GriFFin-ի խոսքերից
Վատ եմ։ Շատ։
Տենաս էդ ամոթ ա բարձր ասելը? Հա, ամոթ ա։ Բայց շատ վատ եմ։
Չեմ դիմանում։
Հերթապահ եմ, հաջորդ օրը մինչև 18:00-ը աշխատանքի տեղն եմ, հետո 1 ժամ հանրային տրանսպորտի մեջ գողերի ու հոտերի միջից հասնում եմ տուն։ Հաց ուտում ու քնում։ Ու էլի հերթապահ եմ... ու սենց արդեն 2 ամիս ա։ Ոնց ա հնարավոր օրը մեջ 40 ժամ արթուն մնալ։ Սենց դեպի ուր? Ինչքան? Ինչի համար?
Ուր ա էդ բախտ կոչվածը?
Չեմ դիմանում էլ Հայաստանում։ Խեղդվում եմ նորից։
Ավստրայիս 3-րդ մերժման նամակը եկավ։
Ուզում եմ նկարել, գեղարվեստական գիրք կարդալ, շարֆ գործել, հին ու լավ ընկերներիս տեսնել։
Ոնց ա հնարավոր միաժամանակ քաոսի ու ապաթիայի մեջ լինել?
Ինչ գրեմ մարդկանց ում ամիսներով ոչ տեսնում եմ, ոչ խոսում? Գրեմ` կներես, հիշում ես ինձ?, կար ժամանակ, երբ մենք ծանոթ էինք ու իրար շատ էինք սիրում, հետո ես անհետացա, իսկ հիմա ես վատ եմ, շփվի իմ հետ, ես ձեզ շատ եմ կարոտում։ Բայց մի սպասիր, որ կպատասխանեմ ու էլի չեմ կորի։
Չքնել, կռիվներ, դժգոհ ծնողներ, ջերմող երեխեք ու էլի նույն բանը...
Ինչից են դժգոհ? Որ տեղամասային բժիշկը վատն ա, կամ ռայոնում բժշկություն չկա? Բայց ինչ մեղավոր եմ ես? Ինչ անեմ որ լավ լինի? Էլ ավել ոնց օգնեմ?
10 տարի սովորել եմ, որ գիշերը 5-ին իմ վրա մատ թափ տան ու սպառնան։ Ու ինչի համար? Նրա համար, որ ես իրանց երեխուն օգնում եմ։
Էլի թուքս կուլ տալ չեմ կարողանում։ Խեղդվում եմ։
Ուզում եմ կանգնել էն տեղում, որտեղ կանգնել եմ, երբ 17 տարեկան էի։
Վերջին անգամ երջանիկ եմ եղել էդ ժամանակ։
Էլ չեմ դիմանում։
Կներեք։
Էջանիշներ