Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Վերջին երգը ցավի մասին...
My World My Space
14.08.2010, 22:10
Վերջին երգը ցավի մասին....
Տղան ինքնամոռաց երգում էր: Երգում էր այն իրական պատմությունը, որ իր սիրած էակը մահացավ, մահացավ իր ձեռքերի մեջ, և խնդրեց նրան ապրել, ապրել ու.... երջանիկ լինել:
Նա զգում էր, որ այդ պահին երկնքում ինչ-որ տեղ իր ձայնը մեկը լսում է: Նրա համար էր երգում.....
Զգաց, որ արցունքները` կորուստի չէ, այլ կարոտի արցունքները, զուլալ առվակի նման հոսում են դեպի ներս` դեպի սիրտը: Կարոտի՛ արցունքները .... որովհետև նա չկորցրեց, որովհետև սերը չի կորսվում....այն հավիտյան դաջվում է սրտի ներքին պատերին.....
Ու նա երգում էր.....
Երգելուց աչքերի առաջ կրկին նա էր.... Վերջին տողերը երգելուց արցունքները, որ արդեն լցրել էին սիրտը, հասան կոկորդին, ձայնը խռպոտվեց, դողաց, ու մի վերջին ճիգով երգն ավարտվեց:
Դահլիճը թնդաց ծափահարություններից.....
Տղան կանգնել էր գլխիկոր, ու ամեն ծափ մուրճի մի հարվածի պես իջնում էր նրա գլխին. "Մի՞թե կարելի է այսքան դաժան լինել.... մի՞թե մարդուն հաճույք պատճառելը սեփական ցավն ի ցույց դնելու գնով պետք է արվի»,- խորհեց տղան, ու որոշեց էլ կյանքում բեմերից չերգել:
Այսպես եղավ....
Ճմարտությունն այն է, որ ցավի մասին չի կարելի բարձրաձայնել: Ավելի ցավոտ է այն, երբ օտար մարդիկ կարող են ծափահարել, երբ դու որոշել ես ցավդ երգել.....
Ցավը լուռումունջ արվեստ է:
E-la Via
15.08.2010, 00:31
Չգիտեմ, այստեղ տեղին է ասել, թե ոչ, բայց պետք է ասեմ:
Վորլդ ջան քեզ որտեղի՞ց այսքան մտքի գոհարներ:
Երբ մտնում եմ ֆորում ու նայում նոր բացված թեմաները ու տեսնում Վորլդի հերթական ստեղծագործությունը, ամեն ինչ կողքի եմ դնում, առանձնանում ու կարդում: Ու գրեթե ամեն անգամ կարդալուցս հետո լռություն է տիրում, մի պահ մտքերը, վերլուծությունները դադարում են՝ թողնելով միայն կարդացածիցս առաջացած զգացմունքները, տպավորությունները, հետո նոր կամաց-կամաց վերադառնում է միտքը, վերլուծությունը: Ու ամեն անգամ գրեթե մի ամբողջ օր իմ ուղեղում սկսվում է պտտվել այն միտքը, որ նա ցանկացել էր մեզ փոխանցել:
Իմաստուն հոգի, որ մեզ այդքան առատորեն բաշխում է իր իմաստությունից:
Եվս մեկ անգամ շնորհակալություն:
Ստեգոզավր
15.08.2010, 01:02
My World My Space …
Ես նորեկ եմ: Երկար ճամանակ մտմտացի՝ ասե՞մ թե չասեմ, վերջը որոշեցի ասել.
_ Ձեր ստեղծագործություններից մազոխիզմի հոտ է գալիս
Չգիտեմ, այստեղ տեղին է ասել, թե ոչ, բայց պետք է ասեմ:
Վորլդ ջան քեզ որտեղի՞ց այսքան մտքի գոհարներ:
Երբ մտնում եմ ֆորում ու նայում նոր բացված թեմաները ու տեսնում Վորլդի հերթական ստեղծագործությունը, ամեն ինչ կողքի եմ դնում, առանձնանում ու կարդում: Ու գրեթե ամեն անգամ կարդալուցս հետո լռություն է տիրում, մի պահ մտքերը, վերլուծությունները դադարում են՝ թողնելով միայն կարդացածիցս առաջացած զգացմունքները, տպավորությունները, հետո նոր կամաց-կամաց վերադառնում է միտքը, վերլուծությունը: Ու ամեն անգամ գրեթե մի ամբողջ օր իմ ուղեղում սկսվում է պտտվել այն միտքը, որ նա ցանկացել էր մեզ փոխանցել:
Իմաստուն հոգի, որ մեզ այդքան առատորեն բաշխում է իր իմաստությունից:
Եվս մեկ անգամ շնորհակալություն:
Հարգելի way, թույլ տվեք (գուցե անպատեհ), խորհուրդ տալ.
-Մերժեք ցավն իր բոլոր դրսևորումներով ...
Ներողություն:)
E-la Via
15.08.2010, 01:18
My World My Space …
Ես նորեկ եմ: Երկար ճամանակ մտմտացի՝ ասե՞մ թե չասեմ, վերջը որոշեցի ասել.
_ Ձեր ստեղծագործություններից մազոխիզմի հոտ է գալիս
Հարգելի way, թույլ տվեք (գուցե անպատեհ), խորհուրդ տալ.
-Մերժեք ցավն իր բոլոր դրսևորումներով ...
Ներողություն:)
Շնորհակալ եմ լավ խորհրդի համար: Բայց այն իրոք որ անպատեհ էր:
Բայց ինչ ասել է, թե մազոխիզմի հոտ եք առնում: Ես կոնկրետ հետևում եմ Վորլդի ստեղծագործությունների բավակա ժամանակ, բայց ինչ-որ չեմ նկատել :think:
My World My Space
15.08.2010, 03:53
My World My Space …
Ես նորեկ եմ: Երկար ճամանակ մտմտացի՝ ասե՞մ թե չասեմ, վերջը որոշեցի ասել.
_ Ձեր ստեղծագործություններից մազոխիզմի հոտ է գալիս
Հարգելի way, թույլ տվեք (գուցե անպատեհ), խորհուրդ տալ.
-Մերժեք ցավն իր բոլոր դրսևորումներով ...
Ներողություն:)
հարգելիդ իմ Ստեգոզավր, մազոխիզմն այն է, երբ փորձում ես հերքել ակնհայտ ցավը.....
Ցավի դեմ պայքարեու ամենալավ միջոցը այն հասկանալն է: Առանց հասկանալու մերժելը` ինքնախաբեություն.....:)
Ստեգոզավր
15.08.2010, 10:05
հարգելիդ իմ Ստեգոզավր, մազոխիզմն այն է, երբ փորձում ես հերքել ակնհայտ ցավը.....
Ցավի դեմ պայքարեու ամենալավ միջոցը այն հասկանալն է: Առանց հասկանալու մերժելը` ինքնախաբեություն.....:)
Հավանաբար սխալվել եմ:) (մարդս սխալական է…)
Պարզապես ցավի մասին Ձեր ստեղծագրրծություններն ավելի շուտ ցավի գովազդի տպավորություն են թողնում, քան նրա դեմ պայքարի
My World My Space
15.08.2010, 10:08
Հավանաբար սխալվել եմ:) (մարդս սխալական է…)
Պարզապես ցավի մասին Ձեր ստեղծագրրծություններն ավելի շուտ ցավի գովազդի տպավորություն են թողնում, քան նրա դեմ պայքարի
էդ մենակ առաջին հայացքից ա տենց, եթե ուշադիր լինես, կնկատես, որ էստեղ ցավը հասկանալու բանաձևեր են.....
Ի վերջո էլի եմ ասում, ինչ-որ բանի դեմ պայքարելու համար, նախ այն հասկանալ է պետք;)
Ճիշտն ասած՝ ինձ դուր չեկավ: Արժանահավատ չէր, չէր համոզում: «Не верю» ((c) Ստանիսլավսկի): Ստեգոզավրը «մազոխիզմ» բառը օգտագործեց (մի քիչ ուրիշ համատեքստում, բայց՝ ինչևէ), այստեղ այն տեղին էր, կարծում եմ: Տղան բեմի վրայից երգում է, երգում է շատ լավ, երգում է մինչև վերջ, ու հետո նեղանում ու վիրավորվում է, որ իրեն ծափ են տալիս: Փորձ է արվում հանդիսատեսին որպես վամպիր-հրեշներ ներկայացնելու, ովքեր թքած ունեն ուրիշի ցավի վրա և միայն իրենց հաճույքն են հետապնդում. այնինչ հանդիսատեսը եկել էր լավ երգ վայելելու, հուսախաբ չեղավ և արժանին մատուցեց երգչին: Հանդիսատեսը ի՞նչ մեղք ունի, հանդիսատեսը ինչու՞ պիտի իմանար, որ տղայի սիրած էակը մահացել էր նրա ձեռքերի մեջ: Փոքր ստեղծագործություն, փակ շրջան. անընդհատ վերադառնում ենք տղայի մոտ՝ ինչ էլ որ փնտրելիս լինենք՝ մեղավոր, մազոխիստ, ցուցամոլ, թե ցինիկ: Ասենք, ըստ մեկ այլ տարբերակի, «Մի՞թե կարելի է այսքան դաժան լինել» արտահայտությունը տղան ուղղում է ինքն իրեն. այս ինչքա՜ն դաժան եմ ես, որ սիրելիիս մահվանից հետո ոչ միայն դեռ շարունակում եմ երգել, այլև համարձակվում եմ բեմ դուրս գալ ու ծափեր կորզել հանդիսատեսից: Սա էլ մի բան չէ. մինչև գործը մուրճի հարված-ծափերին չի հասնում, նա չի գիտակցում, որ չարժեր երգել իր ցավը: Մի խոսքով՝ անհեռատես մարդու անպատասխանատու արարք: Իսկ հետո՝ վիրավորվել, :բեեե սմայլիկ ցույց տալ բոլորին ու հպարտ-հպարտ հեռանալ: «Ես քեզ լքում եմ, օ՜ դաժան աշխարհ, դու ինձ ծափ ես տալիս»: Ո՞վ է մեղավոր:
impression-ը «Անկապում» մի անգամ մի այսպիսի բան էր ասել (մոտավորապես եմ հիշում). մի՞թե արժի էդ մի երկու վարկանիշի համար հոգու ստրիպտիզով զբաղվել: Սրանից լավ դժվար է ասել:
impression-ը «Անկապում» մի անգամ մի այսպիսի բան էր ասել (մոտավորապես եմ հիշում). մի՞թե արժի էդ մի երկու վարկանիշի համար հոգու ստրիպտիզով զբաղվել: Սրանից լավ դժվար է ասել:
Չեմ կարծում, որ հեղինակը սա գրել է վարկանիշ ստանալու համար: Նույն տրամաբանությամբ «Ստեղծագործողի անկյան» բոլոր գրառումները կարելի համարել, որ վարկանիշների համար են գրվել: Իսկ երբ այդ վարկանիշը չկար, մարդիկ ինչու՞ էին գործեր տեղադրում:
Ըստ իս՝ցանկացած ստեղծագործող ուզում է զրուցել նրա մասին, ինչ իրեն է հուզում : Իսկ անկեղծությունը լավ գրականության կարևորագույն նախապայմաններից է: Նաև կյանքի նկատմամբ փիլիսոփայական վերաբերերմունքը, որն առկա է Հովհաննեսի գործերում:
Մնացածը մեր սուբյեկտիվ վերաբերմունքից է կախված՝ ցանկանու՞մ ենք իր հետ զրուցել, թե՞ ո'չ: Ամեն դեպքում անկեղծությունը շատ ողջունելի է:
Չեմ կարծում, որ հեղինակը սա գրել է վարկանիշ ստանալու համար: Նույն տրամաբանությամբ «Ստեղծագործողի անկյան» բոլոր գրառումները կարելի համարել, որ վարկանիշների համար են գրվել: Իսկ երբ այդ վարկանիշը չկար, մարդիկ ինչու՞ էին գործեր տեղադրում:
Ըստ իս՝ցանկացած ստեղծագործող ուզում է զրուցել նրա մասին, ինչ իրեն է հուզում : Իսկ անկեղծությունը լավ գրականության կարևորագույն նախապայմաններից է: Նաև կյանքի նկատմամբ փիլիսոփայական վերաբերերմունքը, որն առկա է Հովհաննեսի գործերում:
Մնացածը մեր սուբյեկտիվ վերաբերմունքից է կախված՝ ցանկանու՞մ ենք իր հետ զրուցել, թե՞ ո'չ: Ամեն դեպքում անկեղծությունը շատ ողջունելի է:
Չհասկացար: Ես խոսում էի ստեղծագործության ու ստեղծագործության հերոսի մասին, ու ոչ երբեք՝ հեղինակի. միշտ փորձել եմ խուսափել սուբյեկտիվիզմից: Ասածս հետևյալն էր. արժե՞ր արդյոք այդ ծափերի համար բեմ դուրս գալ ու երգել: Հարցը հռետորական է. բնականաբար, ըստ ստեղծագործության ընտրած ուղու, բնավ չարժեր, չի կարելի ի ցույց դնել ցավը: Բայց եթե ցուցադրում ես, պատրաստ եղիր համարժեք արձագանքների:
Ի դեպ՝ անկեղծությունը երբեք չի կարող լավ գրականության նախապայման լինել, այն էլ՝ կարևորագույններից: Առավել ևս, որ սեփական անկեղծության մասին ճիշտ կարող է դատել միայն հեղինակը:
Հ.Գ. Ժողովուրդ ջաններ, կարմիր վարկանիշ տալու փոխարեն ձեր առարկությունները էստեղ գրեք, գոնե մարդավարի կզրուցենք: Կան գոնե համ բացասական վարկանիշ տվեք, համ բարձրաձայն ասեք էդ մասին, թե չէ ռուսները մի լավ խոսք ունեն՝ пукнуть в лужу, նման մի բան է ստացվում, շատ կներեք:
romanista
15.08.2010, 17:25
Համամիտ չեմ հեղինակի հետ... ցավը ինչքան չբարձրաձայնես, ավելի է քեզ տանջելու, եթե իհարկե ինքդ քեզ տանջելը քեզ դուր չի գալիս... ցավի դեպքում դու պետք է գոռաս, ճչաս, արտահայտես բողոքդ ցավի նկատմամբ, ազատություն տաս քեզ, ու միգուցե այդ դեպքում շուրջդ կանգնածներից մեկը կզգա, որ այս մարդու մոտ ցավ կա, կարող է ոչ ֆիզիկական ցավ, բայց հոգու ներսում, մի ցավ, մի խնդիր, ու որ այդ մարդը մեկ այլ մարդու կողմից հասկացվելու, նրա օգնության, աջակցության կարիքն ունի: Ցավը պետք չի թաքցնել, դա միայն քեզ է վնասում...
Հ.Գ. Ժողովուրդ ջաններ, կարմիր վարկանիշ տալու փոխարեն ձեր առարկությունները էստեղ գրեք, գոնե մարդավարի կզրուցենք: Կան գոնե համ բացասական վարկանիշ տվեք, համ բարձրաձայն ասեք էդ մասին, թե չէ ռուսները մի լավ խոսք ունեն՝ пукнуть в лужу, նման մի բան է ստացվում, շատ կներեք:
+1. ես էլ տանել չեմ կարողանում էդ վախկոտ լուռումունջ կարմիր վանդակներ շարելը:
Փոքր ստեղծագործություն, փակ շրջան. անընդհատ վերադառնում ենք տղայի մոտ՝ ինչ էլ որ փնտրելիս լինենք՝ մեղավոր, մազոխիստ, ցուցամոլ, թե ցինիկ: Ասենք, ըստ մեկ այլ տարբերակի, «Մի՞թե կարելի է այսքան դաժան լինել» արտահայտությունը տղան ուղղում է ինքն իրեն. այս ինչքա՜ն դաժան եմ ես, որ սիրելիիս մահվանից հետո ոչ միայն դեռ շարունակում եմ երգել, այլև համարձակվում եմ բեմ դուրս գալ ու ծափեր կորզել հանդիսատեսից: Սա էլ մի բան չէ. մինչև գործը մուրճի հարված-ծափերին չի հասնում, նա չի գիտակցում, որ չարժեր երգել իր ցավը: Մի խոսքով՝ անհեռատես մարդու անպատասխանատու արարք:
Դե, միգուցե, մարդը սպասում էր, որ ուրիշները կտեսնեն իր կորստի մեծությունը, արժեքը (էլի միամիտ է, համաձայն եմ, քանի որ «կորստի մեծությունը» սուբյեկտիվ հասկացողություն է): Բայց վերջիվերջո երիտասարդը գալիս է քո ներկայացրած եզրահանգմանը.
մի՞թե արժի էդ մի երկու վարկանիշի (իմա՝ ծափահարությունների) համար հոգու ստրիպտիզով զբաղվել:
Ցավը լուռումունջ արվեստ է:
Մի բան էլ նկատեմ, MWMS-ի համար :)
Լուռումունջ ցավելը, իհարկե, մի տարբերակ է:
Մեկ այլ տարբերակ է երգելը, բոլոր կարողությունները, ունակությունները ներդնելով, ինքդ քեզ չխնայելով, ստեղծելով ամենագեղեցիկը որ կարող ես, ու բոլոր ծափերը, հիացմունքը, գնահատանքը նվիրել (վերագրել) նրան, ում համար ցավում է հոգիդ:
E-la Via
15.08.2010, 17:59
Հ.Գ. Ժողովուրդ ջաններ, կարմիր վարկանիշ տալու փոխարեն ձեր առարկությունները էստեղ գրեք, գոնե մարդավարի կզրուցենք: Կան գոնե համ բացասական վարկանիշ տվեք, համ բարձրաձայն ասեք էդ մասին, թե չէ ռուսները մի լավ խոսք ունեն՝ пукнуть в лужу, նման մի բան է ստացվում, շատ կներեք:
Հայկօ կարմիր վարկանիշ տվողներից մեկը ես եմ եղել ու կարծեմ մեկնաբանության մեջ նշեցի, թե ինչի: Այստեղ էլ կասեմ: Մարդը ստեղծագործել է և յուրաքանչյուրը կարող է հավանել, կամ ոչ, հավատալ, կամ ոչ , բայց կարծում եմ չես կարող վիրավորել մարդուն՝ գրելով հետևյալ տողը.
impression-ը «Անկապում» մի անգամ մի այսպիսի բան էր ասել (մոտավորապես եմ հիշում). մի՞թե արժի էդ մի երկու վարկանիշի համար հոգու ստրիպտիզով զբաղվել: Սրանից լավ դժվար է ասել:
Համենայն դեպս ես այդպես հասկացա…
Ի դեպ՝ անկեղծությունը երբեք չի կարող լավ գրականության նախապայման լինել, այն էլ՝ կարևորագույններից: Առավել ևս, որ սեփական անկեղծության մասին ճիշտ կարող է դատել միայն հեղինակը:
Իսկ ես հակառակն եմ կարծում: Հենց անկեղծության առկայությունն է գրականությունը լավը դրաձնում, միայն անկեղծ գրված գործին կարելի հավատալ: Իսկ անկեղծությունը թե կարելի է տեսնել, թե զգալ:
Չհասկացար: Ես խոսում էի ստեղծագործության ու ստեղծագործության հերոսի մասին, ու ոչ երբեք՝ հեղինակի. միշտ փորձել եմ խուսափել սուբյեկտիվիզմից: Ասածս հետևյալն էր. արժե՞ր արդյոք այդ ծափերի համար բեմ դուրս գալ ու երգել: Հարցը հռետորական է. բնականաբար, ըստ ստեղծագործության ընտրած ուղու, բնավ չարժեր, չի կարելի ի ցույց դնել ցավը: Բայց եթե ցուցադրում ես, պատրաստ եղիր համարժեք արձագանքների:
Ի դեպ՝ անկեղծությունը երբեք չի կարող լավ գրականության նախապայման լինել, այն էլ՝ կարևորագույններից: Առավել ևս, որ սեփական անկեղծության մասին ճիշտ կարող է դատել միայն հեղինակը:
Գուցե չհասկացա՝ վարկանիշ բառը հեղինակին վերագրելով, բայց ստեղծագործության հերոսին հենց այդ վարկանիշ- ծափահարություններն են ստիպում բեմերից չերգելու որոշում կայացնել: Այդ վարկանիշները երգչին պետք չէին: Կարծում եմ, հենց հեղինակին էլ ի նկատի ունես՝ Իմպրեսսիոնի գրառումը հիշելով:
Ինչ վերաբերում է անկեղծությանը: Ես, ինչպես մնացած ընթերցողները, գրականության նկատմամբ իմ սուբյեկտիվ վերաբերմունքը ձևավորում եմ կարդացածս հեղինակների ու սեփական որոշ կենսափորձի արդյունքում: Մերկապարանոց չլինելու համար մեջբերեմ Ջեկ Լոնդոնի խոսքերը. «Եթե գրողն ուզում է հաջողության հասնել, նրան անհրաժեշտ են հետևյալ որակները. Առողջություն, աշխատասիրություն, կյանքի նկատմամբ փիլիսոփայական վերաբերմունք ու անկեղծություն»: Կարծում եմ իրավունք ունեմ Ջեկ Լոնդոնին վստահելու:
Էլի հեղինակների կարող էի մեջբերել, որոնք գրել են ստեղծագործողի անկեղծության մասին: Չեմ ծանրաբեռնում, ցանկության դեպքում հետաքրքրվողներն ինձնից լավ կարող են դրանք գտնել:
Գուցե չհասկացա՝ վարկանիշ բառը հեղինակին վերագրելով, բայց ստեղծագործության հերոսին հենց այդ վարկանիշ- ծափահարություններն են ստիպում բեմերից չերգելու որոշում կայացնել: Այդ վարկանիշները երգչին պետք չէին: Կարծում եմ, հենց հեղինակին էլ ի նկատի ունես՝ Իմպրեսսիոնի գրառումը հիշելով:
Ինչ վերաբերում է անկեղծությանը: Ես, ինչպես մնացած ընթերցողները, գրականության նկատմամբ իմ սուբյեկտիվ վերաբերմունքը ձևավորում եմ կարդացածս հեղինակների ու սեփական որոշ կենսափորձի արդյունքում: Մերկապարանոց չլինելու համար մեջբերեմ Ջեկ Լոնդոնի խոսքերը. «Եթե գրողն ուզում է հաջողության հասնել, նրան անհրաժեշտ են հետևյալ որակները. Առողջություն, աշխատասիրություն, կյանքի նկատմամբ փիլիսոփայական վերաբերմունք ու անկեղծություն»: Կարծում եմ իրավունք ունեմ Ջեկ Լոնդոնին վստահելու:
Էլի հեղինակների կարող էի մեջբերել, որոնք գրել են ստեղծագործողի անկեղծության մասին: Չեմ ծանրաբեռնում, ցանկության դեպքում հետաքրքրվողներն ինձնից լավ կարող են դրանք գտնել:
Հարց. ինչու՞ էր երգում: Բեմից: Հազարավոր հանդիսատեսների առաջ: Ովքեր հաստատ ծափ էին տալու: Ավելի շատ կնեղանար, եթե ծափ տայի՞ն, թե՞ սուլեին: Թե՞ ընդհանրապես թողնեին-հեռանային: Ինչու՞ էր երգում: Թող գնար, իր սիրեցյալի գերեզմանի վրա երակները կտրեր, հաստատ ծափ տվող չէր լինի:
impression-ի գրառումը հիշելով՝ նկատի ունեի հենց այն, ինչ նկատի ունեի ու արդեն մեկ անգամ գրել եմ. արժե՞ր արդյոք այդ մի քանի ծափերի / երգի / արվեստի / փորձի համար (ընդգծել անհրաժեշտը) բեմ դուս գալ ու ցավ արտամղել առ անմեղ հանդիսատես: Սա սովորական շարքային ընթերցողի հարց է, ում համար կարևորը նախևառաջ հավատի արժանի ֆաբուլան է՝ որպես ստեղծագործության հիմք: Չնայած՝ փորձը ցույց է տալիս, որ երկար որոնելու դեպքում դատարկ ու մութ սենյակում ինչ ասես՝ կարելի է գտնել՝ ներառյալ սև կատու ու Խ. Աբովյան:
Դու ուղիղ այնքան իրավունք ունես վստահելու Ջեկ Լոնդոն & Co-ին, ինչքան ես՝ այդ խոսքերը հալած յուղի տեղ չընդունելու, համաձա՞յն ես: Ինչ-որ մեկի մտքով անցե՞լ է Լյուիս Քերոլին մեղադրել կեղծավորության համար, երբ նա գրում էր, որ Ալիսը մտավ հայելու մեջ ու խոսող ծաղիկներ տեսավ: Կամ երբ Քիփլինգը գրում էր, որ երեխան ապրում էր գայլերի որջում ու խաղում էր պիթոնի հետ: Կամ երբ Ջեկ Լոնդոնը գրում էր իր ցեղակցին սիրահարված նեանդերթալցու ապրումների մասին: Ի՞նչ ես հասկանում ընդհանրապես «անկեղծ գրող» ասելով: Ես հասկանում եմ մի մարդու, ով բառ առ բառ գրում է միայն այն, ինչը տեսել է իր սեփական աչքերով, մտածել է իր սեփական ուղեղով և ինչը կարող է ապացուցել: Դոգմատիկ, կաղապարված անձնավորություն, մի խոսքով: Անկեղծությունը սպանում է գեղարվեստական գրականության ամենակարևոր հատկությունը՝ ստեղծագործական միտքը, ոչնչից նոր բան ստեղծելու հրաշքը, գրողին դնում է շատ նեղ սահմանների մեջ, որոնցից դուրս գալը նշանակում է դավաճանել այդ «անկեղծության» սկզբունքին, «խաբել» ընթերցողին: Եթե ուզենամ կարդալ անկեղծ գրվածքներ, կկարդամ անկողմնապահ թերթերի «օրվա խրոնիկան», կամ սրճարանի մենյուն կկարդամ, կամ՝ զուգարանի պատին գրված հայտարարությունները: Իսկ գեղարվեստական ստեղծագործությունն առանց այդ «կեղծիքի» տափակ ու անհետաքրքիր բան է, հազար ներողություն:
My World My Space
15.08.2010, 19:40
Ժող. ջան Հայկօյի գրառումը կարդացի, ու որոշեցի չպատասխանեմ, գիտեի, որ բախումներ են լինելու.....:)
սկսենք սկզբից.
Ճիշտն ասած՝ ինձ դուր չեկավ: Արժանահավատ չէր, չէր համոզում: «Не верю» ((c) Ստանիսլավսկի): Ստեգոզավրը «մազոխիզմ» բառը օգտագործեց (մի քիչ ուրիշ համատեքստում, բայց՝ ինչևէ), այստեղ այն տեղին էր, կարծում եմ: Տղան բեմի վրայից երգում է, երգում է շատ լավ, երգում է մինչև վերջ, ու հետո նեղանում ու վիրավորվում է, որ իրեն ծափ են տալիս: Փորձ է արվում հանդիսատեսին որպես վամպիր-հրեշներ ներկայացնելու, ովքեր թքած ունեն ուրիշի ցավի վրա և միայն իրենց հաճույքն են հետապնդում. այնինչ հանդիսատեսը եկել էր լավ երգ վայելելու, հուսախաբ չեղավ և արժանին մատուցեց երգչին: Հանդիսատեսը ի՞նչ մեղք ունի, հանդիսատեսը ինչու՞ պիտի իմանար, որ տղայի սիրած էակը մահացել էր նրա ձեռքերի մեջ: Փոքր ստեղծագործություն, փակ շրջան. անընդհատ վերադառնում ենք տղայի մոտ՝ ինչ էլ որ փնտրելիս լինենք՝ մեղավոր, մազոխիստ, ցուցամոլ, թե ցինիկ: Ասենք, ըստ մեկ այլ տարբերակի, «Մի՞թե կարելի է այսքան դաժան լինել» արտահայտությունը տղան ուղղում է ինքն իրեն. այս ինչքա՜ն դաժան եմ ես, որ սիրելիիս մահվանից հետո ոչ միայն դեռ շարունակում եմ երգել, այլև համարձակվում եմ բեմ դուրս գալ ու ծափեր կորզել հանդիսատեսից: Սա էլ մի բան չէ. մինչև գործը մուրճի հարված-ծափերին չի հասնում, նա չի գիտակցում, որ չարժեր երգել իր ցավը: Մի խոսքով՝ անհեռատես մարդու անպատասխանատու արարք: Իսկ հետո՝ վիրավորվել, :բեեե սմայլիկ ցույց տալ բոլորին ու հպարտ-հպարտ հեռանալ: «Ես քեզ լքում եմ, օ՜ դաժան աշխարհ, դու ինձ ծափ ես տալիս»: Ո՞վ է մեղավոր:
impression-ը «Անկապում» մի անգամ մի այսպիսի բան էր ասել (մոտավորապես եմ հիշում). մի՞թե արժի էդ մի երկու վարկանիշի համար հոգու ստրիպտիզով զբաղվել: Սրանից լավ դժվար է ասել:
Հայկօ ջան ամենաշատը դու մոտեցար ասածիս իմաստին.
մի քիչ հետ գնամ ու ասեմ, որ երբ տպագրվում էր գիրքս, այն որոշեցի կոչել Բազմակետեր, որովհետև եթե ուշադիր նայես, ապա կտեսնես, որ ասվածի խորքերում ինչ-որ տեղ միշտ կա չասվածն իր բազմակետերով.....
Ուրեմն էստեղ կարևորը այն գիտակցումն էր, որ քո ցավը միշտ չէ որ իրապես կարող է կիսվել, այն կարող են կիսել, որվհետև մարդիկ ցուցադրելով ցավերը հոգի են մուրում, այնինչ ստանում են մեր ներկա հոգեվիճակի ու այդ ցավից ստացված արդյունքի քափը միայն.....
Պատմության հերոսը կարող է լինել ամենաանիրականը, դա կարևոր չէ, ինչպես Ալիսան էր հրաշքների աշխարհում: Կարևորն է հասկանալ, որ ցավը եթե խաղաթուղթ է, ապա ավելի հաճախ օգտագործվում է հենց քո դեմ:
Ցավը մարմնական է, նա կարողանում է մեծ վարպետությամբ բռի մեջ սեղմել քո անչափ մեծ, մե՜ծ սիրտը, որն ընդունակ է ցավալ նաև ուրիշի համար: Դա էլ երջանկություն է.... մի թաքնված հեշտանք, որ դեռ չես կորցրել մարդկայնությունդ: Լավ ես չէ՞ զգում, երբ ցավում ես ուրիշի համար:
Ցավը, ինչքան էլ կոպիտ կհնչի, բավարարվածություն է բերում, քեզ ստիպում է թեթևանալ, որովհետև կտրում է առօրյա հոգսերիցդ....
Մարդիկ սրա համար են ծափահարում: Երգիչը երգում է հասկացվելու համար: Նպատակներն են տարբեր, մեկի սպասելիքները մյուսինի հետ չեն համընկնում: Դրա համար էլ ցավը լուռումունջ արվեստ է......
Հ.Գ. Իմպրեշնի ասածն էստեղ կապ չուներ այնքանով, որ այստեղ գլխավոր հերոսը տղան չէր, այլ ցավը, որը հասկացրեց բոլորին որ կիսվել չի կարող.....
Վորլդը անընդհատ Վալոդ եմ կարդում:)), ու մտածում՝ բայց Վալոդ չէր ոնց որ հեղինակի անունը էս խի՞ են գրում Վալոդ:)), ստեղծագործության մասն էլ մի բան ասեմ՝ եթե հեղինակը ուզում ա հասցնի որ ցավը անկիսելի է և այլն և այլն, էտ դեպքում տղան ինչու՞ ա բեմում, թող իրանց բալկոնում ինքն իր համար իր ցավը երգեր, հարևանները միամիտ լսեին ծափ տային ու ինքը էլի նույն մտորումներն ունենար, եթե գնացել հասել ա բեմ, ինչ որ տեղ ուզեցել ա էտ ցավը ցույց տա, եթե ուզեցել ա ցույց տա ուրեմն ուզում ա նաև կիսի, էլ չի դիմանում իր ցավի հետ մենակ, հիմա ցավը կիսելն ա ճիշտ թե չկիսելը:think
My World My Space
15.08.2010, 20:04
որ իրանց բալկոնում երգեր, ոնց կհասկանար? :)
---------- Ավելացվել է՝ 21:04 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:02 ----------
նայած ում հետ և ոնց: Ցավդ ամեն մեկը չի կարող կիսել, առավել ևս մասսաները.....
Ցավը մարմնական է, նա կարողանում է մեծ վարպետությամբ բռի մեջ սեղմել քո անչափ մեծ, մե՜ծ սիրտը, որն ընդունակ է ցավալ նաև ուրիշի համար: Դա էլ երջանկություն է.... մի թաքնված հեշտանք, որ դեռ չես կորցրել մարդկայնությունդ: Լավ ես չէ՞ զգում, երբ ցավում ես ուրիշի համար:
Ցավը, ինչքան էլ կոպիտ կհնչի, բավարարվածություն է բերում, քեզ ստիպում է թեթևանալ, որովհետև կտրում է առօրյա հոգսերիցդ....
Այ սրա համար.....
Հարևանները ծափ կտային՝ նույն ապրումները կունենար, ու կհասկանար...
---------- Ավելացվել է՝ 21:08 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:07 ----------
նայած ում հետ և ոնց: Ցավդ ամեն մեկը չի կարող կիսել, առավել ևս մասսաները.....
Համաձայն եմ:
My World My Space
16.08.2010, 00:06
Հարևանները ծափ կտային՝ նույն ապրումները կունենար, ու կհասկանար...
Սխալվում ես, եթե հարևանները ծափ տային, իրանց հետ կռիվ կաներ: հետո ոչ մի նորմալ հարևան նման վիճակում գտնվող հարևանի երգածին ծափ չէր տա:
Գյուղերում կա սովորություն թաղմն ժամանակ երգելու, հեչ լսած կա՞ս որ մեկը ծափ տա.....
Ժող, ես ևս 4.23 րոպե մտածեցի այդ մասին և եկա այն զարմանահրաշ եզրակացությանը, որ ստեղծագործությունները անկեղծների ու ոչ անկեղծների բաժանելը կատարյալ աբսուրդ է. ստեղծագործությունների բնագավառում «անկեղծ» կամ «ոչ անկեղծ» հասկացություններն ընդհնարապես տեղ չունեն: Ստեղծագործությունը լինում է լավ կամ վատ, ուժեղ կամ թույլ, ֆլան կամ ֆստան, բայց ոչ երբեք՝ անկեղծ կամ ոչ անկեղծ:
Հ.Գ. Եթե, իհարկե, խոսքը Ռեմբրադտի կեղծված նկարների մասին չէ :)):
Ժող, ես ևս 4.23 րոպե մտածեցի այդ մասին և եկա այն զարմանահրաշ եզրակացությանը, որ ստեղծագործությունները անկեղծների ու ոչ անկեղծների բաժանելը կատարյալ աբսուրդ է. ստեղծագործությունների բնագավառում «անկեղծ» կամ «ոչ անկեղծ» հասկացություններն ընդհնարապես տեղ չունեն: Ստեղծագործությունը լինում է լավ կամ վատ, ուժեղ կամ թույլ, ֆլան կամ ֆստան, բայց ոչ երբեք՝ անկեղծ կամ ոչ անկեղծ:
Հ.Գ. Եթե, իհարկե, խոսքը Ռեմբրադտի կեղծված նկարների մասին չէ :)):
Ինչքանով որ հետևել եմ քննարկմանը, անկեղծ ու ոչ անկեղծի փոխարեն ես կխոսեի «համոզիչի» ու «անհամոզիչի» լեզվով :)
Իմ համար այս ստեղծագործությունն անհամոզիչ էր:
հ.գ. նույն ստեղծագործությունը մեկի համար կարող է համոզիչ լինել, մյուսի համար՝ ոչ:
Հարևանները ծափ կտային՝ նույն ապրումները կունենար, ու կհասկանար...
Սխալվում ես, եթե հարևանները ծափ տային, իրանց հետ կռիվ կաներ: հետո ոչ մի նորմալ հարևան նման վիճակում գտնվող հարևանի երգածին ծափ չէր տա:
Գյուղերում կա սովորություն թաղմն ժամանակ երգելու, հեչ լսած կա՞ս որ մեկը ծափ տա.....
Լոլ տնաշեն բարդ բան ասիր, թող մի հատ էլ ուրիշ տեղ տուն ունենար, կամ իրա տնից գնար վարձով ուրիշ տեղ ապրեր քանի որ տունը հիշեցնում էր կորուստը, ուղղակի ոնց որ ասիր իսկական ցավը ամեն մեկը չի կարող կիսել , մասսաները առավել ևս, հետևաբար մի քիչ հակասություն կա էտ գաղափարի ու իրա բեմում երգելու միջև, եթե տենց մեծ ցավ ա ապրում, չէր գնա հասներ բեմ էլի, ուժ չէր ունենա, ու ոչ էլ ցանկություն, որ էտքան ուժ ա գտել գնացել ա ուրեմն ցավը էտքան մեծ չէր, պիտի գնար երգեր նոր հասկանար որ էտքան մեծ ա ցավը, որ չի կարող մասսայական ելույթ ունենալ:(, լավ ինչ որ է , միակ ձևը որ էտ ա թող լինի տենց, ես դեմ չեմ:))
Ստեգոզավր
16.08.2010, 01:34
Հովհաննես, ես ափսոսում եմ, որ իմ ոչ չարամիտ դիտումը այսպիսի թոհուբոհ առաջացրեց: Դուք բավականին լավ եք գրում իմ կարծիքով, պարզապես այս թեման մի քիչ վտանգավոր թեմա է…նա, ով ցավ է տեսել, հաստատ կարողանում է տարբերել իսկական ցավը հորինվածից: Ես կարծում եմ պետք էր տղային ստիպել՝
… ապրել, ապրել ու.... երջանիկ լինել:
Տղան պետք է խիզախեր ասել՝ «Մարդիկ, ես երջանիկ եմ: Երջանիկ եմ թեկուզ հենց միայն նրանով, որ պատրաստ եմ կատարել երջանիկ լինելու իմ սիրելիի…խնդրանքը»
Ցավը լուռումունջ արվեստ է:
Իսկ երգը՝ ոչ:)
My World My Space
16.08.2010, 04:39
Հովհաննես, ես ափսոսում եմ, որ իմ ոչ չարամիտ դիտումը այսպիսի թոհուբոհ առաջացրեց: Դուք բավականին լավ եք գրում իմ կարծիքով, պարզապես այս թեման մի քիչ վտանգավոր թեմա է…նա, ով ցավ է տեսել, հաստատ կարողանում է տարբերել իսկական ցավը հորինվածից: Ես կարծում եմ պետք էր տղային ստիպել՝
Տղան պետք է խիզախեր ասել՝ «Մարդիկ, ես երջանիկ եմ: Երջանիկ եմ թեկուզ հենց միայն նրանով, որ պատրաստ եմ կատարել երջանիկ լինելու իմ սիրելիի…խնդրանքը»
Հարգելիս և բոլոր հարգելիներ, կներեք, որ գրելուց առաջ չեմ խորհրդակցել,թե հերոսն ինչ պետք է աներ, բալկոնում պիտի դա աներ թե կաբարեում, և ինչ պիտի մտածեր:
Սովետական գրաքննության ջատագովներին` ողջույն: Ներեցեք, որ լենին պապիկին անդրադարձ չի եղել.....
Գրածիս տրամաբանական վերջը ամենևին պարտադիր չի որ ձեր պատկերացրածով "հեփիէնդ" ունենա: Էստեղ նպատակը տղային ապրեցնել-չապրեցնելը չէր, այլ ցավի ևս մեկ դրսևորման կամ ձիև պարզումը:
Ժող, Հովիկի գրածը Արվեստի մասին է։ Նայեք։
Տղան երգիչ է։ Նույն «ցավալի» ու «ցավոտ» երգը երգել է հազար անգամ, բայց հազարմեկերորդը, երբ երգել է արդեն ապրած ցավի մասին ու ցավը սրտում, լավ է ստացվել, այնքան լավ, որ բուռն ծափահարել են։ Տղան զարմացել ու ցավում է, որ «ցավն ի ցույց դնելով» պետք է արժանանա օվացիայի։
Ու որոշում է էլ չերգել...Բայց կերգի, որ երջանիկ լինի։ Կհասկանա, որ իսկական արվեստը անցավ չի լինում՝ ալմաստը տաշվելուց հետո է ադամանդ դառնում։ Ցավ զգալու կարողությունն էլ հենց արվեստի սրաքարն է։
Սկզբում ես էլ մազոխիզմ նկատեցի, բայց էդ վերսիան էստեղ անտեղի է. տղան ի՞նչ իմանար, թե ի՞նչ է լինելու իր հետ՝ չէ՞ որ առաջին անգամ էր երգում իր ցավը։
Հովիկն ասում է, որ ցավը լուռումունջ արվեստ է։ Իմ կարծիքով, ինքն էս պարագայում երգչի սեփական «մերկ ցավի» մասին է խոսում, «մերկ ցավը» երգելու մասին։ Իհարկե այն չի կարելի ի ցույց դնել, որորվհետը այն սրբություն է, իսկ «մերկ ցավ» երգողին ծափահարելը՝ սադիստություն։ Իսկ սադիստներն էնքան էլ քիչ չեն։