Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Կինը շշի մեջ
Արթնանում եմ սպասքի չխկչխկոցից: Սպիտակ գոգնոցավորը սուրճ է մատուցում, ու սկսվում է հաստուբարակ շուրթերի աղմուկը: Դրան հաջորդում է բարի ախորժակի մասին փնթփնթոց. սեղանի շուրջ քարացածները լռում են՝ լռելու արանքներում երբեմն-երբեմն սնվելով: Դռան տակից տղամարդու խռռոցը լցվում է սենյակս ու փաթաթվում բկիս: Առաստաղից ջուրը կաթկթում է գլխիս. մտածում եմ՝ ավելի շուտ գլուխս կծակվի՝ մահապատժի ենթարկված ճապոնացու գանգի պես, քան ջրի հոսքը կդադարի: Հյուրասենյակից լսվող քստքստոցը մոտենում է դռանս. Տանտերն է:
***
Տանտերը 254 տարեկան կին է: 254, որովհետև սեփական 70 տարիների ընթացքում հասցրել է ապրել դստեր կյանքի 44, մյուս դստեր՝ 40, թոռան՝ 20 ու իմ 21 տարիները:
Տանը ցանկացած գործողությանը նախորդում է Տանտիրոջ հրահանգը: Հրահանգերի արանքներում լռությունն է: Լռությունը կատարյալ դարձնելու համար երկու տարի առաջ շուն գնեցինք: Իսկական շուն: Հիմա մենք լուռ ենք ու բոլորիս վրա շունն է հաչում: Շան հաչոցը մարդու հաչոցից տարբերվում է նրանով, որ հաչելուց շունը ոչ միշտ ոսկոր նկատի ունի:
Տանը ցանկացած ավելորդ շարժում դատապարտված է. յուրաքանչյուր աղմուկ՝ պայթյունավտանգ: Այստեղ գործում են այն բոլոր կանոնները, որ կան աշխարհի բոլոր թանգարաններում ու մեռելատներում: Քնած ժամանակ զույգ աչքերը մտնում են սենյակս, քանդում թղթերս, կոտրում ծածկագրերս, ստուգում բոլոր նամակներս, ներսուդուրս զանգերս, տակնուվրա են անում ներքնազգեստերս, թուքումրում անցյալս, վերջնագիր ներկայացնում, հետո անհետանում: Այստեղ գործում են այն բոլոր կանոնները, որ կան աշխարհի բոլոր բանտախցերում:
Երբ փոքր էի, ակնոցավոր Տանտերը ձեռքին միշտ գիրք ուներ: Գրքի էջերն այնքան արագ էր թերթում, որ ես չոքում էի կողքին ու հաշվում ամեն թերթվող էջի հետ հոսող ժամանակը: Հիմա, նույն ռեկորդային արագությամբ, Տանտերն առավոտից երեկո մատները հեռուստացույցի վահանակով է վերուվար անում, իսկ նրա կողքին չոքածը միայն շունն է՝ ապուշ հայացքը՝ էկրանին:
Շենքի նկուղն ու առաջին երկու հարկերն ամբողջապես ջրի տակ են անցել: Վերջերս առաստաղից կաթկթացող ջուրը նաև մեր տուն է հասել:
***
Տան ուղղանկյունաձև ննջարանում արդեն 44 տարի փակված է Մայրը: Նա անկյունից անկյուն է պտտվում սենյակում՝ ուսերն անզորությունից պատերին հարվածելով: Դուռը միշտ շրջանցում է: Ամեն պտույտից հետո պատերը սեղմվում են, ու երբեմնի մեծ սենյակը արդեն մեկ շշի չափ է: Պատերին խփվելուց մոր ուսերը կախվել, հասել են ծնկներին, իսկ ոսկորներն այնքան են փափկել, որ անգամ շներին չեն գայթակղում: Երբ բոլորս սոված ենք լինում (հատկապես Տանտիրոջ շունը), Մայրը սեփական մսից մի կտոր է կտրում ու ճաշ եփում: Սրտխառնոց եմ ունենում, բայց ստիպված եմ ուտել, որովհետև ինքս չափազանց նիհար եմ սեփական միսս ուտելու համար:
Երբ առաջին կուրսի ուսանող էի, վարձի խնդիր առաջացավ: Մայրը կտրեց ձախ ձեռքը, փաթաթեց գունավոր ստվարաթղթով ու հետս դեկանատ ուղարկեց: Դեկանատի աշխատակիցները կարմրած ձեռքերով նայում էին կարմրած աչքերիս. ու ոչինչ չէր փոխվում: Վերջերս էլ Տղայի պարտքերի պատճառով ձախ ոտքը կտրեց: Արդեն քանի՜ տարի փակված սենյակում՝ անձեռուոտ պտտվում է ու արնահոսում:
Հույս կա, որ մի օր արնաքամ կլինի, բայց որքան արյան հոսքն առատանում է, այնքան բթանում է ցավը, ու ուրիշ ոչինչ չի կատարվում:
***
Մյուս սենյակում մինչև ծնկները ջրի մեջ նստած է կռնատ Մոր Քույրը: Նա բոլորիս պես վաղուց էլ գոյություն չունի, որովհետև նրա կյանքը ևս ապրում է Տանտերը: Մոր Քույրը նստած սենյակի կենտրոնում անվերջ գործում է: Նա համառորեն շարունակում է գործել իր բրդյա գույնզգույն տաբատները, շարֆերը, գլխարկներն ու վերարկուները, չնայած ոչ ոք դրանք երբեք չի հագնում:Երբեմն մեկ ամիս տևած աշխատանքը ավարտին հասցնելուց հետո քանդում ու նորից է սկսում՝ կարծես ոչինչ չկար: Թելը կծկում է ու սկսում նորը գործել: Փոքր ժամանակ զարմանում էի՝ ինչպես չի ափսոսում սեփական աշխատանքն ու ժամանակը: Հիմա հասկանում եմ. երբ մարդու կյանքի ժամանակն իրեն չի պատկանում, նա ափսոսալու ոչինչ չունի:
***
Երրորդ սենյակից տղամարդու խռռոց ու երաժշտության խզզոց է միշտ գալիս:
***
Շարքում հաջորդ սենյակն իմն է: Այդ առավոտ արթնանալուց հետո զգացի, որ ոտքերս թմրած են, իսկ մազերիցս խոնավության հոտ եմ առնում: Փաստորեն ես Մոր ու Մոր Քրոջ պես դեռ անզգայացած չեմ: Տանտերը ևս, կարծում եմ, զուրկ է զգալու ունակությունից, որովհետև նա բացառապես գոյություն ունի միայն ուրիշների կյանքերում: Նկատեցի, որ ջրի մակարդակը բարձրացել է մեր ծնկներից ու հասել կոկրդներիս:
Իմ առավոտը սկսվում է դույլերով ջուրը պատուհաններից թափելով: Սենյակիս պատերի տակ շարված են տարբեր գույների դույլեր: Սպասքի չխկոցների, տղամարդու խռռոցի, երաժշտության խզզոցի, շան հաչի, չփչփոցի, էկրանից գոռացող ձայների ու իմ սենյակի լռության մեջ ես պատուհանից դուրս եմ թափում գիշերը կուտակված ջուրը, հագնում ջրում նավակի պես սուզվող ռետինե կոշիկներս ու դուրս վազում տանից: Հետո հերթով զանգում եմ ընկերներիս, մինչև կեսօր ապրում նրանցից որևէ մեկի չոր սենյակում, երբ նա վերադառնում է, շնորհակալություն եմ հայտնում ու դուրս գալիս: Երեկոյան կողմ զանգում եմ քեզ. տանն ե՞ս: Չէ, Ան ջան, մի երկու ժամից նոր կլինեմ, այգում նստի մինչև գամ: Այգում նստում եմ որևէ չոր նստարանի ու սպասում քեզ:
Օրս ավարտվում է առաջին շնահաչի հետ: Շների առաջին հաչոցից հետո սենյակս եմ վերադառնում, դույլերով դատարկում եմ ավելացած ջուրն ու պառկում թաց անկողնուս մեջ:
Այդ առավոտ ջուրը մեր ծնկներից բարձրացել-հասել էր կոկորդներիս: Որոշում եմ կայացնում: Դուրս գալ է պետք շշից: Որոշում եմ գնալուց առաջ բոլորին լավություն անել: Կողպում եմ սենյակիս դուռը, որտեղ դույլերն էին, ու զանգում եմ քեզ. կարո՞ղ եմ տեղափոխվել քեզ մոտ. որոշել եմ. խեղդվում եմ, հիմա, երբ կյանքում առաջին անգամ գալու տեղ ունեմ, չեմ ուզում խեղդվել այստեղ: Լավ, արի, մենակ հետդ շատ բան չվերցնես, քիչ տեղ կա. վերջնական ե՞ս որոշել, բա չես վախենու՞մ, Ան: Չէ, սպասի, գալիս եմ:
***
Բարև: Քո առաստաղից ջուր չի կաթում, չէ՞: Կարող ենք հանգիստ քնել, չէ՞, չենք խեղդվի չէ՞: Դույլերս կողպել եմ սենյակումս. եթե քեզ մոտ էլ կաթկթի, ջրի տակ կմնանք: Գիտե՞ս՝ թոքերս կիսով չափ ջրով են լցված, բժիշկս ասաց՝ չոր սենյակ տեղափոխվեմ:
***
Պատուհանիցդ այն կողմ շնահաչը սկսվեց, բորվոքվեց ու հիմա արդեն հազիվ էր լսելի: Ես ոչ մի տեղ չունեի շտապելու: Մեր ձայները խառնվել էին շնահաչին ու մենք բոլորով ոռնում էինք: Հետո շները հոգնեցին: Մենք էլ: Ժամը չորսն էր: Առաստաղիցդ ջուր չէր կաթկթում, բայց անկողինը նորից թաց էր: Հիշեցի սենյակս, հավանաբար արդեն ջրասույզ անկողինս, թոքերիս ջուրը: Կծկվեցի (այս անգամ նյարդերից):
***
Լուսադեմին հեռախոսդ զնգաց. խորն էիր քնած. բացեցի.կարճ հաղորդագրություն.
unknown number
…… .... ... ............. :*
Կարդացի, զգույշ դուրս եկա ծածկոցիդ տակից, որ չարթնացնեմ քեզ, մտածեցի, որ շշից դուրս էլ է կյանքը շշի մեջ, զանգեցի տուն, միացա ավտոմատին.
Մա՜մ, լսում ե՞ք ինձ, մա՜մ: Մամ, ես չեմ գնացել, մա՜մ: Մա՜մ, դուք չեք խեղդվել, չէ՞. մամ, գնացել էի նոր դույլերի հետևից, դույլերը վերցնում եմ ու գամ ջուր դատարկելու, լսում ե՞ք. մա՜մ, չխեղդվեք, տուն եմ գալիս, դիմացե՜ք, մա՜...
Սկսեցի կարդալ ու հենց առաջին երկու պարբերությունից հետո զգացի, որ ինչ-որ շատ ծանոթ բան է: Ոչ թե ստեղծագործությունն է ծանոթ, այլ ձեռագիրը: Գուգլով մի նախադասություն սըրչ արեցի, գտա, թե հեղինակն իրականում ով է ու ամեն ինչ տեղն ընկավ :))
Ես քննադատելուց լավ չեմ, պարզապես կասեմ, ընտիր էր :)
Ռուֆ ջան, նախ մերսիներ շատ կարծիքի համար, բայց սենց բան անում ե՞ն :( հերիք չի բացահայտել ես ամեն ինչ, մի հատ էլ պատմում ես ու հետաքրքրությունից դրդված հիմա մյուս ընթերցողներն էլ նույնը կանեն ու վերջ )))) գլխիս գալովի ա, մեռա ակումբցիներից քննադատություն խնդրելով ))))
Քննադատությո՞ւն ես ուզում, Անա, ջան, խնդիր չունես :)
Ծանր ա կարդացվում գործդ: Հասկանում եմ, ծանր բանի մասին ես գրել: Բայց գրելու ամբողջ կայֆը հենց նրանում ա, որ տպավորությունը ծանր լինի, ոչ թե ընթերցանությունը:
Դեռ հազիվ կեսին եմ հասել, առաջ չի գնում: Երբ լրիվ կարդամ, ավելի մանրամասն կկիսվեմ կարծիքով:
այ սա արդեն ուրիշ խոսակցություն ա :ok կսպասեմ
Stranger_Friend
31.01.2013, 02:20
իմ սիրած ոճի ստեղծագործություն է, միանգամից գրավեց...անպայման կկարդամ:)...
Alphaone
31.01.2013, 02:20
Ի տարբերություն Լիլի՝ մի շնչով կարդացի, մի պահ ինձ համար սահունությունը կորավ, մի տեսակ ռիթմը բեկվեց, դժվարացավ կարդալը, բայց, միևնույն է, կլանել էր, տարել, մեծ հաճույքով կարդացի ու շատ-շա՜տ դուր եկավ... ԲՌԱՎՈ...
Ռուֆի օրինակին ես էլ հետևեցի:
Չգիտեի, որ դու Ակումբում կաս... :)
Էս տեսակի գործերն իմ սրտով չեն, դրա համար բան էլ չեմ ասի, բացի նրանից, որ ինձ քո գրած վերլուծություններն ու հոդվածները շատ ավելի են դուր գալիս:
Բայց էս հաստատ դո՞ւ ես գրել, թե՞ «ընտանեկան տրյուկներ եք» անում :))
Ռուֆի օրինակին ես էլ հետևեցի:
Չգիտեի, որ դու Ակումբում կաս... :)
Էս տեսակի գործերն իմ սրտով չեն, դրա համար բան էլ չեմ ասի, բացի նրանից, որ ինձ քո գրած վերլուծություններն ու հոդվածները շատ ավելի են դուր գալիս:
Բայց էս հաստատ դո՞ւ ես գրել, թե՞ «ընտանեկան տրյուկներ եք» անում :))
Ուֆ, էլ հետաքրքիր չի, Ռուֆուսը ամեն ինչ փչացրեց :( տրամադրվածությունս էլ ընկավ, վերջ , գնում եմ կախվեմ :(
Այվ, վերլուծություններիցս ավելի շատ ես կարդացել, իսկ սա դեռ առաջինն ա ոնց հասկացա, դրա համար ասում ես՝ նրանք ես հավանում ))))
իմ գրել չգրելու մասով էլ ավելի շատ վերլուծություններս ես գրած չէի լինի, քան սա :))
StrangeLittleGirl
31.01.2013, 09:26
Անա, արխային, Ռուֆը չլիներ, մի ուրիշը կլիներ :)) եթե մի բան ինտերնետում մի ուրիշ տեղ կա, դժվար չի գտնելը:
Բա որ ասում էի՝ ակումբում ինչ նիքով ես, ինչու՞ էիր ցրում :))
Հիմա գործի մասին: Սկիզբը կարդացի, շատ ա բառախեղդ արած, չկարողացա շարունակել: Բայց հիմա քունը գլխիս ա: Թարմ ուղեղով նորից կփորձեմ:
Sambitbaba
31.01.2013, 09:46
Ես էլ փորձեցի Այվի ու Ռուֆի պես վարվել, բայց քեզ համացանցում գտնելու համար գիտելիքներս չհերիքեցին, Անա ջան: Էնպես որ, քո մասին ինչ գիտեմ-չգիտեմ, այս մի գործն է, ու ավել-պակաս կներես, լա՞վ:
Լեզուն շատ դուրս եկավ. հաճելի էր և հրապուրիչ:
Բայց պատմվածքն, իմ կարծիքով, այնքան արհեստական է, որ լավ լեզուն չի փրկում: Ու հարցը բոլորովին էլ ոճին մոտիկ կամ հեռու լինելը չէ: Դանիիլ Խարմսն, օրինակ, սիրածս գրողներից մեկն է եղել երկար տարիներ: Բայց նրա "Պառավը" կարդալուց հետո կարող է դուրս գաս փողոց, և ամեն պատահած ճամպրուկավոր մարդուն նայես թարս, քանզի վստահ ես, որ այդ ճամպրուկի մեջ իր սպանած պառավին է տանում:
Իսկ այստեղ չեմ հիշում մի միտք, որը ստիպեց ինձ հավատալ, որ ինքն իրական է…
Գիտես, ընտանիքի առօրեայից փախել և նույն այդ ընտանիքի առջև պարտքի զգացումից դրդված հետ ենք վերադարձել բոլորս էլ: Եվ յուրաքանչյուր ստեղծագործող էլ, ինչ խոսք, որ ցանկանում է աձանձնահատուկ լինել: Բայց եթե ամեն մի ընթերցողի պետք է բացատրես, թե ինչ էիր ցանկանում ասել, - մի՞թե դա է առանձնահատուկ լինելը:
Եթե ես՝ ընթերցողս, ամեն քայլափոխի պետք է խոչնդոտի հանդիպեմ, - որքա՞ն համբերություն է ինձ հարկավոր, որ ես մինչև վերջ կարդամ գործը:
Օրինակ, ի՞նչ կարևոր դեր է խաղում քո այս միտքը պատմվածքի համար.
Տանտերը 254 տարեկան կին է: 254, որովհետև սեփական 70 տարիների ընթացքում հասցրել է ապրել դստեր կյանքի 44, մյուս դստեր՝ 40, թոռան՝ 20 ու իմ 21 տարիները
Նախ, որ ինչ կերպ էլ փորձեցի, միևնույն է, չկարողացա հասկանալ քո թվաբանությունը. որտեղի՞ց ստացար այդ չարաբաստիկ 254 թիվը: Եվ, այքան ապարդյուն գլուխ ջարդելը հերիք չէր, դեռ այդ 254-ամյա հերմաֆրոդիտ կին-տանտիրոջդ էլ վզիս դրած մինչև վերջ եմ հասցրել, մտածելով, թե երևի մի տեղ այնուհանդերձ դրա պատասխանին ռաստ կգամ…
Որովհետև, Անա ջան, արվեստի օրենքն է դա. եթե ես իմ հերոսի ցուցամատի փոխարեն "ատվյորտկա" եմ տեղադրել, ուրեմն մինչև իմ ստեղծագործության վերջը հերոսս իր այդ ցուցամատով, միգուցէ աշխարհի ամենափոքրիկ, բայց գոնե մեկ "շուռուպ" պետք քանդի, հասկանու՞մ ես:
Էլի բաների մասին կարելի է խոսել, բայց արանց այն էլ, շատ խոսեցի… ու վատ:
Կներես…
ուֆ, Բյուր, հեսա նորից եմ գրանցվելու ուրիշ նիքով :( սենց չեղավ
Բյուր հա, բառախաղի մասով ճիշտ ես ասում, կա տենց բան, բայց սա ահագին հին տեքստա, հիմիկվա տեքստերիս մեջ էդ բառախաղային վիճակները լրիվ մարքել եմ, մոտս փուլ էր էդ, անցավ, բայց մեկա կարծում եմ չափից շատ չի էդ, որ խանգարի, հն? մի հատ թարմ ուղեղով նայի, էլի )
Ես էլ փորձեցի Այվի ու Ռուֆի պես վարվել, բայց քեզ համացանցում գտնելու համար գիտելիքներս չհերիքեցին, Անա ջան: Էնպես որ, քո մասին ինչ գիտեմ-չգիտեմ, այս մի գործն է, ու ավել-պակաս կներես, լա՞վ:
Լեզուն շատ դուրս եկավ. հաճելի էր և հրապուրիչ:
Բայց պատմվածքն, իմ կարծիքով, այնքան արհեստական է, որ լավ լեզուն չի փրկում: Ու հարցը բոլորովին էլ ոճին մոտիկ կամ հեռու լինելը չէ: Դանիիլ Խարմսն, օրինակ, սիրածս գրողներից մեկն է եղել երկար տարիներ: Բայց նրա "Պառավը" կարդալուց հետո կարող է դուրս գաս փողոց, և ամեն պատահած ճամպրուկավոր մարդուն նայես թարս, քանզի վստահ ես, որ այդ ճամպրուկի մեջ իր սպանած պառավին է տանում:
Իսկ այստեղ չեմ հիշում մի միտք, որը ստիպեց ինձ հավատալ, որ ինքն իրական է…
Գիտես, ընտանիքի առօրեայից փախել և նույն այդ ընտանիքի առջև պարտքի զգացումից դրդված հետ ենք վերադարձել բոլորս էլ: Եվ յուրաքանչյուր ստեղծագործող էլ, ինչ խոսք, որ ցանկանում է աձանձնահատուկ լինել: Բայց եթե ամեն մի ընթերցողի պետք է բացատրես, թե ինչ էիր ցանկանում ասել, - մի՞թե դա է առանձնահատուկ լինելը:
Եթե ես՝ ընթերցողս, ամեն քայլափոխի պետք է խոչնդոտի հանդիպեմ, - որքա՞ն համբերություն է ինձ հարկավոր, որ ես մինչև վերջ կարդամ գործը:
Օրինակ, ի՞նչ կարևոր դեր է խաղում քո այս միտքը պատմվածքի համար.
Նախ, որ ինչ կերպ էլ փորձեցի, միևնույն է, չկարողացա հասկանալ քո թվաբանությունը. որտեղի՞ց ստացար այդ չարաբաստիկ 254 թիվը: Եվ, այքան ապարդյուն գլուխ ջարդելը հերիք չէր, դեռ այդ 254-ամյա հերմաֆրոդիտ կին-տանտիրոջդ էլ վզիս դրած մինչև վերջ եմ հասցրել, մտածելով, թե երևի մի տեղ այնուհանդերձ դրա պատասխանին ռաստ կգամ…
Որովհետև, Անա ջան, արվեստի օրենքն է դա. եթե ես իմ հերոսի ցուցամատի փոխարեն "ատվյորտկա" եմ տեղադրել, ուրեմն մինչև իմ ստեղծագործության վերջը հերոսս իր այդ ցուցամատով, միգուցէ աշխարհի ամենափոքրիկ, բայց գոնե մեկ "շուռուպ" պետք քանդի, հասկանու՞մ ես:
Էլի բաների մասին կարելի է խոսել, բայց արանց այն էլ, շատ խոսեցի… ու վատ:
Կներես…
մերսի շատ կարծիքի համար, մի մասի հետ համամիտ եմ, մյուսի՝ չէ, բայց էական չի դա, կարևորը հետաքրքիր կարծիք ասեցիր, նկատողություններն էլ տեղին էին, հաշվի կառնեմ )))
keyboard
31.01.2013, 11:41
Ժող մի բան հարցնեմ էլի, էս ստեղծագործության հեղինակը էն աղջիկն ա՞, որ ազգիս ամնեզիայով տառապելու դիագնոզ էր տվել:
Alphaone
31.01.2013, 11:52
մերսի շատ կարծիքի համար, մի մասի հետ համամիտ եմ, մյուսի՝ չէ, բայց էական չի դա, կարևորը հետաքրքիր կարծիք ասեցիր, նկատողություններն էլ տեղին էին, հաշվի կառնեմ )))
Հետաքրքիր էր, ես էլ շատ հաճախ Sambitbaba-ի հետ համամիտ եղել եմ, բայց այս պատմվածքում պառավի տարիքն ինձ առանձնապես էր տպավորել, նման տատիկների լիքը ճանաչում եմ, որ ուրիշի կյանքն ապրում են ու իրականում այդ երևույթը շատ լավ էր ներկայացված, սկզբում էլ դա ինձ այնպես գրավեց, որ դեռ չկարդացած սկսեցի սիրել այս գործը, էլ չեմ ասում, որ վերջում ակնկալիքներն արդարացան, մի բան էլ գերակատարվեցին :)
Ուֆ, էլ հետաքրքիր չի, Ռուֆուսը ամեն ինչ փչացրեց :( տրամադրվածությունս էլ ընկավ, վերջ , գնում եմ կախվեմ :(
Այվ, վերլուծություններիցս ավելի շատ ես կարդացել, իսկ սա դեռ առաջինն ա ոնց հասկացա, դրա համար ասում ես՝ նրանք ես հավանում ))))
իմ գրել չգրելու մասով էլ ավելի շատ վերլուծություններս ես գրած չէի լինի, քան սա :))
Անա, եթե դեռ չես կախվել, ինչ կլինի հոդվածներդ դիր Ակումբում (թեկուզ հետագայում), հիմա որ չկամ ՖԲ-ում, լրիվ հետ եմ ընկել էդ հավես նյութերից. համ էլ, կարծում եմ, ուրիշներն էլ հետաքրքրությամբ կկարդան :)
Sambitbaba
31.01.2013, 13:17
Հետաքրքիր էր, ես էլ շատ հաճախ Sambitbaba-ի հետ համամիտ եղել եմ, բայց այս պատմվածքում պառավի տարիքն ինձ առանձնապես էր տպավորել, նման տատիկների լիքը ճանաչում եմ, որ ուրիշի կյանքն ապրում են ու իրականում այդ երևույթը շատ լավ էր ներկայացված, սկզբում էլ դա ինձ այնպես գրավեց, որ դեռ չկարդացած սկսեցի սիրել այս գործը, էլ չեմ ասում, որ վերջում ակնկալիքներն արդարացան, մի բան էլ գերակատարվեցին :)
Իսկ ինձ խանգարեց, հասկանու՞մ ես, Ալֆաոնե ջան, խանգարեց: Հասկանում եմ, նման ոճի մեջ չի կարելի ֆիքսվել մի որոշակի բանի վրա, բայց ստեղծագործության մեջ յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենաաբսուրդ միտք, պետք է հիմնավորված լինի, պետք է մի ինչ-որ դեր խաղա /եկ նորից չվերադառնանք պատից կախած հրացանին/: Հիմա, եթե "Պատերազմ և խաղաղության" մեջ Տոլստոյը գրեր. "Կռվի ամենաթեժ պահն էր, երբ հանկարծ մի թռչող ափսե անցավ Բորոդինոյի վրայով", - դու մինչև գրքի վերջին հատորն անհամբեր չպե՞տք է սպասեիր, թե լավ, բա էն թռչող ափսե՞ն…
Եվ, երևի այդ հիմքի բացակայությունն էր պատճառը, որ ես սկսեցի տուպոյ հաշվարկներ անգամ անել ու էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ 254: Ես, օրինակ, ոնց գցում-բռնում էի, 195-ից ավել չէր ստացվում: Հասկանում եմ, թվաբանությունը չի կարևորը, բայց…
Անա, եթե դեռ չես կախվել, ինչ կլինի հոդվածներդ դիր Ակումբում (թեկուզ հետագայում), հիմա որ չկամ ՖԲ-ում, լրիվ հետ եմ ընկել էդ հավես նյութերից. համ էլ, կարծում եմ, ուրիշներն էլ հետաքրքրությամբ կկարդան :)
Այվ, կդնեի, ուղղակի վերջին հոդվածս երևի օգոստոս-սեպտեմբերին ա եղել, էլ չեմ գրում վերլուծություններ )))) երկար պատմություն ա ) բայց հենց ինչ-որ բան լինի անպայման կդնեմ
հ.գ. կախվել չկախվելու մասին դեռ մտածում եմ ճճճ համ էլ ուր ես կորել ֆբ-ից ?
Այվ, կդնեի, ուղղակի վերջին հոդվածս երևի օգոստոս-սեպտեմբերին ա եղել, էլ չեմ գրում վերլուծություններ )))) երկար պատմություն ա ) բայց հենց ինչ-որ բան լինի անպայման կդնեմ
հ.գ. կախվել չկախվելու մասին դեռ մտածում եմ ճճճ համ էլ ուր ես կորել ֆբ-ից ?
Վաղուց եմ ջնջվել, ներվայնացնող էր...
Ափսոս, որ էլ չես անում վերլուծություններ. շատ լավ էիր գրում: Դե հուսով եմ՝ դեռ միտքդ կփոխես ու չես մոռանա դնել էստեղ:
Կախվել չկա :))
Իսկ ինձ խանգարեց, հասկանու՞մ ես, Ալֆաոնե ջան, խանգարեց: Հասկանում եմ, նման ոճի մեջ չի կարելի ֆիքսվել մի որոշակի բանի վրա, բայց ստեղծագործության մեջ յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենաաբսուրդ միտք, պետք է հիմնավորված լինի, պետք է մի ինչ-որ դեր խաղա /եկ նորից չվերադառնանք պատից կախած հրացանին/: Հիմա, եթե "Պատերազմ և խաղաղության" մեջ Տոլստոյը գրեր. "Կռվի ամենաթեժ պահն էր, երբ հանկարծ մի թռչող ափսե անցավ Բորոդինոյի վրայով", - դու մինչև գրքի վերջին հատորն անհամբեր չպե՞տք է սպասեիր, թե լավ, բա էն թռչող ափսե՞ն…
Եվ, երևի այդ հիմքի բացակայությունն էր պատճառը, որ ես սկսեցի տուպոյ հաշվարկներ անգամ անել ու էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ 254: Ես, օրինակ, ոնց գցում-բռնում էի, 195-ից ավել չէր ստացվում: Հասկանում եմ, թվաբանությունը չի կարևորը, բայց…
Sambitbaba ջան, հասկանում եմ ինչ ես ասում, եթե 195 է լինում, կարող ես տեքստը հենց 195ով էլ կարդալ, էդ պարագայում լավը կամ վատը լինելը կփոխվի՞: կարծում եմ՝ չէ, էս տեքստում իսկապես թվերի գումարի հարցը էական չէ, կարող էր ընտանիքի անդամների տարիքն այլ լիներ, գումարն էլ՝ այլ: էս պարագայում դրա վրա կենտրոնանալ պետք չի, որովհետև հստակ դա երկրորդական ա: տեքստում ուրիշ շատ անհարթություններ կան, ավելի շատ դրանց մասին էի ուզում լսել, օրինակ Բյուրը դեռ չկարդացած առաջինը ֆիքսեց՝ բառախաղի պերեդոզ: նախորդ մեկնաբանությանդ մեջ էլ գրել էիր, որ բոլորս էլ ունենում ենք նման խնդիրներ և այլն: հա, իհարկե, ունենում ենք, բայց ինչո՞վ ա խանգարում դա տեքստին: ես առհասարակ ամենսովորական ու հասարակ բաներից եմ խոսում, չգիտեմ, չեմ ուզում նոր արեգակնային համակարգեր հայտնագործել, սոցիալական արդի խնդիրներ բարձրաձայնել և այլն: չգիտեմ, մոտեցման հարց է երևի: :)
Վաղուց եմ ջնջվել, ներվայնացնող էր...
Ափսոս, որ էլ չես անում վերլուծություններ. շատ լավ էիր գրում: Դե հուսով եմ՝ դեռ միտքդ կփոխես ու չես մոռանա դնել էստեղ:
Կախվել չկա :))
օք, անպայմաա՜ն ;)
չէ հա՜, ես կախվող չեմ ճճ, շատ-շատ ձենս գլուխս գցեմ՝ կախվելու ե՜մ ճճճ նենց որ աղմկելուց էն կողմ գործողություններ ձեռնարկողը չեմ :))
Rhayader
31.01.2013, 15:39
Իմ ժանրը չի, բայց հետաքրքիր աշխատանք էր: Մի տեսակ մակերեսայնություն կար, ոչ թե նյութի մեջ, այլ նյութի նկատմամբ մոտեցման մեջ: Բայց դա փորձի հետ է շտկվում:
Alphaone
31.01.2013, 16:50
Իսկ ինձ խանգարեց, հասկանու՞մ ես, Ալֆաոնե ջան, խանգարեց: Հասկանում եմ, նման ոճի մեջ չի կարելի ֆիքսվել մի որոշակի բանի վրա, բայց ստեղծագործության մեջ յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենաաբսուրդ միտք, պետք է հիմնավորված լինի, պետք է մի ինչ-որ դեր խաղա /եկ նորից չվերադառնանք պատից կախած հրացանին/: Հիմա, եթե "Պատերազմ և խաղաղության" մեջ Տոլստոյը գրեր. "Կռվի ամենաթեժ պահն էր, երբ հանկարծ մի թռչող ափսե անցավ Բորոդինոյի վրայով", - դու մինչև գրքի վերջին հատորն անհամբեր չպե՞տք է սպասեիր, թե լավ, բա էն թռչող ափսե՞ն…
Եվ, երևի այդ հիմքի բացակայությունն էր պատճառը, որ ես սկսեցի տուպոյ հաշվարկներ անգամ անել ու էդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ 254: Ես, օրինակ, ոնց գցում-բռնում էի, 195-ից ավել չէր ստացվում: Հասկանում եմ, թվաբանությունը չի կարևորը, բայց…
Ախր հենց բան էդ է, որ էդ տունը թաց էր, բոլորը դժբախտ էին, քանի որ ուրիշն էր իրենց կյանքն ապրում, դրանով հենց իր սեփական կյանքն էր կորցնում, բայց և ուրիներին թողնում միայն գոյատևելը, ամբողջ հետագա ընթացքը հենց դրանից էր բխում, կամ ես ճիշտ չեմ հասկացել, կամ դա տեքստում ամենակարևոր կետերից էր :D
Կեսից չկարդացի: Չսիրեցի հեչ: Ի՞նչ տանտեր, ի՞նչ կաթացող ջուր, ի՞նչ սեփական մսով շներին կերակրող Մայր: Մեռնեմ չեմ հասկանա էսպիսի բաներ գրողներին:
... մեռա ակումբցիներից քննադատություն խնդրելով ))))
Երազիս քննադատությունը ո՞րն է :) , պարզվեց երազն էլ կարա գունավոր լինի
փաթաթեց գունավոր ստվարաթղթով-կարմրած ձեռքերով-կարմրած աչքերիս-գույնզգույն տաբատները-տարբեր գույների դույլեր
Տանտերը 254 տարեկան կին է: 254, որովհետև սեփական 70 տարիների ընթացքում հասցրել է ապրել դստեր կյանքի 44, մյուս դստեր՝ 40, թոռան՝ 20 ու իմ 21 տարիները:
Հաշվում ենք Մոր Քույրի տարիքը - 254-(70+44+40+20+21)=59 ,
որովհետև նրա կյանքը ևս ապրում է Տանտերը
Տենց մասնագիտություն չգտա որին չառնչվի՝ սանտեխնիկից-բժիշկ, աստղագետից-իրավաբան........ Կհամեմատեմ պճնամոլի հետ ով բոլոր ունեցած և չունեցած զարդերը շարել է վրան, կարծես բոլորի ճաշակը բավարարելու համար: Քննադատ չեմ, պարզապես տպավորությունս է, այնպես որ
գնում եմ կախվեմ :( կարիքը չկա: :)
Խնդրել ես միայն քննադատություն... նույքան էլ լավը կարելի է գրել: Ամեն դեպքում հետաքրքրեց որ մի քանի անգամ կարդացի :hands
Հող կար՝ այո ու հմայված խճճված, գայթակղող մակերևույթով սկսում ես զգալ այդ հողն ինչպես է փախնում ոտքրիդ տակից ու սկսվում դանդաղ, ձգձգվող անկում բացակայող պարզության անհատակ անդունդը:
Անկենդան, նյութը պարզ ու հասկանալի ձևով ընթերցողին հասցնելու հարցը եսիմորերոդ պլան մղված, առաջանային գծում «ես դեմք եմ»-ը ընդգծված, շինծու գործ:
Rhayader
14.02.2013, 19:40
Հող կար՝ այո ու հմայված խճճված, գայթակղող մակերևույթով սկսում ես զգալ այդ հողն ինչպես է փախնում ոտքրիդ տակից ու սկսվում դանդաղ, ձգձգվող անկում բացակայող պարզության անհատակ անդունդը:
Անկենդան, նյութը պարզ ու հասկանալի ձևով ընթերցողին հասցնելու հարցը եսիմորերոդ պլան մղված, առաջանային գծում «ես դեմք եմ»-ը ընդգծված, շինծու գործ:
Ընթերցողը թող նյութին հասնի :) ընդհանուր առմամբ, հեղինակի դեմք լինելը սովորաբար ընթերցողին չի նեղում, եթե ընթերցողն ինքը թերարժեքության կոմպլեքս չունի:
Եթե խոսքը գնում է այնպիսի նյութի մասին, ինչպիսին օրինակ սա է՝
Կան երևույթներ, որոնք հնարավոր է տեսնել տարբեր ձևերով, բայց ամեն անգամ նայելուց մի բան ենք տեսնում: Այսինքն` միևնույն ժամանակ աչքը չի կարող երկու երևույթն էլ տեսնել: Պարադոքսալն այն է, երբ մարդը ցանկանում է միաժամանակ այդ երկու երևույթներն էլ տեսնել, և հենց այդ ժամանակ էլ տեղի է ունենում ուղեղի ընդհատում, որն էլ հենց ցույց է տալիս ”ֆրակտալ” տերմինը: Դա նշանակում է, որ անգամ հասարակ երևույթը դիտարկելու ընթացքում մենք կարող ենք ինչ-որ բան այդ երևույթի մեջ չտեսնել: Հենց այդ չտեսնելն էլ մեր գիտակցության գործունեությունն է: Աչքը նաև աշխատում է ֆրակտալային գործելակերպով (ռեժիմով) , բայց նրա գործառնությունն այնպիսին է, որ պատկերը կարող է մի պահ վերանալ, հետո նորից ի հայտ գալ և նորից փոխարինվել այլ պատկերով: Երբ որ աչքը ցանկանում է տեսնել պատկերի հստակ արտիկուլյացիաները, ապա վերանում է իր հնարավորությունների սահմաններից: Կենսաբանության տեսակետից աչքի այդպիսի վիճակը շատ բնական է: Սակայն այստեղ խոսքը ոչ թե աչքի կենսաբանությանն է վերաբերվում, այլ ավելի շուտ հոգեբանությանը, կամ ավելի հստակ ասած` տեսողական ընկալման գիտակցվող կողմերի վրա, որոնք էլ ընկալումը դարձնում են դիտարկում:
երկու չէ, յոթ անգամ էլ կկարդամ, միայն թե հասնեմ նյութին: Բայց սա ընդամնեը փոքրիկ պատվածք է, որի հիմքում, ինչպես հեղինակը մեկնաբանեց, առհասարակ, հավանաբար էս դեպքում էլ, ամենասովորական ու հասարակ բաներն են ու եթե այդպես է, բնականաբար ես ինձ չեմ կոտորի հասկանալու համար մայրը ինչու ձեռքը կտրեց ու հետն էլ գունավոր ստվարաթղթերի մեջ փաթաթեց ուղարկեց դեկանատ, խորություն չկա, որ խորանաս, պարզություն չկա, կենդանի պատկեր չկա, արհեստական է, շինծու ու ուղղված ընթերցողի աչքերը շլելուն: Իմ մոտ էդ զգացողությունը եղավ:
Երկրորդ հատվածի հետ կապված, լրիվ հնարավոր է, որ կոմպլեքսներ ունեմ, այդ թվում թերաժեքության, բայց իմ ասածի հետ դա կապ չուներ: Հարցը նրանում է, որ կարդում ես մի բան ավարտում ու առաջին տպավորություն զգում ես, որ կարդացածիցդ բան չմնաց, բայց հեղինակի դեմք լինելը երևաց: Դու «առաջնային գծում»-ը կրճատել էիր, իսկ դա մեխն էր կտորի:
Հեղինակի դեմք լինելը չի նեղում, անօգուտ ծախսած ժամանակի հարցն է մի քիչ նեղում, բայց ոչինչ: :)
Rhayader
15.02.2013, 03:56
Ես, օրինակ, միանգամից տեսա պատկերը: Յոթ անգամ կարդալու կարիք չեղավ: Բառապաշարն, ինչ անենք, որ ավելի հարուստ է, քան Բալզակին սովոր միջակ ընթերցողն է պատրաստ մարսել: Չեմ կարծում, որ ավելի դժվար է կարդալ, քան, ասենք, Ալեխանդրո Ամենաբարի «Ֆանդո և Լիսը»:
Ստեղծագործության հեղինակը աղջիկ է, թե տղա էդպես էլ չհասկացա, կամ էլ հասկացա: Գործը վատ չէր ստացվել: Մեկ-մեկ ես էլ էի խեղդվում կարդալուց, բայց 254 ամյա կնոջ տառապանքներից չէ, այլ տողերի ու բառերի կույտից, շարադրանքից՝ ամեն ինչ շատ էր ծանրացրած:Բայց ասեմ նաև,որ նույնիսկ ինձ այդ տանը պատկերացրեցի՝ վատ չէր գիտեք:) :
Ես, օրինակ, միանգամից տեսա պատկերը: Յոթ անգամ կարդալու կարիք չեղավ:
Գուցե լավ չեմ կարողացել ներկայացնել, բայց այնքան էլ տմպո չեմ, որ յոթ անգամ կարդամ պատկերը տեսնելու, 16 էլ՝ իմաստը հասկանալու համար: Թե լիներ՝ առաջին անգամից էլ կգար:
Էս պարագայում, եթե պատկերը ուղիղ ձևով վերցնենք, այո կար, բայց պատկեր կա՝ սնում է, պատկեր կա՝ կա, չի սնում: Երկրորդ տեսակի լինելը եղած-չեղած մեկ է, այդ առումով եմ ասում պատկեր չկա:
Մնացած առումով ասելու բան չունեմ, որովհետև բառապաշարի հարստությունը չէր խնդիրը, մեր ակումբի Philisopher-ն ու Վիշապն էլ էն հարուստ բառապաշարով գրում, այլոք նունյպես, ընդ որում սովորական գրառում, բայց զգա տարբերությունը...
Խոսքը ոճական հնարի արհեստականության մեջ է:
Մի բան էլ ասեմ, վերջնական գնամ:
Չնայած հարևան սենյակի մթնոլորտում զգացվող շոգեքարշի մոտալուտ այցի մասին վկայող ազդանշաններին, իմ սենյակում լռությունն էր: Ետևիս պատը լռությունից սրտաճաք եղած, ինձ տեսնելով միակ մեղավորն այդ ամենի մեջ, վերցրեց կացինը և գոտկատեղից տբա՜հ ինձ : Գոտկատեղից վարը ցաքուցրիվ եղավ սենյակով մեկ, բայց ես չկորցրեցի ինձ. վերրցրեցի կացինը, այն նույն կացինը, որը րոպեներ առաջ մասնատել էր ինձ և սկեսցի մազերս հարդարել:
StrangeLittleGirl
15.02.2013, 20:47
Կարդացի վերջապես: Թեման դուրս էկավ, բայց մատուցման ձևը՝ չէ: Մի քիչ դժվարանում եմ ասել՝ ինչը չէ, որովհետև ըստ էության հետո էդքան բառախեղդ արած չէր, առանձին դրվագներ ահագին դուրս էկան: Ինձ թվում ա նաև մի տեսակ կիսատ էր: Ոչ թե վերջից, այլ արանքները: Ոնց որ ինչ-որ բաներ պռճոկած լինեին: Սիրուն դրվագները գնում են, բայց ոչ մի հիմնավորում չեն ստանում, տենց գնում, կորում են, ու չես հասկանում՝ լավ, բայց ինչու՞: