Հ.Գ.
Հորաքրոջս վերջապես տուն տվեցին - մեկ սենյականոց բնակարան Գյումրիի ծայրամասային նորակառույց թաղամասերից մեկում: Մի քանի օր առաջ սերժիկն էր եկել, բացումն անելու, մի կին լացակումած ընկել էր սերժիկի ոտքերը, շնորհակալություն էր հայտնել իրեն բնակարանով ապահովելու համար: Ինչի՞ համար էր շնորհակալ, որ 22 տարի փտած ու ժանգոտված տնակու՞մ է ստիպված եղել բնակվել:
3 հորաքույրներիս վերցրեցի ու գնացինք բանալիները ստանալու: Բնակարանը շատ հարմարավետ էր, կոկիկ, մաքուր, լուսավոր: Հորաքույրս հոնգուր-հոնգուր լալիս էր, չգիտեի ուրախությա՞ն արցունքներ էին, թե՞ տխրության: Երևի թե երկուսը միասին:
Գնացի ջուր ճարելու, թաղամասում իրարանցում էր, մարդիկ իրենց կահույքն էին տեղափոխում նոր բնակարաններ: Կողքովս մի ընտանիք անցավ, մայրն ու տասը տարեկան որդին բազկաթոռն էին տանում, հաշմանդամ հայրը հետևներից սայլակով էր գնում: Ինձ շնորհավորեցին, որ տուն եմ ստացել (բայց շնորհավորելու բան չկար), ես էլ իրենց շնորհավորեցի: Բարություն կար, նոր, բարեկեցիկ կյանքի հավատ, լավատեսություն, կյանքի դժվարություններին դիմակայելու պատրաստակամություն, փորձությունները հաղթահարելու ուժ, ոնց որ հոլիվուդյան ֆիլմերից մի փոքրիկ տեսարան լիներ, էն որ մարդիկ աշխարհի վերջը մի կերպ կանխելուց հետո փլատակաների վրա մեծ հույսով ու հավատով նոր կյանք են սկսում, իսկական happy end էր:
Հ.Հ.Գ.
Վաղը հորաքրոջս փոքր դուստրն է վերադառնում ԱՄՆ-ից՝ ամուսնու ու երեք երեխաների հետ: Ռուզանին վերջին անգամ 1998թ-ին եմ տեսել, կարոտել եմ:
Մեջբերել
KarineIonesyan-ի խոսքերից
Էջանիշներ