Էս գրառումն ու իմ էսօրվա արկածներն իրար բռնացնելով պիտի ասեմ, որ ահագին լավ ա ինչ-որ պատճառով միայն վիրտուալ տարածքում մնալը։
Ինչ Հայաստանում չեմ, ընկերներս մի տեսակ անհետացել են։ Ժամանակին նույն մարդկանց հետ ամեն օր խոսում էինք ՝ չաթերով, գրեթե ամեն օր հանդիպում, շատ հաճախ զանգվում և այլն, իսկ ինչ էստեղ եմ, միայն երկու-երեք հոգի են, որ գրում են, իսկ զանգելու մասին էլ չասեմ։ Հեռախոսս գիտի ինքն անտեր շուն ա․ մեկ-մեկ էնքան եմ իրա գոյության մասին մոռանում, որ ինքն-իրան ապալիցքավորվում ու անջատվում ա, նույնիսկ ձայնը չեմ միացնում, որ գոնե ծլնգա ՝ տեղեկացնի իրա խղճուկ վիճակի մասին։
Պարզվեց, որ շատ քիչ ժամանակ էր պետք, որ սովորեի առանց ընկերների յոլա գնալ։ Սկզբում նեղվում-մեղվում էի, տեղին-անտեղին գրում էի, նենց իմ սև արևին հումորներ էի անում, ծիպա միամիտ եմ գրել, բայց իրականում ընկերների կարիք շատ ունեի, բայց թեմաները սահմանափակվում էին «դու էլ դառար սփյուռքահայ» կամ «գնացիր ՝ մնացիր» մտքերով, որոնք տեղից էլ խախուտ ներվերս լրիվ էին գզգզում։ Հիմա գիտեմ, որ էդ նախկին ընկերների մեծ բազմությունը, որոնց ես կարծես թե ոչնչով չեմ նեղացրել, ուղղակի ինչ-որ ժամանակահատվածի համար էին ու դրանից հեչ էլ տրագեդիա սարքել պետք չի։ Բայց դե, աբիդնը
Հ․Գ․ Ափսոս, որ ռեալ կյանքում ֆեյսբուքի հայդ կոճակը չկա․ նենց հաճույքով մի քանիսին հայդ կանեի: Էն Էյս Վենտուրայի ֆիլմի պես, որ դուռը փակում ա ու գոռում, ոչինչ չի լսվում։ Սրանց մի քանիսին հայդ անեի ու չլսեի, չտեսնեի, իսկ իրանք լինեին ինչ-որ տեղ:
Մեջբերել
Էջանիշներ