Վերջապես ժամանակ գտա, Մեֆի հետ մի քիչ զրից անենք
Մեֆ, ես էս դիտարկումը տենց եմ հասկացել, որ հավաքում, բերում, սաղ լցնում ես, հետո քննարկումների արդյունքում կենտրոնանում մեկի վրա: Իսկ արտամրցութայինում համաձայն չեմ, որ չեմ կենտրոնացել: Լավ էլ կենտրոնացել եմ ու լիքը բաներ եմ առաջ քաշել, որոնք շորի գույն կամ քսած պամադա չեն, բայց ահագին բան են ասում կերպարների մասին: Ուղղակի «ցույց եմ տվել», ոչ թե բառացիորեն ասել: Դե հետո էլ փորփրել եմ, որոշ տեսակի վարքի պատճառներ շարունակել բացահայտել:
Ինչ վերաբերում ա առաջինին, ապա ես էս պատմվածքը հատուկ մրցույթի համար եմ գրել ու ոչ մրցույթից առաջ: Եթե հետ գնաս, նայես դիտարկումները, կտեսնես, որ ամենասկզբից ես հենց էդ կերպարին էի ընտրել ու ուզում էի կենտրոնանալ վրան, բայց կողքից ոչ մի արձագանք չեղավ, ոչ ոք չասեց՝ տենց բան չանես կամ՝ հա, ամենահարմար կերպարին ես ընտրել: Իսկ դիտարկման վայրը տենց էր ստացվել, խըժ-բըժ էր, խոսակցություններ չէին լսվում, դինամիկան շատ էր: Մեկի վրա կենտրոնանալու համար պետք էր վեր կենալ, հետևից քայլել: Իսկ փակվող մոլում դա մեղմ ասած, հեշտ չի: Համաձայն եմ, սխալ տեղ էի ընտրել որպես դիտարկման վայր, բայց ընտրելիս դրա մասին չգիտեի: Ոչ էլ դիտարկումը մրցույթին ուղարկելիս: Իսկ երբ իմացա, արդեն ուշ էր: Մի ձև պետք էր չէ՞ տակից դուրս գալ: Մի ձև պետք էր էդ տարածքից դուրս գալ: Ու դուրս էկա: Մենակ ինքնաթիռի տողն ա էղել, որ մրցույթից առաջ բլոկնոտումս մի տեղ նշած եմ էղել: Մնացած սաղ հետո եմ կառուցել: Ճիշտ ա՝ գործը դեռ կիսատ ա: Ճիշտ ա՝ տարբեր վորքշոփների ժամանակ եմ ավելացրել, բայց մի երեք շաբաթ էդ թեմայի մեջ էի: Ու ասել, որ դա մրցույթից առաջ եմ գրել կամ կապ չունի, մեղմ ասած, վիրավորական ա:
Մեֆ, չես կարա ասես: Կարելի ա միջին վիճակագրական տպերից էլ շատ հետաքրքիր բան ստանալ: Վիլյամսի Սթոուներն օրինակ: Միջին վիճակագրական ակադեմիկի կյանք ա: Իմ կարծիքով, գրականության մեջ հաջողված ամենալավ կերպարներից ա:մենք էլի ենք խոսել "միջին վիճակագրական", "տիպիկ եսիմինչակցի"… սրանք ընդունելի նկարագրեր չեն… ես չեմ կարա ընդունեմ որովհետև դա դիտարկման պրիցիպին հակառակ ա… դիտարկումը հենց ունիկալ բաները վեր հանեու մասինա ու եթե մարդուն չես ճանաչում, ավելի ես կենտրոնանում դետալների ու մանր մունր բաների վրա որ կարողանաս հասկանալ կամ ճանաչել մարբդուն (իհարկե չենք սում լրիվ ճանաչես ճշգրտությամբ… էս առաջադրանքի խնդիրը երբեք դա չի եղել… )… էս առաջադրանքից ազդված նույնիսկ ես էի ամեն օր տեղ-մեղ գնալուց մարդկանց նայում… City որ գնում էի նույնիսկ էդտեղ էի մարդկանց city official-ներին հատուկ նայում որովհետև դրանք հատուկ public face էին պահում… ու ասեմ, երկու հատ նույն մարդույց չտեսա… ամեն մարդ հատուկ էր… ունիկալ, իրենց ամեն ինչով… նույնիսկ մեկին որ թվում էր "տիպիկ ամերիկացի ա" հետևել եմ հատուկ, գլխիս մեջ գրեցի ասի հետո գրեմ, բայց ժամանակ չեղավ…
Նույնն էլ general-ը: Կարաս general մնալով էլ հետաքրքիր բան ստանալ: Ստեղ էլ Մոդիանոյին օրինակ բերեմ. իրա գործերից մեկում սաղ կերպարներն էնքան մշուշոտ են, ոնց որ ուրվականներ լինեն: Բայց հենց դա ա գրքին էֆեկտ տալիս:հակառակ ուղությամբ ես աշխատում… instead of going from general to unique, you go general and that's it… սխալ ա…
Դե երկրորդի վրա վաբշե չեմ աշխատել, էդ պահին մտքիս ինչ էկել ա, գրել եմ: Ու ընդհանրապես եթե ես խոսեի էդ գործի մասին, ավելի շատ կքլնգեի, քան դուերկրորդում չես կարողացել համոզել որ պերսոնաժդ իրական ա… կարաս պասպորտն էլ ցույց տաս, չի օգնի… գիտե՞ս ինչի… իմ կարծիքով երբ որ կերպար ես կերտում, անկախ նրանից թե դա ինչ կերպար ա, լավ ա, վատն ա, ինչ տիպի ա, պետք ա լինք լինի ընթերցողի հետ… մարբդը միշտ պտի մտածի որ ինքն էլ կարար էդ մարդը լիներ ու հասկանա էդ մարդուն, իրա լոգիկան, զգացումները… ոնց որ մարդը կարողանա տեսնել իրա ալտերնատիվը…
Չէ, Մեֆ, էդ տենց ա: Իրանց դարդուցավը հենց բակտերիաներն են: Կարամ մի երկու էդ կարգի ուրիշ օրինակ էլ բերեմ: Ու կարծում եմ՝ էդքանով հանդերձ էդ կարգի կյանքն արժե գրականություն բերել, արժե դրան անդրադառնալ: Իսկ ներսից նայելը պարտադիր պայման չի: Ես կարամ ընտրեմ «կամերա» նարատիվը ու ֆիքսեմ չոր փաստեր, մնացածը հասկանալը ձեր գործն ա:մեկ էլ մի ասա "էշ կերած-էշ մեծացած, դարդուցավ չտեսած միջին վիճակագրական դանիացի"… միգուցե դու իրանց դարդուցավը չգիտես… էս ավելի շատ խոսում ա էն մասին որ դու իրանց ոչ թե ներսից ես նայում, այլ դրսից, այնսինքն հասարակության մեջից չես նայում, այլ դրսից եկած մարդու աչքերով… ոնց որ ասենք մեր աչքին սաղ սևերը նույն մարդիկ են, կամ սաղ շեղաչքերը նույն մարդիկ են… կերպարին պետք ա նայես որպես անհատականություն առաջին հերթին հետո նոր դրանից ելնելով արդեն գնաս ինչ ուղղություն որ պետք ա… դու անհատականությունը սպանել ես քցել ես մի կողմ…
Բյուր, դիտարկումը, իմ կարծիքով, պետք ա լինի ոնց որ դու ես ասում հավաքես ինֆորմացիան ու բերես լցնես, բայց պետք ա սելեկկտիվ լինես ինչ ինֆորմացիա ես բերնում լցնում, որովհետև էդ ինֆոմացին պատք ա "բացահայտող լինի՝ դրանից մենք պետք ա կարողանանք ենթադրություններ անել…օրինակ ձեր ջրերն ընկած էն օրը ստարբաքսից կոֆե եմ առբնում ու հերթը U շեյփ ուներ ու ես վերջինն էի մոտ լինելով առաջինին որը կոֆե էր առնում… հոմլեսի տեսք ուներ, բայց վրայից նոր լվածքի հոտ էր գալիս… հետո ուշադիր որ նայեցի զգացի որ լաքայոդ շորերը կեղտոտ չեն ուղղակի լաքա ունեն… մազերը սանրած չէր ուղղակի ձեռքով մի կողմ էր տարած անփույթ… մօտ 75 տարեկան էր, բայց մազերը կիսասպիտակ էն ու մազաթափություն չուներ… բոթասներ էր հագել որ կեղտոտ էին ու երևի մի անգամ կապիչները 1980-ին կապել էր ու դրանից հետգո չէր քանդել… ուսերը կախ էին ու մի քիչ կուզ ուներ… կլոր շրջանակով ակնոց էր կրմում մետաղե արծաթագույն… ձեռքին մեծ շորի խանութի կտորից տոպրակ կար GAP-ից էր, բայց շատ հին, մեջը ծանրոտ գրքի ֆորմայով բան կար ու վոր բռնել էր, համարյա գետնին էր քսվում… հերթը որ հասավ գլուխը մի թեթև աջ թեքեց ու ասեց "hello… can I have a small coffee?" սովորաբար ստարբաքսում ավելի շուտ ասում են "hi" շատ կտրուկ… ու ասում են "tall coffe, please" նամանավանդ առավոտները, բայց ինքն ասեց hello ու tall բաջը չօգտագործեց… ձայնը շատ բարեհամբույր էր ու կրթվածի ձայն էր՝ ինտելեկտուալի… հետո որ կոֆեն վերցրեց ու նստեց (որը սովորաբար առավոտները շատ չեն անում մեզ մոտ) տոպրակի մեջից հանեց Քամյուի գիրքը… ակնոցը հանեց ու սկսեց կարդալ… հիմա էլի բաներ կային, բայց զահլեդ չեմ ուզում տանեմ… եղունգները, հագած ժիլետը… ու սենց շարունակ… իհարկե էսի լավ դիտարկում չի, կիսատ ա, բայց աշխատել եմ ինչքան հնարավոր ա դետալ դնեմ մեջը որովհետև իմ միակ աղբյուրը էդ ա, մարդուն չեմ ճանաչում… սաղ դետալնենրը դնում եմ ու հետո փորձելու եմ էս մարվդուն հասկանալ, տեսնել ինչքան հնարավոր ա… չօեմ կռահելու թե ինչ մարդ ա, կառուցելու եմ… կարող ա սխալվեմ… մարդիկ իրենց արտաքինով մեսեջ են ուղարկում սովորաբար intentional, բայց շարժուձևով, խոսքով ձայնով ու իրանց ընտրւոյթուններով բացահայտում են իրանց more less… ես չեմ ուզում ենթադրեմ թե ինքն ինչ ձևի մարդ ա ու փորձեմ դա ցմույց տալ… խնդիրն էդ չի… ամեն դետալ մի բան ասում ա Բյուր, եթե մեկը միշտ կոստյումով ա ու մեկ էլ մի օր ջինսով ա գալիս, նկատում ես, որովհետև փոփոխություն ա ու ոչ միայն շորի մեջ… հիմա էսքան դետալ որ գրեցի, պատմվածքի մեջ արդեն չեմ գրի, որովհետև ինքն արդեն կա ու ես կընտրեմ կան մի քանի շատ կարևոր շտրիխ, կամ էլ գործողություն որ ինչ լինելը ցույց տամ… կամ էլ արդեն գիտեմ թե իմ կառուցած մարդն (ըստ դիտարկման իհարկե) ինչ կարա անի… էսքան բան…
Բյուր, առաջինը գլխառադ էր… մի ֆրազայով դիտարկումիկց թռել էիր պատմվածքը… doesn't work ին չ էլ ասես… հավատում եմ որ մրցույթին ես գրել… պատճառ չունեմ չհավատալու…
Բյուր, չեմ ասում չի կարա… կարա… արվեստում ու գրականության մեջ շատ ա եղել որ ստեղծագործել են միջին վիճակագրականի շուրջ subject-ը էդ ա եղել (Կարավաջիո, ռոդեն, միքելանջելո), բայց դա չի նշանակում որ մարդուն դա զրկում ա անհատականությունից… at the end of the day ամեն մարդ էլ մի խմբի պատկանում ա ու կարաս ասես միջին վիճակագրական նկարիչ, գրող, դերասան և այլն, բայց իրանց անհատականությունից չես կարող զրկել, էդ ա որ մարբդուն ստիպում ա որոշակի ընտրւոյթւոններ ու գործողմություններ անի…Մեֆ, չես կարա ասես: Կարելի ա միջին վիճակագրական տպերից էլ շատ հետաքրքիր բան ստանալ: Վիլյամսի Սթոուներն օրինակ: Միջին վիճակագրական ակադեմիկի կյանք ա: Իմ կարծիքով, գրականության մեջ հաջողված ամենալավ կերպարներից ա:
իմ արգումենտն էն ա որ կարաս գեներալ մնաս, բայց կերպակրին պետք ա իմանաս որ կարողանաս ջեներալ լինել, այսինքն եթե կերպարը կառուցած չի ջեներալը մնում ա venry general, անհետաքրքիր… քո ասած գրողնեմրին չեմ կարդացել, բայց համոզված եմ որ էդ գեներալության մեջ knowledge կա… ոնց որ վարպետորան արված էսքիզը երբ որ շատ քիչ գիծ կա, բայց հսկա ինֆորմացիա…Նույնն էլ general-ը: Կարաս general մնալով էլ հետաքրքիր բան ստանալ: Ստեղ էլ Մոդիանոյին օրինակ բերեմ. իրա գործերից մեկում սաղ կերպարներն էնքան մշուշոտ են, ոնց որ ուրվականներ լինեն: Բայց հենց դա ա գրքին էֆեկտ տալիս:
չեմ իմանում,լավ եմ բացատրում թե չէ…
դե ինչ ասեմ… ես տենց չեմ տեսնում,բայց եթե դու տենց ես տեսնում, հակառակը չեմ կարող համոզել, կարամ ցույց տամ եթե էդ անհետաքրքիր մարդուն ցույց տաս… վերջիվերջո անհատականություն ա…Չէ, Մեֆ, էդ տենց ա: Իրանց դարդուցավը հենց բակտերիաներն են: Կարամ մի երկու էդ կարգի ուրիշ օրինակ էլ բերեմ: Ու կարծում եմ՝ էդքանով հանդերձ էդ կարգի կյանքն արժե գրականություն բերել, արժե դրան անդրադառնալ: Իսկ ներսից նայելը պարտադիր պայման չի: Ես կարամ ընտրեմ «կամերա» նարատիվը ու ֆիքսեմ չոր փաստեր, մնացածը հասկանալը ձեր գործն ա:
ես տեխնոլոգիայի մասին չէի ասում Բյուր… կարաս հասարակության մեջից՝ որպես էդ հասարակության անդամ նայես, և կարաս դրսից նայես ոնց որ առաջին անգամ էս տեսնում ու կարաս նայես նաև ոնց որ 100 տարի գիտես, բայց մաս չես կազմում էդ հասարակության… օրինակ ստեղի հայերը, սպիտակ անգլերեն խոսողը ամերիկացին ա, սևը նեգռն ա, կարևոր չի որտեղից ա եկել ով ա ինչ ա, իպանախոսն էլ մքսիկն ա… պրծ, սրանով մենյուն ավարտվում ա… այսինքն դատողությունը մսկսում ա նրանից որ էդ մարբդնուն դնում են մի խմբի մեջ ու նոր կարծիք կազմում…
երևի շատ շեղվեցի… sorry… հազիվ ժամանակ գտա գրեցի…
…բայց քեզ մի հատ հյուջ մերսի ու գրկ… բոլորին մերսի…
Մեֆ, նայի, Սթարբաքսի դիտարկումդ շատ լավն ա, բայց ստեղ հարց ա առաջանում՝ ոնց ենք մրցույթի դիտարկումն անում: Մեզ համար ման ենք գալիս, հենց հետաքրքիր կերպար ենք տեսնում, ֆիքսու՞մ ենք, թե՞ դիտարկման վայրի հետ բլայնդ դեյթ անում, ինչ կլինի, կլինի: Էս դիտարկման մրցույթում իրականում մենակ մի անգամ հետաքրքիր կերպարի տեսա, որին կարելի էր նկարագրել, բայց քանի որ արդեն երեք հատ ուղարկել էի, ես էլ արձակուրդ էի գնում, զահլա չարեցի սաղ գրի առնեմ: Բայց արդյոք դա՞ էր առաջադրանքը, թե՞ գնալ պատահական տեղ ու ինչ տեսնում ես, հավաքել, լցնել: Իսկ պատահական տեղը կարա մոլի նման ղըժ-բըժ լինի կամ ջիմի նման սև ու սպիտակ:
Լավ, եթե ասում ես՝ առաջինը գլխառադ ա: Մի հատ ասա, տեսնեմ, դու էնտեղից ի՞նչ կերպար կընտրեիր ու ո՞նց կզարգացնեիր պատմությունը:
Գալաթեա (09.05.2015)
Մեֆ, հլը խոստովանիր, Սալոնայինին հատուկ չես անդրադառնո՞ւմ:
Չասես, ժամանակ չունեմ, Բյուրի գրածները լավ էլ ժամանակ գտնելով քննարկում ես, հլը երկրորդ անգամ էլ ես ուզում կարդալ:
Բյոըր, մի անգամ գրել էի չեմ հիշում որտեղ, subjective selection, objectiv representation… դու կարաս ընտրես տեղն ու մարդը, երբեք չի եղել նենց որ ուր մտար էդ էլ պտի անես… էդ ruleը կարաս bend անես… չնայած էն էլ կարա լինի, մտնում ես մի տեղ պատահական ու դիտարկում… տենց տեղ չկա որ բան չըլնի մեջը… նույնիսկ մոլում կարելի ա կենտրոնանալ կոնկրետ մի սեքշընի վրա… narrow down անես դիտարկման սպեկտորը… Այվին արել էր… վագոնի էդ հատվածը… ուղղակի շատ չես կարա դիտարկման սպեկտորդ մեծացնել որտև դիստրաքտիվ ա դառնում…
ինչի եմ ասում առաջինը գլխառադ ա… տես քո վերջին "բացահայտման" էֆեկտը շատ փոքր ա, համարյա հիասթառեցնող որովհետև կապը կոմպոնենտների–ուտող տղայի, բաժանվող զույգի, կոտրված զոնթիկի–միջև համարյա չկա… այսինքն քո վերջին բացահայտումը դրանք չի կապում իրար, շատ թույլ ա… կա տենց բա որ վերջում բացահայտումը կամ ըեղն ա գցում սաղ կոմպոնենտները, կամ վերաիմաստավորում ա սաղ տեքստը, կամ էլ գլխի վրա ա շուռ տալիս սաղ ու ընթերցողը "շոկ" ա ապրում… չգիտեմ դա ես ուզեցել անել թե չէ…
առաջինի մեջ դիտարկումից պատմվածք անցում համարյա չկա (անգամ նախադասություններն են նույնը), մինչդեռ երկրորդում մի հատ մեծ թռիչք ա էն աստիճանի որ կապը կորցնում ենք դիտարկման հետ… դա կարող ա լինի երրորդ կամ չորրորդ փուլում, բայց երրորդ փուլ չկա, so էս ա… անգամ երրորդ փուլի համար առաջինը շատ մոտ ա դիտարկմանը, երկրորդը շատ հեռու… երրորդդ լավ երկրորդ փուլ ա… բայց դե…
ես որ կերպարը կվերցնեի՞… դժվար ա ասել որտև ես ընդեղ չեմ եղել, չգիտեմ ինչեր կար, ով կար, բայց հենվելով քո դիտարկման վրա երևի հենց էդ երկուսն էլ կանեի… ուղղակի երևի ավելի խորը գնայի դիտարկման մեջ, դետալներ արձանագրեի շատ ավելի շատ քան դու ես արձանագրել… կառուցելուց կարող ա չկապեի իրար հետ, չգիտեմ… էնքան բան կարա լինի… ֆանտազիաիս զոռ կտայի… ասենք հանկարծ պետական ստուգող մարմինները մտնում են, փակում են դուռն ու ասում սաղիդ լեգալ ստատուսն ենք ստուգելու… հե հե… յեսի՞մ… ո՞նց ռեակտ կանեին… ապուշ բան եմ ասում, բայց դե տենց էլի…
Մեֆ, բա ես էլ եմ տենց արել. էդ մի քառակուսին եմ ընտրել, որի վրա մաքսիմում ութ հոգի ա տեղավորվում ու որի վրա մարդիկ նստում են, հետևաբար ստատիկ ա: Բայց մեկ ա, շատ արագ էին վեր կենում, գնում, նորերը գալիս, էլի չէի հասցնում: Էդ ամբողջ եքա տեքստը որ կա դիտարկման, տասը րոպեի պատմություն ա: Էնտեղ մենակ մի ստատիկ մարդ կար՝ դիջեյը, էն էլ որ նկատեցի, արդեն ուշ էր. մոլը փակվում էր: Համեմատության համար ասեմ, որ կաֆեն կես ժամ ա:
Ախ առաջին ասելով կաֆեն նկատի ունես: Կներես, ես հա խառնում եմ մոլի հետ, որտև ժամանակագրական առումով մոլն առաջինն եմ արել, բայց կաֆեն առաջինն եմ ուղարկել մրցույթին: Հա, համաձայն եմ, որ գլխառադ ա: Ո՛չ հասցրել եմ մտածել վրան, ո՛չ հասցրել եմ գրել: Արագ-արագ ինչ մտքովս անցել ա, ուղարկել եմ: Անկեղծ ասած, էդ դիտարկմանը սիրտս հեչ չի կպնում, չեմ կարում պատմություն ստանամ դրանից: Էս էլ ինչքան ժամանակ ա մտածում եմ:ինչի եմ ասում առաջինը գլխառադ ա… տես քո վերջին "բացահայտման" էֆեկտը շատ փոքր ա, համարյա հիասթառեցնող որովհետև կապը կոմպոնենտների–ուտող տղայի, բաժանվող զույգի, կոտրված զոնթիկի–միջև համարյա չկա… այսինքն քո վերջին բացահայտումը դրանք չի կապում իրար, շատ թույլ ա… կա տենց բա որ վերջում բացահայտումը կամ ըեղն ա գցում սաղ կոմպոնենտները, կամ վերաիմաստավորում ա սաղ տեքստը, կամ էլ գլխի վրա ա շուռ տալիս սաղ ու ընթերցողը "շոկ" ա ապրում… չգիտեմ դա ես ուզեցել անել թե չէ…
առաջինի մեջ դիտարկումից պատմվածք անցում համարյա չկա (անգամ նախադասություններն են նույնը), մինչդեռ երկրորդում մի հատ մեծ թռիչք ա էն աստիճանի որ կապը կորցնում ենք դիտարկման հետ… դա կարող ա լինի երրորդ կամ չորրորդ փուլում, բայց երրորդ փուլ չկա, so էս ա… անգամ երրորդ փուլի համար առաջինը շատ մոտ ա դիտարկմանը, երկրորդը շատ հեռու… երրորդդ լավ երկրորդ փուլ ա… բայց դե…
Ինչ վերաբերում ա մոլին, ապա համաձայն եմ, որ թռիչքը շատ կտրուկ ա: Դրա համար եմ ասում՝ գործը կիսատ ա, տեսարաններն ամբողջական չեն, դեռ մտքիս մեջ մի տեսարան էլ կա երեխայի հոր հետ: Բայց երրորդ փուլով էդ հարցերը կարելի ա լուծել:
Քո առաջարկածը տարբերակ ա: Բայց դիտարկման վայրից դուրս գալն ու քիչ բան վերցնելն էլ ա տարբերակ: Ի դեպ, էսօր մի հատ հետաքրքիր դիտարկում եմ արել: Հեսա առանձին թեմայում դնեմ, մի քիչ աշխատենք վրան:ես որ կերպարը կվերցնեի՞… դժվար ա ասել որտև ես ընդեղ չեմ եղել, չգիտեմ ինչեր կար, ով կար, բայց հենվելով քո դիտարկման վրա երևի հենց էդ երկուսն էլ կանեի… ուղղակի երևի ավելի խորը գնայի դիտարկման մեջ, դետալներ արձանագրեի շատ ավելի շատ քան դու ես արձանագրել… կառուցելուց կարող ա չկապեի իրար հետ, չգիտեմ… էնքան բան կարա լինի… ֆանտազիաիս զոռ կտայի… ասենք հանկարծ պետական ստուգող մարմինները մտնում են, փակում են դուռն ու ասում սաղիդ լեգալ ստատուսն ենք ստուգելու… հե հե… յեսի՞մ… ո՞նց ռեակտ կանեին… ապուշ բան եմ ասում, բայց դե տենց էլի…
Mephistopheles (11.05.2015)
Օքեյ, վերջապես ժամանակ գտա գրելու…
Սալոնային…
դուրս եկավ, բավականին… որպես երկրորդ ստադիա բավականին հաջողված ա… առաջին ստայդիայում մի քիչ դետալներն էին քիչ բայց երկրորդ ստադիան իրան արդարացրել ա… դուրս եկավ որ պերսոնաժներին "դրսից բերել ա ներս"… չնայած արդեն օգտագործված տեխնոլոգիա ա, բայց էս դեպքում խելացի ա օգտագործված… կերպարները շատ կենդանի են, անգամ երբեմն չափից ավելի, բայց դա չի խանգարում (որպես երկրորդ ստադիա, իհարկե)… ոնց որ շատ պարզ ու դետալացված ձայնագրություն լինի… սա մի քիչ խանգարում ա ստրուկտուրայի պարզությանը, այսինքն երբեմն կորցնում ենք ստրուկտուրայի ուրվագիծը, բայց եթե երրորդստադիա լիներ դրանք կարելի էր մաքրել ու հստակեցնել…
կառուցվածքը նենց ա որ ամեն կերպար իր անձնական տարածքից գալիս ա սալոն իր հետ բերելով անձնական խնդիրներ զգացումներ ու անգամ անձնականտարածքում գտնվող կերպարներն… այ ստեղ արդեն գալիս են պրոբլեմները… յուրաքանչյուր տարածք էնքան դետալային ա ու կերպարները էնքան ուժեղ են ու առաջնային որ չես կարողանում հասկանալ թե դրանցից որոնք են առաջնային և որոնք երկրորդական… օրինակ Ռաֆոյի հատվածում կարծես Նելին ա հիմնական առաջնայինը, բայց վերջում սալոնում ա հայտնվում Ռաֆոն… ստեղ ինչն ա պրոբլեմը. էն որ մենք Ռաֆոյի մասին իմանում ենք Նելիի "տեսանկյունից" չնայած հատվածը կարծես թե Նելիի տեսանկյունից չի գրված… սենց բաներ համարյա բոլոր կտորների մեջ կա որտեղ չես իմանում թե ով ա գլխավորը… շատ հաճախ սպոտլայթը երկրորդական կերպարի վրա ա ընկնում ու ֆոկուսը կորցնում ենք… վերջում պարզվում ա սխալ կերպարի վրա ենք կենտրոնացել…
այսինքն բոլոր կերպարները առաջնային են ու "point of view"-ն կարծես հավասարապես բոլոր կերպարների տեսանկյունից ա… էսի շատ ա խառնում ստրուկտուրան, թելը կորցնում ենք ու դրան էլ գումարվում ա դիալոգին չափից ավելոի ուշադիր լինելու անհրաժեշտությունը որպեսզի պարզենք թե ով էր, ինչ էր ասում ու ինչ արեց. ով էր զգացողը ինչ էր զգում ու հետագայում ով էր գնալու սալոն (հենց սկզբից էլ պարզ էր որ սալոն են գնալու)… էսի կարա լինի,…կարան կերպարնեմրը նենց լինեն որ չիմանաս թե ով ա գնում սալոն, բայց պետք ա դա լինի կանխամտածվածու վերջում սալոնում պտի դա "արդարացվի"… ստեղ դա չկա՝ չի արդարացվում, հենց թեկուզ Ռաֆոյի կերպարում… դեմ չեմ անգամ որ Ռաֆոն Անուշի գործողություններով ներկայացվի, բայց ոչ տեսանկյունից… չնայած հիմա որ գրումեմ, գուցե տենց էլ ա հնարավոր, բայց պետք ա արվի կաննխամտածված ու լավ օրկեստրովկա արված… ես չգիտեմ դա ոնց ա հնարավոր անել, բայց հաստատ արժե փորձել…
Կարենի հատվածը լավն էր… բալանսը լավն էր… մորը կերպարը շատ առաջ ու ցայտուն չէր, իսկ Կարենինը բավականին դետալոտ… մի քիչ չափից շատ… " Կարենը նստեց ու սուրճի բաժակը վերցրեց՝ մատները սովորության համաձայն բռնակի տակից անցկացնելով, թեև բաժակը տաք էր:"
մեծպրոբլեմ եմ տեսնում դետալների առատաության մեջ, անտեղի դետալներ շատ կան ու անգամ անտեղի համեմատություններ ու երկրորդական դետալները ենց մնրամասնությամբ ա նկարագրած որ ստիպված մի քանի անգամ պտի վրով անցնես որ հանկարծ մի տեղ օգագործվի փախցրած չլինես, բայց վերջում պարզվլում ա որ ոչ մի բանի հետ էլ կապված չէր… տրամադրության նկարագրության համար մի քանի շտրիխը էս ստադիայում պտի որ լրիվ հերիք լիներ, բայց չի արված… դրան էլ գումարած բոլոր նկարագրությունների մեջ էլ նորից "point of view" խառնած ա… օրինակ "Ընթացքում լարված որսում էր դասական երաժշտությանը համընթաց հնչող անռիթմ, խուլ կտկտոցը:…(դուռը բաց թողեց, որից երաժշտության ձայնն ուժգնացավ. Բեթհովենի ջութակի կոնցերտն էր, եթե ճիշտ ճանաչեց)"… բացարձակապես անկարևոր, խառնած "լոճած" հատված ա… ընթերցողի ռիթմից բեսամթ քցում ա… ինչո՞վ ա էսի կարևոր… կամ ասենք "Հին, մի օվկիանոս ջուր տեսած խողովակը տնով մեկ աղիողորմ ճռնչաց՝ մի պահ լրիվ ծածկելով երաժշտությունը:"… how's that important?… մեր ինչի՞ն ա էսի պետք, ի՞նչ եմ անելու սրա հետ… բացի նրանից որ սաղ ֆոկուսը տանում ա սրա վրա… ու սենց շատ մասեր կան… նրբերշիկը, թավեն դրեց գազին, դուռը չրխկոցով փակեց և այլն… անտեղի համեմատություններն ու ավելորդ դետալները խցանում են main point-ը ու շեղում են մեզ… էս տեսակի դետալներ կարար առաջից ստադիայում լիներ, երկրորդում սրանք պտի մաքրվեին… ա
հետո մի բան եմ նկատել… երբ որ առեղծվածային մի էլելեմենտ ա մտցրած, մտցրածա շատ ափաշքյարա… ոնց որ ասես "ես հիմա մի հատ առեղծվածային բան պտի մտցնեմ… էսի առեղծված ... red flag!!!" օրինակ "Նոնան աչքերը փակ ժպտաց:
- Ընկերուհուս դիմեք: Ինքն ասում է, որ կանցնի:" you don't open upthat easy… մի քիչ իրականությունից շատ ա կտրված… մի անգամ ես մի հատ տեքստ էի գրել Մանրապատումում, Գարսիա Մարկեկսի փողոցը որոնող աղջկա մասին… չեմ ասում տենց պտի լինի, բայց երբ էդ աղջկան ասի "is there anything I canhelp you with?" ինքը մի անգամից զգաստացավ… չեմ ասում էս ա ձևը, no way… ուղղակի օրկեստրովկան overdone ա… մի մոմոնտ էլ կա. "- Ե՞վ,- մի վաֆլիի կեսն արդեն չկար:" unnecessary դրամա ա… կարծես կարենը հես ա կռակաձիլ ա դառնալու… սա իհարկե մանրուք ա, բայց հոգեբանական ազդեցություն ա կարդացողի վրա, մի բանի պատրաստում ա որը հետո չի լինելու…
…ու տենց շատ դետալներ ու ավելորդ նկարագրություններ ու համեմատություններ որոնք կերպարների առաջնահերթությունները խառնում են ու պատմվածքը ռիթմից գցում… կարդալը դառնում ա դժվար… դրաման կորում ա դրա պատճառով
կարծում եմ էսի կարա գնա երրորդ ու նույնիսկ երևի չորրորդ ստադիա կախված երրորդում ինչ կլինի… point of view-երը պտի ճշտվի…
ընդհանուր էլի ասեմ… լավն էր, լավ պոտենցիալ կա… մտածելու տեղ կա որ ավելի հակիրճ ու դիպուկ լինի…
գրկ…
Գալաթեա (22.05.2015)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ