Անկապ օրագիր

[ivy]

Մի հարյուր տարի առաջ հեռուստատեսությամբ մի տեսահոլովոկ եմ տեսել, չեմ էլ հիշում` գովազդ էր, թե ինչ:
Ուրեմն դեղատան մոտ կանգնած է մի տարեց զույգ` մոտ 70 տարեկան: Շատ անվճռական, մի քիչ վախեցած տեսքով: Պապին տատիին կամաց առաջ է հրում, բայց վերջինս վարանում է: Վերջը համարձակություն է հավաքում ու մտնում դեղատուն: Մի երիտասարդ աղջիկ մոտենում է, որ սպասարկի: Տատին գրպանից մի հսկա ցուցակ է հանում ու սկսում...
- Ասպիրին, պենիցիլին, վալիդոլ...
Ու արագ-արագ: Իրար հետևից...
Աշխատողը հազիվ է հասցնում թվարկածները հանել, լցնել տոպրակի մեջ:
- Անալգին, լևոմիցիտին, պրեզերվատիվ, վալերիանկա...
Վերջում ցուցակը դնում է գրպանը, մի երկու հսկա տոպրակ դեղերը առնում ու դուրս թռնում դեղատնից:
Պապիի հետ արագ սաղ առածը դեն են շպրտում, պրեզիկը վերցնում, ուրախ -զվարթ գնում:

Ասածս ինչ է: Ինչքան հաճախ ենք լիքը ավելորդ բաներ ասում կամ գրում` մի տող կարևոր նախադասությունը մեջը խցկելու ու դրանով աչք չծակելու համար:

[Դեկադա]

Ամեն տարի՝ տարեվերջին, երաժշտական դպրոցների սաները հաշվետու համերգ են տալիս, որպեսզի ուսուցչական կազմը գնահատի իրենց կոլեգաների կատարած աշխատանքը, իսկ ծնողներն էլ տեսնեն ու վայելեն իրենց երեխաների սովորածի արդյունքը: Այս տարին էլ բացառություն չէր: Ինչպես նախորդ տարի, այս տարին էլ ես ներկա էի:

Առաջին հերթին ուշադրությունս գրավեց այն հանգամանքը, որ ծնողները քիչ էին: Նույնիսկ աղջիկս դա նկատեց եւ անգամ ավելացրեց, որ զարմանում է թե այդ երեխաների ծնողները բա չե՞ն ուզում տեսնեն թե իրենց փողերը ո՞ւր են գնում: Ինչեւէ... Մեր տեղերը զբաղեցնելուց հետո սկսվեց համերգը: Այս տարի ինչ որ անկազմակերպ էր: Նախ էն, որ համերգը լսող չկար: Վերջի շարքում նստած տղաների խոսակցությունը լռեցնել չէր հաջողվում անգամ տնօրենին, որը անգամ փորձեց նրանց կողքին նստելով գոնե լռեցնել: Չստացվեց: Որոշեց դուրս հրավիրել: Դա էլ չստացվեց: Անգամ տղաներից մեկը, որը հազիվ 13 տարեկան լիներ, իրեն թույլ տվեց տնօրենին դիմել «ազիզ»-ով, ինչը առաջացրեց իմ տարակուսանքը: Ոչ թե, որ տղան էտպես դիմեց: Չէ: Ես նմանատիպ պահվածքի բախվում եմ համարյա թե ամեն օր: Այլ զարմացրեց, որ տնօրենը նույնիսկ չփորձեց տղային ուղղել ու ասել, որ ինքը «ազիզ» չէ նրա համար:
Բոլորը խոսում էին: Կարելի էր մտածել, որ եկել են ոչ թե համերգի, այլ ժամանցի: Միակ չխոսացողները դա ուսուցիչներն էին, որոնք էլ այդ ընթացքում հիմնականում զբաղված էին լռեցնելով, նկատողություն անելով եւ ընթացքում էլ հասցնում էին ինչ որ պատառիկներ լսել հերթական մասնակցի նվագից:
Համերգի վերջում սովորաբար մասնակիցներին հրավիրում էին բեմ որտեղ ծնողները մեծ հանդիսավորությամբ տալիս էին իրենց երեխաներին եւ դասավանդող ուսուցչին ծաղկեփնջեր: Այս տարի բացառությաուն էր: Երեխաներին չհրավիրեցին բեմ եւ այն մի քանի սաները ովքեր, որ բերել էին ծաղկեփնջեր՝ միայն ուսուցչի համար, ստիպված էին ծաղիկեփունջը ձեռքներին վազվզել դահլիճի այս ծայրից այն ծայրը, որպեսզի գտնեն ուսուցչին եւ հանձնեն ծաղիկը: Իսկ ծնողներս էլ ստիպված եղանք մեր գոհունակությունն ու շնորհակալությունը հայտնել արդեն միջանցքում: Երեւ պատճառը տնտեսական ճգնաժամն էր: Տեսնելով ծաղկեփնջերի չափազանց սակավությունը, իմաստ չէի տեսել ավելորդ անգամ երեխաներին բեմ բարձրացնելու մեջ:

Ինչեւէ, ինքս եկա տուն մեծ բավականություն ստացած համերգից, բայց միաժամանակ ահավոր հիասթափված ունկնդրից:

[Մանանա]

Երեկ գնացել էի հեծանիվ քշելու, ավելի ճիշտ քշել սովորելումոտս նենց վատ էր ստացվում........հետո գնացել էի Նարեկացի արվեստի միություն, պարզվոմա այնտեղ ամեն ամսվա վերջին ուրբատ օրը Կարեն Գինոսյանը ազգագրական պարերի օր է կազամկաերպում, ով ուզում գնում է....նենց լավ էր, ու գիտեք, ինչն էր ամենաուրախալին, որ ասեղ գցելու տեղ չկար: Էնքաան երիտասարդներ կային..նայում ես ու մտածում, քանի էս ամեն ինչը կա, մեր հայ ազգը դեռ երկար կապրի

[Rhayader]

Աթոռից ընկնում եմ, երբ մարդիկ գրում են «ազգագրական պարեր»: Կրկնեմ. ազգագրությունը (էթնոգրաֆիա) հասարակագիտության (սոցիոլոգիայի) ու մարդաբանության (անթրոպոլոգիայի) ճյուղ է: Փաստորեն, ազգագրական պարերը սոցիոլոգիական ու անթրոպոլոգիական պարերի տեսակ են

[*e}|{uka*]

Էսօր երկինքը լացում ա... հետաքրքիր ա ինչի՞ մասին ա լացում:


Հ.Գ. Սպանեց թողեց, ինչքա՞ն կարելի ա

[Մանանա]

մեկ-մեկ մտածում եմ, ինչ ահավոր ա ամեն ինչ, որովհետև հենց հիմա իմ մոտ իրոք ամեն ինչ ահավորա բայց հետո մտածում եմ` լավ էէ, ետքան մտածելով ամեն ինչ ավելի եմ թեժացնում, ամեն ինչ էլ լավ կլինի, լավ կլինի, լավ կլինի /կրկնեմ, որ չմոռանամ/...էս ինչ օրն եմ ընկել...չմեռանք, պեսսիմիստ էլ դարձանք

[Երկնային]

Քույրիկիդ հետ նստած խոսում եմ ու մտածում՝ տեսնես ի՞նչ ինքը գիտի, ինչքա՞ն լավ գիտի քեզ, ի՞նչ ձևին ա պատկերացնում… ու եթե իրոք գիտի ինչ ձևին ես, դուրը գալի՞ս ես էդպիսին, ինքը կյանքում փորձե՞լ ա քեզ ասի, որ դու կարող էիր ավելի լավը լինել… թե՞ ինքն էլ ա քեզ նման…

Իսկ իրականում խնդիրը նրանում ա, որ մեզ շատ սիրող մարդիկ սուբյեկտիվ չնայեն մեզ, որ չմտածեն՝ եթե իմ համար ու իմ հետ լավն ես, թքած թե ուրիշների հետ վատն ես… որովհետեև կգա մի օր, դու կդառնաս նույն վատը նաև նրա համար, ում համար լավն էիր…

Հ.Գ. Ինչքա՜ն մարդ ա հիմա ժպտում երեսիդ ու ասում՝ երբեք մի փոխվի, միշտ սենցը մնա… ու տենց էլ կլինի…

[Շինարար]

Չեմ հասկանում էն մարդկանց, որ որևէ նախասիրության մասին թեմայում, ասենք՝ սիրած երգչի, հաղորդման, գրողի և այլն, որ տարիներով կար ու որում երբեք մտքներով չէր անցել գրառում անել, հենց գրառում ես անում, հետևիցդ մտնում են, ու քո գրածի վերաբերյալ կանաչ սմայլիկ դնում ու ասում, թե որքան են իրանք զզվում դրանից կամ նրանից, այ մարդ գոնե սպասեք մի երկու օր անցնի, համ էլ անմիջապես վերը ես գրառում եմ արել, սիրտ հետ տվող սմայլիկ դնելը ո՞րն ա, ճաշակին ընկեր չկա, չես սիրում, ասա՝ չեմ սիրում, կամ հարցրու, թե ես խի՞ եմ օրինակ սիրում, կամ ասա, որ զարմանում ես, որ կարելի ա դա սիրել, չգիտեմ՝ հազար ու մի ձև կա արտահայտվելու, էդ հախուռնությունը չեմ հասկանում, հենց նոր ոչ մի բան էլ չի եղել, ուղղակի հիշեցի ուֆ, քիչ բողոքի, գնա քնի՝ հա, հա դե կգնամ էլի, վաղն էլ հո կիրակի ա

[ars83]

Այնքան տխրած ու վրդովված եմ, որ մեկ ժամից ավել մի երկարաշունչ նամակ գրեցի էլ, չհանգստացա...
Էստոնուհի մի ծանոթ ունեմ, նամակ է ուղարկել ինձ՝ այս հղումով.
http://www.youtube.com/watch?v=oqbV2...eature=related
Նամակում ուրախ ժպտակ է դրել, իբր՝ նայի՛ր, թե Հայաստանի մասին ինչ լավ երգ եմ հայտնաբերել: Լսեցի այս երգը (էլի լսած կայի) ու մեջս ամեն ինչ տակնուվրա եղավ: Անորակության, անճաշակության, տգեղության, ապաշնորհության մի մարմնացում ուղղակի: Էս դուդուկի օտար կլկլոցները, էս առաջին երգող երեխայի մուղամային «ա-ա-ա՜»-ն , էս երգչուհի կոչվածի հևաձայն (իբր թե կարոտից բխած) շնչակտուր տնքտնքոցը… Ու մարդիկ սա լսում են, կարծում, թե հայկական երգը սա է: Այդ երգի կապակցությամբ արված մեկնաբանություններից մեկը.

I never knew Armenian is such a beautiful language. The way the boys pronounce 'Ararat' just knocks me out.

(Չգիտեի, թե հայերենն այսքան գեղեցիկ լեզու է: Երբ տղաներն արտասանում են «Արարատ» բառը, խելքս գնում է):
Բայց ո՞ւր է այստեղ հայոց լեզու, հայերեն արտասանություն: Առաջին իսկ երգած բառերից երևում է, որ այս տղաները ռուսաստանցի են. «մայր իմ չէտէխրէս... աչկտ առցունքով չէлէցնէս... յէռքիռէ Նայիրիյան»: Ամենազավեշտականն այն է, որ այս երեխաները հենց «Արարատ» բառը հայերեն չեն արտասանում՝ Առառատ:
Սա առաջին դեպքը չէ, որ այս անճաշակն ապականում է հայկական երաժշտությունն ու լեզուն. դրա «Դլե յամանը», ոմն Դմիտրի Պևցովի՝ ռուսական ժողովրդական երգի հետ խառնելու փորձն ինձ ոչ պակաս էր ջղայնացրել:

Մեծն Կոմիտասն առողջությունը չէր խնայում, հայ երգը մաքրում էր օտար խառնուրդներից, սրանք վերցնում, դարձնում են աղբ (մեղմ ասած):
Դրած «Հով արեք, սարեր ջան» եմ լսում Երևանի կամերայինի կատարմամբ, որ ականջներս մաքրվի:
Ոնց որ մի քիչ հանգստացա… Աստված հոգիդ լուսավորի, Վարդապետ:

[Մանանա]

Մի օր մեր էթնիկական հոգեբանության դասախոսը ասեց, որպեսզի էս երկիրը բարգավաճի, պետքա մնան մենակ էն մարդիկ, ովքեր պատրաստ են անվճար մի 5 տարի աշխատելու էս երկրում, ես աչքիս անկախ ինձանից ներգրավվում եմ էտ մարդկանց շարքերը: Մարդ էլ համալսարանի համար ռոք փառատոն կազմակերպի, էտքան տառապի, վազվզի հերիք չի, մի հատ էլ իրա հաշվին....ու հետո էլ ասելու են Ուսխորհուրդնա կազմակերպում...Nanuk, էս գրառումը չկարդաս....նեռվերս նենց լարված են, որ հերիքա ինչ- որ մեկը մի հատ ավելորդ բան ասի ու ես կթռնեմ իրա դեմքին..ուֆֆ

[Meme]

Ինչքաաան եմ սիրում կիրակի օրերը,մեկ անկապ են անցնում, սովորականի նման,մեկ էլ ենքաան ամեն ինչով լի, համով,հոտով են լինում,ուրախությունից գժվում ես,բայց միշտ ել լավն են էլի էս կիրակի օրերը,ինչ էլ չլինի մեկա լավն են

[Հայկօ]

Էնքան հետաքրքիր ա նայելը, թե ոնց են ընտրված մականունները խոսում չընտրված անունների մասին՝ շարադրանքը համեմելով տարատեսակ խելացի սմայլիկներով: ... ... ... ... : Meme-ն, օրինակ, պնդում ա, որ ճանաչում ա մեկ ուրիշ մարդու, ով հերիք չի՝ նույն անունն ունի, համ էլ՝ էդ Meme անունն իրեն ընդհանրապես չի սազում: way-ը սիրում ա ու զգում ա իր անունը. Ուե՞յ, Վա՞յ, Վայի՞... չգիտեմ: Նաիրուհին հեչ չի սիրում, երբ իրեն դիմում են ամբողջական Նաիրուհի անվամբ, չնայած՝ ծայրահեղ դեպքերում դեմ չի «Նաիրուհիջան» կառույցին: Guardmanian-ը, առհասարակ, չի սիրում Guardmanian անունը, և ցանկանում է այն փոխել: Որ ճիշտն ասեմ՝ ես էլ եմ մանկուց երազել ձերբազատվել կլոր օ-ից: Այն հետապնդում է ինձ իմ մղձավանջներում... Հա, ինչ էի ասում. Անկապ օրենք N56. ինչ-որ հարցի շուրջ առողջ երկխոսության առկայության կարևորագույն նախապայմաններից մեկն այդ գալիք երկխոսության ենթադրյալ մասնակիցների՝ խնդրո առարկայի էությանը ծանոթ լինելն է: Հարգանքներով՝ Հայկ :

[impression]

ուզում եմ հենց հիմա տնից դուրս գալ, անձրևոտ փողոցներում թափառել, մրսել, հետո մտնել անծանոթ մի բար, նստել բարմենի մոտ ու թունդ հարբել
կարող ա էդ դեպքում առավոտյան երկինքն ուրիշ գույն ունենա

[kyahi]

էհհհ ինչ անկապ ա մենակ նստելը ու չիմանալը թե ի՞նչ կարելի ա անել, ամեն անգամ այստեղ գրելուց մտածում եմ , բայց ի՞նչ հետաքրքրիր ա մարդու հոգեբանությունը, իրեն ավելի լավ ա զգում, երբ բոլորին ասում ա թե իր հետ ինչ ա կատարվում ու գրառում կատարելուց հետո ինձ թվում ա միակը չեմ, որ հետո նտնում ես, որ տեսնես ո՞վ ա շնորհակալություն հայտնել… էհհ բոլորս էլ կախված ենք իրարից…
ես սովորաբար մենակ լինել սիրում եմ, բայց վերջերս ինչ-որ ընկերներիցս կախվածություն եմ ձեռք բերել…չգիտեմ լավ ա թե՞ վատ…
Հա երեկ նստած եմ ինչ-որ այգում յանի յոգա եմ անում/ մի քիչ գիրքը կարդացել էի/ ու էդ պահին երկու հատ դեբիլ սկսեցին իմ աչքի առաջ իմ վրա ծիծաղել, զզվանքով լի հայացքս նետեցի դեպի իրենց կողմ, նույնիսկ անհարմար իրենց չզգացինԻբրև թե դուրս էի եկել թարմանալու էն էլ ներվայնացա, բայց հետո ասեցի հա լավ բնության խզբզանք են էլի ու տրամադրությունս կրկին բարձրացավ…միայն մի բան եմ մտածում տեսնես մի օր կգա, որ մենք աշխարհին այլ աչքերով կնայենք, թե այսպես էլ գավառական կմնանք, մի հասարակություն, որը դեռ սեքս բառը արտասանելիս վախենում է, թե կողքինը ինչ կմտածի իր մասին կամ կամաչի պահպանակ առնելուց ու չի մտածի հետևանքների մասին…
Թե ինչի՞ եմ այս ամեն ինչը գրում ինքս էլ չգիտեմ…երևի ուզում եմ մեկի հետ խոսել…

[Ungrateful]

Մտքերս կուտակվել են: Գալիս, գնում, շարվում են… բայց ոչ տենց մարդ կա, ոչ էլ վայր որտեղ հանգիստ սրտով կարաս կիսվես: Օրը 2-3 պաչկա ծխելով, քեզ վնուշատ ես անում, որ օգնում ա, հանգստացնում ու թեթևացնում ա… գիտես, որ վնուշկա ա, բայց անում ես, որտև ուրիշ միջոց չկա: Տալի-առնում ես մարդկանց հետ, որոնք ատամները սրած ինչ որ սխալ քայլի են սպասում քո կողմից: Չգիտես ինչի, չգիտես ինչ նպատակով, բայց իրանք սպասում են ու էդ զգում ես: Նենց մարդիք որոնք մանկության ընկերոջ հետևից կխոսան, կբողոքեն մենակ նրա համար, որ էդ մարդը օր ու գիշեր ստրուկի պես աշխատում ա, համակարգիչ գնելու ու ապառիկ փակելու համար: Բողոքում են միայն նրա համար, որ ինքը «կտրվել ա իրանցից» «չի իջնում մի հատ տենա»: Բայց տեսնում ու հիշում ես, որ իրանք հարազատ ախպերների պես են եղել ու անունով դեռ տենց ա... զզվելի ա դա կողքից տեսնել: Չոր բնավորությանը չսազող նվիրվելու խասյաթը սկսել ա ներվայնացնել ու խանգարել:
2 օր առաջ վիրահատել են ճուտին, նոր ա աշխարհ եկել ու արդեն դանակի տակ…
Վերջին 2 շաբաթում միակ պատճառն էր, մտքերը ու սաղ աչքի ընկնող կեղտերը մի խողմ թողնելու ու որոշ չափով երջանիկ զգալու համար: 2 օր ա մարմնիս դողը չի կտրվում:
Էսօր էլի վերադարձա աշխարհ… ու էլի սկսեցի տեսնել շրջապատող կատարվելիքը: Հանդիպեցի էլի նույն ատամները սրած սայթակումիդ սպասող մարդկանց: 2 օր ա բան չեմ կերել, ոչ էլ սոված եմ: Լիքը մարդկանց ջնջել ա պետք: Մի քանի օր ա ինետ չունեմ.. թքաց ունեմ: Ամեն օր որոշում եմ տանից դուրս չգալ` չի ստացվում: Էս տան մեջ ես ինձ վատ եմ զգում: Հավես չեմ անում զբաղվել սեփականաշնորհման հարցերով, որ վերջապես ծախեմ պրծնեմ: Առանց ինետ օրերին, սկսել եմ TV նայել… ընթացքում զգում եմ, որ բարձրաձայն հետը խոսում եմ, չգիտեմ խի: Չէ, չեմ խոսում` քֆրտում եմ… մենակով նստած, բարձրաձայն: Մի քանի օր առաջ, ամբողջ օրվա ընթացքում թվում էր թե էսօր մայիսի 27-ն ա… իրիգունը միամիտ բացեցի կոմպի օրացույցը ու տեսա որ մայիսի 27-ին դեռ շատ կա: Բայց ինչի՞ հենց մայիս ու ինչի՞ հենց 27…
Վիրտուալ ծանոթությունն, ընկերությունն ու շփումը սութ ու ֆիկտիվ ա: Վերջերս ծանոթացել եի մի աղջկա հետ, որի հետ շատ երկար զրույցներ էինք անում, լավ ընկերություն: Միշտ շատ ջերմ ձևերով ենք զրուցել… իսկ հիմա`

арсен
Privet, *** jan, inch ka, vonc es?
Պատասխան`
Lav.
Ու վերջ:
Մտքերը կուտակվում, խառնվում են իրար… չի լինում ամեն ստացածդ միտքը ժամանակին ներկայացնես` էդ ա պատճառը:
Էն մարդիք, որոք ինձ ընկեր են, ընտանիքի անդամ` ծառայում են, 5 ընկերներս: Մնացել ա մոտ 1 տարի 5 ամիս… մեկ մեկ մտածում եմ, տեսնես զորացրումից հետո, ամեն ինչ նույն ձև կլինի՞ թ՞ե չէ: Համարյա ամեն օր բոլորի հետ հեռախոսով խոսում եմ, ու էդ մի քանի րոպեներին հանգիստ եմ միտեսակ: Ընկեր են, առանց ոչ մի պատճառ:
Մի հարազատ մարդ էլ կա, էլի մեր ընկերներից ա, համեստ խելոք տղա, ռուսաստանից եկած, ակցենտով ա խոսում… բայց 5 տարի հայաստանում ապրելուց ու մեր հետ մոտիկությունից հետո «հայաֆիկացվել ա»…
Նեղացել ա ինձնից, մոտ 1 ամիս խաբար չեմ իրանից: Որոշել եմ, կանչել ու հետը խոսալ, բացատրել մի քանի բան, թող հասկանա: Իրան բեսամթ սիրում եմ:
Նկատել եմ, որ չկա նենց հարց որին չանրադառնամ ու ներսումս դրա շուրջ չխորանամ: 2-3 շաբաթ ա չեմ թրաշվել, հայելու մեջ տարօրինակ եմ ինքս ինձ թվում: Ամեն օր որոշում եմ, գնամ մազերս դզմզեմ` չեմ անում… չգիտեմ խի:
Սկսել եմ մտածել, ո՞րն ա ավելի հեշտ` ծխելը թարգե՞լը թե՞ ինտերնետից, մասնավորապես սոց. ցանցերից հրաժարվելը:
Նենց, մի թեթև ցրվում եմ միայն լավ երաժշտություն լսելուց ու ընթացքում համակարգչով ֆուտբոլ խաղալուց: Կյանքում համակարգչային խաղերի հանդեպ սեր չեմ ունեցել:
Ներվայնանում եմ երկար մենակ մնալուց, կանչում եմ մարդկանց… էլ ավելի եմ ներվայնանում էդ մարդկանց երկար ներկայությունից:
Զանգում եմ, նորից վիրտուալ ծանոթ ինչ որ աղջկա, առաջարկում եմ դուրս գալ, ման գալ: Գնում ենք, 1-2 ժամ համալիրի մոտի այգին ոտի տակ անելուց հետո ձանձրանում եմ, նորից գալիս եմ տուն, դրանից 1-2 ժամ հետո, էլի ներվայնանում եմ՝ արդեն մենակությունից:
Շատ հազվադեպ էին լինում նենց օրեր, երբ ես մթոմ համողվում եմ, որ չունեմ ընկերներ: Հիմա, էդ օրերը շատացել են: Ամեն ինչ իմ վրա վերցնելու բնավորության գիծ եմ բացահայտել: Ամեն մանրուք… ինձ չվերաբերվող, իմ հետ ոչ մի կապ չունեցող:
Ուղղակի մտքեր, ուղղակի գրում եմ:
Եղանակը դուրս գալիս ա… անձրև, ցուրտ… զատո, իրիգունը պատուհանից նայելուց, լավ օդ եմ շնչում: Կրիշից ջուր ա սկսել կաթալ տուն… մի քանի օր ա որոշում եմ, որ պիտի բարձրանամ տենամ ինչ ա եղել: Որոշեցի ինչ որ բան գրել, դրեցի ու սա ստացվեց: Չեի գրի, եթե ուրիշ անելու բան ունենայի:
Սաղ գիշերը նստած եմ անցկացնում: Գիշեը հանգիստ եմ, գիշերը մյուզիք լսելը հավես ա, ուրիշ ձեն չկա, կյանքը կանգնած ա… իսկ հետո, երբ զարթնում եմ ու նայելով ժամին, տեսնում եմ, որ ցերեկվա 5-ն ա, զզվանք ա առաջանում մոտս:
Իմ տուն միշտ հաշված մարդիք են մտել: Շատ քիչ մարդիք, որոնց առժանի եմ գտել: Հիմա զգում եմ, որ էդ հաշվածներից շատերը հեչ էլ արժանի չեն:
Մի քանի օր առաջ, տեսա առաջին ընկերուհուս… դպրոցական տարիքում էինք իրար հետ: Մյուս օրը իմացա, որ նշանվել ա… չեմ հիշում թե մեր հարաբերությունները ինչ ձևի էին, բայց ուրախացա: Չգիտեմ, բայց միշտ ուրախացնում ա, նախկիններիդ նշանվելու/ամուսնանալու լուրը:
Մի 2 շաբաթ առաջ, ինչ որ դասարանցի աղջիկ էր ինձ գտել, սոց ցանցերից մեկում… Սկսեց անել նենց, որ իրան հիշեմ՝ հիշեցի: Իմ հիեշելով, դպրուցում անտեսել ենք իրար, ինքը ինձ քյարթու էր ասում, ես իրան "վատ բաներ")):
Մի խոսքով, վերջում գրեց, որ ուզում ա հետս կապը չկորցնի…
Նկատում եմ, որ շատերը հետևում են բառերիս, ոնց որ գրանցեն, save անեն… վախեցնում ա:
Word-ը լավ ծրագիր ա, լույսերը տարան, անջատվեց կոմպը… միացրեցի տեսա, որ սաղ գրածս մնացել ա, պահել ա: Չպահեր, հաստատ էլ էսքանը չեի գրի:
Անկապ օրագիրը, վերջին անգամ մի քանի օր առաջ եմ կարդացել: Ստեղ միշտ իմ համար ոչ անկապ մտքեր եմ գրել: Բայց վերջին մի քանի ամիսը, կարդում եմ 3-4-5 հոգու գրառումներ, մնացածը իմ համար անհետաքրքիր ա, անկապ ա… չնայած, ինձ թվում ա, տենց էլ պիտի լինի: Էսօր ես էլ եմ անկապանում… չնայած, եթե վերջին ժամանակներում անկապի վիճակը սենց չդառնար, կարողա ինձ թույլ չտայի ստեղ նման գրառում անել:
Չեմ ուզում լուսանկարել… կամերայի մասին պլանները վերջերս մոռացել եմ, իսկ ժամանակին, սաղ օր հաշվարկների մեջ էի: Չէ, կառնեմ, հաստատ կառնեմ:
Բայց վերջերս, մտքերս խառնվել ա, լուսանկարելու թեմաներս կորել են… հետ կգան:
Տերտերի խաչ եմ դառել, ով տեսնում պաչում ա: Հետո, էդ պաչողը մոտիկանում ա հետս, ու որոշ ժամանակ անց, էլի դառնում ա, բառերին հետևով ու կեղտ ման եկող:
Մենախոսություն ա, ուղակի մտքեր, որոնք ասում եմ, անկապ զրույց ա էլի…
Երբեք իմ հաքով չի եղել, փողոցում աղջկա մոտիկանալ… Լինում ա, որ քայլում ես մի քանի ծանոթ տղերքի հետ, մի քանի քայլ առաջ քայլում են աղջիկներ, որոնց թեթև ուսումնասիրելուց հետո, զգում ես, որ իրանց հետ սկի բարև չէիր տա: Իսկ էդ ծանոթ տղերքից մեկը մոտենում ա, սկսում ա խոսացնել, մնացածն էլ հավայի գոռգռալ` «ապե, էդ ծանոթ մարդ տեսար, դասարանցիներդ են»… էդ աղջիկներն էլ իրանց թանգացնելով ուշադրություն չեն դարցնում իրանց մոտիկացող ծանոթիս… ու էդ պահին ինքդ քեզ զգում ես դրանցից մեկը: Ասում ես՝ "տղերք մի հատ մտնեմ խանութ" մտնում ու փախնում ես: Հենց էդ ա պատճառը, որ հիմա ամեն մի դիշովկա, եսիմ որ գեղից գալիս ա քաղաք, կարճ յուբկա ա հագնում, ու ամեն մի մոտիկացող սութի քյարթի չորելով, իրան Բոմբ զգում:
Շատ քիչ բան ա պետք, օրը ուրախ անցկացնելու համար ու դու ստանում ես էդ, բայց ընթացքում հայտվում են մարդիք, դեպքեր՝ որոնք ջնջում են սաղ ուրախությունդ: Պրոստո ուրախ լինելը նախանձելու պատճառ ա… անպայման պիտի հարամ արվի:
Անշարք ու խառը մտքեր…:
Լավ չեմ հիշում թե սկզբից ինչ եմ գրել… կարողա կրկնվել եմ ընթացքում, չեմ իմանում:
Էլ ֆուտբոլ նայել չի լինում… Բարսայի շարֆով նստում ու Ռեալի խաղն են մեկնաբանում… «Այսօրվա Ռեալ Մադրիդ ըննդեմ եսիմ ինչ, խաղը ոչ մի բանով չի տարբերվում, անցյալ շաբաթ կայացած Փյունիք – Միկա հանդիպումից»... էս ասելու բան ա՞, կամ Կասիլիասի շորտիկը ճղվում ա, մեծ պլանով ցույց են տալիս, մեկ էլ էս մեկնաբանը ֆռում, ասում ա` «սաղ խաղի ամենա դիտարժան պահն էր» «երևի Ռեալը նոր մարզազգեստի համար գումար չունի»… Դե արի ու հանգիստ, հավեսով` սիրածդ թիմի խաղը նայի:
Ինչի՞ ա ապրիլի 24-ը տրաուր, իսկ մարտի 1-ը ոչ… Չէ, ես նկատի չունեմ թղտի վրա գրածը՝ տրաուր նշանակվածը… : Ինչի՞ ապրիլի 24-ին տրամադրվել տրաուրային, իսկ մարտի 1-ը շարքային ձևով անցկացնել:
Շատ մեծ տարբերույթյուն չկա էդ 2 կատարվածների մեջ… եսիմ, ես տենց եմ կարծում:
Բայց TV-ի հետ խոսալը խրոնիկ ա դառել… էսօր էլ եմ էդ նույնը նկատում:
Պստոն դեռ հիվանդանոցում ա, ասում են երկարա մնալու ու էս քանի օրվա մեջ՝ էսօր առաջին անգամ են կերակրել… Ամեն ինչ լավ կլինի, ես հո գիտեմ: Ուրիշ ձև չկա: Ու շուտով մենք իրար հետ դուրս ենք գալու զբոսանքի, անցորդ աղջիկները "վույ ինչ լավն ա" ռեպլիկաներով նայելու են ու անցնեն, ես էլ որպես հոպար՝ ինձ լավ եմ զգալու, էդ պահին մեջս ուռելու եմ ու ժպտամ)) :

Հ.Գ. Բայց հանգստացրեց, ժամանակ անցկացրեցի, կուտակվածը մաքրեցի... խառը, անիմաստ կամ իմաստով, անկապ կամ էլ ոչ, երկար բայց աննշան...
Հա, վերջերս զգում եմ, որ մոնիտորի դեմը 1 ժամից ավել անցկացնելուց հետո, աչքերս սկսում են այլանդակ մռմռալ, հենց նայում եմ մոնիտորին՝ մռմռում են, շատ ցավոտ... դրա համար մանրակրկիտ չեմ խմբագրում, ներող եղեք: