Գալաթեա
14.07.2009, 13:55
Աղջիկն աշխատում էր ցույց չտալ, որ արդեն հոգնել է շարունակվող անուշադրությունից:
Ընկերուհուն կյանքից ավելի էր սիրում, բայց չէր դադարում ինքն իրեն հարց տալ` ինչու են բոլոր հայացքները միայն նրան դառնում: Ինքն այդքան վա՞տն է: Իրեն պահե՞լ չգիտի: Ա՞յլ պատճառ կա:
Ու միշտ փորձում էր ուշադրություն գրավել: Միայն ինքն իրեն ապացուցելու համար, որ ինքն էլ է լավը:
Մի օր, երբ արդեն անմարդկային հոգնել էր այդ ամենից, երբ իր համար մեկ էր արդեն, երբ հոգնածությունն ու անտարբերությունն արտահայտվում էին իր համար աննկատելի հմայիչ սարկազմով, ընկերախմբերից մեկով հանդիպում ունեին: Վերջերս ձեռք բերված սովորության համաձայն` Վերնիսաժի այգում արաղ էին խմում` շիշը փոխանցելով իրար: Թթու վարունգով: Յուրաքանչյուրին երեք կում հասնում էր:
Ու այդտեղ հայտնվեց Առաջինը:
Նկարիչ էր: Խելացի: Կարդացած: Ու հարբեցող: Անհույս հարբեցող: Դա հետո իմացավ:
Իր համարն ուզեց:
Քանի որ իրենից դեռ երբեք, ոչ ոք համար չէր ուզել` առանց որևէ հետին մտքի տվեց: Դե մարդ է, մտքով անցել է: Տան համարը, բնականաբար:
Դրանից հինգ, թե վեց օր անց ընկերուհու տանն էր: Իբր պարապում էին:
Լարան ասաց, որ պետք է Առաջինին զանգի: Գործ կա հետը::
Խոսելու ընթացքում իր անունը լսեց: Քիչ հետո Լարան կանչեց:
- Ուզում է հետդ խոսի,- ձեռքով լսափողը փակելով` ասաց ընկերուհին:
Հանդիպումը նշանակվեց ընկերուհու ծննդյան հաջորդ օրը: Լավն էր ծնունդը..
Իր առաջին ժամադրությունն էր: Առավոտյան պետք է խանութ գնար` հաց առնելու: Ինքն էլ չհասկացավ` ինչպես գնեց արաղի փոքրիկ շիշը:
Իր սենյակում փակված խմում էր` փորձելով խեղդել ահագնացող հուզմունքը:
Երկու ժամ կար դեռ:
* * *
Իր սիրած Վեստում էին: Առաջինը գինի պատվիրեց:
Զրուցեցին: Շատ երկար:
Երկրորդ հանդիպման ժամանակ լարվածությունն արդեն անցել էր, և Առաջինը պատմեց, թե ինչպես է մի կիլոմետրից զգացել, որ առաջին օրն ինքը խմած էր:
- Նենց սիրուն էիր օրորվում, - ժպտաց խորամանկ:
* * *
Ֆրանսուա Վիյոնն իսկապես լավն էր: Զարմանալի չէր, որ Առաջինը պաշտում էր նրան: Իր պես հարբեցող էր:
* * *
Իր նկարած փոքրիկ քարտի հետևում նամակ էր գրել: Ու նվիրել կարմիր մազերով աղջկան: Գրել էր, որ սիրահարված է: Իր ոճով` կոպիտ, փոքր-ինչ ցենզուրայից դուրս բառերով: Քարտի վրա ծերունի էր, որ իր գրկում սեղմել էր փոքրիկ աղջկա` երևի թոռանը: Գետնին ճամպրուկ էր դրած:
Խորհդանշական էր, ինչպես պարզվեց:
Երեք ամիս էր անցել: Ընթացքում եղել էին բազմաթիվ հանդիպումներ, ծաղիկներ, ալկոհոլի ոչնչացում, խաչբառի լուծում, ամուսնության առաջարկ…
Ընդ որում` վերջին երկուսն անմիջական կապ ունեին:
Կինոմոսկվայի կաֆեում նստած խաչբառ էին լուծում:
- Բոտսվանայի մայրաքաղաքը…դե սա անիմաստ է, անցանք..
- Գաբորոնե, - ասաց հանգիստ:
- Կամուսնանա՞ս հետս,- ասաց Առաջինն հմայված հայացքը չկտրելով..
* * *
Մութ էր ու ուշ: Հրապարակում նստած էին: Շատրվանների դիմաց:
Առաջինն անհանգիստ էր: Նա արդեն խմած էր, բայց երևում է անհրաժեշտ դոզան դեռ չէր ներմղվել:
- Կսպասե՞ս գնամ Վերնիսաժի այգի, գամ:
Հիշեց վերը նշված տեղի փոքր կրպակը, ուր գիտեր, հարյուր գրամով օղի են տալիս: Առաջինն էր պատմել:
- Չի լինի՞ չգնաս:
- Պետք է:
- Գնա…
"Որ հետ գաս` էստեղ չեմ լինելու" ..հայացքում գրվածը միայն ապուշը չէր կարդա..Առաջինն ապուշ չէր:
* * *
Հրապարակի դատարկ ասֆալտին դեռ երկար արձագանքում էին արցունքախառը քայլերի խուլ ձայները:
Ժպտալով էր քայլում:
Ընկերուհուն կյանքից ավելի էր սիրում, բայց չէր դադարում ինքն իրեն հարց տալ` ինչու են բոլոր հայացքները միայն նրան դառնում: Ինքն այդքան վա՞տն է: Իրեն պահե՞լ չգիտի: Ա՞յլ պատճառ կա:
Ու միշտ փորձում էր ուշադրություն գրավել: Միայն ինքն իրեն ապացուցելու համար, որ ինքն էլ է լավը:
Մի օր, երբ արդեն անմարդկային հոգնել էր այդ ամենից, երբ իր համար մեկ էր արդեն, երբ հոգնածությունն ու անտարբերությունն արտահայտվում էին իր համար աննկատելի հմայիչ սարկազմով, ընկերախմբերից մեկով հանդիպում ունեին: Վերջերս ձեռք բերված սովորության համաձայն` Վերնիսաժի այգում արաղ էին խմում` շիշը փոխանցելով իրար: Թթու վարունգով: Յուրաքանչյուրին երեք կում հասնում էր:
Ու այդտեղ հայտնվեց Առաջինը:
Նկարիչ էր: Խելացի: Կարդացած: Ու հարբեցող: Անհույս հարբեցող: Դա հետո իմացավ:
Իր համարն ուզեց:
Քանի որ իրենից դեռ երբեք, ոչ ոք համար չէր ուզել` առանց որևէ հետին մտքի տվեց: Դե մարդ է, մտքով անցել է: Տան համարը, բնականաբար:
Դրանից հինգ, թե վեց օր անց ընկերուհու տանն էր: Իբր պարապում էին:
Լարան ասաց, որ պետք է Առաջինին զանգի: Գործ կա հետը::
Խոսելու ընթացքում իր անունը լսեց: Քիչ հետո Լարան կանչեց:
- Ուզում է հետդ խոսի,- ձեռքով լսափողը փակելով` ասաց ընկերուհին:
Հանդիպումը նշանակվեց ընկերուհու ծննդյան հաջորդ օրը: Լավն էր ծնունդը..
Իր առաջին ժամադրությունն էր: Առավոտյան պետք է խանութ գնար` հաց առնելու: Ինքն էլ չհասկացավ` ինչպես գնեց արաղի փոքրիկ շիշը:
Իր սենյակում փակված խմում էր` փորձելով խեղդել ահագնացող հուզմունքը:
Երկու ժամ կար դեռ:
* * *
Իր սիրած Վեստում էին: Առաջինը գինի պատվիրեց:
Զրուցեցին: Շատ երկար:
Երկրորդ հանդիպման ժամանակ լարվածությունն արդեն անցել էր, և Առաջինը պատմեց, թե ինչպես է մի կիլոմետրից զգացել, որ առաջին օրն ինքը խմած էր:
- Նենց սիրուն էիր օրորվում, - ժպտաց խորամանկ:
* * *
Ֆրանսուա Վիյոնն իսկապես լավն էր: Զարմանալի չէր, որ Առաջինը պաշտում էր նրան: Իր պես հարբեցող էր:
* * *
Իր նկարած փոքրիկ քարտի հետևում նամակ էր գրել: Ու նվիրել կարմիր մազերով աղջկան: Գրել էր, որ սիրահարված է: Իր ոճով` կոպիտ, փոքր-ինչ ցենզուրայից դուրս բառերով: Քարտի վրա ծերունի էր, որ իր գրկում սեղմել էր փոքրիկ աղջկա` երևի թոռանը: Գետնին ճամպրուկ էր դրած:
Խորհդանշական էր, ինչպես պարզվեց:
Երեք ամիս էր անցել: Ընթացքում եղել էին բազմաթիվ հանդիպումներ, ծաղիկներ, ալկոհոլի ոչնչացում, խաչբառի լուծում, ամուսնության առաջարկ…
Ընդ որում` վերջին երկուսն անմիջական կապ ունեին:
Կինոմոսկվայի կաֆեում նստած խաչբառ էին լուծում:
- Բոտսվանայի մայրաքաղաքը…դե սա անիմաստ է, անցանք..
- Գաբորոնե, - ասաց հանգիստ:
- Կամուսնանա՞ս հետս,- ասաց Առաջինն հմայված հայացքը չկտրելով..
* * *
Մութ էր ու ուշ: Հրապարակում նստած էին: Շատրվանների դիմաց:
Առաջինն անհանգիստ էր: Նա արդեն խմած էր, բայց երևում է անհրաժեշտ դոզան դեռ չէր ներմղվել:
- Կսպասե՞ս գնամ Վերնիսաժի այգի, գամ:
Հիշեց վերը նշված տեղի փոքր կրպակը, ուր գիտեր, հարյուր գրամով օղի են տալիս: Առաջինն էր պատմել:
- Չի լինի՞ չգնաս:
- Պետք է:
- Գնա…
"Որ հետ գաս` էստեղ չեմ լինելու" ..հայացքում գրվածը միայն ապուշը չէր կարդա..Առաջինն ապուշ չէր:
* * *
Հրապարակի դատարկ ասֆալտին դեռ երկար արձագանքում էին արցունքախառը քայլերի խուլ ձայները:
Ժպտալով էր քայլում: