Իմ վերևի մարդը

[Dayana]

Հարդ
Ադմինության շրջանում առիթ եմ ունեցել այս տղայի հետ մեկ-երկու անգամ անձնական հաղորդագրությամբ հաղորդակցվել (լօլ): Բավականին հետաքրքիր տղա է, ով ինչպես արդեն Վիստան նշեց, չափազանց շատ ուշադրության կարիք ունի: Եթե Հարութը դադարի անիմաստ պիտակներ կպցնել սեփական գրառումներին, ու լուրջ և մտածված գրառումներ կատարի, շատ արագ կդառնա ակումբի ֆավորիտներից ՝ թեկուզ գոնե ավելի երիտասարդ ակումբցիների շրջանակում: Չգիտեմ ինչու, բայց ինձ միշտ Ռամշտայնին է հիշեցնում, ու եթե Ռամշտի պես խելացի գտնվի, կարող է նույնքան հարգանքի արժանանալ, հակառակ դեպքում...
Հարդ ջան, լինես երաժիշտ թե շինարար (Ակումբի Շինարարին ի նկատի չունեմ ), կարևորագույն հատկանիշը մարդու, դա սեփական խոսքը (Ակումբում ՝ գրառումները) հարգելն է, ու ես շատ կուզեմ, որ դու էդ փահ-երից ու պարտադիր չէ-ներից ձերբազատվես ( «յան տաս» ) ու սկսես լուրջ գրառումներ անել, դու վազուց արդեն մեծ տղա ես, նույնիսկ անձնագիր ունես, իսկ օրիգինալ լինելու համար շատ ավելի հասուն եղանակներ կան:

[Էլիզե]

Դայուշ...

Դե Դայուշը վերին աստիճանի հավեսով, հումորով, մարդամոտ, ըըըըըըընտիր աղջիկ ա... Դայ ջան, նենց լավն ես, որ եթե չպսակված ախպեր ունենայի, առանց քեզ ասելու՝ կգայինք քեզ ուզելու...
Ինձ մոտ նենց տպավորություն ա, որ Դայուշիկին սաղ կյանքս ճանաչել եմ.... լՅՅՅավն ես Դայ ջան...

[Dayana]

Քարկոծեք ինձ այս թեմայում շատ գրելու համար, բայց Էլիզի մասին գրելու եմ:
Էս աղջիկը էնքան հումոր ու էներգիա ունի, որ մի ողջ «բատալյոնի» կհերիքեր: Սուր լեզու ու սուր միտք, իսկ դրանց միացումը գիտեք, որ պայթյունավտանգ է: Սիրում եմ Էլիզի հետ կատակել, որովհետև գիտեմ, որ եթե նույնիսկ չափս անցնեմ, մեկ է, նա դա հումորով կընդունի: Էլիզի Ծատուր քեռին, ամենից դեմք շարքն է, որ Ակումբում երբևէ կարդացել եմ, որում իմաստությունն ու սարկազմն էնքան ուժեղ են միահյուսվել, որ առանձնացնել չի ստացվում:

Հ.Գ. Ախպերդ ամուսնացած է, լավ, բա զարմիկ բան, չունե՞ս ու ինձ Դայուշ մի ասա, թե չէ որ գաք ուզելու, քեզ ջուր չեմ տա

[Adam]

Վերևիս անձնավորությանը դասում եմ քիչ շփվող մարդկանց շարքին: Միգուցե վիրտուալում երևա, որ շփվող է շատ, բայց ռեալում այդպես չեմ կարծում: Հնարավոր է, որ նեղ շրջանակներում լավ էլ շփվող է: Չգիտեմ:
Ստաբիլ անձնավորություն է ու կայացած:
Դայանի մասին կարող եմ նաև ասել, որ ուղղակի բարությունը թափվում է վրայից: Բայց սա էն բարությունից չի, որ կարող ես շահագործելով օգտվել: Ո՛չ: Սա շատ նորմալ, չափի մեջ ու տեղ-տեղ նաև խիստ բարություն է: Շատ եմ սիրում բնավորության նման գիծը:
Խելացի աղջիկ է: Կյանքով լի:
Ամենակարևոր բանն ինչն իր մեջ ինձ դուր է գալիս, ինչպես արդեն նշեցի, կայունությունն է:

[Kita]

Ադամը այս կյանքում երբեք չի կորի, ճտպտի տղայական վարիանտ է: Մտքի թռիչքը իրան ուտում է մեջից:
Շատ էներգետիկ, դատող, հույսը չկտրող վիրտուոզ է: Իրա հետ հավեսով երկար կարաս շփվես: Ու հավես ընկեր է և տղա:

[Շինարար]

Կիտայի մասին ընդհանրապես ոչինչ չգիտեմ՝ ոչ բնավորությունը, ոչ անունը, ոչ զբաղմունքը, բայց ասելու բան ունեմ: Նկարներն եմ տեսել ակումբում, տիպիկ հայուհու կերպար ա՝ ֆիլմային, եթե ես ռեժիսոր լինի հայկական կինոյի աստղ կդարձնեի իրան՝ Գալյա Նովենցի նման, ու՞ր են նայում մեր ռեժիսորները, չնայած ընտեղ դերասանական տաղանդ ունենալու կարգի մանր-մունր հարցեր կան, բայց իր հայացքը էնքան տիպական ա, էնքան լրիվ, որ եսիմ, ես էդ տաղանդը տեսնում եմ, դե գովալու ու փնովելու համար մարդուն ճանաչել ա պետք, բայց էսքանը տեսել եմ իր նկարներում, ամենակարևոր բանը կա դրանցում՝ իսկականությունը Կներես, երևի միշտ հաճելի ա տպավորություն լսել քեզ ճանաչող մարդուց, որ իմանաս քեզ ինչքանով են հասկացել, բայց դե ուզեցա էսքանն ասեմ, ճանաչողներն էլ հաջորդ առիթի դեպքում կարտահայտվեն:

[Հայկօ]

Շինարարի մեջ ինչ-որ կաշկանդվածություն եմ զգում: Կարող եմ բազմաթիվ ենթադրություններ անել, թե ինչ-ինչու-ինչպես-և-այլն, մի քանիսը ավելի հավանական են թվում ինձ, մյուսները՝ էնքան էլ չէ, բայց փաստը մնում ա փաստ, որ իմ կարծիքով էդ կաշկանդվածությունը կա: Առավել ևս հետաքրքիր ա, որ էդ զգացել եմ հենց ակումբական գրառումներից: Ինչու եմ ասում հետաքրքիր, որովհետև շատ շատերի համար «Ակումբը» ու ընդհանրապես վիրտուալ հաղորդակցությունը հենց էդ կաշկանդվածությունը շրջանցելու միջոց ա (տարբերակներ՝ պարկեշտության, վախի, արատների, կոմպլեքսների, դաստիարակության, սկզբունքների և այլնի գծած սահմանները), իսկ Շինարարը եթե նույնիսկ փորձում ա էդ անել, ապա, ամեն դեպքում, վիրտուալում երբեք էդ առումով չափազանց շատ չի հեռանում էն ռեալ մարդուց (ինչը վերջին հաշվով լավ բան ա), ով ստեղնաշարի առաջ նստած ինչ-որ բան ա մտածում ու գրում: Իսկ էդ ռեալ մարդը, իմ խորին համոզմամբ, իր կյանքում ինչ-ինչ խնդիրներ ունեցած/ունեցող ու էդ խնդիրներին չափազանց շատ լջություն ու մեծություն վերագրող մարդ ա, ում հենց էդ նույն խնդիրների նկատմամբ վերաբերմունքը խանգարում ա տեսնելու, որ աշխարհն ու մարդիկ շատ ավելի պարզ, հասարակ, հեշտ ու հասկանալի բաներ են, քան թվում ա: Մի խոսքով, շատ չփիլիսոփայեմ, վերադառնամ վերևի էն մտքին, որ «Ակումբը» ինքնաարտահայտման... և այլն բան ա. Շինարարը, իմ կարծիքով, իրական կյանքում շատ ավելի շատ կուզենար նման լինել իր էն կերպարին, որ «Ակումբում» ա, բայց քանի որ դա անհնար ա՝ էդ ներքին կերպարը ցույց տալու ու բացատրելու միջոցների օբյեկտիվ բացակայության պատճառով, փորձում ա «Ակումբում» ցույց տալ իր իրական եսը, ճանաչվել, հասկացվել, գտնել ինչ-որ մեկին, ով իրեն կհասկանա կամ կգնահատի: Օրինակ՝ ամեն օր չի, որ կարելի ա Բորխեսի մասին ռեալում զրուցակից գտնել, իսկ «Ակումբում» բավական ա միայն մտնել համապատասխան թեման: Խելացի մարդ ա, էն մարդկանցից, ովքեր ոչ թե զարգացած են, այլ զարգացող են, որովհետև զարգացածությունը ավարտված գործողություն, լճացում, քարացում ա նշում, իսկ զարգացողությունը՝ ընդհակառակը՝ փոփոխություն, առաջընթաց, ճկունություն: Կարծում եմ, որ ոչ միայն հասկանում ու արժեվորում ա «գիտելիք» երևույթը, այլ նաև հաճախ զգում ա, թե ինչ կայֆ բան ա գիտելիք ունենալը ու գիտակցելը, որ դու էդ ունես (ինչու չէ՝ ուրիշին էլ ապացուցելը դա): Ինչքան զգացել եմ՝ բավականին հեշտ վիրավորվող մարդ ա, էն մարդկանցից, ովքեր ցանկացած բան նախևառաջ «սկան» են անում պոտենցիալ վտանգների ու հակառակորդների առկայության համար, հետո նոր սկսում են դրա մեջ փնտրել լավը: Ու նույնիսկ կարող ա պատահել, որ Շինարարը սև կատու գտնի էն մութ սենյակում, որտեղ սև կատու չկա: Ու նույնիսկ վիրավորվող լինելով հանդերձ հեշտ բորբոքվող չի, գլուխը չի կորցնում, կարողանում ա զսպել իրեն ու նույն բանի մասին մի քանի անգամ մտածել, հետո գործել, կարողանում ա իր էդ վիրավորվող կողմը ստորադասել տրամաբանող կողմին: Էսքան գրեցի, բայց ամեն դեպքում՝ ես հիմա կարող եմ հազարումի բան գրել, որոնք ճիշտ կլինեն, կամ ընդհանրապես չեն համապատասխանի իրականությանը, կամ կատարյալ աբսուրդ ու վերացական մտքեր կլինին և այլն, որովհետև Շինարարը հերմետիկ փակ մարդ ա, ում գուցե նեղություն ա պատճառում էդ իր փակ լինելը, գուցե՝ ոչ, բայց էդ իր անբաժան մասն ա: Ու պետք չի անպայման ամեն ինչ բաժանել լավի ու վատի, սևի ու սպիտակի, գովեստի ու պարսավանքի, որովհետև շատ բաներ ուղղակի կան, ու դրանք են մարդուն դարձնում էն, ինչ ինքն ա, այսինքն՝ մարդ: Հլը որ էսքանը:

[Ֆրեյա]

Հայկը շատ շիտակ անձնավորություն է: Երբ իրան մի բան դուր ա գալիս, հաստատ կիմանաս դրա մասին, եթե դուր չի գալիս՝ նույնը: Նա երբեք չի կեղծում: Մի հատ ընտիր հատկություն ունի՝ մեծամիտ ա էն տեսակետից, որ բամբասանքները, ինտրիգները ու ուրիշ կանացի զբաղմունքները իր համար ցածր զբաղմունք է համարում : Բացի այդ, նորություն ասած չեմ լինի, սուր միտք ունի,շատ խելացի ա, մեծ հավանականությամբ կարող էր գիտահանրամատչելի ֆիլմերի ու գրքերի հեղինակ լիներ. չգիտեմ՝ ինչի չի զբաղվում դրանով

Կարծում եմ՝ պրագմատիկ ա ավելի շատ, քան րոմանտիկ, բայց միաժամանակ հեքիաթներ շատ ա սիրում:
Վստահելի ու կայուն մարդ ա, անկապ կոմպլեկսներով չի տառապում: Մի քիիիչ սենտիմենտալություն ա պակասում

[Katka]

Ֆրեյան ուժեղ բնավորություն ունի: Ինքնապաշտպանության ուժեղ մեխանիզմ է ձեւավորել: Հանգիստ` արտաքինից, անհանգիստ` ներքինից: Հետաքրքիր է, բայց նույնիսկ երբ զրուցում էի Ֆրեյայի հետ, մտքովս մի բան անցավ, Ֆրեյան իդեայի մարդ, այսինքնս եթե ինչ-որ բանի հավատում է մինչեւ վերջ պայքարելու է, դա նույնիսկ զգացի, երբ իր գործի մասին էր խոսում: Խաղում է շատ հաճախ ու այդ խաղը ես կասեի պայքար է:

[Adam]

Որ ճիշտն ասեմ, սկզբնական շրջանում երբ Կատկան նոր էր ակումբում գրանցվել, կարծում էի թե երկրորդ նիկ ա:
Լրիվ լուրջ եմ ասում:
Նույնիսկ գրեթե 99 տոկոսով համոզված էի, թե ով ա ինքը:
Բայց որ մի անգամ չիմացա՞ որ հանդիպման ա եկել...
Աչքերս բաց մնաց: Հեչ չէի պատկերացնի:
Նենց թեթև մարդ ա երևում ինքը: Ինձ թվում ա լավ զրուցակից ա ռեալում ու նաև շատ բարի:
Կուզեմ ճանաչել:

[Գալաթեա]

Ադամը մեկն է Ակումբի այն մարդկանցից, որոնց հետ ես շատ քիչ են շփվել ռեալում: Իսկ ինձ համար, ինչ մեղքս թաքցնեմ, շփումն այդ անչափ կարևոր է: Դե, հին մարդ եմ: Նախընտրում եմ մեկ անգամ զգալ, քան հարյուր գրառում կարդալ:
Բայց Ադամը հետաքրքրիր ա էդ առումով: Ես իրեն ռեալում չեմ ճանաչում, բայց ճանաչում եմ
Իր մեջ կա բնավորության թեթևություն, քթի Չմազություն, որը հեշտացնում է շփումն իր հետ: Նա իրեն չի պարտադրում: Մի տեսակ ինքն իր համար է, ուզում ես խոսիր հետը, խորացի որևէ թեմայով, ուզում ես՝ պարզապես նայիր ու ժպտա: Նա իրեն միևնույն է, զգում է բնական ու իր տեղում:
Նա իրեն շատ լավ է զգում ընկերների շրջանակում, բայց կարծում եմ, որ անգամ երբ մենակ է լինում, ինքնաբավ, հետաքրքիր լինելու ու բազմաշերտ ներաշխարհ ունենալու զգացումը թույլ չի տալիս, որ Ադամը վատ զգա մենակությունից:

Լավ թաքցրած ամաչկոտություն ունի, եթե ճիշտ եմ նկատել:

[Շինարար]

Եվս մի ակումբցու եմ զրկում հոգեբանական մանրակրկիտ վերլուծության ենթարկվելու երջանկությունից, չնայած մյուս կողմից սեփական փորձից ելնելով գուցե և լավություն եմ անում դրանով, ինչևէ, ասելիք ունեմ: Չեմ ուզում խոսել Գալաթեայի բնավորության այն գծի մասին, որ առանց այլևայլությունների շպրտում է այն, ինչ լեզվի ծայրին է, դա բոլորն էլ գիտեն երևի ու հետաքրքիր չի ևս մի անգամ դրա մասին խոսել: Եթե Իմ վերևի մարդու մասին մեկ հատկանիշ թեմայում գրեի իր մասին, կգրեի նկատող կամ զգացող կամ տեսնող, շատ եմ սիրում էդ թեմայում իր գրառումները՝ դիպուկ, բնորոշ Գալաթեան ստեղծագործում է ու հենց այս մասին եմ ուզում խոսել, գուցե սխալ եմ, բայց գրական տեքստի հանդեպ ապշելու հարգանք եմ տեսնում իր մոտ, վերջերս եմ պատկերացում կազմել իր գրական ճաշակի մասին ու այն, ինչ ինքը հագում է գրականության մեջ, արտահայտված է հենց իր տեքստերում՝ գրական հայերեն, որ ընթերցելիս կարող է ընկալվել խոսակցական: Կարծեմ հենց գրական տեքստի հանդեպ այս հարգանքն էլ իրեն ակումբ է բերել, եկել է վիճելու՝ գրականության հանդեպ անհարգալից վերաբերմունքի դեմ Բոլոր ստեղծագործող ակումբցիներին խորհուրդ եմ տալիս կարդալ Գալաթեայի տեքստերը, որոնք զերծ են ամեն տեսակի գռեհկաբանություններից, որոնցում եթե հայհոյեն, ապա՝ անբարոյականի որդի կասեն, ու դու կընկալվի այնպես, ինչպես պետք է ընկալվի, գրող չի նա, ով կարողանում է ժողովրդի լեզվով խոսել, այլ նա ով կարողանում է խոսել այնպես, որ ժողովուրդը դա ընկալի որպես իր լեզուն: Լիներ մեզ մոտ աշխույժ գրական բիզնես, Գալաթեան, համոզված եմ, բեսթսելլերներ կհրատարակեր, գուցե դրանք բելետրիստիկա լինեին, գրականության պատմության մեջ չմնային, չգիտեմ, բայց գրականության լեզվի հանդեպ հարգանքի լավագույն դասագրքեր կարող էին լինել, ու էսօր էլ մեր վիրտուալ այս նեղ տարածքում սովորելու բան կա իրենից: Մնացած մանր-մունր կոպտությունը, ծաղրելու հանդեպ սերը և այլն մի կողմից, իհարկե, տհաճ են ու ինձ համար կոնկրետ անցանկալի, մյուս կողմից էլ ավելի ամբողջականացնում են իր կերպարը ու մարդկային դարձնում:

[Dayana]

Քանի որ Ադամը որոշեց Գալաթեայի մասին գրել ոչ այս թեմայում, ես կգրեմ:
Լիլի մասին կարող եմ շատ գրել, շատ-շատ ու շատ տարբեր: Լիլը մարդկանց էն տեսակից ա, ովքեր չեն սպառվում ՝ ոչ էներգիան, ոչ գիտելիքները, ոչ հավեսը, որ սերը, ոչինչ: Էսօր արդեն կլօր 3 ժամ անդադար խեսել ենք ու խոսում ենք, ու թեմաները չեն սպառվում: Սիրում եմ Լիլի ճշմարտախոսությունը, որը սակայն երբեք չի եղել սեփական կածիքը ուրիշի գլխին փաթաթելու, սեփական գիտելիքների առավելությունն ուրշինի պակասության շնորհիվ ապացուցելու տեսքով: Լիլը զգացմունքային ա, չափազանց, ու դրանից երբեմն օգտվում են էն մարդիկ, ովքեր տանել չեն կարողանում դիմացինի երջանկությունը: Լիլը երևի էն խիստ եզակիներից ա, ում հետ խոսում եմ ամեն ինչից՝ փիլիսոփայում, լացում, սիրում, տանջվում, քննարկում կյանքումս հանդիպած ցանկացած երևույթ, ֆիլմ, երգ, գիրք, մուլտ, մարդ ու նույնիսկ երջանկությունից եմ խոսում իր հետ: Մեկ-մեկ մտածում եմ, որ մի օր Լիլը չլինի էն Լիլը, ում էսքան սիրում եմ, տեղում «մեծամասշտաբ ինֆարկտ» կստանա՞մ, թե՞ կարիք կլինի գնալ Կիևյան, բայց դե Գալաթեան Աֆրիկայում էլ ա Գալաթեա:

Ֆսյո, սվիձեծելի ուդալյայուտսյա

[Ուլուանա]

Շինարարի մասին ահագին ասելիք էր կուտակվել, հարմար առիթի էի սպասում։

Ասեմ, որ հենց սկզբից ուշադրությունս գրավել էր որպես հավասարակշռված, հանգիստ ու հանդուրժող մարդ, հա, նաև գրագետ, ինչը պակաս կարևոր չեմ համարում։ Շինարարի մեջ մի տեսակ լոռեցիական միամտություն կա, որը պարբերաբար հաճելի անակնկալի տեսքով դուրս է ժայթքում։ Ասենք, մի խումբ մարդիկ ինչ–որ բանից են խոսում, մեկ էլ Շինարարն ինչ–որ անսպասելի միամիտ կարծիք է հայտնում։ Նենց եմ սիրում էդ պահերը։

Նկատել եմ, որ շատ ընկերասեր է։
Որոշ դեպքերում ընդունակ է անչափ մեծահոգի պահվածք դրսևորել, էն աստիճանի, որ ուղղակի շշմում ես, բայց երբեմն էլ կարող է բորբոքվել ինչ–որ չնչին առիթով։ Հայկի հետ համաձայն եմ, որ շուտ վիրավորվող է ու դրանով հանդերձ՝ ոչ հեշտ բորբոքվող։ Ընդհանուր առմամբ հավասարակշռությունը պահպանել գիտի, ինչը նույնպես շատ եմ կարևորում։ Շինարարի մեջ մեկ էլ պարզությունն ու համեստությունն եմ շատ բարձր գնահատում. էն, որ ինքն իրեն պարզ, հասարակ մարդ է համարում ու չի ձգտում երևալ ավելին, քան կա, իսկ իրականում ահագին էլ կա։ Ու էդ պարզությունը ոչ մի դեպքում չի նսեմացնում իրեն։ Ի դեպ, սեփական թերությունները լավ ճանաչելու ու դրանք չժխտելու հատկանիշն էլ Շինարարի պարզության ներդաշնակ մաս է կազմում։

Մի բան դուրս չի գալիս. երբեմն, երբ ինչ–որ երևույթից կամ իրողությունից վրդովված է լինում, սիրում է ակնկարկային գրառումների տեսքով՝ ոչ բացահայտ ձևով, արտահայտել իր վրդովմունքը՝ երբեմն կծմծելով, էնպես, որ ցանկացած մարդ, դա կարդալով, կարող է ակամա իր վրա վերցնել՝ անկախ նրանից, թե ում է ուղղված։ Էդ առումով, ճիշտն ասած, չեմ սիրում, կամ, գուցե ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ չէի սիրում նրա «փնթփնթանոցը» , իրեն էլ դրա մասին ասել եմ, ու հենց սկզբից էլ հույսեր էի փայփայում, որ մի օր էդ «անկյունը» կփոխի իր վերնագիրն ու բնույթը։ Դե, վերնագիրը դեռ նույնն է, բայց բնույթը, փառք աստծո, ահագին փոխվել է, ու հուսով եմ՝ նորից փնթփնթանոցի չի վերածվի։ Համենայնդեպս, ես Շինարարից ավելի դրական ու լուսավոր մտքեր եմ ակնկալում, քան փնթփնթոցն է։

Մի բան մոռացա ասել. էլի մոտավորապես Հայկի ասածը պիտի կրկնեմ. Շինարարը կարծրացած մարդ չի. սովորող, զարգացող մարդկային տեսակ է։

[dvgray]

Ուլուանայի մասին կուզենաի խոսել իր միջինացված լինելու մասին /չշփոթել միջակության հետ/: ինքը կարծես իսկզբանե տիբեթյան հավասարակշռության տիպար լինի: ու նաև տիբեթյան իմաստության մարմնացում- չխառնվել այնտեղ, որտեղ բան չես հասկանում, կամ էլ քեզ հետաքրքիր չի, բայց երբևէ չխանգարել ուրիշներին:
հարգանքի արժանի է:
ինքս բավականին ուրիշ եմ խառնվածքով, սակայն դա ինձ չի խանգարում գնահատել Ուլուանայի մեջ այդ հատկանիշների կատարելագործված մակարդակը:
/բնույթունը գեղեցիկ է նաև իր բազմազանությամբ, սակայն այդ բազմազանությունը պետք է լինի կատարյալին մոտ /

իսկ թերի՞ կողմերը:լ դրանք կարծոմ եմ այնքնա էլ հետաքրքիր չեն, քանի որ անթերի մարդ չկա: կարևորը որ այդ թեորթւոյթւնները առանձնապես չխանգարեն արտաքիր աշխարհին: իսկ նրա թերությունները կարծես հենց այդպիսին են