Ցավոք սրտի, մարդկային տեսակ կա հայերիս մեջ, որին, այո, պետք պրոֆիլակտիկայի նպատակով պարբերաբար «ստորացնել» («նսեմացնել»): Միգուցե կարելի է այլ բառով բնորոշել գործողությունը, ոչ թե «ստորեացնել» եզրով: Ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ «տեղը դնել հետագայում նրա երես առած ու անդաստիարակ վարքագիծը կանխելու համար»: Իհարկե ցանկալի կլիներ խուսափել դրանից, բայց դա հնարավոր չէ մարդկային այս տեսակի պարագայում: Եվ իհարկե պետք է հատուկ շեշտել, որ այսպիսի իրավիճակների հանդիպում ենք հիմնականում աշխատանքի մեջ գործընկերների՝ գերազանցապես ենթակաների և քիչ չափով ղեկավարների հետ հարաբերություններում:
Օրինակ, բուժքույր ունեինք տարիներ առաջ, որին էնքան էին տեղ տվել, որ որևէ հարգանքի նշույլ չուներ իր բաժնի բժիշկների նկատմամբ: Կարող էր բաժնի վարիչի (համեստ մարդ էր) դուռը քացով բացել, անամնեզ հավաքելու ընթացքում գար և կանգներ հիվանդի ու բժշկի միջև, նշանակումներ էր անում, վիճում բժիշկների հետ, ցուցումները չեր կատարում, հիվանդների հետ բժիշկներից էր բամբասում և այլն: Բնականաբար իմ այդ բաժնում աշխատանքի անցնելու առաջին իսկ օրերից նա մի երկու օր սուտ-սուտ լացեց: Բայց դե ախր շատ պնդաճակատ ու անխելք աղջիկ էր: Հենց մի քիչ տեմպը թուլացնում էիր, մեկ էլ տեսնում էիր կրկին նստել է ուսերիդ ու հեսա կքշի: Դե ես էլ տակտիկաս փոխեցի և սկսեցի կանխել այդ վարքագիծը՝ պարբերաբար «տեղը դնելով» և հիշեցնելով, որ ի տարբերություն այդ բաժնի բժիշկների բարձրագույն կրթության, նրա կրթությունը եռամյա միջնակարգ մասնագիտական է ու իր երկար եղունգները (տակի բացիլներով) անթույլատրելի են, հաստացրած պռոշները, բաժնի մետլախին անընդհատ կտկտացող 15 սմ-անոց կաբլուկներն ու սև ցանցավոր կալգոտկիները, մեղմ ասած, ծիծաղ են առաջացնում իմ և շատ այլ մարդկանց մոտ:
Ես շատ մեղմ եմ ներկայացնում, իրականում դա ուռոդ էր և բնական է՝ դաստիարակել էր պետք այդ ախմախին: Ստիպված ես էլ ամսական մեկ-երկու անգամ «ստորացնում էի», որից հետո նա կոկորդիլոսի արցունքներ էր թափում ու մի մոտ մի ամիս իրեն նորմալ մարդու նման էր պահում:
Հա, հավելեմ, որ այս տեսակի մարդկանց շատ մեծ հաճույքով «ստորացնում եմ»: Եվ բնականաբար բոլոր ադեկվատ մարդիկ դա կհասկանան և իրենք էլ նման իրավիճակների հանդիպելիս կգործեն իմ նկարագրածով: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ դու պարտադրված ես շուրջդ ունենալ սրանցից: Մի քանի տարբերակ ունես. 1) բանի տեղ չդնել, որը սակյան չի ազդում և իրավիճակ չի փոխում: 2) Դուրս գալ այդտեղից, որը չես ուզում (փող կա), 3) Պահանջել հեռացնել սրանց, որը, ինչ խոսք, մի քիչ այն չէ էլի, 4) դաստիարակել կամ կանխել քո նկատմամբ ոտնձգությունը, որը երևի մի քիչ ցինիկ ու տհաճ է նայվում կողքից, բայց նախ՝ երևի ամենաճիշտ տարբերակն է, հետո էլ մի տեսակ դուրեկան է:
))
Ես չեմ կարողանում մերժել. իհարկե մերժում եմ ահավոր, անտանելի անցանկալի բաները, բայց մեծամասամբ ես ինձ մոռացած զբաղվում եմ ուրիշներով: Ոնց հասկանում եմ ես խոլերիկ եմ: Ու շատ հնարավոր ա, որ էս ապուշ բնավորությունը էլի տրավմայի հետևանք ա ու էս ամենն ինքնապաշտպանություն ա (չգիտեմ հաստատ, ուղղակի դիտարկում եմ որպես հնարավոր եղանակ): Սովորեցրեք ինձ մի քիչ չար դառնալ, էդ ինձ իրոք պետք ա: Ես ինձնից նեռվայինանանում եմ, ապուշի կարգավիճակում եմ ինձ զգում: Մեկ-մեկ էլ մտածում եմ, որ ես ճիշտ մարդկանցով չեմ շրջապատված. բայց ամեն դեպքում ճիշտը բալանսը հավասարակշռված պահելն ա: Ինձ կարող եք ազատ հարցեր տալ, կպատասխանեմ, համ էլ ինքս ինձ կփորձեմ բացահայտել ու հասկանալ:
Մեջբերել
anhush-ի խոսքերից
Էջանիշներ