Սերը ստեղծարար ու ապրեցնող զգացմունք ա: Պահում ա /կամ կփրկի/ աշխարհը: Իսկական, անպայմանական, բացարձակ սերը անշահախնդիր ա, ինչքան էլ որ դա պարադոքսալ հնչի: Այն զերծ ա տիրելու ցանկությունից, այն հիացմունք ա ՝ առանց երկրպագության:
Մնացածը, որ դնում են սիրո տեղ, իրականում իդեալականացում ա, գերագնահատում, պաշտամունք, որոնք ինքնին բացասածին զգացմունքներ են, քանի որ բերում են չբավարարվող, ավելցուկային պոտենցիալի առաջացման, ինչը հաղթահարելու կամ բալանսավորելու համար գեներացվում ա բացասական էներգետիկա՝ ի դեմս սիրո պոզիտիվ էներգետիկայի, որը մինչդեռ հարթում էր ճանապարհներ: Ու այդպես սկսվում ա երկու հակալիցքերի անխոջ պայքար, որից էլ հարցը. մի՞թե սիրել նշանակում է տանջվել:
Սերը երբեք չի առաջացնում կախվածություն սիրո առարկայի նկատմամբ: Սա բանաձև ա, որի միջոցով կարող ես իմանալ, թե երբ է վերջանում սերը ու սկսվում կախվածությունը կամ իդեալականացումը:
Կախվածությունն իրականում գալիս ա իդեալականացումից: Իսկ իդեալականացման աղբյուրը վախն ա: Սկզբում, երբ դեռ սեր ա, դու ըմբոշխնում ես դրա հրաշքը, հետո գլուխ ա բարձրացնում մարդկային ամենամեծ արատը՝ վախը՝ բա որ հանկարծ էլ չլինի՞, բա որ կորցնե՞մ, ո՞նց պահեմ, ի՞նչ անեմ… Կորցնելու տագնապը առաջ ա բերում գերագնահատում՝ բարձրացնում ա սիրո առարկայի արժեքը ավելի, քան կար իրականում, որից հետևում ա իդեալականացումը, որն էլ պաշտպամունքը դարձնում ա հրամայական, ու ի վերջո ոտքից գլուխ խրվում ես պաշտամունքային կախվածության մեջ: Իսկ սերը արդեն չկա. կա ստրկացում:
Տասը պատվիրաններից մեկն ա. կուռք մի սարքի: Խոսքը պարզ ա, որ քարից կամ փայտից արձան սարքելու ու շուրջը ծիսակատարություններ անցկացնելու մասին չի /միայն/: Կուռք մի սարքի - մոդել ա: Կռապաշտությունը մեկընդմիշտ սպանում ա սերը:
Դա շատ նման ա նրան, որ մեկը զբոսնում ա ալպիական մարգագետնով, հիանում ծաղիկներով բան, ու հոգին լի ա բերկրանքով ու խաղաղությամբ, դա սեր ա: Հետո սկսում ա մտածել՝ այ հիմա կհեռանամ այստեղից, ու կկորցնեմ էս ամեն ինչը, ու սկսում ա ափսոսալ, տագնապել ավելի ճիշտ, որ մնալու ա ձեռնունայն, ուներ՝ ու հիմա էլ չունի, ու որոշում ա ոկել ծաղիկները, հոտոտել կատաղորեն՝ որ դրանց բուրմունքը մեկ ընդմիշտ մտցնի իր մեջ, տիրապետի: Ծաղիկները շուտով թոշնում են ու մեռնում, բայց մարդն էլի չի հանձնվում. այդ ժամանակ որոշում ա ճզմել դրանք այնքան, որ օծանելիք ստանա… Մարդն արդեն ամբողջովին մոլուցքի մեջ ա, ու նախկին սիրուց հետք էլ չի մնացել…
Մինչդեռ երբ սիրում ես մայրամուտը, չես մտածում դրան տիրապետելու մասին
Մեջբերել
dvgray-ի խոսքերից
: 
Էջանիշներ