վոտ վոտ, որդե տենաս մի հատ ծնգցրուՖրեյա-ի խոսքերից
, իսկ շատ աղջիկներ, որոնց բոյը գերազանցում է 1.75մ զրկված են բարձրակրունկ կոշիկ հագնելու հնարավորությունիցԻսկ եթե հագնում են, ընդհանրապես դառնում են այնքան բոյով, որ....
ես իմ բոյից նեղվում եմ երբ կողքիս աղջիկը իրա բոյից ա նեղվում
Դե.. օրինակ, Լուսինեն ...վոտ վոտ, որդե տենաս մի հատ ծնգցրու
ես իմ բոյից նեղվում եմ երբ կողքիս աղջիկը իրա բոյից ա նեղվում
մի քիչ մոդայից դուրս ա եկել արդեն, բայց իրանից բոյով չեմ հիշում էլ ով կա
հ.գ. հա, մեկ էլ Նազենին
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
Լուսինեն դեռ մի քիչ ոչինչԴե.. օրինակ, Լուսինեն ...
մի քիչ մոդայից դուրս ա եկել արդեն, բայց իրանից բոյով չեմ հիշում էլ ով կա
հ.գ. հա, մեկ էլ Նազենին
Նազենին բոյով չի,
չէ իրանցից բացի
Համ էլ բոյով կա, նենց նիհար ա, վախում ես որ հեսա կկոտրվի (ուղիղ իմաստով), կամ էլ նենց տավար (ոչ ուղիղ իմաստով) են լինում, վախում ես կողքով անցնես
Վախենում ես իրա հետ քայլելուց կողքից նայողնրն տվա թե մենակա քայլում չէ
Loading your personal settings....
չգիտեմ, չեմ քայլել, միշտ վախեցել եմ:
պատկերացրու Շակիլ Օնիլին բայց աղջիկ, բոց ա չէ?
Լեո (28.03.2009)
Հայաստանում միշտ ունեցել եմ մեծ լինելու կոմպլեքս, բայց ինչ եկել եմ Գերմանիա, նույնիսկ չեմ էլ կարող ինձ բարձրահասակ անվանել, էստեղ սովորական, միջահասակ մարդ եմ:
Ու ընդհանրապես, բարձրահասակ լինելու բացասական կողմերը գալիս են հասարակությունից: Օրինակ` էստեղ ամեն ինչ սարքած է էնպես, որ շատ-շատ բարձրահասակ մարդիկ անգամ ոչ մի խնդիր չեն ունենա` լինի դա հասարակական տրանսպորտ, կինոդահլիճ, թե այլ տեղ: Իսկ Հայաստանում բոլովները հա գլուխ խփելու, ծնկները չտեղավորելու, ստիպված կռանալու խնդիրներ են ունենում: Էլ չեմ ասում, որ բոյով հայ աղջիկները համապատասխան չափերի տղա գտնելու դաժան պրոբլեմի առաջ են կանգնած:
Apsara (28.03.2009), Jarre (28.03.2009), Kita (29.03.2009), Sunny Stream (28.03.2009), Ֆրեյա (28.03.2009)
Ես էլ եմ հիմա Գերմանիայում ու սովորում եմ նենց տեղ, որ ամբողջ Եվրոպայից լիքը մարդ կա, հատկապես ջահելություն, Գերմանացիները ամենաթափովներն են, մի տեսակ խոշոր են ու բոյով, ու վաբշե ես ինձ ստեղ կարճահասակ եմ զգում, ինձանից կոլոտ երևի այս 125 ջահելից 20 լինեն;Հայաստանում միշտ ունեցել եմ մեծ լինելու կոմպլեքս, բայց ինչ եկել եմ Գերմանիա, նույնիսկ չեմ էլ կարող ինձ բարձրահասակ անվանել, էստեղ սովորական, միջահասակ մարդ եմ:
Ու ընդհանրապես, բարձրահասակ լինելու բացասական կողմերը գալիս են հասարակությունից: Օրինակ` էստեղ ամեն ինչ սարքած է էնպես, որ շատ-շատ բարձրահասակ մարդիկ անգամ ոչ մի խնդիր չեն ունենա` լինի դա հասարակական տրանսպորտ, կինոդահլիճ, թե այլ տեղ: Իսկ Հայաստանում բոլովները հա գլուխ խփելու, ծնկները չտեղավորելու, ստիպված կռանալու խնդիրներ են ունենում: Էլ չեմ ասում, որ բոյով հայ աղջիկները համապատասխան չափերի տղա գտնելու դաժան պրոբլեմի առաջ են կանգնած:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Նոր որ գրառումները կարդում էի, մի դեպք հիշեցի։ Մի գուցե ձեզ թվա, որ սա բոյի հետ կապ չունի, բայց իրականում այս պատմության ամբողջ մեղավորը հենց բոյն էր։
Ուրեմն երբ առաջին դասարան էի, որոշ խնդիրների պատճառով այդ ժամանակ շատ ընկճված, ամաչկոտ ու անինքնավստահ վիճակում էի գտնվում։ Այդ պատճառով չէի սիրում ու ահավոր լարվում էի, երբ լինում էի ուշադրության կենտրոնում։ Բայց թարսի պես, էս իմ աննորմալ բոյի պատճառով, ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչը որոշեց, որ ես միշտ պետք է կանգնեմ շարքում ամենաառաջինը։ Հիմա մինչև պատմությունը շարունակելը մի քանի խոսք ֆիզկուլտիս դասատուի մասին. ահավոր ներվայն, կոպիտ, ուրիշներին ձեռ առնող ու անտակտ մարդ։ Ուրեմն էս մարդը հենց սկզբից իմ դուրը չէր գալիս։ Ու հիմա էլ ինձ կանգնացրելա շարքում առաջինը։ Ես անընդհատ ներվայնացած վիճակում եմ, որովհետև ինչ որ ասում է, պետք է առաջինը ես անեմ։ Ու մի օր որոշեց, որ պիտի մի խաղ խաղանք։ Ուրեմն ամբողջ դասարանը բաժանվեց երկու խմբի։ Խաղն այսպիսին է. երկու խմբերը շարքով կանգնում են։ Առաջին կանգնածների ձեռքին կա փայտե բուլավաներ, իսկ մարզասրահի մյուս ծայրում դրված են գնդակներ։ Այդ բուլավան հարկավոր է վազելով տանել, դնել գնդակի տեղը, իսկ գնդակը բերել և տալ քո շարքի մյուս մասնակցին և հաղթում է այն շարքը, որը շուտ կավարտի։
Ինչպես դուք արդեն կռահեցիք ես կանգնած էի մեր շարքի ամենաառաջը։ Չեմ կարող նկարագրել թե ինչ լարված վիճակում էի, այն աստիճան, որ ընդհանրապես չեմ լսում, թե ինչպես է ուսուցիչը բացատրում խաղի կանոնները։ Ու հենց բացատրելը պրծավ բուլավան տվեց ձեռքս ու ասաց սկսեցինք։ Դե ես էլ քանի որ չէի լսել իր ասածները, հարցրեցի էս ի՞նչ անեմ։ Ինքն էլ ներվայնացած, հիստերիկ ծիծաղով երեսիս է նայում ու ասում. «Ո՞նց թե ինչ անես։ Էս յոթ ժամա բացատրեցի չհասկացար, այ տղա»։ Ես էլ ասում եմ, հա չհասկացա։ Նա էլ գլուխը իջեցրեց իմ աչքերիս առաջ, ու մատով ցույց տալով գլուխը, պատասխանեց՝ գլխիս տուր գլխիս։ Ես էլ այդ պահին հիշեցի, որ մամաս միշտ ասում էր, որ ուսուցիչը ինչ ասի կլսես, ու էտ փայտից ծանր բուլավան տարա-բերեցի ու տվեցի էս ուսուցչիս կիսաճաղատ գլխին։ Դե ձեզ դժվար չի պատկերացնել թե այդ ջղայն և ներվայն ուսուցիչը ինչ օրը գցեց ինձ՝ խեղճ առաջին դասարանցուս
Եթե այդքան բոյով չլինեի, չէի կանգնի շարքում առաջինը։ Եթե շարքում առաջինը չկանգնեի, կտեսնեի ոնց են խաղում ու գործը չէր հասնի ծեծկռտուքին։ Չնայած մի լավ խոսք կա. «Արտը խախուտ, մահանան՝ կարկուտ»։
Գործիցս մի փոքր կտրվելու համար մի դեպք էլ ես պատմեմ դպրոցական տարիներից, թե երկար ոտքերիս պատճառով ինչ օյինների մեջ էին ընկնում:
Նախ մի քանի մանրամասներ:Կարծեմ 8-րդ, թե 9-րդ դասարան էինք արդեն: Մեր դասասենյակը ուղղանկյուն, երկար դասարան էր: Նստարանները երեք երկար շարքով դասավորել էինք գրատախտակի դիմաց. առջևի երկու շարքերում աղջիկներն էին նստում, մենք էլ տղերքով էվակուացվել էինք հետևի շարքը ու այնտեղ իսկական Շկիդ հանրապետություն էինք ստեղծել. մեզ համար զրուցում էին, անեկդոտ էինք պատմում, քնում էինք, ինչ ուզում անում էին, էլ չեմ ասում աղջիկների և ուսուցիչների գլխներին բերած օյիններն ու դասերը պարբերաբար <գմփցնելը>: Ինչի մասին որ ուզում եմ պատմել, ռազմագիտության դասին էր: Մեր ռազմագիտության դասատուն Աֆղանստանում կռված (իր ասելով), պաշտոնաթող մայոր էր. չորոտ, բարկացկոտ, կտրուկ շարժումներով մի դեմք էր: Կիսառուսերեն էր խոսում, բայց որ հուզվում կամ բարկանում էր, անցնում էր լրիվ ռուսերենի` հետն էլ գերմարդկային ճիգեր գործադրելով, որ հանկարծ քֆուր-մֆուր չտա
Հերիք չի մայոր էր, հայրանունն էլ էր Մայորի, դրա համար էլ նույնիսկ դպրոցի տնօրենը Մայոր Մայորովիչ էր ասում (չնայած մենք ներքին կարգով Իդիոտ կամ Պիտուխ էին ասում. իր սիրած բառերն էին):
Եվ այսպես, մի օր էս Մայորովիչի դասն է, գրատախտակին ինչ-որ բան էր գրում կամ գծագրում ու հետն էլ բացատրում դասը (դա նրա սիրած մեթոդն էր), չեմ հիշում սովորության համաձայն ինչ ռեպլիկ նետեցի (հիմա բնականաբար պարծենալու բան չկա, բայց ժամանակին ուրախանաում էի, որ ես լկտիության ու ցինիզմի մարմնացում էի), մենակ հիշում եմ, որ համընդհանուր հռհռոց էր սկսվել: Մայորովիչը շուռ եկավ ինձ նկատողություն անելու, մեկ էլ նկատեց, որ ոտքերս սեղանի տակով երկարեցրել, դրել եմ դիմացի նստարանին (դա իմ սովորությունն էր, որի համար չէի թողնում, որ դիամացս մարդ նստի): Դրանից ավելի կատաղեց.
-Այ պիտուխ, հլա արի էս դիմացը վեր ընկի
Ես փորձեցի համոզել, որ հետևի շարքից իմ ընկալունակությունը դասի նկատմամբ ավելի է մեծանում, և այլն, և այլն, բայց չօգնեց.
-Արա, քեզ ասում ասում եմ արի դեմը վեր ընկի
Ճարս ինչ: Քթիս տակ դժգոհ փնթփնթալով, որ ես արա չեմ, արքա եմ, սա էլ դպրոց է, ոչ թե կազառմա, գնացի <վեր ընկա> դիմացը: Սկզբում լարված էի. ահավոր անսովոր էր: Ամաչում էլ էի հետ նայեմ, քանի որ գիտեմ, թե հետևից ինչ ռոժերով են տղերքը նայելու ինձԲայց հետո, մասամբ ցուցադրաբար, մասամբ էլ սովորության համաձայն, կամաց-կամաց փռվեցի նստած տեղս` թևերս ծալած ծոծրակիս, ջայլամի ոտքերս էլ հասան գրատախտակի մոտ: Մայորովիչը մեջքով էր, ոգևորված կավիճ էր փչացնում գրատախտակին(փեղկերով գրատախտակ էր): Տեսնելով, որ էլ տեղ չկա, որոշեց գրել մյուս երեսին և, կտրուկ շարժումով հետ գալով, ուզում էր փեղկը շուռ տալ: Ես զգացի ինչ է կատարվելու, բայց չհասցրեցի ոտքերս հետ քաշել և... թե դրել ես, արի տար...
Մայորովիչը հազիվ հասցրեց երկու մատով ճանկել փեղկի եզրը: Փեղկը ծալվեց, ու Մայորովիչս դեմքով, ուսով նախ ծեփվեց գրատախտակին, իսկ հետո, չնայած ոտքի վրա մնալու հուսահատ ճիգերին, փռվեց պոլին: Կավիճները թափվեիցն վրան, փոշի-մոշի... Դե իմ ներկայությամբ մարդ սովորական էլ որ ընկնում է, ուշքս գնում է, պատկերացրեք թե էդ դրամատիկ տեսարանից ինչ կլինեի...
Դրանից հետո ահագին ժամանակ ռիսկ չէի անում Մայորովիչի աչքին երևալ, և միայն դասղեկից ու ուսմասվարից անվտանգությանս վերաբերյալ հստակ երաշխիքներ ստանալու հետո ռիսկ արեցի դասի նստել: Իսկ Մայորովիչը երկար ոտքերիս պատճառած անհարմարությունն ինձ ներեց ահագին ուշ, էն էլ երբ բացահայտեց զենքերի և կրակելու հարցում ունեցած քիլլերական հմտություններս:
Բարձրահասակ լինելու վատ կողմերից մեկ էլ այն է, որ ցածրահասակների հետ գրկախառնվելու համար (զուտ ընկերական
Jarre (31.03.2009), Sunny Stream (31.03.2009), Բարձրահասակ (25.04.2009)
Գլուխս եմ մեկ-մեկ խփում: Ցածրահասակ աղջիկների հետ համբուրվելն էլ մի քիչ հարմար չի: Ուրիշ բաներից չեմ բողոքում
Скажи, что важнее - правда или Prado?
Պահ պահ էս ինչ մի գլուխ գովալ եք գովում
Я не высокомерна - я просто не считаю нужным улыбаться всем.
Ժող ինչ որ սահմաններ կա՞ն, ասենք` էսքան սմ հասակ ունեցող մարդիկ բարձրահասակ են համարվում. ասեք իմանանք էլի` բոյով ենք, թե կոլոտ
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Դե, նախ ճշգրիտ սահմաններ չկան, բացի դրանից, նույնիսկ պայմանական սահմանները տարբեր ազգերի մոտ տարբեր են՝ կախված ազգում գերակշռող հասակից։ Հայաստանում ենթադրյալ մոտավոր սահմանների մասին ես էս թեմայում գրել եմ այստեղ։Ժող ինչ որ սահմաններ կա՞ն, ասենք` էսքան սմ հասակ ունեցող մարդիկ բարձրահասակ են համարվում. ասեք իմանանք էլի` բոյով ենք, թե կոլոտ
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Kuk (05.04.2009)
Լրիվ չկարդացի, բայց ահագին ծիծաղեցի
Իրականում երթուղայինում գլուխը խփելու համար պարտադիր չէ բարձրահասակ լինել` միջահասակնելա բավական:Այ ուրիշ հարցա որ ոտքերը հասնում են կամ սեփական կզակիդ կամ էլ դիմացինիդ.....
Բայց դե բարձրահասակ մարդիկ// էտպես ասում են // ավելի ազնիվ ու բարի են, իսկ ցածրահասակները ինչքան գետնի երեսին են էնքան էլ տակն են:
Էս վերջի նախադասությանս համար ներող բոլորից` վիրավորելու միտում չկար, ուղղակի հիշեցի:
... էսքան ժամանակ էս աստիճանի ջրիկ գրառում արած դեռ չկայի, լավա գոնե զվարճալիումա բացված, ոչ թե ասենք հագեբանությունում:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ