User Tag List

Էջ 3 4-ից ԱռաջինԱռաջին 1234 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 31 համարից մինչև 45 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 50 հատից

Թեմա: Մեծանալու մասին

  1. #31
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Երկար ապրելու հետ կապված մի բան հիշեցի: Մի առակ կար, է, որ մի երկարակյաց մարդու հարցնում են, թե որն ա իր երկարակեցության գաղտնիքը, ասում ա` ես երբեք ոչ ոքի հետ չեմ վիճում, հարցնողն էլ զարմացած ասում ա` բայց, ախր, դա հնարավոր չի, սա էլ պատասխանում ա` այո, Դուք ճիշտ եք, հնարավոր չի: Հիմա ես նկատել եմ, որ դու էլ ես ինչ-որ չափով տենց` չես սիրում երկար վիճել. մի անգամ կարող ա հակարակ կարծիք արտահայտես, բայց երբ ի պատասխան դիմացինդ էլ քեզ ա հակաճառում, դու սովորաբար կամ էլ ոչ մի բան չես ասում, կամ էլ ասում ես` լավ, ու դրանով ամեն ինչ ավարտվում ա : Նենց որ դու հաստատ երկար ապրեցիր :
    Դե որ Գաղթականը պարզաբանեց, ես էլ ասեմ, որ Ուլուանայի վերջին գրառումը շնորհակալել եմ, որովհետև (աչքովս տեսա՝ չհավատացի) տառասխալ էր մի հատ արել, ասել կուզեմ՝ ինքն էլ ա մեզ պես մահկանացու

  2. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (11.10.2019), Ուլուանա (11.10.2019)

  3. #32
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Դե որ Գաղթականը պարզաբանեց, ես էլ ասեմ, որ Ուլուանայի վերջին գրառումը շնորհակալել եմ, որովհետև (աչքովս տեսա՝ չհավատացի) տառասխալ էր մի հատ արել, ասել կուզեմ՝ ինքն էլ ա մեզ պես մահկանացու
    Առավոտ շուտ բացել կարդում էի, ու մի քանի րոպե ինքս ինձ փորձում համոզել, որ էդ բառը հաստատ հենց էդպես է գրվում, ոնց որ Ուլուանան էր գրել. ահա, թե ինչ է նշանակում գրագիտության հարցում անբիծ հեղինակություն ունենալը

  4. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (06.03.2022), Բարեկամ (11.10.2019), Ուլուանա (11.10.2019)

  5. #33
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Բարեկամ-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Դե որ Գաղթականը պարզաբանեց, ես էլ ասեմ, որ Ուլուանայի վերջին գրառումը շնորհակալել եմ, որովհետև (աչքովս տեսա՝ չհավատացի) տառասխալ էր մի հատ արել, ասել կուզեմ՝ ինքն էլ ա մեզ պես մահկանացու
    Տառասխալ չէր, վրիպակ էր, ի՛: Նենց որ հասարակ մահկանացու լինելուս վերաբերյալ տարբերակն ամեն դեպքում վերանայի մի հատ :
    Ուղղակի կոմպիս ու հեռախոսիս ստեղնաշարներում տ-ի ու ռ-ի տեղերը հակառակն են, ես էլ վերջերս ավելի շատ հեռախոսիցս եմ օգտվում, իսկ էդ գրառումը կոմպով էի արել, դրա համար խառնել էի :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  6. #34
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում ivy-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Առավոտ շուտ բացել կարդում էի, ու մի քանի րոպե ինքս ինձ փորձում համոզել, որ էդ բառը հաստատ հենց էդպես է գրվում, ոնց որ Ուլուանան էր գրել. ահա, թե ինչ է նշանակում գրագիտության հարցում անբիծ հեղինակություն ունենալը
    Հա, իրականում շատ լուրջ պատասխանատվություն ա: Մեկ-մեկ զգում եմ, որ մի հատ վրիպակս կարող ա պատճառ դառնալ, որ կոկրետ լեզվական երևույթի վերաբերյալ տվյալ մարդու` տարիներ շարունակ ունեցած համոզմունքը լրջորեն խարխլվի: Արդեն մի քանի դեպք եղել ա տենց : Դրա համար կոմպլեքս եմ ձեռք բերել. նույնիսկ չաթերում ինչ-որ բան գրելիս որ հանկարծ գրածիս մեջ ինչ-որ վրիպակ եմ նկատում, միանգամից ուղղված տարբերակն էլ հետևից ավելացնում եմ, որ հանկարծ մարդուն թյուրիմացության մեջ չգցեմ:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  7. #35
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ժամանակը դարձել է ամենակարևոր ռեսուրսը։
    Մի քսան տարի առաջ ամեն ախմախությանը ժամանակ կհատկացնեիր՝ առանց անգամ խորանալու, որ թանկարժեք ռեսուրս ես վատնում։
    Ինչ-որ մի պահի սկսում ես հստակ գիտակցել, որ քո ժամանակը սահմանափակ է ու մի օր ավարտվելու է։
    Ու եթե ինչ-որ բաներ ուզում ես անել, պիտի հիմա անես։ Էն աբստրակտ «մի օրը» կարող է ոչ էլ գա։

    Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ հա փորձում էի խրախուսել աղջկաս՝ էս կամ էն բանով զբաղվել։ Ընկերս էլ կողքից հանգստացնում էր, որ մի օր կգա իր ժամանակը, որ իսկապես կուզենա զբաղվել էդ ամենով կամ հենց նրանով, ինչ իրեն իսկապես հետաքրքրում է։ Ու թեև աղջկաս տարիքի դեպքում «մի օրը» հնարավոր թվացող ծրագիր էր, ինձ սկսեց անհանգստացնել իմ սեփական «մի օրը»։
    Սկսեցի մտածել էն ամենի մասին, ինչով ուզել եմ զբաղվել, բայց թողել եմ «մի օրվա»։

    Առաջինը, որ մտքիս եկավ, հեռավոր դարակում պահված կարի մեքենան էր, որի հետ հարաբերությունները թելելուց էն կողմ չէին անցել։ Յութուբի վիդեոներով սովորելու ցանկություն չկար․ ուսուցիչ էի ուզում։ Ու ակտիվ որոնումների արդյունքում գտա իրեն․ կարի մեքենաս վերցրեցի ու գնացի մոտը։ Շատ լավ որոշում էր

    Հաջորդը պարն էր։ Ֆիթնեսի դե գնում եմ, բայց մի տեսակ հերիք չէր, ուրիշ սպորտային ակտիվություն էի ուզում։ Փոքր տարիքում պարի էի գնում, հետո մեծացա ու թողեցի։ Բայց ինչի՞։
    Էդ մտքերով ընկած՝ նայեցի, թե շուրջս ինչ պարի խմբեր կան ու փորձի համար մի անգամ զումբայի գնացի։ Էդ ի՜նչ հավես էր, էնքան հավանեցի, որ մի ամբողջ կուրսի գրանցվեցի

    Հետո սկսեցի ավելի լուրջ բաների մասին մտածել, որոնք ավելի մեծ որոշումներ են պահանջում, ու որոնց մասին ժամանակ առ ժամանակ մտածել եմ, բայց մի կողմ եմ թողել։
    Հոգեբանության երկրորդ մասթերից հետո հա էլ մտածել եմ շարունակել սովորել, թե չէ։ Ու էդ որոշումը անընդհատ հետաձգել եմ։
    Հիմա, երբ հստակ հասկանում եմ, որ իմ ունեցած ժամանակը հիման է, ոչ թե հետոն, կարողացա կայացնել էդ որոշումը։ Գրանցվեցի հեռակա դոկտորականի էստեղի մի համալսարանի հեգաբանության բաժնում։ Մտքովս չէր անցնի, թե դեռ երբևէ Հայաստանի բակալավրը ինչ-որ մեկին ցույց տալու կարիք կլինի, բայց պարզվեց՝ մասթերի թղթերը հերիք չեն, պիտի հոգեբանության բակալավր էլ ունենաս։ Էդպես արխիվներից հանեցի Հայաստանի կրթության փաստաթղթերը, ուղարկեցի։ Ամեն ինչ բարեհաջող ավարտվեց․ հիմա «դոկտորական մայրիկիս» հետ (էստեղ ղեկավարը Doktormutter / Doktorvater է կոչվում) աշխատանքիս թեման եմ կոնկրետացնում։

    Բայց սրանով չբավարարվեցի․ գիտեի, որ կրթության հետ կապված գնացող-եկող ուրիշ մտքեր էլ ունեի։ Դրանք էլ ջրի երես հանեցի, ու նստեցինք իրար դեմ-դիմաց՝ լուրջ խոսակցության
    Գիտեմ, որ երբևէ չեմ ուզել որպես հոգեթերապևտ աշխատել, բայց հոգեթերապիա սովորելու մտքից հա էլ փսլինքներս գնացել են։
    Արժի՞ զուտ սովորելու (ու հնարավոր է՝ երբևէ դրանով չզբաղվելու համար) լիքը ժամանակ (3-6 տարի), ջանք ու մի տոննա փող ծախսել։ Ու էդ կասկածների հետևանքով միշտ էլ մի կողմ էի թողել թեման, բայց հիմա վերջապես երկար մտածեցի սրա մասին, ու հասկացա, որ անելու եմ։
    Վարքային ու սիստեմիկ թերապիայի մեջ էի տատանվում, ինֆորմացիոն երեկոների գնացի, տարբեր մարդկանց հետ խոսեցի, ու կարծում եմ՝ գտա ինձ հարմար թերապևտիկ ուսումը։ Գործերս հանձնեցի (էն բակալավրն էլ հետը, հո արդեն հանել էի արխիվից), մարտի 17-ին հարցազրույցի են կանչել, ու եթե ամեն ինչ բարեհաջող անցնի, հոկտեմբերից էլ դա եմ սկսում։

    Գիտեմ, որ լիքը բաներ են միասին, ու հետն էլ ֆուլթայմ աշխատանք, գուցե և չհասցնեմ, բայց փորձել հո կարելի՞ է։
    Եթե ոչ հիմա, ապա ե՞րբ։

  8. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (18.03.2022), enna (06.03.2022), Sambitbaba (06.03.2022), Tiger29 (05.03.2022), Աթեիստ (05.03.2022), Ծլնգ (17.03.2022), մարդ եղած վախտ (06.03.2022), Նաիրուհի (07.03.2022), Ներսես_AM (05.03.2022), Ուլուանա (07.03.2022)

  9. #36
    . Ծլնգ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.12.2016
    Գրառումներ
    3,041
    Mentioned
    51 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մի քանի տարի առաջ կոլեգայիս հետ գործուղման ժամանակ օրվա վերջում մի տեղ նստած հանգիստ ու մերձգործնական թեմաներով էինք զրուցում, ես էլ անկեղծացա, որ թոշակի մասին մտածելը իմ համար մի քիչ անիմաստ ա, որովհետև ես ինձ այսքան տարի եմ հատկացրել (ցեղումս դրանից շատ ավել չեն ապրում), ու դա իր մեջ թոշակի անցնել չի ներառում։ Կոլեգաս էլ դա համարեց ֆատալիզմ, չնայած իմ ասածն ավելի շատ ոչ թե էն էր, որ էդ տարիքին հասնելուց կախվելու եմ, այլ որ ես դրա մեջ ողբալի բան չեմ տեսնում ու դա կյանքիս պլանավորման ձև ա, իսկ էդ տարիքից ավելն էլ բոնուս է լինելու, թե լինի։ ԻՆչևէ, վերջերս այդ շեմի 2/3-ն անցա, ու վերջին 1/3-ին ընդառաջ նայալեով, ինձ լրիվ դեռահաս եմ սկսել զգալ։ Էն որ 12 տարեկան երեխուն թվում է, թե 18 տարեկանը մեծ մարդ ա, նույն ձև էլ հիմա հասկանում եմ, թե ինչքան ահռելի ժամանակ ունեմ լիքը բաներ անելու համար։ Մի ձև հակասական ա՝ ժամանակի սահմանափակ լինելն արթնացնում է ժամանակի առատության զգացողություն։ Բայց արածս հետևությունները երևի նույնն են, ինչ նրանցը, ով համարում է ժամանակը սուղ ռեսուրս․ էնքա՜ն բան կա անելու, ինչ եմ ընկել էս լիքը անիմաստությունների հետևից։ Միգուցե կյանքի 2/3 կրիզիսով եմ անցնում, չգիտեմ, բայց վերլուծելու ժամանակ էլ չկա․ լիքը բան կա անելու․․․․

  10. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (18.03.2022), ivy (17.03.2022), Բարեկամ (18.03.2022), Նաիրուհի (18.03.2022), Ուլուանա (17.03.2022)

  11. #37
    Եսիմ
    Յոհաննես-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.02.2014
    Հասցե
    Սլոյի յատաղ
    Գրառումներ
    2,656
    Mentioned
    32 Post(s)
    Tagged
    2 Thread(s)
    եկա ասեմ, որ էն վախտ ջոգի, որ մեծացել եմ, երբ սաղ մեծերի ասածները սկեսցի հասկանալ։ Մեծ մարդիկ իրանց կյանքի ընթացքում եզակի փորձ են ձեռք բերում ու սերնդեսերունդ էդ փոխանցվումա ու անգամ․ Մեծանաս նոր կհասկանասի մեջ էնքան լուրջ փիլիսոփայություն կա։ ՄԻ խոսքով ապրեն մեր մեծերը, զուտ որ չալարեին երկու բերան էլ երկրի ու պետության մասին ասեին, կարողա էս օրին չհասնեինք։

  12. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    StrangeLittleGirl (20.03.2022)

  13. #38
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Յոհաննես-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    եկա ասեմ, որ էն վախտ ջոգի, որ մեծացել եմ, երբ սաղ մեծերի ասածները սկեսցի հասկանալ։ Մեծ մարդիկ իրանց կյանքի ընթացքում եզակի փորձ են ձեռք բերում ու սերնդեսերունդ էդ փոխանցվումա ու անգամ․ Մեծանաս նոր կհասկանասի մեջ էնքան լուրջ փիլիսոփայություն կա։ ՄԻ խոսքով ապրեն մեր մեծերը, զուտ որ չալարեին երկու բերան էլ երկրի ու պետության մասին ասեին, կարողա էս օրին չհասնեինք։
    Իմ հարազատների մեջ ամենամեծը հորական տատս ա, որը իմ համար վառ օրինակ ա, որ տարիքը բացարձակ կապ չունի իմաստության, գիտելիքի, ու ընդհանրապես որևէ դրական բանի հետ, ինչն արժի հարգել, կամ բարձր գնահատել։
    Ես միտքը բազմիցս գրել եմ։ Տարիքը ընդամենը բախտ ա. բախտը բերել ա շուտ չի մեռել։ Հորական պապս, որ շատ հարգված, սիրված էր, 60 տարեկանում մահացավ, իրանց մի ամիս հետո էլ հորքուրս, էլի շատ սիրված, խելացի ու լավը։
    Իսկ տատս սաղ կյանքը հոգեբանական վամպիր եղել ա, տենց էլ մնացել ա։ Մնում ա մեկը (ասենք՝ հերս) չդիմանա, թխկու փայտից (կամ արծաթից) սեպ սարքի ու ...
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  14. #39
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Վերջերս քննարկվող թեմաներից էս թեման հիշեցի, մտածեցի` երևի կլինեն մարդիկ, որ կուզենան հիմա գրել էստեղ: Էլ ի՞նչ նոր բաներ եք հայտնաբերել մեծանալու հետ կապված, պատմեք :
    Գրառումներից շատերը վերընթերցեցի: Վիշապի գրառումը կարդալիս, չնայած մոտավորապես ենթադրում էի, որ էն ժամանակ դեռ կետո չէր, բայց, մեկ ա, անընդհատ ակամա սպասում էի, որ հեսա մի տեղ կետոյած ա լինելու, բայց` չէ: Ի՜նչ ժամանակներ էին :
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  15. #40
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Վերջերս քննարկվող թեմաներից էս թեման հիշեցի, մտածեցի` երևի կլինեն մարդիկ, որ կուզենան հիմա գրել էստեղ: Էլ ի՞նչ նոր բաներ եք հայտնաբերել մեծանալու հետ կապված, պատմեք :
    Գրառումներից շատերը վերընթերցեցի: Վիշապի գրառումը կարդալիս, չնայած մոտավորապես ենթադրում էի, որ էն ժամանակ դեռ կետո չէր, բայց, մեկ ա, անընդհատ ակամա սպասում էի, որ հեսա մի տեղ կետոյած ա լինելու, բայց` չէ: Ի՜նչ ժամանակներ էին :
    Էն որ Ակումբը մեծացել ա, երևում ա նաև քննարկումների բնույթից․ ամենատաք քննարկումները հիմա առողջական թեմաներով են, իսկ ակումբի ջահել վախտերով՝ ում էին նման թեմաներ հետաքրքրում

  16. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    enna (17.07.2023), Freeman (17.07.2023), Tiger29 (18.07.2023), Աթեիստ (21.07.2023), մարդ եղած վախտ (17.07.2023), Նաիրուհի (18.07.2023), Ուլուանա (17.07.2023)

  17. #41
    լեռնադուստր
    Նաիրուհի-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    13.06.2009
    Հասցե
    Ամստերդամսկ
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    3,488
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    2 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սկսել եմ խուսափել տարիքս ասելուց։ Ինձ համար վախենալու չի, ես էլի ես եմ, բայց ինձ դուր չի գալիս էդ թիվը բարձրաձայնելը, որովհետև հա՛մ ընդամենը թիվ ա, համ էլ մարդկանց գլխում սովորաբար էդ թվի հետ որոշակի ասոցիացիաներ ու սպասումներ են գալիս, որոնք հեչ իմ էս պահի իրականության հետ չեն համընկնում։ Ես էդ սպասումներից միշտ հետ եմ, բացատրություններ տալու հավես չկա, նենց որ եթե խիստ անհրաժեշտ չի, աշխատում եմ էդ թվի անունը չտալ։

    Բայց որ շատ ջահել կամ շատ արևմուտքցի ա լինում զրուցակիցս, մեկ-մեկ հավեսի համար ասում եմ, որ Սովետում եմ ծնվել, ու ուշադիր հետևում եմ արձագանքներին։ Շատ խնդալու ա մեկ-մեկ։
    իսկ մարդը
    վախենում ա
    որ իրան
    չեն սիրի:

  18. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    boooooooom (20.07.2023), enna (18.07.2023), Աթեիստ (21.07.2023), մարդ եղած վախտ (18.07.2023)

  19. #42
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Վերջերս քննարկվող թեմաներից էս թեման հիշեցի, մտածեցի` երևի կլինեն մարդիկ, որ կուզենան հիմա գրել էստեղ: Էլ ի՞նչ նոր բաներ եք հայտնաբերել մեծանալու հետ կապված, պատմեք :
    Վերջերս քննարկվող թեմաների հետ կապ չունի, բայց հագուստի հետ կապված փոփոխությունների մասին գրեմ։

    18-19 տարեկանում ու 20-երում սիրում էի խորը դեկոլտեներ և մարմինն ընդգծող հագուստ (հիմա չեմ էլ կարող պատկերացնել, թե ոնց կարող էի ինձ էդքան բացել)։
    30-երում դա անցավ, տեղն էկան ավելի թույլ նստող, բայց ոտքերը ցուցադրող կարճլիկ շորեր։

    Վերջին երկու տարում կարճ շորերս չէի հագել, մի քանի օր առաջ բոլորը հանեցի զգեստապահարանիցս, փորձեցի ու զգացի, որ ինձ լավ չեմ զգում դրանցում, էն որ լրիվ հագովդ են, բայց մի տեսակ «համապատասխան» չեն, ինչ-որ կոկետ-սեթևեթող ջահելական բան կա մեջները, ու դա ինձ հետ հիմա ընդհանրապես կապ չունի։ Բոլորը հեռացրեցի։ Ինձ թվում է՝ կարճի փուլն էլ մեկընդմիշտ անցավ։ Դրա փոխարեն սկսել եմ վերջին տարիներին maxi-շորեր ու jumpsuit-եր հագնել։
    Մեկ էլ արդեն վաղուց դադարել եմ ջինսեր հագնել․ դրանցով էլ եմ ինձ տարօրինակ զգում։ Բայց դրանք դեռ պահում եմ զգեստապահանումս, գուցե դեռ հավեսս գա, հագնեմ (գոնե տանը)։

    Մարմնիդ չափերը տարիների ընթացքում որ շատ չեն փոխվում, հին շորերից ազատվելը ավելի գիտակցված է դառնում․ հագդ լինում են, բայց էլ «հագնելու չեն», քեզ մեջը լավ չես զգում։

  20. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.


  21. #43
    ^ ^ Արամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    29.10.2006
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    4,981
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Շորերի մասով, իմ մոտ էլ ա խիստ փոփոխություն եղել։ Մինչև 27-28 տարեկանը խառը t-shirt էի հիմնականում հագնում, տարբեր նկարներով՝ մուլտիկներից, անիմեներից, խաղերց ու տենց խառը գիիքի բաներից։ Դրանցից ոչ մեկը էլ չեմ կարողանում հագնեմ։ Հիմա մաքսիմալ սահմանափակ ա շորերես՝ սև բոթաս, կապույտ ջինս, սև մայկա (առանց ոչ մի նկար)

  22. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (01.08.2023), Բարեկամ (02.08.2023), մարդ եղած վախտ (02.08.2023)

  23. #44
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Շորերի հարցում ինձ մոտ հակառակ էվոլյուցիան ա։ Ջահել ժամանակ լմփոշ, ինձնից մի քանի համար մեծ շորեր էի հագնում։ Որ մի քիչ մեծացա, սկսեցի գոնե իմ հագով շորեր հագնել, բայց հիմնականում համեմատաբար զուսպ։ Իսկ հիմա ինչքան մեծանում եմ, էնքան ավելի բաց եմ հագնում, պլյուս շատ կոնկրետ ձևավորված ոճ ունեմ՝ մարմինս լավ ճանաչելու արդյունքում։ Օրինակ հիմա խեղդեն, ծնկներիցս ներքև յուբկա չեմ հագնի, ոչ էլ վադալազկա։ Ընդ որում, հիմա ինձ լրիվ մեկ ա, թե տրուսիկս կերևա, ոտերս կերևան, ծիծիկներս կերևան։ Հիմա նույնիսկ թափանցիկ շորերից չեմ խորշում, դեռ հակառակը, շատ հավեսով եմ հագնում։ Ջահել ժամանակ շատ էի ամաչում։ Իհարկե, գործի տեղը էլի համեմատաբար զուսպ եմ հագնվում՝ առավել բաց դեկոլտեներից խուսափելով։ Հա, մեկ էլ մեծանալու հետ սկսել եմ բարձրակրունկներ հագնել։ Իհարկե էն դասական շպիլկաները չէ, բայց դե մեկ ա, սկսել են դուրս գալ որոշ բարձրակրունկ էլեգանտ կոշիկներ ու նաև ի տարբերություն առավել ջահել վախտերիս, երբ ամեն սեզոնից մի զույգ կոշիկ ունեի, հիմա կոշիկներս ոչ թե ըստ սեզոնի են դասակարգվում, այլ ըստ առիթի։

  24. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    ivy (01.08.2023), Աթեիստ (08.08.2023), մարդ եղած վախտ (02.08.2023), Նաիրուհի (02.08.2023)

  25. #45
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Ուլուանա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Ինչ Այվին էս թեմայի մասին խոսել ա, փորձում եմ ինքս ինձ համար պարզել, հասկանալ, թե ինչով եմ մեծացել, ինչն ա փոխվել և այլն: Բայց իմ դեպքում ոնց որ թե ահագին խառն ա էս ամեն ինչը: Օրինակ, անհոգության տեսակետից իմ կյանքը մի քիչ Բենջամին Բաթոնի կյանքն ա հիշեցնում, այսինքն` թարս ուղղությամբ ա. ասենք, ես հիմա ավելի անհոգ եմ զգում ինձ, քան մի տասնհինգ տարի առաջ, մի տասնհինգ տարի առաջ էլ ավելի անհոգ էի ինձ զգում, քան դրանից մի տասնհնգ տարի առաջ ու տենց շարունակ (տասնհինգ տարին ուղղակի պատահական թիվ վերցրի, դրա փոխարեն կարող էր այլ թիվ լինել): Ինձ թվում ա` ես ծնվել եմ աշխարհի դարդերն ուսերիս, իսկ հետո էդ դարդերը տարիների ընթացքում կամաց-կամաց պակասել են ուսերիցս: Ու սա ոչ թե նրանից ա, որ հիմա փաստացի ավելի քիչ հոգսեր ու խնդիրներ ունեմ, քան, ասենք, երեք տարեկանում, երբ ամենաքիչն էի ինձ անհոգ զգում (ի վերջո, երեք տարեկանում ոչ ինչ-որ պատասխանատվություն ունեի որևէ մեկի առաջ, ոչ սոված էի, ոչ կոնկրետ հոգսեր ունեի, ոչ ընտանիքում խնդիրներ ունեի, իսկ հիմա երկու երեխաների մայր եմ` համապատասխան հոգսերով, անհանգստություններով, ֆինանսական և այլ ստանդարտ դժվարություններով և այլն), այլ պարզապես ընկալումներս են փոխվել, պլյուս` գիտելիքներս են շատացել:

    Ֆիզիկապես, բացի արտաքին փոփոխություններից, ուրիշ առումներով առանձնապես չեմ զգում, որ մեծացել եմ: Օրինակ, երբեք էլ էներգիայի առատությամբ չեմ փայլել, նույնիսկ վաղ տարիքում, որ հիմա ասեմ` պակասել ա էներգիաս, չնայած գուցե մի՜ պուճուր պակասել ա, չեմ բացառում: Համարյա էնպիսի զբաղմունք չկա, որ փոքր ժամանակ կամ ավելի մեծ տարիքներում հաճույքով զբաղվում էի, իսկ հիմա հավես չէի անի: Ուրիշ բան, որ շատ բաներ, որ փոքր տարիքում երեխաները սովորաբար հաճույքով անում են, ես փոքր ժամանակ էլ չեմ սիրել անել: Երևի մենակ տուն-տունիկ ու նմանատիպ սյուժետային խաղեր խաղալն ա, որ պատկերացնում եմ` հիմա առաջարկեին խաղալ, հեչ հավես չէր լինի, չնայած փոքր ժամանակ շատ եմ սիրել խաղալ, երևի որովհետև մեծ տարիքում կյանքն ինքնին տուն-տունիկ ա, ու սյուժեի առումով էլ էնքան ա բավարարում, որ ընդհանրապես արհեստական սյուժեներ մոգոնելու կարիք չի զգացվում : Իսկ օրինակ, պահմտոցի, բռնոցի, գնդակով խաղեր խաղալը, ճոճանակով ճոճվելը, կարուսելներ նստելը, հետաքրքիր քարեր, խեցիներ գտնել ու հավաքելը, կարելի ա ասել, նույն չափով հավես են ինձ համար: Որ մտածում եմ ընդհանուր, թե ինչերով էի հետաքրքրվում, ինչեր էի սիրում անել փոքր ժամանակ, եղածից համարյա բան չի պակասել, ուղղակի նոր հետաքրքրություններ ու զբաղմունքներ են ավելացել, որոնք էն ժամանակ կամ հասանելի չէին, կամ ուղղակի դեռ չէի բացահայտել ինձ համար:

    Հա, մեկ էլ անջատվածությունս ու ամաչկոտությունս են մի քիչ պակասել տարիների հետ: Ճիշտ ա, մարդկանց մեծ մասի համեմատ էլի ահագին անջատված եմ, բայց նախորդ տարիների ու հատկապես մանկությանս ու պատանեկությանս տարիների համեմատ ահագին դզվել եմ :

    Իսկ ընդհանուր առմամբ ես կասեի` մեծանալս ընկալում եմ որպես իմ իսկական եսին հնարավորինս մոտենալու, տեղ-տեղ` նաև վերագտնելու, խորթ, արհեստական ու պարտադրված տարրերից մաքրելու գործընթաց, որովհետև համարում եմ, որ տարիների ընթացքում, ավելի ճիշտ` դեռ վաղ մանկուց հանգամանքների բերումով հակառակ պրոցեսն ա զարգացել:

    Իսկ ինչ վերաբերում ա ծերանալուն, կոնկրետ ինձ համար ես կհամարեմ, որ ծերացել եմ, եթե զգամ, որ էլ հավես չունեմ զբաղվելու էն բաներով, որոնք հիմա ինձ մեծ հաճույք են պատճառում, որոնցով ապրում եմ:
    Հետաքրքիր ա, որ էս գրառումիցս համարյա 4 տարի հետո էներգիայի հարցում ոչ թե անկում ա գրանցվել, ինչպես որ կարելի էր ենթադրել, քանի որ մեծանալում եմ, այլ ճիշտ հակառակը. նախկինում երբեք, ոչ մի տարիքում էսքան էներգիա չեմ ունեցել, ինչքան վերջին 3 տարիներին ունեմ: Վերևի գրառմանս մեջ նշել եմ, որ անհոգության առումով իմ դեպքում ճիշտ հակառակ ուղղությամբ ա զարգացել ամեն ինչ: Փաստորեն, էներգիայի առումով էլ ա Բենջամին Բաթոնի սկզբունքը գործել: Այլ կերպ ասած` ինձնաճանաչումը, ինքնազարգացումը հանգեցրել ա բոլոր ասպեկտներում «երիտասարդացման»: Մի բան էլ նշեմ, որ շատ կարևոր եմ համարում (հնարավոր ա, որ այլ առիթով էլ Ակումբում գրած լինեմ). էներգիայի շատացման արդյունքում ես նաև հայտնաբերել եմ, որ շատ բաներ, որ նախկինում ինձ թվում էր, թե ես առանձնապես չեմ սիրում, իմը չեն, իմ բնույթին էնքան էլ համապատասխան չեն, իրականում պարզապես էներգիա էին պահանջում, որը ես չունեի: Այ էդքան պրիմիտիվ: Դրա համար մտածում եմ, որ մշտապես էներգիայի պակաս ունեցող մարդիկ իրականում չեն կարող իրենք իրենց լիարժեք ճանաչել, որովհետև լիքը բաներ, որ վերագրում են իրենց բնույթին ու նախասիրություններին, ընդամենը էներգիայի պակասի հետևանք են, ոչ ավելին: Քանի դեռ անէներգիա վիճակը քո մշտական վիճակն ա, շատ դժվար ա գիտակցելը, որ տվյալ բանը չես ուզում անել ոչ թե որովհետև չես սիրում, այլ զուտ որովհետև դու բավականաչափ էներգիա չունես դա անելու համար:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  26. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    erexa (11.10.2023), ivy (15.10.2023), Բարեկամ (03.08.2023), մարդ եղած վախտ (03.08.2023)

Էջ 3 4-ից ԱռաջինԱռաջին 1234 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •