«Ես»-ը կա՞, թե՞ ձևավորվում է [Պահոց]

Ջուզեպե Բալզամո

09.02.2010, 12:08

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։

Անկասկա՛ծ, հենց սկզբից կա… կա ու ժամանակի ընթացքում ձևավորվում էլ է: :)
Ես հիմա փորձում եմ պատկերացնել իմ "ես"-ի աճն ու չափսերից ահաբեկվում եմ: "Ես"-իս մեջ տղաս է, կինս, ծնողներս, քույր-փեսաներս իրենց երեխեքով, հարազատ բարեկամներս, հարևաններս, համաքաղաքացիներս, համերկրացիներս (նաև չնտրված վերնախավ), Դարակումբցիներս ու գլխովս անցած շատ բաներ, եղած երկրներ ու հանդիպած մարդիկ… ու ես :o
էս սաղ "ես" եմ, "ես երգը իմ մասին ա…" ;)

ministr

09.02.2010, 12:37

Նման մի թեմա կար.. բնավորության փոփոխության մասին:
ԵՍ-ի մի մասը կա ծնվելուց արդեն` հիմնված գենետիկ կոդի առանձնահատկությունների վրա, իսկ մնացածը զարգանում է կյանքի ընթացքում:

Արիացի

09.02.2010, 14:34

Իմ համոզմամբ, մարդու հոգեկան աշխարհի, նրա մտավոր ընդունակությունների ու բնավորության վրա նրա ապրած կյանքը ավելի մեծ ազդեցություն է թողնում, քան ժառանգաբար ի ծնե ձեռքբերված ինֆորմացիան: Այսինքն՝ ինչպիսին էլ լինի մարդու ի ծնե տրված ԵՍ-ը, նրա ապրած կյանքը կարող է նրա այդ ԵՍ-ը փոխել 180 աստիճանով: Գենետիկական լեզվով ասած՝ մարդու ֆենոտիպը նրա մտավորի վրա ավելի մեծ ազդեցություն կարող է թողնել, քան գենոտիպը:
Մի խոսքով ԵՍ-ը ի սկզբանե կա, բայց տարիների ընթացքում այն փոփոխվում է և կախված մարդու ապրելու միջավայրից, այդ ի սկզբանե տրված ԵՍ-ից տարիների ընթացքում կարող է ոչինչ չմնալ:

E-la Via

09.02.2010, 15:22

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։

.
Ես այսպես եմ հասկանում, մենք ունենք միայն մի իրական "ես", դա մեր հոգին է, մեր էությունը, այն մեկը, որ հավերժ է, որ Աստվածային է… Բայց մենք, լույս աշխարհ գալով, մեր ծնողների դաստիարակությամբ, մեր շրջապատի, մեր ուսուցիչների, դասախոսների և այլոց "շնորհիվ", բայց, որ ամենակարևորն է մեր ուղեղի "շնորհիվ" ստեղծում ենք մի նոր ես, որ կազմվում է սկզբունքներից, աշխարահայացքից, լավն ու վատ, բարին ու չարը, սևն ու սպիտակը տարբերելու ունակությունից: Բայց այդ ամենը միայն ուղեղի խաղն է, նրա թակարդը: Այս կեղծ եսը մեզ անընդհատ հեռացնում է մեր իսկական "եսից":
Եթե դուք նկատի ունեք մեր իրական "եսը", ապա, այո՛, այն կա, միայն անհրաժեշտ է այն նորից գտնել, իսկ, եթե նկատի ունեք մեր երկրորդ եսը, այն միայն իլլյուզիա է, խաբկանք:
Բայց այս հարցին կարծում եմ ամենաճիշտ ու հստակ պատասխանը կտա յոգին:

Dayana

09.02.2010, 15:22

Մարդը եթե Ես ա ունենում, էդ իրա հետ ծնվում ա ու ժամանակի ընթացքում աճում, իսկ եթե անԵս ա, ուզում ա կասչեյ բեզսմեռտնի դառնա, մեկ ա չի առաջանա :))

*e}|{uka*

09.02.2010, 17:30

Մարդ չի կարա «անես» լինի, մինիմում ինքը մարդ չպիտի լինի: :think չնայած ինչ ասես կտեսնես էս կյանքում:

Երկնային

09.02.2010, 18:43

Մարդ ծնվում ա ու արդեն ունի բնավորություն, որը գեներով եկել ա իրան: Բայց դա չի նշանակում, որ ինքը ամբողջ կյանքի ընթացքում էդ բնավորությունն ա ունենալու: Արտաքին միջավայրի ազդեցությունից իրա մոտ որոշ բնավորության գծեր են սկսում առաջանալ, ուրիշները ճնշվում կամ վերանում են: Հաճախ ոչ միայն ուրիշների ազդեցությամբ ա փոխվում, այլ նաև սեփական, երբ որ սկսում ա էս կամ էն հատկանիշը ուրիշների մեջ գնահատել, ու ձգտել ինքնակատարելագործման, հետևաբար սկսում ա ինքն իրա մեջ էդ հատկանիշից զարգացնել:

Katka

09.02.2010, 18:49

Ես գտնում եմ կյանքի ընթացքում է ձեւավորվում: Գենետիկական հատկանիշների ժառանգումը ես-ի հետ կապ չունի, կարծում եմ, ավելի ճիշտ ես-ին ինչ-որ որակներ են հաղորդում, բայց ես-ը կյանքի ընթացքում ձեւավորվող է: Կյանքի գլխավոր նպատակից մեկն էլ մարդու, կարծում եմ, հենց ողջ այդ պրոցեսն է:

Հայկօ

09.02.2010, 19:47

Ձևավորվում ա:

AniwaR

09.02.2010, 20:01

Մարդ ծնվում ա ու արդեն ունի բնավորություն, որը գեներով եկել ա իրան:

Հմմ, բնավորությունը չէ ժառանգական, այլ խառնվածքը:
Գենետիկան հզոր գործոն ա, ու ինչքան էլ վեհ գաղափարներ արտահայտենք, մեկ ա՝ իրա դերը դրանից չի նսեմանում: Իհարկե կարևոր է նաև այն միջավայրը, ուր կընկնի տվյալ գենետիկ հատկանիշներով օժտված անհատը: Իմ կարծիքով, «ես»-ը կա ու նաև ձևավորվում է, զարգանում: Ինչի՞ պետք ա մեկը մյուսին բացառի:

Դատարկություն

09.02.2010, 20:50

Գենետիկական լեզվով ասած՝ մարդու ֆենոտիպը նրա մտավորի վրա ավելի մեծ ազդեցություն կարող է թողնել, քան գենոտիպը:
Մի խոսքով ԵՍ-ը ի սկզբանե կա, բայց տարիների ընթացքում այն փոփոխվում է և կախված մարդու ապրելու միջավայրից, այդ ի սկզբանե տրված ԵՍ-ից տարիների ընթացքում կարող է ոչինչ չմնալ:
Ֆենոտիպը դա արտահայտված գենոտիպն է, իրա հիմքը գենոտիպն է, այսիքն, չի կարող մի երևույթ ավելի մեծ ազդեցություն թողնել մի այլ երևույթից եթե ինքը համարվումա դրա արդյունքը, եթե ֆենոտիպը ազդումա, տրամաբանորեն ազդումա նույնչափ նաև գենոտիպը:oy:)
_
«Ես»-ի ձևավորման, կամ ավելի ճիշտ անձնավորության ձևավորման մեջ միշտ էլ պայքարա եղել 2 հիմնական տեսությունների մեջ` սոցիոգենետիկական ու բիոգենետիկական, բայց վերջում հասկացել են, որ պայքարն անիմաստ է, որովհետև իրականությունը «ոսկե միջինն» է և միջավայրը, մասնավորապես, հասարակությունը և ժառանգականությունն իրենց աթոռն ունեն անձնավորության ձևավորման գործում ու նրանցից մեկին թերահավատորեն մոտենալը սխալ է: Ու որպես էդպիսին առանձնացնել նրանցից ինչ-որ մեկը, որպես ավելի կարևոր նույնպես սխալ է, անձնավորության զարգացման գործում իր դերն ունի և ժառանգականությունը և միջավայրը, իսկ այս երկուսին ուղղորդում է դաստիարակությունը /էս իմ մի դասախոսի սիրած խոսքերն էին/:)

Jarre

09.02.2010, 21:23

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։
Իսկ գող ծնվո՞ւմ են, թե՞ դառնում։
Չէ, «ես»-ը հաստատ ձևավորվում է։ Էն էլ ընենցա ձևավորվում, որ էն սկզբինից կարող է էլ բան չմնալ։

Agni

11.02.2010, 17:53

Ժողովուրդ ջան մի-քիչ ճիշտ չհասկացա ձեզ, թե ինչն եք քննարկում: դուք քննարկում եք մարդու ես "ԵՍ-կոնցեպցիան"?
Եթե դա, ապա "Ես"ը որպես այդպիսին ձևավորվում է ինքնագիտակցության ձևավորման հետ, որը տեղի է ունենում 3 տարեկանում, երբ երեխան տարանջատում է իրեն արտաքին աշխարհից և սկսում է առաջին դեմքով խոսել ու հասկանալ, որ ինքը սուբյեկտ է, իսկ մինչ այդ նա իրեն դիմում է երրորդ դեմքով: Նա ծնվում է որպես անձ և ձևավորում սեփական անհատականությունը սոցիումում:
Թե այն , որ ծնվում է որոշակի գենետիկ նախադրյալներով , որոնք ժառագում է օրիանակ ծնողներից,որոնք կարող են դրսևորվել բնավորության գծերում?

Գալաթեա

11.02.2010, 18:32

Եսլի ու չիլավեկա նետու ես-ա, էտը նադոլգո.

Մանոն

11.02.2010, 19:59

Եսլի ու չիլավեկա նետու ես-ա, էտը նադոլգո.

Գալաթիկ ջան, ես կասեի՝ «նա վսյու ժիզնь»;)

Ուլուանա

11.02.2010, 20:36

Ժողովուրդ, ինձ մի հատ կբացատրե՞ք, թե ես չունենալը որն է։ Իմ խորին համոզմամբ, մարդը՝ անկախ իր բարոյական, մտավոր և այլ որակներից, չի կարող ես չունենալ։ Գուցե ճիշտ կլիներ նախ և առաջ պարզել, թե ինչ ենք հասկանում «ես» ասելով։

յոգի

11.02.2010, 22:51

Ըստ յոգայի ուսմունքի և ըստ բանական տրամաբանության գոյություն ունի երկու ««ես-եր» Իրական Ես և ոչ իրական, ասինքը ժամանակավոր ««ես»»: Իրական Ես-ը դա ապրող էակն է՛ այսինքը մենք, որը համարվում է նաև Հոգի և բաղադրությամբ Հոգևոր է, ոչ նյութական: Լինելով Հոգևոր ապրող էակ մենք (Ես-ը) անսկիզ և անվերջ ենք, այսինքը հավերժ, չի եղել ոչ մի ժամանակ, որ այդ Ես-ը գոյություն ունեցած չլինի և այդ Ես-ը չի պատկանում նյութական աշխարհին...
Էակը (հոգին) ունի երեք որակներ՛ Հավերժ է, երանավետ և գիտելիքով լի... ավելի խորը ճանաչելու համար այդ Ես-ին դա ինքնաճանաչումն է...
Ժամանակավոր ես-ը դա մեր նյութական մարմինն է, որը ստեղծվում է մոր արգանդում (պրոցեսը բոլորս գիտենք): Ծնվում է մի երեխայի մարմնի մեջ, այդ երեխան անուն է ստանում և իրեն նույնացնում է այդ մարմնի և անվան հետ: Երեխա ժամանակ նա ասում է ««ես այսինչն եմ կամ այն ինչը»» մեծանում է, նույնն է ասում, նրա ես-ը չի փոխվում, բայց մարմինը ծերանում է և այդ երեխայի մարմնից ոչինչ չի մնում, մնում է Ես-ը...
Մարմինը կազմված է քսանչորս նյութական կոպիտ և նուրբ տարրերից, կոպիտ տարրերն են, հողը, ջուրը, կրակը, օդը և եթերը, (մահա-բհուտա, սանսկրիտ), հետո գալիս է կեղծ ես-ը,(ժամանակավոր ես-ը) և բանականություն, հետո հինգ գործող զգայարանները՛ բերան, քիթ, աչքեր, ականջներ և ձերռքերը և նրանց առարկաները՛ ճաշակելիքը, հոտոտելիքը, ձևը, շոշափելիքը և ձայնը: Այնուհետև կան ցանկությունը, ատելությունը, երջանկությունը և դժբախտությունը, որոնք մարմնում ներկայացնում են այդ տարրերի փոխազդեցության հետևանքները և այլը... Մարմինը հանդիսանում է այս բոլորի միասնականությունը և ենթարկվում է վեց տեսակի փոփոխությունների՛ ծնվում է, աճում մեծանում է,մի առ ժամանակ մնում է նույնը, արտադրանքներ է տալիս ապա ծերանում է և վերջում մեռնում, սակայն Իրական Ես-ը մնում է անփոփոխ և մահվան ժամին Նա անցնում է մի ուրիշ Մոր արգանդ և նորից ծնվում, այդպես շարունակ, որը կոչվում է Սամսարա, այսինքը ծննդի և մահվան շրջապտույտ...
Բացի կոպիտ մարմնից կա նաև նուրբ մարմին, որը կազմված է կեղծ ես-ից, մտքից և բանականությունից, որոնց մեջ պարունակում է մարդու կյանքում կատարած բոլոր գործողությունների արդյունքը, որը մահվան պահին Էակի հետ անցնում է մյուս մարմնի մեջ և մի նոր ժամանակավոր ««ես»» է ձևավորվում ըստ իր հետ բերած պաշարների...
Բնութագիրը կարելի է տեսնել ցանկացած երեխայի դեմքին նայելով...
Իրական Ես-ը միշտ մաքուր է, բաց քանի որ Նա մարմնավորվել է նյութական մարմնով և ստիպված է գործել ըստ բնության երեք գոյավիճակների ազդեցության տակ, ապա նրա կատարած գործերը ապարդյուն չեն անցնում և արդյունք են տալիս, լավ կամ վատ, որը կոչվում է Կարմա կամ մեր լեզվով ասած ճակատագիր, որի հեղինակը մենք ինքներս ենք և խճճվում ենք այս նյութական վիճակի մեջ և մոռանում ենք մեր իրական Ես-ի մասին...
...

Katka

11.02.2010, 22:56

Իրական Ես-ը միշտ մաքուր է, բաց քանի որ Նա մարմնավորվել է նյութական մարմնով և ստիպված է գործել ըստ բնության երեք գոյավիճակների ազդեցության տակ, ապա նրա կատարած գործերը ապարդյուն չեն անցնում և արդյունք են տալիս, լավ կամ վատ, որը կոչվում է Կարմա կամ մեր լեզվով ասած ճակատագիր, որի հեղինակը մենք ինքներս ենք և խճճվում ենք այս նյութական վիճակի մեջ և մոռանում ենք մեր իրական Ես-ի մասին...
...
Կարմա նշանակում է գործ, գործողություն, հատուցում:Կարման ճակատագիր չէ, այլ այն գործողությունների ամբողջությունը, որը որոշում է եւ ճակատագիրը եւ հերթական վերամարմնավորումը:

յոգի

11.02.2010, 23:05

Կարմա նշանակում է գործ, գործողություն, հատուցում:Կարման ճակատագիր չէ, այլ այն գործողությունների ամբողջությունը, որը որոշում է եւ ճակատագիրը եւ հերթական վերամարմնավորումը:
Այո ճիշտ էս, գործողություն, իսկ ցանկացած գործողություն ունի հակազդեցություն: Կարման ստեղծում է ««ճակատագիր»» կոչվածը, նույնը դու էս ասում. օրինակ վերցնենք մի մարդ, որը շատ բարեգործություններ է կատարել, առանց արդյունքին սպասելու և երբ նա մեռնում է նրա կատարած գործնեությունը (կարման) իր հետ տեղափոխվում է մյուս կյանք և նա ստանում է դրա արդյունքը մյուս կյանքում և դրանով ել որոշվում է նրա վերամարմնավորումը...

Katka

11.02.2010, 23:08

Այո ճիշտ էս, գործողություն, իսկ ցանկացած գործողություն ունի հակազդեցություն: Կարման ստեղծում է ««ճակատագիր»» կոչվածը, նույնը դու էս ասում. օրինակ վերցնենք մի մարդ, որը շատ բարեգործություններ է կատարել, առանց արդյունքին սպասելու և երբ նա մեռնում է նրա կատարած գործնեությունը (կարման) իր հետ տեղափոխվում է մյուս կյանք և նա ստանում է դրա արդյունքը մյուս կյանքում և դրանով ել որոշվում է նրա վերամարմնավորումը...

ստացվեց, որ կարման մեր լեզվով ճակատագիր չէ:)

յոգի

11.02.2010, 23:22

ստացվեց, որ կարման մեր լեզվով ճակատագիր չէ:)
դրա համար էլ չակերտներում էի գրել... իսկ ճակատագիրը ««գրվում»» է ըստ կարմայի...

Yeghoyan

11.02.2010, 23:26

բայց ի՞նչ գործ ուներ ճակատագիրը կամ կարմա կոչվածը էս թեմայի հետ, կամ քննարկվող ,,ես,,-ի հետ:8

Katka

11.02.2010, 23:29

բայց ի՞նչ գործ ուներ ճակատագիրը կամ կարմա կոչվածը էս թեմայի հետ, կամ քննարկվող ,,ես,,-ի հետ:8

Մտքի ուղղությունը հին արեւելյան քաղաքակրթության մեջ ես-ի բացատրությունն էր, իսկ կարման նույնացվեց ճակատագրին, շատերն են այս սխալը անում, դրա համար հարկ համարեցի շեշտել:)

յոգի

11.02.2010, 23:30

բայց ի՞նչ գործ ուներ ճակատագիրը կամ կարմա կոչվածը էս թեմայի հետ, կամ քննարկվող ,,ես,,-ի հետ:8

Ժող ջան թեմայից դուրս մի հարց երևի կարելիա, չէ՞, յոգայի ուսմունքն ինչա՞
Ես բացատրեցի ««ես-ի»» մասին ըստ յոգայի ուսմունքի, որը հենց ուղակի կապ ունի կարմայի և ճակատագրի հետ, որով էլ բնորոշվում է ««ես»» կոչվածը...
դա իմ տեսակետն էր...

Ուլուանա

12.02.2010, 00:26

Մոդերատորական։ Ժողովուրդ, պարզաբանումների համար առանձին թեմաներ կան, թեմայից դուրս հարցադրումներ ու քննարկումներից մի ծավալեք։

Artgeo

12.02.2010, 01:07

Dayana

12.02.2010, 10:29

Ես, ամեն ձև, ամեն ինչում։ Իմ վարքը, իմ մտածելակերպը, իմ բնավորությունը, աշխարահայացքը։ Տո թեկուզ հենց իմ տաղանդները։ Իմ ճաշակն ու նախասիրությունները։ Իմ կարծիքով այդ ամենը «դեֆոլտով» չկա։ Ընթացքում ա լրիվ «լցվում»։

Եթե դեֆոլտով չկա, հենց փորձես լցնել, նալ փոինթեր իքսեփշըն կտա, նենց որ հենց սկզբից պիտի "հայտարարված" լինի, այսինքն կա ծնված օրից` թեկուզ կիսաթխված, բայց կա:

Բիձա

21.02.2010, 23:22

Եթե դեֆոլտով չկա, հենց փորձես լցնել, նալ փոինթեր իքսեփշըն կտա, նենց որ հենց սկզբից պիտի "հայտարարված" լինի, այսինքն կա ծնված օրից` թեկուզ կիսաթխված, բայց կա:
Գենետիկական մասի "ես" -ը առաջնորդողն է, հիմքայինը, որը ի հայտ գալիս միայն էքստրեմալ իրավիճակներում: Իսկ հանգիստ իրավիճակներում այն քողարկված է լինում սոցիալական համակեցության թույլատրած նորմերով: Դրա համար են ասում մարդուն ճանաչելու համար ժամանակ է պետք:
Առնետների վրա մի հետաքրքիր փորձ կա արած, որը կապ ունի էգո-ի հետ: Ուրեմն տարբեր վանդակներից բերում մի վանդակ են լցնում 20 առնետ: Վանդակում կեր ստանալն էլ լծակով է սարքած: Առնետը պետք է սեղմի լծակը, որ կերը թափվի: Բայց լծակը սեղմվում է մի կետում, իսկ կերը թափվում է այլ կետում: Այդ պայմաններում ոչ մի առնետ չի մոտենում լծակին, հասկանալով, որ ինքը սեղմելու է, բայց ուրիշն է ուտելու: Մի քանի օր առնետների մեջ կատաղի կռիվներ են գնում, թե ով սեղմի- ով ուտի: Վերջապես կառուցվում է մի շղթա, որտեղ մի հարիֆ սեղմում է լծակը, իսկ մեջների շեֆը ուտում է, հետո արդեն ինչ որ կարգով մնացածն են ուտում մեկը մյուսի համար սեղմելով, բայց համաձայն շուստրի-հարիֆ սանդղակի:
Եթե տարբեր նմանատիպ վանդակներից շուստրիներին տեղափոխում են մի վանդակ, իսկ հարիֆներին մի այլ վանդակ, ապա երկու վանդակում էլ նույն սկզբնական կռիվներն են սկսվում, մինչև չեն ձևավորվում նոր շուստրի-հարիֆ սանդղակները:
Կարծում եմ շատ մոտ է մեր հասարակական սկզբունքներին ու դրանցում "ես"-ի դրսևորմանը: :)

Dayana

22.02.2010, 01:11

Գենետիկական մասի "ես" -ը առաջնորդողն է, հիմքայինը, որը ի հայտ գալիս միայն էքստրեմալ իրավիճակներում: Իսկ հանգիստ իրավիճակներում այն քողարկված է լինում սոցիալական համակեցության թույլատրած նորմերով: Դրա համար են ասում մարդուն ճանաչելու համար ժամանակ է պետք:
Առնետների վրա մի հետաքրքիր փորձ կա արած, որը կապ ունի էգո-ի հետ: Ուրեմն տարբեր վանդակներից բերում մի վանդակ են լցնում 20 առնետ: Վանդակում կեր ստանալն էլ լծակով է սարքած: Առնետը պետք է սեղմի լծակը, որ կերը թափվի: Բայց լծակը սեղմվում է մի կետում, իսկ կերը թափվում է այլ կետում: Այդ պայմաններում ոչ մի առնետ չի մոտենում լծակին, հասկանալով, որ ինքը սեղմելու է, բայց ուրիշն է ուտելու: Մի քանի օր առնետների մեջ կատաղի կռիվներ են գնում, թե ով սեղմի- ով ուտի: Վերջապես կառուցվում է մի շղթա, որտեղ մի հարիֆ սեղմում է լծակը, իսկ մեջների շեֆը ուտում է, հետո արդեն ինչ որ կարգով մնացածն են ուտում մեկը մյուսի համար սեղմելով, բայց համաձայն շուստրի-հարիֆ սանդղակի:
Եթե տարբեր նմանատիպ վանդակներից շուստրիներին տեղափոխում են մի վանդակ, իսկ հարիֆներին մի այլ վանդակ, ապա երկու վանդակում էլ նույն սկզբնական կռիվներն են սկսվում, մինչև չեն ձևավորվում նոր շուստրի-հարիֆ սանդղակները:
Կարծում եմ շատ մոտ է մեր հասարակական սկզբունքներին ու դրանցում "ես"-ի դրսևորմանը: :)
Ձեր բերած օրինակն իհարկե շատ լավն էր, բայց ես այն մոտեցրեցի ավելի շատ "զոռբայությանը", ոչ թե "Ես"-ին: Գուցե Ես ասվածն ինձ մոտ մի քիչ ուրիշ է, քան "մնացյալ աշխարհում", բայց Ես-ը պիտի որ անհատականությունը լինի, ոչ թե "հաստատվելու, զոռբայությամբ փափուկ մասերի համար ավելի փափուk միջավայր ստեղծելու պրոցեսը": :esim

Դեկադա

22.02.2010, 08:35

Ձեր բերած օրինակն իհարկե շատ լավն էր, բայց ես այն մոտեցրեցի ավելի շատ "զոռբայությանը", ոչ թե "Ես"-ին: Գուցե Ես ասվածն ինձ մոտ մի քիչ ուրիշ է, քան "մնացյալ աշխարհում", բայց Ես-ը պիտի որ անհատականությունը լինի, ոչ թե "հաստատվելու, զոռբայությամբ փափուկ մասերի համար ավելի փափուk միջավայր ստեղծելու պրոցեսը": :esim

Դայ. լիովին համաձայն լինելով վերևի գրառման հետ հավանություն տամ նաև քեզ: Քո նշածը կյանքի երանելագեղեցիկ երեսն է՝ սենց ասած մեդալի մի կողմը: Իսկ ամենից արդիական երեսը՝ դա հենց առնետներն են... « ես»-ի հաստատումը՝ պայքարի արդյունք է: Չասեմ զոռբայություն, որովհետև դա մի քիչ կոպիտ է հնշում, բայց, եթե չհաստատվես՝ չեն հաստատի: Արևի տակ տեղ ունենալու համար պետք ա պայքարե՝լ ինչը հիմա հասկանում են և անում են ամենացածրագույն զենք օգտագործելով՝ զոռբայությամբ: Իրականում պետք ա էտպես չլինի, բայց իրականությունը սա է: Իսկ թե ինչքանով ես դու քո եսը հաստատում՝ կախված ա արդեն թե ինչքանով ես դու գենետիկ կոդիտ հետ համաձայն և ինչքանով ես այն ենթարկում փոփոխությունների ՝ արտաքին գործոնների ազդեցությունից:

Dayana

22.02.2010, 19:10

Դայ. լիովին համաձայն լինելով վերևի գրառման հետ հավանություն տամ նաև քեզ: Քո նշածը կյանքի երանելագեղեցիկ երեսն է՝ սենց ասած մեդալի մի կողմը: Իսկ ամենից արդիական երեսը՝ դա հենց առնետներն են... « ես»-ի հաստատումը՝ պայքարի արդյունք է: Չասեմ զոռբայություն, որովհետև դա մի քիչ կոպիտ է հնշում, բայց, եթե չհաստատվես՝ չեն հաստատի: Արևի տակ տեղ ունենալու համար պետք ա պայքարե՝լ ինչը հիմա հասկանում են և անում են ամենացածրագույն զենք օգտագործելով՝ զոռբայությամբ: Իրականում պետք ա էտպես չլինի, բայց իրականությունը սա է: Իսկ թե ինչքանով ես դու քո եսը հաստատում՝ կախված ա արդեն թե ինչքանով ես դու գենետիկ կոդիտ հետ համաձայն և ինչքանով ես այն ենթարկում փոփոխությունների ՝ արտաքին գործոնների ազդեցությունից:

Ես էլ եմ համաձայն նախորդ գրառման, քեզ հետ էլ եմ համաձայն

Boboloz

23.02.2010, 11:39

:think ես կա, ասես չտաշված թանկարժեք քարի նման,հետո կյանքի ընթացքում տաշվում և հղկվում է ...

SSS

23.02.2010, 12:11

«Ես» ը կա, որը ժամանկի ընթացքում ավելի կայուն է դառնում, սակայն ամեն մարդ չէ, որ ունի այն և պատասխանը միանշանակ չի կարող լիմել, դա գալիս է, թե՛ մարդու դասիարակությունից, և թե՛ հենց իր էությունից:

Lanterfant

23.02.2010, 17:53

Dayana

24.02.2010, 00:15

Ես կարծում եմ, որ սկզբից կա ոչ թե «ես», այլ «մենք»: Ամեն մարդ ունի մի հսկա տեսականի դիմակներով, և պայմանների ու համատեքստի հետ կախված է, թե ինչպես պոտենցիալ դիմակ կիրականանա որպես իսկական «ես»: Ենթագիտակցորեն պետք է անընդհատ ընտրենք ամենահարմար դիմակները: Դա ոչ մի կեղծ երեսպաշտության նշան է, այլ անհրաժեշտ գոյատևության ստրատեգիա: Այս պոտենցիալ «ես»-երի հավաքածուն պետք է մշտապես ձևափոխվել, ընդլայնվել, ու շատ ափսոս, նվազել: Օրինակ, այսօր էլ չեմ կարող իրականացնել իմ պատանեկան «ես»-երից մի քանիսը, չնայած որ շատ կուզեի մշտապես էս կենսուրախ, անհոգ, մանկական Lanterfant-ը մնալ ...
Հավանաբար միակ էական հատկանիշները, որոնք չեն փոխվում ու բազմապատկվում, հասարակական պատրանքներ են որպես օրինակ անուն, անձնագիր, ազգություն, ու մի քանի ֆիզիկական հատկանիշներ, օրինակ մարմնի գենետիկականորեն պլանված զարգացումը:

Lanterfant ջան, ախր ոնց կարող ա Ես-ը լինել Մենք ու դա լինի "նորմալ": :esim Ես-ը հենց այնքանով է Ես, որ այն ոչ թե Մենք է, ոչ թե հայասրակությանը հարմարված "խամաճիկ", այլ անհատականություն ` Ես:

Հ.Գ. Երևի Ես-ի իմ և մնացածների պատկերացումները ծայրահեղ տարբեր են: :unsure

SSS

24.02.2010, 11:49

Ես կարծում եմ, որ սկզբից կա ոչ թե «ես», այլ «մենք»: Ամեն մարդ ունի մի հսկա տեսականի դիմակներով, և պայմանների ու համատեքստի հետ կախված է, թե ինչպես պոտենցիալ դիմակ կիրականանա որպես իսկական «ես»: Ենթագիտակցորեն պետք է անընդհատ ընտրենք ամենահարմար դիմակները: Դա ոչ մի կեղծ երեսպաշտության նշան է, այլ անհրաժեշտ գոյատևության ստրատեգիա: Այս պոտենցիալ «ես»-երի հավաքածուն պետք է մշտապես ձևափոխվել, ընդլայնվել, ու շատ ափսոս, նվազել: Օրինակ, այսօր էլ չեմ կարող իրականացնել իմ պատանեկան «ես»-երից մի քանիսը, չնայած որ շատ կուզեի մշտապես էս կենսուրախ, անհոգ, մանկական Lanterfant-ը մնալ ...
Հավանաբար միակ էական հատկանիշները, որոնք չեն փոխվում ու բազմապատկվում, հասարակական պատրանքներ են որպես օրինակ անուն, անձնագիր, ազգություն, ու մի քանի ֆիզիկական հատկանիշներ, օրինակ մարմնի գենետիկականորեն պլանված զարգացումը:Թույլ տւր չհամաձայնվել քեզ հետ,մանուկական անհոգությունը հնարավոր չէ "Ես" համարել,դա պարզապես մի հոգեվիչակ է ,ոչ դրսևորվել է պայմանններից ելնելով,ևայն նույն "Ես"ի կողմից որը գուցեև այժմ ինչ որ դժվարություններ է հաղթահարում ,կամ փորձում է ձերբազատվել հոգսերից.Հենց ամենասկզբից "ես"ը "ես" է նույնիսկ օրորոցից,պարզապես շատ դեպքերում սխալ դաստիարակությունը սպանում է երեխայի հետգայում անձի ինդիվիդուալ դրսևորումները և "Ես" դառնում է ինչ ,որ խղճուկ "մենք"կամ ավելի շուտ"նրանք"

Դեկադա

24.02.2010, 12:15

Ես կարծում եմ, որ սկզբից կա ոչ թե «ես», այլ «մենք»: Ամեն մարդ ունի մի հսկա տեսականի դիմակներով, և պայմանների ու համատեքստի հետ կախված է, թե ինչպես պոտենցիալ դիմակ կիրականանա որպես իսկական «ես»: Ենթագիտակցորեն պետք է անընդհատ ընտրենք ամենահարմար դիմակները: Դա ոչ մի կեղծ երեսպաշտության նշան է, այլ անհրաժեշտ գոյատևության ստրատեգիա: Այս պոտենցիալ «ես»-երի հավաքածուն պետք է մշտապես ձևափոխվել, ընդլայնվել, ու շատ ափսոս, նվազել: Օրինակ, այսօր էլ չեմ կարող իրականացնել իմ պատանեկան «ես»-երից մի քանիսը, չնայած որ շատ կուզեի մշտապես էս կենսուրախ, անհոգ, մանկական Lanterfant-ը մնալ ...
Հավանաբար միակ էական հատկանիշները, որոնք չեն փոխվում ու բազմապատկվում, հասարակական պատրանքներ են որպես օրինակ անուն, անձնագիր, ազգություն, ու մի քանի ֆիզիկական հատկանիշներ, օրինակ մարմնի գենետիկականորեն պլանված զարգացումը:

Հ՞մ... «մենք» -ը... ի՞սկ ինչքանով է այն մեր «ես»-ի վրա ազդեցություն թողնում: Կարծում եմ հենց մանկական տարիքում... իսկ հետո անկախ դիմակների քանակից ու տեսակից ,մենք»-ը վերափոխվում է «ես»-ի: Ի դեպ, կարծում եմ, որ հենց չիրականացած «ես»-իկների շնորհիվ են նաև մարդիկ իրական «ես» ին հասնում՝ կոփվում են...

Նաիրուհի

24.02.2010, 12:38

*e}|{uka*

26.02.2010, 15:26

Իսկ իմ համեստ կարծիքով ոչ մեկդ չհասկացաք Lanterfant-ի «մենքերը»: :pardon

Թույլ տւր չհամաձայնվել քեզ հետ,մանուկական անհոգությունը հնարավոր չէ "Ես" համարել,դա պարզապես մի հոգեվիչակ է ,ոչ դրսևորվել է պայմանններից ելնելով,ևայն նույն "Ես"ի կողմից որը գուցեև այժմ ինչ որ դժվարություններ է հաղթահարում ,կամ փորձում է ձերբազատվել հոգսերից.Հենց ամենասկզբից "ես"ը "ես" է նույնիսկ օրորոցից,պարզապես շատ դեպքերում սխալ դաստիարակությունը սպանում է երեխայի հետգայում անձի ինդիվիդուալ դրսևորումները և "Ես" դառնում է ինչ ,որ խղճուկ "մենք"կամ ավելի շուտ"նրանք"

SSS, «Ես» ասելով ի՞նչ ես հասկանում:

յոգի

26.02.2010, 19:17

Կարծում եմ՝ «ես»-ի ձևավորումը երբեք չի ավարտվում. ամեն պահի ինքներս մեր մեջ նոր բաներ ենք հայտնաբերում, վերանայում սկզբունքներն ու հայացքները այլևայլ երևույթների հանդեպ, նոր բաներ բացահայտում, մեր մեջ անընդհատ զարգացման, փոփոխման գործընթաց է կատարվում...
Այո մարմնական ««ես»»-ի ձևավորումը երբեք չի ավարտվում, այնքան ժամանակ մինչև մարդ Վերագտնում է ինքն իրեն, այսինքը՛ իր իրական Ես-ը, որը հենց ինքն է, ապրող էակը, որը վերանցական է (տրանսենդենտալ): Մարմնական ««ես»»-ը չի կարելի շփոթել իրական Ես-ի հետ, որը հենց մենք ենք, այսինքը Ապրող էակը կամ Հոգի կոչվածը, իսկ մարմնական ««ես»»-ը դա ժամանակավոր է, որին կոչում են Պողոս կամ Պետրոս և ձևավորվում է մոր արգանդում ու շարունակվում է ձևավորվել և մեծացնել իր ««Ես»»-ը ծնվելուց հետո (տուն, ընտանիք, մեքենա, շրջապատ, կրոն, դիմակներ և այլը )...

Իսկ եթե մի քիչ բուդդիզմին հետևենք, կպարզվի, որ «ես» կոչվածը չկա էլ...:P Բուդիզմը շատ տարորինակ ««կրոն»» է, եթե լավ նայենք կտեսնենք, որ ինքն իրեն հակասում է, որովհետև ըստ բուդիզմի հոգի գոյություն չունի, այսինքը Ապրող Էակը, Ես-ը և նրա մարմինը նույնն են, նյութի հավաքածու և մահից հետո ամեն ինչ վերանում է... մյուս կողմից էլ բուդիզմը սովորեցնում է, որ կա կարմա,(գործողություն և դրա արդյունքը), սամսարա (ծննդի և մահվան շրջապտույտ, այսինքը երբ մարդ մեռնում է նորից է ծնվում, ռեինկառնացյա) և Նիրվանա, այսինքը՛ կատարելիության հասած բուդիստները դուրս են գալիս սամսարայից և կարմայի ազդեցությունից...
Հակասությունը դրանում է, որ մի կողմից բուդիզմը ասում է թե հոգի չկա, կա միյայն նյութի միասնություն, մարմին, իսկ մյուս կողմից վերևի թվարկածները...
Բուդիզմն էլ մի բան չի...

Yeghoyan

26.02.2010, 20:04

այ մարդ ի՞նչ բուդիզմ, ի՞նչ կարմա, ի՞նչ սամսարա ...... ինչերի՞ մասին եք մտածում
ինչի՞ ենք նայում ուրիշներին, չե՞նք կարող մենք մտածենք ու հասկանանք ինչա էդ ,,ես,,-ը

,,ես,, էդ ես եմ, իմ լավ ու վատ կողմերով, այն ինչ ճանաչում եք, ինչպես գիտեք ինձ կամ ուրիշները գիտեն, իմ բնավորությունն ու էությունը, էն որ ասում եք Եղոյան ու հասկանում եք, որ խոսքն իմ մասին է: Մարդը ծնվեց, արդեն ունի իր եսը, մեծանալով ամրապնդում է եղածը կամ հասկանալով՝ փոփոխելով ձևավորում է նորը, թե չէ ի՞նչ բուդիզմ, կրոն կամ էլ չգիտեմ յոգայի ուսմունք, այդ ուսմունքի տված բացատրությունն ընդհանրապես անընդունելի է ինձ համար, ես-ի ժամանակավոր ձև, որ մեր նյութական մարմինն է, ինչ-որ անհասկանալի բանա:esim

Հ.Գ. սա իմ կարծիքն է:pardon

յոգի

28.02.2010, 00:55

[QUOTE=Yeghoyan;1945910],,ես,, էդ ես եմ, իմ լավ ու վատ կողմերով, այն ինչ ճանաչում եք, ինչպես գիտեք ինձ կամ ուրիշները գիտեն, իմ բնավորությունն ու էությունը, էն որ ասում եք Եղոյան ու հասկանում եք, որ խոսքն իմ մասին է:
Եվ ինչքան՞ ժամանակ էս որպես Եղոյան մնալու...

Մարդը ծնվեց, արդեն ունի իր եսը, մեծանալով ամրապնդում է եղածը կամ հասկանալով՝ փոփոխելով ձևավորում է նորը, թե չէ ի՞նչ բուդիզմ, կրոն կամ էլ չգիտեմ յոգայի ուսմունք, այդ ուսմունքի տված բացատրությունն ընդհանրապես անընդունելի է ինձ համար, ես-ի ժամանակավոր ձև, որ մեր նյութական մարմինն է, ինչ-որ անհասկանալի բանա:esim
Իհարկե անհասկանալի է, զարմանալի կլիներ, որ հասկանալի լիներ...

Mark Pauler

28.02.2010, 02:32

"Ես"-ը և կա ծնված օրվանից և ձևավորվում ա:
Դա ուղղակի խաղ ա գենոտիպի ու ֆենոտիպի մեջ: Գենոտիպով մեզ ա անցնւմ մեր հիմնական "ԵՍ"-ը իր բոլոր նախատրամադրվածություններով, ուժեղ ու թույլ կողմերով, իսկ ֆենոտիպը (արտաքին ազդակները) կյանքի ընթացքում հղկում ու մշակում ա այն: Բայց էլի ֆենոտիպն ա որոշում թե արտաքին ազդակներին ինչ ռեակցիա տա ու ոնց ձևափոխվի ''ԵՍ"-ը: Իհարկե լինւմ են ազդակներ, որ գենոտիպի հակազդեցություններից շատ ավելի ուժեղ են, ինչպես նաև լինում են մարդիկ որոնց գենոտիպը յուրահատուկ ա ու նրանք այլ կերպ են արտաքին աշխարհը ընկալում.....

dvgray

28.02.2010, 08:48

Հիմնականում հանդիպում է այն "ես"-ը, որը -
խեղդվում է, սպանվում է, մորթոտվում է
տաբեր անդաստիրակ "դաստիրակների" անմանկավարժ մեթոդիկաների արդյունքում:

"Ես"-ի սպանությունը ամենադաժան ոճիների շարքից է:

Բիձա

28.02.2010, 09:53

Քանի որ ջահելներն իրենց փորձից ելնելով կանգ են առել մինչև 20-25 տարեկան "ես"-ի վրա, ապա պրոբլեմ կա "ես" -ի առավել ընդհանրական դրսևորումների և բացահայտման հարցում:
Բանն այն է, որ տարիքին զուգահեռ եսը ձևափոխվում է: Մանկական անմեղ ես-ին փոխարինում է պատանեկան հուզական, երազկոտ, որոնող եսը: Հետագայում հրապարակ է մտնում հասարակական պահանջմունքների հետ հաշվի նստող եսը, որ գնալով ավելի ու ավելի մերժելի է դառնում, վեր ածվելով այլոց հետ միայն իր շահերի անունից հանդես եկող էգոյի: Այդ վերջնական էգոն հավասարապես կարող է և բարի, և չար լինել, կախված նրանից, թե նախորդ կյանքը ինչ արդյունքի է նրան հասցրել: Ծայրահեղ դեպքերում այն մարդասպան է, գոբսեկ է, վհուկ, մարդատյաց, ինքնակենտրոն ու կողմնակալ:
Փաստորեն հրեշտակ մանուկից, անցնելով գործունյա, իրական կյանքի պահանջներով թելադրված վիճակներով, մենք հասնում ենք ծերունական ծայրահեղ էգոյին:
Եթե հարցնեն արվա հացի կարոտ և ի հակադրություն, միլիարդատեր ծնողների, թե ինչ կցանկանային իրենց երեխային, ապա նրանք երկուսն էլ կպատասխանեն, -երջանիկ, առողջ, երկարատև կյանք: Նրանցից ոչ մեկն էլ չի շեշտի նյութականը որպես գլխավոր նպատակ, կամ ցանկություն: Այսինքն հաջորդ սերնդի համար մենք բոլորս էլ անկախ մեր դիրքից ցանկանում ենք միևնույն պարզ, իրական արժեքներն ու կյանքի պայմանները:
Այդ հետագայում է, երբ մեծանալով մենք մտնում ենք հասարակական մրցակցության դաշտը և դառնում մեր քաղաքական, հասարակական, տնտեսական մոտիվացիաներով կողմնորոշվող էգոյի ստրուկները:
Մրցակցությունն է մեր մեջ ծնում թե լավը, թե վատը, թե զարհուրելին:
Այնպես որ, բարի մուտք սիրելի ջահելներ իրական մրցակից աշխարհ, ուր ձեզ սպասում են թե հաղթանակներ և թե պարտություններ դիմացինների հետ բացահայտ կամ թաքնված մրցակցությունում:
Կցանկանայի, որ այդ մրցադաշտում դուք առաջնորդվեիք գիտելիքով, սկզբունքներով, կամքով, լայնախոհությամբ, սթափ բանականությամբ, "դուխով" ու պարզությամբ, -Չտրվելով ձեր ներսում թագնված կամակոր "ես"ին:
Հիշեք, դուք մի քիչ ավելի փոքր եք, կան թվում է ձեր ես-ին: Կառուցեք ձեր կյանքը ըստ այդ փոքր ուղղման: Այնժամ դուք կտեսնեք ու կհասնեք նրան, ինչ անտեսանելի էր մինչ այդ:
Բարին ընդ ձեզ:

Yeghoyan

28.02.2010, 16:48

Եվ ինչքան՞ ժամանակ էս որպես Եղոյան մնալու...

էս ձե՞ռ ես առնում:8

Իհարկե անհասկանալի է, զարմանալի կլիներ, որ հասկանալի լիներ...

Ինչի՞ է զարմանալի, ես էլ մարդ եմ, ինչպես դու ու այդ ուսմունքը մշակողը/ները, լրիվ նորմալ կլիներ եթե ես ու իմ, կամ քո նման մարդիկ հասկանային, թե խոսքն ինչի մասին է:

Եթե լուրջ հիմնավորված պատասխան ունես այս հարցի շուրջ, կարող ես այլ բան ասել, ասածդ ապացուցել, խնդրեմ, ես պատրաստ եմ կարծիքս փոխել, ընդունել ճիշտը, եթե, իհարկե այն հիմնավորված է, ու հիմնված չէ ինչ որ բուդիզմի կամ անհասկանալի ուսմունքի վրա:

յոգի

01.03.2010, 00:36

էս ձե՞ռ ես առնում:8

Չէ ձեռ չեմ առնում, կներես, որ քո անունն եմ գրել, դա վերաբերվում է բոլորիս, որովհետև ինչքան ենք մնալու մեր այդ ««ես»»-ը, որը դու էիր բացատրում, չե որ մահվան հետ վերանում է ադ ձևավորված ««ես»»-ը...

Ինչի՞ է զարմանալի, ես էլ մարդ եմ, ինչպես դու ու այդ ուսմունքը մշակողը/ները, լրիվ նորմալ կլիներ եթե ես ու իմ, կամ քո նման մարդիկ հասկանային, թե խոսքն ինչի մասին է:
թե չէ ի՞նչ բուդիզմ, կրոն կամ էլ չգիտեմ յոգայի ուսմունք, այդ ուսմունքի տված բացատրությունն ընդհանրապես անընդունելի է ինձ համար, ես-ի ժամանակավոր ձև, որ մեր նյութական մարմինն է, ինչ-որ անհասկանալի բանաԴու նշել ես, որ քո համար անընդունելի է այդ ամենը, քանի որ անընդունելի է, ինչպես՞ կարող է հականալի լինել, եթե հարցը բուդիզմի փիլիսոփայության մասին է ապա դա իհարկե անհասկանալի է, որովհետև անկապ փիլիսոփայություն է, իրար հակասող... դրա համար էի գրել ««զարմանալի»» կլիներ...

Եթե լուրջ հիմնավորված պատասխան ունես այս հարցի շուրջ, կարող ես այլ բան ասել, ասածդ ապացուցել, խնդրեմ, ես պատրաստ եմ կարծիքս փոխել, ընդունել ճիշտը, եթե, իհարկե այն հիմնավորված է, ու հիմնված չէ ինչ որ բուդիզմի կամ անհասկանալի ուսմունքի վրա:Բուդիզմի վրա հաստատ հիմնված չի... Եթե մի քանի գրառում վերև նայես, ապա բացատրել եմ, եթե հարցեր կլինեն, խնդրեմ կզրուցենք...

Yeghoyan

13.03.2010, 21:04

Չէ ձեռ չեմ առնում, կներես, որ քո անունն եմ գրել, դա վերաբերվում է բոլորիս, որովհետև ինչքան ենք մնալու մեր այդ ««ես»»-ը, որը դու էիր բացատրում, չե որ մահվան հետ վերանում է ադ ձևավորված ««ես»»-ը...
Եթե մարդը մահանում է, դրանից հետո էլ ի՞նչ ես:
Ես հասկացա քո բերած օրինակը, անկախ նրանից ընդունում եմ, թե չէ այդ ուսմունքը, ես դա հասկանում եմ: ըստ դրա մարդու մարմնի մահվանից հետո այդ եսը ձևավորվում է ուրիշ մարմնում, ես սա չեմ ընդունում, նման բան չկա:pardon եսը ծնվեց մարդու հետ, ապրեց, մեծացավ, ձևավորվեց կամ փոփոխվեց, հենց այդ մարմնին է պատկանում, մահացավ մարդը իր հետ էլ կմահանա իրա եսը, կկորի այդ եսը, էսքան բան:pardon

յոգի

13.03.2010, 21:27

Yeghoyan

13.03.2010, 21:35

Այ սա իրական Բուդիզմ է և աթեիզմ...
««Իսկզբանե չկար ոչինչ, կար միյայն Ոչինչ և այդ ոչնչից ստեղծվեց ամեն ինչ, ինչպես նաև ամեն ոք...»»

դե որ ասում ես:8

ուրեմն էդ ամեն ինչը, որ ստեղծվելա, երևի նաև համաձայն ես, որ մի օր հաստատ վերջանալու է, նույն էլ ես-ին է վերաբերում, մահացավ, ուրեմն վերջ, էլ չկա:

յոգի

14.03.2010, 23:22

դե որ ասում ես:8

ուրեմն էդ ամեն ինչը, որ ստեղծվելա, երևի նաև համաձայն ես, որ մի օր հաստատ վերջանալու է, նույն էլ ես-ին է վերաբերում, մահացավ, ուրեմն վերջ, էլ չկա:

Հարգելի Եղոյան Հոգին չի ստեղծվում, մարմինն է ստեղծվում: Դա չիմացության արդյունք է, Հոգին ունի իր մշտական որակները, որոնք են՛ Հավերջությունը, գիտելիքը և երանությունը, անսկիզբ և անվերջ (Յոգա սուտրայում համարվում են Սատ, Չիտ և Անանդա): Մարմնի որակները հետևյալներն են, ծնունդ, աճ, ծերություն, հիվանդություն և մահ: Հոգին դա Ոգեղեն Էակ է, ոչ նյութական և չի պատկանում նյութական տիեզերքին, Նա հայտնվել է նյութական աշխարհ ըստ իր ցանկության և ժամանակը Նրա գալու ոչ ոք չգիտի և Նա, որպեսզի կարողանա գործել այս նյութական աշխարհում ապա նրան հարկավոր է գործելու հարմար ««գործիք»» և միջավայր, օրինակ ձուկը չի կարող ջրից դուրս ապրել, նա համապատասխան մարմին է ստացել, որպեսզի կարողանա գործել այդ միջավայրում...

Yeghoyan

14.03.2010, 23:29

բայց Եղոյանը հոգու մասին չէր խոսում:pardon սկի մտքով չէր էլ անցել հոգին վերցնել ու նորից ստեղծել:8

Հ.Գ. էդ գրածդ կարդալուց նենց տպավորություն էր, ոնց որ ֆանտաստիկ սյուժեով գիրք կարդայի:D կներես, չնեղանաս, ես քեզ հասկանում եմ, հարգում քո կարծիքը ու չեմ համաձայնվում, ես ունեմ իմ կարծիքն այս հարցի վերաբերյալ, գրել եմ իմ տեսակետը ու կարծում եմ էլ ավելացնելու բան չունեմ;)

Boboloz

14.03.2010, 23:56

Եթե մարդը մահանում է, դրանից հետո էլ ի՞նչ ես:
Ես հասկացա քո բերած օրինակը, անկախ նրանից ընդունում եմ, թե չէ այդ ուսմունքը, ես դա հասկանում եմ: ըստ դրա մարդու մարմնի մահվանից հետո այդ եսը ձևավորվում է ուրիշ մարմնում, ես սա չեմ ընդունում, նման բան չկա:pardon եսը ծնվեց մարդու հետ, ապրեց, մեծացավ, ձևավորվեց կամ փոփոխվեց, հենց այդ մարմնին է պատկանում, մահացավ մարդը իր հետ էլ կմահանա իրա եսը, կկորի այդ եսը, էսքան բան:pardon …
հնարավոր է,որ կյանքի ընթացքում տեսած լնեք նման վարքով մարդկանց,բայց դա չի նշանակում,որ մի մարդ մեռելա, ու ,օրինակ իր հոգու կեսը անցելա մեկի մեջ,կեսը՝մյուսի:think էդպիսի անհեթեթություն չկաաաաաա՜:Եսը ծնվում է մարդու հետ՝վերցնելով շրջապատից այն ինչը նա տեսնում է ծնվելուց հետո առաջին անգամ,վորովետև ինչը մենք փոքր ժամանակ տեսել ենք ու հավանել,դա էլ համարել ենք ճիշտը և գրել մեր ազնվության,արդարության,խղճի գրքում…
Հ.Գ.Ուսմունք ա Է՜լի,ամեն մի կրոնի մեջ 10 հատ ճիշտ բան կա,20 հատ սխալ:|:}:yes:{

Հարգելի Եղոյան Հոգին չի ստեղծվում, մարմինն է ստեղծվում: Դա չիմացության արդյունք է, Հոգին ունի իր մշտական որակները, որոնք են՛ Հավերջությունը, գիտելիքը և երանությունը, անսկիզբ և անվերջ (Յոգա սուտրայում համարվում են Սատ, Չիտ և Անանդա): Մարմնի որակները հետևյալներն են, ծնունդ, աճ, ծերություն, հիվանդություն և մահ: Հոգին դա Ոգեղեն Էակ է, ոչ նյութական և չի պատկանում նյութական տիեզերքին, Նա հայտնվել է նյութական աշխարհ ըստ իր ցանկության և ժամանակը Նրա գալու ոչ ոք չգիտի և Նա, որպեսզի կարողանա գործել այս նյութական աշխարհում ապա նրան հարկավոր է գործելու հարմար ««գործիք»» և միջավայր, օրինակ ձուկը չի կարող ջրից դուրս ապրել, նա համապատասխան մարմին է ստացել, որպեսզի կարողանա գործել այդ միջավայրում...

KiLa

15.03.2010, 03:53

Ինձ թվում է, որ հնչած կարծիքներն ու պատասխանները, բավականին հեռանում են բուն հարցի նյութից:Կոնկրետ օրինակների ետևից չնկնենք ու մատնացույց չանենք: Բայց ինձ թվում է, որ հարցի հեղինակը ի նկատի ունի ուղղակի մեր եսը՝, մեր անհատականությունը, մեր խառնվածքի ու բնավորության համադրությունը, մեր ՝, գուցե և, մարդ-առեղծվածը: Եվ այս հարցի պատասխանը, բոլորովին էլ կախված չէ հոգու և մարմնի առաջնայնության խնդրի հետ: Կամ կրոնի ու տարբեր ,,կարմաների" ուսմունքի հետ: Խոսքը մեր եսի մասին է: Մի շփոթեք այն նաև էգո-ի հետ: Կրկնում եմ, հարցը վերաբերվում է հենց մեզ, մեր եսին , մեր այն գոյավիճակին, որը մենք այսպես թե այնպես ունենում ենք մեր կյանքի ընթացքում: Եվ հարցը այն է, թե այդ ,,վիճակը" մենք ունենում ենք արդեն ծնվելու՞ց, թե՞, այն ձևավորվում և փոփոխության է ենթարկվում մեր կյանքի ընթացքում: Ես հարցը այսպես եմ հասկանում և կփորձեմ պատասխանել, նախորոք հայտնելով շնորհակալությունս հարցի հեղինակին:
Ինձ թվում է, որ մարդ ծնվում է արդեն իր եսի հետ միասին: Այսինքն նրա բնավորությունն ու խառնվածքը հատկանշող հիմնական գծերը արդեն նախանշված են: Տարբեր միջավայրերում ծնվելը, ապրելը, հասարակական տարբեր խավերի ազդեցությունն ու ներգործությունը կարող են լինել ընդամենը նախասիրությունների և բարդույթների բնույթների տարբերակման խթանիչ գործոն: Այսինքն
եթե մարդ ծնվել է ,,լիդեր" լինելու հաստատ խառնվածքով դրան հատուկ բնավորությամբ, ապա նա կլինի լիդեր: Բայց հասարակության ո՞ր խավում, դա արդեն կախված կլինի նրա՝, տվյալ խավին ունեցած պատկանելիությունից, դաստիրակությունից ու մենթալիտետից: իսկ մյուս գործոնները՝, ենթադրենք աղքատություն, անգրագիտություն, ընտանեական սուր իրավիճակներ ևայլն...սրանք կարող են խտացնել այս կամ այն բարդույթը, ինչպես նաև նախասիրությունը, հոբին:

յոգի

18.03.2010, 22:21

բայց Եղոյանը հոգու մասին չէր խոսում:pardon սկի մտքով չէր էլ անցել հոգին վերցնել ու նորից ստեղծել:8
Հոգին նույն Եսն է, որը գտնվում է մարմնի մեջ...

Հ.Գ. էդ գրածդ կարդալուց նենց տպավորություն էր, ոնց որ ֆանտաստիկ սյուժեով գիրք կարդայի:D կներես, չնեղանաս, ես քեզ հասկանում եմ, հարգում քո կարծիքը ու չեմ համաձայնվում, ես ունեմ իմ կարծիքն այս հարցի վերաբերյալ, գրել եմ իմ տեսակետը ու կարծում եմ էլ ավելացնելու բան չունեմ;)
Նեղանալու հարց չկա, չեմ ել փորձում համոզել... իհարկե...

Arpine

06.11.2011, 13:35

Թեման աչքի անցկացրեցի
Սոցիոգենետիկների ու բիոգենետիկների այս հակամարտությունը շատ երկար պատմություն ունի:Բայց այս 2-ի պայքարի ընթացքում առաջ եկավ մի մարդ՝ Շտեռնը, ու էսպիսի մի խելացի միտք ասեց.Եթե 2 տեսությունները կարող են հիմնվել լուրջ հիմքերի վրա, ապա ճշմարտությունը նրանց կոնվերգենցիայի / զուգամիտում/ մեջ է: Ներկայումս գիտության մեջ տիրապետող է հենց այս՝ կոնվերգենցիայի տեսությունը:Տարբեր մարդիկ տարբեր տոկոսային հարաբերությամբ են դիտում, օրինակ ըստ Այզենկի 80% գենոտիպի և 20% միջավայրի ազդեցությամբ, էլի կան լավ չեմ հիշում նաև 40/60 ի օգուտ միջավայրի և այլն:
Որոշ ժամանակ առաջ ես էլ սոցիոգենետիկ էի/այսինքն միայն ձևավորվում է:))/, բայց հիմա կարծում եմ,որ անձի ձևավորումը պայմանավորված է 35-40% ժառանգականաությամբ և 60-65% միջավայրի ազդեցությամբ::)

mnowak

06.11.2011, 18:51

Իսկզբանե կա "նա" ոչթե "ես"ը ... հետո գալիսա մենք , նրանք ու մի 4 օր հետո - ես'նա գալիս ...
գալիսա ու ասումա - աղվես աղվես , որտե՞ղ էիր դու...

Hayazn

11.11.2011, 11:47

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։
Ես գտմնում եմ , որ այս հարցը անհիմն չէ և այն ինձ անկեղծորեն մտածելու առիթ տվեց :
Ըստ ինձ « ԵՍ »-ը մարդու երեք բաղկացուցիչ մասերից մեկն է և այն առաջ է գալիս անձի ստեղծման հետ միաժամանակ :
Սա նշանակում է որ « ԵՍ »-ը « այլ կերպ ասած մարդու էգոն » ձևավորվում է դեռևս իր մոր որովայնում և իր ներկայության մասին տեղեկացնում է առաջին տոտիկի հարվածով , ազդարարելով այն մասին , որ իր տեղը նեղ է իսկ ժամանակը և տարիները նրան միայն փորձով են հարստացնում , բայց երբեք նրան ինչ որ ձևով չեն փոխում :