Անկապ օրագիր

[kyahi]

Հենց հիմա բավական նեռվայնացած եմ ու իմ խեղճ ստեղնաշարը դա զգում ա:
Լուսամուտից նայում էի բակ, չորս երեխա խաղում էին, հետո սրանցից երեքը վերցրեցին ամենափոքրի խաղալիքը/պլաստմասա տեսակի մեքենա/ և բնականաբար չտվեցին,ի դեպ, երեխաները կլինեին մոտ հինգ-վեց տարեկան: Այս ավազակ երեք երեխաները ինչքան հնարավոր է մեծ քար վերցրեցին ու սկսեցին տարբեր բարձրություններից քցել այդ մեքենայի վրա, դե չասեմ այն փոքրիկի վիճակը, այս երեքը ստիպեցին, որ փոքրիկը վերցնի քար և իր ձեռքով ջարդի իր մեքենան, զարմանալի է, բայց նա դա արեց…
"ՈՒղղակի հրեշներ են" մտածեցի ես" այ թե հիմա ծնողը դուրս գար"…ի երջանկություն ինձ ծնողը դուրս եկավ լուսամուտ և իր ահարկու ձայնով նախ գտավ իր հրեշիկին," ահա լավ է հիմա մի լավ բան կասի",բայց ավաղ, հնչեց հետևյալը " Այ բալես, զգույշ խաղացեք, ախր կարող ա ձեզ մի վնաս տաք, գոնե փոքր քար վերցրեք…"
Ես ուղղակի ապշած եմ , հա լավ, գոնե շրջակա միջավայրը չաղտոտեն…Ահավոր է չէ…Բամբիռ խումբը այս դեպքում մի լավ երգ ունի "երեխաների խաղերը"…
Այս դեպքում կասեմ իմ ամենասիրելի խոսքերը " Ողբամ զքեզ Հայոց աշխարհ…"

[Jarre]

Երեկ երեկոյան կնոջս հետ ավտոբուսով՝ իմ սիրած տրանսպորտով, տուն էնք վերադառնում։ Ես կանգնած, նա՝ նստած։ Ականջակալի մեկը դրեցի իմ ականջին մյուսը կնոջս ու միացրեցի այփադս.... Չէի պատկերացնում, որ այս ձևով երաժշտություն լսելը կարող է ստեղծել այդքան գերմտերիմ մթնոլորտ

Ափսոս քայլելուց չենք կարող այդպես անել.... Խի՞ եմ էդքան բոյով

[Minerva]

Աշխարհի չափ գործ ունեմ, բայց եկա՝ մի բան շուշուտ ասեմ, գնամ։
Էսօր ամենահասարակ օրինակի՝ եղանակի վրա ևս մի անգամ համոզվեցի, որ ամեն ինչ հարաբերական ա։
Եթե նստած ես ձեր տանը՝ տաք պառերի կողքին, ադյալի մեջ փաթաթված, խմում ես լիմոնով տաք թեյ ու նայում ես քո սիրած ֆիլմերից մեկը, ավելի իդեալական եղանակ չի կարող լինել։
Իսկ եթե անձրևը քեզ փողոցում հանկարծակիի ա բերել, մազերդ ու շորերդ լրիվ թրջվել են, կոշիկներիդ մեջ ջուր ա լցվել, մրսում ես, ու, բացի դրանից էլ, պարզվում ա, որ էն, ինչի համար էս եղանակին դուրս ես եկել, ինչ-որ ապուշների պատճառով, չես կարող անել, անասուն եղանակ ա։

[Ձայնալար]

Վաղուց անձրևի տակ չէի ընկել՝ միշտ կամ դուրս չէի գալիս, կամ տաքսի էի նստում… մի խոսքով այսպես ասած «թսիկություն» էի անում

Ուրեմը հրաշալին ինչն էր՝ բոլոր նրանք ովքեր կանգնած թրջվում էին մինչև ոսկորները, ժպտում էին, իսկ նրանք, ովքեր անձրևանոց ունեին տխուր դեմքի արտահայտություն ունեին: Հումորն ու ժպիտը երևի անհրաժեշտ էին արտաքին անբարենպաստ պայմաններին դիմանալու համար:

Ժպտացեք զմիմյանս

[Chuk]

Ընտանեկան բժիշկ... շատ լավ ա հնչում:
Արդեն մի քանի տարի ա, ամեն մի ընտանիք կարող է ու պետք է ընտանեկան բժիշկ ունենա: Մենք էլ ունենք: Ինչի՞ չունենանք որ, ինչո՞վ ենք պակաս ասենք ամերիկոսներից: Տո մենք նույնիսկ ընտանեկան տաքսիստ ունենք՝ Կարենը, ով մեր տնից ամեն մեկին առանձին առանձին ինչ-որ տեղ տարել է ու չգիտես որտեղից իմացել, որ մենք նույն ընտանիքից ենք, հիմա էլ եթե ուրիշ տաքսի հանկարծ ու նստենք, ապա նեղանում, նեղվում է: Բայց դե ուրիշ տաքսի նստելու իմաստ էլ չկա, որտև Կարենը համ քաղաքը երկու մատի պես գիտի, համ լավ է քշում, համ էլ եթե հանկարծ էդ օրը մոտս փող չեղավ անվճար տեղ կհասցնի: Լավ մարդ է:

Բայց դե ընտանեկան տաքսիստը մեր էս պատմության հետ կապ չուներ:
Հա, ուրեմն ընտանեկան բժիշկը: Արդեն քանի օր է հիվանդ եմ: 39-40 տաքություն, անընդհատ դող, ցավեր:
Մերոնք էլ գիտեն ոնց բուժեն, բուժում են. դեղեր, թեյեր, էլի չգիտեմինչեր... մի խոսքով, ոնց-որ պետք է, բուժում են: Ընդհանրապես բժշկի դիմում ենք ոչ ստանդարտ դեպքերում, երբ բժշկի միջամտությունն անհրաժեշտ է: Իսկ սենց դեպքերում... մեկ է գիտենք բուժման ձևը, ինչ կարիք կա: Բայց դե քանի որ ընտանեկան բժիշկ ունենք, ես էլ հիմա պետական հիմնարկում եմ աշխատում ու էդ անտեր բժշկի թուղթը անհրաժեշտ ա, զանգել ենք:

Մեր ընտանեկան բժիշկը մի համակրելի տատիկ է, երևի 70 տարեկան, ժպտուն դեմքով, ծիծաղկոտ աչքերով: Զանգել ու ասում ենք. «Էսպես, էսպես, էսպես, արի տես, ամեն ինչ նորմալ ա»: «Գիտե՞ք, - ասում է, - երևի իմաստ չունի էսօր գամ, հլը թող դեղեր խմի, տեսնենք ինչ կլինի, վաղը կամ մյուս օրը կգամ»: Դե մեր համար էլ կարևորը բժշկի թուղթն է, ասեցինք «լավ»:

Հաջորդ օրը հայրս էլ հիվանդացավ, պարզվեց, որ շատ զզվելի վիրուս ա: Զանգել նորից պատմում ենք, ասում ենք «արի՛»: Ասում է. «Գիտե՞ք, էդ երևի վիրուս ա, ոչ թե մրսածություն, իմա՞ստ ունի ես գամ, ախր մեծ եմ, բա որ ե՞ս էլ վարակվեմ»: Համա թե բժիշկ ա: Ասեցինք «լավ, մեծ ես, մի արի»: Դե միևնույն է, մեզ բժշկի թուղթն է պետք: Իսկ մենք արդեն առողջանում ենք:

Շատ լավ բան է ընտանեկան բժիշկը: Շատ:

[Մարկիզ]

… Ջա՜ն, տանն եեմ վերջապես:)

Տարիներ առաջ, երբ դեռ Երևան չէինք տեղափոխվել, մի 100 տարեկան պառավ չորացած հարևանուհի ունեինք՝ անունը Կարինե: Կառա էին ասում բոլորը: Կառան կարգին իմաստուն պառավ էր:
Էն պատերազմի տարիներն էին՝ 90-ականների սկիզբը: Ամեն օր ռմբակոծություններ էին լինում, օրական 200-300 արկ էր թափվում խիտ բնակեցված բնակավայրերի վրա: Փոխադարձ կրակը գրադ կայանքներից էր, հաուբիցներից և հրետանու այլ տիպերից: Տուժում էր հիմնականում խաղաղ բնակչությունը՝ կանայք, երեխաները, ծերերը…

Մի բախտի բերմամբ հատուկենտ համդիպող խաղաղ երեկո, երբ հարևաններով հավաքված վերջին իրադարձություններն էին քննարկում, Կառան ջղայնացած ասաց.
-Կռիվ, կռիվ… Յանի էս էս ի՞՞նչ կռիվ ա: Մեր վախտերը լավ չէ՞ր բա… Որ իրար հետ հարց էին ունենում, մի դալդա տեղ՝ մի դաշտում կամ սարում դիվցիզիաներով պայմանավորվում էին, հանդիպում ու իրանց հարցերը տեղում լուծում: Թե չէ, հիմա էս ի՞նչ ա, նորմալ մարդկանց կյանքերն են խորտակում, վախացնում, ներվայնացնում: Ասա՝ հարցեր ունեք, դիվիզիաներով հանդիպեք կռիվ արեք, պրծեք էլի… Թե չէ, էս ի՞՞նչ վիճակ ա…

[Minerva]

Նոր աշխատանքից դուրս եկա, մեկ էլ տեսնեմ` արևը փայլում ա, փողոցներն ու մայթերն էլ` չոր-չոր: Նենց ուրախացա. չէի սպասում: Չորս ժամ առաջ հեղեղ էր, իսկ հիմա հետքն էլ չի մնացել: Երանի մարդկային հարաբերությունների մեջ էլ ամեն ինչ սենց պարզ լիներ:

[Ռուֆուս]

Անցած շաբաթ չկարողացա Երևան գալ, էսօր էի գալու: Ընդմիջմանը գնացի տուն, որպեսզի անհրաժեշտ պարագաներն ու հագուստս հավաքեի, ճանապարհին մնացի ձյունակարկուտախառն հորդառատ անձրևի տակ: Ոտից գլուխ թրջվել էի: Ռյուկզակս դասավորեցի, վերադարձա աշխատանքի, ախր էսօր ars83-ին էի տեսնելու նախքան իր Շվեյցարիա գնալը: Էն էլ պարզվեց, որ վաղը աշխատանքային օր է, Երևան գալս չստացվեց: Տրամադրությունս ընկավ մի ուրիշ կարգի, ուզում էի Արսենին բարի ճանապարհ մաղթել:

Հիմա էլ տրամադրություն չունեմ ու թարսի պես ավելի շատ եմ ուզում Երևան գալ:

Ինչ թարս օր էր

[Շինարար]

Իսկ ես էսօր ԿԳԴ-ի ցուցահանդեսին էի գնացել, տրամադրությունս այ այսպիսին է

[Երկնային]

Իիիի՜, բա որ ես իմանայ էսօր ցուցահադեսի եք գնում, ես էլ կգայի վաղը եթե գնացող լինի, ինձ էլ ասեք էլի, զանգեք, հարմարացնեմ գամ
…

Վերջերս մոտս էլի նոպայա սկսել, էն որ ուզում եմ ինչ-որ փոփոխություն, ինչ-որ բան փոխեմ կյանքումս, ու էդ պահերին խեղճ մազերս են սովորաբար տուժում դե ամենահեշտը իմիջափոխությունն ա, հատկապես սանրվածքի փոփոխությունը: Հիշում եմ մի տարի բռնեցի անկապ մազերիս գույնը փոխեցի, հերիք չի տարիքիցս մեծ էի տենց երևում, մի հատ էլ էդ գույնը ժանգագույն ոնց որ լիներ, որ հիշում եմ դեմքիս արտահայտությունը, երբ ինձ տենց գույնի մազերով հայելու մեջ տեսա, վատանում եմ մի շաբաթ ա, նայում էի հայելու մեջ, ինքս ինձ չէի ճանաչում

Հետո հազիվ մազերիս նախկին գույնը վերականգնեցի, մեկ էլ էլի բռնեց էդ միօրինակությունից հոգնած վիճակը, մեկ էլ չոլկա կտրեցի… ու չնայած շատերին դուր էր գալիս, ես ինձ տենց էլի դուր չեկա, մի տեսակ ոնց որ երեսս սևանար Լավ ա գոնե բախտս բերել ա, մազերս շատ շուտ են երկարում… տենց հազիվ երկարացրեցի էդ չոլկան, ուրիշ սանրվածք սարքեցի ու էս մեկը դուրս եկավ իրոք… հետո սկսեցի էլի խուճուճանալ:

Էս քանի օրն էլ մեջս ցեց ա մտել, կարճ սանրվածք եմ ուզում. ինտերնետով փորձեցի տարբեր կարճ սանրվածքներ ու ինքս իմ համար հայտնաբերեցի, որ ինձ շատ ա սազում Բայց ես ախր իմ երկար մազերը շա՜տ եմ սիրում, ու գիտեմ, որ ինչքան էլ սիրուն լինի կարճով, մեկ ա մի քանի օրից նստելու եմ տառապեմ, թե ուր են իմ երկար մազերը

Հիմա մտածում եմ ինչ անեմ, մազերիցս չեմ ուզում հրաժարվել, բայց մինչև մի բան չփոխեմ, չեմ հանգստանա, ես էլ հո գիտեմ, որ գիժ եմ

Բայց ինչ ուզում եք ասեք, օգնում ա էլի «անկապ»-ում տառապելը

[Արևածագ]

Վաղուց այսպիսի բանաստեղծություն եմ լսել: Մոտավոր իմաստը. «Կեցցե'նք մենք, հնչում են ծնծղաներն ու խփում են թմբուկները: Ճամփեզրին կանգնած աղջիկներն իրենց ձեռքերի ծաղկեփնջերը թափահարելով ողջունում են մեզ: Այո', արժանի ենք դրան: Չէ՞ որ մենք հաղթել ենք: Մենք հետապնդեցինք ու ջախջախեցինք հակառակորդին: Նրանք յոթ հոգով էին, իսկ մենք՝ հազար»:

[Մանուլ]

Mr. President - Coco Jamboo

Հո՜ւ :
I love you, Bridge TV :

96 թվի երգ ա: Բակում բոլոր հանդեսները էս երգի ու «Մակարենայի» տակ են անցել ))))

Յա-յա-յա կո՜կո ջամբո, յա-յա-յեեե

[Ֆոտոն]

Երեկ որոշեցի ոտանավոր անգիր սովորել մի գրքից, որ ընթերցում եմ: Առաջին անգամն էր ինձ փորձելու համար անգիր անելու ցանկությունը:

Կապույտ գլխով, կանաչ ոտքով
ես ծաղիկ եմ անուշ հոտով,
թեև տունկս փոքրիկ է,ցած
արոտներում միշտ թարմ կացած,
երբ է փունջս երբե մի զարդ,
տեսնում է ամեն մի մարդ,
ես եմ սիրուն գարնան գուշակ,
իմ անունը Մանուշակ:

Չկարողացա հիշել, մեկ է, գուգլյանից թխեցի:

[murmushka]

Մի քիչ առաջ եմ վերադարձել տուն: Հետաքրքիր ճանապարհորդություն էր, չնայած բավականին ծանր էր ու հոգնեցնող: Ուղեկցում էի մի անգլիացի կնոջ, որը այստեղ ներկայացնում էր մի հիմնադրամ: Հիմնադրամը ցանկություն է հայտնել ֆինանասավորել սահմանամերձ գոտիներում ապրող կանանց վերաբերյալ մի շատ հետաքրքիր նախագիծ: Բայց կարևորը դա չէ: Կարևորը այն տարբերությունն էր, որ ես զգում էի, ամեն մի հանդիպման ժամանակ, այդ կնոջ ու մեր հայ կանանց, հայ գյուղացի, այն էլ սահմանամերձ գյուղի բնակիչ կանանց, նրանց հոգսերի ու նրանց մտածելակերպի տարբերությունը: Այդպես էլ չկարողացանք հասկացնել, բացատրել այդ կնոջը, թե ինչու, երբ գյուղի կենտրոնում հավաքված են տղամարդիկ, կինը չի կարող անցնել այդ տարածքով, ու միաժամանակ կինը դա չի համարում իր իրավունքների ոտնահարում, կամ էլ գենդերային անհավասարություն: Չկարողացանք հասկացնել կնոջը ինչ է նշանակում, որ ընտանիքը պահպանելու համար պետք է ինչ-որ գին վճարես ու հիմնականում կինն է վճարում իր իրավունքների, իր երազանքների, իր նպատակներկի հօդս ցնդման գնով:
հետաքրիր էր, սկզբում նրանք կաշկանդված էին, նայում էին մեզ որպես օտարի ու կարծես մի բան ուզում, եթե կարող եք ֆինանասապես օգնեք, իսկ երբ բացատրում էինք, որ ծրագրի հիմնական նպատակը կնոջ դիրքի ամրապնդումն է, նրա իրավունքների պաշտպանումը.... զրույցը փոխվում էր, նրանք բացվում էին, նրանք դառնում էին իսկապես ԿԻՆ: ու վերջում... շնորհակալություն հայտնում
ու գիտեք ինչի համար՞ ԶՐՈՒՅՑԻ, ես ուղղակի ապշած էի, նրանք միմիայն զրույցելու համար շնորհակալ էին, նրանք երազում էին ուղղակի մի պահ կտրվել իրենց առօրյայից ու ուղղակի քննարկել համամարդկային խնդիրների գլոբալ հարցերի մասին, զգալ , որ աշխարհի կյանքն իրենց չի շրջանցում, զգալ, որ իրենք էլ կարծիք ունեն, զգալ, որ իրենց կողքինն էլ տեսակետ ունի ու դրա մասին իրենք կարող են ուղղակի զրուցել, ու զգալ իրենց վերջապես ՄԱՐԴ:
տպավորություններս շատ շատ են, թե բնությունից, որը կարծես թե հենց սահմանամերձ գյուղերում ինքն իրեն չէր խնայել ու շռայլել էր գեղեցկությունը, թե մարդկանցից, որոնք այնքան պարզ են ու այնքան մարդկային, թե այդ ամենի տարբերությունից:
ուզում եմ հավատալ, որ այս ծրագիրը կօգնի, ինչ-որ բան կանի այդ կանանց համար, հակառակ դեպքում, ես ինքս ինձ չեմ ների, որ մտել եմ նրանց, թեկուզ և հնարովի, բայց իրենց համար սովորական միգուցե և երջանիկ առօրյան, խոսել, ցույց տվել ավելի լավ կյանքի կողմերը ու... թողել նրան մենակ նույն տաշտակի առաջ:
ես հպարտ եմ հայ Կանանցով

[Հայկօ]

Արյաաաաաաաաաաաաա, էս ի՜նչ կայֆ ա : Դզում ա, էլի, որ աշխարհը տասնյոթ-տասնինը դյույմ անկյունագծով քառակուսի ա : Սիրում եմ քեզ, իմ 32 բիտ գույնանոց քառակուսի տիեզերք: Նոթբուկը ծալում ես՝ աշխարհի վերջն ա, հոգեցունց ըլնեմ: Մենակ կարկուտն էր էսօր անդուր. նենց որ անձրև ա գալիս, գոնե մենակ թրջվում ես, իսկ սենց ծեծ էլ ես ուտում :