«Ես»-ը կա՞, թե՞ ձևավորվում է

[Artgeo]

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։

[Boboloz]

Մենք իհարհե ծնած օրվանից ես ունենւմ ենք,բաըց այդ եսը կյանքի ընթացքում մշակվում է,զարգանում ու հասուն տարիքում լրիվ պատրաստ է դառնում «օգտագործման համար»

[Դեկադա]

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։

Մարդը ի ծնե ունի իր եսը:Պարզապես էտ ես-ը ժամանակի ընթացքում, ոչ թե ձևավորվում, այլ ներքին ու արտաքին գործոնների ազդեցության տակ ավելի է ամրապնդվում, կամ էլ, ինչը որ երբեմն հանդիպում է, նաև կորցնում է իր «դեմքը»: Առայժմ էսքանը հետո ավելի կմանրամասնեմ:

[Boboloz]

կներեք.ծնված օրվանից

[Ջուզեպե Բալզամո]

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։

Անկասկա՛ծ, հենց սկզբից կա… կա ու ժամանակի ընթացքում ձևավորվում էլ է:
Ես հիմա փորձում եմ պատկերացնել իմ "ես"-ի աճն ու չափսերից ահաբեկվում եմ: "Ես"-իս մեջ տղաս է, կինս, ծնողներս, քույր-փեսաներս իրենց երեխեքով, հարազատ բարեկամներս, հարևաններս, համաքաղաքացիներս, համերկրացիներս (նաև չնտրված վերնախավ), Դարակումբցիներս ու գլխովս անցած շատ բաներ, եղած երկրներ ու հանդիպած մարդիկ… ու ես
էս սաղ "ես" եմ, "ես երգը իմ մասին ա…"

[ministr]

Նման մի թեմա կար.. բնավորության փոփոխության մասին:
ԵՍ-ի մի մասը կա ծնվելուց արդեն` հիմնված գենետիկ կոդի առանձնահատկությունների վրա, իսկ մնացածը զարգանում է կյանքի ընթացքում:

[Արիացի]

Իմ համոզմամբ, մարդու հոգեկան աշխարհի, նրա մտավոր ընդունակությունների ու բնավորության վրա նրա ապրած կյանքը ավելի մեծ ազդեցություն է թողնում, քան ժառանգաբար ի ծնե ձեռքբերված ինֆորմացիան: Այսինքն՝ ինչպիսին էլ լինի մարդու ի ծնե տրված ԵՍ-ը, նրա ապրած կյանքը կարող է նրա այդ ԵՍ-ը փոխել 180 աստիճանով: Գենետիկական լեզվով ասած՝ մարդու ֆենոտիպը նրա մտավորի վրա ավելի մեծ ազդեցություն կարող է թողնել, քան գենոտիպը:
Մի խոսքով ԵՍ-ը ի սկզբանե կա, բայց տարիների ընթացքում այն փոփոխվում է և կախված մարդու ապրելու միջավայրից, այդ ի սկզբանե տրված ԵՍ-ից տարիների ընթացքում կարող է ոչինչ չմնալ:

[E-la Via]

Գիշերը այս հարցի շուրջ էի մտածում։ Մեր «ես»-ը հենց սկզբից կա՞, թե՞ ժամանակի ընթացքում ձևավորվող է։ Մենք որ ծնվում ենք, որոշակի «ԵՍ» ունե՞նք։

.
Ես այսպես եմ հասկանում, մենք ունենք միայն մի իրական "ես", դա մեր հոգին է, մեր էությունը, այն մեկը, որ հավերժ է, որ Աստվածային է… Բայց մենք, լույս աշխարհ գալով, մեր ծնողների դաստիարակությամբ, մեր շրջապատի, մեր ուսուցիչների, դասախոսների և այլոց "շնորհիվ", բայց, որ ամենակարևորն է մեր ուղեղի "շնորհիվ" ստեղծում ենք մի նոր ես, որ կազմվում է սկզբունքներից, աշխարահայացքից, լավն ու վատ, բարին ու չարը, սևն ու սպիտակը տարբերելու ունակությունից: Բայց այդ ամենը միայն ուղեղի խաղն է, նրա թակարդը: Այս կեղծ եսը մեզ անընդհատ հեռացնում է մեր իսկական "եսից":
Եթե դուք նկատի ունեք մեր իրական "եսը", ապա, այո՛, այն կա, միայն անհրաժեշտ է այն նորից գտնել, իսկ, եթե նկատի ունեք մեր երկրորդ եսը, այն միայն իլլյուզիա է, խաբկանք:
Բայց այս հարցին կարծում եմ ամենաճիշտ ու հստակ պատասխանը կտա յոգին:

[Dayana]

Մարդը եթե Ես ա ունենում, էդ իրա հետ ծնվում ա ու ժամանակի ընթացքում աճում, իսկ եթե անԵս ա, ուզում ա կասչեյ բեզսմեռտնի դառնա, մեկ ա չի առաջանա

[*e}|{uka*]

Մարդ չի կարա «անես» լինի, մինիմում ինքը մարդ չպիտի լինի: չնայած ինչ ասես կտեսնես էս կյանքում:

[Երկնային]

Մարդ ծնվում ա ու արդեն ունի բնավորություն, որը գեներով եկել ա իրան: Բայց դա չի նշանակում, որ ինքը ամբողջ կյանքի ընթացքում էդ բնավորությունն ա ունենալու: Արտաքին միջավայրի ազդեցությունից իրա մոտ որոշ բնավորության գծեր են սկսում առաջանալ, ուրիշները ճնշվում կամ վերանում են: Հաճախ ոչ միայն ուրիշների ազդեցությամբ ա փոխվում, այլ նաև սեփական, երբ որ սկսում ա էս կամ էն հատկանիշը ուրիշների մեջ գնահատել, ու ձգտել ինքնակատարելագործման, հետևաբար սկսում ա ինքն իրա մեջ էդ հատկանիշից զարգացնել:

[Katka]

Ես գտնում եմ կյանքի ընթացքում է ձեւավորվում: Գենետիկական հատկանիշների ժառանգումը ես-ի հետ կապ չունի, կարծում եմ, ավելի ճիշտ ես-ին ինչ-որ որակներ են հաղորդում, բայց ես-ը կյանքի ընթացքում ձեւավորվող է: Կյանքի գլխավոր նպատակից մեկն էլ մարդու, կարծում եմ, հենց ողջ այդ պրոցեսն է:

[Հայկօ]

Ձևավորվում ա:

[AniwaR]

Մարդ ծնվում ա ու արդեն ունի բնավորություն, որը գեներով եկել ա իրան:

Հմմ, բնավորությունը չէ ժառանգական, այլ խառնվածքը:
Գենետիկան հզոր գործոն ա, ու ինչքան էլ վեհ գաղափարներ արտահայտենք, մեկ ա՝ իրա դերը դրանից չի նսեմանում: Իհարկե կարևոր է նաև այն միջավայրը, ուր կընկնի տվյալ գենետիկ հատկանիշներով օժտված անհատը: Իմ կարծիքով, «ես»-ը կա ու նաև ձևավորվում է, զարգանում: Ինչի՞ պետք ա մեկը մյուսին բացառի:

[Դատարկություն]

Գենետիկական լեզվով ասած՝ մարդու ֆենոտիպը նրա մտավորի վրա ավելի մեծ ազդեցություն կարող է թողնել, քան գենոտիպը:
Մի խոսքով ԵՍ-ը ի սկզբանե կա, բայց տարիների ընթացքում այն փոփոխվում է և կախված մարդու ապրելու միջավայրից, այդ ի սկզբանե տրված ԵՍ-ից տարիների ընթացքում կարող է ոչինչ չմնալ:

Ֆենոտիպը դա արտահայտված գենոտիպն է, իրա հիմքը գենոտիպն է, այսիքն, չի կարող մի երևույթ ավելի մեծ ազդեցություն թողնել մի այլ երևույթից եթե ինքը համարվումա դրա արդյունքը, եթե ֆենոտիպը ազդումա, տրամաբանորեն ազդումա նույնչափ նաև գենոտիպը
_
«Ես»-ի ձևավորման, կամ ավելի ճիշտ անձնավորության ձևավորման մեջ միշտ էլ պայքարա եղել 2 հիմնական տեսությունների մեջ` սոցիոգենետիկական ու բիոգենետիկական, բայց վերջում հասկացել են, որ պայքարն անիմաստ է, որովհետև իրականությունը «ոսկե միջինն» է և միջավայրը, մասնավորապես, հասարակությունը և ժառանգականությունն իրենց աթոռն ունեն անձնավորության ձևավորման գործում ու նրանցից մեկին թերահավատորեն մոտենալը սխալ է: Ու որպես էդպիսին առանձնացնել նրանցից ինչ-որ մեկը, որպես ավելի կարևոր նույնպես սխալ է, անձնավորության զարգացման գործում իր դերն ունի և ժառանգականությունը և միջավայրը, իսկ այս երկուսին ուղղորդում է դաստիարակությունը /էս իմ մի դասախոսի սիրած խոսքերն էին/