Հայոց պատմություն: Այլ լույսի ներքո

[Lion]

Երևի Վաչե Մամիկոնյանին նկատի ունես: Չեմ կարող ասել, որ սխալ քաղաքականություն է եղել, որովհետև նախարարները ընդվզում էին, չէին ցանկանում կենտրոնական իշխանությանը ենթարկվել, Արշակունի թագավորները այլ ելք չունեին, քան` պատժել նրանց: Մամիկոնյանները` որպես սպարապետ, թագավորի հետ են եղել: Անգամ հետաքրքիր տակտիկա կար. վեճ էին հրահրում անհնազանդ նախարարների մեջ, հետո իրենք միջամտում` որպես դատավորներ: Նախարարներից խլում էին կալվածքները և, որպեսզի չսեփականացնեն ու մյուս նախարարների դժգոհությունը չհարուցեն, նվիրաբերում էին եկեղեցուն: Այ այստեղ էլ թագավորները եկեղեցու հարսցատման ու խոշոր ֆեոդալ դառնալու հիմքը ամրացրին: Ինչի արդյունքում եկեղեցին ավելի ու ավելի սկսեց միջամտել պետական գործերին:

Սա ցանակցած ֆեոդալական երկրում տարածված վիճակ է, պետք չէ այստեղ ինչ-որ մի բացառիկ բան գտնել, հրեշներ կամ հրեշտակներ պատկերացնել...

Համեցեք կողքի թեմա, որտեղ այս մասին գրվել ա չեմ հիշում` քանի անգամ :
Նման վիճահարույց թեմաները պետք է դիտարկել ոչ միայն եկեղեցական դիրքորոշման քարոզչությունը հաշվի առնելով, այլև` խորհրդային շրջանում եկեղեցու հանդեպ տարվող քաղաքականությունը հաշվի առնելով:

Միանշանակ:

Իսկ Վարդանին ազգային հերոսի մակարդակի են բարձրացնում` մոռանալով, որ ինքը այդ ցուցակում, բարեբախտաբար, չկա:

Ինքը բարեբախտաբար այդ ցուցակում կա և ամենապատվավոր տեղերից մեկնա զբաղեցնում:

Մամիկոնյանների տոհմը իմ կողմից շատ հարգված է, ինչ-որ անձնական հակակրանք չկա: Մասնավորապես հենց Սամվելն էլ Մամիկոնյանների մեջ իմ ամենասիրելի կերպարն է: Րաֆֆին շատ խելացի վիպասան է, որը ժամանակի պահանջներին համաձայն գրել է մի վեպ, որով փորձել է դաստիարակել հայ երիտասարդներին ու մղել նրանց` ազատագրվելու: Սամվելի միջոցով Րաֆֆին փորձում է հայրենիքի գինը ցույց տալ ու անգամ նշում է, թե Սամվելը հարազատ մորը սպանեց, մինչդեռ իրականում խորթ մորն էր սպանել:

Ծնողասպան... նեչեգո սեբե սիրած կերպար - անձամբ ես հազիվ եմ ինձ զսպում, որ չատեմ այդ կերպարը: