Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Անգուս և Ջուլիա Սթոունների համերգի տոմս առա: Կյանքիս մեջ առաջին անգամ երկու հոգու համար

[StrangeLittleGirl]

Բլոգիս հին գրառումներն էի փորփրում (պրոկրաստինացիայի ամենալավ մեթոդներից ա, սովորեք): Երկու գրառում աչք ծակեցին: Մեկը 2011-ի մարտին էր, ասում էր՝ էս հաստատ սեր ա: Դրած մի ժամ ուղեղս փորփրում էի, փորձում հիշել, թե էդ ժամանակ ում եմ սիրահարվել, տենց էլ չհիշեցի:

Մյուսն էլ 2013-ի մարտին էր: Գրած էր, որ Նանայի հետ գնացի խմելու: Ժամերով գլուխ եմ ջարդել, տենց էլ տեղը չբերեցի՝ էդ Նանան ով էր:

Չգիտեմ, իմ հիշողության գլյուկներից ես արդեն ինֆարկտ եմ ստանում: Կարո՞ղ ա պատճառն էդքան շատ բան գրի առնելն ա, որ հետո միանգամից մտքիցս դուրս ա թռնում: Կարո՞ղ ա ինֆորմացիայի շատությունից ա, որ ուղեղս ուղղակի չի դիմանում ու ոչ կարևոր ինֆորմացիան (տվյալ դեպքում անգամ սիրահարվելն ա ոչ կարևոր դառնում) դուրս նետում:

Չգիտեմ, բայց սարսափում եմ հիշողությանս էս վիճակներից:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ թվում ա՝ կյանքիդ որոոշակի հատված, թեկուզ մինի տարբերակով, պիտի անպայման վերապրես, որ վերագնահատես դա, հասկանաս, թե ինչ կարևոր ճանապարհ ես անցել:

Էնքան տարօրինակ ու նաև հաճելի ա մի տարի առաջ ավարտածս կյանքին մի քանի օրով վերադառնալը: Ու էս ամենի հետ վերջապես հասկանում եմ, որ էդ երկու տարիները, որոնք ժամանակին կենսագրական սխալ եմ կոչել, իրականում իմ կյանքի ամենակարևոր ու ամենաորոշիչ տարիներն են եղել:

Սրջանը կամրջի վրայից տեսավ ինձ, վազելով իջավ, ու պինդ գրկեցինք իրար: Մի տարուց ավելի էր, ինչ իրար չէինք տեսել: Անսովոր էր նորից հանդիպելը: Փորձեց հոլանդերեն խոսել հետս: Դանիերեն էի պատասխանում:
- Մոռացել ես հոլանդերենը,- ասում է:

...
Ես էն ժամանակ առիթ չեմ ունեցել Սիլվիային ասելու, թե ինչքան կարևոր դեր ա ունեցել թեզս գրելիս: Իսկ երբ երեկ տեսա, պինդ գրկեցի, բաց թողնել չէի ուզում: Ինքն էլ թե՝ ընկերուհուդ էդ ինչե՞ր ես ասել իմ մասին, ես էդքան խելոք չեմ: Անընդհատ աչքերս լցվում են, երբ անցյալ տարվա մասին եմ խոսում:
- Եթե դու չլինեիր, ես ծրագիրն ավարտողը չէի,- ասում եմ:
- Էլ մի, դու շատ խելացի ես, հաստատ տակից դուրս կգայիր: Ես ի՞նչ եմ արել որ:
- Հլը հիշի ինչ վիճակում էի: Մենակ գիտական ներդրումդ չէր: Հոգեբանորեն օգնում էիր, որ չկտորվեմ:
Ժպտում է: Իր աչքերն էլ են լցվում:

...
Վանիային ու Ադրիային առաջ չէի սիրում: Էս օրերին նոր լույսի տակ տեսա նրանց, նորովի ճանաչեցի: Երկուսն էլ ահավոր լավն են: Կես տարի իրար հետ սովորել ենք, դասի նստել, բայց համարյա չենք ճանաչել իրար: Ինձ համար նրանք ամբիցիոզ կրծողներ էին: Հիմա տեսնում եմ, որ հումորով հասարակ ու հավես մարդիկ են: Թե՞ այլևս ներլսարանային մրցակցություն չկա, դրա համար ուրիշ կերպ եմ ընկալում նրանց:
...


Բաստիանզեն հրաշալի պրեզենտացիաներ ա տալիս: Որպես դասախոս էլ շատ լավն էր, չեմ ժխտում: Էսօրվա ելույթից հետո զգացի, որ անկախ ամեն ինչից իրեն շատ եմ սիրում: «Ես իրա նկատմամբ Ստոկհոլմի սինդրոմ ունեմ»,- ասում եմ Սրջանի ականջին:

...
Սերինեի հետ անկյունում նստած հայերեն եմ քչփչում:
- Անսովոր ա էս կոնտեքստում իրար տեսնելը,- ասում եմ,- ու համ էլ հայերեն խոսելը,- մեկումեջ ավտոմատ անցնում ենք անգլերենի: Այ էդ աստիճանի անսովոր ա ակադեմիական թեմաներ հայերեն քննարկելը:

Ու մեկ էլ նայում եմ բոլոր հավաքվածներին՝ մոտ հարյուր հոգի: Մեծ մասը Բաստիանզեի ձեռքի տակով անցածներ են: Գրողը տանի, հրաշալի բան ա: Էս կինն աֆազիոլոգիայի մի ամբողջ դպրոց ա ստեղծել, մի քանի սերունդ դաստիարակել: Ու անկախ ամեն ինչից երևի պիտի հպարտ լինեմ, որ թեզիս ղեկավարն ինքն ա եղել:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Սրջանի հետ ընթրում էի: Կողքի սեղանից լսում էինք՝ բրիտանական անգլերեն են խոսում: Չգիտեմ՝ ոնց էղավ, զրույցի բռնվեցինք հետները: Ծեր մարդ ու կին էին Մանչեսթըրից: Ասեցին, որ թոշակի անցած բժիշկներ են, հիմա ման են գալիս, նավով Հունաստանից են եկել: Իրենց երեխաներից պատմեցին, մենք էլ մեր երկրների դարդերից կիսվեցինք: Ասում են՝ հա, ինչու՞ պիտի ջահելությունը մնա իր երկրում, եթե էնտեղ ապագա չկա: Հետո վեր կացան, ասեցին՝ թոշակի անցնելը լավ բան է, նույնը ձեզ ենք մաղթում: Իրար ձեռք բռնած հեռացան: Նենց լավն էին:

[StrangeLittleGirl]

Սիլվիան ասաց, որ եթե իր մասին որևէ պրոֆեսոր նման բնութագիր գրեր, ինքը կլացեր: Ես չգիտեմ բովանդակությունը, չգիտեմ՝ ինչ տեքստ է, բայց հաստատ չէի սպասում նրանից, որովհետև միշտ էնպիսի տպավորություն եմ ունեցել, որ ինձ չի սիրում:

Ու նաև չգիտեմ, թե ինչ մտածեմ նրա մասին, որովհետև այն հզոր կանանցից է, որին դեմ չէի լինի նմանվել, բայց մյուս կողմից նրա ներկայությամբ վախից դողում եմ: Ու էդ վախի հետ մեկտեղ չեմ կարողանում չխոստովանել, որ ամեն դեպքում հիանում են նրանով ու չափից դուրս շատ եմ սիրում: Էմոցիոնալ եմ: Ու չեմ կարող չնկատել նաև, որ լուռ հետևում է մեզ, հայացքը չի կտրում մեզնից: Կարճ զրույց ունեցա հետը: Գրողը տանի, անգամ խմած ժամանակ ի՜նչ պրոֆեսիոնալ է ինձ հետ: Ու զարմանալին այն է, որ անցյալ տարի շատերի նկատմամբ խիստ ոչ պրոֆեսիոնալ վարքագիծ է ցուցաբերել (թե՛ ֆավորիտներ ունենալով, թե՛ ոմանց հալածելով): Բայց իմ դեպքում երբեք սահմանը չի անցել ոչ մի կերպ: Ու երևի դա շատ ավելի լավ է:

[StrangeLittleGirl]

Գրեմ, որ չմոռանամ:

Վենետիկում աստղազարդ երկնքի տակ նավի վրա հավաքված մի խումբ ջահել գիտնականներով գինի էինք խմում ու ուրախանում: Հետո կորանք քաղաքի նեղլիկ փողոցների լաբիրինթոսում: Մարդ չկար տարածքում: Վենետիկը լուռ էր, բնավ ոչ նման իր ցերեկային կերպարին: Մի մասը հասան իրենց հյուրանոցներին, մենք երեքով նստեցինք Լիդո գնացող վապորետոն:
- Ինչպիսի՞ն կլինենք մի երեսուն տարի հետո,- հարցնում եմ Սիլվիային:
- Նայիր Էվիին ու Ռուլինին, այ էդպիսին:
- Տեսնես քանի՞սս ակադեմիայի աստիճաններով մինչև վերջ կբարձրանա:
- Հա, մի մասս չի դիմանա:

Հասանք հյուրանոց: Սիլվիային հաջող արեցի, ու ի տարբերություն անցյալ տարվա, երբ չգիտեի՝ հաջորդ անգամ երբ կհանդիպենք կամ կհանդիպե՞նք արդյոք, այս անգամ արդեն վստահ.
- Կտեսնվենք շուտով:

Շատ եմ ուզում, որ տարիներ անց բոլորիս էս լավ, մաքուր հարաբերությունները պահպանվեն, չդառնանք մեր ավագ սերնդի նման, որոնք կեղծ ժպիտները դեմքներին ման են գալիս՝ ներքուստ ատելով միմյանց:

[StrangeLittleGirl]

Վաղը շեֆիս հետ լուրջ զրույց եմ ունենալու: Պիտի խնդրեմ, որ թույլ տա՝ ավելի շատ աշխատեմ:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր Ռեգինայի հրաժեշտի երեկոն էր: Առաջին անգամ էր, որ ես մնացողն էի, եկել էի գնացողին հաջող անելու: Տարօրինակ զգացողություն էր: Էս վերջին ամիսների ընթացքում ինքն իմ ամենամտերիմ ընկերուհիներից էր:

Գիշերը քայլում էինք Կոպենհագենով: Փողոցները լիքն էին, երկինքը՝ աստղազարդ: Աստղերն այստեղ հաստատ ավելի շատ էին, քան Վենետիկում: Գրողը տանի, սիրում եմ էս քաղաքը:

[StrangeLittleGirl]

- Կարծում ես՝ շա՞տ կոպիտ եմ, երբ ասում եմ, որ ուզում եմ՝ կյանքի որևէ փուլում նա անհաջողություն ունենա:
- Բայց ինչու՞: Ի՞նչ է քեզ արել,- հարցնում եմ:
- Դե գիտես, ինքը էն տիպիկ արևելաեվրոպացիներից է, իր ուժերի վրա գերվստահ, բայց սարսափելի հիմար:
- Ինձ թվում է՝ շատ կոպիտ ես... ես էլ եմ արևելաեվրոպացի, ով գիտի՝ իմ մասին ինչեր ես ասում:
- Չէ, քո մասին միայն դրականը:
- Հաստա՞տ:
- Մեծ մասամբ:
- Չե՞ս ուզի, որ ես էլ մի օր անհաջողության հանդիպեմ,- նայեցի ուղիղ աչքերի մեջ:
- Չեմ ուզի:

...
Հեծանիվս փականներից անջատեցի:
- Կտեսնվենք,- ասացի,- բայց ինքնասպանության մասին մի մտածիր, լա՞վ:
- Ուրիշ բան չկա մտածելու:
- Կա:
- Օրինա՞կ:
Աչքերս լցվում էին:
- Օրինակ... - նստեցի հեծանիվս,- կտեսնվենք երկու շաբաթից:

[StrangeLittleGirl]

Հին ընկերների հետ շփումը լրիվ ուրիշ երևույթ է: Չես լարվում, չես փորձում թաքցնել քո բոլոր վատ հատկանիշները, չես անհանգստանում, որ հանկարծ սխալ բան կասես ու կանես, որով կվիրավորես դիմացինին: Ու համ էլ լիքը գրկում ես:

Էս երկու օրը Պրահայում հենց էդպիսին էին: Լավ էր Թերեզի ու Արմենի հետ: Նյարդերս անջատել ու նրանց ցույց էի տալիս մանկությանս քաղաքը:

Ծանոթ քաղաքում լինելը լրիվ ուրիշ բան է: Չես լարվում, չես անհանգստանում, որ կկորես, քարտեզի կարիք չունես, իսկ ամեն մի փողոցը, ամեն մի ծակուծուկը, ամեն մի խանութը ինչ-որ բան է հիշեցնում քո մանկությունից: Ու էդ բոլորը Կունդերայի ասած էպիզոդներն են, որ թեև քեզ համար կարևոր են, բայց երբեք չեն գրվելու սիվիումդ:

[StrangeLittleGirl]

Վերջին շաբաթներին կյանքս ահավոր ռոբոտացել է: Ամեն ինչ դարձել է մի հսկայական to do ցուցակ, որի զանազան տողեր հերթով ջնջվում են, հետո նորերն են ավելանում: Ու էդ ցուցակը ոչ միայն աշխատավայրում է, այլև անձնական կյանքում, առօրյայում, ամենուր:

Էսօր էլ հաշվում էի շաբաթական սոցիալիզացիաս: Ստացվում էր շաբաթը չորս անգամ: Հեչ լավ չի, պետք է կրճատել, երկու-երեք դարձնել: Յոգան շաբաթական ստաբիլ չորս ժամ է, բայց պիտի մի ժամ էլ ավելացնեմ: Օրը տասնհինգ րոպե կարդա՞լ: Հեչ լավ չի, կես ժամ պետք է սարքել: Ոչինչ, ֆեյսբուք մտնելը քչացնելու հաշվին: Ամիսը տասը բացիկից ավելի գրել չկա:

Թվեր, ռոբոտացված վիճակ, էմոցիաներ չկան: Ու ինձ դուր է գալիս այս ամենը: Առանց սթրեսի, առանց շառուփորձանքի, առանց անհանգստության: Երջանիկ ապրում եմ իմ կարգավորված կյանքում:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր առաջին անգամ Մայային հանդիպեցի: Քանի ամիս էր՝ ինտերնետով իրար հետ շփվում էինք, բայց չէինք հարմարացնում հանդիպել: Էսօր վերջապես ստացվեց: Հինգուկես ժամ Ռետրոյում նստած չաչանակել ենք: Էնքան հավես էր իրա հետ: Ես արդեն գիտեմ, որ Կոպենհագենում ինքն իմ ամենամտերիմ ընկերներից ա դառնալու: Ու կարևորը՝ որոշեցինք մեր ծնունդներն իրար հետ նշել:

[StrangeLittleGirl]

-... Ընդհանրապես, ցանկացած հարաբերություններում կանայք դոմինանտ են,- ասաց,- գիտես, շեֆս ասում է՝ ազատությունը չի տրվում, պիտի վերցնես:
- Լավն էր,- երկուսս էլ լռեցինք: Որոշ ժամանակ անց,- լավն էր... համաձայն եմ... ես միշտ ստիպված եմ եղել կռիվ տալ ազատության համար:
- Մենք հարաբերությունների մասին ենք խոսում, չէ՞:
- Նաև: Իմ բաժանումների հիմնական պատճառը հենց ազատության սահմանափակումն է եղել:
- Նայած ոնց ես սահմանում ազատությունը:
Նորից լռություն տիրեց: Սկանդինավյան աշնանային արևը պատուհանից ներսս էր ընկնում ու կուրացնում երկուսիս:
- Իմ ընկերներից մեկն ասում էի՝ ազատություն նշանակում է անել երբ ու ինչ ուզում ես:
- Իրոք, շատ պարզ է: Բայց հարաբերություններում էլ... եթե ճիշտ մարդու հետ ես, ինչու՞ պիտի ազատության սահմանափակում զգաս:
- Ճիշտ մարդ...
Ճիշտ մարդ չի լինում: Ինձ համար չի լինում:

[StrangeLittleGirl]

Համերգներն էն տեղերն են, որտեղ պիտի էմոցիաներդ լրիվ դուրս թափես: Էդ պահին ինչ զգում ես՝ ուրախություն, ջղայնություն, տխրություն, նոստալգիա, նպատակասլացություն, ամեն ինչ դուրս ես թափում: Ու այդ ամենը շատ սահուն է անցնում, երբ կողքդ միայն անծանոթ մարդիկ են լինում: Երևի էդ է պատճառը, որ ես սիրում եմ մենակ համերգ գնալ:

Էսօր էլ մի էդպիսի օր էր: Փասենջերը մի լավ թափ տվեց, ու լրիվ դզված տուն վերադարձա համերգից:

Մի ամսից էլի համերգի եմ: Սարսափում եմ, որ այս անգամ մենակ չեմ գնալու: Պատկերացնում եմ՝ եթե Sadder than You երգը կատարեն, բռունցքներս սեղմելու եմ, էմոցիաներս ներսս պահեմ ու էդպես դուրս գամ: Իսկ գուցե զգուշացնե՞մ, թե ինչ եմ դառնում համերգների ժամանակ: Գուցե հասկանա, գուցե ինքն էլ է լրիվ ուրիշ բան դառնում:

[StrangeLittleGirl]

Էնքան հետաքրքիր ա էս ամենը: Ամեն ինչ մի տեսակ գիտակցված ա, ուղեղի զոռ, ցանկացած առաջընթաց մաշկիդ վրա զգում ես, ցանկացած զարգացում մեծ ձեռքբերում ես համարում, հետո՝ խորը շունչ քաշում, թե՝ էս լեվելն էլ բարով-խերով հաղթահարեցինք: Ոնց որ երեխայի զարգացմանը հետևես, թե՝ այսօր առաջին անգամ ժպտաց, այսօր առաջին անգամ նստեց, այսօր առաջին անգամ «մամա» ասաց: Ու դանդաղ, շատ դանդաղ, համատեղ ջանքերով այս ամենն առաջ է գնում: Եվ երբ հասնենք այնտեղ, ուր գնում էինք, այնքան թանկ կլինի մեր ձեռքբերումը, որ ամեն կերպ կդողանք վրան, չենք թողնի, որ հենց էնպես կործանվի: