի քաղցրությունը կճաշակեմ:

Գալաթեա

24.09.2015, 22:14

GriFFin

24.09.2015, 22:18

Պուճուր ես դեռ Լիզ :)
Կամ ես եմ շատ մեծ։

Պուճուր չեմ ու իմ ասածները հիմնավորված են ինձանից ( երևի ձեզանից էլ) խելացի մարդկանց դիտարկումների ու հետազոտությունների հիման վրա: Եթե ուզում եք խոսանք վերացական բաների մասին՝ եկեք: Ես գիտության մարդ եմ, կլռեմ ու կնայեմ գրածները: Փուչիկներ, ծաղիկներ, ձիու վրա արքայազների մասին ցավոք չեմ կարա խոսալ:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 22:18

Բայց ախր չես կարա դա կանտրոլ անես։
Մեկ էլ նենց տեղից կարա գա՝ որ 100 տարի չէիր մտածի։
Ինձ թվում ա՝ կարաս: Հիշում եմ՝ որ թինեյջեր էի, քյառթերին դրած հավեսով ձեռ էի առնում, ընկերուհիներս ասում էին՝ այ մի օր քյառթի կսիրահարվես, նոր կիմանաս: Մինչև հիմա սպասում եմ էդ օրվան: Իմ բացարձակապես բոլոր սերերը (իսկ իրանք ահագին շատ են) գոնե սկզբնական փուլերում կառավարելի են էղել, ես լրիվ գիտակցական ընտրություն եմ արել: Ու իմ բոլոր տղերքը մի լուրջ ընդհանրություն են ունեցել. ինձնից խելացի են էղել:

Գալաթեա

24.09.2015, 22:22

Օքեյ :)

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 22:22

Պուճուր չեմ ու իմ ասածները հիմնավորված են ինձանից ( երևի ձեզանից էլ) խելացի մարդկանց դիտարկումների ու հետազոտությունների հիման վրա: Եթե ուզում եք խոսանք վերացական բաների մասին՝ եկեք: Ես գիտության մարդ եմ, կլռեմ ու կնայեմ գրածները: Փուչիկներ, ծաղիկներ, ձիու վրա արքայազների մասին ցավոք չեմ կարա խոսալ:
Լիզ, գիտական մի քանի փաստ.
1. Մարդկանց ոչ մի բան էնքան չի երջանկացնում, ինչքան ուրիշ մարդիկ
2. Սեքսը տասը անգամ ավելի էֆեկտիվ ա, քան անքսիոլիտիկները
3. Զույգ ունեցող մարդիկ ավելի երջանիկ են, քան զույգ չունեցողները (բայց էստեղ պատճառ-հետևանքները խառնել պետք չի. հնարավոր ա, որ երջանիկ են, դրա համար կողքին մեկին ունեն, ոչ թե հակառակը)

Մենք ստեղ փուչիկներից ու արքայազններից չենք խոսում, այլ փորձում ենք մեծավարի քննարկել սեր երևույթը:

GriFFin

24.09.2015, 22:22

Եթե իմ ասածների իսկությունը կասկածի տակ ա դրվում զուտ իմ տարիքի պատճառով, խնդիր չի՝ կարամ չմասնակցեմ ոչ մի քննարկմանը: Ու ակումբում գրառում կատարելու տարիք սահմանեք:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 22:24

Եթե իմ ասածների իսկությունը կասկածի տակ ա դրվում զուտ իմ տարիքի պատճառով, խնդիր չի՝ կարամ չմասնակցեմ ոչ մի քննարկմանը: Ու ակումբում գրառում կատարելու տարիք սահմանեք:

Լիզ, էլ մի նեղացած կեցվածք ընդունի: Ասում-խոսում ենք:

GriFFin

24.09.2015, 22:27

Լիզ, էլ մի նեղացած կեցվածք ընդունի: Ասում-խոսում ենք:

Չեմ նեղանում, ուղղակի, եթե հարցը իմ տարիքն ա, իմաստ չեմ տեսնում մասնակցելու քննարկմանը:
Հ.Գ. Ուլուանա, կներես, քեզ էլի գործ սարքեցինք: :)

Ուլուանա

24.09.2015, 22:28

Ժողովուրդ, լավ էլի: Մեզ գրքերը, կինոները, մեդիան լրիվ այլ բաներ ա մատուցում, իսկ իրականում լրիվ այլ ա: Իրականում ոչ մի բան տենց գեղեցիկ ու վարդագույն չի: Լիքը խնդիրներ կան, որոնք չի քննարկվում:
Բայց իմ գրածն ինչո՞վ էր բացառում խնդիրների առկայությունը։ Մեկը մյուսին չի խանգարում. կարող ա գեղեցիկ լինել, բայց համ էլ խնդիրներ ու դժվարություններ լինեն։ Ընդհանրապես առանց խնդիրների ու դժվարությունների ոչ մի լուրջ հարաբերություն չի կարող լինել, կարծում եմ՝ ցանկացած մարդու համար շատ կարևոր ա դա ի սկզբանե գիտակցելը, որ հետո հիասթափություններ չլինեն միայն քո ասած էդ վարդագույնն ակնկալելու պատճառով։ Ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ինչքան էլ ռոմանտիկ, սիրուն ու կրքոտ սեր լինի, միշտ էլ լինելու են դժվարություններ, խնդիրներ, որոնք պետք ա հաղթահարել միասին։ Բայց պետք չի ամեն ինչ տենց սև ու սարսափելի ներկայացնել։ Ուղղակի էդ հաղթահարելու ձևն ու թե ոնց ա դա անդրադառնում հարաբերությունների վրա, շատ մեծ նշանակություն ունեն։

Գալաթեա

24.09.2015, 22:28

Եթե իմ ասածների իսկությունը կասկածի տակ ա դրվում զուտ իմ տարիքի պատճառով, խնդիր չի՝ կարամ չմասնակցեմ ոչ մի քննարկմանը: Ու ակումբում գրառում կատարելու տարիք սահմանեք:
Ուֆ մի հատ հավաքի քեզ յա :անգռի
Ես էլ կարամ չմասնակցեմ, եթե ոչ թե գրքերում կարդացածս թեորիան այլ սեփական փորձս ոչ մեկի մի տեղին չի որպես հնարավոր տարբերակ :P

Gayl

24.09.2015, 22:34

Ես գիտության մարդ եմ, կլռեմ ու կնայեմ գրածները: Փուչիկներ, ծաղիկներ, ձիու վրա արքայազների մասին ցավոք չեմ կարա խոսալ:
Գիտության մարդիկ ամենաշատն են հասկանում, բայց ամենաշատը իրանք դրա կարիքը ունեն...

GriFFin

24.09.2015, 22:36

Ուֆ մի հատ հավաքի քեզ յա :անգռի
Ես էլ կարամ չմասնակցեմ, եթե ոչ թե գրքերում կարդացածս թեորիան այլ սեփական փորձս ոչ մեկի մի տեղին չի որպես հնարավոր տարբերակ :P

Գալ, ախր դու մենակ քեզանով ես ասում: Տենց ո՞նց կլինի:

Գալաթեա

24.09.2015, 22:40

Որպես միակ ու անբեկանելի ճշմարտություն չեմ ասում։ ջան։
Բայց միջին ստատւստիկ կին եմ, Մարսից չեմ, շիզոֆրենիկ չեմ as far as I know...կարա ահագին խելքին մոտ լինի իմ օրինակը։

GriFFin

24.09.2015, 22:45

Բայց իմ գրածն ինչո՞վ էր բացառում խնդիրների առկայությունը։ Մեկը մյուսին չի խանգարում. կարող ա գեղեցիկ լինել, բայց համ էլ խնդիրներ ու դժվարություններ լինեն։ Ընդհանրապես առանց խնդիրների ու դժվարությունների ոչ մի լուրջ հարաբերություն չի կարող լինել, կարծում եմ՝ ցանկացած մարդու համար շատ կարևոր ա դա ի սկզբանե գիտակցելը, որ հետո հիասթափություններ չլինեն միայն քո ասած էդ վարդագույնն ակնկալելու պատճառով։ Ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ինչքան էլ ռոմանտիկ, սիրուն ու կրքոտ սեր լինի, միշտ էլ լինելու են դժվարություններ, խնդիրներ, որոնք պետք ա հաղթահարել միասին։ Բայց պետք չի ամեն ինչ տենց սև ու սարսափելի ներկայացնել։ Ուղղակի էդ հաղթահարելու ձևն ու թե ոնց ա դա անդրադառնում հարաբերությունների վրա, շատ մեծ նշանակություն ունեն։

Ես ասում եմ, որ պատկերացումները աղճատված են: Այսինք հարաբերություններում հաճախ ֆրուստրացիա են ունենում, որովհետև սխալ ձևերով ա կառուցվում ամեն ինչ:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 22:48

Գիտահանրամատչելի շարքից :)
Դոկտոր Սյուզան Քեմփբելը հետազոտություններ անցկացնելով առանձնացրել ա հարաբերությունների հինգ փուլ:
1. Ռոմանտիկ փուլ - էս էն հորմոնալ-կենսաբանական փուլն ա, երբ վարդագույն ակնոցներով ես նայում դիմացինին, թերությունները չես նկատում: Կոպիտ ասած՝ բնությունը մեզ խաբում ա, նարկոտիկի տակ ա դնում, որ մեր բազմացման հարցերով զբաղվենք:
2. Իշխանության պայքարի փուլ - նկատե՞լ եք, որ շատ հարաբերություններ երեք-չորս տարի սահմանակետը խփելուն պես քանդվում են: Այ էս ժամանակ ա, երբ նարկոտիկ-բան անցնում ա, սկսում ենք դիմացինի թերությունները տեսնել: Սա շատ կարևոր, դժվար փուլ ա: Եթե հաղթահարվեց, կարելի ա հարաբերությունը փրկված համարել: Բայց սիրող մարդիկ կարողանում են ներքին ինքնավարություն հաստատելով մնալ միասին:
3. Կայունության փուլ - գզվռտոցը հաղթահարելու դեպքում զույգերը մտնում են էս փուլ, որտեղ նորից սկսում են իրար սիրել առաջին փուլի պես, բայց արդեն ավելի հասուն ու խորը սիրով:
4. Նվիրվելու փուլ - երբ հասկանում եք, որ երկուսդ էլ մարդ եք՝ թերություններով-բանով, ու որ իրար հետ մնում եք գիտակցաբար, որովհետև էդպես եք ընտրել, ոչ թե դիմացինի կարիքն ունեք:
5. Համաստեղծագործականության փուլ - էս էն պահն ա, երբ հասկանում եք, որ իրար հետ շարունակում եք կյանքը, իրար հետ աշխատում եք պրոյեկտների վրա, աշխարհին օգուտ եք տալիս:

Այ էս հինգերորդ կետին եմ ես ուզում հասնել՝ բոլոր տեսակի դժվարություններով-բանով: Էս հինգերորդ կետում գիտական հոդվածներ են կին-ամուսին համահեղինակներով, երաժիշտներ են, բիզնեսմեն-վումեններ են և այլն:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 22:54

Գիտության մարդիկ ամենաշատն են հասկանում, բայց ամենաշատը իրանք դրա կարիքը ունեն...
Ինչի՞ կարիք: Փուչիկ-ծաղիկների՞ :'
Ոնց որ ասում են դանիացիները՝ նայ, թաք:

GriFFin

24.09.2015, 23:04

Ուլուանա

24.09.2015, 23:04

Ես ասում եմ, որ պատկերացումները աղճատված են: Այսինք հարաբերություններում հաճախ ֆրուստրացիա են ունենում, որովհետև սխալ ձևերով ա կառուցվում ամեն ինչ:
Հա, համաձայն եմ։ Ուղղակի դու նենց սև ու անհույս էիր ներկայացրել իրականությունը, ես դրան էի հակաճառում, ոչ թե ասում էի, թե կյանքում էլ ա ամեն ինչ տենց հեշտ, սահուն ու վարդագույն։

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 23:09

Վայ, ես էլ նստած էս էի ման գալիս: Ես մեղրամսային փուլ էի հիշում ու սխալ բաներ էի գտնում :Դ :Դ Ես էս թեմայով էի ասում, որ օրինակ հայկական վռազ-վռազ բաները սխալ են: Մի տարի ման եկան, նշանվել, ամուսնանալ ու բացս՝ երկրորդ փուլը վատ եղավ ու ամեն ինչ փչանում ա: Ու մեր մոտ հիմնականում չեն բաժանվում: Ես որ կամավոր էի կանանց կենտրոնում տեսա, որ մարդիկ իրար հետ էին ապրում, բայց բաժանված էին: Ասում էին ամոթ ա, որ բարեկամները իմանան:
Հա, համաձայն եմ, վռազ-վռազ չարժե: Բայց մյուս կողմից, մի հետաքրքիր բան կա. դասավորված ամուսնությունները սովորաբար ավելի ամուր են լինում, քան էն թիթեռներով-ծաղիկներով ռոմանտիկ բաները: Դրան մի քանի բացատրություն կա: Նախ, էլի պոզիտիվ հոգեբանությունը ցույց ա տվել, որ ինչքան քիչ ես ընտրություն ունենում, էնքան երջանիկ ես լինում: Մյուսն էլ էն ա, որ էդ մարդիկ առաջին փուլը շրջանցում են կամ շատ թեթև են տանում ու միանգամից սկսում են իրար տաշել-մշակել, հարաբերությունն ավելի կայուն դարձնել: Իսկ երբ բաժանման գործոնը կա, այսինքն՝ երբ գիտես, որ եթե չստացվի, կբաժանվես, ջանք չես ներդնում հարաբերության մեջ: Չնայած ինչ խոսք, կան հարաբերություններ, որոնք ավելի լավ ա ժամանակին ավարտես, քան անընդհատ կռիվ-ղալմաղալների մեջ ապրես:

GriFFin

24.09.2015, 23:15

Հա, համաձայն եմ։ Ուղղակի դու նենց սև ու անհույս էիր ներկայացրել իրականությունը, ես դրան էի հակաճառում, ոչ թե ասում էի, թե կյանքում էլ ա ամեն ինչ տենց հեշտ, սահուն ու վարդագույն։

Սև ու անհույս չեմ ասում: Իմ միտքը էն ա, որ գրքում ուրիշ ա էլի: Որովհետև երբ մարդ տաղանդ ունի գրելու ինքը անգամ ձառի ու քարի սիրո պատմությունը կարա նենց ներկայացնի, որ սկսես ուզել քար լինել ով մի օր կհանդիպի իրա ծառին: Կինո, մեդիա էլ չասեմ: Իմ համար ևս օրինակ կա, էս զուտ մեդիայի ազդեցություն: Իմ ծանոթ աղջիկներ մեծ մասը,տենց 17-18 տարիքային խմբի համարում էին, որ սիրո մեծ դրսևորումը էդ կարմիր վարդերի փունջն ա ու ռաֆաելոն: Բայց էդ տենց չի, չէ՞: Կարամ վստահաբար ասեմ, որ մինչև հիմա էլ տենց էն մտածում: Մի ժամանակ դիսնեյան մուլտիկներն էին թելադրում, հիմա ամերիկյան կիսամերկ տեսահոլովակները: Բայց էդ ամենը պատրանք ա:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 23:17

GriFFin

24.09.2015, 23:25

Հա, պատրանք ա: Էն Love is ծամոնների նկարներն ավելի շատ են սեր, քան էդ սաղ կինո-մուլտիկները:

Ու էդ սաղ բերում ա նրան, որ մարդիկ իրանց ավելի դժբախտ են զգում:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 23:29

Ու էդ սաղ բերում ա նրան, որ մարդիկ իրանց ավելի դժբախտ են զգում:

Համաձայն եմ: Սխալ սպասումների արդյունք ա: Շատերն ուզում են մենակ ստանալ, առանց ջանք թափելու, առանց էներգիա ներդնելու հարաբերության մեջ:

Զաքար

24.09.2015, 23:31

Ժողովուրդ, ի՞նչ եք կարծում, եթե մարդուն չպատմեին սիրո մասին, նա երբևէ կսիրե՞ր։

Եվ կարծիք կա, որ կապ կա սիրելու ընդունակության (սեռական բնազդի) ու մարտական բնազդի միջև։ Ի՞նչ եք կարծում, դրա մեջ ճշմարտություն, կա՞։

Ուլուանա

24.09.2015, 23:32

Սև ու անհույս չեմ ասում: Իմ միտքը էն ա, որ գրքում ուրիշ ա էլի: Որովհետև երբ մարդ տաղանդ ունի գրելու ինքը անգամ ձառի ու քարի սիրո պատմությունը կարա նենց ներկայացնի, որ սկսես ուզել քար լինել ով մի օր կհանդիպի իրա ծառին: Կինո, մեդիա էլ չասեմ: Իմ համար ևս օրինակ կա, էս զուտ մեդիայի ազդեցություն: Իմ ծանոթ աղջիկներ մեծ մասը,տենց 17-18 տարիքային խմբի համարում էին, որ սիրո մեծ դրսևորումը էդ կարմիր վարդերի փունջն ա ու ռաֆաելոն: Բայց էդ տենց չի, չէ՞: Կարամ վստահաբար ասեմ, որ մինչև հիմա էլ տենց էն մտածում: Մի ժամանակ դիսնեյան մուլտիկներն էին թելադրում, հիմա ամերիկյան կիսամերկ տեսահոլովակները: Բայց էդ ամենը պատրանք ա:

Այ մարդ, ի՞նչ վարդերի փունջ, ի՞նչ ռաֆաելլո :D։ Չգիտեմ, իմ շրջապատում, փառք աստծո, դպրոցից հետո տենց աղջիկներ չեն եղել, ինչքան հիշում եմ։ Ու համարյա համոզված եմ, որ գոնե Ակումբում ոչ մեկի պատկերացումները սիրո մասին (անկախ տարիքից) հիմնված չեն մի փունջ կարմիր վարդերի ու ռաֆաելլոյի վրա։ Ուղղակի մտածում եմ, որ գոնե Ակումբում քննարկելիս կարող ենք հանգիստ խղճով շրջանցել էդ մակարդակի պատկերացումները։

GriFFin

24.09.2015, 23:39

Ես առաջարկում եմ էն մարդուն, ով իրան դժբախտ ա համարում, փորձի ենթարկել: Իրան ստիպել, որ սպորտի գնա, լավ սնվի, լավ երաժշտություն լսի, պարի ու գիրք կարդա ու վիտամին խմի, մի խոսքով հաճելի բաներ անի: Ոչ սենց եսիմինչ բաներ, այլ հասարակ, մի քիչ կյանքին որակ տվող բաներ: Մի ամիս: Տենամ էլի տենց դժբախտ կլինի թե՞ երջանիկ: Իհարկե որոշ բաներից զրկել էլ ա պետք: Դեպրեսիան ա միֆ, թե չէ սերը միֆ չի:

StrangeLittleGirl

24.09.2015, 23:41

GriFFin

24.09.2015, 23:46

Այ մարդ, ի՞նչ վարդերի փունջ, ի՞նչ ռաֆաելլո :D։ Չգիտեմ, իմ շրջապատում, փառք աստծո, դպրոցից հետո տենց աղջիկներ չեն եղել, ինչքան հիշում եմ։ Ու համարյա համոզված եմ, որ գոնե Ակումբում ոչ մեկի պատկերացումները սիրո մասին (անկախ տարիքից) հիմնված չեն մի փունջ կարմիր վարդերի ու ռաֆաելլոյի վրա։ Ուղղակի մտածում եմ, որ գոնե Ակումբում քննարկելիս կարող ենք հանգիստ խղճով շրջանցել էդ մակարդակի պատկերացումները։

Ես ամենայն լրջությամբ եմ ասում: Կինդեռ ձվիկը մոռացա: Էդ իմ մոտ տպավորված ամենավառ օրինակներից էր:
Եսիմ, ես խոսալուց մեխանիկորեն ակումբցիներին եմ շրջանցում: Ու չեմ հասկանում ինչի՞ շրջանցենք իրանց: Մեծամասնությունն են իրանք, իրականության մեծ մասը:

GriFFin

24.09.2015, 23:47

Ես էլ եմ նույնն առաջարկում :)) Ու հա, դեպրեսիան միֆ ա:

Կամավորնե՞ր:

GriFFin

24.09.2015, 23:51

Ուլուանա

24.09.2015, 23:51

Ես ամենայն լրջությամբ եմ ասում: Կինդեռ ձվիկը մոռացա: Էդ իմ մոտ տպավորված ամենավառ օրինակներից էր:
Եսիմ, ես խոսալուց մեխանիկորեն ակումբցիներին եմ շրջանցում: Ու չեմ հասկանում ինչի՞ շրջանցենք իրանց: Մեծամասնությունն են իրանք, իրականության մեծ մասը:
Եսիմ, ես երևի էնքան եմ հեռացել իրականությունից (ինձ շրջապատելով հարաբերականորեն ինձ նման մարդկանցով), որ արդեն վախենում եմ հակառակը պնդել։

Զաքար

25.09.2015, 00:08

Մարտական բնազդը ո՞րն ա:
Կռվելու, մի բան պաշարելու, նվաճելու ներքին մղում, գրոհ ձեռնարկելու խիզախություն և այլ նմանատիպ երևույթների փունջ է արտահայտում մարտական բնազդը։

StrangeLittleGirl

25.09.2015, 00:12

Կամավորնե՞ր:
Ես ինձ վրա փորձարկել եմ ու պոտենցիալ դեպրեսիան հաղթահարել :)) Ուրի՞շ

Mephistopheles

25.09.2015, 00:21

Մի հատ տղա չկա՞ քննարկող... սաղ կնանիք են որոշում սերն ինչ ա՞....

StrangeLittleGirl

25.09.2015, 00:32

Մի հատ տղա չկա՞ քննարկող... սաղ կնանիք են որոշում սերն ինչ ա՞....
Տղամարդկանց սազական չի տենց ղզիկ թեմաներից խոսելը :beee
Է քննարկի, պակա՞ս տղամարդ ես:

StrangeLittleGirl

25.09.2015, 00:33

Կռվելու, մի բան պաշարելու, նվաճելու ներքին մղում, գրոհ ձեռնարկելու խիզախություն և այլ նմանատիպ երևույթների փունջ է արտահայտում մարտական բնազդը։
Լիբիդո-թանատոս: Ֆրոյդ ձյան ու՞ր ա :))

Mephistopheles

25.09.2015, 00:33

Տղամարդկանց սազական չի տենց ղզիկ թեմաներից խոսելը :beee
Է քննարկի, պակա՞ս տղամարդ ես:

օքեյ... բայց ընկեր Ուլուբաբյանին ասա թող վրես չջղայնանա...

Ուլուանա

25.09.2015, 00:48

օքեյ... բայց ընկեր Ուլուբաբյանին ասա թող վրես չջղայնանա...
Ընկեր Մեֆիստոֆել, ես մենակ թեմայից դուրս գրառումներից եմ ջղայնանում։ Ու ասեմ, որ արդեն սկսում եմ ջղայնանալ :D։

Mephistopheles

25.09.2015, 00:57

Ընկեր Մեֆիստոֆել, ես մենակ թեմայից դուրս գրառումներից եմ ջղայնանում։ Ու ասեմ, որ արդեն սկսում եմ ջղայնանալ :D։

էլ չեմ անի ընկ. Ուլուբաբյան... մենակ ծնող չկանչեք...

Mephistopheles

25.09.2015, 03:22

StrangeLittleGirl

25.09.2015, 10:09

So… փաստորեն Բյուրն իրա առաջին գրառման մեջբասում ա որ ա 1-ին ստադիան պետք չի... երկրորդից չես կարա սկսեց ու պտի մի անգամից 3-րդից սկսես... Good luck... երրորդին հասնելու համար պտի պարտադիր անցնես առաջին երկուսը...
Մեֆ, ես տենց բան չեմ ասել: Առաջին փուլն իրա ընթանալու ձևերն ունի: Ու էդ պաժառ-մաժառները որ նկարագրում եմ, դրա ընթացքի հիվանդագին ձևն ա, որ երկրորդին հասնելիս չի դիմանում:

Արշակ

25.09.2015, 14:08

Էրիկ Ֆրոմի <<Սիրո տեսությունը>> կարդացած մարդ կա՞ ։
Հա

Չեմ կարդացել, բայց ընկերուհիս երբ հոգեբանության ուսանող էր (ֆրուստրացիա-սուբլիմացիա կարգի), կարդում էր ու պատմում էր ինձ: Էնտեղ մի սենց գաղափար կար. միշտ զույգերից մեկը սիրողն ա, մյուսը՝ սերն ընդունողը: Էդ մտքի հետ հեչ, հեչ համաձայն չեմ:
Տենց բան չկա էդ գրքում, ընկերուհիդ սխալ ա հասկացալ :P

Ահագին լավ գիրք էր։

Mephistopheles

25.09.2015, 22:16

Ակումբում աչքիս նոր ֆորմատ ա ձևավորվում :)) Օրագրի գրառում, որին հետևում են դրանից ծնված թեմաները: Իրականում ուզում էի էս գրառմանն իմ օրագրում պատասխանել, բայց հետո որոշեցի թեմա բացել: Էկեք ստեղ մեծավարի փիլիսոփայենք ղզիկական թեմաներով:

Էս վերջին տարվա ընթացքում ահագին գրականություն եմ կարդացել սիրո ու հարաբերությունների մասին՝ թե՛ գիտական, թե՛ գիտահանրամատչելի, թե՛ մենակ մատչելի: Ու մի բանում եմ համոզվել. էն սերը, որը մեզ մատուցվում ա գրքերում, կինոներում, որ տեսնում ենք որպես զգացմունքների հրդեհ, որ երկու հոգի են, որոնք առանց իրար կյանք չունեն, օրը քսանչորս ժամ իրար հետ են անցկացնում, որի մասին երգեր ու բանաստեղծություններ են գրվում, իրականում էն սերը չի, որը մեզ պետք ա: Մենք կարող ա դա շատ ուզենք, շատ գրավիչ թվա, շատ սիրուն թվա, բայց իրականում դա կործանիչ մի բան ա, ու շատ շուտ հակված ա մաս-մաս լինելու ու վերանալու: Դրա պատճառն էն ա, որ սենց հարաբերություններում մարդկանց ներքին չլուծված խնդիրներն են իրար ձգում, ու մեկը մյուսի խնդիրը վալիդացնելով հաճույք են ստանում: Բայց որոշ ժամանակ անց, քանի որ ոչ մի ջանք չեն թափում հարաբերություն կառուցելու վրա, էդ ամեն ինչը փուլ ա գալիս, սկսում են իրար չհասկանալ ու ի վերջո բաժանվում են:

Էն, ինչ մեզ իրականում պետք ա, դրա մասին երգեր չեն գրվում, կինոներ չեն նկարահանվում ու անգամ կարող ա կողքից ձանձրալի թվա: Եթե նայենք մեր սիրած երաժիշտներին ու իրանց երգերին, մենք չենք սիրում լսել էն երգերը, որոնք գրվել են իրանց երջանիկ սերերի մասին: Էդ ալբոմները համարվում են ձանձրալի, մոնոտոն: Բայց հենց դա ա իսկական սերը, երբ հարաբերությունների վրա երկու կողմն էլ աշխատում ա, երբ հարաբերությունները կառուցվում են փոխադարձ հարգանքի վրա, կառուցվում են դանդաղ, առանց պաժառների, առանց գլուխը, քունն ու ախորժակը կորցնելու: Էն, ինչը մեզ տենց վիճակների մեջ ա դնում, պետք ա մեծ հարցականի տակ առնել ու փորձել հնարավորինս շուտ ազատվել դրանից:

Բյուր ջան, հես ա... կողմ եմ, բառացի չես ասել ուղղակի երբ ասում ես "մեզ պետք չի" դա ենթադրում ա էդ ստադիայի շրջանցում... էդ ստադիան ընկած ա մեր՝ մարդկային քաղաքակրթության հիմքում... դա ոչ թե պետք ա մեզ, այլ անհրաժեշտ ա, առանց դրա չի լինի ինչքան էլ որ ցավոտ ա էդ շրջանը... In fact, եթե դա չլինի քո ասած 3-4 ստադիաները իմաստ չեն ունենա... You have to survive the 1-2 phases in order to get to the 3-4... If u skip the first two then you're talking about contract...հնարավոր ա, ոչ ոք չի ասում հնարավոր չի, բայց էդ ավելի շատ հարմարավետության հարաբերություն ա գումարած սեքս...

եթե ուզենանք skip անենք առաջին երկուսը, կարանք, բայց դա ավելի կայուն չի դարձնում հարաբերությունը... բացի դրանից հարցի կարևոր կողմ ա թե ոնց ա հարաբերությունները սկսվում երբ առաջին 2 կետերը փորձ ա արվում շրջանցել...

մյուս կողմից... Do you really want to miss all the fun, beauty and the thrill?

StrangeLittleGirl

26.09.2015, 03:27

Բյուր ջան, հես ա... կողմ եմ, բառացի չես ասել ուղղակի երբ ասում ես "մեզ պետք չի" դա ենթադրում ա էդ ստադիայի շրջանցում... էդ ստադիան ընկած ա մեր՝ մարդկային քաղաքակրթության հիմքում... դա ոչ թե պետք ա մեզ, այլ անհրաժեշտ ա, առանց դրա չի լինի ինչքան էլ որ ցավոտ ա էդ շրջանը... In fact, եթե դա չլինի քո ասած 3-4 ստադիաները իմաստ չեն ունենա... You have to survive the 1-2 phases in order to get to the 3-4... If u skip the first two then you're talking about contract...հնարավոր ա, ոչ ոք չի ասում հնարավոր չի, բայց էդ ավելի շատ հարմարավետության հարաբերություն ա գումարած սեքս...

եթե ուզենանք skip անենք առաջին երկուսը, կարանք, բայց դա ավելի կայուն չի դարձնում հարաբերությունը... բացի դրանից հարցի կարևոր կողմ ա թե ոնց ա հարաբերությունները սկսվում երբ առաջին 2 կետերը փորձ ա արվում շրջանցել...

մյուս կողմից... Do you really want to miss all the fun, beauty and the thrill?

Մեֆ, դու բացարձակապես չես հասկանում՝ ինչի մասին եմ խոսում: Ես ասում եմ, որ էն, ինչ մեզ պետք ա, էդ բոլոր ստադիաներն իրար հետ են, ու դրանց մասին ֆիլմեր չեն նկարահանվում: Ու որ ասել էի՝ վերջին ստադիայից եմ ուզում, նկատի չունեի, որ ուզում եմ մնացածները շրջանցել, այլ որ ուզում եմ հասնել դրան, ոչ թե անընդհատ բաժանվել:

Իսկ առաջին գրառումս, որ տենց հավեսով մեջբերել ես, ուրիշ բանի մասին ա: Գրառման առաջին հատվածը էն տեսակի սիրո մասին ա, որը երկրորդ ստադիայում քանդվում ու քայքայվում ա, իսկ երկրորդ հատվածը նրա մասին ա, որը կայուն ա մնում ու շարունակվում ա սաղ ստադիաներով:

Բայց առաջին ստադիան կարևոր ա նրանով, որ հենց դա ա որոշում երկրորդ ստադիան կհաղթահարվի, թե չէ: Ներքին խնդիրներ ունեցող մարդիկ սովորաբար ընկնում են էդ ոչ առողջ հարաբերության մեջ, քուն ու դադար կորցնում են, սկսում են իրարով ապրել, թողնում են իրանց կյանքում մնացած ամեն ինչ, էդ թվում՝ աշխատանք, ընկերներ, ընտանիք: Ու երբ հասնում են երկրորդ փուլին, ու ամեն ինչ սկսում ա փլվել, փախնելու տեղ չեն ունենում, ու միանգամից սաղ քանդվում ա:

Առողջ սիրո դեպքում առաջին ստադիան տենց գժական չի անցնում: Հա, կան էմոցիաներ, կան հորմոններ, կա արագ խփող սիրտ, կա միմյանց հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնելու ցանկություն, բայց մարդիկ շարունակում են իրանց նորմալ կյանքը, պահպանում են հետաքրքրությունները, ընկերներին, ընտանիքին: Կոպիտ ասած, չեն կորցնում իրանց Եսը, ու երբ հասնում են երկրորդ փուլին, ունենում են իրանց անձնական առողջ տարածքը, ինչն օգնում ա խնդիրները հաղթահարելուն:

Mephistopheles

26.09.2015, 04:07

Մեֆ, դու բացարձակապես չես հասկանում՝ ինչի մասին եմ խոսում: Ես ասում եմ, որ էն, ինչ մեզ պետք ա, էդ բոլոր ստադիաներն իրար հետ են, ու դրանց մասին ֆիլմեր չեն նկարահանվում: Ու որ ասել էի՝ վերջին ստադիայից եմ ուզում, նկատի չունեի, որ ուզում եմ մնացածները շրջանցել, այլ որ ուզում եմ հասնել դրան, ոչ թե անընդհատ բաժանվել:

Իսկ առաջին գրառումս, որ տենց հավեսով մեջբերել ես, ուրիշ բանի մասին ա: Գրառման առաջին հատվածը էն տեսակի սիրո մասին ա, որը երկրորդ ստադիայում քանդվում ու քայքայվում ա, իսկ երկրորդ հատվածը նրա մասին ա, որը կայուն ա մնում ու շարունակվում ա սաղ ստադիաներով:

Բայց առաջին ստադիան կարևոր ա նրանով, որ հենց դա ա որոշում երկրորդ ստադիան կհաղթահարվի, թե չէ: Ներքին խնդիրներ ունեցող մարդիկ սովորաբար ընկնում են էդ ոչ առողջ հարաբերության մեջ, քուն ու դադար կորցնում են, սկսում են իրարով ապրել, թողնում են իրանց կյանքում մնացած ամեն ինչ, էդ թվում՝ աշխատանք, ընկերներ, ընտանիք: Ու երբ հասնում են երկրորդ փուլին, ու ամեն ինչ սկսում ա փլվել, փախնելու տեղ չեն ունենում, ու միանգամից սաղ քանդվում ա:

Առողջ սիրո դեպքում առաջին ստադիան տենց գժական չի անցնում: Հա, կան էմոցիաներ, կան հորմոններ, կա արագ խփող սիրտ, կա միմյանց հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնելու ցանկություն, բայց մարդիկ շարունակում են իրանց նորմալ կյանքը, պահպանում են հետաքրքրությունները, ընկերներին, ընտանիքին: Կոպիտ ասած, չեն կորցնում իրանց Եսը, ու երբ հասնում են երկրորդ փուլին, ունենում են իրանց անձնական առողջ տարածքը, ինչն օգնում ա խնդիրները հաղթահարելուն:

Got it!!! ճրիշտ ես ասում...

GriFFin

27.09.2015, 19:25

Լիզ, գիտական մի քանի փաստ.
1. Մարդկանց ոչ մի բան էնքան չի երջանկացնում, ինչքան ուրիշ մարդիկ: Բյուր, էս հին տվյալ ա է ու համարվում ա, որ էս պալիտիկ երանգ ունեցող միտք ա:
2. Սեքսը տասը անգամ ավելի էֆեկտիվ ա, քան անքսիոլիտիկները: Սեքսը չէ, օրգազմը՝ հա, բայց էդ լրիվ ուրիշ թեմա ա:
3. Զույգ ունեցող մարդիկ ավելի երջանիկ են, քան զույգ չունեցողները (բայց էստեղ պատճառ-հետևանքները խառնել պետք չի. հնարավոր ա, որ երջանիկ են, դրա համար կողքին մեկին ունեն, ոչ թե հակառակը) Էս էլի ստատիստիկ ա: Ու նշված չի, որ երջանիկ ասելով ի՞նչ ի նկատի ունեն: Ֆինանսական, հոգեկան...?

Որոշեցի ստեղ էլ գրեմ :)
Հ.Գ. Բյուր, գրքերը ու նյութերը չմոռանաս:

StrangeLittleGirl

06.12.2015, 02:47

Մի հատ այ սենց արտահայտություն կարդացի նոր.

Women wish to be loved not because they are pretty, or good, or well bred, or graceful, or intelligent, but because they are themselves.
Ինչքա՜ն ճշմարտություն կա սրա մեջ:

Mephistopheles

07.12.2015, 09:09

Մի հատ այ սենց արտահայտություն կարդացի նոր.

Ինչքա՜ն ճշմարտություն կա սրա մեջ:

Bullshit… բա խի՞ են մազերը ներկում, մեյք ափ անում, բարձր կրունկներ հագնում, նեղ շորեր հագնում, թիթիզ թիթիզ խոսելաձև մշակում, անպայման ուզում սեքսի երևան... բռլյանտներ, ոսկեղեններ... էս սաղն ինչի՞ համար ա... Is this who they are?

Ուլուանա

07.12.2015, 09:12

Bullshit… բա խի՞ են մազերը ներկում, մեյք ափ անում, բարձր կրունկներ հագնում, նեղ շորեր հագնում, թիթիզ թիթիզ խոսելաձև մշակում, անպայման ուզում սեքսի երևան... բեյանտներ, ոսկեղեններ... էս սաղն ինչի՞ համար ա... Is this who they are?
Մեֆ, վախենում են, որ իրանց չեն սիրի էնպիսին, ինչպիսին կան, դրա համար են տենց անում։ Ամեն դեպքում սխալ են անում, բայց դե դա ա դրդապատճառը, կարծում եմ։

Mephistopheles

07.12.2015, 10:19

Մեֆ, վախենում են, որ իրանց չեն սիրի էնպիսին, ինչպիսին կան, դրա համար են տենց անում։ Ամեն դեպքում սխալ են անում, բայց դե դա ա դրդապատճառը, կարծում եմ։

ուրեմն ուզում են սիրվել ու դրա համար ամեն ինչ կանեն՝ անգամ կհրաժարվեն լինել այնպիսին ինչպիսին որ կան...

շատ սխալ խոսքեր են... գրողը կանանց չի ճանաչում....

StrangeLittleGirl

07.12.2015, 22:07

Bullshit… բա խի՞ են մազերը ներկում, մեյք ափ անում, բարձր կրունկներ հագնում, նեղ շորեր հագնում, թիթիզ թիթիզ խոսելաձև մշակում, անպայման ուզում սեքսի երևան... բռլյանտներ, ոսկեղեններ... էս սաղն ինչի՞ համար ա... Is this who they are?
Մեֆ, որտև էսօրվա աշխարհում տղամարդիկ էդ են փնտրում, սիրվելու համար են անում: Աշխարհը զանազան հատկանիշներ ա հորինել, որոնք սիրելու չեն: Մի աղջիկ ժամադրության ա գնում, տղան ասում ա՝ ինչու քսված չես էկել: Մի ուրիշ աղջիկ ա գնում ժամադրության, տղան ասում ա՝ չաղ ես: Ու սենց լիքը բաներ: Ու տենց կանայք հեռանում են նրանից, ինչ իրանք իրականում են՝ միևնույն ժամանակ շարունակելով երազել, որ իրանց սիրեն նենց, ոնց որ կան:

Smokie

07.12.2015, 22:25

Մեֆ, որտև էսօրվա աշխարհում տղամարդիկ էդ են փնտրում, սիրվելու համար են անում: Աշխարհը զանազան հատկանիշներ ա հորինել, որոնք սիրելու չեն: Մի աղջիկ ժամադրության ա գնում, տղան ասում ա՝ ինչու քսված չես էկել: Մի ուրիշ աղջիկ ա գնում ժամադրության, տղան ասում ա՝ չաղ ես: Ու սենց լիքը բաներ: Ու տենց կանայք հեռանում են նրանից, ինչ իրանք իրականում են՝ միևնույն ժամանակ շարունակելով երազել, որ իրանց սիրեն նենց, ոնց որ կան:

Հա էլի, հենց նախադասության մեջ էլ ասվում էր, որ կանայք երազում են սիրվել այնպիսին՝ ինչպիսին, որ կան:

LisBeth

08.12.2015, 21:43

Մեֆ, որտև էսօրվա աշխարհում տղամարդիկ էդ են փնտրում, սիրվելու համար են անում: Աշխարհը զանազան հատկանիշներ ա հորինել, որոնք սիրելու չեն: Մի աղջիկ ժամադրության ա գնում, տղան ասում ա՝ ինչու քսված չես էկել: Մի ուրիշ աղջիկ ա գնում ժամադրության, տղան ասում ա՝ չաղ ես: Ու սենց լիքը բաներ: Ու տենց կանայք հեռանում են նրանից, ինչ իրանք իրականում են՝ միևնույն ժամանակ շարունակելով երազել, որ իրանց սիրեն նենց, ոնց որ կան:

Ստացվում ա որ իրանք ոչ թե ուզում են սիրված լինեն ոնց որ կան, այլ ամեն գնով ուզում են սիրված լինեն:

Mephistopheles

09.12.2015, 07:29

Ստացվում ա որ իրանք ոչ թե ուզում են սիրված լինեն ոնց որ կան, այլ ամեն գնով ուզում են սիրված լինեն:

Աբրիս… էդ ենք ասում, լսող չկա…

ուրեմն ուզում են սիրվել ու դրա համար ամեն ինչ կանեն՝ անգամ կհրաժարվեն լինել այնպիսին ինչպիսին որ կան...

շատ սխալ խոսքեր են... գրողը կանանց չի ճանաչում....

LisBeth

09.12.2015, 18:58

Աբրիս… էդ ենք ասում, լսող չկա…

Խնդրեմ: Տեսա սաղ նույն բանն են ասում, ասի մի հատ էլ ես ասեմ:

StrangeLittleGirl

10.05.2016, 02:30

Հեհե, չգիտեմ ոնց, էս գրառմանը վախտին չեմ պատասխանել: Հիմա պատասխանեմ:

Բյուր, էս հին տվյալ ա է ու համարվում ա, որ էս պալիտիկ երանգ ունեցող միտք ա:
Հին չի: Պոզիտիվ հոգեբանության բոլոր եզրակացությունները գալիս-հանգում են նրան, որ մարդկանց մյուս մարդկանց ներկայությունից շատ ոչինչ չի երջանկացնում: Ավելին՝ շատ ավելի նոր տվյալներով դա նույնիսկ անդրադառնում ա ֆիզիկական առողջության վրա, այսինքն՝ էն մարդիկ, որոնք ջահել ժամանակ ներդրումներ են արել այլ մարդկանց հարաբերությունների մեջ, մեծ տարիքում ավելի առողջ են (հոդվածը գտնեմ, կուղարկեմ, հետաքրքիր լոնգիտուդինալ հետազոտություն ա)

Սեքսը չէ, օրգազմը՝ հա, բայց էդ լրիվ ուրիշ թեմա ա:
Սեքսը հենց: Էս վերջերս էլ մի քանի տեղ կարդացել եմ, որ շատ զույգեր նշում են, որ սեքսի բուն պրոցեսն իրանց համար ավելի կարևոր ա, քան օրգազմը:

Էս էլի ստատիստիկ ա: Ու նշված չի, որ երջանիկ ասելով ի՞նչ ի նկատի ունեն: Ֆինանսական, հոգեկան...?
Ճիշտ ես, մի քիչ դժվար ա երջանկությունը սահմանել: Բայց սենց հետազոտություններում սովորաբար եքա հարցաթերթիկներ են դեմ տալիս: