Չգիտեմ ինչու մեր մեջ և առավել ևս հայ կանանց մեջ ընդունված է դիմանալու սկզբունքը: Տղամարդուն կարելի է չքնարկել, քանի որ նա շարունակում է իր ձևով վայելելը, և կինը մեկ է լռելու է, քանի որ այդքան դիմանում է, և քանի որ ամուսինը իրան չի ստիպում դիմանալ, իհարկե բացառություններ լինում են, երբ տղամարդն էլ է դիմանում, բայց դա հազվադեպ է: Ինչու՞ է այդպես…Դրդված հասարակությունից և իրենց այսպես կոչված և գովելի ավանդական ընտանիքներից, իսկ եթե մի օր վերջը բաժանվում կամ թեկուզ չեն էլ բաժանվում, ամբողջ կյանքը երեխաններին են հիշեցնում, որ իրենց պատճառով այս, այն...Մի խոսքով արդեն արդեն ծնվում է այսպես կոչված նեռվայն ապագա երիտասարդ սերունդ... որտեղ սկսվում է ոչ միայն կնոջ ծեծը, այլև երեխայի, որը երբեմն ձեռքի տակ է ընկնում կամ ասենք արգելքները երեխայի դեմ, քանի որ եթե ինքը տունը նստած է՝թող նրանք էլ նստեն ու տառապեն:Մի հատ էլ գրեմ. եթե մարդու բնավորությունը քեզ դուր չի գալիս, կարող ես նրա հետ չապրել: Եթե ընտանիքի չքանդվելու մասին ես մտածում, մեկ ա, էտ ի՞նչ ամուր ընտանիք պիտի լինի, որտեղ մեկ-մեկ մեկը մեկին ծեծում ա:
Մի խոսքով ամենը սկսվում է սկզբից, քանի որ ընտանիք կազմելուց առաջ պետք է մտածել ՝ինչու համար ես կազմում և արդյոք կարող ես սովորել զիջել և հասկանալ, քանի որ քնադատել բոլորն էլ կարող են:
Մեջբերել
Էջանիշներ