Իմ վերևի մարդը

[John]

Շինարարի մասին գրեմ հա ոնց որ ։Ճ
Շին ախպեր, քո նկատմամբ հակասական կարծիք ունեմ՝ դու որ մի բան գրում ես, որը սրտովս չի՝ չգիտեմ խի մտածում եմ, որ էդ քո իրական «եսը» չի։ Չգիտեմ ձևացնում ես, թե փնտրտուքների մեջ ես, թե ուղղակի ես ի սկզբանե սխալ տպավորություն ունեմ քո մասին))
Շատ հետաքրքիր կերպար ես դու ինձ համար Ակումբում։ Ճիշտ ա, էս վերջերս մանավանդ, որոշ գրառումներդ նյարդայնացնում են ինձ, բայց էդ իմ խնդիրն ա։ Եթե էդ քո համար էական ա՝ ուրեմն նաև քո խնդիրն ա որոշակի առումով։
Ճիշտն ասած չեմ հիշում հանդիպել ենք երբևէ թե չէ, բայց տենց մի տեսակ չհիմնավորված հարազատություն եմ զգում քո նկատմամբ։ Երևի էդ պարզությունդ ու մաքրությունդ ա իմ համար տենց գրավիչ։ Դու նենց մարդ ես՝ ում հետ շփման ընթացքում, վստահ եմ, չեմ լարվի։ Որտև հազիվ թե դու չեղած տողատակեր տեսնես ասածներիս մեջ, ես էլ լարվեմ, որ հանկարծ սխալ չհասկանաս ինձ ։ՃՃ
Մի խոսքով, աշխարհի որ ծայրում էլ լինի՝ քեզ հանդիպելու առիթ որ լինի՝ կաշխատեմ բաց չթողնել։

[StrangeLittleGirl]

Էսօրվա պես եմ հիշում էն տասնհինգ տարեկան Հովսեփին, որ առաջին անգամ տեսա: Հիմա Հովսեփը մեծացել, մեծ տղա ա դարձել: Մի տեսակ անհավատալի ա ու դժվարընկալելի ինձ համար: Բայց Հովսեփն էն մարդկանցից ա, որ մեծանալու ճիշտ ճանապարհ ա անցել, ու թինեյջերից դարձել ա կարգին, հասուն մարդ: Կարելի ա ասել նաև, որ հղկվել ա ահագին: Հովսեփի մեջ ինձ ամենաշատը գրավում ա ազնվությունն ու արդարամտությունը: Թեև շատ առիթներ չեն եղել նկատելու, բայց էնպիսի տպավորություն ունեմ, որ Հովսեփն արդարամիտ ա: Ինքը նաև ահագին չխոսկան ա, բայց ոչ թե նրանից ա, որ դիմացինն իրան չի հետաքրքրում, այլ լսում ա ու ամեն ինչ կլանում: Հովսեփը լիքը կարծիքներ ունի լիքը տարբեր բաների մասին, բայց հազվադեպ ա արտահայտվում: Ինքը նաև համեստ ա ահագին:

[Ruby Rue]

Բյուրն էն ակումբցիներից ա, որ մինչև Ակումբում գրանցվելս օնլայն հարթակներից ծանոթ էի ու համակրում էի: Իսկ էստեղ հայտնվելով գնալով ավելի շատ սկսեցի սիրել ու հարգել իրեն: Որպես կանոն Բյուրն իր կարծիքը միշտ շատ հիմնավոր է գրում: Ու կապ չունի՝ համաձայն ես, թե չէ, հետաքրքիր ա կարդալ: Չնայած ես հաճախ համաձայն եմ լինում իր հետ: Հա, մեկ էլ էս վերջերս Ակումբի գրական մրցույթներն էի կարդում ու հասկացա, թե իր որոշ գործեր ինչքան եմ հավանում:
Զարմանում եմ, որ ոմանք համարում են, որ Բյուրի հետ բարդ ա շփվել, չէ, եթե ընդհանուր թեմաներ կան, ինքը շատ հետաքրքիր, հավեսով ու անկեղծ զրուցակից ա:
Պլյուս դրան, Բյուրի վրայից գիտնականությունը թափում ա: Բյուր, հուսամ չես թողի ակադեմիան, դու ծիտ գիտնական ես:

[Դատարկություն]

Իմ վերևի մարդը Ռուբին ա։ Երբ որ սկզբում կարդում էի իրա օրագիրը ինձ թվում էր ինքը փափուկ, շատ սպիտակ մաշկով, թութակ պահող ու մուրաբաներ ուտող տղա ա։ Ու հետո մի օր արդեն իրականում հանդիպեցի, որը չեմ հիշում երբ էր։ Ռուբին շատ լավն ա։ Ինքը մի կողմից իրա մեջ պահում ա էն երեխայական հավեսով բաները, մյուս կողմից էլ գիտություն ա անում։ Ու տենց, ստացվում ա, որ ինքը երեխա ա, որը գիտությամբ ա զբաղվում (պատկերացրեք, թե ինչ սիրուն ա հնչում)։ Ես իրա հետ էդքան մոտ չեմ եղել, բայց նկատել եմ, թե ինչքան հոգատար ա նրանց հանդեպ, ում սիրում ա, լինի դա կենդանի, ինչ-որ առարկա, թե մարդ։ Ու Ռուբին ա ինձ ծանոթացրել Մարիօ(յ)ի հետ, որի համար էլ եմ շնորհակալ։

Ռուբին նաև իմ պես ա էն առումով, որ կյանքի լիքը կարևոր բաներին ուշադրություն չի դարձնում ու իրա համար մեկ ա։ Ինքը ենթադրում եմ, որ շատ ա սիրում քնել, ծուլանալ, համով բաներ ուտել։ Հիշում եմ, որ մի օր իրանց տուն էի գնացել ու սիբեխով սուպ էինք ուտում (ճիշտ ա սուպը ինքը չէր սարքել, ոնց որ): Ու քանի որ ինքը լիքը երեխայական (վատ ձևով չկարդաք էս բառը) հատկանիշներ ունի, ինքը նաև մանր բաներից հեշտ ա նեղանում, բայց հեշտ էլ բարիշում ա։ Հիշում եմ, որ իրանց տանը բլոտ էինք խաղում, տենց մի դեպ եղավ։

Ու մեկ էլ Ռուբիի հետ լիքը սեռականության մասին ենք խոսացել, որը էլի տպավորվել ա իմ մեջ։

Հիմա, որ պատկերացնում եմ Ռուբիին, որ իրա մասին ինչ-որ բան գրեմ, իմ մոտ տպավորություն ա, թե իրա աչքերը կիսափակ են ու ինքը սենց կիսաքնած ա խոսում՝ թեթևակի ժպտալով (ու էդ պահին հասկանում եմ, որ կարոտել եմ իրան)։

[Alphaone]

Դատարկի հետ օպերայի թաց նստարանների վրա անձրևի տակ նստելու տեղ ման գալը կյանքիս ամենասիրուն հիշողություններից ա: Ինքը համարյա չի խոսում, բայց ինչ ասում ա՝ իմաստ ունի: Մի խոսքով, Դատարկին դատարկաբանելուց չեմ պատկերացնում: Դատարկը երբ իրեն հետաքրքրող մի բան ա ասում, աչքերի խորքում մի փոքր կայծ ա հայտնվում, հետո աստիճանաբար դառնում ա կրակ: Հետաքրքիր էր, որ խոսքն էլի սահուն էր, ոգևորություն համարյա չկար ձայնում, բայց աչքերում հրդեհ էր (պաթոս mode on : Դատարկը բավական խորաթափանց ու հետազոտող միտք ունի, ես կարող եմ իրեն ժամերով լսել, անգամ էն, ինչ ես հրաշալի գիտեմ ինքն էնքան հետաքրքիր ա մատուցում, որ ամեն բառն ուզում ես կուլ տալ: Դավն ինձ համար նաև չափազանց հուսալի մարդ ա ու թեև ահավոր քիչ ենք շփվել, բայց էդ քիչ շփման ժամանակ հասցրել ա հարազատ դառնալ:
Ինձ համար հավեսագույն բացահայտում էր, որ ինքը հայերեն վիկիի նյութերն ա թարմացնում, չեմ էլ հիշում ոնց էդ բացահայտեցի: Կարող ա սխալվում եմ, բայց Դատարկի օրագրիը մեկ էլ չեմ տեսել, ոնց որ թե ինքն էն հազվադեպ ակտիվ ակումբցիներից ա, որ օրագիր չունի: Ինձ թվում ա, Դատարկը խմբեր չի սիրում, սկզբում, երբ ակումբից երեքով էինք զրուցում, լիքըհետաքրքիր բաներ պատմեց, հետո, երբ պրոցեսում սաղ արդեն լցվել էինք իրար գլխի, համարյա ամբողջ ժամանակ լռում էր, թեև մենք էլ էինք մեղավոր, մարդուն տարել, ծերը մի անկյուն էինք գցել: Ինչ-որ ա, Դավն էն մարդկանցից ա, ում հենց ծանոթության առաջին վայրկյանից սիրել եմ, ուզել եմ ճանաչել, բացահայտել:
Հ.Գ. խճճված կարծիք ստացվեց, բայց արագ հաստատում եմ, որ հասցնեմ ))

[Smokie]

Ալֆայի հետ ժամանակը շատ ուրախ ա անցնում: Պայծառությունը, ժպիտը, բարձր տրամադրությունն ու սուր հումորը իրենից անպակաս են: Մի անգամ գրել էի, որ էն եզակի մարդկանցից ա, ում հոգու հետ արխային կխաղամ, որովհետև գիտեմ` ոչ միայն չի վիրավորվի, այլև էնպիսի պատասխան կտա, որ հետո էլի ու էլի ուզես հետը կատակներ անել:
Բա իրա ստեղծագործականությունը` պատմելու տաղանդը, գրելու ձիրքը, երևակայությունը թե գրականության ասպարեզում, թե գործի, թե ուղղակի որևէ գեղեցիկ ու հետաքրքիր բան պատրաստելիս:
Ինքը եթե հարազատանում, կապվում ա որևէ մեկի հետ` նվիրվում ա մինչև վերջ: Ունի անչափ հետաքրքիր շրջապատ ու իր ընկերների հետ զբաղվում ա շատ կարևոր, օգտակար ու հետաքրքիր գործերով: Նախանձել կարելի է:

Պաշտում եմ Ալֆուշին:

[Ուլուանա]

Սմոքիի միամտության, մանկական անմեղության ու բացառիկ պոզիտիվության մասին կարծես բազմիցս խոսվել է, մի քիչ էլ փորձեմ այլ կողմերից բնութագրել նրան ։

Սմոքին իր ուրույն աշխարհն ունի ու կարծես ինչ–որ պաշտպանիչ թաղանթով ինքն իրեն մեկուսացրել է արտաքին աշխարհից, այսինքն՝ հիմնականում ապրում է էնպես, որ արտաքին աշխարհի անցանկալի երևույթներն իր աշխարհ հնարավորինս քիչ մուտք ունենան, ու իր կյանքի պայմանները կարծես թե դրա հնարավորությունը տալիս են։ Իսկ իր աշխարհում ինքն ապրում է հիմնականում իր ունեցածով երջանիկ ու գոհ, բայց երբեմն էլ ինքն իրենից խիստ դժգոհ, բայց նույնիսկ էդ ինքնադժգոհության մեջ միշտ Սմոքին հաջողացնում է ինքնամխիթարվել։

Սմոքին լավ երևակայություն ունի ու ապրելու մեծ հավես, ինչն ահագին օգնում է նրան լավատեսությունը չկորցնել ու վայելել կյանքը։ Շատ հեշտությամբ է ոգևորվում, տարվում, կարողանում է ուրախանալ մանրուքներով. ամեն օր ինքն իր համար նորանոր հետաքրքիր բացահայտումներ է անում, որոնք մեկ ուրիշի համար կարող էին ոչինչ չնշանակել, բայց ինքը կարողանում է դրանցում մեծ իմաստ ու ուրախություն գտնել, ամեն դրական մանրուքով իր կյանքը լցնել ու իմաստավորել։

Նկատել եմ, որ Սմոքին ցանկացած երևույթ իր կյանքում ավտոմատ փորձում է դասակարգել՝ հիմնականում հստակ ասոցիացիաների հիման վրա, այսինքն՝ ցանկացած երևույթ ինքը գնահատում ու դասակարգում է մեկ այլ (կամ մի քանի) երևույթի հետ կոնկրետ նմանություն(ներ) տեսնելով։ Նույնը վերաբերում է մարդկանց. կոնկրետ մարդու հետ կապված իր ընկալումը, ինչքան նկատել եմ, պարտադիր ներառում է տվյալ մարդու՝ էս կամ էն հատկանիշով մեկ այլ կոնկրետ մարդու հետ նմանությունը, որը շատ դեպքերում խիստ անհատական կարող է լինել՝ միայն իր համար տեսանելի ու գործող, բայց փաստն էն է, որ էդ ավտոմատ նմանեցման մոտեցումը նրա ճանաչողության հիմնական գործիքներից է։

Մանրուքներով ապրելու նրա հակվածությունը Սմոքիին դրդում է նաև խորանալ ցանկացած մանրուքի մեջ, ինչը երբեմն հիվանդագին բնույթ է ստանում։ Ընդհանրապես Սմոքիի մեջ մի կողմից ինքնաքննադատությունը, իր կյանքում ինչ–որ բան արմատապես փոխելու գիտակցումը, մյուս կողմից՝ սեփական թերացումների ու սխալների նկատմամբ ներողամտությունն ու դրանց հետ հաշտության մեջ ապրելու հարմարավետ վիճակը շատ հետաքրքիր պայքարի մեջ են, բայց շատ ավելի հետաքրքիր կլինի տեսնել առաջինի ջախջախիչ հաղթանակը երկրորդի նկատմամբ, ինչը, հավատում եմ, մի օր տեղի կունենա։

[StrangeLittleGirl]

Իմ կյանքում շատ քիչ կան կայուն բաներ: Էդ կայուն բաներից մեկը Ուլուանան ա: Իրեն արդեն ավելի քան տասը տարի ա գիտեմ, ու էդ ընթացքում ինչ կռիվ-ղալմաղալի միջով ասես չենք անցել: Երևի արդյունքում էլ հասցրել ենք իրար լավ ճանաչել ու ճիշտ ընկերություն կառուցել:

Ուլուանան բացարձակապես միակ մարդն ա աշխարհում, որին եթե մի բան ասեմ ու խնդրեմ, որ ոչ մեկի չասի, հաստատ չի ասի: Ու հենց էդ պատճառով ա, որ ես էլ, ինձ նման շատերն էլ սիրում ենք իրա ուսին լացել: Բացի դրանից, ինքը դժվար պահերին լավ մխիթարիչ ա: Էն բացառիկ մարդկանցից ա, որ կարողանում ա դիմացինին մխիթարել ոչ թե փափուկ բարձ գլխի տակ դնելով, այլ իրականությունը դեմ տալով ու էնպես մեկնաբանելով, որ դիմացինը սկսում ա իրան լավ զգալ:

Իրա էս բոլոր ուժեղ հատկանիշներով հանդերձ Ուլուանան ինքն էլ երբեմն մխիթարվելու կարիք ունի, բայց հազվադեպ ա դրա մասին բարձրաձայնում: Դրա համար կողքից ուժեղ, ուրիշների կարիքը չունեցող մարդու տպավորություն ա թողնում, մինչդեռ իրականում ահագին փխրուն ա ինքը:

Դե մեկ էլ բոլորս էլ գիտենք Ուլուանայի պերֆեկցիոնիզմի մասին, ինչը տեղ-տեղ լավ ա, որովհետև ամեն տեղ իր լավագույնն ա մատուցում, տեղ-տեղ էլ վատ ա, որովհետև ահագին բաներ, որոնք կարային մատուցվեն, էդպես էլ չեն մատուցվում:

Ուլուանային կարոտել եմ շատ: Քանի՞ տարի կլինի չենք տեսնվել: Հույս ունեմ՝ վերջապես կհաջողացնեմ Նյու Յորք գնալ ու հանդիպել:

[GriFFin]

Բյուրի հետ ծանոթացել եմ լրիվ պատահական ու նենց տեղում, որ իրան ճանաչելուց հետո միշտ մտածել եմ՝ ո՞նց։ Հետաքրքիր ա, որ էսքան տարի անց 1-2 անգամ ենք «էդ» օրերից խոսացել։ Իրան ավելի լավ սկսել եմ ճանաչել ակումբում։
Անկախ լիքը-լիքը իմ ու իրա տարաձայնություններից, Բյուրը իմ ավագ ընկերներից ա, ում ես միշտ կարող եմ դիմել ցանկացած հարցով։
Բյուր, ես քեզ էդ երևի ասել եմ, բայց էլի կասեմ։ Քեզ շատ եմ սիրում ու հարգում։ Լիքը հարցերում ուզում եմ քեզ նմանվել ու քո նման մտածել, բայց դրա համար պետք ա շատ-շատ աշխատեմ։ Շատ քչերը գիտեն դու ինչքան ես պայքարել, որ հիմա հասել ես էն ամենին ինչ ունես։ Ու դեռ շարունակում ես առաջ գնալ։ Հիացմունքի ու հարգանքի արժանի մարդ։
Մեկ էլ, մի բան եմ նկատել։ Քեզ ով գիտի՝ կամ շատ ա սիրում, կամ տանել չի կարողանում։ ։)) Անտարբեր մարդ չկա։
Հ.Գ. Բիոխի ամբյոնում հլը նկարդ կա, որպես ամենալավ սովորող։ ։))

[մարիօ]

Էլիզը շատ ուժեղ մարդ ա, բայց ինչքան ուժեղ ա, էդքան էլ թույլ ու խոցելի ա։ Իրականում իրեն մի անգամ եմ տեսել, բայց էս կարծիքս գրում եմ ակումբի գրառումների հիման վրա։ Էլիզը մեկ-մեկ ահավոր կոտրվում ա ու չգիտի ինչ անի, ոնց անի, որ ամեն ինչ լավ ստացվի, բայց իրա արածն ու անելիքը էնքան շատ ա սիրում, որ ոչ մի դժվարություն չի կոտրում իրեն։ Էլիզը շատ լավ օրինակ ա մարդու, որը սիրում ա իրա աշխատանքը, տենց մարդիկ գոնե Հայաստանում շատ քիչ են։ Ինքը իրա գործը շատ սիրուն ա անում, հավեսով, ամեն մի մանրուքին ուշադիր ու համոզված եմ, որ շատ լավ բժիշկ ա, որ հանկարծ երեխա ունենամ, իրա մոտ կտանեմ հաստատ, որովհետև ինքը առաջին հերթին մարդ ա, հետո նոր բժշկուհի։
Մի անգամ Էլիզին դիմել էի, որ բժիշկ խորհուրդ տար մամայիս համար․ հիշում եմ, որ ինքն ավելի շատ էր խառնվել իրար, լիքը հարցեր էր տալիս, ահագին անհանգստացավ, տարբերակներ մտածեց ու հարմար բժշկի կոնտակտներ տվեց։ Էդ օրը երբեք չեմ մոռանա, որովհետև սկսեցի Էլիզին ավելի շատ սիրել։ Ինքն արժանի ա, որ իրան շատ սիրեն, ոնց որ ինքն ա սիրում ու նվիրվում բոլորին։

[Յոհաննես]

Մարիօն նախաբանակային Յոհանչոյի ամենամոտ ընկերներից մեկն էր:ՖԲ-ում ժամերով խոսում էինք,ահագին հավես ու հետաքրքիր էր անցնում:Իրան ես համոզեցի,որ ակումբի հանդիպման գա ու հետը հավեսով շփվում էի,երբ բանակից առաջի անգամ օտպուսկ եկա,հատուկ եկել էր,որ ինձ տեսնի,իրոք շատ լավ էի զգում ու վստահ էի,որ բանակից հետո կշարունակենք էդ հավես ընկերությունը:Հետբանակային Յոհանչոյի կյանքում Մարիօն ուղղակի ծանոթ է,դե հա չեմ բողոքվում կյանք է ամեն ինչ էլ լինում է:Բանակում արդեն կապը կորավ,բանակից հետո կապը վերականգնելու ոչ մի փորձ չեղավ ոչ իմ կողմից,ոչ էլ իրա կողմից:Մի անգամ եմ պատահական տեսել ու շատ սառն էր իմ նկատմամբ
Մի երկու խոսք իրա անձի մասին.
Ջահել է,իրա ստեղծած կյանքի մեջ է ապրում,հույս ունեմ օրերից մի օր կվերադառնա իրականություն:
Շատ եմ գնահատում իրա կինոճաշակը,կարելի է մի օր հանդիպել ու երկար բարակ քննարկել:
Ըհը,էսքանը

[Շինարար]

Յոհաննեսը մաքսիմալիստ ա՝ իմ կարծիքով: Ինչը լավ բան ա, երիտասարդը մաքսիմալիստ պիտի լինի, լավ կլիներ՝ մարդիկ երկար երիտասարդ մնային, ու ավելի պատկառելի տարիքում էլ մաքսիմալիստ լինեին: Երբ ինքը բանակում էր, իրեն թվում էր, թե դա ա իրականությունը ու ինքը հիասթափվեց ակումբից, որովհետև իրան թվում էր, թե ակումբը մարդկանց դարձնում ա անպատրաստ իրականության հետ առնչվելուն: Բայց ինքը սխալվում էր, որովհետև բանակը մարդու կյանքւոմ երկու տարի ա լինում, իսկ ակումբը կարա մնա ընդմիշտ, եթե ուզես: Ո՞րն ա ավելի իրական: Բանակի ազդեցությունը դեռ մնացել ա իր վրա, ի դեպ: Չեղած տեղը փշեր ա տեսնում, պաշտպանվում ա, որտեղ հարձակում չկա, նախահարձակ ա լինում, որտեղ հարձակում չէր սպասվում և այլն: Յոհաննեսի մոտ մարդաճանաչությունը կաղում ա: Ասենք՝ իրան կարող ա թվա, որ ինչ-որ մեկը հավայի դեմք ա, բայց իրականում էդ մեկը լինի, անհամեստություն չլինի ասելը, հրաշալի մի անձնավորություն՝ հումորով, բարի և շրջապատի համակրանքը ըստ արժանվույն վայելող, բայց դե մարդաճանաչությունը էնպիսի հատկանիշ ա, որ տարիքի հետ ա ձեռքբերվում ու որում ոչ ոք կատարյալ չի դառնում, որովհետև ինչքան ուզում ա ճանաչես մարդկանց, նույն մարդիկ փոխվում են նաև: Էսքանը կարող եմ ասել իր մասին առայժմ:

[Հարդ]

Շինարարի մասին ասելիք ա կուտակվել:

Երեկ մտածում էի՝ ի՞նչ կլիներ եթե մարդիկ սկսեին ապրել առանց ձևականության ու իրար ասել ուղիղ էն՝ ինչ մտածում են իրար մասին: Առանց խոսքը դիվանագիտորեն ձևակերպելու: Մտածեցի երևի էդ ժամանակ բոլորս իրարից նեղացած կֆռֆռանք, էլ չեմ ասում ինքնագնահատականներս ոնց անկում կապրի:
Բայց ահավասիկ՝ Շինարարը: Վառ օրինակը: Ինքը բացառիկ անկեղծ մարդ ա: Էդ հատկության պատճառով Շինարարի հետ առնչվելը կարա չափազանց օգտակար լինի քեզ համար, քանի որ նա կասի բան, որը ուրիշ մարդիկ չեն ասի: Իր ոչ ստանդարտ բնավորության համար պատահում ա չի հասկացվում ու երևի ինքն էլ մի քիչ ընկնում ա մտքերի մեջ, թե որտե՞ղ ա սխալվել: Լինում ա, որ ես էլ եմ մտածում թե ինչի՞ համար էր էս ինչ բանը գրելը, որ գրել ա: Դիմացինները սիրում են փառաբանվել, ոչ թե իրականությունը լսել:
Շինարար եղբայր, քո ներկայությունը մեկ մեկ ուսուցողական ա դառնում: Միշտ չի որ համաձայն եմ կարծիքներիդ, պատահում ա անգամ մեկ մեկ շրջանցում եմ կեսը կարդալով, բայց ի՞նչ կլիներ կյանքը եթե բոլորս իրար ամբողջովին համաձայն լինեինք:

[StrangeLittleGirl]

Հարդն ակումբում վաղուց կա։ Բայց փորձում եմ հիշել՝ իրեն իրական կյանքում տեսե՞լ եմ, թե՞ չէ, ու ոչ մի կերպ չեմ հիշում։ Նույնիսկ իսկական անունը չգիտեմ։ Հարդի գրառումներն աչքի են ընկնում իրենց լրջությամբ ու հավասարակշռությամբ։ Չգիտեմ՝ կյանքում էլ ա էդպիսին, թե չէ։ Բայց ընդհանուր առմամբ չեմ պատկերացնում Հարդին ակումբային տուրուդմփոցներին մասնակցելիս։ Ինքը իրան էդ բոլորից հեռու ա պահում, ու դրա համար իրա նկատմամբ ո՛չ ուժեղ հակակրանք կա, ո՛չ ուժեղ համակրանք։ Բայց իրա ներկայությունն ակումբում միշտ հարգանքի ա արժանի։ Ինքը միշտ կա, երբեք չի կորում, բայց հազվադեպ ա գրառումներ անում։ Ու գիտես՝ եթե մի թեմայում Հարդը գրառում արել ա, ուրեմն արժե մտնել էդ թեմա, գրառումը կարդալ։

[Alphaone]

Չեմ հիշում՝ Բյուրի մասին էլի գրել եմ, թե չէ, բայց իր մասին հա գրելու բան կա: Բյուրի մեջ ամենաշատը հարգում եմ քյասարությունը, ուղիղ ամեն ինչ դեմքիդ ասում ա, երկիմաստ խաղեր չի տալիս: Իր հետ խոսելիս, չնայած երբեմն ագրեսիայի հասնող չորությանը, տողատակեր ման չեմ գալիս: Էս մարդու մեջ էնքան հազվադեպ հանդիպող գիծ ա, որ եթե պեղում, գտնում ես նման մարդու, գանձ գտնելու ուրախություն ա: Բյուրը մի տեսակ մոգական ռեալիզմի հասնող տաղանդ ունի ահավոր սենտիմենտալ ու միաժամանակ ահավոր ռացիոնալ լինելու: Էն, որ ժամանակ առ ժամանակ Բյուրին ուզում եմ առանձնապես դաժան սպանել, անգամ էդ ա իրեն շատ սիրելու արդյունք )) Ամենաշատը սիրում եմ, երբ Բյուրն իր ճանաչած մարդկանց մասին ա պատմում՝ շոշափելիության աստիճան իրականանում են էդ մարդիկ, գալիս, նստում կողքդ, խոսում ոչ թե Բյուրի, այլ՝ հենց իրենց բառերով: Բյուրը լավ գրիչ ունի, խոսքը կարողանում է պատկերավոր ու տպավորիչ կառուցել ու մարդու մեջ տեսնել էն էականը, խորքայինը, կարևորը: Մի խոսքով, էս տիպուշկին լիքը սիրեմ գը ու ինքը լրիվ տարօրինակ, փոքրիկ աղջիկ ա :կիսս