Լսելեք որ Բաքվում ազգաբնակչության 30% կողմե պատերազմով լուծելու Ղարաբաղի հարցը, իսկ Հայաստանում կան մարդիք որ պատրաստեն ապացուցելու որ մեր հերոսները իզուր չնկան?
Լսելեք որ Բաքվում ազգաբնակչության 30% կողմե պատերազմով լուծելու Ղարաբաղի հարցը, իսկ Հայաստանում կան մարդիք որ պատրաստեն ապացուցելու որ մեր հերոսները իզուր չնկան?
Անձամբ ես լուրջ չեմ ընդունում նման հարցումները, ինչպես նաև լուրջ չեմ ընդունում մարդկանց վստահեցումները, որ իրենք պատրաստ են կռվելու, որ իրենք մինչև իրենց արյան վերջին կաթիլը պայքարելու են և այլն: Ոչ այն, ոչ էլ այս կողմից արվածին չեմ հավատացել, չեմ հավատում ու չեմ հավատալու: Որովհետև սովորաբար (իհարկե ոչ միշտ) այդպես բարձրագոչ խոսում են պոռոտախոսները, իսկ նրանք, ովքեր իսկապես պատրաստ են մինչև արյան վերջին կաթիլը կռվել իրենց համոզմունքների, սիրո, հայրենիքի համար՝ համեստաբար լռում են:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
ավելի լավ է չհավատալ նման սին բացականչությունների՝ Բաքվի կողմից լսվող..Dok-ի խոսքերից
միշտ էլ գոչել են.. միշտ էլ գոչելու են..
ո՞վ է հաշվել այդ 30%-ը.. ո՞վ է ստուգել ինչ-որ մեկի այդ «հաշվարկը»..
Բաքվում հիմա ահավոր մեծ թիվ է կազմում վերջերս շրջաններից Բաքու տեղափոխվածների քանակը, որոնց, հին քաղաքաբնակները, վերաբերվում են գլխավորապես զզվանքով և համարում են իրենցից ավելի ցածր դաս..
այդ նոր տեղափոխվածները դժվար թե մասնակցեին նման հարցումի և դեռ մի բան էլ պատերազմի կոչեր անեյին..
բնիկ բաքվեցիների համեմատաբար հասուն սերնդի մեծ մասը բավական ջերմ կապերի մեջ է եղել բազում Հայերի հետ և ցավով է նկատում, որ քաղաքը դատարկվել է նրանցից..
ամենօրյա միջոցները՝ Հայերի նկատմամբ ատելություն սերմանող, դրանք հիմնականում Ադրբեջանի լրատվամիջոցներն են, որոնք հաջողությամբ տարածում են գտնում երիտասարդ սերնդի մոտ՝ սահմանելով ուղեղի լվացման նորանոր ռեկորդներ..
իսկ ինչ վերաբերում է Բաքվից դուրս մնացած մնացյալ Ադրբեջանին՝ պետք չէ բոլորին դասել մեկ ընդհանուրի տակ..
«ադրբեջանցի» ազգ գոյություն չունի և չէր կարող ունենալ..
մեր հարևան այդ երկրի տարածքում բնակվում են տասնյակ ազգերի ներկայացուցիչներ, որոնց թվում կան նաև Հայերի նկատմամբ բավական բարեկամական տրամադրվածները.. հենց միայն իրենց «ՈՒդին» կոչողները և Լեզգինները ինչ արժեն..
հ.գ. պատերազմի մասին էլ, եթե, Աստված մի արասցե, այն վերսկսվի՝ կարող ես հանգիստ լինել.. սկզբից Հայերից քչերը կամավորական կգնան կռվելու.. բայց երբ բանը բանից անցնի ու դանակը ոսկորին հասնի, նոր միայն Հայ ազգը կզարթնի, ինչպես դա սովորաբար լինում է, ու ոտքի կկանգնի՝ մոռանալով բոլոր ներքին տարաձայնությունները.. սա 100%
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Ոնց… Հայաստանում հլը հարցում արեք, թե ով ինչ կանի թուրքերի հետ, կհամոզվեք, որ մենք բոլորս փիղ ճղող վարդան մամիկոնյաններ ենք. Արա թողե՛ք, հլը, թողե՜ք…
Si vis pacem, para bellum
Բազմիցս գրել եմ ու ասել եմ դրա մասին իմ կարծիքը: Չեմ ալարի հիմա էլ կգրեմ: Հենց պետության վրա կրակում են, պետությունը դառնում ա հայրենիք: Թող գնան նրանք կռվեն, որվքեր ես պետությունում մաս ունեն: Ես չունեմ: Չեմ էլ կարում ունենամ: Մաս ասելով գործարան կամ սեփական հյուրանոց ի նկատի չունեմ: Սովորական բնակարան՝ 4 պատ: Գները սարքել են եսիմ ինչ: Չեն էլ աջակցում, երիտասարդ ընտանիքին զրկել են սեփական բնակարան ունենալու հնարավորությունից, ես գնամ ու՞մ ունեցվածքի համար զոհվեմ: Անտերը մենակ ես երկրի խրամատներում ե՞ն տեղը ուրախ-ուրախ, ու պետք ա նկատել, ավվճար տրամադրում: Իսկ ապրելու համար պետք ա տեղի համար վճարել այնպիսի գումար, որ սկի պրեզիդենտը իրա օրինական աշխատավարձով չի կարա վճարի: Չե ախպեր ջան, ստեղ տուն առնելու տարբերակ չեն տալիս, ես էլ իրանց տունը չեմ պաշտպանում: Իմ համար ի՞նչ տարբերություն ստեղ եմ վարձով ապրում թե ասենք Մոզամբիկում: Ու ինչի պիտի Հայաստանի համար պատերազմեմ, բայց Մոզամբիկի համար՝ ոչ: Թող ռադները քաշեն իրանց օլիգարխների տղերքի հետ գնան կռվեն:
էսպես չի մնա
Միանում եմ ասվածին... Ոչ-ոք չի կարող ասել ինքը մարտի դաշտում ինչպիսինը կլինի, եթե ճի եղել այնտեղ...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
… Է՜ ախպեր ջան։ Որ բանը հասնի պատերազմին, ապա դու չես էլ հասցնի «վայնենկոմատ»–ում բացատրես, որ դու այս պետության մեջ մաս չունես, անքան արագ քեզ ավտոբուսը կհացնի սահման, որ նույնիսկ տաք գուլպաներդ կմոռանաս այն տանը, որտեղ վարձով ես ապրում… Այնպես որ երկու ճանապարհ ունես՝ կամ շուտափույթ «գրին քարտ» ես շահում, կամ հոգեբանորեն լինում ես միշտ պատրաստ
Իսկ գլոբալ առումով եթե քեզ նման մտածենք, ապա այստեղ շատերս ճորտ ենք, պետության խորթ զավակներ, ծանր հարկերի, թանկ գների, ապօրինության, կեղտի մեջ բանող ստվերներ, մենք նույնիսկ արտոնյալների սեփական գազանանոցների հատակի մետլախը չարժենք, նրանց ջիպերի բանդաժի չափ չկանք, դա այս աշխարհի հի՜ն ավանդույթ դարձած մեծն ու պարադոքսալ անարդարությունն է։
Հ.Գ. Պատերազմը ամեն զինվորին տալիս է շանս՝ կյանքը և մարդուն նորից վերագնահատելու համար։
Կներեք օֆֆթոփի համար։
Si vis pacem, para bellum
Վիշապ ջան ես Elmo-ի հետ լիովին համամիտ եմ: Ժամանակին հող պահելու խնդիր կար` Արցախը պահել էր պետք այնտեղի հայերի համար, հիմա ու՞մ համար պահենք եթե մեծամասնությունը կամ Երևան են կամ էլ Մոսկվա:
Իսկ եթե Աստված չանի պատերազմ սկսի, մեկա մեր նմաններն գնալու ու իզուր տեղը փամփուշտի զոհ լինելու, այլ ոչ թե էտ հղփացած լակոտները:
Բայց մի թե նրանց համար ես կռվելու:Ինձ թվում է սխալ է այն մոտեցումը երբ ասում են որ գնում ենք պորճի լակոտների համար կռվելու,ոչ դա Հայաստանի համար է արվում,քո հողի քո տան,քո ընտանիքի:
Այսօր ոչ կռվածներին են հարգում ոչ էլ պատերազմի ժամանակ մահացածներին,բայց ով կյանքը տվել է հանուն իր հողի նա միշտ անմահ է մնալու լավ մարդկանց սրտերում իսկ լավ մարդիկ միշտ էլ կան:
Մեր մեծերը կռվում էին նրա համար, որ Արցախցին ապրի իր հողի վրա, իր պապենական տանը, իսկ նրանց մեծամասնությունը հելել եկել են Երևան, զբաղեցնում են մինիմում բաժնի պետի պաշտոն, իսկ իրանց տղերքն էլ չասեմ:
Իսկ դու գոնե պատկերացում ունես թե Արցախում հայաստանցիներին ոնց են վերաբերվում? Դե լավ մինիմումն ասեմկներես ավել բան չեմ կարա պատմեմ:
Դե հիմա էսքանից հետո ասա տեսնեմ հանուն ինչի՞ արժի գնալ կռվի:
Ես հասկացահանուն պայծառ ապագայի
Ավել բան պետք էլ չի ասես,ես էլ դա գիտեմ ու հաստատ քեզանից առավել եմ գիտակցում,թե ինչի համար են գնացել կռվել և թե հիմա ինչի են արժանացել,բայց ապեր ջան դու անարժան մարդկանց համար չես գնում,թքած իրանց վրա,Մոնթեն հո իրանց համար չէր գնացել,այն տղերքը ովքեր իրենց կյանքը նվիրեցին Արցախին հո իրանց համար չնվիրեցի՞ն,նվիրել են իմ,քո,Chuk ի,Dok ի,Lion ի,Elmo ի,Վիշապի,Գաղթականի և մնացած արժանավոր մարդկանց համար որ այսօր մեր հողի վրա կանգնած են ու թուրքը քեզ չի ասում արա գնա մի բաժակ ջուր բեր խմեմ,իսկ մենք երախտապարտ ենք ու չպետք է թողնենք որ արյան գնով պահած հողը հանձնեն:Հանուն քո երեխաների հանուն քո ընտանիքի հանուն քո Հայաստանի ու թքած նրանց վրա ովքեր իմանալով որ Երևանից ես մի բաժակ ջուր չեն տա:Մեր մեծերը կռվում էին նրա համար, որ Արցախցին ապրի իր հողի վրա, իր պապենական տանը, իսկ նրանց մեծամասնությունը հելել եկել են Երևան, զբաղեցնում են մինիմում բաժնի պետի պաշտոն, իսկ իրանց տղերքն էլ չասեմ:
Իսկ դու գոնե պատկերացում ունես թե Արցախում հայաստանցիներին ոնց են վերաբերվում? Դե լավ մինիմումն ասեմ
Դե հիմա էսքանից հետո ասա տեսնեմ հանուն ինչի՞ արժի գնալ կռվի:
Ես հասկացա
Gayl ջան, եղբայր Ես ծառայել եմ հենց Մոնթեի ստեղծած գնդում: Ես շատ եմ լսել Մոնթեի խորհրդավոր մահվան մասին: Իմ երկու եղբայրները(ոչ հարազատ) զոհվեցին Արցախում բայց ոչ թե նրա համար որ ես ես և մնացածը երկրում պարզապես գոյատևենք, կամ թուրքը չասի «արա գնա ջուր բեր», այլ նրա համար, որ ես ես երկրում ապրեմ ու ես երկրից ունենամ իմ կտորը իմ 4 պատը , թեկուզ մի կտոր հող, մետրը մետրի վրա, որտեղ մի հատ գոնե խնձորի ծառ տնկեմ ու ուրախանամ: Նրանք զոհվել են, որ ես հողը մերը լինի, ոչ թե հողը մեզ վարձով տան: Վարձով, կներես էլի, ռուսն էլ ինձ հող կտա, ամերիկացին էլ, արաբն էլ, նույնիսկ ազերն ու թուրքը: Ինչով ա ես երկիրը իմ, Չուկի, Վիշապի և մնացածի երկիրը: Մենակ նրանով, որ ստեղ ե՞նք վարձակալությամբ ու ճորտի կարգավիճակով ապրում ու նույնալեզու ե՞նք, կամ մենակ նրա համար, որ մեր պապերի երկիրն ա եղե՞լ: Չէ եղբայր մեր պապերին տվել են 4 պատ, իրանք էլ էդ 4 պատը գնացել արյան գնով պահել են: Իսկ հիմա ի՞նչ են անում: Վաճառում են, հա լավ են անում վաճառում են, ես ձրի ոչինչ չեմ ուզում, բայց թող գինը նենց սահմանեն, որ կարանանք աշխատավարձով առնենք: Բայց էդ անտեր խրամատներն ու բլինդաժները անվճար ա: Հալա հաց ու ջուր էլ են տալիս, քնելու տեղ, հագուստ, զենք: Էդ ո՞նց ա տենց դառնում: Չէ ախպերս թող տեղում որպես հայրենիքի դավաճան գյուլեն գնան, ես չեմ պատրաստվում անկապ տեղը գնամ զոհվեմ: Բա որ ես զոհվեմ իմ ընտանիքի համար ո՞վ ա տան վարձ, հացի փող աշխատելու: Ո՞վ ա պաշտպանելու, ու հոգ տանելու իմ ընտանիքի մասին: Մենակ չասես պետությունը: Տեսանք ոնց երկու զոհված հարազատիս ընտանիքին տերություն արեց: Չեմ ուզում ինձ սենց հայրենիք պետք չի, ես կարամ որտեղ ուզեմ ընդեղ էլ ապրեմ, հյուրի կարգավիճակում եմ ստեղ, հյուրի կարգավիճակում կլինեմ որտեղ ուզենամ:
էսպես չի մնա
«ում համար» – հարցադրումը շատ պարզ պատասխան ունի՝ քե՛զ համար։ Պարզապես պատկերացրու այն սցենարը, որտեղ նման մտածողները ինչ–ինչ ձևերով խուսափում են կռվել, կամ էլ մարտի դաշտում իրենց հոգեբանորեն արդեն պարտված են զգում։ Արդյունքում դիցուք Հայաստանը պարտվում է ընդհուպ մինչև կապիտուլյացիա։ Ինչ ես կարծում, արդյո՞ք դու ոչ մի վնաս չես կրելու։ Ամբողջ դրաման այն է, որ նման ելքի դեպում ամենաշատ վնասը կրելու ենք մենք՝ հասարակ քաղաքացիներս, իսկ ամենաքիչ վնասը կրելու են արտոնյալները, նրանք հարուստ զապասներ ունեն, թե այստեղ, թե՝ արտերկրում։ Ու եթե նույնսիկ որոշ մարդիկ հաջողացնեն թռնել արտասահման ու քչից շատից դրսևորվել այնտեղ, միևնույն է, նրանք իրենց հետ ողջ կյանում կրելու են պարտվելու, նվաստացման ահավոր հոգեկան ցավը, որը երբեք չի բուժվելու։ Սփույռքահայերի ամեն մի խոսքի մեջ զգացվում է այդ ցավը, չնայած իրենք կարող է և չխոստովանեն։ Հետո պիտի ուրանաս ազգությունդ, քաղաքացիությունդ, ծագումդ, որպեսզի փորձես ազատվել այդ ծանր անլիարժեքության զգացումից։ Դրա համար խորհուրդ կտամ բոլոր նման մտածողներին ցրել իրենց մեջ ցանկացած կասկած «ում համար»–ի վերաբերյալ ու լինել միշտ պատրաստ ավտոմատը վերցնելու ու վազելու առաջ։ Այդ պարագայում ցանկացած կասկած իր մեջ պոտենցիալ դավաճանության տարր է պարունակում, դավաճանություն սեփական անձի նկատմամբ առաջին հերթին։
Որովհետև անձիդ մեջ այս հողի ու երկրի հետ կապված այնպիսի մասունքներ կան սերտաճած, որ քեզ մորթես էլ, չես կարող դրանցից ազատվել, հիմա գուցե չզգաս, բայց գնա արտասահման ու մի քանի տարի մնա, դրանք կոկորդիդ մեջ կկծկվեն ու կմնան։
Իսկ անարդարության վերաբերյալ, կամ այն որ պետությանդ ղեկավարները ոչ կոմպետենտ մարդիկ են, ու քաղաքացիական հասարակությունը դեռ չի ձևավորվել, այդ մասին պետք է մտածել խաղաղ ժամանակ ու պայքարել բոլոր տեսակի մոլախոտների դեմ, որպեսզի հետո էլ մեր սերունդների մեջ նմանատիպ կասկածներ չառաջանան, թե «ում համար»։
Եթե հարց առաջանա, թե սա էմոցիոնալ գրառում է, ու կան լիքը մարդիկ, որոնց համար միևնույն է թե ինչ կլինի, իրենք կարողանում են ցանկացած տեղ էլ ապրել, կարևորը իրենց ապահով զգան, ապա ինչ խոսք, ես դեմ չեմ, բոլորը չի, որ մարդկային ինչ–ինչ արժեքներ ունեն ու պարտադիր չի որ ունենան, կարելի է և դատարկ ու անիմաստ էլ ապրել, ուտել, խմել, զվարճանալ… դա էլ է կյանքի մի ձև… ո՞վ կարող է ասել, որ օրինակ ասենք անձրևաորդերը դժբախտ են
Si vis pacem, para bellum
Մեռնեմ թե մի գրամ տենց բան կա մեջս: Էդ պարզապես դպրոցական տարիքից զոռով սովորացնում են, որ երբ պետք լինի քշեն խրամատ: Ես էդ խրամատում եղել եմ, ինձ հպարտ էի զգում, հիմա հետ եմ դառել ու զզվում եմ ես պետությունից, ենքան եմ զզվում, որ արդեն էդ զզվանքը դառել ա ընդհանուր Հայաստանի նկատմամբ անտարբերություն: Հենց մենակ կարդա իմ գրառումները բանակի վերաբերյալ թեմայում: Ամենաշատը ես էի փորձում համոզել, որ պետք է գնալ պաշտպանել մեր հայրենիքը, որ դա բոլորիս պարտքն է: Բայց հիմա լրիվ համոզվել եմ, հայրենիք չկա: Կա պետություն, որը մենակ վտանգի ժամանակ ա սկսում իրան հայրենիք կոչել: Ես զզվում եմ էդ պետությունից: Էդ հայրենիքի նկատմամբ սերն ու հոգատարությունը պետք ա փոխադարձ լինի: Հայրենիքը մեզ տա տեղ, իրավունք, ազատություն մենք էլ էդ ամեն ինչը արյան գնով պաշտպանենք: Ես հալա ոչ էս երկրում տեղ ունեմ, ոչ իրավունք, ոչ էլ ազատություն: Ինչ էլ ունեմ փողով եմ առնում, իմ ամենօրյա ծանր աշխատանքի գնով:
էսպես չի մնա
Էլմո, որ խորը մտածենք, սա գլոբալ խնդիր է, մարդկությունը ի սկզբանե դասակարգված է շահագործողների ու շահագործվողների։ Մի երկրում ավելի քիչ են շահագործում, մյուսում՝ ավելի շատ, մի տեղ ավելի հարմար է ապրելը, մյուս տեղում քո ասածի պես զզվելդ գալիս է։ Ամեն ինչ հարաբերական է, ու կախված է մարդու անհատական արժեքային համակարգից։ Էլի ասում եմ, ճանապարհները երկուսն են, կամ փախնում ես պրոբլեմներից, կամ փորձում ես դրանք լուծել։ Եթե բախտդ բերի, փախնես ու կարողանաս ինքնադրսևորվել օտար երկրում, ապա գուցե թեթև ապրես (եթե իհարկե կարողանաս մոռանալ, որ գուցե շատերի դասալքության պատճառով երկիրը տանուլ տվեց պատերազմում), իսկ եթե ողջ կյանք ապրես որպես վտարանդի, ոչ քաղաքացիություն կարողանաս ձեռք բերել ոչ՝ նորմալ գործ, ապա այդ պարագայում կսկսես անիծել ոչ թե երկիրդ, այլ բախտիդ։ Եթե էստեղ գործերդ հաջող գնան ու սեփական բնակարան ձեռք բերես, ինչ է սկսելու ես սիրե՞լ այս երկիրը…
Իսկ քեզ ինչ է, թվում է այլ երկրների գետերով կարագ ու մե՞ղր է հոսում, ամեն տեղ մի կեղտ կա, ամենահարուստ ու ապահովված երկրում էլ հնարավոր է դառնալ բոմժ, իսկ ամենաաղքատ ու անարդար երկրում էլ հնարավոր է ապրել ու իրեն մարդ զգալ, իրականում շատ բան կախված է քեզնից։ Իսկ եթե բախտդ այնպես է դասավորվել, որ պիտի ճարահատյալ գնալ ու կռվել պատերամզում, ապա դա էլ կյանքի յուրահատուկ փորձաշրջան է, պետք է հավեսով անել, նման փորձություններից ավելի լավ է արժանապատվորեն դուրս գալ։ Իմ կարծիքով լավ է ապրել հարազատ երկրում, հարազատ մարդկանց մեջ, ապահով լիարժեք կյանքով, դրան է պետք ձգտել։ Իսկ օտարների մեջ ինչքան էլ լավ ապրես, մեկ է էլի խորթ ես քեզ զգալու, գնա, ապրիր, և կհամոզվես։
Իսկ խրամատում հեչ պարտադիր չի հպարտություն զգալ, բավարար է զգալ այդ ողջ խաղի էությունը, մարտավարությունը, թե ճակատագիրը ինչ մանևրներ է ու խաղեր է տալիս հասարակ մահկանացուներիս կյանքի հետ, պատերազմի ողջ ազարտը, մի խոսքով հայտնի անեկդոտի պես. Եթե քեզ բռնաբարում են, ու դու ոչ մի կերպ չես կարողանում խուսափել դրանից, ապա թուլացիր ու աշխատիր հաճույք ստանալ
Si vis pacem, para bellum
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ