Այդ դեպքում ավելի վատ է ստացվում: Այն ժամանակ գոնե վատ բաները վերագրվում էին վատ Սատանային, իսկ հիմա դրանք նույնպես Աստծո ձեռքի գործն են:Cassiopeia-ի խոսքերից
Երբ ինչ-որ վատ բան է պատահում, ասում ենք . "Սատանան տանի", բայց չենք ասում - Սատանան էր մեղավոր, այլ ասում ենք "Աստված, որ մեղքիս համար":
Հարց. ո՞ւմ ենք մեղադրում. Աստծուն թե սատանային…
Հարց. Ինչ՞ու է Աստված,որը հենց ինքը բարիությունն է,վատ բաներ անում:
Հ.Գ. Մենակ չասեք նա պատժում է մեղավորներին,որվհետև շատ անմեղներ նույնպես տառապում են:
Я собираюсь жить вечно, и пока что - это мне удается
Ինչ լինում է, դա բարին է: Ինչպես ասում են, Աստծո ուղիներն անմեկնելի են: Ուստի պետք չէ գնահատել Աստծո գործերը, քանզի միգուցե հենց այդ վատը իր հետևից մի լավի ուղի է բացում: Չէ որ եթե չլինի այդ վատը, երբեք լավը չենք գնահատի: Ինչ ուզում եք ասեք, բայց մենք՝ մարդ արարածներս շարժվում ենք ըստ հարաբերականության տեսության, այսինքն յուրաքանչյուր լավը նկատելու համար նախ այն համեմատում ենք վատի հետ ու հետո հասկանում, որ դա իրոք լավն է: Հետևաբար, Աստված մեզ տալով վատը ստիպում է մեզ ընկալել լավը, որը մինչ այդ միգուցե մեզ համար անհասկանալի էր ու անընդունելի:
Իսկ ինչ անել այն դեպքում, երբ այդ վատ բանը հենց մահն է,որից հետո ցանկացած հետևություն անիմաստ է: Իսկ եթե սա այն դեպքն է ,երբ ես լավը պետք է նկատեմ միայն ինչ որ մեկի կյանքի գնով ապա ես նախընտրում եմ,որպեսզի այդ լավը ինձ համար մնա անհասկանալի և անընդունելի:
Я собираюсь жить вечно, и пока что - это мне удается
Իսկ դու վստա՞հ ես, որ մահը վերջն է… Ըստ իս, դա ամենասկիզբն է………
հովարս (28.02.2012)
Ինչ՞ու են այդ դեպքում մարդիկ այդքան վախենում սկսել ամեն ինչ սկզբից:
Իրականում իմ կարծիքը այս հարցի շուրջ մի փոքր այլ է և թեմայից չշեղվելու պատճառով ես այն չեմ շարադրի: Սակայն հետագայում,եթե իհարկե հետաքրքիր է, մեկ այլ թեմայում ես կխոսեմ դրա մասին:
Я собираюсь жить вечно, и пока что - это мне удается
Կարող ես մտորումներդ շարադրել այստեղ՝
Մահ… իսկ հետո՞
Լավ: Իմ կարծիքով մարդու ուղեղը մեկանգամյա օգտագործման օրգան է, ծրագիր, որը տրվում է մարդուն իր ծնվելու օրը և վերանում է նրա մահվան ժամանակ: Հաճախ լինում է հակառակը՝ ծրագիրն է դադարում աշխատելուց և մարդը մահանում է(ծերություն): Իսկ մարդու մարմինը դա ուղղակի մի հարմարանք է , որը ծառայում է ուղեղի հրամանները կատարելու համար: Ճիշտ է դժվար է համակերպվել այն մտքի հետ , որ մեր հարազատները մահից հետո այլևս չկան, դժվար է մտածել, որ նրանք երկնքում չեն,հրեշտակների ու հեքիաթային բարի կենդանիների շրջապատության մեջ, սակայն դա այդպես է (իմ կարծիքով իհարկե): Այնուամենայնիվ մեր հարազատները ապրում են մեր հիշողություններում և նրանք կենդանի են այնքան ժամանակ, ինչքան որ մենք զգում ենք նրանց կարիքը…
Я собираюсь жить вечно, и пока что - это мне удается
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ