Hab
24.05.2011, 14:05
... Ցուրտ ու մութ տարիներ էին: Ծնողներս երկրից դուրս մեր ընտանիքի ճակատագիրն էին որոնում: Մենք մնացել էինք տատիս ու պապիս հետ` մեր ընդարձակ ու մեծ բնակարանում, որտեղ մարդիկ սովորել էին ապրել սենյակներից ընդամենը մեկում: Սկզբից ամբողջ ընտանիքով էինք /այսինքն հայրս, մայր, մորաքույրս, ով այդ տարիներին Դիլիջանից Երևան էր հասել սովորելու/: Հետզհետե կազմը փոխվեց, ավելի ճիշտ մնացինք` ես, եղբայր, պապս, տատս: Նրանք ամեն ինչ անում էին, որ զգացնել չտան սարսափելի օրերի ծանրությունն ու ապագայի փոխարեն կախված հարցականը... Ձմեռ էր, Նոր տարի: Տոնածառ չկար, հրաշքի զգացում կամ սպասելիք նույնպես: Իսկ տոնական սեղանը զարդարում էր պարսիկների` այստեղ ուղարկված գունավոր վաֆլի-տորթը /հիշում եք եռաշերտ ու չոր/, բայց այդ տարիներին մի հրաշք ու երանելի քաղցրավենիք էր այն մեզ համար, երկու տանձ, մեկ խնձոր և մեկ մանդարին: Վերջ: Չորսով նստել , իրար էինք նայում: Լուսահոգի պապս շատ բարի էր/ իմ մանկության ամենալավ ու հավատարիմ ընկերը.../: Մտածեց` ինչ անել, որ տոնը տոնի նմանվի, ու կանգնեց : Կանգնեց սենյակի կենտրոնում, մի ձեռքն առավ խնձոր, մյուսում հայտնվեցին տանձն ու մանդարինը, բերանից էլ կախվեց երկրորդ տանձը: Ես ու եղբայրս անմիջապես հասկացանք ու բղավեցինք` Ուռա~, տոնածառ ունենք: Աշխարհի ամենաբարի, ամենագեղեցիկ, ամենահամեղ խաղալիքներով զարդարված տոնածառը մեր տանն էր կանգնած: Ինչ էր մնում անել? Իհարկե երգել: "Տոնածառ ջան, տոնածառ, ինչ սիրուն ես ու պայծառ" երգում էինք, պապս էլ պտտվում էր` "խաղալիքները" ձեռքերին ու բերանից կախ: Մեկ երկու պտույտ ևս... տանձն ընկավ, ընկան նաև խնձորն ու մանդարինը: Տոնածառին հատեցին: Ամեն ինչ իր մեջ գցելուց ու սրտնեղելուց / նա շատ զգազմունքային մարդ էր/ մեր ամենասիրելի պապը, մեր Նոր տարվա զարդն ու հպարտությունը տեղափոխվեց հիվանդանոց` կաթվածով: Ամանորն ավարտվեց...