Դիտել ողջ տարբերակը : Ես՝ մարմի՞ն, թե՞ հոգի…
Իհարկե թեման վերաբերվում է նաև կրոնին, բայց ես կուզենաի, որ այն դիտարկենք հոգեբանության ու փիլիսոփայության տեսանկյունից:
Ի՞նչ ենք մենք հասկանում «ես» ասելով: Այսինքն ինքներս մեր մասին խոսալով ավելի շատ ի նկատի ենք ունենում մեր մարմի՞նը, թե մեր հոգին: Այն մարդկանց համար, ովքեր չեն ընդունում հոգու գոյության փաստը՝ ամեն ինչ հստակա: Բայց այ նրանք, ովքեր ընդունում են հոգու գոյությունը…
Շատ եմ լսում սենց արտահայտություններ՝ «մեր մեջ հոգին է ապրում», կամ «մեր հոգին», կամ «մարդը հոգի ու՞նի, թե՞ չունի», կարծես թե էդ հոգի կոչվածը ինչոր մի նենց բանա, որը գոյություն ունի մարդուց անկախ ու մարդու հետ կապ ունի միայն որոշակի իրավիճակներում ու դեպքերում:
Իմ մոտեցումը այսպիսին է՝ ես հոգի եմ, որը ապրումա իմ մարմնի մեջ, իմ մարմինը իմ համար լոկ «կացարանա», միջոց՝ այս աշխարհում ինքնադրսևորվելու համար: Ես սրանով ոչ մի դեպքում չեմ ցածրացնում մարմնի դերը: Քանի որ, եթե մենք չհետևենք մեր մարմնին, անտեսենք, ապա այն մեզ շատ քիչ կծառայի ու մեր այս կյանքում ինքնադրսևորման ժամանակահատվածը կարճ կլինի: Այսինքն մեր ոչ բոլոր նպատակները կհասցնենք իրականացնել ու ժամանակից շուտ կլքենք մեր մարմինը: Հետևաբար՝ հոգու համար մեկ խնդիրներից մեկը, մարմնի վիճակը լավ պահելն է:
Խնդիրը ինչումն է, թե մենք ինքներս մեզ ինչ մոտեցմամբ ենք վերաբերվում՝ մեզ ավելի շատ համարում ենք նյութական մարմի՞ն, թե՞ հոգի, քնաի որ դրանից կախված է նաև մեր արժեհամակարգի ձևավորումը…
E-la Via
05.05.2010, 12:09
Ես՝ մարմի՞ն, թե՞ հոգի :think …
Նախ, Տի՛գ, շնորհակալություն այս հետաքրքիր թեման բացելու համար:
Այս թեման ինձ շատ հետաքրքրեց նաև նրանով, որ վերջերս նորից այս հարցի շուրջ եմ մտածում, բայց մի փոքր այլ տեսանկյունից, քան որոշ ժամանակ առաջ…
Մի քանի տարիներ առաջ, երբ սկսեցի հոգու որոնումները, մի կողմ դրեցի մարմինը, կարելի է ասել նույնիսկ անտեսեցի այն ու, ի վերջո, երկար փնտրտուքներից հետո եկա այն եզրակացության, որ մենք հոգի ենք, մարմնում ենք ժամանակավորապես: Ինչպես դու ես ասում՝ մարմինը մեր ժամանակավոր "կացարանն է": Այնքան էի տարվել հոգևորով, որ մի օր նկատեցի, անտեսել եմ մարմինս, էլ այն չեմ զգում… Այնքան էլ հեռացել մարմնիցս, որ որոշակի սովոական զգացողություններ անգամ խորթ էին թվում: Այդ պահին հասկացա, որ պետք է ներդաշնակություն գտնեմ մարմնիս ու հոգուս միջև: Ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ իր տեղն ընկավ: Այս վերջերս նորից ինձ եմ տալիս այս հարցը, բայց այս անգամ ուզումեմ հասկանալ, թե ինչ է մարմինը: Կարծում եմ մարնի դերը մի փոքր թերագնահատվել է: Մարմինը այս կյանքում մեր ունեցած միակ ռեալ բանն է: Ինձ թվում է մարմինն ավելի է, քան մենք կարծում ենք: Այ ես վերջերս նկատել եմ, որ մարդիկ շատ թույլ են զգում: Բայց չէ ՞որ մեզ տրված է զգայարանների մի փունջ, որը պետք է հնարավորինս արդյունավետ օգտագործենք, իսկ մենք դրանք թմրեցնում ենք: Մենք անընդհատ փնտրում ենք աստվածայինը, բայց չգիտենք կամ մոռանում ենք, որ մեր մարմինն էլ է աստվածային ու հենց այդ մարնի միջոցով էլ է հնարավոր հասնել Աստծուն:
Հիմա նորից եմ տալիս ինձ այդ հարցը…
Ես մարմի՞ն եմ, թե՞ հոգի…
Երկուսն եմ, բայց հիմա ուզում եմ իմ մարմինը ճանաչել:
Rhayader
05.05.2010, 12:45
Ասեմ իմ սեփական պատկերացումը: Ինչպես սիրում են ասել բուդդիստները, «ես»-ը իլյուզիա է: Այն մեր մարմնականի, հոգևորի ու մտավորի ընկալումն է մեր կողմից: Իլյուզիա ասելով, ի նկատի չունեմ, թե այն գոյություն չունի: Պարզապես մեր մարմինը, հոգևորն ու միտքը ստատիկ, անփոփոխ բաներ չեն, ու մենք ոչ միշտ ենք ի վիճակի գիտակցել նրանց մեջ տեղի ունեցող փոփոխությունները: Գիտակցումն էլ ին հերթին բավականին բարդ է, շատ բաներ մենք գիտակցում ենք, բայց ժխտում, ուռճացնում և այլն: Ուրեմն՝ «ես»-ը մեր միրաժային արտացոլումն է, որը կարելի է ընդարձակել վերոհիշյալ երեք ասպեկտները ճանաչելով: Բայց կապվել «ես»-ին՝ նշանակում է կախվածություն ունենալ իլյուզիայից:
Հետո ավելի շատ կգրեմ:
Ես՝ մարմի՞ն, թե՞ հոգի :think …
Նախ, Տի՛գ, շնորհակալություն այս հետաքրքիր թեման բացելու համար:
Այս թեման ինձ շատ հետաքրքրեց նաև նրանով, որ վերջերս նորից այս հարցի շուրջ եմ մտածում, բայց մի փոքր այլ տեսանկյունից, քան որոշ ժամանակ առաջ…
Մի քանի տարիներ առաջ, երբ սկսեցի հոգու որոնումները, մի կողմ դրեցի մարմինը, կարելի է ասել նույնիսկ անտեսեցի այն ու, ի վերջո, երկար փնտրտուքներից հետո եկա այն եզրակացության, որ մենք հոգի ենք, մարմնում ենք ժամանակավորապես: Ինչպես դու ես ասում՝ մարմինը մեր ժամանակավոր "կացարանն է": Այնքան էի տարվել հոգևորով, որ մի օր նկատեցի, անտեսել եմ մարմինս, էլ այն չեմ զգում… Այնքան էլ հեռացել մարմնիցս, որ որոշակի սովոական զգացողություններ անգամ խորթ էին թվում: Այդ պահին հասկացա, որ պետք է ներդաշնակություն գտնեմ մարմնիս ու հոգուս միջև: Ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ իր տեղն ընկավ: Այս վերջերս նորից ինձ եմ տալիս այս հարցը, բայց այս անգամ ուզումեմ հասկանալ, թե ինչ է մարմինը: Կարծում եմ մարնի դերը մի փոքր թերագնահատվել է: Մարմինը այս կյանքում մեր ունեցած միակ ռեալ բանն է: Ինձ թվում է մարմինն ավելի է, քան մենք կարծում ենք: Այ ես վերջերս նկատել եմ, որ մարդիկ շատ թույլ են զգում: Բայց չէ ՞որ մեզ տրված է զգայարանների մի փունջ, որը պետք է հնարավորինս արդյունավետ օգտագործենք, իսկ մենք դրանք թմրեցնում ենք: Մենք անընդհատ փնտրում ենք աստվածայինը, բայց չգիտենք կամ մոռանում ենք, որ մեր մարմինն էլ է աստվածային ու հենց այդ մարնի միջոցով էլ է հնարավոր հասնել Աստծուն:
Հիմա նորից եմ տալիս ինձ այդ հարցը…
Ես մարմի՞ն եմ, թե՞ հոգի…
Երկուսն եմ, բայց հիմա ուզում եմ իմ մարմինը ճանաչել:
Աննա ջան, ստորագրում եմ բոլոր մտքերիդ տակ: Իմ համար էլ, միանշանակ մարմնի և հոգու ներդաշնակության հասնելնա ամենաճիշտ վիճակը… Ուղակի մենք հաճախ ընկնում ենք ծայրահեղությունների մեջ ու կամ հոգին ենք անտեսում, կամ էլ մարմինը: Ու ստացվումա նենց, որ մենք ինքներս մեզ կիսով չափ անտեսում ենք: Ու չնայած ես մարմինը համարում եմ ժամանակավոր երևույթ, բայց մեկա էս նյութական աշխարհում այն մեր ամենամեծ ու ամենակարևոր բաներից մեկնա, որ ունենք: Ու էս աշխարհի ամեն լավն ու վատը միայն (նաև) նրա միջոցով կարող ենք ապրել ու զգալ:
Ասեմ իմ սեփական պատկերացումը: Ինչպես սիրում են ասել բուդդիստները, «ես»-ը իլյուզիա է: Այն մեր մարմնականի, հոգևորի ու մտավորի ընկալումն է մեր կողմից: Իլյուզիա ասելով, ի նկատի չունեմ, թե այն գոյություն չունի: Պարզապես մեր մարմինը, հոգևորն ու միտքը ստատիկ, անփոփոխ բաներ չեն, ու մենք ոչ միշտ ենք ի վիճակի գիտակցել նրանց մեջ տեղի ունեցող փոփոխությունները: Գիտակցումն էլ ին հերթին բավականին բարդ է, շատ բաներ մենք գիտակցում ենք, բայց ժխտում, ուռճացնում և այլն: Ուրեմն՝ «ես»-ը մեր միրաժային արտացոլումն է, որը կարելի է ընդարձակել վերոհիշյալ երեք ասպեկտները ճանաչելով: Բայց կապվել «ես»-ին՝ նշանակում է կախվածություն ունենալ իլյուզիայից:
Հետո ավելի շատ կգրեմ:
Բուդդիստները նշում են, որ մարմինը անցողիկ է, հոգին է մնայուն: Հոգին ունի մի քանի կյանքեր ու ինչքան որ կարող է նախորդ կյանքերից հավաքած կարման «տեղավորի» նոր մարմնում, նույնքան էլ կարող է ներկայիս կյանքում հավաքած կարման տանի մյուս կյանք ու ըստ այդմ էլ մարմինը «պատասխան» է տալիս հոգու նախորդ կյանքերի կարմայի համար:
Անձամբ ինձ համար երկուսի համատեղ ներդաշնակությունն է կարեւոր, բայց պետք է նշեմ, որ ժամանակ առ ժամանակ սրանցից մեկն ու մեկը անտեսվում է իմ կողմից: Կարծում եմ նաեւ շատերն են իմ նման անում:
Իհարկե թեման վերաբերվում է նաև կրոնին, բայց ես կուզենաի, որ այն դիտարկենք հոգեբանության ու փիլիսոփայության տեսանկյունից:
Ի՞նչ ենք մենք հասկանում «ես» ասելով: Այսինքն ինքներս մեր մասին խոսալով ավելի շատ ի նկատի ենք ունենում մեր մարմի՞նը, թե մեր հոգին: Այն մարդկանց համար, ովքեր չեն ընդունում հոգու գոյության փաստը՝ ամեն ինչ հստակա: Բայց այ նրանք, ովքեր ընդունում են հոգու գոյությունը…
Շատ եմ լսում սենց արտահայտություններ՝ «մեր մեջ հոգին է ապրում», կամ «մեր հոգին», կամ «մարդը հոգի ու՞նի, թե՞ չունի», կարծես թե էդ հոգի կոչվածը ինչոր մի նենց բանա, որը գոյություն ունի մարդուց անկախ ու մարդու հետ կապ ունի միայն որոշակի իրավիճակներում ու դեպքերում:
Իմ մոտեցումը այսպիսին է՝ ես հոգի եմ, որը ապրումա իմ մարմնի մեջ, իմ մարմինը իմ համար լոկ «կացարանա», միջոց՝ այս աշխարհում ինքնադրսևորվելու համար: Ես սրանով ոչ մի դեպքում չեմ ցածրացնում մարմնի դերը: Քանի որ, եթե մենք չհետևենք մեր մարմնին, անտեսենք, ապա այն մեզ շատ քիչ կծառայի ու մեր այս կյանքում ինքնադրսևորման ժամանակահատվածը կարճ կլինի: Այսինքն մեր ոչ բոլոր նպատակները կհասցնենք իրականացնել ու ժամանակից շուտ կլքենք մեր մարմինը: Հետևաբար՝ հոգու համար մեկ խնդիրներից մեկը, մարմնի վիճակը լավ պահելն է:
Խնդիրը ինչումն է, թե մենք ինքներս մեզ ինչ մոտեցմամբ ենք վերաբերվում՝ մեզ ավելի շատ համարում ենք նյութական մարմի՞ն, թե՞ հոգի, քնաի որ դրանից կախված է նաև մեր արժեհամակարգի ձևավորումը…
Մարդը բաղկացած է 3 հիմնական բաղադրամասերից : Դուք դա նշել եք ձեր գրառման մեջ բայց չգիտեմ ինչու իմի չեք բերել : առաջին բաղադրամասը մարմինն է , որը ըստ ԱՍՏՎԱԾԱՇՈՒՆՉ-ի վկայության « շինված է հողից » իսկ եթե , ինչ որ մեկը չի հավատում այդ վարկածին , ապա բոլորն էլ համաձայն են , որ այն աճում և մեծանում է « հողի հաշվին » այսինքն հողից դուրս եկող բարիքների հաշվին և մեր կյանքի վերջում այն նորից հող է դառնում « այս մեկը անվիճելի փաստ է » : Երկրորդ բաղադրամասը դա ձեր նշած « ԵՍ » -ն է , որը հավասար է « էություն , էգո , ԵՍ » , մարդու այս բաղադրամասը ձևավորվում է իր բանական կյանքի ընթացքում և մահանալուց հետո այն ոչ թէ վերանում է այլ անցնում է « մեկ այլ միջավայր » որը , ըստ իս , գտնվում է հենց այստեղ մեր կողքին , սակայ մենք ընդունակ չենք հաղորդակցվելու նրանց հետ , որովհետև այդքան զարգացած չենք կամ ուղղակի չունենք այդ զգայարանները : Երորդ բաղադրամասը դա հոգին է , որը տրվում է մեզ ի վերուստ և որը կյանք է տալիս մեր « մարմնին և ԵՍ- ին » : Ըստ իս այն այն մեզ չի պտականում ինչպես մեր « մարմինը » և « ԵՍ » -ը ու դրա համար մենք ընդունակ չենք այն աղտոտելու կամ փչացնելու այլ այն անաղարտ մնում է մինչև մեր կյանքի վերջը ու վերջում գնում է այնտեղ վորտեղից որ եկել է այսինքն « այն ստեղծողի մոտ » Այս առումով
Վահան Տերյանը գրել է .
Ազատն ԱՍՏՎԱԾ այն օրից
Երբ հաճեցավ շունչ փչել
Իմ հողանյութ շինվացքին
Կենդանություն պարգևել
Այս տողերը ինձ հուշում են միևնույն միտքը :
Բուդդիստները նշում են, որ մարմինը անցողիկ է, հոգին է մնայուն: Հոգին ունի մի քանի կյանքեր ու ինչքան որ կարող է նախորդ կյանքերից հավաքած կարման «տեղավորի» նոր մարմնում, նույնքան էլ կարող է ներկայիս կյանքում հավաքած կարման տանի մյուս կյանք ու ըստ այդմ էլ մարմինը «պատասխան» է տալիս հոգու նախորդ կյանքերի կարմայի համար:
Այդ նույն բանը վկայում է նաև Աստվածաշունչը որ «Հոգին մնայուն է», բացառությամբ միայն՝ «Հոգին ունի մի քանի կյանքեր» արտահայտությանը, որը ըստ Աստվածաշնչի անհեթեթություն է և դա մի միայն բուդիզմի ֆանտազիան է:)
Rhayader
06.05.2010, 07:36
Բուդդիստները նշում են, որ մարմինը անցողիկ է, հոգին է մնայուն: Հոգին ունի մի քանի կյանքեր ու ինչքան որ կարող է նախորդ կյանքերից հավաքած կարման «տեղավորի» նոր մարմնում, նույնքան էլ կարող է ներկայիս կյանքում հավաքած կարման տանի մյուս կյանք ու ըստ այդմ էլ մարմինը «պատասխան» է տալիս հոգու նախորդ կյանքերի կարմայի համար:
;) այնքան էլ այդպես չի, բայց կարիք չկա խորանալ: Համ էլ՝
Ասեմ իմ սեփական պատկերացումը:
Չեմ հասկանում մարդկանց, ովքեր հոգին առանձնացնում են մարմնից: Ընդ որում՝ հոգի ասելով, ի նկատի ունեն սենսորալ կոգնիտիվը: Այ հենց դրանում էլ կայանում է իլյուզիայից կախվածությունը: Մարդիկ հույս են փայփայում, որ իրենց գիտակցությունը մահվանից հետո նոր մարմնավորում է ստանալու: Բայց այդ դեպքում դուք ի՞նչ է, հիշու՞մ եք ձեր գիտակցության գոյությունը նախորդ մարմնում: Իսկ եթե ձեր բոլոր հիշողությունները, հույսերն ու վախերը ետևում են մնացել (այն տարբերակի դեպքում, որ ռեինկարնացիա կա), արդյո՞ք այդ ամենը ժամանակավոր չէր: Ժամանակավոր էր: Դա վերածնվող հոգի համարելը նշանակում է, որ կապված եք ձեր «ես»-ի մտավոր-զգայական ասպեկտին ու վախենում եք այն կորցնել: Եհովայի վկաները նույն կերպ ժխտում են հոգու գոյությունն ու պնդում, որ վերակենդանացվելու է իրենց մարմինը (անընդհատ ինչ-որ անհասկանալի բան ասելով եբրայերեն «շեոլ» ու հունարեն «հադես» բառերի մասին):
Rhayader
06.05.2010, 07:38
Մարդը բաղկացած է 3 հիմնական բաղադրամասերից : Դուք դա նշել եք ձեր գրառման մեջ բայց չգիտեմ ինչու իմի չեք բերել : առաջին բաղադրամասը մարմինն է , որը ըստ ԱՍՏՎԱԾԱՇՈՒՆՉ-ի վկայության « շինված է հողից » իսկ եթե , ինչ որ մեկը չի հավատում այդ վարկածին , ապա բոլորն էլ համաձայն են , որ այն աճում և մեծանում է « հողի հաշվին » այսինքն հողից դուրս եկող բարիքների հաշվին և մեր կյանքի վերջում այն նորից հող է դառնում « այս մեկը անվիճելի փաստ է » : Երկրորդ բաղադրամասը դա ձեր նշած « ԵՍ » -ն է , որը հավասար է « էություն , էգո , ԵՍ » , մարդու այս բաղադրամասը ձևավորվում է իր բանական կյանքի ընթացքում և մահանալուց հետո այն ոչ թէ վերանում է այլ անցնում է « մեկ այլ միջավայր » որը , ըստ իս , գտնվում է հենց այստեղ մեր կողքին , սակայ մենք ընդունակ չենք հաղորդակցվելու նրանց հետ , որովհետև այդքան զարգացած չենք կամ ուղղակի չունենք այդ զգայարանները : Երորդ բաղադրամասը դա հոգին է , որը տրվում է մեզ ի վերուստ և որը կյանք է տալիս մեր « մարմնին և ԵՍ- ին » : Ըստ իս այն այն մեզ չի պտականում ինչպես մեր « մարմինը » և « ԵՍ » -ը ու դրա համար մենք ընդունակ չենք այն աղտոտելու կամ փչացնելու այլ այն անաղարտ մնում է մինչև մեր կյանքի վերջը ու վերջում գնում է այնտեղ վորտեղից որ եկել է այսինքն « այն ստեղծողի մոտ » Այս առումով
Վահան Տերյանը գրել է .
Ազատն ԱՍՏՎԱԾ այն օրից
Երբ հաճեցավ շունչ փչել
Իմ հողանյութ շինվացքին
Կենդանություն պարգևել
Այս տողերը ինձ հուշում են միևնույն միտքը :
Համոզվա՞ծ ես:
Մարդը բաղկացած է 3 հիմնական բաղադրամասերից : Դուք դա նշել եք ձեր գրառման մեջ բայց չգիտեմ ինչու իմի չեք բերել : առաջին բաղադրամասը մարմինն է , որը ըստ ԱՍՏՎԱԾԱՇՈՒՆՉ-ի վկայության « շինված է հողից » իսկ եթե , ինչ որ մեկը չի հավատում այդ վարկածին , ապա բոլորն էլ համաձայն են , որ այն աճում և մեծանում է « հողի հաշվին » այսինքն հողից դուրս եկող բարիքների հաշվին և մեր կյանքի վերջում այն նորից հող է դառնում « այս մեկը անվիճելի փաստ է » : Երկրորդ բաղադրամասը դա ձեր նշած « ԵՍ » -ն է , որը հավասար է « էություն , էգո , ԵՍ » , մարդու այս բաղադրամասը ձևավորվում է իր բանական կյանքի ընթացքում և մահանալուց հետո այն ոչ թէ վերանում է այլ անցնում է « մեկ այլ միջավայր » որը , ըստ իս , գտնվում է հենց այստեղ մեր կողքին , սակայ մենք ընդունակ չենք հաղորդակցվելու նրանց հետ , որովհետև այդքան զարգացած չենք կամ ուղղակի չունենք այդ զգայարանները : Երորդ բաղադրամասը դա հոգին է , որը տրվում է մեզ ի վերուստ և որը կյանք է տալիս մեր « մարմնին և ԵՍ- ին » : Ըստ իս այն այն մեզ չի պտականում ինչպես մեր « մարմինը » և « ԵՍ » -ը ու դրա համար մենք ընդունակ չենք այն աղտոտելու կամ փչացնելու այլ այն անաղարտ մնում է մինչև մեր կյանքի վերջը ու վերջում գնում է այնտեղ վորտեղից որ եկել է այսինքն « այն ստեղծողի մոտ » Այս առումով
Վահան Տերյանը գրել է .
Ազատն ԱՍՏՎԱԾ այն օրից
Երբ հաճեցավ շունչ փչել
Իմ հողանյութ շինվացքին
Կենդանություն պարգևել
Այս տողերը ինձ հուշում են միևնույն միտքը :
Հայազն ջան, ճիշտն ասած ես նշել եմ, որ մարդը բաղկացած է 2 բաղադրիչներից մարմին և հոգի, իսկ «ես» ասելով՝ ինկատի եմ ունեցել այդ երկու բաղադրիչների միավորումը, ոչ թե 3-րդ բաղադրիչը: Ինչոր չեմ կարողանում հասկանամ քո ասած «էգո» բաղադրիչը որնա…:think
Rhayader
06.05.2010, 08:46
Հայազն ջան, ճիշտն ասած ես նշել եմ, որ մարդը բաղկացած է 2 բաղադրիչներից մարմին և հոգի, իսկ «ես» ասելով՝ ինկատի եմ ունեցել այդ երկու բաղադրիչների միավորումը, ոչ թե 3-րդ բաղադրիչը: Ինչոր չեմ կարողանում հասկանամ քո ասած «էգո» բաղադրիչը որնա…:think
Իսկ ես չեմ հասկանում, թե ինչպես են մարդիկ նման բաների մասին նման համոզվածույթամբ խոսում))) ու թե ինչու է Վահան Տերյանը հեղինակություն այս հարցում:
My World My Space
06.05.2010, 08:51
Վահան Տերյանը գրել է .
Ազատն ԱՍՏՎԱԾ այն օրից
Երբ հաճեցավ շունչ փչել
Իմ հողանյութ շինվացքին
Կենդանություն պարգևել
Այս տողերը ինձ հուշում են միևնույն միտքը :
Հայազն ջան թարսի պես էս մեկը Տերյանը չէր գրել......;)
ՄԻՔԱՅԵԼ ՆԱԼԲԱՆԴՅԱՆ "Ազատություն"
;) այնքան էլ այդպես չի, բայց կարիք չկա խորանալ: Համ էլ՝
Չեմ հասկանում մարդկանց, ովքեր հոգին առանձնացնում են մարմնից: Ընդ որում՝ հոգի ասելով, ի նկատի ունեն սենսորալ կոգնիտիվը: Այ հենց դրանում էլ կայանում է իլյուզիայից կախվածությունը: Մարդիկ հույս են փայփայում, որ իրենց գիտակցությունը մահվանից հետո նոր մարմնավորում է ստանալու: Բայց այդ դեպքում դուք ի՞նչ է, հիշու՞մ եք ձեր գիտակցության գոյությունը նախորդ մարմնում: Իսկ եթե ձեր բոլոր հիշողությունները, հույսերն ու վախերը ետևում են մնացել (այն տարբերակի դեպքում, որ ռեինկարնացիա կա), արդյո՞ք այդ ամենը ժամանակավոր չէր: Ժամանակավոր էր: Դա վերածնվող հոգի համարելը նշանակում է, որ կապված եք ձեր «ես»-ի մտավոր-զգայական ասպեկտին ու վախենում եք այն կորցնել: Եհովայի վկաները նույն կերպ ժխտում են հոգու գոյությունն ու պնդում, որ վերակենդանացվելու է իրենց մարմինը (անընդհատ ինչ-որ անհասկանալի բան ասելով եբրայերեն «շեոլ» ու հունարեն «հադես» բառերի մասին):
Ռայդեռ ջան, կարա՞ս մի քիչ պարզաբանես «սենսորալ կոգնիտիվ» տերմինը… Ճիշտն ասած բան չհասկացա…:think Չէ, ընդհանուր առմամբ հասկացա ինչ ես ուզում ասես, բայց մութ տեղեր մնացին…;)
Ընդհանուր առմամբ համամիտ եմ քեզ հետ, որ մարդը չի գիտակցում իր նախորդ ով լինելը, բայց կարծում եմ դա միայն այս նյութական աշխարհում, դրանից դուրս մարդ գիտակցում է ամեն ինչ…:think չնայած մի քիչ բարդա դա պատկերացնելը, քանի որ մեզ համար խորդա էդ վիճակը…
հ.գ. ինչոր մեկը մի ռուսերեն գրառում էր արել, հետաքրքիր մտքեր կաին… ջնջել են… կարողա՞ դա տեղադրողը կարողանա թարկմանի ու նորից տեղադրի, կամ ուղարկի ինձ ես կթարկմանեմ…
Rhayader
06.05.2010, 08:55
Հայազն ջան թարսի պես էս մեկը Տերյանը չէր գրել......;)
Ռափայել Պատկանյան "Ազատություն"
Կակռազ հետաքրքիր էր, ինչ-որ մեկը կնկատի՞, որ ոչ թե Տերյան է, այլ Միքայել Նալբանդյան:angry
My World My Space
06.05.2010, 08:57
Կակռազ հետաքրքիր էր, ինչ-որ մեկը կնկատի՞, որ ոչ թե Տերյան է, այլ Միքայել Նալբանդյան:angry
Ռայ ջան գրեցի ու հիշեցի որ սխալ եմ գրել, քո գրառումից մեկ րոպե առաջ էլ խմբագրել եմ:oy
Rhayader
06.05.2010, 08:57
սենսորալ-կոգնիտի՞վը:D ամբողջ գրառումն ինքս ինձ ասում էի՝ նայի, էդ բառերը չօգտագործես, գրի՝ զգայական-մտավոր, բայց ոնց որ թե մի տեղ բաց թողեցի:
Սենսորալ-զգայական, կոգնիտիվ-մտածողական, մտավոր:
Իսկ ես չեմ հասկանում, թե ինչպես են մարդիկ նման բաների մասին նման համոզվածույթամբ խոսում))) ու թե ինչու է Վահան Տերյանը հեղինակություն այս հարցում:
Վահան Տերյանի պահով չեմ կարա ասեմ, երևի Հայազնը ավելի կոնկրետ կասի…:)
Իսկ համոզվածության պահով ասեմ, ես ասում եմ այն, ինչ զգում ու մտածում եմ, բայց երբեք չեմ բացառում, որ կարող է սխալվեմ: Նենց որ հաշվի եմ առնում ցանկացած կարծիք: Ու հենց դա էլ ինձ առավել մեծ ազատությունա տալիս դիմացինիս լսելու և հասկանալու համար: Իսկ դու համոզված ես որ քո ասածը բացարձակ ճշմարտությունա:;)
Rhayader
06.05.2010, 09:04
Չէ, ընդհանուր առմամբ հասկացա ինչ ես ուզում ասես, բայց մութ տեղեր մնացին…;)
Մութ տեղեր չեն կարող չլինել:) ու եթե ինչ-որ մեկը կարող է վստահորեն պնդումներ անել այս թեմայով, ապա դա ես չեմ, որովհետև չունեմ անմիջական փաստեր կամ համապատասխան փորձի մասին հիշողություններ:
Ընդհանուր առմամբ համամիտ եմ քեզ հետ, որ մարդը չի գիտակցում իր նախորդ ով լինելը, բայց կարծում եմ դա միայն այս նյութական աշխարհում, դրանից դուրս մարդ գիտակցում է ամեն ինչ…:think չնայած մի քիչ բարդա դա պատկերացնելը, քանի որ մեզ համար խորդա էդ վիճակը…
Ու էլի գիտակցություն))) մարդն ինքն իրեն ու շրջակա աշխարհն ընկալում է գիտակցության միջոցով: Դրա համար էլ այդքան կարևորում է գիտակցությունը: Իսկ ինչու՞ նյութական ու ոչ նյութական: Միգուցե մարդկանց մեծ մասը պարզապես աշխարհը միայն նյութական կողմից է կարողանում ընկալել: Իսկ միջուցե ընկալման ու գոյության ուրիշ փուլ անցնելիս կամ փուլերի արանքում մարդ կարիք չունի՞ որևէ բան գիտակցել)))
....
Ու էլի գիտակցություն))) մարդն ինքն իրեն ու շրջակա աշխարհն ընկալում է գիտակցության միջոցով: Դրա համար էլ այդքան կարևորում է գիտակցությունը: Իսկ ինչու՞ նյութական ու ոչ նյութական: Միգուցե մարդկանց մեծ մասը պարզապես աշխարհը միայն նյութական կողմից է կարողանում ընկալել: Իսկ միջուցե ընկալման ու գոյության ուրիշ փուլ անցնելիս կամ փուլերի արանքում մարդ կարիք չունի՞ որևէ բան գիտակցել)))
Միգուցե…:)
Գիտակցության համար շատ կարևոր է նաև ճիշտ ժամանակին, ճիշտ հարցադրում անելը, կամ ճիշտ հարցադրում ստանալը…;)
Հայազն ջան, ճիշտն ասած ես նշել եմ, որ մարդը բաղկացած է 2 բաղադրիչներից մարմին և հոգի, իսկ «ես» ասելով՝ ինկատի եմ ունեցել այդ երկու բաղադրիչների միավորումը, ոչ թե 3-րդ բաղադրիչը: Ինչոր չեմ կարողանում հասկանամ քո ասած «էգո» բաղադրիչը որնա…:think
Սա իհարկե իմ կարծիքն է , ես այսպես պետք է մեկնաբանեմ , որովհետև փաստեր չեմ կարող բերել , ես այս եզրակացությանն եմ հանգել ինքս ինձ համար որոշ երեվույթներ բացատրելիս և աշխատել եմ գտնել թե այլոք էլ այսպիսի մտքեր ունեն , իսկ այստեղ ես ուղղակի այն կիսվում եմ ձեզ հետ , այլ կերպ ասած համախոհներ եմ փնտրում : Ինչ վերաբերում է « եգո » ին ապա դա մարդու ինքնադրսեվորումն է , որը սկսում է ձևավորվել հենց առաջին վարկյանից երբ որ մարդը ծնվում է : Այս առիթով ես անհրաժեշտ եմ համարում շարունակել Վահան Տերյանի բանաստեղծությունը հետո տամ բացատրությունը :
Ազատն ԱՍՏՎԱԾ այն օրից
Երբ հաճեցավ շունչ փչել
Իմ հողանյութ շինվացքին
Կենդանություն պարգևել
Ես անբառաբառ մի մանուկ
Երկու ձեռքս պարզեցի
ԵՎ իմ անզոր թևերով
Ազատություն գրկեցի
Իմ կարծիքով բանաստեղծը առաջին քառյակում Խոսում է մարմնի մասին « հաղանյութ շինվածք » և հոգու մասին « կենդանություն պարքևել » իսկ երկրորդ քառյակում նա նշում է « էգոի - էության - ես »-ի ձևավորման մասին ասելով « ես անբառբառ - ազատություն գրկեցի » և այսպիսով ես համարում եմ , որ արդեն ունեմ մեկ համախոհ :
Rhayader
06.05.2010, 09:20
Վահան Տերյանի պահով չեմ կարա ասեմ, երևի Հայազնը ավելի կոնկրետ կասի…:)
Իսկ համոզվածության պահով ասեմ, ես ասում եմ այն, ինչ զգում ու մտածում եմ, բայց երբեք չեմ բացառում, որ կարող է սխալվեմ: Նենց որ հաշվի եմ առնում ցանկացած կարծիք: Ու հենց դա էլ ինձ առավել մեծ ազատությունա տալիս դիմացինիս լսելու և հասկանալու համար: Իսկ դու համոզված ես որ քո ասածը բացարձակ ճշմարտությունա:;)
Ոչ մի դեպքում:) պարզապես ես ներկայացնում եմ կարծիքս՝ տվյալ պայմաններում չհամարելով այն քննարկելի: Ինչևէ, մարդու կողմից գիտակցությունը ու ուժի գերագնահատելը փաստ է: Պարզ օրինակ. ի՞նչ է աստվածը, մարդու պատկերացմամբ՝ գիտակից էակ, որն ավելի ուժեղ է ու ավելի գիտակից:
Rhayader
06.05.2010, 09:23
Ազատն ԱՍՏՎԱԾ այն օրից
Երբ հաճեցավ շունչ փչել
Իմ հողանյութ շինվացքին
Կենդանություն պարգևել
Ես անբառաբառ մի մանուկ
Երկու ձեռքս պարզեցի
ԵՎ իմ անզոր թևերով
Ազատություն գրկեցի
Հայազն, կարծում եմ, որ մենք հոգու ու մարմնի հարցում արդեն եկանք այն ընդհանուր կարծիքին, որ ազատ աստվածը կենդանություն է պարգևել ոչ թե Վահան Տերյանի, այլ Միքայել Նալբանդյանի հողանյութ շինվածքին:D
Հայազն, կարծում եմ, որ մենք հոգու ու մարմնի հարցում արդեն եկանք այն ընդհանուր կարծիքին, որ ազատ աստվածը կենդանություն է պարգևել ոչ թե Վահան Տերյանի, այլ Միքայել Նալբանդյանի հողանյութ շինվածքին:D
Ի՞նչ կարևորա թե ովա գրել, կարևորը որ գրվելա…:)
Հա մի բան էլ, մի քիչ համամիտ չեմ «հողանյութ» բառի հետ: Ախր մեզ սնումա ողջ բնությունը՝ հողը, ջուրը, արևը… նենց որ մենք ոչ թե հողանյութ ենք, այլ բնանյութ;)
Ի՞նչ կարևորա թե ովա գրել, կարևորը որ գրվելա…:)
Հա մի բան էլ, մի քիչ համամիտ չեմ «հողանյութ» բառի հետ: Ախր մեզ սնումա ողջ բնությունը՝ հողը, ջուրը, արևը… նենց որ մենք ոչ թե հողանյութ ենք, այլ բնանյութ;)
Դուք ցորենը արևի վրա էք ցանում :
Հայազն, կարծում եմ, որ մենք հոգու ու մարմնի հարցում արդեն եկանք այն ընդհանուր կարծիքին, որ ազատ աստվածը կենդանություն է պարգևել ոչ թե Վահան Տերյանի, այլ Միքայել Նալբանդյանի հողանյութ շինվածքին:D
Այդ բանաստեղծությունը վերջին անգամ կարդալուց հետո 40 տարի է անցել , բայց եթե ասեմ « Վահան Տերյանը » կարդալ « Միքաել Նալբանդյան » կարանք առաջ անցնենք :
Անկեղծ ասած բոլոր գրառումնեերը չեմ տեսել,հնարավոր է կրկնվեմ...
Մեկն առանց մյուսի չի կարող լիարժեք լինել ըստ իս...եթե հաշտ չլինես մարմնիդ հետ ապա հոգևորդ էլ այն վիճակում չի լինի,և հակառակը ...ամեն ինչ փոխկապակցված է...
կարծում եմ հոգու հավերժական և մնայուն լինելու գաղափարները նախապայման չեն կարող հանդիսանալ մարմինն անտեսելու համար...
Դուք ցորենը արևի վրա էք ցանում :
Չէ, հողի, բայց որ չենք ջրում ու արևն էլ չի ջերմացնում ու չի լուսավորում, ոչ մի բերք էլ չենք ստանում: Իսկ դուք ո՞նց եք անում, որ առանձ արևի ու ջրի բերք եք ստանում, ասեք մենք էլ իմանանք էլի…
Թեմայից շեղվում ենք, բայց սա կարևոր հարցա «եսը» բացահայտելու համար: Միայն հողից կառչելով «Եսը» այնքան էլ հզոր չի լինում: Ես բնավ հողին չեմ ցածրացնում, բայց ոչ էլ պիտի անտեսենք ջրի ու արևի դերը… Ողջ բնություննա մեր մարմնի ստեղծողը, ոչ թե լոկ հողը:
Չէ, հողի, բայց որ չենք ջրում ու արևն էլ չի ջերմացնում ու չի լուսավորում, ոչ մի բերք էլ չենք ստանում: Իսկ դուք ո՞նց եք անում, որ առանձ արևի ու ջրի բերք եք ստանում, ասեք մենք էլ իմանանք էլի…
Թեմայից շեղվում ենք, բայց սա կարևոր հարցա «եսը» բացահայտելու համար: Միայն հողից կառչելով «Եսը» այնքան էլ հզոր չի լինում: Ես բնավ հողին չեմ ցածրացնում, բայց ոչ էլ պիտի անտեսենք ջրի ու արևի դերը… Ողջ բնություննա մեր մարմնի ստեղծողը, ոչ թե լոկ հողը:
Չեի կարծում , որ պետք է գրեի թե ցորենը ցանելուց հետո քանի անգամ պետք է ջրել , ինքստինքյան հասկանալի է , հա բա պարարտանյութը , այդ էլ է կարևոր չէ :
Չեի կարծում , որ պետք է գրեի թե ցորենը ցանելուց հետո քանի անգամ պետք է ջրել , ինքստինքյան հասկանալի է , հա բա պարարտանյութը , այդ էլ է կարևոր չէ :
Հիմա ի՞նչ ես ուզում սրանով ասես: Համաձայն չե՞ս որ մենք ոչ թե հողանյութ ենք այլ բնանյութ… Համաձայն չե՞ս, որ մենք ողջ բնությանն ենք պարտական մեր մարմնի ստեղծման, զարգացման ու գոյատևման համար…
Ես հասկանում եմ որ դու «հող» ասելով ինկատի ունես բնությունը, բայց շատերը դա բառացի են հասկանում, դրա համար ասեցի ճշտում մտցնեմ…
Մի հստակեցում եմ ուզում անել:
Երբ ասվում է մարդը հողից պատրաստվեց, դա մետաֆորա է:
Այսինքը, մարդը Երկիր մոլորակի ծնունդ է, նրա ամբողջ բաղադրությունը մի միայն այս մոլորակի քիմիական էլեմենտներից, տարրերից է բաղկացած:
Այսինքը մարդու մեջ չկա, ասենք՝ Օրիոնի կամ Սիրիուս «Ա» մոլորակի քիմիական նյութերի բաղադրությունը:
Այսպիսով՝ մենք, կրում ենք Երկիր մոլորակի տված «հագուստը» մարմինը, իր իսկ ունեցած բոլոր քիմիական նյութերով հանդերձ:
Դրա համար էլ ասվում է հողից պատրաստվեց մարդը, քանզի այս մոլորակը, հողագունդ է:
Rhayader
06.05.2010, 12:35
Մի հստակեցում եմ ուզում անել:
Երբ ասվում է մարդը հողից պատրաստվեց, դա մետաֆորա է:
Այսինքը, մարդը Երկիր մոլորակի ծնունդ է, նրա ամբողջ բաղադրությունը մի միայն այս մոլորակի քիմիական էլեմենտներից, տարրերից է բաղկացած:
Այսինքը մարդու մեջ չկա, ասենք՝ Օրիոնի կամ Սիրիուս «Ա» մոլորակի քիմիական նյութերի բաղադրությունը:
Այսպիսով՝ մենք, կրում ենք Երկիր մոլորակի տված «հագուստը» մարմինը, իր իսկ ունեցած բոլոր քիմիական նյութերով հանդերձ:
Դրա համար էլ ասվում է հողից պատրաստվեց մարդը, քանզի այս մոլորակը, հողագունդ է:
Ասեմ ի հակադրություն սրա, որ գրեթե ցանկացած մոլորակ պարունակում է Մենդելեևի աղյուսակում նշված գրեթե բոլոր նյութերը, այնպես որ սուտ կլինի ասել, որ մարդը չի պարունակում ուրիշ մոլորակի նյութեր: Ու Սիրիուս Ա-ն մոլորակ չի:
Ու երկիր մոլորակի լիթոսֆերայի միայն փոքր մասն է հողով ծածկված: Մեծ մասը ծածկված է ջրով: Ու լիթոսֆերան միայն թաղանթ է մանտայի ու միջուկի համար, որոնք հաստատ հող չեն:
Այնպես որ՝ մետաֆորադ սխալ է:
Rhayader
06.05.2010, 12:38
Չեի կարծում , որ պետք է գրեի թե ցորենը ցանելուց հետո քանի անգամ պետք է ջրել , ինքստինքյան հասկանալի է , հա բա պարարտանյութը , այդ էլ է կարևոր չէ :
Քո ասածից հետևում է, որ մենք ոչ թե հողեղեն ենք, այլ թրիքեղեն:D արի դու մենակ քո մասին գրի էլի, շատ մարդկանց համար սա կարող է վիրավորական հնչել:
Թեման լրիվ շեղվեց, «հող» դառավ…
Օրինակ ես չեմ հասկանում , թե ոնց կարող է մարդ ներդաշնակ գտնվել թե՛ մարմնի, թե՛ հոգու հետ: ես միշտ հակասության մեջ եմ գտնվում ինքս ինձ հետ…ոչ թե եսաճանաշման պատճառով այլ հենց հոգու և մարմնի…Առհասարակ ի՞նչ է հոգին, դա այն է ի՞նչի միջոցով մենք սիրում ենք, զգում ենք, վայելում ենք…
Իսկ մարմինը մեր դեմքը հա՞, մի բան, որի միջոցով մենք երևում ենք շրջապատում ու առանձնանում ենք մնացածի՞ց…
չեմ կարծում, որ մարդը հողից է ստեղծված, իհարկե հետո քայքայվելով հող է դառնում ու հողի միջոցով է ապրում, բայց դե մարմինը հող չէ այն ավելի մեծ բան է: Չգիտեմ ինչքանով եմ սխալվում, բայց ըստ իս մարմինը և հոգին նույն բանն են ու մենք են նրանց փոխանջատում, որպեսզի մեր արած սխալները բարդենք նրանց վրա ու ինչ-որ չափով ինքնաներշնչման միջոց է, մարմինը կա դու այն զգում ես, բայց հոգին վերջերս իմ մոտ վերացական ու մութ հասկացություն է առաջացրել…իսկ եթե սխալվում եմ, ապա այդ դեպքում կասեմ, որ իմ "ես"-ը թե՛ իմ մարմինն է, թե՛ իմ հոգին, բայց դեռևս նրանք իրար հետ չեն ու երկու առանձին բևեռներ են ու շատ հաճախ նրանք իրար խանգարում եմ ու ըստ իս կխանգարեն
Rhayader
06.05.2010, 14:41
Չգիտեմ ինչքանով եմ սխալվում, բայց ըստ իս մարմինը և հոգին նույն բանն են ու մենք են նրանց փոխանջատում, որպեսզի մեր արած սխալները բարդենք նրանց վրա
Ապրես;) համարյա ԼաՎեյի խոսքերով ասացիր:
Կոնկրետ ինձ համար Ես-ը դա հոգին է գիտակցությունը, իսկ մարմինը հնարավորության մեխանիզմ, որի միջոցով հոգու ընդհամենը մի փոքր կտորը, կարողանում է տեղավորվել այս մարմնի մեջ և հետազոտել այս տարածությունը, կոնկրետ Երկիր մոլորակը:
Հոգին՝ կապված իր ցանկություններից կարող է հագնել բազուն մարմիններ, նայած թե որ գալակտիկայի որ մոլորակում է ուզում փորձ ձեռք բերել:
Այսօր գտնվում է այստեղ՝ և նա օգտվում է մարդ կոչվող «հագուստի» ծառայությունից, վաղը իր ճանապարհորդությունը կշարունակի մեկ այլ տեղ, կօգտվի մեկ այլ հագուստից, եթե իհարկե ճանապարհորդությունը պիտի լինի երրրորդ կամ չորրորդ վիբրացիոն տարածություններում, քանզի միայն այդ տարածություններում է հոգուն մատերիա պետք, տվիալ դեպքում մարմին, որպեսզի կատարի իր ճանապարհորդությունը:
Սա նույնն է որ ինչ որ մեկը անձրևանոց հագնի ու հարցնեն, հիմա դու անձրևանոցն է՞ս, թե՞ միջի մարդը:
Սակայն սա չի նշանակում որ մարմինը պիտի անտեսվի, հակառակը մեծ հարգանքով և շնորհակալության զգացումով պիտի մոտենալ մարմնին, ինչպես նաև մեծ խնամքով, որպեսզի նա էլ առավելագույն ձևով ծառայի քեզ:
Չնայած լավ գիտակցում եմ որ այսքան վստահ պատասխան տվողներին այս հասարակությունը հոգեկան հիվանդ է համարում, որովհետև այս հասարակությունը դեռ պատրաստ չի և չի կարող իմանալ, թե ինչու են ոմանք այսքան վստահ խոսում այս երևույթներից:
Միայն ավելացնեմ, որ գոյություն ունի մերկաբա կոչվող հոգևոր տրանսպորտ, որը համապատասխան էներգետիկ դաշտ է ապահովում գիտակցության տեղափոխության համար, (և ոչ միայն գիտակցության) այդ հոգևոր տրանսպորտից կարող են օգտվել բացարձակապես բոլորը, (որոնք գտնվում են ներդաշնակ բալանսավորության մեջ, իրենք իրենց և ամբողջ տիեզերքի հետ), այդ ժամանակ բոլորին էլ պարզ կլինի թե իրանք ո՞վ են, մարմինը թե՞...
Քո ասածից հետևում է, որ մենք ոչ թե հողեղեն ենք, այլ թրիքեղեն:D արի դու մենակ քո մասին գրի էլի, շատ մարդկանց համար սա կարող է վիրավորական հնչել:
կարևորը , որ քեզ համար վիրավորական չի , իսկ ուրիշների համար մի անհանգստանա ով որ իր վրա չի վերցնում , նրա մասին չի :
Իմ կարծիքը ոչինչ չի փոխի, բայց ,,մարմինները" արդեն չափից անցել են: Կուզեյի, որ հոգիներ էլ լինեյին...
boooooooom
08.05.2010, 21:50
Ես մի այլ կերպ եմ նայում ամեն ինչին. Մարդ, կենդանիներ, բույսեր... մնացած ամեն ինչին նայւմ եմ որպես միլիոնավոր բջիջների տարբեր խմբավորումներ, որոնցից ամենա հաջողված բջիջների համագործակցությունը Մարդն է. Դա նման է մեծ գործարանների, որոնցում աշխատում են միլիոնավոր բանվորներ, տնօրեններ, քարտուղարուհիներ, ինժեներներ. Կյանքը շարունակվում է, քանի բջիջները իրար հետ աշխատում են. Կյանքը ավարտվում է` գործարանը փակվում է. աշխատողները գնում են նոր գործ փնտրելու: Մեկ էլ ինչ որ ձևով հավաքվում են իրար հետ և սկսվում է մի նոր համագործակցություն- դա կարող է լինել մարդու կյանք, կամ բույսի կյանք, կամ ինչ որ նյութի "կյանք": Մի քիչ աննորմալ է հնչում, բայց մարմնի, հոգու, կյանքի, ընդանրապես ամեն ինչի գոյությունը ես այդպես եմ պատկերացնում:
Մարմնի բաղադրատարր պատկերացումը ըմբռնեցի, բայց հոգունն է՞լ ես այդպես պատկերացնում:
Բուդդիստները նշում են, որ մարմինը անցողիկ է, հոգին է մնայուն: Հոգին ունի մի քանի կյանքեր ու ինչքան որ կարող է նախորդ կյանքերից հավաքած կարման «տեղավորի» նոր մարմնում, նույնքան էլ կարող է ներկայիս կյանքում հավաքած կարման տանի մյուս կյանք ու ըստ այդմ էլ մարմինը «պատասխան» է տալիս հոգու նախորդ կյանքերի կարմայի համար:
Անձամբ ինձ համար երկուսի համատեղ ներդաշնակությունն է կարեւոր, բայց պետք է նշեմ, որ ժամանակ առ ժամանակ սրանցից մեկն ու մեկը անտեսվում է իմ կողմից: Կարծում եմ նաեւ շատերն են իմ նման անում:
Քո ասածները ճիշտ են, բայց դա բուդիստները չեն նշում, այլ վեդանտիստներն են նշում: Բուդիստերը նշում են, որ ««հոգի»» չկա, դա պատրանք է, ինչպես նաև ամբողջ արարվածքը ներառյալ մարմինը, նույնպես մտածում են մայավադաները (պատրաքի կողմնակիցները), որ ամեն ինչ իլուզյա է, ոչինչ գոյություն չունի...
Ես՝ մարմի՞ն, թե՞ հոգի…
Ի՞նչ ենք մենք հասկանում «ես» ասելով: Այսինքն ինքներս մեր մասին խոսալով ավելի շատ ի նկատի ենք ունենում մեր մարմի՞նը, թե մեր հոգին: Այն մարդկանց համար, ովքեր չեն ընդունում հոգու գոյության փաստը՝ ամեն ինչ հստակա: Բայց այ նրանք, ովքեր ընդունում են հոգու գոյությունը…
««Ես»» ասելով հասկանում ենք երկուսի միացումը: Նրանք, ովքեր ընդունում են հոգու գոյությունը, ««ես»» հասկանում են ապրող էակ, հոգի, բայց նրանցից շատերն էլ չեն գիտակցում հոգու բնությունը... և այն խառնում են նյութի կամ պատրանքի հետ: Հոգի կամ հոգևորը շատերը պատկերացնում մի ինչ որ անիրական, հորինված, աներևույթական, մտային երևույթ: Հոգևորը անտեսանելի է կոպիտ զգայարանների համար, բայց դա կարելի է տեսնել և հասկանալ հենց հոգուց բխած գիտակցության շնորհիվ: Մենք, հոգին կամ «ես»-ը մեր մարմնի մեջ տարածում ենք մեր գիտակցությունը, մարմնի ցանկացած մասում, եթե մարմնիս մի մաս կտրվի ապա այդ մասը մենք էլ չենք կարող զգալ, կզգանք միյայն մեր մարմինը այնքան ժամամակ ինչքան, որ գտնվում ենք մարմնում...
Շատ եմ լսում սենց արտահայտություններ՝ «մեր մեջ հոգին է ապրում», կամ «մեր հոգին», կամ «մարդը հոգի ու՞նի, թե՞ չունի», կարծես թե էդ հոգի կոչվածը ինչոր մի նենց բանա, որը գոյություն ունի մարդուց անկախ ու մարդու հետ կապ ունի միայն որոշակի իրավիճակներում ու դեպքերում:
Իմ մոտեցումը այսպիսին է՝ ես հոգի եմ, որը ապրումա իմ մարմնի մեջ, իմ մարմինը իմ համար լոկ «կացարանա», միջոց՝ այս աշխարհում ինքնադրսևորվելու համար: Ես սրանով ոչ մի դեպքում չեմ ցածրացնում մարմնի դերը: Քանի որ, եթե մենք չհետևենք մեր մարմնին, անտեսենք, ապա այն մեզ շատ քիչ կծառայի ու մեր այս կյանքում ինքնադրսևորման ժամանակահատվածը կարճ կլինի: Այսինքն մեր ոչ բոլոր նպատակները կհասցնենք իրականացնել ու ժամանակից շուտ կլքենք մեր մարմինը: Հետևաբար՝ հոգու համար մեկ խնդիրներից մեկը, մարմնի վիճակը լավ պահելն է:
Համամիտ եմ...
Խնդիրը ինչումն է, թե մենք ինքներս մեզ ինչ մոտեցմամբ ենք վերաբերվում՝ մեզ ավելի շատ համարում ենք նյութական մարմի՞ն, թե՞ հոգի, քնաի որ դրանից կախված է նաև մեր արժեհամակարգի ձևավորումը…
Տարբեր գիտակցության տեր մարդիկ տարբեր ձևի են հասկանում դա, իմ կարծիքը ինչպես նաև շատերի կարծիքը հետևյալն է՛ մարմինը Էակի ժամանակավոր հագուստն է, բնակարանը, տաճարը, իսկ Հոգին դա ինքը Էակն է, Ես-ը, գիտակիցը մարմնում...
իսկ թեմայի վերնագրի մեջ նշված "եթե"-ն կարծում եմ սխալ է:
մարդը, դա հոգու և մարմինի ամբողջությունն է: մամնից դուրս հոգին, կամ հոգուց դուրս մարմինը… դա մեզ անհասանելի բաներ են, և ըստ այդմ էլ հետաքրքիր չեն:
Աստված՞՞: Ընդունում եմ որպես պոստուլատ: Սակայն դա մեզ ոչ մի առիթ չի տալիս, բաժանել, տրոհել մեր ամբողջությունը մասերի: դա հետաքրիր է հավանաբար գիտնական-մնարդաբանին, բայց ոչ մարդուն: մի բաժանեք, որ չբաժանվեք, չերկփեկվեք, բազմափեղվեք:
բաժանում են, որ տիրեն… սա հին օրենք է, այնքան հին, ինչքան գոյություն ունի Տիեզերքը: կամ ավելի հին:
նույն կրոնները: բաժանում են հոգին մարմինից, շեշտելով հոգու առավելությունը, որ հեշտ տիրեն մարդուն:
նույն կոռպոռացիաները. բաժանում են մարմինը հոգուց, շեշտելով մարմնի առավելությունը /կամֆորտ, տուն, մեքենա, կարերա, լավ սնունդ և այլն… /, որ հեշտ տիրեն մարդուն:
պահպանենք մեր ամբորջությունը,
պահպանենք մեր ազատությունը
պահպանենք Մարդ-ամբողջությանը:
ինչպես Աստված ամեն ինչ է՝ ինչ որ տիեզենքն է,
այդպես էլ Մարդը՝ ամեն ինչն է, ինչ որ մարդն է
իսկ թեմայի վերնագրի մեջ նշված "եթե"-ն կարծում եմ սխալ է:
մարդը, դա հոգու և մարմինի ամբողջությունն է: մամնից դուրս հոգին, կամ հոգուց դուրս մարմինը… դա մեզ անհասանելի բաներ են, և ըստ այդմ էլ հետաքրքիր չեն:
Աստված՞՞: Ընդունում եմ որպես պոստուլատ: Սակայն դա մեզ ոչ մի առիթ չի տալիս, բաժանել, տրոհել մեր ամբողջությունը մասերի: դա հետաքրիր է հավանաբար գիտնական-մնարդաբանին, բայց ոչ մարդուն: մի բաժանեք, որ չբաժանվեք, չերկփեկվեք, բազմափեղվեք:
Հարգում եմ քո կարծիքը, բայց, ցավոք սրտի, համամիտ չեմ: Ասում եմ «ցավոք սրտի», որովհետև կուզենայի համամիտ լինել:
IMHO, ես մարմին եմ, իսկ հոգին իմ մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է: Հետևաբար, երբ մարմինը դադարում է «գործել», նրա հետ միասին անէանում է հոգին... :( :cry2 :cry
boooooooom
09.05.2010, 20:03
Հարգում եմ քո կարծիքը, բայց, ցավոք սրտի, համամիտ չեմ: Ասում եմ «ցավոք սրտի», որովհետև կուզենայի համամիտ լինել:
IMHO, ես մարմին եմ, իսկ հոգին իմ մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է: Հետևաբար, երբ մարմինը դադարում է «գործել», նրա հետ միասին անէանում է հոգին... :( :cry2 :cry
Ցավոք սրտի ես էլ եմ համաձայն. Այո հոգի կոչվածը ընդամենը ուղեղի գործունեության արդյունք է. Բայց այս թեմայով շատ դժվար է մտածել անգամ: Ամեն անգամ այդ մասին մտածելուց սիրտս սկսում է սովորականից արագ աշխատել, ու զգում եմ օդի պակաս: Պետք չէ այդ մասին մտածել. ընդամենը շարունակեք ապրել:ok
Ցավոք սրտի ես էլ եմ համաձայն. Այո հոգի կոչվածը ընդամենը ուղեղի գործունեության արդյունք է. Բայց այս թեմայով շատ դժվար է մտածել անգամ: Ամեն անգամ այդ մասին մտածելուց սիրտս սկսում է սովորականից արագ աշխատել, ու զգում եմ օդի պակաս: Պետք չէ այդ մասին մտածել. ընդամենը շարունակեք ապրել:ok
Քեզ շատ լավ հասկանում եմ: Ճարս ինչ, պետք ա ապրեմ :)
Rhayader
09.05.2010, 21:43
Հարգում եմ քո կարծիքը, բայց, ցավոք սրտի, համամիտ չեմ: Ասում եմ «ցավոք սրտի», որովհետև կուզենայի համամիտ լինել:
IMHO, ես մարմին եմ, իսկ հոգին իմ մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է: Հետևաբար, երբ մարմինը դադարում է «գործել», նրա հետ միասին անէանում է հոգին... :( :cry2 :cry
Ի միջի այլոց, դու որոշակի թեմայով որոշակի ապացույցներ էիր խոստացել;)
Ի միջի այլոց, դու որոշակի թեմայով որոշակի ապացույցներ էիր խոստացել;)
Գիտեմ, ուղղակի էդ օրը դիպլոմայինիս պաշտպանությունը ձախողեցի:beee, դրա համար հավես չկար արխիվներս փորփրելու ու ՀԱ-ներից /հեղինակավոր աղբյուր/ մեջբերումներ անելու: Վաղը կանեմ:
Magic-Mushroom
09.05.2010, 23:33
Պատասխանեմ որպես բժիշկ;)
Ես՝ մարմի՞ն, թե՞ հոգի…-Տարբեր քիմիական նյութերի համադրություն:)
Հարգում եմ քո կարծիքը, բայց, ցավոք սրտի, համամիտ չեմ: Ասում եմ «ցավոք սրտի», որովհետև կուզենայի համամիտ լինել:
IMHO, ես մարմին եմ, իսկ հոգին իմ մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է: Հետևաբար, երբ մարմինը դադարում է «գործել», նրա հետ միասին անէանում է հոգին... :( :cry2 :cry
անգամ եթե լիովին ընդունեմ քո տեսակետը, հանգիստ, առանց ջանք ներդրելու կարող եմ այն վերածել տաֆտալոգիայի :): պարզաբանեմ
Մարդու մարմնի ծնունդը /մարմին, որի "հոգին մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է" / ՝ դա նրան ծնողների ուղեղի գործունեության արդյունքում ունեցած հոգեկան կապի հետևանքով սեքսուալ ակտի արդյունք է:
մի խոսքով անգամ քո տեսակետի ընդունման դեպքում բախվելու ենք "հավի ու ձվի" առաջնայնության խնդրին: իսկ դա մեր տեսակետից՝ տաֆտալոգիա է, կամ իսկզբանե լուծում չունեցող խնդիր լուծման փորձ:
ըստ այդմ էլ, ելնելով ռացիոնալիզմից, անգամ քո դեպքում, բացառել "հոգին" , դա քեզ հանգեցնելու է չափազանց սահմանափակ մոդելի, որի արդյուքում շատ շատ հարցեր կամ մնալու են անլուծելի քո համար, կամ դրանք տապոռելու ես - ինչ և արիր քո գրառման մեջ:
:)
անգամ եթե լիովին ընդունեմ քո տեսակետը, հանգիստ, առանց ջանք ներդրելու կարող եմ այն վերածել տաֆտալոգիայի :): պարզաբանեմ
Մարդու մարմնի ծնունդը /մարմին, որի "հոգին մարմնի որոշակի մասի` ուղեղի գործունեության արդյունքն է" / ՝ դա նրան ծնողների ուղեղի գործունեության արդյունքում ունեցած հոգեկան կապի հետևանքով սեքսուալ ակտի արդյունք է:
մի խոսքով անգամ քո տեսակետի ընդունման դեպքում բախվելու ենք "հավի ու ձվի" առաջնայնության խնդրին: իսկ դա մեր տեսակետից՝ տաֆտալոգիա է, կամ իսկզբանե լուծում չունեցող խնդիր լուծման փորձ:
ըստ այդմ էլ, ելնելով ռացիոնալիզմից, անգամ քո դեպքում, բացառել "հոգին" , դա քեզ հանգեցնելու է չափազանց սահմանափակ մոդելի, որի արդյուքում շատ շատ հարցեր կամ մնալու են անլուծելի քո համար, կամ դրանք տապոռելու ես - ինչ և արիր քո գրառման մեջ:
:)
Հետաքրքիր է, ի՞նչն եմ տապոռել :o
Այո, ես բացառում եմ հոգին` որպես առանձին սուբստանցիա: Այս մոդելը կարող ես անվանել սահմանափակ, ես դեմ չեմ, իսկ ես այն անվանում եմ պարզ, եթե կուզես պարզունակ, որովհետև այն ավելի լավ է բացատրում կյանքի ծագման հետ կապված հարցերը, քան որևէ այլ մոդել:
Իսկ ինչ վերաբերում է "հավի ու ձվի" խնդրին, ապա այն կրեացիոնիստների համար է անլուծելի, իսկ էվոլյուցիոնիստները դրա պատասխանն ունեն :P
Սպասիր հաջորդ գրառմանս, Rhayader-ին խոստացել եմ, որ կանդրադառնամ այս հարցին:
իսկ թեմայի վերնագրի մեջ նշված "եթե"-ն կարծում եմ սխալ է:
մարդը, դա հոգու և մարմինի ամբողջությունն է: մամնից դուրս հոգին, կամ հոգուց դուրս մարմինը… դա մեզ անհասանելի բաներ են, և ըստ այդմ էլ հետաքրքիր չեն:
Աստված՞՞: Ընդունում եմ որպես պոստուլատ: Սակայն դա մեզ ոչ մի առիթ չի տալիս, բաժանել, տրոհել մեր ամբողջությունը մասերի: դա հետաքրիր է հավանաբար գիտնական-մնարդաբանին, բայց ոչ մարդուն: մի բաժանեք, որ չբաժանվեք, չերկփեկվեք, բազմափեղվեք:
բաժանում են, որ տիրեն… սա հին օրենք է, այնքան հին, ինչքան գոյություն ունի Տիեզերքը: կամ ավելի հին:
նույն կրոնները: բաժանում են հոգին մարմինից, շեշտելով հոգու առավելությունը, որ հեշտ տիրեն մարդուն:
նույն կոռպոռացիաները. բաժանում են մարմինը հոգուց, շեշտելով մարմնի առավելությունը /կամֆորտ, տուն, մեքենա, կարերա, լավ սնունդ և այլն… /, որ հեշտ տիրեն մարդուն:
պահպանենք մեր ամբորջությունը,
պահպանենք մեր ազատությունը
պահպանենք Մարդ-ամբողջությանը:
ինչպես Աստված ամեն ինչ է՝ ինչ որ տիեզենքն է,
այդպես էլ Մարդը՝ ամեն ինչն է, ինչ որ մարդն է
dvgray ջան, լրիվ համամիտ եմ քո հետ: Այ հենց էս միտքն էի ման գալիս՝ Մարդ ամբողջություն: Շնորհակալ եմ:
Այո Մարդը որպես ամբողջություն՝ մարմնի ու հոգու միավորումն է: Դրանցից յուրաքանչյուրն առանձին առանձին արդեն այլ բան են, և ոչ Մարդ…
Հիմա մի բան էլ եմ ուզում ասեմ հոգի և մարմին ամբողջության մասին: Ի՞նչն է ապահովում այդ ամբողջության ի հայտ գալը ընդհանրապես: Եթե ընդունենք որ հոգին դա գիտակցությունն է, իսկ մարմինը՝ նյութը, ապա ինչը կարող է կապող օղակ հանդիսանալ այդ երկուսի միջև: Սա Հայազնի ասած 3-րդ կոմպոնենտնա… Կարծում եմ այդ կապող օղակը միտքն է: Այսինքն հոգին՝ գիտակցությունը, գեներացնում է միտք, որը համապատասխանում է իր ներքին ցանկություններին ու մղումներին, իսկ միտքն էլ իր հերթին այդ ցանկություններն ու մղումները իրականացնում է նյութի միջոցով: Այսինքն միտքը նյութեղենանում է: Շղթան կարելի է ներկայացնել այս կերպ, գիտակցությունը գեներացրեց միտք, միտքն էլ դրսևորվեց նյութի մեջ… Այսինքն ինչպես Սելավինա ասում հոգին ցանկացավ մարդ լինել և ծվնեց Երկրի վրա…
Կարծում եմ այս օրենքը գործում է նաև որջ տիեզերքի համար: Գերագույն գիտակցությունը գեներացրեց միտք, որը կոչվեց «տիեզերք» և այդ միտքը սկսեց դրսևորվել նյութի միջոցով ու ծնվեց տիեզերքը…
հ.գ. հետաքրքիրա, բացի նյութից կա՞ն էլի ինչոր այլ միջոցներ մտքի դրսևորման համար…:think
Եթե "Ես"ը չենք վերլուծում որպես ինքնագիտակցության տարր, այլ այս կոնտեքստում, ապա էսպես եմ ընկալում: Ես մի ամբողջություն եմ, որում միաձուլված է հոգիս ու մարմինս… Մարմինս զուտ կացարան չէ, այլ ամբողջություն հոգուս հետ: Օրինակ երբ հաճույք եմ ապրում կամ ինչ-որ բան եմ զգում , միայն հոգիս չի զգում այլ հոգիս զգումա ողջ մարմնովս:Դա ուրիշա, երբ հոգիս ու միտքս կարող են ճախրել ու դուրս գալ նյութականի ու աներևակայելիի սահմաններից… բայց մարմինս չլիներ, ես չէի լինի:
Magic-Mushroom
10.05.2010, 10:37
Եթե "Ես"ը չենք վերլուծում որպես ինքնագիտակցության տարր, այլ այս կոնտեքստում, ապա էսպես եմ ընկալում: Ես մի ամբողջություն եմ, որում միաձուլված է հոգիս ու մարմինս… Մարմինս զուտ կացարան չէ, այլ ամբողջություն հոգուս հետ: Օրինակ երբ հաճույք եմ ապրում կամ ինչ-որ բան եմ զգում , միայն հոգիս չի զգում այլ հոգիս զգումա ողջ մարմնովս:Դա ուրիշա, երբ հոգիս ու միտքս կարող են ճախրել ու դուրս գալ նյութականի ու աներևակայելիի սահմաններից… բայց մարմինս չլիներ, ես չէի լինի:
չավոք սրտի այդպես է:angry,բայց երբեք մի ասա երբեք,այդ ամենը եւ բոլոր զգացմունքները կառավարում է ուղեղը նեյրոմեդիատորների միջոցով,օրինակ մեր առույգությունը ապահովում է Նորադրենալինը,Սերոտոնինը ապահովում է մեր տրամադրությունը,սեռական ակտիվությունը,ախորժակը,քունը,ցավի զգացումը եւ այլն,Դոպամինը շարժում է մեր մկաները,նրանով է պայմանավորված հաճույքի զգագումը,նաեւ նա է պատասխատու շիզոֆրենիա ու պարկինսոնիզմ հիվանդությունների համար,բայց մինչեւ հիմա ապացուցված չէ որ մարդը հոգի չունի:hands
չավոք սրտի այդպես է:angry,բայց երբեք մի ասա երբեք,այդ ամենը եւ բոլոր զգացմունքները կառավարում է ուղեղը նեյրոմեդիատորների միջոցով,օրինակ մեր առույգությունը ապահովում է Նորադրենալինը,Սերոտոնինը ապահովում է մեր տրամադրությունը,սեռական ակտիվությունը,ախորժակը,քունը,ցավի զգացումը եւ այլն,Դոպամինը շարժում է մեր մկաները,նրանով է պայմանավորված հաճույքի զգագումը,նաեւ նա է պատասխատու շիզոֆրենիա ու պարկինսոնիզմ հիվանդությունների համար,բայց մինչեւ հիմա ապացուցված չէ որ մարդը հոգի չունի:hands
Մաջիք ջան գիտեմ, թե գլխուղեղի որ հատվածը ինչի համար է պատասխանատու, քո ասելով, որ լինի՝ հիշում եմ մեր հոգեֆիզիոլոգիայի դասախոսին, ով յուրաքանչյուր պրոբլեմ բացատրում է համապատասխան նեյրոնների ոչ ճիշտ աշխատանքով, բայց դա էտպես չիիիիիի.... Այդ հորմոնները ու կենտրոնները նպաստում են հոգու լիարժեքությանը…
Magic-Mushroom
10.05.2010, 11:19
Մաջիք ջան գիտեմ, թե գլխուղեղի որ հատվածը ինչի համար է պատասխանատու, քո ասելով, որ լինի՝ հիշում եմ մեր հոգեֆիզիոլոգիայի դասախոսին, ով յուրաքանչյուր պրոբլեմ բացատրում է համապատասխան նեյրոնների ոչ ճիշտ աշխատանքով, բայց դա էտպես չիիիիիի.... Այդ հորմոնները ու կենտրոնները նպաստում են հոգու լիարժեքությանը…
այո բա եսել եմ նույն բանը ասում,երեւի ինձ սխալ հասկացար;)
Պասկալ․
«Ինչ է նշանակում «ես»։ Պատուհանի մոտ մի մարդ է կանգնած ու անցորդներին է նայում․ կարո՞ղ եմ արդյոք ասել, որ նա պատուհանին մոտեցավ, որպեսզի հենց ինձ տեսնի։ Ոչ, քանի որ նա իմ մասին ի միջի այլոց է մտածում։ Դե, իսկ եթե ինչ-որ մեկին գեղեցկության համար են սիրում, կարելի՞ է արդյոք ասել, որ հենց նրան են սիրում։ Ոչ, քանի որ եթե ծաղկախտը, կենդանի թողնելով մարդուն, սպանի նրա գեղեցկությունը, այն կսպանի նաև սերը դեպի այդ մարդը։ Իսկ եթե իմ բանականությունը կամ միտքն են սիրում, այդ դեպքում կարելի՞ է ասել, որ հենց ինձ են սիրում։ Ո՛չ, որովհետև ես կարող եմ կորցնել այդ հատկությունները՝ միաժամանակ չկորցնելով ինքս ինձ։ Որտե՞ղ է այդ դեպքում ամփոփված «ես»-ը, եթե այն ոչ մարմնում է և ոչ հոգում։ Եվ ինչի՞ համար սիրել մարմինը կամ հոգին, եթե ոչ իրենց հատկությունների համար… բայց չէ՞ որ դրանք ևս չեն կազմում իմ «ես»-ը, որը առանց դրանց էլ կարող է գոյություն ունենալ։ Հնարավո՞ր է արդյոք սիրել մարդկային հոգու մեկուսացված էությունը իր հատկություններից զատ։ Անհնար է և անազնիվ կլիներ։ Հետևաբար, մենք սիրում ենք ոչ թե մարդուն, այլ նրա հատկությունները։ Եկե՛ք չքննադատենք նրան, ով պահանջում է, որ իրեն հարգեն իր աստիճանի կամ պաշտոնի համար․ չէ՞ որ մենք էլ սիրում ենք մարդուն իրեն կարճ ժամանակով տրված հատկությունների համար։»
Սա Rhayader-ին խոստացված, սակայն հիմնականում dvgray-ին հասցեգրված գրառում է:
Նախ ասեմ, որ ընդունում եմ` այս հարցի վերաբերյալ իմ ունեցած գիտելիքները ես ինքս չեմ համարում բավարար: Դեռ շատ գրքեր ու հոդվածներ պիտի կարդամ այս մասին: Բայց իմ աշխարհայացքի ձևավորման ու կայացման համար արդեն հերիքում է: Նախ` ասեմ, որ ծնվածս օրվանից մեծացել ու դաստիարակվել եմ (ավելի ճիշտ` փորձել են դաստիարակել) որպես հավատացյալ քրիստոնյա, բայց արդյունքում ստացվեց ճիշտ հակառակը: Միգուցե հենց քրիստոնեական հավատքին իմ ունեցած ծանոթության շնորհիվ է հենց, որ դարձել եմ աթեիստ: Անցնենք բուն գործին.
Որոշեցի 2 մասից բաղկացած սլայդ շոուի նման մի բան պատրաստել` օգտագործելով իմ ունեցած նկարներից մի քանիսը: Ասեմ, որ ունեցած նկարներիս մեծ մասը չափազանց դաժան ձևով վիրավորում են քրիստոնեությունը, և ճիշտ համարեցի դրանք չտեղադրել այստեղ:
Եվ այսպես.
1. Աստված և գիտությունը. Շատերը այն կարծիքին են, որ աստծո գաղափարը չի հակասում գիտությանը և նրա նվաճումներին: Ըստ էության, հավատացյալներին շատ դժվար, իսկ հաճախ` անհնար է հակառակն է ապացուցել: Իմ կարծիքով, դրա հիմնական պատճառն այն է, որ չկան աստծո չգոյության ուղիղ ապացույցներ: Սակայն դրա փոխարեն կան աստծո գոյության անհրաժեշտությունը հերքող փաստեր: Այս միտքը կարելի է համարել “Օքքամի ածելու (Бритва Оккама)” օրինակ, ըստ որի` կարիք չկա բարդ բացատրություններ փնտրել այնտեղ, որտեղ պարզ բացատրությունն էլ բավարար է: Ու չնայած Օքքամն իր օրենքը հնարել էր աստծո գոյությունն ապացուցելու համար, բայց ճակատագրի հեգնանքով այն հաջողությամբ օգտագործվում է հակառակն ապացուցելու համար: Բնական է, քանի որ Օքքամն ապրել է 14-րդ դարի սկզբին, նա ծանոթ չի եղել էվոլյուցիայի տեսությանը: Երբ Նապոլեոնը Արեգակնային համակարգի ծագման մասին առաջին տեսության հեղինակ, ֆիզիկոս և մաթեմատիկոս Լապլասին հարցնում է, թե ինչու վերջինս իր աշխատության մեջ չի հիշատակում աստծո անունը, նա պատասխանում է, որ դրա կարիքը չի զգացել: Եվ, իրոք, էվոլյուցիայի տեսությունը, որն անհամեմատ պարզ է, քան ցանկացած այլ տեսություն, հրաշալի կերպով բացատրում է կյանքի ծագման հետ կապված հարցերը: Ոմանք կառարկեն, թե շատ գիտնականներ հավատացել և հավատում են աստծուն, սակայն նրանց աստվածը միանգամայն ուրիշ հասկացություն է, որը ոչ մի կապ չունի կրոնական աստվածների հետ: Ահա թե ինչ է գրում Այնշտայնը. “Ես չեմ փորձում աստծուն պատկերացնել որպես անձ. ինձ հերիք է աշխարհի ապշեցուցիչ կառուցվածքը այնքանով, որքանով մեր ոչ կատարյալ զգայարանները կարող են ընկալել այն”: “Ես երբեք բնությանը չեմ վերագրել որևէ նպատակ, կանխամտածված միտում կամ ինչ-որ այլ բան, որին կարելի է տալ անթրոպոմորֆ բացատրություն: Բնությունը վեհ շինություն է, որին մենք ամբողջությամբ չենք կարող հասնել, և որը մտածող մարդու հոգում առաջացնում է համեստ հնազանդության զգացում: Այս իսկապես վեհ զգացումը միստիցիզմի հետ ոչ մի կապ չունի: Անձնականացված աստծո գաղափարն ինձ երբեք հարազատ չի եղել և ինձ բավական միամիտ է թվում”:
Մի խոսքով, ավելորդ եմ համարում համանման մտքերի մեջբերումները, քանի որ, կրկնվեմ, ցավոք սրտի մասնագիտությամբ գիտնական չեմ ու չեմ տիրապետում այն ողջ ինֆորմացիային, որին կցանկանայի տիրապետել: Ուղղակի կխնդրեի մի քիչ մտածել ներքևում տեղադրված նկարների մասին.
http://i.piccy.info/i5/85/14/91485/05012008.gif
http://i.piccy.info/i5/04/15/91504/atheism_motivational_poster_27.jpg
http://i.piccy.info/i5/34/15/91534/atheism_motivational_poster_40.jpg
http://i.piccy.info/i5/39/15/91539/creationism.jpg
http://i.piccy.info/i5/50/15/91550/atheism_motivational_poster_3010.jpg
http://i.piccy.info/i5/52/15/91552/motivator3917766.jpg
2. Աստված և բարոյականությունը. այս թեմայի շուրջ կարելի է անվերջ բանավիճել, բայց այդպես էլ չգալ ընդհանուր հայտարարի: Ամեն դեպքում բերեմ մի քանի օրինակ նրանց համար, ովքեր Աստվածաշունչը համարում են բարոյականության բացարձակ օրենքների ժողովածու.
Նրանք, ովքեր կարդացել են, Ծննդոց գրքի 18-19-րդ գլուխները, անպայման ծանոթ կլինեն Սոդոմի և Գոմորի կործանման և աստծո ընտրյալների` Ղովտի և նրա ընտանիքի “փրկության” առասպելին: Այսպես, երբ աստված պատրաստվում էր կործանել Սոդոմը, նա երկու հրեշտակ ուղարկեց Ղովտի տուն, որպեսզի նրան զգուշացնեն վտանգի մասին: Այդ ժամանակ մարդկանց ամբոխը ներխուժեց Ղովտի տան մերձակա տարածք և պահանջեց նրանից, որ այդ մարդկանց հանձնի իրենց` “իմանալու” համար: Բայց Ղովտը հրաժարվեց դա անել` փոխարենն առաջարկելով իրա աղջիկներին: Այս անգամ պատմությունը “բարի ավարտ” ունեցավ, և հրեշտակները կուրացրին ամբոխին: Դրա փոխարեն աստված Ղովտի կնոջը աղե սյունի վերածեց, երբ վերջինս չդիմացավ քաղաքի կործանումը տեսնելու գայթակղությանը և, հակառակ հրամանի, քաղաքից փախչելուց ետ նայեց: Այնուհետև Ղովտի աղջիկները քարանձավում հարբեցրին իրենց հորը, հերթով “իմացան” նրան և հղիացան նրանից: Եթե այս ընտանիքը Սոդոմում ամենաբարոյականն էր, ապա ինչ կարելի է ասել…
Սրան շատ նման պատմություն կա նաև Դատավորաց Գրքի 19-րդ գլխում, երբ ղևտացին իր հարճին է տալիս ամբոխին` “իմանալու” համար, և երբ վերջինս մահամերձ պառկած էր նրա դռան մոտ, վերջինս սառնասրտորեն նրան հրամայեց վեր կենալ և գնալ իր հետ: Իսկ Աբրահամի և Իսահակի, ինչպես նաև Աբրահամի և նրա կնոջ` Սառայի եգիպտոսյան արկածների մասին կարող եք ինքներդ կարդալ:
Հուսով եմ, տեղյակ եք նաև աղոթքների անօգուտ լինելու փաստին: Եթե ոչ` ասեմ, որ մի քանի տարի առաջ ԱՄՆ-ում անցկացվեց մի հետաքրքիր ուսումնասիրություն (գիտափորձ անվանել չեմ կարող): Բուժ. Հիմնարկներից մեկի հիվանդներին գիտնականները բաժանեցին երկու խմբի: Այդ խմբերից մեկի համար պետք է աղոթեին Միսսուրիի, Մասաչուսեթսի ու Մինեսոտայի մի քանի եկեղեցիների այցելու-հավատացյալները (իսկ ամերիկացիներն ամբողջ աշխարհում հայտնի են որպես ամենամոլեռանդ քրիստոնյա հավատացյալներ), իսկ մյուս խմբի համար` ոչ: Ընդ որում` խմբերը չգիտեին դրա մասին, պարզապես հավատացյալներին տրվել էր նպատակային խմբի անդամների անուններն ու նկարները, ինչպես նաև որոշ այլ ինֆորմացիա: Որոշ ժամանակ անց պարզ դարձավ արդյունքը` 0 – ոչ մի տարբերություն չնկատվեց նրանց վիճակների միջև: Հետևություններն արեք ինքներդ:
Մի բան ևս` լիբերալ թեիզմ: Սա ընդհանրապես ծիծաղելի բան է: Սրա արգասիքն է այն, որ գերմանացի ֆեմինիստուհիները վերջերս պահանջում էին վերահրատարակել այն` նախապես հեռացնելով կնատյաց տողերը (որոնք, ի դեպ, այնքան էլ քիչ չեն, հատկապես Առ Կորնթացիս գրքում), էլ չեմ խոսում մահապատժի մասին, որը, ըստ Աստվածաշնչի, պետք է կիրառվի այնպիսի հասարակ բաների դեպքում, ինչպիսին, օրինակ, շաբաթ օրն աշխատելն է…
Մի խոսքով` հրավիրում եմ ձեր ուշադրությունը հետևյալ նկարների վրա.
http://i.piccy.info/i5/63/15/91563/atheism.gif
http://i.piccy.info/i5/72/15/91572/atheism_motivational_poster_33.jpg
http://i.piccy.info/i5/76/15/91576/atheism_motivational_poster_361.jpg
http://i.piccy.info/i5/80/15/91580/have-faith-in-god-motivational-poster.jpg
http://i.piccy.info/i5/88/15/91588/n579307211_608281_6645.jpg
http://i.piccy.info/i5/15/16/91615/atheism_motivational_poster_34.jpg
http://i.piccy.info/i5/96/15/91596/atheism_motivational_poster_30.jpg
http://i.piccy.info/i5/97/15/91597/Atheist_Motivational_Poster_-_Women_in_The_Bible.jpg
http://i.piccy.info/i5/02/16/91602/The-islam-game-atheism-1764717-287-304.gif
Եթե այսքանից հետո դուք հավատում եք աստծո գոյությանը, ապա Աստված ձեզ հետ…
Rhayader
10.05.2010, 21:35
Հասկանում եմ քո տեսանկյունը, Gardmanian: Քո վերաբերմունքը կրոնի նկատմամբ՝ նույնպես: Բայց դու իմ գրածներն ուշադի՞ր ես կարդացել: Նայե՞լ ես իմ դրած հոդվածը:
Մարդկանց մեծ մասն ասելով, որ հավատում է աստծուն, իրականում հավատում է Սուպերմենի:
Իսկ աստվածների մասին այդ էժանագին պատկերացումների վրայով անցնելուց հետո կարող ես բավականին հետաքրքիր բաներ տեսնել)))
Խոստանում եմ շարունակել թեման, պարզապես գործից նոր եմ եկել ու շատ հոգնած եմ:
Magic-Mushroom
10.05.2010, 21:44
Հասկանում եմ քո տեսանկյունը, Gardmanian: Քո վերաբերմունքը կրոնի նկատմամբ՝ նույնպես: Բայց դու իմ գրածներն ուշադի՞ր ես կարդացել: Նայե՞լ ես իմ դրած հոդվածը:
Մարդկանց մեծ մասն ասելով, որ հավատում է աստծուն, իրականում հավատում է Սուպերմենի:
Իսկ աստվածների մասին այդ էժանագին պատկերացումների վրայով անցնելուց հետո կարող ես բավականին հետաքրքիր բաներ տեսնել)))
Խոստանում եմ շարունակել թեման, պարզապես գործից նոր եմ եկել ու շատ հոգնած եմ:
Rhayader ջան ես միշտ իմացել եմ,որ դու խելացի հրաշք էս,ես քեզ հետ լիովին համաձայն եմ,կրոնը դա օփիում է ժողովուրդի համար,այն միշտ խոչընդոտել է գիտության զարգացմանը,Հայոց մեծ Եղեռն էլ կրոնի քողի տակ թաքցրած արեցին,նույն Խոջալուն վկա:angry,բայց շատ եմ հարգում հավատացիալններին,Եսը մեր մարմնի մեջ է եւ նյութական է:
Հասկանում եմ քո տեսանկյունը, Gardmanian: Քո վերաբերմունքը կրոնի նկատմամբ՝ նույնպես: Բայց դու իմ գրածներն ուշադի՞ր ես կարդացել: Նայե՞լ ես իմ դրած հոդվածը:
Մարդկանց մեծ մասն ասելով, որ հավատում է աստծուն, իրականում հավատում է Սուպերմենի:
Իսկ աստվածների մասին այդ էժանագին պատկերացումների վրայով անցնելուց հետո կարող ես բավականին հետաքրքիր բաներ տեսնել)))
Խոստանում եմ շարունակել թեման, պարզապես գործից նոր եմ եկել ու շատ հոգնած եմ:
Կսպասեմ անհամբեր :)
My World My Space
10.05.2010, 22:42
Էլի թեմայից շեղվեցիք.....բայց պիտի ասեմ
1. Աստված սուպերմեն չի, այլ ամենահասարակ մարդկային խիղճն ա, եթե որոշների համար սուպերմեն ա, էդ արդեն իրանց խնդիրն ա
2 "Եթե նույնիսկ աստվածներն իրոք գոյություն չունեն, նրանց պետք էր հնարել մարդուն Մարդ պահելու համար" © Էպիկուր
3. .............. էլ չեմ ասում, ֆսյո, խնդրում եմ թեմայից մի շեղվեք, դրա համար հատուկ թեմաներ կան.....
2 "Եթե նույնիսկ աստվածներն իրոք գոյություն չունեն, նրանց պետք էր հնարել մարդուն Մարդ պահելու համար" © Էպիկուր
Բայց դա Վոլտերը չէ՞ր ասել:oy
Բայց դա Վոլտերը չէ՞ր ասել:oy
Ես էլ էդպես գիտեի: Բայց առանց դրա էլ Էպիկուրն առաջարկել է հետևյալ հետաքրքիր հարցադրումը.
Արդյո՞ք աստված ցանկանում է կանխել չարը /հաղթել չարին/, բայց չի կարողանում. այդ դեպքում նա ամենակարող չէ:
Արդյո՞ք նա կարող է անել դա, բայց չի ցանկանում. այդ դեպքում նա չարակամ է:
Արդյո՞ք նա և' ցանկանում է, և' կարող է անել դա. այդ դեպքում որտեղի՞ց է ի հայտ գալիս չարը:
Արդյո՞ք նա ո'չ ցանկանում է և ո'չ էլ կարող է անել դա. այդ դեպքում ինչու՞ նրան անվանենք աստված: :think
Ես էլ էդպես գիտեի: Բայց առանց դրա էլ Էպիկուրն առաջարկել է հետևյալ հետաքրքիր հարցադրումը.
Արդյո՞ք աստված ցանկանում է կանխել չարը /հաղթել չարին/, բայց չի կարողանում. այդ դեպքում նա ամենակարող չէ:
Արդյո՞ք նա կարող է անել դա, բայց չի ցանկանում. այդ դեպքում նա չարակամ է:
Արդյո՞ք նա և' ցանկանում է, և' կարող է անել դա. այդ դեպքում որտեղի՞ց է ի հայտ գալիս չարը:
Արդյո՞ք նա ո'չ ցանկանում է և ո'չ էլ կարող է անել դա. այդ դեպքում ինչու՞ նրան անվանենք աստված: :think
Բայցց դա էդ մտքի հետ ի՞նչ կապ ուներ:oy
Այո Մարդը որպես ամբողջություն՝ մարմնի ու հոգու միավորումն է: Դրանցից յուրաքանչյուրն առանձին առանձին արդեն այլ բան են, և ոչ Մարդ…
Համամիտ եմ Տիգ ջան:
Հիմա մի բան էլ եմ ուզում ասեմ հոգի և մարմին ամբողջության մասին: Ի՞նչն է ապահովում այդ ամբողջության ի հայտ գալը ընդհանրապես: Եթե ընդունենք որ հոգին դա գիտակցությունն է, իսկ մարմինը՝ նյութը, ապա ինչը կարող է կապող օղակ հանդիսանալ այդ երկուսի միջև:
Ցանկությունը: եթե զննենք մարմինը, կտեսնենք, որ դա բաղկացած է ինչպես կոպիտ տարրերից այնպես էլ նուրբ, կոպիտը բոլորս գիտենք, մի քիչ էլ նուրբը գիտենք, բայց դա հասկանալու համար հարկավոր է գիտելիք, որը կարող է փաստել դա: Օրինակ՛ մարմինը ունի զգայրաններ, որոնք պահանջում են, որ իրենց բավարարեն, (քիթ, բերան, աչք, ականջ, ձեռքեր) նաև հինգ նուրբ՛ (հոտառություն, համ, տեսողություն, լսողություն, շոշափելիք), սրանք գործող և գործողության առարկաներն են, որոնք գործում են երբ նրանց գործի են դնում, երբ գործի դնողը քնած է, նրանք էլ են քնած, հարց, կարող՞ են դրանք գործել երբ մարմինը կորցրել է գիտակցությունը, ոչ մի քիմիական բաղադրամաս չի պակասել մարմնից...
Զգայարանները գործում են երբ նրանք հանդիպում են նրանց հրապուրող առարկաների, բայց նրանցից վերև կանգնած է միտքը, որը ընտրում է բավարարե՞լ տվյալ զգայարանը թե ոչ: Մտքից բարձր դա բանականությունն է, որը ընտրում է, որը կարող է օգտակար լինել, որը ոչ, ավելի բարձր դա ապրող էակն է, Ես-ը, Հոգին կամ գիտակցությունը, որը Անձն է և Նա է, որ կատարում է բոլոր որոշումները և վերջնական ցանկացողն է:
Սա Հայազնի ասած 3-րդ կոմպոնենտնա… Կարծում եմ այդ կապող օղակը միտքն է: Այսինքն հոգին՝ գիտակցությունը, գեներացնում է միտք, որը համապատասխանում է իր ներքին ցանկություններին ու մղումներին, իսկ միտքն էլ իր հերթին այդ ցանկություններն ու մղումները իրականացնում է նյութի միջոցով: Այսինքն միտքը նյութեղենանում է: Շղթան կարելի է ներկայացնել այս կերպ, գիտակցությունը գեներացրեց միտք, միտքն էլ դրսևորվեց նյութի մեջ… Այսինքն ինչպես Սելավինա ասում հոգին ցանկացավ մարդ լինել և ծվնեց Երկրի վրա…
Կապող օղակը իրականում Ցանկությունն է, որը բխում է էակից: Համամիտ եմ քո հետ, քո նշած ««միտքը»» ավելի շատ ցանկության է նման քան մտքի...(միտք, որպես ցանկություն և միտք որպես զգայարան)
հ.գ. հետաքրքիրա, բացի նյութից կա՞ն էլի ինչոր այլ միջոցներ մտքի դրսևորման համար…
Հոգևոր ինքնաիրականացումը, որը դրսևորում է վերանցական միտքը, սամադհին... Գործողությունը և դրա արդյունքը...
Ըստ այուր վեդայի, բացի մարդու կոպիտ մարմինը կա նաև նրա նուրբ մարմինը, որը բաղկացած է՛ մտքից, բանականությունից և կեղծ ես-ից, որի մեջ կուտակվում է մարդու կյանքում բոլոր կատարած գործողությունների լավ և վատ արդյունքը ինֆորմատիկ ձևով, նաև նրա բոլոր հոգեկան ապրումները... Ներկա մարմինը լքելուց հետո Հոգին իր նուրբ մարմնով տեղափոխվում է մի նոր մոր արգանդ սերմի միջոցով, իր հետ տանելով իր անցյալում կուտակած ««պաշարները»»
ըստ որի նա ստանում է մարմին՛ հարուստի, աղքատի, հիվանդի, ««լավ տղայի»» հավատացյալի, անհավատի, բարի, չարի, հոգեկանի և այլի...
Լավ, քանի որ թեմայից շեղվում ենք, թույլ տվեք մի քիչ փիլիսոփայեմ` ներկայացնելով կարծիքս:
Նախ ասեմ, որ մարդու զգայարանների աշխատանքը կապված է բացառապես ուղեղի աշխատանքի հետ, ինչպես և բոլոր մնացած կենդանիներինը, և երբ մարդը քնած է, դրանք «stand by» ռեժիմում են, բայց` ոչ անջատված: Եթե ականջիդ տակ բարձր ձայն հանեն, կամ բերանիդ մեջ դառը բան գցեն, կամ էլ տակդ ոզնի դնեն, դու չես շարունակի քնած մնալ: Բացի այդ, ինչ վերաբերվում է գիտակցության և զգայարանների կապին, ապա նշեմ, որ շատ մարդիկ, որոնք գտնվել են կոմայի մեջ, ուշքի գալուց հետո պատմել են, որ լսել են իրենց անկողնու մոտ խոսակցությունները, իսկ ոմանք էլ` ընդհանրապես ոչինչ չեն զգացել: Հետևաբար, զգայարանների աշխատանքը կապված է օրգանիզմի, մասնավորապես ուղեղի աշխատանքի հետ:
Երկրորդ` շատերն առանձնացնում են աստված և կրոն հասկացությունները, այնինչ դա գրեթե նույնն է, ինչ առանձնացնենք մոնիտորը պրոցեսորից. չէ՞ որ մոնիտորն է «ցույց տալիս» այն, ինչ կատարվում է պրոցեսորում: Նույն կերպ էլ կրոններն են մեկնաբանում իրենց աստվածների կամքը, պատգամները, քիչ թե շատ բացահայտում նրա էությունը: Չեմ հասկանում նրանց, ովքեր հավատում են դեիսական աստծուն, ով բավարարվել է միայն տիեզերքը ստեղծելով և թքած ունի մարդկանց վրա, ու հիմա տիեզերքի ինչ-որ անկյունում /կամ դրա սահմաններից դուրս/ զբաղված է այլ գործերով կամ ընդհանրապես ոչնչով զբաղված չէ:
Անցնեմ հոգուն ու մարմնին: Եթե դուք արհամարհում եք բոլոր կրոնները, ապա ինչպե՞ս կբացատրեք հոգու գոյությունը: Եթե աստված գոյություն ունի, արդյո՞ք նրա համար ընդունելի է այն փաստը, որ և' իր ամբողջ կյանքն արդար ապրած մարդը, և' բռնաբարող-մարդասպանը ունենան «հավասար» հոգիներ, որոնք նրանց մահվանից հետո կունենան հավասար իրավունքներ: Այս դեպքում, իհարկե, կարող եք տալ ակնհայտ պատասխաններ, բայց մարդկանց մեծ մասը չի պատկանում ո'չ առաջին, ո'չ երկրորդ կատեգորիային, նրանք իրենց կյանքի ընթացքում կատարում են և' լավ, և' վատ արարքներ: Ինչպե՞ս իմանալ, թե վարքի և հավատքի ինչպիսի դրսևորումներ են պետք նրան գոհացնելու համար: Անխուսափելիորեն հանգում ենք կրոնի անհրաժեշտության խնդրին:
Վերջում թույլ տվեք մեջբերել անգլիացի մաթեմատիկոս, փիլիսոփա Բերտրան Ռասսելի խոսքերը.
«Կարծում եմ, որ երբ ես մահանամ, ես կփտեմ, և իմ «ես»-ից ոչինչ չի մնա: Ես արդեն երիտասարդ չեմ և սիրում եմ կյանքը: Բայց ես իմ ինքնասիրությունից ցածր եմ համարում մահվան մտքից սարսռալը: Երջանկությունը չի դադարում երջանկություն լինելուց, եթե այն անցողիկ է, իսկ մտքերն ու սերը չեն արժեզրկվում իրենց արագահոսության պատճառով: Բազմաթիվ մարդիկ բեմի վրա հաջողությամբ են մնացել, այդպիսի պարծանքը պետք է մեզ սովորեցնի տեսնել մարդու իրական տեղն աշխարհում: Նույնիսկ եթե քամին, որը ներխուժում է գիտության բացած պատուհաններով, ստիպում է մեզ` ավանդական «հուսադրող» առասպելների հարմարավետ ջերմությանը սովոր մարդկանց, դողալ, ապա, վերջիվերջո, թարմ օդը առույգություն և ուժ է հաղորդում, իսկ մեր առջև բացվող հսկայական տարածությունները սեփական անկրկնելի հրաշագեղությամբ»:
Լավ, քանի որ թեմայից շեղվում ենք, թույլ տվեք մի քիչ փիլիսոփայեմ` ներկայացնելով կարծիքս:
Gardmanian ջան հարգում եմ կարծիքդ: Բայց… ինչպես արդեն նշվելա, հարցը միանշանակ պատասխան չունի և բանավեճը ձգվումա մարդու ի հայտ գալու օրվանից ու դեռ ձգվելույա;)
Ինչևէ փորձեմ հակադրվել:
Նախ ասեմ, որ մարդու զգայարանների աշխատանքը կապված է բացառապես ուղեղի աշխատանքի հետ, ինչպես և բոլոր մնացած կենդանիներինը, և երբ մարդը քնած է, դրանք «stand by» ռեժիմում են, բայց` ոչ անջատված: Եթե ականջիդ տակ բարձր ձայն հանեն, կամ բերանիդ մեջ դառը բան գցեն, կամ էլ տակդ ոզնի դնեն, դու չես շարունակի քնած մնալ: Բացի այդ, ինչ վերաբերվում է գիտակցության և զգայարանների կապին, ապա նշեմ, որ շատ մարդիկ, որոնք գտնվել են կոմայի մեջ, ուշքի գալուց հետո պատմել են, որ լսել են իրենց անկողնու մոտ խոսակցությունները, իսկ ոմանք էլ` ընդհանրապես ոչինչ չեն զգացել: Հետևաբար, զգայարանների աշխատանքը կապված է օրգանիզմի, մասնավորապես ուղեղի աշխատանքի հետ:
Նախ այն զգայարանների աշխատանքն է կապված ուղեղի աշխատանքի հետ, որոնք որ ուսումնասիրված են… Կարծում եմ մարդկությունը դեռ բացահայտելու է Մարդու այլ «գերբնական» զգայարաններ:
Հետո ոչ բոլոր կոմայի մեջ գտնվողներն են պատմել որ լսել են… կարծում եմ կոմայի մեջ գտնվելու աստիճաններն էլ կարող են տարբեր լինել, քանի որ շատ շատերն էլ այլ բաներ են պատմել արթնանալուց հետո…
Երկրորդ` շատերն առանձնացնում են աստված և կրոն հասկացությունները, այնինչ դա գրեթե նույնն է, ինչ առանձնացնենք մոնիտորը պրոցեսորից. չէ՞ որ մոնիտորն է «ցույց տալիս» այն, ինչ կատարվում է պրոցեսորում: Նույն կերպ էլ կրոններն են մեկնաբանում իրենց աստվածների կամքը, պատգամները, քիչ թե շատ բացահայտում նրա էությունը: Չեմ հասկանում նրանց, ովքեր հավատում են դեիսական աստծուն, ով բավարարվել է միայն տիեզերքը ստեղծելով և թքած ունի մարդկանց վրա, ու հիմա տիեզերքի ինչ-որ անկյունում /կամ դրա սահմաններից դուրս/ զբաղված է այլ գործերով կամ ընդհանրապես ոչնչով զբաղված չէ:
Երկրորդ՝ կրոնը Արարչից միանշանակ կարելիա առանձնացնել, քանի որ շատերը նայում են մոնիտորին ու բան չեն հասկանում, այլ նրանց ոմն մեկը բացատրումա, թե այ էս բանը որ տեսար մոնիտորի վրա, դա համապատասխանումա պրոցեսորում տեղի ունեցող այսինչ երևույթին…
Մարդը՝ էյությամբ ծույլ արարածա ու շատերին «ձեռա տալիս», որ իրանց ինչոր մեկը բացատրի ու մեկնաբանի, ոչ թե իրանք ինքնուրույն մտածեն ու հասկանան…
Անցնեմ հոգուն ու մարմնին: Եթե դուք արհամարհում եք բոլոր կրոնները, ապա ինչպե՞ս կբացատրեք հոգու գոյությունը:
Իսկ ինչա, որևէ կրոն մինչ օրս ինչոր հասկանալի ձևով բացատրե՞լա հոգու գոյությունը: Կրոնները չեն բացատրում հոգու գոյությունը, այլ ուղղակի փաստում են: Իսկ իմ կարծիքով միակ բացատրությունը դա հենց մեր գոյություննա: «Մեր» ասելով ինկատի ունեմ մարդկանց…
Եթե աստված գոյություն ունի, արդյո՞ք նրա համար ընդունելի է այն փաստը, որ և' իր ամբողջ կյանքն արդար ապրած մարդը, և' բռնաբարող-մարդասպանը ունենան «հավասար» հոգիներ, որոնք նրանց մահվանից հետո կունենան հավասար իրավունքներ: Այս դեպքում, իհարկե, կարող եք տալ ակնհայտ պատասխաններ, բայց մարդկանց մեծ մասը չի պատկանում ո'չ առաջին, ո'չ երկրորդ կատեգորիային, նրանք իրենց կյանքի ընթացքում կատարում են և' լավ, և' վատ արարքներ: Ինչպե՞ս իմանալ, թե վարքի և հավատքի ինչպիսի դրսևորումներ են պետք նրան գոհացնելու համար: Անխուսափելիորեն հանգում ենք կրոնի անհրաժեշտության խնդրին:
Աստծո գոյությունը դնենք մի կողմ: Եթե նա գոյություն էլ ունի, ապա նա էլ բանու գործ չունի պիտի նստի ու որոշի, թե ով ինչիյա առժա՞նի: Չեմ կարծում որ դա նրա պարդականություննա: Մենք բոլորս ունենք «հավասար» հոգիներ, որովհետև նույն տեղից ենք սկսվում: Իսկ թե հետագայում ուր կհասնենք, դա արդեն որոշվումա տիեզերքում հստակ գործող օրենքներով, ազդեցություն - հակազդեցություն: Նորից եմ կրկնում մի կյանքի կտրվածքով մենք դա չենք տեսնում: Իսկ քանի որ կյանք ասվածը հոգնակի երևույթա, ապա ամեն ինչ ընկնումա իր տեղը: Իսկ մեր կյանքերը չհիշելու պատճառներից մեկը ես արդեն նշել եմ: Եվ հետո, պետք չի որևէ բան անել Աստծուն գոհացնելու համար: Միևնույնա դա կեղծ կլինի: Պետքա անել այն ինչ դու ես ուզում, քեզ գոհացնելու համար, բայց հստակ գիտակցելով, որ դրան համարծեք պատասխան հաստատ ստանալու ես…
Այնպես որ կրոնի անհրաժեշտության խնդրին հանգում են միայն այն մարդիկ, որքեր ալարում են ինքնությույն բացահայտել տիեզերքը…
Վերջում թույլ տվեք մեջբերել անգլիացի մաթեմատիկոս, փիլիսոփա Բերտրան Ռասսելի խոսքերը.
«Կարծում եմ, որ երբ ես մահանամ, ես կփտեմ, և իմ «ես»-ից ոչինչ չի մնա: Ես արդեն երիտասարդ չեմ և սիրում եմ կյանքը: Բայց ես իմ ինքնասիրությունից ցածր եմ համարում մահվան մտքից սարսռալը: Երջանկությունը չի դադարում երջանկություն լինելուց, եթե այն անցողիկ է, իսկ մտքերն ու սերը չեն արժեզրկվում իրենց արագահոսության պատճառով: Բազմաթիվ մարդիկ բեմի վրա հաջողությամբ են մնացել, այդպիսի պարծանքը պետք է մեզ սովորեցնի տեսնել մարդու իրական տեղն աշխարհում: Նույնիսկ եթե քամին, որը ներխուժում է գիտության բացած պատուհաններով, ստիպում է մեզ` ավանդական «հուսադրող» առասպելների հարմարավետ ջերմությանը սովոր մարդկանց, դողալ, ապա, վերջիվերջո, թարմ օդը առույգություն և ուժ է հաղորդում, իսկ մեր առջև բացվող հսկայական տարածությունները սեփական անկրկնելի հրաշագեղությամբ»:
Իսկ Ռասսելի խոսքերը իրոք որ հանճարեղ են…;)
Gardmanian ջան հարգում եմ կարծիքդ: Բայց… ինչպես արդեն նշվելա, հարցը միանշանակ պատասխան չունի և բանավեճը ձգվումա մարդու ի հայտ գալու օրվանից ու դեռ ձգվելույա;)
Այդ հարցում, իհարկե, համաձայն եմ: Դրա ապացույցներից մեկն այն է, որ մնացած գրածներիդ հետ համաձայն չեմ :)
boooooooom
11.05.2010, 20:29
Կրոնը ստեղծված է մարդկանց որոշակի զանգվածների մտածելակերպը ստանդարտացնելու, նրանց ղեկավարելու և որոշակի ուղղությամբ տանելու համար /ցանկացած կրոն/: Քանի դեռ չկան որոշ հարցերի հստակ պատասխաններ, մարդիկ ովքեր չեն կարողանւմ ապրել ունենալով բազմաթիվ հարցականներ գլխի մեջ, գտնւմ են պատասխանները կրոնի մեջ և ապրում են համեմատաբար ավելի հանգիստ:
boooooooom
11.05.2010, 20:50
Երկրորդ՝ կրոնը Արարչից միանշանակ կարելիա առանձնացնել, քանի որ շատերը նայում են մոնիտորին ու բան չեն հասկանում, այլ նրանց ոմն մեկը բացատրումա, թե այ էս բանը որ տեսար մոնիտորի վրա, դա համապատասխանումա պրոցեսորում տեղի ունեցող այսինչ երևույթին…
…;)
կրոն, Արարիչ մոնիտոր, պրոցեսոր- որոշակի նպատակների հասնելու համար մարդու կողմից ստեղծված "միջոցներ"
Gardmanian-ի խոսքերից
Երկրորդ` շատերն առանձնացնում են աստված և կրոն հասկացությունները, այնինչ դա գրեթե նույնն է, ինչ առանձնացնենք մոնիտորը պրոցեսորից. չէ՞ որ մոնիտորն է «ցույց տալիս» այն, ինչ կատարվում է պրոցեսորում: Նույն կերպ էլ կրոններն են մեկնաբանում իրենց աստվածների կամքը, պատգամները, քիչ թե շատ բացահայտում նրա էությունը:
Չեի ասի, որ աստված և կրոն հասկացությունները նույնն են, որովհետև կրոնը հնարավոր է ստեղծել, աղավաղել, վերափոխել ինչպես, որ մարդուն հարմար է, որը հենց այդպես էլ արել են… Աստծուն ներկայացնում են ինչպես իրենք կամենում են, կրոնը ներկայացնում են ինչպես կամենում են, որի արդյունքը պարզ երևում է... Աստված՞ ո՞վ է, ին՞չ է, որտեղ՞ է, ոչ ոք ոչինիչ չգիտի Նրա մասին, միյայն, որ Նա Աստված է և Նրան հնարավոր չե տեսնել, իմանալ Նրա մասին կոնկրետ ինչ որ բան...
Առանց կրոնի էլ է հնարավոր ճանաչել Աստծուն, դա յոգայի պրոցեսն է, որը ավելի լուրջ է քան կրոնական ձևականությունները և ֆանատիզմը...
Անցնեմ հոգուն ու մարմնին: Եթե դուք արհամարհում եք բոլոր կրոնները, ապա ինչպե՞ս կբացատրեք հոգու գոյությունը:
Եթե խոսքը իմ մասին է, ապա ես ոչ թե արհամարում են կրոնները, այլ չեմ ընդունում դրանք, որովհետև լաաավ աղավաղել են... ինչ վերաբերվում է հոգու գոյությանը հենց կակռազ ոչ մի կրոն հոգու մասին հստակ ոչինչ չի ասում, թե ին՞չ է դա և այլը... բայց հոգու մասին հստակ գիտելիք է տալիս յոգան և Վեդյան փիլիսոփայությոունը, որը գտնում եմ ավելի խելի մոտ է և տրամաբանական է և կարևորը, որ կապ չունի ոչ մի կրոնի հետ...
Եթե աստված գոյություն ունի, արդյո՞ք նրա համար ընդունելի է այն փաստը, որ և' իր ամբողջ կյանքն արդար ապրած մարդը, և' բռնաբարող-մարդասպանը ունենան «հավասար» հոգիներ, որոնք նրանց մահվանից հետո կունենան հավասար իրավունքներ:
Այս թեմայի հետ կապ չունի, կարելի է տեղափոխվել կրոնի բաժին...