Անկապ օրագիր

[impression]

Աշխարհում մենակ մի բանի համար եմ հավերժ ափսոսալու

էս Գոռը որ փոքր էր, մի հատ արտահայտություն էր անում՝ բադիկների պըպըտուն
նա հիմա չի հիշում, թե դա ինչ էր նշանակում, ու ոչ էլ մենք ենք երբևէ հասկացել իմաստը

նենց եմ ափսոսում

[Մ Մ]

Էնքան հաճելի ա, որ արթնացող քաղաքին առաջինը դու ես բարի լույս ասում...

Քաղաքը արթնանում էր համահունչ .. մաքուր, մի քիչ սառը օդը ներծծվում էր վազքից քրտնած մարմնիդ մեջ, թարմացնում էր, նոր շունչ տալիս: Կանաչ էր քաղաքը՝ արևի առաջին ճառագայթների ներքո փայլում էր:
Արթնանում էր քաղաքը, մարդիկ էլ .. աշխատանքի էին շտապում՝ հոգնած, ճմրթված դեմքերով: Իսկ քաղաքը դեռ կիսաքուն էր, քաղաքը հանգստանում էր աղմուկից, քաղաքը վայելում էր արևը .. քաղաքը ու նոր ծագող արևը:
Շտապում էին մարդիկ, հոգսաշատ էին, չէին նկատում ...

[Smokie]

Կոմպը պատուհի մոտ, պատուհանը բաց... գլխիդ վերևում թռչնային արագ թևախփոց + տատրակի երգ:

[Alphaone]

Շատ եմ վամպիր, արյուն, սպանել, կախել ոճի դաժան գրառումներ անում, բայց իրականում անգամ պատահաբար միջատ տրորելն ինձ ահավոր հոգեկան տվայտանքների մեջ էր գցում, հենց այդպես՝ տանջագին, պաթոսով...
Այսօր ամբողջ գիշեր ճանճի տզզոցը թույլ չտվեց քնել, ոչ մի կերպ չկարողացա սենյակից դուրս վռնդել, վերջում սառնասրտորեն վերցրեցի առաջին պատահած իրն ու ոչնչացրեցի ճանճին: ՀՀ քրեական օրենսգիրքն էր...

[Այբ]

Չեմ սիրում, երբ մարդ մոռանում է, թե ինքը որտեղից է:

Մեր հարևանի աղջիկը վաղուց է, ինչ հայրական տանը չի ապրում. դպրոցն ավարտելուց հետո սովորեց Երևանում, հետո Երևանում աշխատանք գտավ ու ամուսնացավ: Մարզ գալիս է հազարից մեկ:
Էդ աղջկա մաման էսօր թոռներին դրսում ման էր տալիս (աղջիկը հազարից մեկ երեխաներով հյուր էր եկել): Նկատեցի, որ մարզում ապրող տատիկը մի կերպ երեխաների հետ փորձում է խոսել էնպես, ինչպես Երևանում են խոսում: Դրան էդքան ուշադրություն չդարձրեցի, մինչև ականատես չեղա, թե էդ երեխաների մայրը ինչ արձագանք տվեց նրան, երբ երեխաները սկսեցին շփվել տեղի երեխաների հետ:
-Մամ ասի՝ մի հանի էրեխեքիս դուրս: Հեսա վատ բաներ են սովորելու,-վրդովված էդ աղջիկն է ասում:
Մայրը մեղավորի նման սկսեց արդարանալ.
-Շոգ էր... Աննա ջան, մտածեցի...
Ես էլ չկարողացա դիմանալ ու հարցրեցի.
-Աննա ջան, երեխաներ են, էլի,թող խաղան ...ի՞նչ վատ բան պիտի սովորեն:
-Բարբառը...
Պարզ էր արդեն, թե տատը ինչի էր փորձում թոռների հետ էդ ձև խոսել:

Ո՜նց եմ զզվում «զարգացած» քաղքենիներից: Ու ո՞վ է դա ասում: Մեկը, ով էդտեղ է ծնվել, 17 տարի էդ բարբառով է խոսել...
Հնարավոր է, որ թողնես քո ծննդավայրը, հնարավոր է, որ կյանքդ էնպես դասավորես, որ էլ էնտեղ չվերադառնաս, բայց դա մի՞թե ջնջում է քո կենսագրությունը. չէ՞ որ արմատներդ էդտեղից են: Ու միշտ զարմացել եմ, թե ոնց կարելի է քաղաք տեղափոխվելուց հետո ոչ միայն մոռանալ ծննդավայրը, այլ նաև չկարոտել ու չսիրել:

16 տարեկանից հիմանականում Երևանում եմ ապրել, ու երբեք չեմ ամաչել ասել, թե որտեղից եմ: Չեմ հիշում մի օր, որ դժգոհելով տուն վերադառնամ: Կարող է ես համալսարանում, առհասարակ Երևանում չեմ խոսում մեր բարբառով, բայց իմ ծննդավայրում խոսում եմ մեր բարբառով, որովհետև սիրեմ գը իմ ծննդավայրը:

[Ռուֆուս]

Շոգից բժժած մարշրուտնու մեջ կռացած գալիս եմ։ Վարորդը կատաղած տիպ ա, հա գոռում ա կանգառից դուրս չեմ կանգնում, թքած էդ 100 դրամի վրա, բայց ով կանգառից դուրս կանգնել ա տալիս, կանգնում ա՝ հիշոցներ ու գոռգոռոցներ արձակելով։ Գրպանիցս 100 դրամ եմ հանում, մեկ էլ էս կողքիս կռացած կինը, թե.
- 100 դրա՞մ ա։
Դեռ չէի հասցրել պատասխանել 100 դրամանոցը ձեռիցս թռցնում, տեղը 200 դրամանոց ա խցկում։
Ասում եմ, ես ստեղ չեմ իջնում։ Էս կինը բանի տեղ չի դնում, վարորդի վրա գոռում ա.
- Ստե պահի։
100 դրամս տալիս ա, քանի դեռ վարորդը գոռում ա, թե էդտեղ կանգառ չկա, թափով իջնում ա մարշրուտկից ու դուռը փակում։

Ես էլ դեռ բժժած, փորձում էի ջոգել, թե էդտեղ ով ում էր ուզում գցած լինել, ու ոնց եղավ որ ես 100 դրամ օգուտով դուրս եկա, հասնում եմ պադյեզդ, մի հատ բոյով, շատ բոյով մարդ դեմս ա կտրում։ Ես էլ ինձնից բոյով մարդկանցից ահավոր կոմպլեքսավորվում եմ։ Վրես գոռում ա.
- Էն վերևի հարկում դու՞ ես ապրում։
- Հա։
- Պըտի գամ ձեր բալկոնից բան խփեմ։
- Ինչ պիտի անե՞ք։
- Ասըմ եմ պըտի գամ ձեր բալկոնից բան խփեմ։
- Ի՞նչ խփեք։
- Բան։
- Նորմալ բացատրեք, հասկանամ, ի՞նչ գործ ունեք մեր բալկոնում։
- Ասըմ եմ անտենայի լարը կախված գնըմ գալիս ա, գամ, խփեմ պատին։
- Հաաա, լավ, եկեք։
Ու էդտեղ հետևեց գոտկատեղից ցած հարվածը, հսկան վերևից ներքև բոյս չափեց ու.
- Հայ չե՞ս, ի՞նչ ազգ ես։

[StrangeLittleGirl]

Մի քանի տարի առաջ, երբ Լոնդոն էի գնում, որտեղ իմ մանկության ընկերուհին ուսանող էր, մենք մեկնելուցս մի շաբաթ առաջ շատ սիրուն կոնկրետ տեղում պայմանավորվեցինք: Համարներով փոխանակվեցինք, բայց դրանք սկի մեզ պետք չեկան էլ, որովհետև երկուսս էլ պայմանավորված ժամին պայմանավորված տեղում էինք:

Երկու տարի առաջ, երբ մտերիմ ընկերուհիս՝ Լիլիթը, Գերմանիայում էր, մենք մի շաբաթ առաջ Համբուրգում տեղ ու ժամ պայմանավորվեցինք: Լիլիթը հեռախոս չուներ: Երկուսս էլ նախկինում Համբուրգում չէինք եղել: Բայց պայմանավորված ժամին երկուսս էլ տեղում էինք:

Բայց երևի ես էլ, Լիլիթն էլ բացառություն ենք հայ ժողովրդի մեջ: Ընդհանրապես, շատերին է դուր գալիս հայերի սպոնտանությունը: Իհարկե, երբեմն դա լավ է, բայց ես նկատել եմ նաև, որ ուղղակի այլ կերպ չեն կարողանում: Այս մի քանի ամսվա մեջ քանի անգամ հայ հյուր ունեցա, ընդ որում՝ բոլորն էլ կոնֆերանսի էինք գալիս, այսինքն՝ գրաֆիկը շատ հստակ էր, շատ լավ գիտեին, թե երբ են ազատ: Բայց բոլորի հետ, առանց բացառության, պայմանավորվել եմ վերջին վայրկյանին՝ զանգելով ու ասելով, թե էսքան ժամանակից էսինչ տեղում հանդիպենք:

Ինչու՞ էս բոլորը հիշեցի: Ուղղակի Նիդեռլանդներում ապրող ընկերներիցս մեկը ֆբ-ում գրել էր, որ էսինչ-էնինչ օրերին Երևանում ա լինելու (դեռ մի երկու շաբաթ կա էդ օրերին), որ ցանկացողները ձեն հանեն, ժամ պայմանավորվեն: Ցանկացողները հեռախոսի համար են տվել, որ վերջին վայրկյանին զանգեն, իրար հարմարացնեն Պատկերացնում եմ՝ հոլանդական կարգուկանոնին սովոր աղջիկն ինչ շոկի մեջ ա:

[Ռուֆուս]

Եթե ուզում եք համոզվել, թե ինչքան բռի են հայ ժողովրդի որոշակի ներկայացուցիչներ, մտեք HSBC-ի ցանկացած մասնաճյուղ։ Պատին փոխարժեքներն ա կպցրած, մարդիկ էլ սիրուն հերթ են կանգնած ու ամեն հինգ րոպեն մեկ բանկ է ներխուժում մի չոբան, հերթի մեջ կանգնած մարդկանց վրայով անցնում, պատուհանի մոտ կանգնած մարդուն կողքի հրում ու բանկի աշխատողին դոլարի կուրսը հարցնում։

Հիմա նոր հասկանում եմ, թե ինչի են HSBC-ի աշխատողները հրաժարվում սպասարկել նման մարդկանց ու քաղաքավարի ձևով պասլատ անում ուրիշ բանկ։

[Այբ]

Մեր ծանոթ ընտանիքներից մեկի անդամները չգիտեմ ոնց են մտածում: Նոթբուք են գնել, ու հերիք չի նոթբուքին ստեղնաշար, մկնիկ, դինամիկներ են ավելացրել, մի բան էլ նաև կաբելային ինտերնետ են միացրել (ափսոս հեռախոսս լավ չէր նկարում, թե չէ կնկարեի) : Երբ առաջին անգամ տեսա, ապշել էի
Էսօր էդ ընտանիքի անդամներից մեկը եկավ մեր տուն և խնդրեց օգտվել մեր ինտերնետից (իրենց ինտերնետը ինչ-որ անջատել էին) : Նոթբուքս դնում եմ առաջ ու սենյակից դուրս գալիս: Հետո ի՞նչ տեսնեմ: Մեր ծանոթը ձեռքերը ծալած շշմած նստել է:
-Նայեցի՞ր,-հարցրեցի:
Պատասխանում է.
-Չէ՛: Ձեր կոմպից հնարավոր չէ օգտվել. կիսատ-պռատ է:

Չկամ...

[Freeman]

Հատված ինձ բանակ ճանապարհելուց՝

-Թող հենց առաջին օրը ա,բողջ վաշտը ք@մ@կդ լենցնի։ Թռար էլի սնիկեռսներից:
-Որ հետ եկա, էդ սնիկերսներն առնելու եմ ու հետևդ մտցնեմ, հիշի ասածս:

[Գորտուկ]

Ֆրիմանը փողի մասին խոսեց, ես էլ իմ խնայողատուփը հիշեցի: Դրա հիման վրա էլ այս դեպքը:
Մի քանի օր առաջ մի բալիկ ա գալիս մոտս իրա հոպարի հետ ու ինձ ասում.
- Գիտե՞ս պապաս ու մամաս կասս բացել են :
Ես էլ .
-Իսկ ինչու՞:
Ճստոն էլ ուրախ-ուրախ պատասխանում ա .
-Գնացել են հիվանդանոցից ինձ համար քույրիկ առնեն, արդեն գումարը հերիքում ա:

[StrangeLittleGirl]

Օրվա ուշ ժամ ա: Տեղից գործի տեղս համարյա մարդ չի մնացել, սաղ արձակուրդ են գնացել: Դեռ մի բան էլ իրիկուն ա, հետևաբար ընդհանրապես բացառվում ա որևէ կենդանի շնչի ներկայությունը: Թվում ա՝ մենակ եմ էդ հսկայական շենքում: Դուրս եմ գալիս իմ օֆիսից, որ գնամ խոհանոցի խնձորները ռնդելու. հա, արձակուրդ վիճակ, հետևաբար չեկողներին միրգ չի հասնում, իսկ էկողներին օրը երեք-չորս հատ ա հասնում: Մեկ էլ դուռս որ բացում եմ, դեմս մեկն ա դուրս գալիս: Ինքը կոլոտ, կլոր փորով, ժանգագույն երկար մազերով ու նույն գույնի մորուքով, հսկայական ականջակալներով: Լեղաճաք եմ լինում, ինձ թվում ա, թե հալյուցինացիա ա: Ախր լրիվ ոնց որ հեքիաթից փախած թզուկ լինի: Բարևում, առաջանում ա, պտտվում ու մտնում ա իմ դիմացի օֆիսը, որի դուռը բաց էր: Մեկ էլ էն եմ տեսնում, որ փռվում ա աթոռին, կոշիկները հանում ու սկսում աշխատել: Աչքիս մեր գրականագետներից էր:

[Ռուֆուս]

Նոր աշխատանքի հայտարարություններն էի նայում, մի հատ գործ աչքովս ընկավ Կոկա-Կոլայում, մի բան հիշեցի: Մի քանի տարի առաջ երբ դեռ Գյումրիում էի ապրում ու աշխատում, Կոկա-Կոլա դիմեցի մի անկապ position-ի համար: Անցան ամիսներ, ինձ չզանգեցին, նամակ չգրեցին, տենց մոռացա դրա մասին: Մեկ էլ մի օր մի կին ա զանգում, թե.

- Բարև ձեզ, Հայկի հե՞տ եմ խոսում:
- Այո:
- Ես Կոկա-Կոլայից եմ զանգահարում, դուք մեզ ռեզյումե էիք ուղարկել էսինչ հաստիքի համար, մենք հիմա ուրիշ հաստիք ունենք, կարո՞ղ է հետաքրքրված եք:
- Այո, իհարկե:
- Շատ լավ, 2 ժամից եկեք մեր մոտ հարցազրույցի:
- Կներեք, բայց 2 ժամից չեմ կարող, ես հիմա Գյումրիում եմ, կարո՞ղ ենք հարցազրույցը տեղափոխել վաղը:
- Ո՛չ:

Ու հեռախոսը կախում ա

Հիմա էլ հո հենց Կոկա-Կոլայի կողքն եմ ապրում, թե էդքան կաք, զանգեք 2 ժամից հարցազրույցի կանչեք

[StrangeLittleGirl]

Էս քանի տարվա մեջ ինչ տեսակի survey ասես չեն ուղարկել լրացնելու՝ է՛լ ամբողջ ծրագրի հետ կապված, է՛լ կոնկրետ համալսարանի կամ կոնկրետ առարկայի կամ համալսարանի ճաշարանի, ասենք: Ու ամեն անգամ խոստանում են, որ մի քանի բախտավոր տաբլետների կամ սմարթֆոնների կարժանանան: Ես էլ խելոք-խելոք սաղ լրացնում եմ: Բայց մինչև հիմա ոչ մի անգամ բախտս չի բերում: Հենց նոր էլ մի հատը լրացրեցի: Ասածս ինչ ա: Նորագույն տեխնոլոգիան ինքն ա որոշել ինձնից հեռու մնալ

[Այբ]

Մարդիկ կան, չէ՞, որ էնպես են իրենք իրենց մասին խոսում, որ լսողը գիտի, թե երկնքից են իջել:

Էսօր մեկը ինձ փորձում էր համոզել, թե ինքը ընդհանրապես բամբասանք չի անում: Ես էլ պնդում էի, թե բոլորն էլ անում են, ուղղակի տարբերությունը չափի մեջ է. մարդ կա ամբողջ օրը սրա-նրա մասին եսիմինչեր ասելով ման է գալիս, իսկ մարդ էլ կա, ինչքան էլ որևէ մեկին չհավանի, բոլորի ներկայությամբ չի բարձրաձայնում (գիտի, թե ում մոտ ինչ խոսա):
Ի վերջո, անիմաստ է իրեն «սրբի» տեղ դրած մարդու հետ բանվիճել: Մեկի, ով ասում է.
-Վա՜յ...չէ՛, չէ՛, բամբասանքից հեռու մարդ եմ...
Ու հաջորդ վայրկյանին.
-Աղչի՛, իմացա՞ր էն Սոնան...

«Բամբասանքից հեռու» և «երկնքից իջած» մարդու հետ խոսելուց հետո մտածում եմ, թե ինչ լավ է, որ «բամբասող» ու թերություններ ունեցող մարդ եմ:
Հա՛, ես անթերի չեմ, հա՛, ես ունեմ բազում թերություններ, հա՛, ես շատ վատն եմ... ուղղակի անտանելի եմ... Մարդ կա, որ չի՞ բամբասում: Կա՛: Չեմ հավատում: