Պապիչուլլօ

[Գաղթական]

Ներկայիս փոփոխական եղանակների հետ կապված՝ ազերի Մեհմետին հիշեցի, ով սենյակակիցս էր՝ Լայդենի համալսարանում ուսանելուս ընթացքում:

Հոլանդական եղանակից բողոքելով մի անգամ ասեց.
- Գիտե՞ս ինչքան եմ չարչարվել էս եղանակի ձեռքը: Մի օր տաք էի հագնվում ու տնից դուրս գալիս՝ պայծառ արև էր լինում, մյուս օրը թեթև էի հագնվում ու տնից դուրս գալիս՝ քամի ու անձրև էր անում: Տենց քանի տարի չարչարվեցի, մինչև մի օր մի լավ հոլանդացի շատ խելոք բան ասեց:
- ՈՒ ի՞նչ ասեց..
- Ասեց՝ Մեհմետ, դու լավ կանես, տնից դուրս գալուց առաջ, առավոտներն էդ օրվա եղանակի տեսությունը ստուգես..

[Գաղթական]

ՈՒ սյո՛,
վիզայի թղթերն արդեն պատրաստ ուղարկում ենք, որ տարեվերջին մի ամսով մեզ հյուր գա:

Էդ ի՜նչ քեֆ էի կազմակերպել իր ծնվելու կապակցությամբ:
Մէ գժական ու անմոռանալի բան:
Էն աստիճանի, որ սեքյուրիթին եկավ խորվաթ հարևանիս բռնեց տարավ..
Տարավ, որ չխանգարի, թե չէ էս ապուշը հա մեր վրա բողոքում էր, իսկ սեքյուրիթին մեզ հարգում էր )))

Էդ 2005 թիվն էր..
Իսկ էս տարի առաջին անգամ ռեալ կյանքում կհանդիպենք...

[Գաղթական]

Արդեն 3-րդ ամիսնա ընթանում նոր աշխատավայրումս ու հենց առաջին օրից ուշադրությունս գրավել էր միջանցքից լսվող ու մի 5-6 անգամ պարբերաբար կրկնվող մի արտահայտություն.
- Դոստ պտիչկա դոստ
..միշտ նույն բասը ու միշտ նույն երանգով..

Ընդ որում համարյա միշտ սա լսվում էր օրվա մոտավորապես նույն ժամերին ու կրկնվում մի 2-3 րոպեն մեկ:

Ոչ մի կերպ չէի կարողանում հասկանալ դրանց իմաստն ու նպատակը:
Միջանցք էլ, երբ դուրս էի գալիս, սովորական օֆիսային առօրյայի մեջ բացարձակ անհասկանալի էր, թե ով է ասում ու ում:

Մեկ-մեկ էլ պատահում էր, որ օրվա վերջում հիշում էի, թե էսօր «պտիչկա դոստ»-ը չի հանդիպել, չգիտեմ՝ ես չէի նկատել, թե իրոք չէր լսվել..

Միայն մի անգամ հասկացա, թե ով կլիներ արտահայտության հեղինակը, երբ սուրճի ապարատի մոտ կարճ զրույցի բռնվեցի ապարատը լիցքավորող հավաքարարների բաժնի ղեկավարի հետ ու ճանաչեցի ծանոթ բասը:

Էսպես դեռ երկար շարունակվեց, մինչև էս շաբաթ, հերթական «դոստ, պտիչկա դոստ»-ի ժամանակ, դիմեցի ինձ հետ նույն աշխատասենյակում նստող ու արդեն շատ վաղուց էդտեղ աշխատող երկու կանանց, թե ի՞նչ են հասկանում իրենք այդ արտահայտության տակ ու ո՞րն է դրա նպատակը:
Ի զարմանս ինձ՝ կանայք անչափ զարմացան, թե մի՞թե էսպիսի արտահայտություն է լսվում ու արդյո՞ք դա ամեն օր է կրկնվում:
Հետո՝ ուշադրությունները լարելով, իրենք էլ լսեցին կրկնվող արտահայտությունն ու խոստովանեցին, թե բան չեն հասկանում:
Էդ պահին սենյակ մտած աուդիտորն էլ հաստատեց, որ ձայնը պատկանում է հավաքարարների խմբի ղեկավարին, բայց նա էլ գաղափար չուներ, թե ինչ է ասվում ու ինչու:

Ընդմիջման ժամն էլ արդեն մոտենում էր ու դուրս եկս տեռաս՝ ծխելու..
Տեսա մոտեցող բուլղարացի հավաքարարին, ով՝ ինձ նկատելով, արդեն սովորական դարձած լայն ժպտաց ու ձեռքը պարզելով հեռվից-հեռու կանչեց «ախպե՜ր, ո՞նց ես»..
Մոտ կանչեցի ու հետաքրքրվեցի իրենց ղեկավարի սույն տարօրինակ պահվածքով:

Պարզվեց, որ մարդը կատակ էր փորձում անել ու, իր ամենօրյա աշխատանքի ընթացքում, IT-շնիկների սենյակի կողքով անցնելիս դիմում էր ներսիններին, թե՝
- Test, dispatcher test...

Վստահ չեմ, բայց ենթադրում եմ, որ էդ սենյակում կախված ու արտադրության բոլոր մանրամասներն արտացոլող մեծ էկրանի պատճառով էր որոշել նրանց «դիսպետչեր» կոչել, բայց էնքան ցավ զգացի էդ մարդու համար, որ ով գիտե, թե երբվանից է փորձում իր կատակը հասցեատիրոջը հասցնել ու միշտ անարձագանք է մնում՝ դրա ոչ մեկի կողմից չնկատելու ու չհասկանալու պատճառով...

ՈՒ որքա՜ն էսպիսի անցուդարձեր է հնարավոր, որ, առօրյա գործերով խիստ զբաղված լինելով, աննկատ են մնում մեր կողմից..
Monkey Business-ի հայտնի փորձը վկա...

[Գաղթական]

Weekend-ներին էս գործընկերոջս հետ փոփոխվող հերթափոխով ենք աշխատում՝ 12 ժամական համակարգով:
Մի շաբաթ առավոտվա հերթափոխա, հաջորդին՝ գիշերվա:
ՈՒ էդ գիշերվա հերթափոխն ավարտվումա երկուշաբթի առավոտյան 7-ին:

Անընդհատ ստիպված եմ լինում 2 շաբաթը մեկ խնդրել, որ փոխվենք, ու ես նորից առավոտվա հերթափոխ գամ, որ երկուշաբթի, հաջորդ գործից առաջ, գոնե մի քիչ քնեմ:

Համարյա միշտ համաձայնվումա, բայց զգացվումա, որ իրեն էլա դժվար իմ խաթր իր այլ գործերն այլ ժամերի դասավորել:

Էս անգամ էլ մեղավոր տոնով խոստովանեց, որ ոչ մի կերպ չի տեղավորվում ու ստիպվածա մերժել:

Մի խոսքով՝ 1 շաբաթից նորից խելառ ու ռեդբուլաշատ օրա սպասվում, էն որ կիրակի երեկոյան 18:30 գնամ գործի ու երկուշաբթի երեկոյան 17:30 հետ գամ..

Բայց էս ամենի մեջ մի ահագին պայծառ կետ կա՝ շաբաթ առավոտյան հնարավոր կլինի երկար քնել )))
Սկսում եմ ախորժակ պահել:

[Գաղթական]

Դրվագ երեկվա խցանումից.
Երթևեկությունը դանդաղելով 120կմ/ժ-ից հասավ մինչև 50, իսկ հետո էլ՝ ընդհանրապես մեռավ:
Հոգնած եմ.. տոթա.. ու ինչքա՞ն ենք սենց սպասելու..

Աչքս ընկավ կողքի մեքենայի գեղեցկուհի վարորդին:
Նուրբ դիմագծերով ու ոսկեգույն մազերով աղջիկա՝ մոտ 25տ:
Հեռախոսնա բզբզում:

Երբեք չեմ հասկացել մարդկանց, ով id-քարտն ու բանկի քարտը հեռախոսի պատյանում են պահում:

ՈՒ, առավել ևս, երբեք չեմ հասկացել նրանց, ով մեքենայի մեջ ականջակալներովա նստած:
Սկզբից, երբ առաջին անգամ էս երևույթը հանդիպեց, մտածեցի, թե մեքենայի մագնա փչացած:
Բայց հետո՝ ավելի ու ավելի շատ հանդիպեց ու հիմնականում երիտասարդների մոտ:
Կարողա նոր մոդայիկ կայֆա, որը ես չեմ հասկանում..

Աղջիկն աչքերը կիսափակ գլուխը հետ գցեց:
Արի խաղ խաղանք՝ փորձեմ գուշակել, թե ինչ երաժշտություն ես լսում..
Մատը օդում պտտեցրեց..
Կուզենայի, որ դասական լսելուց լինես:
Մեկ-մեկ աչքերը բացում, դիմացի կանգնած մեքենայինա նայում ու էլի փակում:
Բայց չէ-էհ, դասական լսող մարդու զգայարաններն էնքան զարգացած կլինեյին, որ զգար էսքան երկար իրեն ուղղված հայացքը..
Ճկույթը դանդաղ տարավ բերանը ու մի քիչ էնտեղ պահելով ժպտաց..
Աաա՜, սենսուալ ինչ-որ բան ե՞ս լսում..

Մեկ էլ հանկարծ՝
ճկույթը, բերանից հանելով, արագ տարավ դեպի քթանցքը, հիմնահատակ պտտեց ներսում ու նորից հետ տարավ բերանը..
նույնը կրկնեց նաև մյուս քթանցքի հետ...

Արա դե ասա ի՜նչ գործ ունես ուրիշի դասական քթանցքների հետ է...

[Գաղթական]

Եվրոպա ոտք դնելուս առաջին իսկ ժամանակաշրջանում հասկացա, որ մարդիկ էստեղ արտաքնապես իրենց ֆիզիոլոգիական հատկանիշներով են միայն նման ինձ ծանոթ հայաստանյան աշխարհի մարդկանց, իսկ իրենց հոգեկան ներաշխարհով ու մենթալիտետով՝ սա կարծես լրիվ այլ մոլորակ լինի:

Լավ ու վատի հարց չի:
Ամեն մշակույթ էլ իր առավելություններն ու թերություններն ունի:
ՈՒղղակի կամաց-կամաց ժամանակի հետ ինտեգրվում ես օտարին՝ ընտելանալով տեղի նիստուկացին ու բարքերին, բայց հիմնականում՝ առերես:
Իհարկե խոսելաձևի, հագուկապի, վարքագծի, աշխարհահայացքի և այլ փոփոխություններ էլ ես անկախ քեզնից տարիների խորքից զգում, բայց դրանք տեղի են ունենում հիմնականում աննկատ:
Իսկ քո ֆունդամենտալ մտածելակերպն ու սկզբունքները դա քո ինքնության անբաժան մասն են ու մեծ մասամբ նույնն են մնում ու միշտ քեզ ուղեկցում են ողջ կյանքիդ ընթացքում:

Էս պարագայում իհարկե նաև բնական է, որ քեզ հոգեհարազատ միջավայրից բաժանված լինելով միշտ փնտրում ու ձգտում ես դեպի քո տեսակը, անգամ եթե ոչ մի խնդիր չունես այլ տեսակների հետ հարաբերվելու ու նրանց միջավայրում էլ քեզ վատ չզգալու:

Համենայն դեպս ինձ մոտ էդպես է:

Ենթադրում եմ, որ հայաշատ բնակավայրերում նոր հայերի հետ հանդիպումը մի առանձնակի ցնծության պատճառ չի, բայց շատ տեղերում՝ ուր հայերը սակավաթիվ են, ամեն մի նոր հայի հանդիպելը դա իսկական հայտնագործություն է:

ՈՒ չգիտեմ, թե դա ավելի շատ ինքնապահպանման բնազդի՞ց է, ընդհանուր անցյալի՞ց, գենետիկ դաժան հիշողությունի՞ց, թե՞ ինչից, որ աշխարհի հատուկենտ այլ ազգերի պես հայերն էլ օտար երկրներում ապրում են իրենց համայնքային կյանքով կամ գոնե դրա հետ պարբերաբար առնչվելով:

Մի առիթով ինձ մի տարեց հրեա կին հարցրեց, թե՝ դուք հայերդ էնքա՜ն տարբեր եք, էնքա՜ն բաց ու թուխ, էնքա՜ն սև ու շեկ, ու առավել ևս ոչ բոլորդ եք արծվաքիթ, հապա էլ ինչպե՞ս եք իրար ճանաչում ու ճանաչում եք միշտ, որքան նկատել եմ, քանի որ դուք ինձ համար առանձին հետաքրքրագույն ուսումնասիրության առարկա եք հանդիսանում:
ՈՒ էդ հարցին պատասխանելով՝ ինքս էլ ինձ համար բացահայտեցի էդ հետաքրքիր հարցի պատասխանը, ինչպես սովորաբար լինում է, երբ, նախօրոք մի բանի մասին մտածած չլինելով, ինքդ էլ ես հարցի բանալին գտնում միայն այն ժամանակ, երբ էդպիսի հարց է հնչում.
- Աչքերի՜ց.. հայերն իրար աչքերից են ճանաչում.. ու սխալվելու հավանականությունը ձգտում է զրոյի, չէ՞ որ պատահական չի, երբ ասում են, թե աչքերը մարդու հոգու հայելին են:

..Բայց ոնց-որ շատ խորացա..

Ընդամենը եկել էի պատմելու, որ մի քանի օր առաջ նոր պրոյեկտ էի ստացել աշխատավայրում:
Պետք էր աշխատողներին համարակալել, դասակարգել ու ըստ առաջադրանքների խմբերի բաժանել:
ՈՒ, էդ աշխատողների լրիվ ցուցակների ֆայլերը ստանալով, բնականաբար առաջին բանը, որ ձեռնամուխ եղա, դա ցուցակներում հայերին փնտրելն էր:
Իհարկե դրանից առաջ էլ էի մտածում, թե տեսնես հայեր կա՞ն արտադրամասերում աշխատող, բայց էդ աշխատողների հետ ես գրեթե կոնտակտ չունեմ ու էս հարցը միշտ բաց էր մնում..

4 հայ..
4 հոգի հայ կային էստեղ աշխատող՝ ինձանից բացի..
էս մտքից մի տեսակ նենց ոգևորվեցի, որ ես մենակ չեմ տարածքում գիծը պահող, ու ընդհանրապես կապ չունի, թե ինչ տեսակի մարդիկ են կամ ինչպես կդասավորվեն մեր հետագա հարաբերությունները:

Միանգամից դուրս գրեցի նրանց պոստերի կոդերը ու առաջին իսկ պատահած հնարավորության դեպքում պոկվեցի արտադրամաս:
Հայերից մեկը կուրատոր պիտի լիներ, իսկ նրանք շատ չէին արտադրամասում՝ երևի մի 7-8 հոգի ու նրանց յունիֆորման էլ տարբերվում էր մնացածից, էնպես որ անսխալ եկա կողքը կանգնեցի, մինչ ինքը ինչ-որ մեկին նկատողություն էր անում աշխատանքում թերանալու համար:

Մոտ իմ տարիքի տղա էր՝ հայացքը խիստ ու տոնը հրամայական:
Երբ ավարտեց ու շրջվեց շարժվելու, ձայն տվեցի, թե.
- Տո սպասի, հետդ գործ ունեմ..
Մեխվեց տեղում՝ տալով ավանդական հայկական հարցը.
- Հայ ե՞ս ախպեր..
Ողջագուրվեցինք ինչպես հին ընկերոջ կամ հեռու մի բարեկամի հետ:
- Ինչո՞վ քեզ կարամ օգտակար լինել, ախպեր ջան..
Դեմքին սփռված հոլիվուդյան ժպիտի մեջ նշույլ անգամ չէր մնացել քիչ առաջվա խիստ ու հրամայական արտահայտությունից:
- Հեչ, եկել եմ ծանոթանալու..

Հենց էսպես՝ պարզ ու մարդկային: Հայկական՝ սրան նրան ճանաչում ե՞ս, բա ո՞րտեղացի ես, իսկ հետո էլ՝ մտովի էքսկուրս դեպի հարազատ ու թվում էր թե մոռացված ափեր..

Չգիտեմ, թե հետո ոնց ու ինչ կլինի, բայց էդ մի քանի րոպեյվա արագի մեջ շփումն ու բաժանունը ահագին էներգետիկ լիցք ու ջերմություն հաղորդեցին...

[Գաղթական]

Կամքի ուժի իսկական փորձությունը՝ էդ երբ կինդ զանգում քեզնից խոսքա վերցնում, որ չես բացելու ստուգես, թե ձեր ընդհանուր հաշվից քո համար ինչա պատվիրում ու շատ չանցած բանկից -250€-ի ծանուցումա գալիս...

[Գաղթական]

Բուֆետում անտարբեր անցնելով հեռախոսի շուրջ հավաքված ու գռգռված կոչերով ֆուտբոլ բալետ անողների կողքով՝ հասա սուրճի ապարատին:

- Բա դո՞ւ ինչի բալետ չես անում ՔՈ ԵՐԿՐԻՆ..
- Հա բայց Հայաստանը դուրսա մնացել..
- Ի՞նչ Հայաստան: Դու արդեն բելգիացի ես, ուրեմն և Բելգիան էլա քո երկիրը...

Հմմմ... Բելգիան էլա իմ երկիրը...

Էս միտքը մեկ ուրիշ ֆլամանացուց էլ եմ լսել ապրիլի 24-ին, երբ եկել էր հարցուփորձ անելու Եղեռնից, վերջում էլ թե՝ ժամանակն է, որ ներես թուրքերին, արդեն բելգիացի ես ու ՔՈ ԵՐԿԻՐԸ թուրքիայի հետ թշնամի չի...

ՈՒրիշ վախտ թողես՝ միգրանցիան քլնգելուց իսկի էստեղ ծնվածները բելգիացի չեն...

[Գաղթական]

Վաղը ծնունդդա...

Ես քեզ մոռացել էի..
Մոռացել ԵՄ քեզ:
Մնացելա սպի, որ մեկ-մեկ իրան զգացնելա տալիս, բայց դա հիշողություններ են, ոչ ավել:

Ես անչափ երջանիկ եմ իմ ընտանիքով ու ուրախ կլինեմ, եթե դու էլ քոնով երջանիկ լինես, էնպես՝ ինչպես երևում ես նկարներում:

Գիտեյի, որ ամուսնուդ հետ մենք ընդհանուր ծանոթներ ունեյինք, բայց շատ անսպասելի էր հեղափոխության օրերին էդ ծանոթի մի մեծ խմբի ստեղծումը մեսենջերում, որտեղ ներառել էր բոլորիս:
Հա, էդ խմբում մի երկու բան պատասխանելով՝ սկզբից չէի էլ նկատել, որ դու էլ ես մեջը:
Նկատեցի միայն այն ժամանակ, երբ դուրս եկար խմբից:

Էն ի՜նչ խելառ օրեր էինք ապրել միասին:
Ինչքան ռոմանտիզմ ու մաքրություն կար էդ ամենի մեջ:
ՈՒնեյինք մեր այգին, սիրված նստարանն ու ծառը:
ՈՒնեյինք մեր երգն ու եկեղեցին՝ ուր մի օր փոխանակվեցինք մատանիներով:
ՈՒնեյինք մեր ընդհանուր երազները, որ հանձնում էինք թղթին, պահում սրվակների մեջ ու հորում միայն մեզ հայտնի փոսերի մեջ՝ երկար տարիներ հետո նորից էդտեղ վերադառնալու ու դուրս հանելու հույսով:

Հետո ես մեկնեցի ու էլ չկարողացա վերադառնալ:
Դու գիտեյիր պատճառների մասին ու գիտեյիր, որ էդ վիճակում վերադարձն ինձ համար կոտրվել կնշանակեր:
Միայն մեկ նախադասությամբ հանդիմանեցիր ու երդվեցիր հավերժ սպասել կամ գալ հետևիցս:

Անցնում էր ժամանակն ու դու շտապացնում էիր՝ ահազանգելով, որ այլևս անհնար է դառնում մորդ ճնշումներին դիմանալ:
Ես էլ գողություն անել չգիտեյի ու հազար ու մի տեսակ հնարներ էի մոգոնում գումար աշխատելու ու սոված մնալով կոպեկ-կոպեկ հավաքում էի, որ քեզ բերեյի:

Միայն քեզ բերելու հույսով էի ապրում:
Բայց մի օր էլ մայրդ պատասխանեց զանգիս ու պահանջեց էլ չզանգել:
Մորդ ու եղբորդ հետ երկար վիճելուց հետո հասա նրան, որ հեռախոսը քեզ փոխանցեն:
Իսկ դու էլ միայն մի բան լացակումած ասեցիր՝ խնդրում եմ ինձ հանգիստ թող...

Խնդրեցիր, ես էլ քեզ հանգիստ թողեցի..
Հանգիստ թողեցի, որ չանցած մի երկու ամիս տղերքը Երևանից լուր ուղարկեն, թե ամուսնանում ես արդեն..

ՈՒ չգիտեմ էլ ու չեմ էլ ուզում իմանալ, թե արդյոք հետ ուղարկածս խաչդ տեղ հասավ:
Էդ քո ամենավերջին խնդրանքն էր, որ մոտս պահեյի ու կպահեյի, թե էդքան շուտ ամուսնությանդ լուրը չգար:

Ինչևէ...
Վաղը ծնունդդա ու կլոր ամյակդ..
ՈՒ մաղթանքսա քեզ, որ լինես ընտանիքիդ հետ երջանիկ ու երբեք առիթ չունենաս արածներիդ համար փոշմանելու...

[Գաղթական]

Արա դե զզվացրեցին էլի..
Հիմա էլ 3300€ են ուզում:

Ամսական բրուտոյիս ու նետտոյիս տարբերությունը մոտ 25%-ա:
Այսինքն` 2 տեղերի աշխատավարձներիցս էլ քառորդը հարկայինինա գնում:
ՈՒ սա դեռ չհաշված, թե ֆիրմայի համար ինչքան հարկեր եմ մուծում ու գումարած տարածքային ու ռեգիոնալ վարչությունների հետ անվերջ տուրուդմփոցներս ու բողոքարկումներս, որ ամեն հարկից ամեն տարի կրկնակի են պահանջում հենց ինձնից:
ՈՒ էս ամեն ինչն ուղղակի «ստանդարտ» քաշում են ամսական/տարեկան բազայի վրա: Բայց վերջում դնում սաղ վերահաշվարկ են անում, որ պարզեն, թե արդյոք մարդուց շատթեքիչ են քաշել, որ վերադարձնեն կամ հավելյալ պահանջեն:
Ես չեմ հիշում տենց մի տարի, որ ինձանից պահանջված հավելյալ գումարն առանց 3 զրոյի լինի:
Էս տարվա համար էլ խաբար են ուղարկել, որ տարվա վերջ 3300€ էլ փոխանցեմ:
Անասուններ էլի...
Երբ ասում եմ էս Բելգիայում շատ աշխատելը խստիվ պատժվումա` գիտեն կատակ եմ անում...


Բայց լավ նորություններ էլ ունեմ:
Երևանից ոսկերիչը պատրաստի աշխատանքների նկարներն ուղարկեց:
ՈՒղղակի խոսքեր չունեմ: Մի քիչ կասկածներ ունեյի, թե արդյոք իմ ուզած բոլոր էֆեկտները կկարողանան ստանալ, բայց թե օղերն ու թե մատանիներն ուղղակի հիասքանչ են:
Կայֆ անակնկալա լինելու: Էդ մեր ամուսնության 10-ամյակի համարա:

Ինձ մոտ էդ պահն էլա թարս..
Նվեր ստանաուց շատ ավելի շատ նվերներ մատուցել եմ սիրում )))

Երեկ էլ ծնողներիս համար նախատեսված ծննդյան նվերի մտահղացումը կյանքի կոչեցինք:
Էդ էլ կլոր ամյակի նվերա:
Հանգիստ Վենեցիայում` 2-ի համար:
Հյուրանոցն էլ մի գժանոց տեղա ու պատուհանը հենց կանալի վրա է բացվում:
Մարդու քեֆա բերում:

Մենակ թե մի տարօրինակ բան պարզվեց, որ դրանից առաջ չգիտեյինք..
Փաստորեն Վենեցիայում անցկացրած յուրաքանչյուր օրվա համար եկվորը պետք է այսպես կոչված «զբոսաշրջության հարկ» վճարի )))

[Գաղթական]

ՈՒղեկցող համապատասխան ուրախ աղմուկով խորոված ենք սարքում:

Զգացի, որ հարևանս իր այգումա, ով փաստացի մեր զուգահեռ փողոցիցա, բայց մեր այգիներն են իրար հարևանությամբ ու իրարից բարձր պարիսպով բաժանված:

Տրամադրությունս լավ էր.
Մի աթոռ բերեցի ու մագլցեցի պարսպի վրա.
- Հարևա՜ն..
Խառնվեց իրար..
- Էս խորովածն ու պիվեն մեր սեղանից ձեր սեղանին:
ՈՒրախ ցատկոտելով մոտեցավ ու վերցրեց:

Շատ չանցած՝ էսքան ժամանակ գեթ մեկ անգամ բարև չտված մարդն առաջարկեց, թե.
- Կարողա՞ ձեզ այգե-բազկաթոռներ պետք լինի՝ էդտեղ նստելու համար...

Նենց հետաքրքիրա, երբ մարդկային վերաբերմունքից շշկռված մարդու մեջ մարդնա արթնանում:

[Գաղթական]

Էն օրը, խոսքի մեջ, էս պատմությունը վեր հառնեց մութ անցյալիցս, որին լրիվ կորցրել էի հուշերիս ձեղնահարկում ))

Քանի միտսա՝ դնեմ էստեղ, որ մնա..

Կար ժամանակ, երբ մարդիկ՝ «հեռախոսահամար» ասելով, միայն տան համարն էին հասկանում:
Էն քաշվող դիսկերով հեռախոսները նախորդ հազարամյակի սերունդը կհիշի..
Մեկ էլ՝ էն որ սպասում էիր սաղ տնեցիք քնեն ու նոր ինտերնետ մտնես, որտև մտնելուց պիտի չերեզ հեռախոսի գիծ մտնեյիր ու եթե դա օրվա ընթացքում լիներ ուրեմն վրեդ հաստատ խոսակցություն կգար, թե ինչիա տռուբկի մեջ էլի խշշում...

Մի խոսքով՝ էդ վախտերը նոր մոդա էր ընկել Երևանում՝ «սոտըվի» ունենալու ու շատերն էին կաֆեներում-բան հանում դնում սեղանին՝ յանի տեսեք ինչ ունեմ:

Բայց սաղ էլ գիտեյին, որ ով էլ սոտըվի ունի, քիչա հավանականությունը, թե մեջը քարտ կա..
Որտև էդ անտեր քարտերից նենց սահմանափակ քանակությամբ էին շուկա բերել, որ մենակ ընտրյալներին էր փայ հասել:
ՈՒ վաբշե էդ քարտի պաշտոնական արժեքը 10.000Դ էր, բայց եթե ձեռի վրից 100$-ից պակաս ճարեյիր, ուրեմն՝ բախտավոր մարդ էիր..


ՈՒրեմն մեծ դասամիջոցին սենց տղերքով բուֆետում նստած ենք, մեկ էլ մեզնից մի կուրս ցածր ՄՋ-ի Աշոտը մոտեցավ:
Բարևից հետո հնչեց տրադիցիոն դարձած հարցը.
- Կարողա՞ մարդ իմանաք, ով քարտա ծախում..

Տղերքը քմծիծաղ տվին՝ թե բա չըլնե՞ր..
Ես էլ ասի՝ գիտեմ ախպեր, հարմար գնով էլ տալիսա՝ 70$..
Բոլորը տարակուսած իրար նայեցին..
- Էս ի՞նչ գին ես ասում, կարողա՞ գողացածա..
- Բա ամոթ չի՞.. ուղղակի արտագաղթում են ու շտապ ծախելա պետք..

Սեղանակիցներս խառնվան իրար, իսկ Աշոտը պոկվեց թուղթ ու գրիչ ճարելու, որ համարը գրի, զանգի պայմանավորվի:
Մինչև Աշոտը կվերադառնար՝ մերոնց աչքով արեցի, թե սուս մնացեք..

- Գրի՝ 52-15-21, անունը Իշխանա: Ով էլ վերցնի՝ ասա Իշխանի հետ կարևոր գործ ունեմ հեռախոսի քարտի հետ կապված, կկանչեն:
- Էս տան համարնա՞,- ձեռի հետ փորձեց ճշտել պատահմամբ գանձ գտած ծովահենի մոլագարությամբ յուրաքանչյուր բառս կլանող Աշոտը.
- Չէ՝ գործի տեղիննա: Մեկ էլ՝ ընդե երկու Իշխան կա: Որ հարցնեն ի՞նչ Իշխան, կասես՝ Ձուկը, իրանք գիտեն..

Հա՝ մոռացա ասեմ, որ էդ սերիալային դարում իրիկունվա ժամերին հեռարձակվող էն չալաղաջ սերիալների ժամանակ էին մի գովազդ հա ֆռցնում՝ ձկնեղենի առաքման: ՈՒ դրա ընթացքում էին մի քանի անգամ կրկնում «521-521, դուք միայն զանգահարեք ու պատվերն արդեն Ձեր տանը կլինի..»:
Վերջում էլ պատվիրված շնաձուկը հետ էր զանգում, թե՝ շնորհակալություն, շատ համեղ էր..

Մի խոսքով՝ չգիտեմ, պահի ազդեցությո՞ւնն էր շատ դրամատիկ, թե՞ թվախաղս (ի հակառակ գովազդի ընթացքում հնչող երկու եռանիշ թվի՝ մարդկանց ուղեղը սովոր էր համարի նշման երեք երկնիշ թվերով մոդելի), բայց կուտը կերված էր..

Մյուս օրը ինստիտուտում ով տենում էր, ասում էր Աշոտը քեզ էր հարցնում..

[Գաղթական]

ՈՒղիղ 20 տարի առաջ՝ հեռավոր 98-ին, Ֆրանսիան կրկին հաղթող էր ֆուտբոլի առաջնությունում:
Ընդ որում՝ 2 հոգի էլ հայ կային հավաքականի կազմում՝ Բոգոսյանն ու Ջորկայեֆը ))

Հաջորդիվ Հայաստանի հավաքականի հետ ընկերական հանդիպում պիտի ունենային Երևանում:

Երևանը սրտատրոփ սպասում էր չեմպիոններին Հրազդանի մարզադաշտում հյուրընկալելուն:

Ես երբեք էլ ֆուտբոլի մեծ երկրպագու չեմ եղել, բայց ընկերոջս խելքն իրենը չէր դրա համար:
Նշանակված օրը միասին պիտի տոմսերը գնեյինք (եթե չեմ սխալվում՝ 500Դ-ով):

Բայց, ինստիտուտից իջնելիս, 2 քույրերին հանդիպեցինք, որոնցից ամեն մեկին մեզնից մեկն էր հավանում:
Մի քիչ զրուցելուց հետո՝ ընկերս նրանցից համաձայնություն պոկեց միասին սրճարան գնալու:

Հարցական իրեն նայեցի.
ախր մոտներս միայն տոմսերի գումարն էր, մեկ էլ՝ մի փոքր 10 հատիկանոց տուփ Գառնու՝ երկուսիս համար..
- Հետո մի բան կմտածենք..

Ինչպես պարզվեց երեկոյան՝ Հրազդանի կիրճի մատույցներում, էդ «մտածել»-ը ենթադրում էր սպասելը խաղի սկզբին, ինչից հետո դռները սովորաբար բաց էին թողնում, երբ հանդիսատեսների հիմնական հոսքն արդեն անցած էր լինում:

Բայց մինչ դա տեղի կունենար՝ բարձրացանք Կիլիկիայի բարձրունքից խաղին հետևելու, որտեղ արդեն բավական բազմամարդ էր:
Էդ պահին մենք փաստորեն գտնվում էինք մարզադաշտի միջանցքը գրկող պատի հենց վերին մասում, որը 6-7մ բարձրություն ուներ..

Նշված միջանցքում էլ, ի միջի այլոց, մի ծայրից դեպի մյուսն էր վազում մի բարալիկ ոստիկան:
ՈՒ քանի վերջինը դեպի մի ծայրն էր շտապում՝ հակառակ ծայրից վերում հավաքված ժողովուրդը պատից թափվում էր ցած..

- Փորձե՞նք..
- Գժվել ե՞ս.. հլը բարձրությունը նայի..
- Փորձե՛նք..

Ոստիկանի դեպի միջանցքի մյուս ծայրը սլանալուն համընթաց մենք էլ մի ստվար խմբի հետ «նա ուռա» հասանք պատի ծայրին:
- Կախվում եմ՝ կբռնես
- Դավայ..

Ողջ հասակով մեկ արդեն կախված էի պատից, երբ քաղաքը մեկ մարդու պես թնդաց..
Տենց նույնիսկ 90-ականների սկզբերին ձմեռային հովհարային անջատումներից հետո համատարած խավարի մեջ չէր Երևանը «ուռա՜» գոռում, երբ պատահական օրական մեկ ժամով հոսանքները միացնում էին..

Առաջին խաղակեսի 6-րդ րոպեյին հայերը չեմպիոնի դարպասն էին գրավել..

- Մենակով բռնի, պտի ծափ տամ..
- Արա դու հո գիժ չե՞ս..
Բայց դե լսողն արդեն ո՞վ էր...

Մի խոսքով՝ էս համընդհանուր ցնծության մեջ, երբ անգամ էն բարալիկ ոստիկանն էր հերթական զոհին բռնելուց հետո ուրախությունից նրան գրկած համբուրում, ինքըզինքս հայտնաբերեցի միջանցքի հատակի հետ կիպ սերտաճած..

Աչքերիս դեմը դեռ չէր հասցրել մի կարգին սևանալ, երբ ժխորի մեջ հազիվ նշմարեցի պատի բարձրությունից ինձ ինչ-որ բան բղավող ընկերոջս.
- Ըտէ պառկի, հեսա գալի՜ս եմ...

Վերջում էլ 2-3 Ֆրանսիան հաղթեց, ու էդ հաշվով չեմպիոնին պարտվել հավասարազոր էր բարոյական հաղթանակի..
ասում էին...

[Գաղթական]

Վանիլա Շակալադ.. #1


Էս օրագրիս անվանման ծագումնաբանությանը հերթ չի հասել ))

Չնայած երևի շատերը գիտեն, թե իսպանախոսները «Papi Chulo»-ի տակ ինչ են ի նկատի ունենում..

Բայց պատմությունը դրա մասին չէր...


Էս Ռիչմոնդին բոլորը սիրում էին:
Մեր լեզվով ասած` սաղ Ռիչիի անունով էին երդվում ))

Համ էլ` Ռիչիի շուրջն էր հավաքվում տարածքի ողջ թռչնաբուծական ֆաբրիկան..

Իմ ու Ռիչիի միջև հենց ամենասկզբից էլ ջերմ ու ընկերական հարաբերություններ հաստատվեցին:

Ամենաշատը նրան զվարճացնում էր իր մայրենի Պապիամենտուով հայհոյանքների իմ ակցենտը ))
Խոստովանում էր, որ էդպիսի ինտերպրետացիայի դեռ չէր հանդիպել,
Ինչքան էլ, որ փորձել էր իր մոտ հաճախող ֆաբրիկային սովորեցնել,
ՈՒ դրանք էլ` պատեհ-անպատեհ էդ հայհոյանքներն էին գոռգռում:

Բա ոնց ամբողջ ֆաբրիկան մի օր սառեց, երբ Ռիչին սկսեց հայերեն հայհոյել )))

[Գաղթական]

Էս մեր մոտի McDonalds-ը վաղուց արդեն թարմացման կարիք ուներ:

Իսկ վերանորոգումից հետո արդյունքը գերազանցեց սպասելիքները:

Պատվերն ընդունելու digital վահաններն ու հավելվածի նոր update-ն էլ՝ մոդայի վերջին ճիչն էին ))

Էդ հավելվածում էլ նոր խաղ են ավելացրել, որի 1 ամսվա արդյունքներով հաղթողը 1 տարի շարունակ ձրի McFlurry պաղպաղակ կհամտեսի:

McFlurry-ի խաթր հաստատ արժի փորձել..
Մի 4-5 րոպե խաղալուց հետո 300 միավոր հավաքեցի, իսկ հաջորդ խաղն իհարկե նորից 0-ից պետք է սկսեր:

Բայց երբ թոփ-10 արդյունքները տեսա՝ հաշվիչս կախեց, թե դրանք ինչքան ժամանակ են անընդմեջ խաղացել, որ 70.000 միավոր հավաքեն..
Գիժ ըլնի կկուն...