Համաձայնում եմ և ավելացնում, որ <<Սիրել>> հասկացությունը պետք չէ միանշանակ մակերեսորեն ընկալել, դա վեհ զգացմունք է, որը մարդուն դարձնում է միաժամանակ խոցելի և միևնույն ժամանակ գերբնական ուժ է հաղորդում դեպի առաջ գնալու, ապրելու և պայքարելու նպատակների իրագործման համար:ivy-ի խոսքերից
Այնպես որ սիրահարվելը դա մեծ աշխատանք կատարելու ծննդյան հույզն է, շողը մթության խորքերում...
Սերը ստեղծարար ու ապրեցնող զգացմունք ա: Պահում ա /կամ կփրկի/ աշխարհը: Իսկական, անպայմանական, բացարձակ սերը անշահախնդիր ա, ինչքան էլ որ դա պարադոքսալ հնչի: Այն զերծ ա տիրելու ցանկությունից, այն հիացմունք ա ՝ առանց երկրպագության:
Մնացածը, որ դնում են սիրո տեղ, իրականում իդեալականացում ա, գերագնահատում, պաշտամունք, որոնք ինքնին բացասածին զգացմունքներ են, քանի որ բերում են չբավարարվող, ավելցուկային պոտենցիալի առաջացման, ինչը հաղթահարելու կամ բալանսավորելու համար գեներացվում ա բացասական էներգետիկա՝ ի դեմս սիրո պոզիտիվ էներգետիկայի, որը մինչդեռ հարթում էր ճանապարհներ: Ու այդպես սկսվում ա երկու հակալիցքերի անխոջ պայքար, որից էլ հարցը. մի՞թե սիրել նշանակում է տանջվել:
Սերը երբեք չի առաջացնում կախվածություն սիրո առարկայի նկատմամբ: Սա բանաձև ա, որի միջոցով կարող ես իմանալ, թե երբ է վերջանում սերը ու սկսվում կախվածությունը կամ իդեալականացումը:
Կախվածությունն իրականում գալիս ա իդեալականացումից: Իսկ իդեալականացման աղբյուրը վախն ա: Սկզբում, երբ դեռ սեր ա, դու ըմբոշխնում ես դրա հրաշքը, հետո գլուխ ա բարձրացնում մարդկային ամենամեծ արատը՝ վախը՝ բա որ հանկարծ էլ չլինի՞, բա որ կորցնե՞մ, ո՞նց պահեմ, ի՞նչ անեմ… Կորցնելու տագնապը առաջ ա բերում գերագնահատում՝ բարձրացնում ա սիրո առարկայի արժեքը ավելի, քան կար իրականում, որից հետևում ա իդեալականացումը, որն էլ պաշտպամունքը դարձնում ա հրամայական, ու ի վերջո ոտքից գլուխ խրվում ես պաշտամունքային կախվածության մեջ: Իսկ սերը արդեն չկա. կա ստրկացում:
Տասը պատվիրաններից մեկն ա. կուռք մի սարքի: Խոսքը պարզ ա, որ քարից կամ փայտից արձան սարքելու ու շուրջը ծիսակատարություններ անցկացնելու մասին չի /միայն/: Կուռք մի սարքի - մոդել ա: Կռապաշտությունը մեկընդմիշտ սպանում ա սերը:
Դա շատ նման ա նրան, որ մեկը զբոսնում ա ալպիական մարգագետնով, հիանում ծաղիկներով բան, ու հոգին լի ա բերկրանքով ու խաղաղությամբ, դա սեր ա: Հետո սկսում ա մտածել՝ այ հիմա կհեռանամ այստեղից, ու կկորցնեմ էս ամեն ինչը, ու սկսում ա ափսոսալ, տագնապել ավելի ճիշտ, որ մնալու ա ձեռնունայն, ուներ՝ ու հիմա էլ չունի, ու որոշում ա ոկել ծաղիկները, հոտոտել կատաղորեն՝ որ դրանց բուրմունքը մեկ ընդմիշտ մտցնի իր մեջ, տիրապետի: Ծաղիկները շուտով թոշնում են ու մեռնում, բայց մարդն էլի չի հանձնվում. այդ ժամանակ որոշում ա ճզմել դրանք այնքան, որ օծանելիք ստանա… Մարդն արդեն ամբողջովին մոլուցքի մեջ ա, ու նախկին սիրուց հետք էլ չի մնացել…
Մինչդեռ երբ սիրում ես մայրամուտը, չես մտածում դրան տիրապետելու մասին
Բարեկամ, լավ ես գրել: Սիստեմաորված: Հիմնավորված: Դուրսբերված …
Հիանում ես գործողությամբ: Երկրպագում ես գործողությունը կատարող անձին… կոպիտ ասած
Քո գրածում իհարկե մակարդակային թռիչք կա: Անշարժ մարմնից անցում դեպի շարժումը, դինամիկան, հոսանքի ուժ, հզորութուն, Աշխատանք…
Սակայն ինչու՞ նսեմացնել ու իչիք դարձնել սկզբնական լիցքավորված մասնիկը: Չէ՞ որ դա էր սկիզբը: հավաքեց իր մեջ լիցքը ու … սկսվեց:
Արդյոք՞ լիցքակիրը վերջին հաշվով չարժի մի "ստից" երկրպագության անգամ:
Արդյո՞ք արդար է Ռոքվիեմով հիամալ, իսկ Մոցարտին չերկրպագել:
Չգիտեմ… ես համ հիացող համ էլ երկրպագող տեսակից եմ: Հա, կա կապվածությունը… չեմ ժխտում: սակայն աշխատում եմ միշտ էլ զերծ մնալ կախվածությունից:
Կարող է լինել կապվածություն առանց կախվածուիթյան, որովհետև կապվածությունը ուշ թե շուտ պաշտամունքի առարկան վերածելու է շահագործման , որը ծնելու է "հեղաշրջումներ": Այսիքն սա մի ցիկլիկ պրոցես է: Առավոտ, ցերեկ, երեկո, գիշեր, առավոտ…
dv, կապվածությունը հավատարմություն ա , կախվածությունը՝ քմահաճ պահանջ, որը սպանում ա առարկային ու օգտագործողին՝ ի վերջո, ու չի հանգստանում մինչև չտեսնի մոխիրները:Բարեկամ, լավ ես գրել: Սիստեմաորված: Հիմնավորված: Դուրսբերված …
Հիանում ես գործողությամբ: Երկրպագում ես գործողությունը կատարող անձին… կոպիտ ասած
Քո գրածում իհարկե մակարդակային թռիչք կա: Անշարժ մարմնից անցում դեպի շարժումը, դինամիկան, հոսանքի ուժ, հզորութուն, Աշխատանք…
Սակայն ինչու՞ նսեմացնել ու իչիք դարձնել սկզբնական լիցքավորված մասնիկը: Չէ՞ որ դա էր սկիզբը: հավաքեց իր մեջ լիցքը ու … սկսվեց:
Արդյոք՞ լիցքակիրը վերջին հաշվով չարժի մի "ստից" երկրպագության անգամ:
Արդյո՞ք արդար է Ռոքվիեմով հիամալ, իսկ Մոցարտին չերկրպագել
Չգիտեմ… ես համ հիացող համ էլ երկրպագող տեսակից եմ: Հա, կա կապվածությունը… չեմ ժխտում: սակայն աշխատում եմ միշտ էլ զերծ մնալ կախվածությունից:
Կարող է լինել կապվածություն առանց կախվածուիթյան, որովհետև կապվածությունը ուշ թե շուտ պաշտամունքի առարկան վերածելու է շահագործման , որը ծնելու է "հեղաշրջումներ": Այսիքն սա մի ցիկլիկ պրոցես է: Առավոտ, ցերեկ, երեկո, գիշեր, առավոտ…
Լիցքը հրաշալի ա, սկզբնավորված լիցքը: Բայց մի հասցրու կռապաշտության, քանի որ երկրպագությունը ստից չի լինում, երկրպագությունը կուլ ա տալիս տոտալ, ու դու հայտնվում ես իր ստամոքսում , հետո մարսվում, քայքայվում ես իր արտադրած թույներից ու քեզնից էլ բան չի մնում քան այն, որ դու էլ դու չես, կորցրել ես քեզ, դառել ես մաս՝ երկրպագությանդ առարկայի, բայց ավելորդ մաս, պալար. որը խանգարում ա հենց առարկայիդ: Էդ վտանգավոր մետամորֆոզ ա…
Ու էլի վախը… Վա՛խը, թե կկորցնես էն սկզբնական պոզիտիվ լիցքը, մտածում ես՝ արի միացնեմ էդ լիցքը իր աղբյուրին՝ ինչպես մարտկոցի, ու քամեմ էդ աղբյուրը ինչքան հնարավոր ա, մենակ թե լիցքը չմարի: Բայց արի ու տես, դու, երկրպագելով էդ լիցքդ, վերածվում ես ամբողջովին էդ լիցքի, կորցնում ես շնչելու ու սնվելու բոլոր մյուս ծակոտիներդ ու դառնում ես կախված էդ մարտկոցից՝ ինչպես կենսական միակ աղբյուրի: Լիցքդ քեզ գերում ա, մուտացիայի ենթարկում, դարձնում ա քեզ իր կերպարանքով. էդ կախվախության սարսափն ա…
Մինչդեռ, գիտես ինչումն ա գաղտնի՞քը. վախը խաբում ա: Չի կորելու էդ լիցքը, թող իրան հանգիստ: Բջջի բազմացման սկզբունքով ինքը կիսվելու ա ու սկիզբ տա նոր լիցքերի՝ պոզիտիվ:
իսկ Մոցարտին երկրպագե՞լ…
Մոցարտից՝ սովորել, քաղել, հասկանալ՝ ուրիշ: Հաստատ քեզնից լավը չի, ու քեզնից վատն էլ չի :
Կտրիտ մի ակցենտ քեզանից, ու կպակասի, կվերանա ամբողջի սխեման, դինամիկան: Նույնը և իմ մասով:
Ես սիրում եմ երկրպագել: Երբեմն: երբ ինձ լիցք է պետք ու սեփականը պակասում է: Հետո էտ լիցքը սեփականացնում եմ ու կարևորը… կորևորը էն ա, որ դրանից մի լավ, օգտակար բան դուրս գա
Երբեմն ինձ բռնացնում եմ են բանի վրա, որ "նպատակը արդարացնում է միջոցները" համարում եմ ճիշտ
Ուժեղ մարդ ես, ուրեմն
Կտրիտ մի ակցենտ քեզանից, ու կպակասի, կվերանա ամբողջի սխեման, դինամիկան: Նույնը և իմ մասով
Ես սիրում եմ երկրպագել: Երբեմն: երբ ինձ լիցք է պետք ու սեփականը պակասում է: Հետո էտ լիցքը սեփականացնում եմ ու կարևորը… կորևորը էն ա, որ դրանից մի լավ, օգտակար բան դուրս գա
Երբեմն ինձ բռնացնում եմ են բանի վրա, որ "նպատակը արդարացնում է միջոցները" համարում եմ ճիշտ
սովորաբար ինձ լիցքերն են սեփականացնումէհ…
Դու էլՈւժեղ մարդ ես, ուրեմն
Սերը գործողություն է: Ինչպես որ կան տարբեր լողաոճեր, այդպես էլ կան սիրո տարբեր սիրա"վոճեր": Կորևոր սիրել ու սիրելով մի նոր հանգրվանի հասնելն ա: Իսկ որ ցանկացած վերջին հանգրվան մի որիշ հանգրվանի սկիզբն ա, դա նոռմալ է ու դրանից չես խուսափի: Այ դա է հիմնականում մարդկանց մոտ վերածվում ապատիայի, ասելով որ "բա սրա վերջը երբ՞ ա գալու": Իսկ ուզում եք 100 ըարեկան բիձուն ու պառավին հարցրեք՝ /նայելով թե ինչպիսի զգացմունքով են նայում նորապսակների համբույրին՝ / վերջ կա թե չէ՞
Բարեկամ, dvgray, ինչ էլ ատոմային ուսումնասիրության եք ենթարկել սերը: Ես էդպես էլ չեմ հասկանում դա ինչ ա, մենակ գիտեմ, որ դրանից ունեմ, ու դրանով երջանիկ եմ: Մնացածի մեջ որ էդքան խորանամ, ոնց դուք, երևի վերջը.... ամուսնանամ... մեկ ուրիշի հետ բայց
տանջանքն իմ կյանքում հլը որ միշտ գերակշռել է, երբ որ սիրել եմ, չգիտեմ երբ կգա էն օրը, երբ տանջանքը գոնե մենակ մի փոքր մաս կզբաղեցնի, որովհետև գիտակցում եմ, որ լրիվ առանց դրա անհնար ա...
ի՞նչ ասեմ...
Սիրել նշանակում է վայելել կյանքի ամեն մի րոեն...եքե իհարկե սիրելիիդ կողքին ես...Իսկ եքե ոչ աա արա ամեն ինչ որ լինեք իրար հետ...կամ ել մոռացեք իրար......
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ