Ստեղծագործական նախագծերի քննարկում

[Mephistopheles]

Ասադը

Հսկա կաթսայից բարձրացող գոլորշին խառնվում էր Ասադի խիտ մազերին, հետո ջուր դարձած ծորում ներքև՝ փայլուն գծեր թողնելով թուխ ճակատին: Նա դանդաղորեն խառնում էր եփվող զանգվածը՝ իրար տալով դաղված սոխի ու սուր համեմունքների հոտերը:
-Ասա՛դ,- վրա բերեց կինը:
Ապա մատը ցուցադրաբար խփեց դաստակի ժամացույցին ու դուրս եկավ սենյակից՝ տարուբերելով շիկահեր գլուխը:
Տղան ցնցվեց, շերեփն ընկավ ձեռքից:
Գազօջախի մոտ կանգնած փոքր խոհարարին նմանվող մի քանի տղաներ ներս մտան, տնկվեցին իրենց ընկերոջ գլխավերևում:
-Մեր Ասադ շատ անի դանդաղ,- ասաց նրանցից մեկը ծիծաղելով:
Այդ ծիծաղն ինձ ինչ-որ բան հիշեցրեց: Ծիծաղից տարբերվող ուրիշ մի բան:
Պատին ձեթոտված թուղթ էր փակցված, վրան տղաների անուններ կային ու ամսաթվեր: «Երեքշաբթի. ընթրիքի պատրաստություն. Ասադ»:
-Օգնե՞մ,-ասացի:
Տղայի շուրթերը թրթիռով կիսաբացվեցին, բայց ոչ մի բառ չհնչեց: Միայն հոնքերը շարժվեցին:
-Որ շուտ լինի,- փորձեցի բացատրել:
Հայացքը որսալ չհաջողվեց. այն մնացել էր Սոմալիում՝ ինչ-որ տեղ , հանգչող հարազատների կողքին:
-Քանի՞ տարեկան ես,-հարցրեցի:
Կամաց շշնջաց.
-Ասադ:

Ուզում եմ Այվիի գործի մասին գրել… կմոտենամ վերջից… էն ո.ր հարցնում ա "քանի՞ տարեկան ես" ու պատասխանը լինում ա "Ասադ" բավականին ուժեղ ու տպավորիչ ա… բավականին շատ ինֆորմացիա ու նյութ կա մեջը ու խամրեցնում ա էս տողերը "Հայացքը որսալ չհաջողվեց. այն մնացել էր Սոմալիում՝ ինչ-որ տեղ , հանգչող հարազատների " որոնք միջին գրողի տողեր են… մի քիչ լացացնող ու բանալ… փչացնում ա… առաջին տողերն էլ են լավը որոնք բավականին տպավորիչ ու մանրամասն նկարագրություն են… "սկա կաթսայից բարձրացող գոլորշին խառնվում էր Ասադի խիտ մազերին, հետո ջուր դարձած ծորում ներքև՝ փայլուն գծեր թողնելով թուխ ճակատին:"… ուժեղ ա գրած…

Մնացածները միջանկյալ տողեր են ինչ որ տեղ կարծում եմ տարածքը լցրած…

Եթե վերցնենք առաջին տողն ու վերջին դիալոգը, արանքում էլ ընդամենը մի տող ավելացնենք (չգիտեմ ինչ տող) ապա նունյքան տպավորիչ կլինի եթե ոչ ավելին… ուղղակի կարիք չի լինի անցնել էն տարածքը որը էական դեր չի խաղում կոմպոզիցիայի մեջ…

Ինձ էդ միջանկյալ տարածքը բոլորովին չի հետաքրքրում ու ինչոր տեղ նույնիսկ բավականին երկար ա թվում…

Կարծում եմ որ ստեղ մենք չենք կարա պահանջենք տեքստից էն ինչ որ պահանջում ենք պատմվածքից՝ գործողություններ պերսոնաժներ, զարգացում և այլն ու որ մեր շրջանաձև ախպերը նշել էր … ես երևի կսպասեի էս տեսակի տեքստից ավելի ջամփստարտ քան թե տրադիցիոն պատմվածք… ջամպստարտից հետո ոչ թե ընթերցողը կլրացնի պատմվածքը այլ կլինի մի վիճակում երբ մեջ "Ասադ" անունը քեզ տալիս ա մտածելու, ենթադրելու, սպեկուլյացիա անելու նյութ… դու ինքդ ես սկսում կառուցել քո պատմվածքը…

[ivy]

Հա, Մեֆ, գիտեմ, առաջին ու վերջին նախադասությունները հաջող են, որովհետև «ցույց եմ տվել», իսկ Սոմալիի մասին տողով «բացատրել եմ», դրա համար հաջող չի: Պետք ա ցույց տալ, ոչ թե բացատրել. էդ դասն արդեն լավ եմ սովորել, մնում ա միշտ կիրառել կարողանալ

[StrangeLittleGirl]

Ռիփ, լավն էր Նենց սարսռացի

Ի դեպ, էդ բացատրել-չբացատրելու ու ցույց տալ-չտալու հարցը բավական հարաբերական ա: Ճիշտ ա՝ ընդհանուր առմամբ լավ ա ցույց տալը, բայց միշտ չի, որ կարաս անես: Ավելին՝ կախված նրանից, թե ով ա ընթերցողդ, նույն բանը կարա կա՛մ ցույց տալ լինի, կա՛մ բացատրել: Ես որ Բեռլինում վորքշոփի էի գնում, էդ խնդրին ահագին հանդիպեցի: Էն,ինչը հայ ընթերցողի համար ցույց տված ա, անհասկանալի ա արտասահմանցի ընթերցողի համար: Արդյունքում՝ կա՛մ պիտի բացատրես, կա՛մ ցույց տալու ուրիշ ձև մտածես, ինչն իրականում հայ ընթերցողի համար մեկ ա էլի բացատրել ա մնում, արտասահմանցու համար՝ ցույց տալ:

Ի դեպ, Պոն շատ հետաքրքիր կերպով դա արել ա իրա պատմվածքներում ու բանաստեղծություններում: Որոշ պատմվածքներ իրա բանաստեղծությունների «բացատրված» տեսակն են:

[StrangeLittleGirl]

Լավ, մի հատիկ էլ ես դնեմ: Էս վեց տարի առաջ եմ գրել որպես շատ կոնկրետ գրական առաջադրանք: Կարծեմ թեման մանկությունն էր, արդեն չեմ հիշում:


Մի քանի ամիս առաջ մորս ուղեկցում էի ծննդատուն, և երբ արդեն պետք է ընդունարանից ներս մտնեինք, ես հանկարծ կանգ առա.
- Մա՛մ, դու այստե՞ղ ես ծննդաբերել:
- Հա՛, որտեղի՞ց գիտես:
- Հիշում եմ:
- Բայց շատ փոքր էիր:
- Դու այն պատուհանից էիր մեզ նայում, իսկ հագիդ ծաղկավոր խալաթ էր:
Միայն տատիկներիս էի շփոթել: Կարծում էի, թե մորական տատիս հետ եմ եղել: Երևի նրանից է, որ կյանքիս մի տարին նրա հետ եմ ապրել ու ծծել արդեն ցամաքած կուրծքը, մինչ մայրս համալսարանն էր ավարտում, և նրա արգանդում արդեն եղբայրս էր հասունանում: Իրականում հորական տատիս հետ էի ծննդատուն գնացել:

Եվ նորից եկել էինք այնտեղ, ուր կյանք էր առել եղբայրս և իմ մանկական առաջին հիշողությունը: Եկել էինք հեռացնելու այն արգանդը, որտեղ ես ու եղբայրս էինք ձևավորվել:

[Նարե91]

Լավ, մի հատիկ էլ ես դնեմ: Էս վեց տարի առաջ եմ գրել որպես շատ կոնկրետ գրական առաջադրանք: Կարծեմ թեման մանկությունն էր, արդեն չեմ հիշում:


Մի քանի ամիս առաջ մորս ուղեկցում էի ծննդատուն, և երբ արդեն պետք է ընդունարանից ներս մտնեինք, ես հանկարծ կանգ առա.
- Մա՛մ, դու այստե՞ղ ես ծննդաբերել:
- Հա՛, որտեղի՞ց գիտես:
- Հիշում եմ:
- Բայց շատ փոքր էիր:
- Դու այն պատուհանից էիր մեզ նայում, իսկ հագիդ ծաղկավոր խալաթ էր:
Միայն տատիկներիս էի շփոթել: Կարծում էի, թե մորական տատիս հետ եմ եղել: Երևի նրանից է, որ կյանքիս մի տարին նրա հետ եմ ապրել ու ծծել արդեն ցամաքած կուրծքը, մինչ մայրս համալսարանն էր ավարտում, և նրա արգանդում արդեն եղբայրս էր հասունանում: Իրականում հորական տատիս հետ էի ծննդատուն գնացել:

Եվ նորից եկել էինք այնտեղ, ուր կյանք էր առել եղբայրս և իմ մանկական առաջին հիշողությունը: Եկել էինք հեռացնելու այն արգանդը, որտեղ ես ու եղբայրս էինք ձևավորվել:

Լավն էր, ավելի շուտ` տպավորիչ....ինձ ամենաշատը գրականության մեջ գիտե՞ք որ հնարքն ա դուր գալիս....այ, որ կարող ա պատմվածքը սկզբում բան չասի, այսինքն էդքան էլ գրավող չլինի, բայց վերջին մի նախադասությունը ամեն բան գցի իր տեղը... ու մեկ էլ սիրում եմ, որ էդ ավարտն անսպասելի լինի, որ ոչ ոքի մտքի ծայրով անցած չլինի: Ինձ համար էդ ամենհամով հնարքներից մեկն ա

[StrangeLittleGirl]

Լավն էր, ավելի շուտ` տպավորիչ....ինձ ամենաշատը գրականության մեջ գիտե՞ք որ հնարքն ա դուր գալիս....այ, որ կարող ա պատմվածքը սկզբում բան չասի, այսինքն էդքան էլ գրավող չլինի, բայց վերջին մի նախադասությունը ամեն բան գցի իր տեղը... ու մեկ էլ սիրում եմ, որ էդ ավարտն անսպասելի լինի, որ ոչ ոքի մտքի ծայրով անցած չլինի: Ինձ համար էդ ամենհամով հնարքներից մեկն ա

Ես էլ եմ տենց սիրում Բայց ոնց հասկանում եմ, պետք ա մանրից հրաժարվել էդ հնարքից: Շատերին դա դուր չի գալիս:

[Անվերնագիր]

Առավոտյան, երբ արևը նոր-նոր փորձում էր արթնացնել քաղաքը, եկեղեցի մտավ Տեր Հայրը՝ մի ձեռքում պահելով աղոթքների փոքրիկ ձեռնարկը, իսկ մյուս ձեռքում՝ ««ինչպես բավարարել կնոջը անկողնում»» գրքույկը

[Skeptic]

Անվերնագիր, ԻՀԿ, մեր իրականությանը ավելի մոտ կլիներ, եթե մյուս ձեռքում Բենթլիի բանալիներ լինեին կամ ոսկեզօծ Վերտու:

[Անվերնագիր]

Անվերնագիր, ԻՀԿ, մեր իրականությանը ավելի մոտ կլիներ, եթե մյուս ձեռքում Բենթլիի բանալիներ լինեին կամ ոսկեզօծ Վերտու:

Դե սենց ավելի հանդուգն ա հնչում

[Skeptic]

Լավ, մի բան էլ ես գրեմ, գնամ քնելու:



- I Faderens og Sønnens og
Helligåndens navn:
Պաստորն ավարտեց կեսգիշերային ժամասացությունը, բայց կիսավեր եկեղեցում հավաքվածները չէին շտապում վերադառնալ իրենց կացարանները: Լուսնի լույսով արծաթազօծված ապակու զարդանախշերը պատկերում էին աստվածաշնչյան տեսարաններ, բայց ծխականներից յուրաքանչյուրն իր կյանքի անցած-գնացած դրվագներն էր մտաբերում ու վերապրում: Նրանք փորձում էին կենդանության շունչ հաղորդել մոռացութjան դատապարտված հավատքին' հանգստություն ստանալու դատարկ հույսեր փայփայելով: Վերջապես, նրանք հետևեցին պաստորին և անցնելով հացենիների հին ծառուղով' հասան գերեզմանոց ու մտան իրենց դագաղների մեջ:

[Mephistopheles]

Հա, Մեֆ, գիտեմ, առաջին ու վերջին նախադասությունները հաջող են, որովհետև «ցույց եմ տվել», իսկ Սոմալիի մասին տողով «բացատրել եմ», դրա համար հաջող չի: Պետք ա ցույց տալ, ոչ թե բացատրել. էդ դասն արդեն լավ եմ սովորել, մնում ա միշտ կիրառել կարողանալ

Կարծում եմ Ասադը լավ էլ քավըր ա անում ահագին բան… սոմալին էդքան էլ էական չի…

[Mephistopheles]

Լավ, մի հատիկ էլ ես դնեմ: Էս վեց տարի առաջ եմ գրել որպես շատ կոնկրետ գրական առաջադրանք: Կարծեմ թեման մանկությունն էր, արդեն չեմ հիշում:


Մի քանի ամիս առաջ մորս ուղեկցում էի ծննդատուն, և երբ արդեն պետք է ընդունարանից ներս մտնեինք, ես հանկարծ կանգ առա.
- Մա՛մ, դու այստե՞ղ ես ծննդաբերել:
- Հա՛, որտեղի՞ց գիտես:
- Հիշում եմ:
- Բայց շատ փոքր էիր:
- Դու այն պատուհանից էիր մեզ նայում, իսկ հագիդ ծաղկավոր խալաթ էր:
Միայն տատիկներիս էի շփոթել: Կարծում էի, թե մորական տատիս հետ եմ եղել: Երևի նրանից է, որ կյանքիս մի տարին նրա հետ եմ ապրել ու ծծել արդեն ցամաքած կուրծքը, մինչ մայրս համալսարանն էր ավարտում, և նրա արգանդում արդեն եղբայրս էր հասունանում: Իրականում հորական տատիս հետ էի ծննդատուն գնացել:

Եվ նորից եկել էինք այնտեղ, ուր կյանք էր առել եղբայրս և իմ մանկական առաջին հիշողությունը: Եկել էինք հեռացնելու այն արգանդը, որտեղ ես ու եղբայրս էինք ձևավորվել:

,Բյուր, լավ ա, բայց ինչ որ սարքովի մոմենտ կա ու չեմ կարողանում մատս վրան դնել… ընթացքը լավ ա, բայց բերջին նախադասությունը կարծես ուրիշ մարդ գրած լինի "Եկել էինք հեռացնելու այն արգանդը, որտեղ ես ու եղբայրս էինք ձևավորվել:" մի քիչ բանալ՝ պարզունակ մոմենտ կա ու տեքստի մարմնի հետ ոնց որ արհեստական կապված լինի… մի քիչ ոնց որ "արված" լինի… նույնիսկ պատկերացնում եմ որ եթե ասեիր կամ կարդայիր, մատդ էլ կարող ա վեր տնկեիր էն ժամանակ որ ասում ես "ա՛յն արգադը" շեշտն էլ հատուկ "այն"-ի վրա դնելով ու ձայնդ էլ մի թեթև բարձրացնելով… երևի լավ չեմ ասում, բայց մի տեսակ ոնց որ "հլա տես հեսա ինչ եմ ասելու"-ի պես լինի… երևի որ գրեիր "Եվ նորից եկել էինք այնտեղ, ուր կյանք էր առել եղբայրս և իմ մանկական առաջին հիշողությունը. Եկել էինք հեռացնելու այդ արգանդը:"

մի քիչ երևում ա որ ուզել ես շոկ անես…

էն օրը ռակդիոյով մի հատ նկարչուհի էր խոսում որի նկարչական թեման real estat-ն էր… զարմանալիորեն մի թեմա որն առնչություն չունի արվեստի հետ բայց կինը լավ էլ գտել: էր կապը… ուրմեն բացատրում էր ոնց են էն կկրիզիսի սկզբի ժամանակ տուն առել … ամուսնուս հետ ման եկանք մի հատ շատ համեստ ինտելեկտուալ շարջանից մի հատ շատ գեղեցիկ, գողտրիկ տուն գտանք, հին ոճով էր ու հենց հին էլ կար… ծպեղնահարկով հեքիաթային խառակտեր ուներ… մեր գինն առաջարկեցինք. ընդմունվեց ու սպասեցինք escրow-ն փակվի…escrow-ն փակվեց էն օրը երբ ամուսնուս աշխատանքից հեռացրին… ես էդքան էլ լավ չեմ պատմում, բայց ինքը շատ լավ ասեց՝ զգացել էր… ընենց որ քշելու ժամանակ բացականչեցի "fuck!!"

[StrangeLittleGirl]

Մեֆ, հազիվ կառուցողական ֆիդբեք տալ սովորեցիր Շնորհակալ եմ

[StrangeLittleGirl]

(թեման ակտիվ պահելու համար) ասեմ ու գնամ: creative non-fiction-ն էլ ա հավես ժանր:

[ivy]

(թեման ակտիվ պահելու համար) ասեմ ու գնամ: creative non-fiction-ն էլ ա հավես ժանր:

Ակումբի «Մանրապատումները» սաղ creative non-fiction ա՝ մեկը մյուսից լավ