Արձակ. Ո՞վ կա այստեղ [Պահոց]

Sambitbaba

21.03.2013, 06:54

Սիրելի Ակումբցիներ!
Այս գործը գրել էի մրցույթի համար, բայց մի թյուրիմացության պատճառով չուղարկեցի: Հետո մի իմ շատ սիրելի մարդու հետ զրույցի ժամանակ հասկացա, որ սխալ եմ վարվել: Վերջինս ուղղելու համար, և ինչ խոսք, եթե մոդերատորները համարեն դա հնարավոր, - որոշեցի արտամրցույթային հանձնել պատմվածքը ձեր դատին. որքան էլ քլնգեք՝ ինձ տեղն է...

Ո՞Վ ԿԱ ԱՅՍՏԵՂ
(Նվիրում եմ Այվիին)

Իսկ ինչ-որ մեկը գիտի՞, թե ինչպես պետք է հաշվել ժամանակը, երբ այն արդեն էլ ոչ մի նշանակություն չունի: Նաև իմաստ:

Ժամանակ-անցյալ… Հըմմ: Մտածեցի որպես նրբաձևություն, իսկ ստացվեց, որ հենց այդպես էլ կա. ժամանակը մնաց անցյալում: Իհարկե, էլ ի՞նչ ժամանակ` հավերժության մեջ: Որտեղ էլ գտնվես` ներկայում ես:

…Թվա՞ց, թե՞ ինչ-որ մեկն անցավ… Անցավ:

- Հե՜յ, ով էլ որ լինես, ո՜վ ես…
- Ե՜սսս…

Սա պատասխա՞ն էր, թե՞ արձագանք… Է՜հ, արձագանք էր երևի: Ո՞վ կարող է լինել այստեղ, այս Սև Ամայության մեջ…

Ո՞վ եմ ես հիմա այստեղ, այս խավարում: Չէ՞ որ ես կամ… Որ գոյատևում եմ` դա փաստ է, բայց չէ՞ որ ավարտվեց ֆիզիկական կյանքս ու հիմա ո՞վ եմ ես այլևս… Հոգի՞, մա՞րդ, տարե՞ց, նորածի՞ն, գո՞րտ, շերեփու՞կ… Ինչու՞ են քայլերս այսքան անհաստատուն…

Բայց և այնպես, մարդ եմ երևի, չէ՞ որ ահա նստել` մտածում եմ, զգում եմ ինչ-որ բան, լսում եմ…

Լսու՛մ եմ: Ահա, նորից լսեցի… Կա՛ ինչ-որ մեկն այստեղ հաստատ: Ուրեմն, արձագանք չէր ձայնն այն, այլ պատասխա՞ն…

- Հե՜յ, պատասխա՞ն էր, թե արձագա՜նք…
- Կյա՜նք…

Կյա՞նք: Չէ մի չէ… Ստոպ: Բայց ո՞վ է սա: Ո՞վ պատասխանեց: Պատասխանե՞ց…

Ո՜չ, ասածս “արձագանք” բառի արձագանքն էր ընդամենը…

Կյանքն այնտեղ էր կյանք, հերոինի այն վերջին դոզան ընդունելուց առաջ… Ինչու՞ այդքան մեծ դոզա ընդունեցի, չէ՞ որ գիտեի, որ չափից շատ է…

Ահ, հերն էլ անիծած… Ինչի՞ էր նման այդ կյանքը: Մի՞թե դա կյանք էր: Անվերջ կարիքի մեջ, հերթական դոզայի համար դրամի հայթհայում ամեն գնով… Տանից գողանալ… Հանդիպած ամեն մի հաստ դրամապանակի տակ փռվել փալասի պես… Ուֆֆ: Ավելի լավ է այսպես, այս խավարում, այս հավերժ դժոխքում:

- Հե՜յ, արձագա՜նք: Սա դժո՞խքն է հավերժ…
- Ո՛չ: Կյանքի նոր էջ:

Ի՞նչ… Ուրեմն, դա արձագանք չէ՞ր…

- Ուրեմն դու` կա՞ս…
- Այո: Այդ դժոխք` չկա: Իսկ ես` կամ:
- Որտե՞ղ ես:
- Այստեղ:
- Ուրեմն, ինչու՞ ես քեզ չեմ տեսնում:
- Իսկ դու պատրա՞ստ ես ինձ տեսնել:
- … Ոչ…
- …
- Իսկ ինչու՞ չես խոսում…
- Ես կարող եմ խոսել միայն, երբ դու ցանկանաս:
- Այդ ինչպե՞ս: Մի՞թե այս տեղը` քո տիրությունը չէ: Մի՞թե այստեղ դու չես տերը…
- Ոչ: Սա քո տիրությունն է: Դու ես հնարել: Եվ ամեն ինչ այստեղ` քո ցանկությամբ է այստեղ:
- … Դու՞ էլ:
- Ես էլ:
- Բայց ինչպե՞ս…
- Մի՞թե քեզ պետք չէ մեկը, ով կպատասխանի հարցերիդ:
- Այո, իհարկե: Նորից դու ճիշտ ես: Լսիր, իսկ ինչու՞ այստեղ ուրիշ ոչ ոք չկա: Թե՞ կա, ուղղակի ե՛ս չեմ տեսնում:
- Ոչ թե չես տեսնում, - չես ցանկանում տեսնել: Թե՞ ցանկանում ես…
- Ո՛չ: Եթե միայն… Ոչ-ոչ, ինչ եմ ասում… Չե՛մ ուզում: Հոգնել եմ բոլորից: Եվ հետո, միևնույն է արդեն, երբ ես արդեն չկամ, ի՞նչ տարբերություն, կա մեկն այստեղ, չկա…
- Դե… քո միայնությունն, ինչ խոսք, որ քեզանից է կախված: Դու կլինես միայնակ այնքան, քանի ցանկանում ես մնալ միայնակ: Բայց իզուր եմ բացատրում, քանզի տեսնում եմ, որ ինքդ էլ սկսել ես արդեն հասկանալ դա: Չէ՞ որ անմիջապես վանեցիր ծնողներիդ տեսնելու միտքը. ճշմարիտ ես, նրանց ժամանակը դեռ չի եկել:
- Ինչպե՞ս կռահեցիր… Լավ, հասկացա:
- Բայց մի՛ ասա այլևս, որ կենդանի չես… Ժամանակն է արդեն մոռանալ այդ հին միտքը:
- Ի՞նչ ի նկատի ունես:
- Պատկերացրու. Կանգնել ես նավամատույցին և հրաժեշտ ես տալիս նրանց, ովքեր նավի վրա են: Մեկ րոպե անց նրանք լքելու են քեզ, հեռանալու են քեզանից: Այո, նրանք էլ քեզ հետ չեն, նրանք դուրս ընկան քո կյանքից և հնարավոր է դու այլևս երբեք չհանդիպես նրանց: Բայց չէ՞ որ շուտով, շատ շուտով, աշխարհի մի որևէ այլ կետում, ուրիշները կդիմավորեն նրանց, “Բարի գալուստ” կասեն նրանց, ում դու հրաժեշտ ես տվել: Մի՞թե մահ է այն, որ քո մոտիկները հեռու են հիմա քեզանից:
- Ցանկանում ես ասել, որ ինձ այստեղ կդիմավորե՞ն:
- Շատերը, եթե ցանկանաս:
- Ես ճանաչու՞մ եմ նրանց:
- Եթե ի նկատի ունես միայն քո անցյալ ճամփորդությունը, - դու կհանդիպես քչերին: Իսկ քո հավերժության ճանապարհին դու հանդիպել ես նրանց բոլորին էլ: Քեզ դժվար է ընկալել այդ, բայց երբ հանդիպես նրանց, դու ամեն ինչ կվերհիշես:
- Իսկ հետո՞:
- Հետո` կգրես քո հաջորդ ճամփորդության սցենարը: Քո հաջորդ մարմնավորման: Բայց այս անգամ քո ընտրությունն այնքան էլ մեծ չէ: Քո նոր սցենարով, դու քեզ պետք է հասցնես ճիշտ նույն վիճակին, ինչն ստիպեց քեզ ինքնասպան լինել: Կներես, բայց դա օրենք է: Լուսավոր Հոգու համար ինքնասպանությունը փորձի ավարտ չի կարող դառնալ: Դու պետք է հետ վերադառնաս և, հասնելով միևնույն վիճակին, այլ ընտրություն կատարես: Ուրիշ տարբերակ չկա:
- Բայց ես չեմ կարող նորից վերադառնալ այն սարսափների մեջ…
- Դա սարսափ չէ, դա փորձ է, ընդ որում` քո ընտրած: Մենք կսպասենք: Որքան ցանկանաս: Այստեղ չեն շտապում:
- Բայց ես չեմ ուզում հետ վերադառնալ: Ես չեմ կարող… Անհնար է կրկին այդ ամենն ապրել…
- Մենք կսպասենք:

Ինչպե՞ս ես այդ անեմ… հեշտ է ասելը. վերադառնալ ու կրկնել: Բայց ինչպե՞ս… Հիշելն անգամ սրտխառնոց է բերում…

Այլ ընտրություն կատարել… Ինչպե՞ս: Հե՞շտ է այդքան… Կարծես չեմ փորձել: Քանի՞ անգամ. մեկ, երկու, երեք… Միևնույն է, ամեն անգամ մի բան բռնում ու նորից քեզ հետ է գցում նույն կեղտաջուրը…Հիմա հետ գնալ ու նորից անցնել այդ ամենի միջո՞վ… Ախր շատ է անհաստատ կյանք կոչվող այդ բեմահարթակը, ինչպե՞ս կանգուն մնաս նրա վրա, հե՞շտ է այդքան…Որ կողմ դառնաս, ձագարախոռոչներ են շուրջբոլորդ… ներս քաշող…
Կվերցնեի և այսպես շու՛ռ կտայի այդ բեմահարթակը, եթե միայն ես լինեի նրա վրա և ուրիշներին վնաս պատճառելու ահը չլիներ…

Միայն այդ հաստափորների լպրծուն ձեռքերի անտանելի վազքը մարնմիդ վրա ինչ արժե… Իսկ հիմա հետ վերադառնալ և ապրել այդ ամենը նորից… Ինչպե՜ս…

Իսկ նա այդպես էլ երբեք չզանգեց…

Զզվելի զգացում է: Կարծես վրայիցդ դեն ես նետում կեղտոտ շորերդ, լողանում-մաքրվում ես, իսկ հետո նորից հետ ես հագնում նույն կեղտոտ շորերը…

Ուրեմն, ինքնասպանություն գործել նշանակում է` անեզրության մեջ դեմ առնել պատի՞ն… Եվ ի՜նչ էլ անես, անհնար է քանդել այդ պատը, անհնար է շրջանցել այն, անհնար է այլևս վերացնել այն: Մեկ բան է հնարավոր միայն, պետք է այդ պատը վերապրել:

Ա՜խ, ինչպե՜ս կուզենայի պատռել ու դեն նետել կյանքս, այդ չստացված սցենարը, մոռանալ այն հավերժ… Բայց ծնողներս… Մոտիկներս, որ կային երբևէ… Նա, ով այդպես էլ չզանգեց երբեք…

Հիմա` նոր դեմք… նոր կյանք… Ա՜խ, Աստված, նոր ծնունդ… Նոր թրթիռներ, նոր հուզումներ, նոր ճանաչում… Կատարածդ ամեն քայլի համար` պատասխանատվություն… Քեզ հանդիպած ամեն նոր կետի հետ մեկտեղ` նոր ճշմարտություն… Թռիչքներ… Անկումներ… Որտեղի՞ց ես նորից գտնեմ այդքան համբերություն:

Միգուցէ չսկսե՞մ կյանքիս նոր բոլերոն… Լույսերը մարեմ և` էլ ոչ մի թատրո՞ն…

- - - - - - - - - - - - - - -

Իսկ հետո՞… Հետո` Ի՞ՆՉ: Հավերժ` Խավար, ուրիշ ՈՉԻՆՉ…

- - - - - - - - - - - - - - -

Օ՜, ո՛չ: Ոչ-ոչ, երբե՛ք:

Լուսամու՛տ: Օ՛դ: Անձրև՛: Ե՛լք:

- Կանչեցի՞ր: Ես այստեղ եմ:
- Դու գիտես, թե ե՛րբ այստեղ լինես:
- Լավ է, որ դու էլ դա արդեն գիտես: Դե ինչ, պատրա՞ստ է սցենարդ:
- Պատրաստ է:
- Ուրեմն, գնում ես արդեն: Գնալուց առաջ, ու՞մ կուզեիր հանդիպել:
- Ոչ-ոչ, հանդիպումներ պետք չեն, ես շտապում եմ: Այնտեղ գործեր ունեմ կիսատ թողած, - գնամ-ավարտեմ-գամ: Իսկ հանդիպումները` հետո: Չէ՞ որ այստեղ չեն շտապում:
- Լավ որոշում է: Կարելի՞ է քեզ հրաժեշտի պարի հրավիրել:
- Ժամանակն է:

Ահա, թե ինչպիսի՜ն ես դու…

- Ի՞նչ պար կընտրես: տա՞նգո, վա՞լս, մենուե՞տ…
- Լույսի պարը, սիրելի Լուսաբեր:

13.3.13

Դավիթ

21.03.2013, 07:31

Վատ չէր Սամ ջան, իզուր գործը չես հանձնել մրցույթին: Միայն մի խնդրանք ունեմ: Այդ բոլդ տառերով գրելը այդքան էլ էֆեկտիվ չի և շեղում է ընթերցողի ուշադրությունը:

Sambitbaba

21.03.2013, 07:50

Վատ չէր Սամ ջան, իզուր գործը չես հանձնել մրցույթին: Միայն մի խնդրանք ունեմ: Այդ բոլդ տառերով գրելը այդքան էլ էֆեկտիվ չի և շեղում է ընթերցողի ուշադրությունը:
Շնորհակալ եմ կարծիքիդ համար, Դավ ջան, ուրախ եմ, որ դուրդ եկել է:
Բոլդի հաշվով համաձայն եմ: Ուղղակի այլ ձև չգտա իրականն ու մտքինը տարբերակելու համար…

Արէա

21.03.2013, 08:37

Ո՞Վ ԿԱ ԱՅՍՏԵՂ...

Լավն էր: Ինձ դուր եկավ:

Chuk

21.03.2013, 12:04

Մոդերատորական. թեման առանձնացվել է «Պարագրում. քվեարկություն և քննարկում. փորձարարական ստեղծագործական մրցույթ (http://www.akumb.am/showthread.php/64253)» գրառումներից, հաշվի առնելով արտամրցութային լինելը, որպեսզի քննարկումը չխառնվի բուն մրցույթի քննարկման հետ:

ivy

21.03.2013, 20:19

Ո՞Վ ԿԱ ԱՅՍՏԵՂ
(Նվիրում եմ Այվիին)

Հուզվեցի :)
Սամ ջան, ափսոս, որ ստեղծագործությունդ չես ուղարկել մրցույթին, բայց լավ էր, որ թյուրիմացությունը հարթվեց, ու գոնե հիմա ներկայացրեցիր պատմվածքդ:
Ինձ քո գրածները երբեմն դժվար է լինում հասկանալ. խոհերն ու փիլիսոփայությունը չափազանց շատ են լինում իմ ուղեղի համար:
Բայց լիքը մարդ կա, ով հասկանում ու սիրում է գրածներդ, ինչպես օրինակ էս գործը:
Շարունակիր ստեղծագործել, մեկ-մեկ էլ արի մեզ հետ մրցույթների մասնակցելու ;)
Պաչիկներ քեզ:

Sambitbaba

29.03.2013, 04:31

"Ակումբի կծող խոսքում թույն չկա. դեղ ա…"

Այս խոսքերի համար ցանկանում եմ հատուկ շնորհակալություն հայտնել Ջուզեպե Բալզամոյին: Չնայած ինձ չէին ասված, բայց ես համարձակվեցի ինձ էլ վերագրել և վերջապես հասկացա, թե ինչ է նշանակում Ակումբի համարյա բացարձակ լռությունը գրածս պատմվածքների հանդեպ: Ստացվում է, որ ես Ակումբի ամենաառողջ մարդն եմ. ես դեղի կարիք չունեմ…

Իսկ եթե լուրջ…
Իրոք որ, շատ կուզենայի հասկանալ այդ լռության պատճառը. գուցէ մեկնումեկը բացատրի՞… Գալ, Բյուր, Մեֆ… Լուրջ: Ուլուանա՞…
Թե չէ կամաց-կամաց այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում մոտս, կարծես ես չկամ… Կամ ուղղակի ավելորդ եմ:
Էն Ռայն ուր է կորել, գոնե մի երկու հայհոյանք նա տար…

Հասկացանք, այն առաջինը՝ արտամրցույթային "Ինչու չեկավ Աշխարհի Վերջը", - ձեր սրտով չէր, ձեր մտքով չէր, ձեր աշխարհընկալմամբ էլ չէր, մի խոսքով՝ ձերը չէր, չնայած ցանկության դեպքում հանգիստ կարելի էր կուլ տալ որպես Աշխարհի Վերջի մասին գեղարվեստական գործ ու հանգիստ քլնգել, առավել ևս, որ մեջն ադամ-եվաներ էլ չկային:
Լավ, լեմուրացիների հերն էլ անիծած: Չէ՞, Տրիբուն ջան: /Քեզ և մնացած բոլոր, թե դրական և թե բացասական կարծիք հայտնողներին՝ անսահման շնորհակալություն:/

Իսկ ի՞նչ է պատահել այս երկրորդին՝ "Ով կա այստեղ": Պատճառը հանդերձյալ աշխա՞րհն է… Come one, ժող., ես ինքս հարյուր անգամ ձեր առջև հերքել եմ դժոխքի գոյությունը… Ու նաև հազար հոգի գրել է արդեն հանդերձյալ աշխարհի մասին, ասենք, Սարտր, Անույ և այլն, - /մենակ թե նորից չսկսեք, թե ինձ սրա-նրա հետ եմ համեմատում/: Սա էլ հո արդեն հարյուր տոկոսով գեղարվեստական է…
Թե՞ պարին չի համապատասխանում: Իսկ… լավ, չերկարացնեմ: Հասկանում եմ, թույլ է: Բայց ես քլնգոցից էլ շատ շնորհակալ կլինեի…

Գիտե՞ք, թե ինչն էր սա գրելուս պատճառը…
Տեսեք, թե ինչ է ստացվում: Պատմվածքներս, չնայած առողջ, բայց և այնպես, վարակված են լռությամբ:
Իսկ հաջորդ մրցույթը շատ հրապուրիչ թեմայով է, այնպես որ մտածում եմ մի պատմվածք էլ ես ուղարկել և հույսեր ունեմ, ինչպես բոլորը, որ կմտնի տասնյակի մեջ: Բայց հիմա էլ ստացվում է, որ իրավունք չունեմ ուղարկելու՝ մարդասիրական զգացմունքներից ելնելո՞վ…
Քանզի ի՞նչ, եթե իմ լռությամբ վարակված պատմվածքն այնքան վարակիչ լինի, որ լռությամբ վարակի ամբողջ մրցույթը…:(

Գալաթեա

29.03.2013, 04:36

Սամ ջան, մի նեղվի էլի...
Անձամբ իմ չկարդալու պատճառն առաջին անգամ տեսնելուց ժամանակ չունենալն էր, գործի էի, հետո ուղղակի մոռացա, որ մյուս էջերում կորավ...
Հիմա ուշ ա արդեն, բայց վաղն անպայման կկարդամ ու կարձագանքեմ...Ու պատրաստ եղիր քլնգոցի :)

Ուլուանա

29.03.2013, 06:07

Վայ... :( Մի նեղացի, Սամ ջան, ախր էդքան մարդիկ կարդացել են։ Իսկ եթե հենց էդ մի քանի հոգուս արձագանքին հատուկ էիր սպասում, կներես, որ միանգամից չենք արձագանքել։ Դե, ես շատ բաներ չեմ կարդում ժամանակ չունենալու պատճառով, կարծում եմ՝ շատերի դեպքում էդ գործոնը կա։ Բայց որ իմանայի՝ էդքան կարևոր ա կարծիքս, մի ձև կհարմարեցնեի, կկարդայի։ Արդեն կարդացի, ի դեպ, բայց հիմա ուշ ժամ ա, առայժմ մենակ կասեմ, որ ինձ շատ հոգեհարազատ թեմա էր, մնացածը՝ գուցե քլնգոցախառը, կաշխատեմ վաղը գրել :)։ Ուղղակի էս գրառումդ որ տեսա, նենց վատ զգացի... Ուզեցի մի բան գրել, որ չկարծես՝ արհամարհել եմ։

Alphaone

29.03.2013, 06:54

Sambitbaba

29.03.2013, 07:42

Ուլուանա ջան, Ալֆաոնե ջան, չեմ նեղացել, ազնվորեն: Ես շատ լավ գիտեմ, որ երբեմն խոսելաձևս անգամ հեշտ հասկանալի չի, էլ ուր մնաց գրելաձևս, - էլ չեմ խոսում գրելա-թեմայիս մասին: Բայց ինչ արած, պետք է գտնվի մեկը, ով այդ թեմայով էլ կգրի, չէ՞: Հետո կգա մի ժամանակ՝ կգա՛, - և այդ թեմաներն էլ ավելի սովորական կհնչեն մարդու ականջին, ինչպես ինձ համար սովորական ու սիրելի բան է դարձել, ասենք, վիշապամրգի հյութը (dragonfruit); Հալլա՛, հալլա՛, - կասեի ինքս մի տաս տարի առաջ…

Հա, ինչ էի ասում… Էդ "մանթռաշ" բառի ավելի մաքուր ու գեղեցիկ տարբերակը չգտա. թե ինչու՞ էի փնտրում, - հենց այդպիսի կեղտոտ ու անճոռնի վիճակ էր մոտս՝ իսկական մանթռաշ: Որովհետև զգում եմ, հասկանու՞մ եք, որ այնուամենայնիվ ինչ-որ բան կա մեջը, գոնե այդ պարի իմ պատկերացրած դրամատուրգիան: Այսինքն, ես ինչ խոսք, որ գիտեմ, թե ինչ կա, ինձ ուղղակի հետաքրքիր էր, թե դուք ի՞նչ իմացաք… Քանզի, եթե ազնվորեն, իմ գիտեցածն ինձ դուր է գալիս:

Հատկապես այդ մի քանիսիդ կարծիքն իմանալը չէր ցանկությունս, ինձ հետաքրքիր են բացարձակապես բոլորի կարծիքները, չնայած հիմնականում հատկապես այդ մի քանիսիդ կարծիքին է սպասում մեր համարյա ամբողջ ակումբային ընտանիքը. ես նշեցի ձեր անունները, որովհետև դուք իրոք որ ամենաակտիվ կարծիք հայտնողներն եք:

Համ էլ, առանձնապես մի կենտրոնացեք ասածիս վրա, լա՞վ. պահի տակ էր՝ ասացի էլի, - Ջուզեպեի ասածը մի պահ իրոք վրաս ազդեց, ընդ որում, ուշացումով…:oy

Lusntag Lusine

29.03.2013, 12:39

Մի քիչ բարդ է թեման, բայց վատ չէր գրված, հասկանալի էր: Անցա մի շարք հիշողությունների միջով, վերապրեցի անցած ապրումներս: Այո, մահից հետո կա մի տարածություն, որտեղ մարդիկ հայտնվում են մահվանից հետո, դժողք է, թե դրախտ - չգիտեմ, բայց այդ տարածությունը կա, դրանում համոզված եմ: Հետաքրքիր էր ներկայացված, կարծես ծանոթ պատմություն կարդայի, միայն այնտեղ ինքնասպանություն չկար:

Գալաթեա

29.03.2013, 16:51

Կարդացի, Սամ ջան:
Մի քիչ ծանր ա կարդացվում:
Նենց տպավորություն ա, որ ինչ միտքդ գալիս ա, ոնց գալիս ա, տենց էլ գրում ես:
Գրական ստեղծագործության դեպքում միշտ չի որ դա ճիշտ ա: Հատկապես, երբ գրածդ առանց էն էլ փիլիսոփայական խոհեր ունի: Ծանրացնում ա: Ստիպում ա յուրաքանչյուր մտքի վրա խորանալ...ոնց որ տրակտատ կարդաս, որ պարտավոր ես հասկանալ, ոչ թե ստեղծագործություն, որ պարի վրա ա հիմնված: Գեղեցկությունը կոտրվում ա: Իսկ գեղեցկություն կար:

Պարի մասը աղոտ էր, թեև կար: Ու թեման էլ բավականին ծեծված էր, հանդերձյալ կյանք, վերադառնալ, վերամարմնավորվել և այլն....չնայած ասում եմ, շատ տեղերում շատ սիրուն էր գրած:

Բայց արժեր մրցույթին ուղարկել: Ափսոս չի ստացվել: Համոզված եմ՝ լիքը հավանողներ կունենար:

Ուլուանա

29.03.2013, 22:54

Ընդհանուր առմամբ Գալաթեայի հետ համաձայն եմ։
Չնայած թեման, ինչպես արդեն ասեցի, ինձ դուր է գալիս, բայց չեմ կարող չհամաձայնել, որ իրոք ծեծված է։ Ինձ թվում է՝ ստեղծագործության էս ֆորմատը մի քիչ նեղ է էդ գաղափարը ներկայացնելու համար կամ կոնկրետ էդ տեսանկյունից ներկայացնելու համար։ Չգիտեմ, ինձ մի տեսակ կցկտուր է թվում էդ գաղափարն էսքան սեղմ ձևով մատուցելը։ Մի տեսակ ոնց որ սխեմատիկ ուղղակի փորձած լինես գաղափարը տեղ հասցնել, քո կարծիքով կարևոր բոլոր հարցերի պատասխաններն ինչ–որ չափով տալ, ու գեղարվեստականությունը տուժել է դրանից։ Կարծես գեղարվեստականությունը զոհաբերվել է գաղափարին։

Պարը ես հիմնականում մտորումներում տեսա տեղ–տեղ, իսկ երկխոսություններում՝ ոնց որ թե չէ։ Բայց ասեմ, որ ընդհանուր առմամբ երկխոսություններն ավելի հավանեցի, չնայած կարծում եմ, որ էլի մշակման կարիք ունեն. էդ բացատրողական–տեղեկատվական տոնը երևի արժե մի քիչ փոխել, թե չէ մի տեսակ հանդերձյալ կյանքի справочник–ի հոտ է գալիս :oy։ Հասկանում եմ, որ ցանկացել ես քեզ համար կարևոր գաղափարները տեղ հասցնել, ու դա, իհարկե, վատ չի, ուղղակի երբ գեղարվեստական գործ ես գրում, պիտի ոչ պակաս կարևորություն տաս նաև գեղարվեստական կողմին։ Հետո նույն գաղափարները, կարծում եմ, կարելի է մի քիչ ավելի ընդհանուր ներկայացնել՝ առանց մանրամասն բացատրությունների՝ մի մասն էլ թողնելով ընթերցողի հասկացողությանը կամ երևակայությանը։

Հաջողված համեմատություններ կային, օրինակ սա, չնայած գեղարվեստական առումով մի քիչ չորուցամաք է, բայց միտքը լավն է, իմ կարծիքով.

Պատկերացրու. Կանգնել ես նավամատույցին և հրաժեշտ ես տալիս նրանց, ովքեր նավի վրա են: Մեկ րոպե անց նրանք լքելու են քեզ, հեռանալու են քեզանից: Այո, նրանք էլ քեզ հետ չեն, նրանք դուրս ընկան քո կյանքից և հնարավոր է դու այլևս երբեք չհանդիպես նրանց: Բայց չէ՞ որ շուտով, շատ շուտով, աշխարհի մի որևէ այլ կետում, ուրիշները կդիմավորեն նրանց, “Բարի գալուստ” կասեն նրանց, ում դու հրաժեշտ ես տվել: Մի՞թե մահ է այն, որ քո մոտիկները հեռու են հիմա քեզանից:

Սրանք էլ.

Զզվելի զգացում է: Կարծես վրայիցդ դեն ես նետում կեղտոտ շորերդ, լողանում-մաքրվում ես, իսկ հետո նորից հետ ես հագնում նույն կեղտոտ շորերը…

Ուրեմն, ինքնասպանություն գործել նշանակում է` անեզրության մեջ դեմ առնել պատի՞ն… Եվ ի՜նչ էլ անես, անհնար է քանդել այդ պատը, անհնար է շրջանցել այն, անհնար է այլևս վերացնել այն: Մեկ բան է հնարավոր միայն, պետք է այդ պատը վերապրել:

Ոնց որ թե շատ քլնգեցի, բայց դե դու էիր ուզել :oy։

Stranger_Friend

30.03.2013, 00:28

եթե կարելի է ես էլ կարծիք հայտնեմ.
կարդալուց զգացումներն ապրեցի, բայց ինչ-որ բան պակասեց, որ ամբողջությամբ դուրս գամ այդ աշխարհը՝ մահանամ....
Գեղեցիկ էր գրված...

Գալաթեա

30.03.2013, 20:42

Սամ ջան, բան չես ասում... ավելի լավ էր սուս մնայինք չէ՞ աչքիս...

Sambitbaba

30.03.2013, 23:01

Սամ ջան, բան չես ասում... ավելի լավ էր սուս մնայինք չէ՞ աչքիս...

Չէ, Գալ ջան, ինչ ես ասում, սիրելիս…
Ես շատ շնորհակալ եմ, որ անմիջապես արձագանքեցիք և նույիսկ, ճիշտն ասած, քիչ'մ անհարմար եմ զգում, որ ստիպեցի ձեզ դա անել:
Երեկ երեկոյան չստացվեց պատասխանել, իսկ հիմա, ցավոք, կարճ ժամանակից գործի եմ գնալու: Իսկ քանի որ քիչ երկար եմ ուզում խոսել, թող մնա երեկոյան, լա՞վ:
Ազնվորեն, շատ շնորհակալ եմ, որ գրեցիք, և մի հատ մեծ էն քո ասած պաչից քեզ էլ, Ուլուանային էլ, ու մնացած բոլոր արձագանքողներին էլ:
Ես ձեզ շատ եմ սիրում…:oy

StrangeLittleGirl

31.03.2013, 01:02

Գալաթեա

31.03.2013, 03:51

Սամ, նոր տեսա գրառումդ:

Անկեղծ ասած, ես էս բաժնի ոչ մի թեմա համարյա չեմ մտնում: Ուղղակի որ տեսա էս թեման էդքան ակտիվ ա, մտա, տեսնեմ` ինչու: Ու անկեղծ ասած, ալարեցի գործդ կարդալ բոլդերի ու իտալիկների պատճառով: Պիտի տեքստն ուրիշ տեղ գցեմ առանց բոլդ-իտալիկի, որ կարողանամ կարդալ, էդ էլ ալարում եմ անել: Բայց որ ասում ես, մի օր կհարմարացնեմ, կկարդամ: Մենակ խնդրում եմ` կարծիքիս չնեղանաս, որովհետև ես սովորաբար ավելի կոշտ եմ լինում, երբ էդպես կանչում են կարծիք հայտնելու, ոչ թե պատահաբար տեսնում, արձագանքում եմ:

Բյուր ջան, Սամը ոչ մեկիս էլ հատուկ չէր կանչել կարծիք հայտնելու:
Պարզապես նեղվել էր, որ անուշադրության էր մատնվել գրածը ու նեղված ժամանակ գրառում անելիս մի քանի անուն էր նշել, որոնց կարծիքը կուզեր լսել:
Չեմ կարծում, որ արժի մեծ պատմություն սարքել դրանից ու սեփական հայտնելիք կամ չհայտնելիք կարծիքից :)

Sambitbaba

31.03.2013, 08:27

Սամ, նոր տեսա գրառումդ:

Անկեղծ ասած, ես էս բաժնի ոչ մի թեմա համարյա չեմ մտնում: Ուղղակի որ տեսա էս թեման էդքան ակտիվ ա, մտա, տեսնեմ` ինչու: Ու անկեղծ ասած, ալարեցի գործդ կարդալ բոլդերի ու իտալիկների պատճառով: Պիտի տեքստն ուրիշ տեղ գցեմ առանց բոլդ-իտալիկի, որ կարողանամ կարդալ, էդ էլ ալարում եմ անել: Բայց որ ասում ես, մի օր կհարմարացնեմ, կկարդամ: Մենակ խնդրում եմ` կարծիքիս չնեղանաս, որովհետև ես սովորաբար ավելի կոշտ եմ լինում, երբ էդպես կանչում են կարծիք հայտնելու, ոչ թե պատահաբար տեսնում, արձագանքում եմ:

Իտալիկը ո՞րն է, Բյուր ջան, էն շեղ տառերովը՞: Եթե հա, ուրեմն, բոլդերն ուր կուզես գցիր, համաձայն եմ, բայց իտալիկներին ձեռք մի տուր, լա՞վ: Առանց այն էլ դժվար է հասկացվում, իսկ միևնույն շրիֆտով կարդալու դեպքում ամեն ինչ կխառնվի իրար, հեչ բան չես հասկանա… Կոնկրետ քո մասին չէ խոսքս. ոչ ոք բան չի հասկանա:
Ես էլ, Աստված տա, մինչև այդ երջանիկ օրվա գալը նախ սաղ մնամ, հետո էլ խելքս-հիշողությունս տեղն ունենամ, որ գրածիցդ բան հասկանամ…:zagar

StrangeLittleGirl

31.03.2013, 13:52

Բյուր ջան, Սամը ոչ մեկիս էլ հատուկ չէր կանչել կարծիք հայտնելու:
Պարզապես նեղվել էր, որ անուշադրության էր մատնվել գրածը ու նեղված ժամանակ գրառում անելիս մի քանի անուն էր նշել, որոնց կարծիքը կուզեր լսել:
Չեմ կարծում, որ արժի մեծ պատմություն սարքել դրանից ու սեփական հայտնելիք կամ չհայտնելիք կարծիքից :)

Գալ ջան, ախր էս բաժնում շատ ա տենց լինում, որ գրածներն ուշադրության են մատնվում, ու հիմնականում եթե մի քանի հատ «կանչող» գրառում չի լինում, ոչ ոք էլ ոչ մի բան չի գրում: Ու մեծ պատմություն էլ չեմ սարքում: Կկարդամ, երբ չեմ ալարի:

Իտալիկը ո՞րն է, Բյուր ջան, էն շեղ տառերովը՞: Եթե հա, ուրեմն, բոլդերն ուր կուզես գցիր, համաձայն եմ, բայց իտալիկներին ձեռք մի տուր, լա՞վ: Առանց այն էլ դժվար է հասկացվում, իսկ միևնույն շրիֆտով կարդալու դեպքում ամեն ինչ կխառնվի իրար, հեչ բան չես հասկանա… Կոնկրետ քո մասին չէ խոսքս. ոչ ոք բան չի հասկանա:
Ես էլ, Աստված տա, մինչև այդ երջանիկ օրվա գալը նախ սաղ մնամ, հետո էլ խելքս-հիշողությունս տեղն ունենամ, որ գրածիցդ բան հասկանամ…:zagar

Սամ ջան, լավ, ուրեմն պիտի ներող լինես, եթե չկարդամ, որովհետև իմ նյարդերը չեն հերիքի էդքան իտալիկ կարդալուն, ես ներվային մարդ եմ:

StrangeLittleGirl

31.03.2013, 14:20

Ուլուանա

31.03.2013, 19:27

Մոդերատորական. թեմայից դուրս գրառումները ջնջվել են։ Միմյանց մասին անձնական կարծիքները համապատասխան թեմաներում կամ կապի այլ միջոցներով արտահայտեք։

Ջուզեպե Բալզամո

31.03.2013, 22:40

"Ակումբի կծող խոսքում թույն չկա. դեղ ա…"

Այս խոսքերի համար ցանկանում եմ հատուկ շնորհակալություն հայտնել Ջուզեպե Բալզամոյին: Չնայած ինձ չէին ասված, բայց ես համարձակվեցի ինձ էլ վերագրել և վերջապես հասկացա, թե ինչ է նշանակում Ակումբի համարյա բացարձակ լռությունը գրածս պատմվածքների հանդեպ: Ստացվում է, որ ես Ակումբի ամենաառողջ մարդն եմ. ես դեղի կարիք չունեմ…

Ողջույն :) Դեղի կարք բոլորս ունենք (ով ով. մենք հո էդ մասին գիտենք), ակումբն էլ բարեհաճորեն իր ունեցած դեղ ու ճարով կիսվում ա կարիքավորների հետ: Բայց արի ու տես, որ էս մեր ակումբը բժիշկպրափեսոր չի, նույնիսկ բժիշկ էլ չի: Հեքիմ ա: Ստեղից ընդեղից լսած դեղանուններով, պառավական միջոցներով, սեփական փորձով իմաստնացած (մի հատ իբուպրոֆեն խմի, ինձ պրափեսորն ասեց՝ լավ էլ օգնում ա)… հեքիմ ա, սրտանց օգնելու պատրաստ, էտ օգնելով. մի քիչ ավել ինքնահաստատվելու, սեփական մարմնի բուժման մեջ վստահվելու (արա՜ ուրեմն հեչ էլ չէի ներշնչել, էդ իբուպրոֆենը իսկականից օգնում ա) Անշառ հեքիմ: Ու հարցնող-չհարցնողին խորհուրդ, դիագնոզ, բուժում, նեկրոլոգ բան ման ա բաժանում՝ անուն հանում… աշխարհի տարբեր կողմերում լսում ու գալիս են ակումբի դեղ ու ճարի զորությունը վայելելու: Եվ լինում են դեպքեր, երբ ակումբի հեքիմությունը բավական չի լինում… այ էդ ժամանակ ակումբը լռում ա, տարակուսած (ախպեր էսի հաստատ իբուպրոֆենի բան չի): Լռում ա, որովհետև շառլատան չի, իրեն իր ունեցած փառքը հերք ա, ինքը անծանոթ դեղ ու ճար ռեկլամող չի, ինքն իսկապես ուզում ա օգնած լինի: Ու գիտի, որ լավագույն օգնությունը… չխանգարելն ա…

Գիտե՞ս ինչն ա խնդիրը: Դու ցանկացած բան գրելիս փորձում ես մեջը լիքը փիլիսոփայություն մտցնել, ու դա ծանրացնում ա գործը, դարձնում անընթեռնելի: Եթե ուզում ես ինչ-որ գաղափարական քարոզ անել կամ ինչ-որ բան փոխանցել, ուրիշ տեղից բռնի: Էդ փիլիսոփայությունն էդպես բաց-բրախ դնելը ոչ մեկի չի գերի: Առայժմ էսքանը: Հույս ունեմ` չես նեղանում:

Ինձ քո գրածները երբեմն դժվար է լինում հասկանալ. խոհերն ու փիլիսոփայությունը չափազանց շատ են լինում իմ ուղեղի համար:

Sambitbaba ջան, ախր էնպես ես գրում, որ պետք է մի հատ քեզ տրամադրես՝ կարդաս, չես կարող ուղղակի աչքի տակով անցկացնել, պիտի իրականում կարդաս, ամեն բառի ներքո իմաստ կա, փորձես կռահել, բացահայտել, որ վերջում պատկերը տեսնես, հետո պիտի փորձես հասկանալ, հետո էլ գործի առաջացրաց էմոցիոնալ ֆոնը վերապրել:

Մի քիչ ծանր ա կարդացվում:
Նենց տպավորություն ա, որ ինչ միտքդ գալիս ա, ոնց գալիս ա, տենց էլ գրում ես:
Գրական ստեղծագործության դեպքում միշտ չի որ դա ճիշտ ա: Հատկապես, երբ գրածդ առանց էն էլ փիլիսոփայական խոհեր ունի: Ծանրացնում ա

Եվ այլն…
Էսքան չէի գրի, եթե հանճարեղ մտքերս մեջբերած չլինեիր , իսկ գործդ վատը չի: Ես էլ, էտ բոլդաիտալիկային խռուբռից մի քիչ ներվայնացա, բայց վսե ժե կարդացի …

Արևանուռ

01.04.2013, 06:07

Ինքնախոստովանա՞նք, թե՞ երկխոսություն Ես-ի ու Ներքին ձայնի միջև...

Ես տեսա ողջ պարը Ձեր ստեղծագործության մեջ, այն կարդացվում է նույնքան սահուն, որքան պարուհու շարժումներն են: Շնորհակալություն

Sambitbaba

01.04.2013, 07:04

Ես դեռ մրցույթի ժամանակ կարդացի, հետո մրցույթի բովում կորա, հետո դասեր, գործեր, գնա՜ց, էսօր նորից կարդացի, արտակարգ լավն էր, իրականում դուր եկավ, մանավանդ վերջը, զրուցակցի ով լինելը, կյանքում պարն էդպես չէի ընկալի, բայց երբ կարդում էի, պարից հատվածներ էին աչքի առաջ լողում: Իսկ հիմա անդրադառնամ չմեկնաբանելուն :))
Sambitbaba ջան, ախր էնպես ես գրում, որ պետք է մի հատ քեզ տրամադրես՝ կարդաս, չես կարող ուղղակի աչքի տակով անցկացնել, պիտի իրականում կարդաս, ամեն բառի ներքո իմաստ կա, փորձես կռահել, բացահայտել, որ վերջում պատկերը տեսնես, հետո պիտի փորձես հասկանալ, հետո էլ գործի առաջացրաց էմոցիոնալ ֆոնը վերապրել: Նախորդ կարդալուց հույզերն էնքան շատ էին ու էնքան հակասական, որ ես իրականում չգիտեի ինչ գրել, ճարահատյալ լռեցի, էսօր նորից եմ կարդում, ինչ-որ բան, խոստովանում եմ, վանում է, չեմ հասկանում ինչը, բայց ամբողջության մեջ շատ-շաաատ լավն է :)

Շնորհակալ եմ, որ կարդացիր, սիրելի Ալֆա ջան: Նաև ուրախ եմ, որ ինչ-որ բաներ դուրդ եկել են: Եվ ներիր, որ դժվար է կարդալը… Այվի ջան, դու էլ. էդպես էլ չպատասխանեցի քեզ: Կներես:
Ես գիտեմ իմ այդ թերությունը՝ դժվար գրել: Ու ջանք չեմ խնայում այն ուղղելու համար, ցավոք, հիմնականում ապարդյուն երևի: Իսկ երբեմն էլ դա բերում է նրան, ինչը հետո Գալը և Ուլուանան կոչելու են "ծեծված":
Ինչու որոշեցի երկուսիդ միանգամից պատասխանել: Որովհետև դուք այն մարդիկ եք, ում համար "դժվար հասկացվողը" երբեք անհաղթահարելի պատնեշ չի կարող դառնալ: Կարծում եմ այլ պատճառ կա: Միգուցէ և կռահում եմ, բայց հավաստիորեն չեմ ասի, քանզի այդ պատճառները կարող են հազար ու նորից հազարը լինել:
Ավելի լավ է ասեմ, թե նման դեպքերում ինչպես եմ վարվում ես: Եվ կուզենայի ձեր կարծիքն էլ լսել, քանզի համոզված եմ, որ նման նոտեցումը միայն ինձ չէ, որ յուրահատուկ է: Երևի հարկ է ճշտել, որ խոսքը գեղարվեստական գործ կարդալու մասին է: Եվ ինչ խոսք որ այն գործի, որն ինչ-որ ձևով կպել է քեզ, գրավել է ուշադրությունդ, ինչ-որ բան դուր է եկել /չէ՞ որ դուք ասացիք, որ ինչ-որ բան դուր է եկել/:

Ես փորձում եմ մոռանալ ինձ, իմ էգոն: Փորձում եմ դատարկել ինձ իմ գիտելիքներից, իմ հիշողությունից, իմ կարծիքներից, աշխարհընկալումից, հավատամքներից, - դառնալ հնարավորինս դատարկ: Հնարավորինս դատարկվելուց հետո, փորձում եմ այդպես դատարկված, սպունգի պես ներծծել ինձ առաջարկված նյութը:
Այդ կերպ ավելի հեշտ է ստացվում: Այդ կերպ հիմնականում հարթվում են առջևիս խոչնդոտները: Ամբողջովին ընկալվում է նյութը:
Իսկ դրանից հետո վերադառնում եմ իմ "Ես"-ը, և արդեն իմ ճաշակի, աշխարհընկալման և այլնի համեմատ չափում-ձևում-կտրում կարդացածս: Եվ սրանից հետո հանգիստ կարող եմ ասել ամեն ինչ, բացի մի բան. չհասկացա:

Էսպես համարձակ գրում եմ սա, քանզի համոզված եմ, որ բոլորը հենց այդպես էլ անում են: Ածուխի արդյունաբերության մասին վեպ կարդացող բժշկուհին իրեն հենց ածխահատ է պատկերացնում, այլ ոչ թե բժշկուհի. հակառակ դեպքում նա ոչինչ չէր հասկանա քսանհինգ հատ մրցանակ ստացած այդ վեպից: Արթուր թագավորի մասին կարդացող խոհարարն էլ իրեն մինիմում ասպետ է պակերացնում, հակառակ դեպքում… և այլն:
Ցավալին այն է, որ այս համեմատությունները չի կարելի շարունակել անվերջ: Գալիս է մի պահ, երբ մենք սկսում ենք մեր սահմանաշինարարությունը:Հեշտորեն իրեն ածխահատ պատկերացնող բժշկուհին ոչ մի կերպ չի ցանկանում իրեն այլմոլորակային պատկերացնել և իրեն զրկում է Բրեդբերիի "Խատուտիկների գինուց": Ուրախությամբ իրեն ասպետ պատկերացնող խոհարարը ոչ մի կերպ չի ցանկանում տեսնել իրեն հրեշտակի դերում և զրկում է իրեն Բեռնարդ Վերբերի հիանալի "Հրեշտակների կայսրությունից":

Այվի ջան, Ալֆա ջան, ներող եղեք, լա՞վ… Գիտեմ էսքան երկար-բարակ գրելս չի ավելացնի գրածիս արժանիքները, և ոչ էլ ավելի շատ որակ կտա նրան: Բայց շատ կուզենայի, որ չհասկացված տեղեր չմնային: Ըստ իս, ավելի լավ է ծեծված տեղեր լինեն, քան չհասկացված, քանզի ինձ համար "ծեծվածը"՝ ճաշակի խնդիր է, իսկ "չհասկացվածը"՝ որակի: Իսկ երբեն էլ լինում է, որ ոչ թե բացատրողը չի ցանկանում բացատրել, այլ հասկացողը՝ չի ցանկանում հասկանալ…

Այդ պատճառով եմ առաջարկում հրաժարվել սահմանափակումներից:

Ինձ թվում է, թե այդպես վարվել է…

Sambitbaba

01.04.2013, 07:32

Ինձ թվում է, որ այդպես վարվել է Լուսինեն:

Մի քիչ բարդ է թեման, բայց վատ չէր գրված, հասկանալի էր: Անցա մի շարք հիշողությունների միջով, վերապրեցի անցած ապրումներս: Այո, մահից հետո կա մի տարածություն, որտեղ մարդիկ հայտնվում են մահվանից հետո, դժողք է, թե դրախտ - չգիտեմ, բայց այդ տարածությունը կա, դրանում համոզված եմ: Հետաքրքիր էր ներկայացված, կարծես ծանոթ պատմություն կարդայի, միայն այնտեղ ինքնասպանություն չկար:

Շնորհակալ եմ, Լուսինե ջան: Կարծում եմ, որ դու իրոք շատ հանդարտ տրամադրությամբ ես կարդացել,եթե ընկալել ես ամենն այնպես, ինչպես ասում ես:

Ինքնասպանության մասին:
Իմ համոզմունքն է, որ այն պահին, երբ մարդ դառնում է նարկոման, նա արդեն սկսում է ինքնասպանության պրոցեսը: Մնացածը՝ ժամանկի խնդիր է: Իսկ այստեղ՝ առավել ևս. հերոսուհին, տեսնելով անգամ, որ դոզան շատ մեծ է, չհրաժարվեց նրանից: Մի՞թե դա չի նշանակում, որ նա որոշում ընդունեց ավարտին հասցնել սկսած պրոցեսը:

Շնորհակալ եմ և ուրախ, որ հետաքրքրեցի քեզ::)

Sambitbaba

01.04.2013, 08:12

Լավն էր: Ինձ դուր եկավ:

Անընդհատ հետաձգում եմ, մտածելով, որ վերջում կխոստովանեմ: Բայց շատ ձգձգեցի պատասխանները, վերջերս ժամանակս ինչ-որ շատ է քչություն անում…

Նստած, լրիվ այլ պատմվածք էի գրում մրցույրի համար, ընթացքում մեկ-մեկ նայելով Ակումբի նորությունները: Ու մեկ էլ, քո մի ինչ-որ գրառումը կարդալիս, աչքս ընկավ… ստորագրությանդ: Ընկավ ու մնաց նրան կպած:
Նախկինում մի քանի անգամ եղել էր այդպես, բայց ինչ-որ ուշադրություն չէի դարձրել: Իսկ այդ պահին՝ հասկացա: Ու նաև հիշեցի հազար տարի առաջվա կյանքս:
Բանն այն է, որ երիտասարդ տարիներիս եղբայրս իմ ընկերների հետ մի խումբ էին սարքել, ավելի ճիշտ, ես նրանց համոզեցի, որ միասին նվագել սկսեն: Տղաներից մեկը մի երգ էր գրել, բայց բառերից՝ ընդամենը երկու տող կար: Ես գրեցի մնացած բառերը: Ահագին լավ գործ էր ստացվել, բոլորս էլ շատ էինք սիրում այդ երգը:
Իսկ ստորագրությունդ վերադարձրեց ինձ այն ժամանակները, որովհետև այն երկու տողն էին.
- Հե՜յ, ով կա այստեղ…
- Ես և դու:

Ջո՞կ…

Դե պատկերացրու, նստած-պատմվածք եմ գրում: Տեսնում եմ ստորագրությունդ: Հիշում եմ գրածս երգի բառերը: Եվ այդ ամենը՝ պատմվածք գրելու ընթացքում:
Ինչ խոսք, որ տառականներս սկսում են շարժվել: Եվ ամենամեծ տառականս. "պատահականություններ չկան":
Ու լռվել եմ: Կպել եմ ստորագրությանդ ու չեմ կարողանում պոկվել:
Ու մեկ էլ շուռ եմ գալիս ու սկսում եմ վերանայել պարը:
Ու միանգամից ամեն ինչ տեսա…

Գալը որ ասում է "Նենց տպավորություն ա, որ ինչ միտքդ գալիս ա, ոնց գալիս ա, տենց էլ գրում ես", - շատ ճիշտ է կռահել. հենց էդպես էլ ստացվեց…

Էնպես որ, եղբայր, էս պատմվածքի մեղավորը որ թե պարուհին է կամ Սարոյանը, այլ դու և քո ստորագրությունը…

Բայց ես շնորհակալ եմ: Ինձ դուր է գալիս…:)

Sambitbaba

01.04.2013, 16:10

Մոդերատորական. թեմայից դուրս գրառումները ջնջվել են։ Միմյանց մասին անձնական կարծիքները համապատասխան թեմաներում կամ կապի այլ միջոցներով արտահայտեք։

Ուլուանա ջան, ստացվում է, բախտս բերե՞լ է, որ չեմ հասցրել տեսնել ջնջածներդ…:o

Sambitbaba

02.04.2013, 16:57

Autor-ական.:)

Sambitbaba

02.04.2013, 17:01

Կարդացի, Սամ ջան:

Ուլուանայի խոսքերից .
Ընդհանուր առմամբ Գալաթեայի հետ համաձայն եմ։

Գալ ջան, Ան ջան, ներող եղեք, որ այսքան ձգձգեցի պատասխանս: Համաձայնվեք, անհնար է ձեզ երկու րոպեում պատասխանել, իսկ վերջերս թարսի պես ավել ժամանակ չի լինում:
Եվ հետո, որոշել եմ մի քիչ չհամաձայնվել ձեզ հետ, մի քիչ էլ պաշտպանել ինձ ձեր դատի առջև… եթե կարելի է:

Հենց էդպես էլ կա. ինչ մտքիս եկավ, ոնց եկավ, տենց էլ գրեցի: Ու, չգիտեմ, Գալ ջան, էդ որ ասում ես ոչ միշտ ա որ ճիշտ ա, - երևի վսյո ժե համաձայն չեմ: Դե, ես պրոֆի չեմ, բայց կոնկրետ իմ մասնագիտության մեջ միշտ դեմ եմ եղել արվեստում սահմանափակումներին. կարևոր չէ, թե ինչպես ես ստեղծում քո ստեղծագործությունները, կարևոր է, թե վերջում ինչ է ստացվել, ինչ ես ներկայացրել հանդիսատեսին կամ ընթերցողին:

Սա ընդհանրապես բոլոր գրելա-ոճերի մասին: Իսկ հատկապես "ոնց եկավ, տենց գրեցին" պաշտպանելու առնվազն երեք արգումենտ կարող եմ բերել, որ ինձ ստիպում են վարվել հենց այդպես:

Նախ, որ իմ հասկացածով, հենց դա է քսաներորդ դարի այն հանրահայտ "մտքի հոսք" ("Поток сознания" - չգիտեմ ճի՞շտ թարգմանեցի, բայց ինձ ավելի հոսքն է դուր գալիս, քան հեղեղը) ուղղությունը, որն այնքան հետաքրքրիր հայտնություններ է լույս աշխարհ բերել անցյալ դարի գրականության մեջ, - եկեք անուններ չնշեմ՝ աչքս վախեցած է…:o

Երկրորդ, վերջին տարիներին ինչ-որ փոփոխություններ ինձ համար իրոք որ տեղի են ունեցել: Չգիտեմ, ծանոթ եք իմ "Նոր Դար, Նոր Էջին…" թե ոչ, իսկ եթե ծանոթ էլ եք, ինչ եք դա համարում, ցնդաբանություն թե ինչ, բայց դա վերջին տարիների իմ իրական կյանքն է, վավերագրական շարադրված: Այդ փոփոխությունների մասին այնտեղ շատ բան է ասված, և դրանցից մեկն այն է, որ գրելու պրոցեսում երբեմն լինում են պահեր, երբ ժամանակի ամբողջ կտորներ կորչում են հիշողությանդ միջից, այսինքն, երբ վերընթերցում ես գրածդ, ոչ մի կերպ չես կարողանում վերհիշել, թե կոնկրետ ինչ-որ հատված երբ և ինչպես գրեցիր: Եվ հենց այդ պահերին գրված կտորն է, որ հետո դառնում է ամենակարևորն ամբողջի մեջ: Այդ պահերն ինձ համար ես անվանել եմ "զգայականի պոռթկումներ": /Օրինակ, վերցնենք իմ "Խնձորների Հոր Միտքը":/

Երրորդն ինձ համար լրիվ նորություն էր որ տեղի ունեցավ "Ով կա այստեղը" գրելիս: Այդ մասին խոստովանեցի Արէային վերևում: Պատկերացրեք, նայում եք մի ներկայացում: Ավելի ճիշտ, նայում եք մի լուսանկար, որի վրա պատկերված է այդ ներկայացումը: Բայց դա ոչ թե մի կադր է ներկայացումից, այդ լուսանկարն իր մեջ ամփոփում է ամբողջ պիեսը, սկզբից մինչև վերջ, հասկանու՞մ եք… Դա նույնիսկ ավելին է, քան վիդեոն: Ուղղակի ինչ-որ մեկը մի պահ սեղմել է պաուզայի կոճակը, իսկ դու պետք է հնարավորինս արագ հասցնես մեն ինչ գրի առնել…

Բոլոր այս երեք դեպքերում էլ համարում եմ, որ պետք չէ խառնվել զգայականի աշխատանքին: Սեփական փորձից գիտեմ, որ հաճախ դա հայտնությունների է բերում:

Հ.Գ. Որքան էլ շատ էր ցանկությունս, միևնույն է, չհասցրեցի ավարտել: Էնպես որ՝
շարունակելի…

Արէա

02.04.2013, 17:31

Անընդհատ հետաձգում եմ, մտածելով, որ վերջում կխոստովանեմ: Բայց շատ ձգձգեցի պատասխանները, վերջերս ժամանակս ինչ-որ շատ է քչություն անում…

:) Ինձ դուր են գալիս քո գրածները: Էնպես չի որ բոլոր հարցերում համակարծիք եմ, բայց որ բավականին հետաքրքիր է քո տեսակետը տարբեր հարցերի շուրջ, դա փաստ է: Ակումբում կարծես ավանդույթ է դարձել քո գրածները չքննարկելը, կարծում եմ պատճառը քո հեղինակային թեմաներն են, որտեղ մենախոսությամբ ես զբաղվում: Եթե անկեղծ, չեմ կարծում, որ շատերն են կարդում էդ թեմաները: Դու հետաքրքիր մտածելակերպ ունես, ես իհարկե էն մարդը չեմ, ով քեզ խորհուրդ տալու իրավունք ունի, բայց կարծում եմ բոլորի համար ավելի հետաքրքիր կլինի, եթե հաճախակի երկխոսություն ծավալես տարբեր թեմաներում, անձամբ ինձ հետաքրքիր ու ուսուցողական կլինի բանավիճել քեզ հետ տարբեր թեմաների շուրջ: Հետագայում էլ անտեսվածության զգացողություն էլ չես ունենա :)

Sambitbaba

05.04.2013, 06:32

Կարդացի, Սամ ջան:

Ուլուանայի խոսքերից .
Ընդհանուր առմամբ Գալաթեայի հետ համաձայն եմ։

Փորձեմ ավարտին հասցնել…

"Ծեծվածի" մասին այն կարծիքին եմ, որ ծեծված թեմա չկա, կա չստացված ստեղծագործություն, ինչն էլ իվերջո պատճառ է դառնում թեման "ծեծված" կոչելու: Բայց կա նաև այն, ինչ կոչվում է նախախնամություն: Օրինակ, եթե գործողությունը տեղի է ունենում ասենք, Հռոմում, Կրիվոյ Ռոգում, Արմավիրում կամ Լուսնի վրա, - թեման կարող է բոլորովին էլ ծեծված չլինել, այլ դառնալ, եթե գործը չի ստացվել: Բայց բավական է գործողության վայրը տեղափոխել հանդերձյալ աշխարհ, - և թեման ի սզկբանե դառնում է ծեծված: Այդպիսի օրինակ է նույն "Խնձորների Հոր Միտքը", չնայած ոմանց կարծիքին, որ դա նոր մոտեցում է ծեծված թեմային: Այսինքն, մի փոքր ավել շնորհ ունենալու դեպքում, շատ հնարավոր էր, որ "ծեծված" թեման ես լրիվ ընթեռնելի դարձնեի:

Հիմա, երբ հետ եմ նայում, ձեր կարծիքների հետ համաձայնվելու ավելի շատ պատճառներ եմ տեսնում: Եվ չնայած դրան, դեռ կարող եմ "հա-չէ, այո-ոչ" անել, ու չեմ ուզում արդեն, գիտեք… Չգիտեմ, այս պատմությունը հենց ամենասկզբից ինչ-որ թնկթնկոցի վերածեցի, իսկ ձեզ գրածս պատասխանների մեջ էլ սկսում եմ այդ թնկթնկոցը նկատել, - հեչ լավ բան չի ստացվում: Էնպես որ, եկեք ուղղակի ասեմ, թե ինչ էր իմ պատկերացրածը, լա՞վ:

Հիմնական թեման իհարկե, պետք է ինքնասպանությունը լիներ, և ես փորձեցի հենց դրա վրա կենտրոնանալ: Քանզի ամենայն լրջությամբ համարում եմ, որ դա մարդու ամենամեծ սխալն է, իսկ թե ինչու, փորձեցի ցույց տալ այս պատմվածքում: Ամեն ինչ մռայլ տոների մեջ չներկայացնելու համար, փորձեցի մի փոքր պարզաբանել մահվան հանդեպ մոտեցումս ընդհանրապես: Բայց չընդարձակվելու համար վերցրեցի արդեն իսկ արտահայտված մի միտք, որը հստակորեն բացատրում էր այն, ինչը ես կասեի ավելի երկար: Ան ջան, նավին հրաժեշտ տալու պահն իմ միտքը չէ, ես դա վերցրել եմ ուրիշ տեղից: Համաձայն եմ, չորուցամաք է, բայց լրիվ բացատրում է ցանկացածս: Իսկ չծաղկեցրեցի այն, քանզի համարեցի, որ իրավունք չունեմ ինչ է: Եվ հետո, ինչպես Բորխեսն է ասում, "դասականները հիմնվում են ենթադրելիի վրա. ամեն ինչ տեքստում է, բայց բոլորովին էլ զետեղված չէ այնտեղ" /շեշտեմ, որ խոսքս վերոհիշյալ տողերի հեղինակի մասին է/:

Այլ գաղափարներն աշխատել եմ չընդարձակել, հատկապես գլխավորն ընդգծելու համար: Բայց, հասկանում եք, ընդհանրապես չակնարկել… ուղղակի չէի կարող: Ինքներդ էլ լավ գիտեք. ով ինչ խոսա,- ոջլոտը միշտ էլ բաղնիքից է խոսում: Եվ հավանաբար դա է պատճառը, որ справочник–ի հոտ է գալիս: Ինչ արած: Թող որ справочник է, բայց ես շատ կուզեի, որ ինքնասպանության մասին մտքեր ունեցող ամենավերջին աթեիստն անգամ, գոնե աչքի ծայրով հայացք գցեր այդ справочник–ին:

Նշածդ այն երկու տեղերն, Ան ջան, ինձ էլ են դուր գալիս: Առաջինը, որովհետև պարի հետ կապվող ամենահաջողված պահերից է, իսկ երկրորդը… դե, սիրուն է ստացվել…

Անսահման շնորհակալ եմ, որ արձագանքեցիք: Բոլորից: Դուք ինձ շատ բաներ տվեցիք, հետագայում կաշխատեմ հաշվի առնել: Ճիշտ է, էլի շատերին ուրախ կլինեի լսել. ասենք, Տրիբունին, ում անունը տեսնելուց արդեն փշաքաղվում եմ, Շինարարին՝ կմտածեի, որ վերջապես ներել է ինձ այն դուռակ մակամի փորձը… Դե հերթով չթվեմ բոլորին… Իսկ որքա՜ն կուզեի Իմփրեշնին լսել… Մարկ Պաուլեռին, ում լսելուց թվում է, թե ինքս ինձ եմ լսում, - ու՞ր է կորել էդ տղան…

Բայց, ինչպես ասում են, անկշտությունը լավ բան չի: Այնպես որ, եղածից էլ անսահման գոհ եմ ու շնորհակալ::)

Sambitbaba

05.04.2013, 06:38

եթե կարելի է ես էլ կարծիք հայտնեմ.
կարդալուց զգացումներն ապրեցի, բայց ինչ-որ բան պակասեց, որ ամբողջությամբ դուրս գամ այդ աշխարհը՝ մահանամ....
Գեղեցիկ էր գրված...
Շնորհակալ եմ բարի կարծիքի համար, Օտար Ընկեր ջան: Բայց ելնելով քո խոսքերից պիտի ասեմ, որ ուրախ եմ, որ այդքան լավ չեմ գրել:
Հեչ չէի ուզենա, որ պատմվածքս մահվան գովազդ դառնար…:o:)

Sambitbaba

05.04.2013, 07:28

Սամ ջան, կարդացի ու էկա արտահայտվելու:

Ուրեմն նախ ասեմ, որ ընթերցողին թերագնահատում ես, եթե գտնում ես, որ առանց բոլդ-իտալիկի անհասկանալի կլինի: Շատ հստակ երևում էր. երկխոսությունը բոլդով ես գրել, մնացած բաներն իտալիկով: Երկխոսության պստիկ գծիկներն էլ հերիք են էդ տարբերությունը տեսնելու համար, չարժեր էդպես ծանրացնել:
Լրիվ համաձայն կլինեի, եթե գրած լինեի միայն քեզ, կամ էլի մի քանի հոգու համար, այլ ոչ թե բոլորի: Իսկ բոլորի մեջ գոնե մի հոգի կարող է բարդության հանդիպել մեկը մյուսից զատելու հարցում: Ինչ վերաբերվում է բոլդին, սխալս ընդունել եմ ամենասկզբից, Դավիթի նկատողությունից հետո: Եվ եթե ճար ունենայի, վաղուց արդեն վերացրել էի այն… Բայց ոչ իտալիկը: Ինչ էլ սիրուն անում է…

Ասեմ, որ վերջին մասը լավն էր: Բայց մենակ էդ վերջին կտորի համար չարժեր էդ ամբողջը գրել:
Սիլվային էլ, որ տեսնեմ, անպայման տեղյակ կպահեմ այդ մասին: Թող ինքն էլ, հենց որ էն տղի ոտքերը տեսնում է, մտնի թևն ու գնա գուլյատ-մուլյատի: Ի՜նչ է ընկել, նիսյա ծախսում համ իր ժամանակը, համ էլ մեր: Էդքան ներվ կա՞…

Դու ցանկացած բան գրելիս փորձում ես մեջը լիքը փիլիսոփայություն մտցնել, ու դա ծանրացնում ա գործը, դարձնում անընթեռնելի:
Գործն անընթեռնելի է դարձնում գրելու իմ ունակությունը, իսկ լիքը փիլիսոփայություն կա նույնիսկ գարու հատիկի մեջ:
Ամենայն լրջությամբ եմ ասում. եթե ես ունենայի քո շնորհը, բոլոր այդ փիլիսոփայությունները լրիվ այլ տեսք կունենային:
Չնայած… եթե քո գրածների մասին բոլորն արտահայտվեին այնպես, ինչպես դու ես արտահայտվում մյուսների գրածների մասին, Աստված միայն գիտի, թե հիմա որտեղ կլինեիր դու: Խոսքն իմ մասին չէ, իմ մասին դու շատ մեղմ ես արտահայտվել: Ինչի համար շնորհակալ եմ:

Հույս ունեմ` չես նեղանում
Չեմ նեղանում, Բյուր ջան:
Նաև մեծ հույսեր ունեմ, որ դու էլ իմ քարոզներից չնեղացար:;)

Հ.Գ. Այլ տեղում կատարածս գրառման համար էլ ներող եղիր. դա միայն քո մասին չէր: Հաճախ են կրկնվում այդ խոսքերն Ակումբում, համարյա նույնությամբ: Ուղղակի քո քոպի-քեյստը դարձավ վերջին կաթիլը:
Նորից. ներողություն…

ՀՀ.ԳԳ. Որոշ բառեր իտալիկով եմ գրել, որ չկարդաս…:P

Sambitbaba

06.04.2013, 07:48

Ողջույն :)
Ողջույն, հարգելի Կոմս::) Շատ ուրախ եմ վերադարձիդ: Ու՞ր էիր այսքան ժամանակ: Ինձ չէր հերիքում քո ներկայությունը:

Հիմա փորձեմ հասկանալ գաղտնագիրդ. եթե սխալ հասկանամ, ճշտիր, լա՞վ…

Դեղի կարիք բոլորս ունենք, ակումբն էլ բարեհաճորեն իր ունեցած դեղ ու ճարով կիսվում ա կարիքավորների հետ: Բայց արի ու տես, որ… լինում են դեպքեր, երբ ակումբը… լռում ա… որովհետև… ուզում ա օգնած լինի [լռությամբ]: Ու գիտի, որ լավագույն օգնությունը… չխանգարելն ա…
Չխանգարելը չօգնեց… Իսկ այ, սրսկումներից հետո ինձ լրիվ կազդուրված եմ զգում:

Գիտե՞ս ինչն ա խնդիրը: Դու ցանկացած բան գրելիս փորձում ես մեջը լիքը փիլիսոփայություն մտցնել, ու դա ծանրացնում ա գործը, դարձնում անընթեռնելի: Եթե ուզում ես ինչ-որ գաղափարական քարոզ անել կամ ինչ-որ բան փոխանցել, ուրիշ տեղից բռնի: Էդ փիլիսոփայությունն էդպես բաց-բրախ դնելը ոչ մեկի չի գերի: Առայժմ էսքանը: Հույս ունեմ` չես նեղանում:

Ինձ քո գրածները երբեմն դժվար է լինում հասկանալ. խոհերն ու փիլիսոփայությունը չափազանց շատ են լինում իմ ուղեղի համար:

Sambitbaba ջան, ախր էնպես ես գրում, որ պետք է մի հատ քեզ տրամադրես՝ կարդաս, չես կարող ուղղակի աչքի տակով անցկացնել, պիտի իրականում կարդաս, ամեն բառի ներքո իմաստ կա, փորձես կռահել, բացահայտել, որ վերջում պատկերը տեսնես, հետո պիտի փորձես հասկանալ, հետո էլ գործի առաջացրաց էմոցիոնալ ֆոնը վերապրել:

Մի քիչ ծանր ա կարդացվում:
Նենց տպավորություն ա, որ ինչ միտքդ գալիս ա, ոնց գալիս ա, տենց էլ գրում ես:
Գրական ստեղծագործության դեպքում միշտ չի որ դա ճիշտ ա: Հատկապես, երբ գրածդ առանց էն էլ փիլիսոփայական խոհեր ունի: Ծանրացնում ա
Չգիտեմ թե ինչու /իսկ միգուցէ գիտե՞մ/, հատկապես քեզ որոշեցի հարցնել. ի՞նչ պարտադիր է, որ բոլորը պարզ գրեն: Ավելի ճիշտ. ինչու՞ պետք է ամեն ինչի մասին պարզ գրել: Իսկ ավելի ճիշտ. հնարավո՞ր է արդյոք ամեն ինչի մասին պարզ գրել…
Ես կասեի, որ անհնար է: Լիքը բաների մասին: Նաև քիչ չկա արդեն իսկ գրված գրականություն, այնքան դժվարընթեռնելի, որ հարյուրավոր, հազարավոր տարիներ վերծանում են, վերծանում են, վերծանում են…
Եվ հետո, մի՞թե դժվարհասկանալի՝ նշանակում է անհասկանալի: Իսկ ո՞վ է ասել, թե դժվարհասկանալի՝ նշանակում է վատ:

Իսկ իմ գործը…
Դրա ի՞նչն է դժվար հասկանալի: Մեկը դու. ի՞նչ չհասկացար այնտեղ: Մնա՞ց ինչ-որ անհասկանալի բան քեզ համար: Համոզված եմ, որ ոչ: Եթե գոնե մեկի համար ամեն ինչ հասկանալի է, ուրեմն մյուսները, ցանկության դեպքում կարող են ձգվել-հասնել նրան: Իսկ եթե չեն ցանկանում, ի՞նչ իմաստ ունի նրանց ստիպելը: Եվ մեկի չհասկանալը բոլորիվին չի նշանակում, որ պետք է դժվարընթեռնելի գործ կարդալու հաճույքից զրկել նրան, ով դրանից հաճույք է ստանում: Ես չեմ կարծում, թե միայն ես եմ դա սիրում…

Էն քարոզի մասին էլ ասեմ, դու ինձ կհասկանաս:
Ուզում եմ քեզ հիշեցնել Կաստանեդա պապայի խոսքերը, միտքն իհարկե, - բառերն այնքան չեմ հիշում. "Սկզբում մենք կամովի մեզ կտրեցինք մեր մոլորակի վրա բնակվող այլ էություններից, իսկ հիմա բողոքում ենք, որ միայնակ ենք այս մոլորակի վրա":
Հիմա մի բան եմ ցանկանում միայն ասել. այսօր մենք հնարավորություն ունենք հեշտությամբ ուղղել մեր սխալը, այսօր կարող ենք շատ արագ վերականգնել միասնականության ներդաշնակությունը: Եվ միայն մեկ բան է մեզ խանգարում այդ անել. մեր էգոն:

Էսքան չէի գրի, եթե հանճարեղ մտքերս մեջբերած չլինեիր , իսկ գործդ վատը չի:
Շնորհակալ եմ: Այս խոսքերը քեզանից լսելն ինձ համար Նոբելյան մրցանակի նշանակություն ունի…:)

Sambitbaba

06.04.2013, 07:50

Sambitbaba

06.04.2013, 09:11

:) Ինձ դուր են գալիս քո գրածները: Էնպես չի որ բոլոր հարցերում համակարծիք եմ, բայց որ բավականին հետաքրքիր է քո տեսակետը տարբեր հարցերի շուրջ, դա փաստ է: Ակումբում կարծես ավանդույթ է դարձել քո գրածները չքննարկելը, կարծում եմ պատճառը քո հեղինակային թեմաներն են, որտեղ մենախոսությամբ ես զբաղվում: Եթե անկեղծ, չեմ կարծում, որ շատերն են կարդում էդ թեմաները: Դու հետաքրքիր մտածելակերպ ունես, ես իհարկե էն մարդը չեմ, ով քեզ խորհուրդ տալու իրավունք ունի, բայց կարծում եմ բոլորի համար ավելի հետաքրքիր կլինի, եթե հաճախակի երկխոսություն ծավալես տարբեր թեմաներում, անձամբ ինձ հետաքրքիր ու ուսուցողական կլինի բանավիճել քեզ հետ տարբեր թեմաների շուրջ: Հետագայում էլ անտեսվածության զգացողություն էլ չես ունենա :)

Շատ ուրախ եմ, որ դուր են գալիս, Արէա ջան: Դու ամենասկզբից էլ ասել ես դա, և ես առավել ուրախ եմ, որ կարծիքդ չես փոխել:
Բայց ցավոք, ասածդ ավանդույթը տարածվում է ոչ միայն իմ թեմաների վրա, այն ավելի լայն տարածում է ստացել: Դու կարող ես հետ գնալ ու նայել չշարունակված թեմաները և կտեսնես, որ շատերը կանգ են առել հենց իմ գրառումների վրա: Հեռու գնալ պետք չի, նայիր "Երևակայական ընկերը": Լավ թեմա է, հետաքրքիր: Մարդիկ հաճույքով խոսում են այդ մասին, հաճույքով իրենք իրենց ձեռք են առնում, հաճույքով հրաժարվում են իրենք իրենցից… Իսկ երբ ես ասում եմ, ժողովուրդ, լրջացեք, - ժողովուրդն իսկույն …

Գիտե՞ս ինչ մտածեցի Արէա ջան… Գուցէ ամեն ինչ հակառա՞կն է: Գուցէ իրականում գրառումներս շատ էլ հասկանալի՞ են: Ամեն ինչ հասկանալի է ու ասելու ոչինչ ուղղակի չկա՞… Հիշեցնեմ, որ խոսքը հասկանալ-չհասկանալու մասին է, այլ ոչ թե համաձայն լինել-չլինելու: Եթե ոչ, ուրեմն ու՞ր են հարցերը: Ոչ ոք առայժմ չի ցանկացել որևէ դժվարընթեռնելի բան պարզաբանել, ինչու՞ ուրեմն… Այսքան ժամանակ միայն Նանսն էր, որ հարցեր էր տալիս, այն էլ վաղուց կորել է…

Ճիշտ ես, շատերը չեն, որ կարդում են իմ թեմաները, բայց այդ թեմաների համար քիչ էլ չեն: Այդ թեմաներում ամեն նոր գրառում տեղադրելու առաջին մի երկու օրվա ընթացքում ընթերցողների քանակն ավելանում է մի քանի տասնյակով, ինչն ստիպում է հուսալ, որ մշտական ընթերցողներ այնուամենայնիվ կան, հիմա Ակումբցիներ են նրանք, թե ոչ, դա այնքան էական չէ, ու ես ինձ լրիվ բավարարված եմ զգում այդ հարցում: Ու գիտես, մի երկրորդ ավանդույթ էլ կա. մարդիկ ավելի հաճախ նամակով են հայտնում այն մասին, ինչ իրենց դուր է գալիս, չգիտեմ ինչու, գերադասում են բոլորի առջև չխոսել այդ մասին: Ճիշտ է, շատ չեն նրանք, բայց լրիվ բավական են նրա համար, որ ես ինձ վարձատրված զգամ կատարածս աշխատանքի դիմաց, որը, ինչ մեղքս թաքցնեմ, այնքան էլ հեշտ չի տրվում ինձ:

Շնորհակալ եմ մտածելակերպս գնահատելու համար, Արէա ջան: Եվ հենց այդ մտածելակերպս ինձ ասում է, որ մենք մեկմեկու ոչ թե խորհուրդ տալու, այլ դաստիարակելու իրավունք չունենք, իսկ մեր այստեղ գտնվելու պատճառներից մեկը մեկս մյուսի խորհուրդները լսելու ցանկությունն է: Այնպես որ քեզ մի կաշկանդիր այդ հարցում: Եվ երկխոսությունների մասին միտքդ էլ շատ հաճելի է ինձ, ուրախությամբ կաջակցեի դրան: Բայց… Բայց երբ ես ինքս եմ առաջարկում մի բան, ոմանք դա քարոզ են համարում, իսկ ոմանք լռում են: Այդպիսի առաջարկ էր, օրինակ, սա. http://www.akumb.am/showthread.php/63993-ՄՐՑՈՒՅԹԻՑ-ԴՈՒՐՍ-Ինչու՞-չեկավ-Աշխարհի-Վերջը: Եվ երկրորդ, իսկ ավելի ճիշտ չէ՞ր լինի և տրամաբանական, որ այդ երկխոսությունը ծավալեր նա, տվյալ դեպքում՝ դու, ով ցանկանում է ինչ-որ բանի մասին բանավիճել: Որովհետև, Արէա ջան, ազնվորեն ասած, իմ բոլոր թեմաներն էլ հենց այդ բանավեճերի համար են ստեղծված և նրանցից ոչ մեկի վրա ես չեմ գրել. "չպղծել ձեր հարցերով": Բայց ինչպես տեսնում ես…

Հ.Գ Ես շատ սիրում եմ քո բվարությունը…:)

Արէա

06.04.2013, 10:32

Dayana

06.04.2013, 14:14

Sambitbaba

06.04.2013, 18:00

Իմ կարծիքով դու այնպիսի տեղ ես ակնկալում տեսնել այդ տիպի քննարկումներ, որտեղ դրանք նախատեսված չեն: Դու պատմվածք ես ներկայացրել, ուրեմն քննարկում ենք պատմվածքը՝ լավն էր, վատն էր, էս մասը հավանեցի, էս մասը՝ ոչ, սա ա պատմվածքի քննարկումը, բայց դու ասում ես.
Կոնկրետ պատմվածքի թեմայի մասին.
Արէա ջան, ես երբեք միտք չեմ ունեցել գրել պատմվածք այդ թեմայով: Այդ թեմային ինձ դրդեց պարը: Ընդ որում, ոչ միանգամից: Բայց չկրկնվեմ, քիչ վերևում արդեն գրել եմ, թե ինչպես դա պատահեց: Ինչևէ, այդ մտքին ինձ բերել է պարը, ես դա տեսա այնտեղ…

Էս հարցում ես համամիտ չեմ քո հետ, բայց նաև վստահ չեմ, ճի՞շտ կլինի քննարկել ինքնասպանության, կամ հանդերձյալ կյանքի թեման քո պատմվածի քննարկումներում, դրա համար բան չեմ ասում:
Իսկ կարծիքս ինքնասպանության մասին առաջին անգամ գրել եմ հենց "Ինքնասպանություն" թեմայում, դեռևս 2010-ին: Ճիշտ է, ոչ ոք այդպես էլ ուշադրության չարժանացրեց այն, բայց ես ոչինչ էլ չասացի այնտեղ, քանզի դա ընդամենը թեմա էր, որտեղ, ինչպես դու ես ասում, կարող են համաձայն լինել կամ ոչ: Իսկ այստեղ հարցը գեղարվեստական գործի մասին է, որը կարող էր լինել ինչի մասին ասես, և ինձ հետաքրքիր էր լսել կարծիքներ նրա գեղարվեստական արժանիքների մասին:
Եվ ասեմ, որ այդ ցանկությունս արդյունքն է ձեր իսկ խորհուրդների: Իմ Ակումբ մտնելու առաջին օրերին, երբ բանավեճեր ծավալվեցին իմ "Խնձորների Հոր մտքի" առթիվ, ես պնդում էի, որ ինձ ավելի հետաքրքիր է ոչ թե գործի գեղարվեստական արժանիքները, այլ հենց նյութը: Դուք պնդում էիք, որ ոչ, միայն գեղարվեստական արժանիքներն են թույլ տալիս ընկալել նյութը: Ստացվում է, որ ես լսեցի ձեզ խորհուրդը, իսկ դուք՝ իմ, քանզի մենք բոլորս էլ այսօր ասում ենք նախկինում մեր ասածի լրիվ հակառակը…

Դու էլ փորձի քեզ հետաքրքրող հարցի մասին թեմա բացել, բայց որը կլինի ոչ թե մենախոսություն, այլ երկխոսություն, այսինքն դա քո թեման չի լինի, դու չես սովորեցնի մեզ, ուղղակի կհայտնես քո կարծիքը, որը կարող է ճիշտ չլինի. մի բան դու կգրես, մի բան ես, մի բան մեկ ուրիշը, կարծում եմ բավականին հետաքրքիր կլինի:
Սրանք քո խոսքերն են, Արէա ջան.
Անձամբ ինձ հետաքրքիր ու ուսուցողական կլինի բանավիճել քեզ հետ տարբեր թեմաների շուրջ:
Իսկ սրանք՝ իմը.
...մտածելակերպս ինձ ասում է, որ մենք մեկմեկու… դաստիարակելու իրավունք չունենք, իսկ մեր այստեղ գտնվելու պատճառներից մեկը մեկս մյուսի խորհուրդները լսելու ցանկությունն է:
Ասածս նշանակում է, որ ես ոչ ոգու սովորեցնելու ոչ ցանկություն ունեմ և ոչ էլ իրավունք, իսկ քո ասածից, կներես, ինձ թվաց, թե ունեմ…
Մենախոսության դեպքում ես, իհարկե, շատ ուրախ կլինեի լսել կարծիքներ, բայց դրանք չլսելը երբեք ինձ հիասթափության չի բերել այնքան, որ ես հայտարարեմ այդ մասին բոլորին: Քանզի շատ լավ գիտեմ առաջարկածս թեմայի նոր և անսովոր լինելը և դրա հետ համաձայնվելու բարդությունները: Մենախոսության դեպքում ես ընդամենը տեղեկություններ եմ տալիս, իսկ կընդունեք թե ոչ, դա արդեն ամեն մեկի անձնական կամքն է, և ես ձեզ չեմ ստիպում դա անել…
Նույն բանը կարելի է ասել երկխոսության մասին էլ, բայց միայն այն դեպքում, եթե իմ մենախոսությունից քեզ մոտ /կամ ուրիշի/ ինչ-որ հարց է ծագել, ինչը դու կցանկանայիր պարզել քեզ համար: Իսկ իմ առաջարկած երկխոսությունը կլիներ հենց ասածդ ուսուցումը, որովհետև, դե արդեն պարզ է, որ հարցը շախմատի աշխարհի առաջնությունը չպետք է լիներ…:)

Էլի երկար ստացվեց…:(

Արէա

06.04.2013, 18:14

StrangeLittleGirl

06.04.2013, 22:58

Սիլվային էլ, որ տեսնեմ, անպայման տեղյակ կպահեմ այդ մասին: Թող ինքն էլ, հենց որ էն տղի ոտքերը տեսնում է, մտնի թևն ու գնա գուլյատ-մուլյատի: Ի՜նչ է ընկել, նիսյա ծախսում համ իր ժամանակը, համ էլ մեր: Էդքան ներվ կա՞…
Սամ, համեմատելի կլիներ, եթե Սիլվան սկզբում անկապ շարժումներ աներ, վերջում նոր սկսեր պարել: Հիմա հասկացա՞ր ասածս:

Գործն անընթեռնելի է դարձնում գրելու իմ ունակությունը, իսկ լիքը փիլիսոփայություն կա նույնիսկ գարու հատիկի մեջ:
Ամենայն լրջությամբ եմ ասում. եթե ես ունենայի քո շնորհը, բոլոր այդ փիլիսոփայությունները լրիվ այլ տեսք կունենային:
Սամ, եթե կարծում ես, որ քո փիլիսոփայությունը քո քաշից բարձր ա, ուրեմն պակասացրու, վերցրու մի թեմա, կենտրոնացի դրա վրա, փորձի ընթերցողին հասցնել էդ մեկը, ոչ թե դեսուդեն ընկի ու փորձի կյանքի ողջ փիլիսոփայությունը հասցնել: Չի ստացվի:

Չնայած… եթե քո գրածների մասին բոլորն արտահայտվեին այնպես, ինչպես դու ես արտահայտվում մյուսների գրածների մասին, Աստված միայն գիտի, թե հիմա որտեղ կլինեիր դու: Խոսքն իմ մասին չէ, իմ մասին դու շատ մեղմ ես արտահայտվել: Ինչի համար շնորհակալ եմ:
Սամ, սպանիք, թողիք: Մեռա ասելով` եթե ասելիք ունեք, մտեք, անխնա քննադատեք, ինչ ուզում եք, ասեք: Ես չեմ վախենում դրանից: Էն ա որ անկապ հա խոսում-խոսում եք, թե` դու էլ քո գրածներին նայի կամ` բա որ մենք տենց խոսեիք: Խոսեք, որևէ մեկը ձեզ բռնու՞մ ա: Առավելևս, որ ես սենց եմ արտահայտվում, դա պետք ա որ ձեզ համար ստիմուլ լինի:

Հ.Գ. Այլ տեղում կատարածս գրառման համար էլ ներող եղիր. դա միայն քո մասին չէր: Հաճախ են կրկնվում այդ խոսքերն Ակումբում, համարյա նույնությամբ: Ուղղակի քո քոպի-քեյստը դարձավ վերջին կաթիլը:
Նորից. ներողություն…
ի՞նչ գրառում

Sambitbaba

07.04.2013, 07:42

Sambitbaba, Արէա, կներես խոսակցությանը խցկվելու համար, բայց Sambitbaba-ի գրառումներին չպատասխանելը ակումբ-սպեցիֆիկ երևույթ ա ՝ երկար գրառումների էֆեկտ ֆորմատի: Ակումբում, սովորաբար, երկար գրառումները չեն կարդում, եթե իհարկե հեղինակը էնպես չի գրել, որ ուղակի աչքի անց կացնելով, որոշակի ընդգծված մասերը կարդալով ամբողջական կարծիք չի կազմվում: Sambitbaba-ը ակումբի ներկայիս ակտիվ անդամներից ամենից երկար գրառում անողն է, ու անձամբ ես իր գրառումներին պատասխանելու համար միայն աչքի անց կացնելով չեմ բավարարվի, պիտի ամբողջը կարդամ, իսկ դրա համար ավելի երկար ժամանակ է պահանջվում, քան մի քանի րոպեն - հա, իսկապես դժվար ա ակումբում երկար գրառումներ կարդալը - ու շատ հաճախ մինչև կարդում ես երկար գրառումը, արդեն մի քանի օր անցած է լինում ու մի տեսակ ժամկետանց պատասխան գրելն անիմստ է դառնում:

Ես իհարկե խորհուրդ տվողներից չեմ, բայց եթե Sambitbaba-ի գրառումները արագ ընթերցման տեխնիկաներից ինչ-որ մեկին հարմարացրած լիներ, կարծում եմ, շատ ավելի ընթերցողներ ու քննարկողներ կլինեին թեմաներում: :)

Շնորհակալ եմ, Դայանա ջան, շատ դուրս եկավ գրառումդ: Ու խորհուրդդ էլ լավն է, կաշխատեմ հնարավորինս հետևել դրան:

Ցավալին այն է, որ մի բանի մասին խոսելիս, շատ կարևոր եմ համարում հնարավորինս ավելի պարզ արտահայտվել: Դե, իսկ դա էլ ավելորդ տողեր է բերում և ավելորդ բառեր: Ինձ հետաքրքրող թեման էլ շատ լուրջ հարց է ինձ համար, և ավելի լավ է չարտահայտվեմ ընդհանրապես, քան արտահայտվեմ կիսատ-պռատ:
Լրիվ ընդունում եմ ընդգծածդ "երկար գրառումների էֆեկտը", այդ պատճառով էլ բարձրաձայն չեմ արտահայտվում այն մասին, որ գրառումներս կարդում են քչերը և որ դա ցավալի է ինձ համար: Բայց ավելի լավ է, կարդան միայն նրանք, ում իրոք կհետաքրքրի դա, քանզի հետաքրքրվողը չեմ կարծում, որ կվախենա ծավալից, - քան արտահայտվեմ ստիպողականորեն համառոտ և այդ պատճառով էլ կցկտուր, կարդան շատերը, բայց ոչինչ չհասկանան:
Բայց հիմա մենք խոսում ենք սովորական գրառումների մասին, այլ ոչ թե գեղարվեստական համարվող գործի, ճի՞շտ է:

Ժամկետանց պատասխանների հարցով. ինձ թվում է, որ եզակի դեպքերում է, որ մի քանի օր անց գրված պատասխանը կարելի է ուշացած համարել: Չէ՞ որ ֆորումում կորչում է ժամանակ հասկացողությունը և բոլոր ժամանակներից մնում է միայն մեկը՝ ներկան: Եվ հետո, եթե ես ժամանակին չեմ տեսել քո մի գրառում, որն ինձ հետաքրքրել է ու ինձ մոտ հարցեր են ծագել, - ի՞նչ տարբերություն, թե երբ կտամ ես իմ հարցը: Թե՞ ավելի լավ է չտամ…:)

Դավիթ

07.04.2013, 08:46

Սամ ջան, արի դու այս անգամ մասնակցի մրցույթին ու ես խոստանում եմ հանգամանորեն անդրադառնալ քո գործին::) Դեռ 10 օր ժամանակ կա:

Sambitbaba

07.04.2013, 09:26

Սամ ջան, արի դու այս անգամ մասնակցի մրցույթին ու ես խոստանում եմ հանգամանորեն անդրադառնալ քո գործին::) Դեռ 10 օր ժամանակ կա:

Շնորհակալ եմ, Դավ ջան: Եթե հասցրեցի, անպայման կուղարկեմ:

Sambitbaba

07.04.2013, 19:54

Սամբիթբաբա ջան, քո տարբեր թեմաներից իմ մոտ էնպիսի տպավորություն ա ստեղծվել, որ քեզ թվում ա, թե դու գիտես մի բան ինչի մասին մյուսները չգիտեն, ու դու փորձում ես մնացածին էլ տեղյակ պահես դրա մասին: Սովորեցնել ասելով սա ի նկատի ունեմ: Իմ համեստ կարծիքով դու սխալվում ես, թե աստծու, հանդերձյալ կյանքի և նման այլ թեմաների մասին ավելի շատ ու ավելի ճշգրիտ տեղեկություններ ունես, քան ցանկացած մեկը երկիր մոլորակի վրա:
Կոնկրետ դու, Արէա ջան, գիտե՞ս: Եթե գիտես, ինչու՞ մի բան չես ասում կողմ կամ հակա: Տես, Ռայն, օրինակ, ինչ-որ բան գիտի: Նրա դուրը չի եկել դա, նա որոշել է այլևս չխորանալ դրա մեջ, քանզի համարում է, որ մագնիսական հրեշտակներն են տուֆտում և այլն: Դա իր գործն է և ցանկությունը: Մարդն ասաց իր կարծիքը և շնորհակալություն նրան դրա համար: Եվ հիմա, եթե նա չի ասում որևէ բան այդ մասին, ես կարող եմ հասկանալ դա այնպես, որ նա համաձայն չի ինձ հետ, բայց հարգում է իմ կարծիքը և դա է նրա լռության պատճառը և շնորհակալ կարելի է լինել միայն նման լռությունից, հասկանու՞մ ես:
Եթե մյուսներն են լռում, դա բերում է այն մտքին, որ մարդ կամ չի հետաքրքրվում թեմայով, ինչը լրիվ նորմալ է, - կամ հետաքրքրվում է ու համաձայն չի, քանզի իմ առաջարկած մոտեցումն ուղղակի չի մտնում նրա գիտեցածի սահմանների մեջ, թեմայի վերաբերյալ նրա պատկերացումների մեջ, բայց դրա հետ մեկտեղ նա հակառակն ասելու ոչինչ չի գտնում: Եվ սա էլ է նորմալ ըստ իս:
Բայց, ինչպես ասում ես, գիտենալ և չասել կարծիքդ… Էլ ի՞նչ գործ ունես ուրեմն Ակումբում: Երևի մոռացե՞լ ես արդեն, թե ինչպես է իրեն բնութագրում Ակումբը համացանցում. Ազատ քննարկումների ձեր հանգրվանը:
Կրկնում եմ, ես երբեք չեմ ցանկանում ոչինչ սովորեցնել կամ փաթաթել ինչ-որ բան որևէ մեկի վզին, ես ցանկանում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ տեղյակ դառնա ոչ միայն քաղաքականությանը կամ անասնաբուծությանը կամ սպորտին, այլ նաև իր ներքնաշխարհին, և տեղյակ լինելն էլ ոչ թե լինի այն, ար նա ասի. "արա, հլա տես, ճիշտ որ հոգի կա", այլ որ տեսնի, թե ինչ անսահման հնարավորություններ ունի իր այդ հոգին: Ես դա գիտեմ և հավատում եմ դրան և չեմ համարում դա ոչ կրոն և ոչ էլ աղանդ: Ես համարում եմ, որ դա այսօրվա փիլիսոփայությունն է և այսօրվա առաջնահերթ խնդիրը մարդու համար:
Հիշու՞մ ես Կարինե Յոնեսյանի ստորագրությունը. "Եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, փորձիր ինքդ հրաշք լինել…" Ես հասկանում դա հետևյալ կերպ. եթե ցանկանում ես, որ քեզ շրջապատող աշխարհը հրաշալի լինի, առաջին հերթին քո մեջ բացահայտիր այդ հրաշալին: Իսկ ես ուղղակի փորձում եմ՝ ոչ թե սովորեցնել, Արէա ջան, - այլ ընդամենը ցույց տալ մի տեղ, որտեղ կարելի է հեշտությամբ բացահայտվել: Իսկ կհետաքրքրի քեզ կամ ուրիշին թե ոչ, - դա արդեն ձեր գործն է: Ուղղակի ես համարում եմ, որ իրավունք չունեմ այդ մասին տեղյակ չպահել:
Եվ նույնիսկ չեմ էլ պնդում, որ դա միակ տեղն է, բայց հաստատ վերջիններից չէ:

Ու էդ թեմայով ինչ էլ ասենք ընդամենը ենթադրություններ են լինելու, ուղղակի ես մի քիչ անհարմար եմ զգում քո վստահ տոնով ասածները կասկածի տակ առնել
Չկա մի թեմա, ինչի մասին մենք կարող ենք խոսել և համարել, թե դրանք ենթադրություններ չեն: Նույնիսկ կանաչ թեյի մասին կարծիքները միմիայն ենթադրություններ են. մեկն ասում է լավ է, մեկն ասում է վատ է:
Իսկ ասածներս, խնդրում եմ, առ կասկածի տակ, անհարմար մի զգա: Ասեմ ավելին. դու իրավունք չունես կասկածի տակ չառնել որևէ ասված բան: Ոչ միայն իմ ասածները: Թող ասողը լինեն քո մոտիկները, քո ծնողները, թող լինի քո Աստված, բայց դու կասկածիր այնքան, քանի ինքդ չես համոզվել դրանում: Միայն այդպես կարող ես գտնել քո ճշմարտությունը:

Արէա

07.04.2013, 20:55

Կոնկրետ դու, Արէա ջան, գիտե՞ս: Եթե գիտես, ինչու՞ մի բան չես ասում կողմ կամ հակա:

Չգիտեմ, բայց գիտեմ որ դու էլ չգիտես, ու ոչ ոք չգիտի: Կգա ժամանակ՝ կիմանան, կամ չեն իմանա, ամեն դեպքում հիմա ոչ ոք ոչինչ չգիտի, բոլոր տեսակետերն էլ ենթադրություններ ու հեքիաթներ են, ոչ մի լուրջ տեսություն, ոչ մի արժանահավատ փաստ այդ թեմայով գոյություն չունի:

Տես, Ռայն, օրինակ, ինչ-որ բան գիտի:

Իսկ ո՞վ ասեց որ Ռայն ինչ-որ բան գիտի, էդ իրան ա թվում որ ինքն ինչ-որ բան գիտի, իրականում ոչինչ էլ չգիտի, ու ոչ ոք էլ ոչինչ չգիտի: Ուրիշ հարց որ մեկի տեսակետը կարող է ավելի տրամաբանական լինել, քան մյուսինը, կամ ավելի ծիծաղելի, կամ ավելի անհավանական, բայց վերջիվերջո բոլորն էլ ենթադրություններ են, ուղղակի մեկը մի քիչ ավելի խելացի ու ավելի վառ երևակայություն ունի, քան մյուսը, ու ավելի տրամաբանորեն ու գեղեցիկ է ներկայացնում իր ենթադրությունները, մյուսը ավելի կցկտուր: Վերջ: Դրանից տեսությունն ավելի արժանահավատ չի դառնում: Առանց ապացույցի որևէ տեսություն գոյություն ունենալ չի կարող, հիմա գոյություն ունեցող տեսություններից որևէ մեկը ապացուցված չէ, բոլորն էլ հեքիաթներ են:

Բայց, ինչպես ասում ես, գիտենալ և չասել կարծիքդ… Էլ ի՞նչ գործ ունես ուրեմն Ակումբում: Երևի մոռացե՞լ ես արդեն, թե ինչպես է իրեն բնութագրում Ակումբը համացանցում. Ազատ քննարկումների ձեր հանգրվանը:

Տես, քո գրառման մեջ նեղացկոտ տոնայնություն եմ տեսնում հիմա, ես չեմ ուզում նեղացնել քեզ, որովհետև հարգում եմ քեզ, ու իրոք հետաքրքիր եմ համարում քո տեսակետները տարբեր հարցերի վերաբերյալ, կարծիք ասելս պիտի լիներ ընդամենը մի արտահայտություն. իսկ ինչո՞ւ ես համոզված որ հենց քո տեսակետն է ճիշտը, ու ինչ էլ պատասխանեիր միևնույնն էր լինելու, որովհետև բոլոր տեսությունների կրողներն էլ էդ հարցին ինչ-որ պատասխան տալիս են, ու բոլորինն էլ հավասար չափով անհիմն են, քո հավանական պատասխաններից էր լինելու, որ չես էլ ասում թե դա է ճիշտ այլ մտածելու ուղղություն ես տալիս, ասեմ որ բոլորն էլ հենց մտածելու ուղղություն են տալիս, բայց բոլորի դեպքում էլ կա մի հարց, որը առաջանում է նշված ուղղությամբ մտածելու հենց առաջին վայրկյաններին, իսկ ինչո՞ւ հենց սա, էն մյուսն էլ էր սրա նման ինչ-որ բան ասում, ու պատասխան չի լինում, ու էլի ես գալիս եմ էն մտքին որ իրականում ոչ ոք ոչինչ չգիտի, բոլորն էլ գեղեցիկ հեքիաթներ են, որոնցից շատերը ինձ դուր են գալիս որպես ֆանտաստիկայի երկրպագու :)

Կրկնում եմ, ես երբեք չեմ ցանկանում ոչինչ սովորեցնել կամ փաթաթել ինչ-որ բան որևէ մեկի վզին, ես ցանկանում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ տեղյակ դառնա ոչ միայն քաղաքականությանը կամ անասնաբուծությանը կամ սպորտին, այլ նաև իր ներքնաշխարհին, և տեղյակ լինելն էլ ոչ թե լինի այն, ար նա ասի. "արա, հլա տես, ճիշտ որ հոգի կա", այլ որ տեսնի, թե ինչ անսահման հնարավորություններ ունի իր այդ հոգին: Ես դա գիտեմ և հավատում եմ դրան և չեմ համարում դա ոչ կրոն և ոչ էլ աղանդ: Ես համարում եմ, որ դա այսօրվա փիլիսոփայությունն է և այսօրվա առաջնահերթ խնդիրը մարդու համար:

Իսկ դու ո՞րտեղից գիտես: Ես չեմ ուզում ինձ պատրաստի տան, ուզում եմ ինքս հասնեմ դրան, դու ո՞րտեղից գիտես էդ մասին, ո՞րտեղից ես իմացել, ո՞վ ա ասել:

Հիշու՞մ ես Կարինե Յոնեսյանի ստորագրությունը. "Եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, փորձիր ինքդ հրաշք լինել…" Ես հասկանում դա հետևյալ կերպ. եթե ցանկանում ես, որ քեզ շրջապատող աշխարհը հրաշալի լինի, առաջին հերթին քո մեջ բացահայտիր այդ հրաշալին:

Կներես, բայց ես չափից դուրս շատ հրաշալի մարդկանց եմ հանդիպել որոնց եթե ասես որ աշխարհը հրաշալի է, կծիծաղեն, չէ չեն ծիծաղի, էդ մարդիկ էլ չեն ծիծաղում, կզարմանան, լավ ա ախպեր, կասեն, ձեռքը թափ կտան ու կգնան իրենց գործերով: Լավ ա Սամ ջան:

Իսկ ես ուղղակի փորձում եմ՝ ոչ թե սովորեցնել, Արէա ջան, - այլ ընդամենը ցույց տալ մի տեղ, որտեղ կարելի է հեշտությամբ բացահայտվել: Իսկ կհետաքրքրի քեզ կամ ուրիշին թե ոչ, - դա արդեն ձեր գործն է: Ուղղակի ես համարում եմ, որ իրավունք չունեմ այդ մասին տեղյակ չպահել:

Այ, որ ասում եմ քեզ թվում ա թե դու գիտես մի բան, որ մենք չգիտենք, ասում ես չէ :) Դու տեղյակ պահելուց բացի պետք ա նաև ապացուցես որ էդ տեղյակ պահածդ ճշմարտություն ա, թե չէ մեկ ա չեմ հավատալու :)

Sambitbaba

08.04.2013, 00:38

Չգիտեմ, բայց գիտեմ որ դու էլ չգիտես, ու ոչ ոք չգիտի: Կգա ժամանակ՝ կիմանան, կամ չեն իմանա, ամեն դեպքում հիմա ոչ ոք ոչինչ չգիտի, բոլոր տեսակետերն էլ ենթադրություններ ու հեքիաթներ են, ոչ մի լուրջ տեսություն, ոչ մի արժանահավատ փաստ այդ թեմայով գոյություն չունի:
Կներես, Արէա ջան, բայց էստեղ ալիքներն ինչ-որ սկսեցին արդեն խառնվել: Քո խոսքերը չէի՞ն. "քեզ թվում է, թե դու գիտես մի բան, ինչ մյուսները չգիտեն": "Մի բանը" ես հասկանում եմ որպես մի ինչ-որ կոնկրետ բան, թե՞ իմ հայերենն այլ հայերեն է: Եվ երբ քեզ հարցրեցի, իսկ դու գիտե՞ս, - ես հենց դա էլ նկատի ունեի, այդ կոնկրետ բանը: Ասելով, որ Ռայն էլ ինչ-որ բան գիտի, նկատի ունեի, որ կոնկրետ այդ բանի մասին գիտի որոշ բաներ, ըստ ինչի էլ եկել է ինչ-որ եզրահանգման: Եվ բոլորովին միտք չունեի, որ իմ պատճառով մեկն սկսեր պախարակել Ռային. իզուր ինձ պլացդարմ սարքեցիր: Ռայ ջան, ներող եղիր, խնդրում եմ:

Առանց ապացույցի որևէ տեսություն գոյություն ունենալ չի կարող, հիմա գոյություն ունեցող տեսություններից որևէ մեկը ապացուցված չէ
Հըմմ::think Արդեն իսկ չհակասեցի՞ր ինքդ քեզ…

Տես, քո գրառման մեջ նեղացկոտ տոնայնություն եմ տեսնում հիմա
Բացարձակ: Մի կաթիլ անգամ չկա: Ես էլ քեզ եմ շատ սիրում ու հարգում, Արէա ջան, և կարող եմ էջեր լրացնել, ասելու համար, թե ինչու: Հետո, ինքդ մտածիր, հազարից մեկ մեկը խախտել է լռությունը: Դա այն է, ինչին ես նստած-սպասում եմ այսքան ժամանակ: Եվ մի՞թե ես նստել-սպասում էի, որ մեկը մի բան ասեր, որ ես նեղանայի… Մի քիչ անիմաստ չէ՞ր լինի իմ կողմից այդպես վարվելը:

իսկ ինչո՞ւ ես համոզված որ հենց քո տեսակետն է ճիշտը, ու ինչ էլ պատասխանեիր միևնույնն էր լինելու, որովհետև բոլոր տեսությունների կրողներն էլ էդ հարցին ինչ-որ պատասխան տալիս են, ու բոլորինն էլ հավասար չափով անհիմն են, քո հավանական պատասխաններից էր լինելու, որ չես էլ ասում թե դա է ճիշտ այլ մտածելու ուղղություն ես տալիս, ասեմ որ բոլորն էլ հենց մտածելու ուղղություն են տալիս
Ես համոզված եմ ինձ համար, իսկ քո համոզված լինելը միայն քեզանից է կախված: Երբ ես առաջարկում եմ քեզ ծանոթանալ իմի հետ, դա չի նշանակում, թե պարտադրում եմ այն քեզ: Ես ուղղակի պատրաստ եմ իմը կիսել քեզ հետ, եթե դու որոշես դա քոնը համարել: Եվ ընդամենը: Իսկ որոշումը՝ քոնն է:

բայց բոլորի դեպքում էլ կա մի հարց, որը առաջանում է նշված ուղղությամբ մտածելու հենց առաջին վայրկյաններին, իսկ ինչո՞ւ հենց սա, էն մյուսն էլ էր սրա նման ինչ-որ բան ասում, ու պատասխան չի լինում, ու էլի ես գալիս եմ էն մտքին որ իրականում ոչ ոք ոչինչ չգիտի, բոլորն էլ գեղեցիկ հեքիաթներ են, որոնցից շատերը ինձ դուր են գալիս որպես ֆանտաստիկայի երկրպագու
Առջևումս լիքը դռներ են, վրան՝ կողպեքներ, և ամեն կողպեքի մեջ՝ իր բանալին: Մոտենում եմ մի դռանը, որ բացեմ, բայց մտածում եմ. իսկ ինչու՞ հենց սա, իմ այս դռանը մոտենալը լրիվ անհիմն էր: Հետո մոտենում եմ մյուսին ու նորից հիմք չեմ գտնում նրան մոտենալուս համար, հետո մյուսին, մյուսին… Հետո հավաքում եմ բոլորի բանալիներն ու գցում ջուրը, գալով այն եզրակացության, որ եթե ես չգտա հիմք՝ դռներին մոտենալու համար, ուրեմն նրանց հետևում ոչինչ չկա. դրանք միայն դեկորացիայի գեղեցիկ կտորներ են, որոնք ինձ դուր են գալիս որպես ճարտարապետության երկրպագուի…

Մենք մոռանում ենք մի հանգամանք, որ եթե գոյություն ունեն ճշգրիտ գիտություններ, ուրեմն, եթե անգամ չգիտենք, բայց արդեն իսկ հիմքեր ունենք ենթադրելու, որ կան ոչ ճշգրիտ գիտություններ էլ, և ճշգրիտ չլինելը բոլորովին էլ հիմք չէ նրանց ընդհանրապես գիտություն չհամարելու համար: Իսկ ոչ-ճշգրիտ էլ դրանք կոչվում են հատկապես կոնկրետ, փաստացի հիմք չունենալու պատճառով: Եթե մեկն այսօր ասի, որ իր համար ծիծաղելի է Պլատոնի կամ Կանտի կամ Այնշտայնի տեսությունը, - իսկույն ինքը կդառնա ծիծաղելի շատերի աչքին: Բայց եթե ասում է, որ իր համար ծիծաղելի է Աստվածաշունչը կամ Ավեստան կամ Բհագավատգիտան, - դա արդեն լրիվ ընդունելի է և անգամ գովասանքի արժանի: Ընդ որում, վերջինս հանգիստ կարող է դրանցից որևէ մեկը թերթած անգամ չլիներ:

Իսկ դու ո՞րտեղից գիտես: Ես չեմ ուզում ինձ պատրաստի տան, ուզում եմ ինքս հասնեմ դրան, դու ո՞րտեղից գիտես էդ մասին, ո՞րտեղից ես իմացել, ո՞վ ա ասել:
Դու սիրում ես անանաս, ինչն, ասենք թե դժվար է ճարել ու կա միայն կենտրոնական շուկայում: Ես պատահաբար տեսնում եմ, որ այն վաճառվում է այնտեղ: Զանգում եմ քեզ ու ասում այդ մասին: Իսկ դու, որ այդ ժամանակ Կոմիտասի շուկայում անանաս ես փնտրում, ասում ես ինձ. մի խանգարիր, ես անանաս եմ փնտում, - և վազում ես որոնումներդ շարունակելու երրորդ մասի շուկայում…
Ես քեզ ոչ անանաս առաջարկեցի, ոչ էլ գնեցի այն քեզ համար: Ես քեզ ընդամենը շուկայի տեղն էի ասում, որտեղ անանաս կար…:)

Կներես, բայց ես չափից դուրս շատ հրաշալի մարդկանց եմ հանդիպել որոնց եթե ասես որ աշխարհը հրաշալի է, կծիծաղեն, չէ չեն ծիծաղի, էդ մարդիկ էլ չեն ծիծաղում, կզարմանան, լավ ա ախպեր, կասեն, ձեռքը թափ կտան ու կգնան իրենց գործերով: Լավ ա Սամ ջան:
Եթե ցանկանում ես, որ քեզ շրջապատող աշխարհը հրաշալի լինի, առաջին հերթին քո մեջ բացահայտիր այդ հրաշալին: Այս խոսքերիս մեջ գոնե ակնարկ կա՞ր այն մասին, որ ես համարում եմ, թե աշխարհը հրաշալի է: Չնեղանաս, բայց մի ծանոթս կասեր. Արէա ջան, յուղ ես վառում… Իմ ասածն այն է, որ այս աշխարհը մի հսկայական ամբողջականություն է, որի փոքրիկ մասնիկներն ենք մենք էլ: Եվ եթե դու ցանկանում ես աշխարհը մի փոքր ավելի լավը տեսնել, ուրեմն սկսիր մի փոքր ավելի լավը դարձնել քեզ: Եթե մութ փողոցում ապրող բնակիչներից ամեն մեկն իր տան առջև մի փոքր լապտեր կախի, այդպիսով ամբողջ փողոցը կլուսավորվի:
Բայց դու մի կախիր: Դու ասա. լավ ա, Սամ ջան:

Հ.Գ. Մոռացա ասել, որ ինքս այնուհանդերձ այն կարծիքին եմ, որ թե աշխարհը և թե մարդիկ արդեն իսկ հրաշալի են:;)

Դու տեղյակ պահելուց բացի պետք ա նաև ապացուցես որ էդ տեղյակ պահածդ ճշմարտություն ա, թե չէ մեկ ա չեմ հավատալու
Քո հավատալ-չհավատալու մասին էլ, չէի կատակում, երբ ասում էի. "Իսկ ասածներս, խնդրում եմ, առ կասկածի տակ, անհարմար մի զգա: Ասեմ ավելին. դու իրավունք չունես կասկածի տակ չառնել որևէ ասված բան: Ոչ միայն իմ ասածները: Թող ասողը լինեն քո մոտիկները, քո ծնողները, թող լինի քո Աստված, բայց դու կասկածիր այնքան, քանի ինքդ չես համոզվել դրանում: Միայն այդպես կարող ես գտնել քո ճշմարտությունը":

Sambitbaba

08.04.2013, 07:46

Սամ, համեմատելի կլիներ, եթե Սիլվան սկզբում անկապ շարժումներ աներ, վերջում նոր սկսեր պարել: Հիմա հասկացա՞ր ասածս:
Չուկչան գնում է սիմֆոնիկ համերգի: Գալիս է տուն, հարցնում են. ո՞նց էր: Պատասխանում է. ամեն ինչ լավ էր, մենակ թե դեմս մեկը կանգնել էր, ամբողջ բեմը փակել էր, հերիք չէ, ինչ-որ "անկապ շարժումներ" էլ անում էր: Դիրիժոր էր անունը…

Սամ, եթե կարծում ես, որ քո փիլիսոփայությունը քո քաշից բարձր ա, ուրեմն պակասացրու, վերցրու մի թեմա, կենտրոնացի դրա վրա, փորձի ընթերցողին հասցնել էդ մեկը, ոչ թե դեսուդեն ընկի ու փորձի կյանքի ողջ փիլիսոփայությունը հասցնել: Չի ստացվի:
Մրջյունն էլ հաճախ իր քաշից շատ անգամ ավել բեռ է տանում: Եվ ոչինչ, հանուն մրջնանոցի, առանց պակասեցնելու, մինչև վերջ հասցնում է…

Սամ, սպանիք, թողիք: Մեռա ասելով` եթե ասելիք ունեք, մտեք, անխնա քննադատեք, ինչ ուզում եք, ասեք: Ես չեմ վախենում դրանից: Էն ա որ անկապ հա խոսում-խոսում եք, թե` դու էլ քո գրածներին նայի կամ` բա որ մենք տենց խոսեիք:
Սխալ հասկացար, Բյուր ջան, ես քո գրածի մասին չեմ ասում, այլ քեզ քննադատողների հանդեպ քո վերաբերմունքին:
Քեզ քննադատելիս բոլորը վերաբերվում են քեզ մեղմորեն ու սիրով: Եթե նույնիսկ մեր գերագույն /կներեք, ձե՛ր գերագույն/ քննադատողի հումորն ու սարկազմը հանենք, քո քննադատական ոճի համեմատ նա էլ է շատ մեղմորեն ու սիրով վերաբերվում քեզ: Եվ չնայած դրան, բավական է մի փոքր ոտքդ տրորեն, իսկույն սկսում ես հավաքել պայուսակդ. վերջ, էս վերջին անգամն էր, որ գրեցի, փասափուսես հավաքում եմ ռադս քաշեմ-գնամ, նադայելո… Ու բոլորն ընկնում են ոտքերդ ու սկսում են խնդրել. վայ չէ ինչ ես ասում մեր սիրելի, վայ ղալաթ ենք արել, վայ դու մեր Շեքսպիրն ես, Ախմատովան ես,"Հիդրոցենտրալը"…
Իսկ պատկերացրու, որ քեզ քննադատեին քեզ պես արհամարաբար ու վերադասորեն, ոնց որ մեկը "սեմուշկա" չրթի, իսկ կլեպները թքի երեսիդ /Բյուր ջան, ես ինձ քննադատելու մասին չեմ ասում. դու ինձ շատ մեղմ ու սրտամոտ ասացիր ամեն ինչ ու ես շնորհակալ եմ: Բայց ցավոք, սովորաբար դու այդպես չես վարվում…/: Երբ ասացի "որտեղ կլինեիր դու", ես սա նկատի ունեի… Ներող…

Խոսեք, որևէ մեկը ձեզ բռնու՞մ ա: Առավելևս, որ ես սենց եմ արտահայտվում, դա պետք ա որ ձեզ համար ստիմուլ լինի
Անձամբ ես՝ չեմ կարող:
Նախ, որ իրոք սիրում և գնահատում եմ թե քեզ և թե քո տաղանդը: Տաղանդդ, քանզի այն իրոք արժանի է գնահատելու: Հա, մի փոքր շտապում ես ավարտել,բայց դա big deal չի: Իսկ քեզ, որովհետև, որքան հասցրել եմ կարծիք կազմել քո մասին, դու ապրում ես այնպիսի կյանքով, ինչպիսին երազել եմ ես, բայց այդպես էլ չեմ ապրել տարբեր պատճառներով:
Երկրորդ. ես կարող եմ երբեմն խայթել մարդու՝ եթե ինձ են խայթում, բայց թքել մարդու երեսին… նույնիսկ մանուկ հասակում չեմ կարողացել::(:oy

Արէա

08.04.2013, 09:09

Կներես, Արէա ջան, բայց էստեղ ալիքներն ինչ-որ սկսեցին արդեն խառնվել: Քո խոսքերը չէի՞ն. "քեզ թվում է, թե դու գիտես մի բան, ինչ մյուսները չգիտեն": "Մի բանը" ես հասկանում եմ որպես մի ինչ-որ կոնկրետ բան, թե՞ իմ հայերենն այլ հայերեն է: Եվ երբ քեզ հարցրեցի, իսկ դու գիտե՞ս, - ես հենց դա էլ նկատի ունեի, այդ կոնկրետ բանը: Ասելով, որ Ռայն էլ ինչ-որ բան գիտի, նկատի ունեի, որ կոնկրետ այդ բանի մասին գիտի որոշ բաներ, ըստ ինչի էլ եկել է ինչ-որ եզրահանգման: Եվ բոլորովին միտք չունեի, որ իմ պատճառով մեկն սկսեր պախարակել Ռային. իզուր ինձ պլացդարմ սարքեցիր: Ռայ ջան, ներող եղիր, խնդրում եմ:

Սխալ տեղեր ես թավացրել Սամ ջան, ստեղ կարևորը ոչ թե բանն է, այլ թվում-ը, քեզ թվում է թե դու ինչ որ բան գիտես, ոչ թե. քեզ թվում է թե դու ինչ-որ բան գիտես, երբ որ "քեզ թվում է"-ն շեշտում ես դրան հաջորդող բառերն էլ կարևոր չեն, որովհետև դրանք ընդամենը քեզ թվում են :)
Ռային էլ ես չպախարակեցի, Ռայադերը լավ տղա ա :) բայց երբ-որ ասում եմ թե ոչ-ոք ոչինչ չգիտի, էդ ոչ-ոքի մեջ ինքն էլ ա մտնում, ես էլ, դու էլ ;)

Հըմմ::think Արդեն իսկ չհակասեցի՞ր ինքդ քեզ…

Երևի նախադասությունը սխալ եմ կազմել. Առանց ապացույցի որևէ տեսություն լուրջ լինել չի կարող:

Առջևումս լիքը դռներ են, վրան՝ կողպեքներ, և ամեն կողպեքի մեջ՝ իր բանալին: Մոտենում եմ մի դռանը, որ բացեմ, բայց մտածում եմ. իսկ ինչու՞ հենց սա, իմ այս դռանը մոտենալը լրիվ անհիմն էր: Հետո մոտենում եմ մյուսին ու նորից հիմք չեմ գտնում նրան մոտենալուս համար, հետո մյուսին, մյուսին… Հետո հավաքում եմ բոլորի բանալիներն ու գցում ջուրը, գալով այն եզրակացության, որ եթե ես չգտա հիմք՝ դռներին մոտենալու համար, ուրեմն նրանց հետևում ոչինչ չկա. դրանք միայն դեկորացիայի գեղեցիկ կտորներ են, որոնք ինձ դուր են գալիս որպես ճարտարապետության երկրպագուի…

Արի հիմա էլ ես պատմեմ. Առջևումս լիքը դռներ կան, մի հազար հատ, ամեն դռան կողքը մի մարդ ա կանգնած, որը գոռում ա թե իր դռան հետևում ինչ հրաշալիքներ, գանձեր, չտեսնված հարստություններ կան, թե ինչ երջանիկ են մարդիկ այնտեղ, ինչ համերաշխ են բոլորը, ու սենց էլի լիքը բաներ: Ես էլ նստած իմ համար գործ եմ անում, վերջը չեմ դիմանում, ասում եմ լավ, հլը մոտենամ, տեսնեմ էդ ինչեր են էդ դռների հետևում: Մոտենում եմ մեկին ասում ա դուռը կոդով ա, պետք ա մի մի երկու ամիս տանջվես, որ դուռը բացվի: Ասում եմ դե ջհանդամ, էդքան բանի համար արժի էլի: Մի կերպ բացում եմ դուռը, տեսնում եմ ոչ մի բան էլ չկա դռան հետևում, ասում եմ բա ուր ա էդ գանձերը, ասում ա դու պիտի հավատաս որ տեսնես, հասկանում եմ որ սա սովորական շառլատան էր, քֆրտում եմ ինձ որ էդքան ժամանակ ու ջանք գործադրեցի էդ անիմաստ գործի համար ու տխուր տրտում գնում եմ կիսատ թողած գործս շարունակելու, իսկ սրանք էլի գոռգոռում են, գովում են իրենց դռները, մի քիչ հետո էլի չեմ դիմանում ու հաջորդ դռանն եմ մոտենում, մի ահագին ժամանակ էլ դրա վրա ծախսելով, հասկանում եմ, որ դրա հետևում էլ բան չկար, ու տենց մի քանի անգամ, մինչև վերջապես համոզվում եմ որ էդ դռներից ոչ մեկի հետևում էլ ոչ մի բան չկա ու չի կարող լինել, ու դրանից հետո էդ դռների առաջ կանգնած մարդկանց ասում եմ մինչև չապացուցես որ քո դռան հետևում իրոք կա էն ամեն ինչը ինչ ասում ես, ես էլ քո դռանը մոտեցող չեմ, մինչև հիմա դեռ ոչ մեկը չի կարողացել ապացուցի ;)

Դու սիրում ես անանաս, ինչն, ասենք թե դժվար է ճարել ու կա միայն կենտրոնական շուկայում: Ես պատահաբար տեսնում եմ, որ այն վաճառվում է այնտեղ: Զանգում եմ քեզ ու ասում այդ մասին: Իսկ դու, որ այդ ժամանակ Կոմիտասի շուկայում անանաս ես փնտրում, ասում ես ինձ. մի խանգարիր, ես անանաս եմ փնտում, - և վազում ես որոնումներդ շարունակելու երրորդ մասի շուկայում…
Ես քեզ ոչ անանաս առաջարկեցի, ոչ էլ գնեցի այն քեզ համար: Ես քեզ ընդամենը շուկայի տեղն էի ասում, որտեղ անանաս կար…:)

Էլի դռների պատմությունն ա :) մի հազար անգամ տարբեր մարդիկ ինձ ասում էին որ էս ինչ վայրում անանաս կա, գնում տեսնում էի կարտոֆիլ ա, ու հիմա մինչև չապացուցեն, չկանգնեն անանասի մոտ, օրվա թերթերը ամսաթվի մասով բռնած չնկարվեն, չուղարկեն ինձ, ես էլ էդ անտեր անանասի հետևից քաղաքի մյուս ծայր գնացող չեմ :)

Եթե ցանկանում ես, որ քեզ շրջապատող աշխարհը հրաշալի լինի, առաջին հերթին քո մեջ բացահայտիր այդ հրաշալին: Այս խոսքերիս մեջ գոնե ակնարկ կա՞ր այն մասին, որ ես համարում եմ, թե աշխարհը հրաշալի է: Չնեղանաս, բայց մի ծանոթս կասեր. Արէա ջան, յուղ ես վառում…

Յուղ չեմ վառում Սամ ջան, ասում եմ լիքը հրաշալի մարդիկ կան որոնց համար աշխարհը հրաշալի չի, դու ասում ես եթե իրենց մեջ հրաշալին բացահայտեն աշխարհն էլ հրաշալի կլինի, ես էլ ասում եմ չէ ախպեր, տենց չի, դու չգիտեմ ինչի մասին ես խոսում, ես խոսում եմ ռեալ մարդկանց մասին: