Մեր ամենաուրախ ու ամենատխուր Նոր տարին
... Ցուրտ ու մութ տարիներ էին: Ծնողներս երկրից դուրս մեր ընտանիքի ճակատագիրն էին որոնում: Մենք մնացել էինք տատիս ու պապիս հետ` մեր ընդարձակ ու մեծ բնակարանում, որտեղ մարդիկ սովորել էին ապրել սենյակներից ընդամենը մեկում: Սկզբից ամբողջ ընտանիքով էինք /այսինքն հայրս, մայր, մորաքույրս, ով այդ տարիներին Դիլիջանից Երևան էր հասել սովորելու/: Հետզհետե կազմը փոխվեց, ավելի ճիշտ մնացինք` ես, եղբայր, պապս, տատս: Նրանք ամեն ինչ անում էին, որ զգացնել չտան սարսափելի օրերի ծանրությունն ու ապագայի փոխարեն կախված հարցականը... Ձմեռ էր, Նոր տարի: Տոնածառ չկար, հրաշքի զգացում կամ սպասելիք նույնպես: Իսկ տոնական սեղանը զարդարում էր պարսիկների` այստեղ ուղարկված գունավոր վաֆլի-տորթը /հիշում եք եռաշերտ ու չոր/, բայց այդ տարիներին մի հրաշք ու երանելի քաղցրավենիք էր այն մեզ համար, երկու տանձ, մեկ խնձոր և մեկ մանդարին: Վերջ: Չորսով նստել , իրար էինք նայում: Լուսահոգի պապս շատ բարի էր/ իմ մանկության ամենալավ ու հավատարիմ ընկերը.../: Մտածեց` ինչ անել, որ տոնը տոնի նմանվի, ու կանգնեց : Կանգնեց սենյակի կենտրոնում, մի ձեռքն առավ խնձոր, մյուսում հայտնվեցին տանձն ու մանդարինը, բերանից էլ կախվեց երկրորդ տանձը: Ես ու եղբայրս անմիջապես հասկացանք ու բղավեցինք` Ուռա~, տոնածառ ունենք: Աշխարհի ամենաբարի, ամենագեղեցիկ, ամենահամեղ խաղալիքներով զարդարված տոնածառը մեր տանն էր կանգնած: Ինչ էր մնում անել? Իհարկե երգել: "Տոնածառ ջան, տոնածառ, ինչ սիրուն ես ու պայծառ" երգում էինք, պապս էլ պտտվում էր` "խաղալիքները" ձեռքերին ու բերանից կախ: Մեկ երկու պտույտ ևս... տանձն ընկավ, ընկան նաև խնձորն ու մանդարինը: Տոնածառին հատեցին: Ամեն ինչ իր մեջ գցելուց ու սրտնեղելուց / նա շատ զգազմունքային մարդ էր/ մեր ամենասիրելի պապը, մեր Նոր տարվա զարդն ու հպարտությունը տեղափոխվեց հիվանդանոց` կաթվածով: Ամանորն ավարտվեց...
Մեջբերել
Հույս ունեմ պատմությունը իրական պատմություն չէ ու մտածածին է...
ընտանիքիցս հեռու եմ անցկացրել, բանակում էի, մինչև հիմա կյանքիս ամենահիշարժան Նոր Տարիներն են եղել, մի տարին հենց սահմանի բերանին մեր ձեռքով սարքած խորովածով ու էլի մի քանի բան կար սեղանին, բայց երբեք չեմ մոռանա, ճիշտա էտ պահին ուրախանում էինք, բայց յուրաքանչյուրիս մեջ էլ տխրություն կար, ավելի ճիշտ կարոտ ու թախիծ, բայց անմոռանալի պահեր էին, որ երբեք չեմ մոռանա
Էջանիշներ