Ակումբը հետևում էր թավշյա հեղափոխությանը․ 2018

[ivy]

Յուրաքանչյուր անհատ պետք է նամակներ ուղղի ՀՀ ազգային ժողովի բազմաթիվ պատգամավորների, որոնց էլեկտրոնային փոստի հասցեները կարող եք գտնել http://parliament.am/deputies.php?lang=arm հղումով՝ մուտք գործելով պատգամավորի էջ (կենսագրության բաժնի վերևի հատվածի վերջին տողը): Հնարավորության դեպքում, խնդրում ենք [email protected] հասցեով նաև տեղեկացնել, թե քանի պատգամավորի եք ուղղել նամակ:

Էս էլ հանրապետականների իմեյլները․

[email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected], [email protected]

[Տրիբուն]

Էս էլ հանրապետականների իմեյլները․

Վայ հորս արև ․․․ ես էլ հատիկ հատիկ բռնել քոփի եմ արել Մի քիչ շուտ դնեիր էլի

[Ռուֆուս]

Սաշա Գրեյը ողջունել է հեղափոխությունը (սարքած չի, անձամբ ստուգել եմ իր ինստագրամի օֆիցիալ պրոֆիլում).

[Ռուֆուս]

Մի ջրաչափի պատմություն (սարքած չի)․

[ivy]

Վայ հորս արև ․․․ ես էլ հատիկ հատիկ բռնել քոփի եմ արել Մի քիչ շուտ դնեիր էլի

Կներես ։))
Ի դեպ ցուցակում ոնց որ թե ոչ միայն հանրապետականներ են. կարելի է միջից ընտրել, թե կոնկրետ ում գրել, անունները երևում են։
Իմ փորձը ցույց է տալիս, որ անհատական նամակները` կոնկրետ հասցեատիրոջով ու հենց իր անունը/ազգանունը ներառող, շատ ավելի էֆեկտիվ են, քան ընդհանուր գրած նամակները` միանգամից բոլորին ուղարկվող։ Ինձ թվում է, արժի ցուցակից մի քանի հոգու ընտրել ու իրենց առանձին-առանձին նամակներ գրել` ամեն նամակում կոնկրետ պատգամավորի անունը գրելով, որ մարդ զգա` հենց իրեն ես դիմում, այլ ոչ թե մի ընդհանուր` բոլորին. վերջինս գուցե ընդհանրապես չկարդացվի էլ։

[Տրիբուն]

Կներես ։))
Ի դեպ ցուցակում ոնց որ թե ոչ միայն հանրապետականներ են. կարելի է միջից ընտրել, թե կոնկրետ ում գրել, անունները երևում են։
Իմ փորձը ցույց է տալիս, որ անհատական նամակները` կոնկրետ հասցեատիրոջով ու հենց իր անունը/ազգանունը ներառող, շատ ավելի էֆեկտիվ են, քան ընդհանուր գրած նամակները` միանգամից բոլորին ուղարկվող։ Ինձ թվում է, արժի ցուցակից մի քանի հոգու ընտրել ու իրենց առանձին-առանձին նամակներ գրել` ամեն նամակում կոնկրետ պատգամավորի անունը գրելով, որ մարդ զգա` հենց իրեն ես դիմում, այլ ոչ թե մի ընդհանուր` բոլորին. վերջինս գուցե ընդհանրապես չկարդացվի էլ։

Ճիշտ ես։ Էտքանը չէի մտածել։

Բայց երեք թե չորս խմբով եմ գրել ու Ելքի պատգամավորներին հանել եմ։

[Տրիբուն]

Ճիշտ ես։ Էտքանը չէի մտածել։

Բայց երեք թե չորս խմբով եմ գրել ու Ելքի պատգամավորներին հանել եմ։

Ինչ միջի այլոց - ալամ աշխարհում պետական ոլորտի, հատկապես պառլամենտի, էլեկտրոնային հասցեները ստանդարտացվում ա։ Ասենք անուն.ազգանուն@parliament.am: Կրկնվողի դեպքում, ասենք նաեվ մանդատի համարը։ Մերոնց մոտ, ահագին պատգամավոր ոնց ուզել ա դրել ա, ասենք gem07 ) արդեն պուպսիկ, փիսիկ, քաջարի կարգի հասցեներ էի սպասում )

Արա, ու էտ պատգամավորների ցուցակը որ հատ հատ բացում ես, վախից քաքում ես տակդ .... ինչեր ասես որ չեն անի պատգամավորները դեբիլացած ....

Բայց .... սեր եվ հանդուրժողականություն։

[Գաղթական]

Ինչ միջի այլոց - ալամ աշխարհում պետական ոլորտի, հատկապես պառլամենտի, էլեկտրոնային հասցեները ստանդարտացվում ա։ Ասենք անուն.ազգանուն@parliament.am: Կրկնվողի դեպքում, ասենք նաեվ մանդատի համարը։ Մերոնց մոտ, ով ոնց ուզել ա դրել ա, արդեն պուպսիկ, փիսիկ, քաջարի կարգի հասցեներ էի սպասում )

Արա, ու էտ պատգամավորների ցուցակը որ հատ հատ բացում ես, վախից քաքում ես տակդ .... ինչեր ասես որ չեն անի պատգամավորները դեբիլացած ....

Բայց .... սեր եվ հանդուրժողականություն։

Դեռ ահագին էժան ենք պրծել..
Ազնվությամբ ես սպասում էի, թե mail.ru, rambler.ru կարգի հարթակներում էլ կարողա հասցե լիներ

[Ծլնգ]

Մարդիկ վերաբերմունք են գրում, ու նաև իրարից «դու ո՞ւմ կողմից ես» պարզաբանումներ են պահանջում․․․ ասի ես էլ գրեմ վերաբերմունքս թավշյա հեղափոխության նկատմամբ, մեկ էլ տեսար ինչ-որ մեկին նույնիսկ հետաքրքիր եղավ․․․ Բայց մի քիչ երկար է լինելու, ու սա էլ է պատճառը, որ այս թեմաներով նախընտրում եմ շատ չխոսել․ դժվար է սենց բաները առանց լոլո թվալու կարճ փոխանցելը։

Նայեք․․․ ինչո՞վ են հաջողակ երկրները տարբերվում անհաջող երկրներից։ Այս վերջերս Սիրիայի շուրջ մի սենց զրույց այստեղ գնաց, Տրիբունն էլ, որպես Սիրիայի անհաջողությունների մեջ մեկ մարդուն (Ասադին) մեղադրելու կարծիքի հակադրություն, մի գրքի մասին էր նշել, ու կարծես դրա անմիջապես նախորդ գրառման մեջ էլ «Ծլնգի մեթադաբանություն» էր հիշատակել։ Ու այդ գիրքը իսկապես լավ գիրք է, ու ես էլ խորհուրդ կտամ կարդաք, գոնե «երկրներին հաջողակության» շուրջ առաջատար տնտեսական կարծիքներին տեղյակ լինելու համար։ Բայց կարծում եմ, որ այդ գիրքն էլ ու բազում այլ տնտեսական տեսություններն ու մոտեցումները մի քիչ շատ են ջուր ծեծում ու ավելի շատ սիմպտոմների հետևից են ընկած, քան սկզբնապատճառների։

Նախորդ պարբերության հարցիս հետ կապված մեկ այլ հարց բարձրացնեմ․ ո՞րն է եկրի ամենաթանկ ռեսուրսը։ Որոշները կարծում են որ դա բնական պահածոներն են, որոշները՝ աշխարհագրական դիրքը, մյուսները՝ մշակույթը, այլոք՝ պատմությունը, կլիմայական պայմանները և այլն և այլն։ Հիմա իմ խորին համոզմամբ, երկրի ամենաթան ռեսուրսը դա իր քաղաքացու կյանքն է։ Ոչ թե քաղաքացիության ինստիտուտի իմաստով, ոչ թե մարդաքանակ, ազգական պատկանելիությունը կամ որևէ այլ բանի, այլ շատ տարրական՝ թե իչքան է մարդու կյանքը թանկ այդ երկրում։ Ֆինանսիստները շատ պարզ ձև ունեն գնահատելու առաջին հայացքից գին չունեցող բաները՝ ազատ շուկայի բորսան։ Հիմա պատկերացնենք, թե սահմանում ենք մի ինդեքս, որը չափում է, թե երկրում ինչքան է գնահատվում քաղաքացու՝ շարքային բնակչի իմաստով, կենսաբանական կյանքը։ Կոնկրետ թիվը շատ կարևոր չի, բայց կարող ենք եզրակացություններ անել, թե որ երկրում է այս ինդեքսը բարձր լինելու, ու որ երկրում՝ ցածր։ Ասենք Սիրիայում այն կլինի շատ ցածր, իսկ ԱՄՆ-ում՝ բարձր, աֆրիկյան երկրների մեծամասնությունում այն կլինի ավելի ցածր քան եվրոպական երկրների մեծամասնությունում և այլն։ Ու իմ նեղ խելքով, այս մարդու կյանքի գնի ինդեքսը կլիներ երկրի տնտեսական հաջողակ լինելու պոտենցիալի շատ լավ չափորոշիչ, եթե ոչ ամենալավը։

Հա, կան երկրներ, որոնք առաջ են գնում նավթի հաշվին, կամ զբոսաշրջիկային դրախտ լինելով, կամ որևէ այլ նյութական կամ աշխարհա-կլիմայական ռեսուրսների պատճառով, բայց եթե չկա մարդու կյանքի թանկություն, ապա այդ երկրները դատապարտված են սննկությանը՝ լայն իմաստով։ Ու սրան կարելի է պատմական անկյունից էլ դիտել ու տեսնել, որ շատ ու շատ դեպքերում մարդու կյանքի էժանությունն է գերտերություններ քանդել կամ մասնատել։ Ու նաև իմ խորին համոզմամբ, Սովետը փլվեց ոչ թե տնտեսական, կամ իդեոլոգիական, կամ միջէթնիկ խնդիրների պատճառով, այլ որովհետև մարդուս կյանքը գին չուներ այդ երկրում։ Ու նույն պատճառով էլ Ռուսաստանն է դատապարտված, քանի շրջանառության մեջ են «գեյրոպաներն» ու «պետքարաններում սատկացնելու» գաղափարները։ Շատերս սիրում ենք համեմատություններ անցկացնել հրեաների և Իսրայելի հետ։ Ու հարցնում ենք ինքներս մեզ՝ էդ ո՞նց եղավ, որ կես դարի պատմություն ունեցող երկիրը տենց արագ թափ առավ, ու դարձավ աշխարհի առաջատար գիտատեխնիկական երկրներից մեկը, էլ չասած հզոր զին ուժի։ Ու շատ ենք սիրում խմորել «ԱՄՆ-ն օգնեց», «Գերմանիայի տված ռեպարացիաները օգնեցին», «համաշխարհային հրեայությունը օգնեց» ու նման տիպի պարզունակ մտքերը։ Բայց էլի իմ անձնական համոզմամբ՝ Իսրայելը դառավ այսօրվա Իսրայելը, որովհետև քաղաքացու կյանքը գնահատվում է ամենից բարձր։ Իսրայելը այն երկիրն է, որ թշնամու կողմից պատանդ վերցված իր մեկ շարքային զինվոր-քաղաքացու համար պատրաստ է հարյուրավոր իր բռնած բարձրաստիճան պատանդների հետ փոխանակել․․․ ի դեպ, զինվորի կյանքի մասին մի կարճ կողմնակի բան պատմեմ։ Մի 15-20 տարի առաջ լրիվ հանկարծակի մի ամերիկյան հաղորդում էր աչքովս ընկել, որը պատմում էր երկրորդ համաշխարհայինի խաղաղ օվկիանոսի թատրոնի պատերազմական պատմության մասին։ Ու մի հոյակապ համեմատություն էին բերել․ նույն կադրում ցուցադրել էին ամերիկացի ու ճապոնիայի շարքային զինվորների, ու մեկ առ մեկ ավելացնում էին տարբեր տվյալներ՝ միջին քաշը, միջին բոյը, միջին զինվածությունը, և այլն։ Ու ամենավերջին համեմատականը հետևյալն էր․ ամերիկացին՝ expects to return home, ճապոնացին՝ doesn't expect to return home։ Մի այլ կարգի վատ էի եղել․․․ այս մեկ հանգամանքը հոյակապ բացատրում է երկրի ռազմական դոկտրինան, չե՞ք գտնում։ Եթե դու քո զինվորին պատրաստվում ես հետ բերել, այլ ոչ թե օգտագործում ես որպես թնդանոթի միս, ապա մոտեցումներդ էլ լրիվ ուրիշ են, զենքդ էլ լրիվ ուրիշ է, ռազմավարությունն ու մարտավարությունդ էլ են լրիվ ուրիշ։ Այ սրա պատճառով էլ է Իսրայելի բանակը հզոր։ Ու սրա պատճառով էլ է, որ ինքնասպան ահաբեկչությունը կարող է կարճաժամկետ նվաճումների բերել, բայց երկարատև կտրվածքով անհույս մոտեցում է։

Վերադառնանք մարդու կյանքի գնին ու Հայաստանին․․․ երբ փոքր էի, քեռիս մի պատմություն էր ծիծաղելով պատմում, որ սովետական հին ժամանակներով (60-ականներ) մի հեռավոր ինչ-որ բարեկամ Բաքվից մեքենա էր գնել, ու քշելով բերել էր Հայաստան։ Լրիվ անփորձ վարորդ լինելով՝ ճանապարհին ահագին պատահարների մեջ էր ընկել։ Ու ասում էր, որ Ադրբեջանում մի 10 մարդ տակը գցեց, վրեն գումարային հարյուր ռուբլի էլ չէր նստել, իսկ Հայաստանում մեկին տակն էր գցել՝ հազարներով հազիվ տակից դուրս եկավ։ Ո՛չ, Հայաստանը երբեք էլ չի «ադրբեջանանա», որովհետև ինչքան էլ գետնին ընկած չլինենք, չեմ կարծում թե երբեք էլ հայի կյանքի գինը այդքա՛ն կընկնի։ Բայց վերջին 30 տարիների ընթացքում գրեթե միտումնավոր հայաստանցու կյանքի գնի անկման քաղաքականություն էր վարվում Հայաստան երկրում։ Ու այո՛, այս իմաստով «ադրբեջանացման» ուղու վրա էինք կանգնած։ Հայս հայիս ստրուկն էր դարձել, ու գաղափարական, կամ փողի, կամ որևէ այլ նվաճման համար տալիս իրար սատկացնում էինք։ Ու կարծում եմ, որ սա արտահոսքին նպաստող ամենամեծ գործոններից մեկն էր․ «անկախ» Հայաստանում մարդու կյանքի գինը ավելի ցածր էր՝ բացասական տրենդով, քան նույնիսկ սովետական Հայաստանում․․․ մի լրիվ աբսուրդ իրավիճակ։

Վերջապես վերադառնամ ներկայիս ներքաղաքական վիճակին․․․ ակումբում մի քանի պատրվակներով նշել եմ, որ ես հեղափոխական չեմ իմ բնույթով։ Ոչ թե այն իմաստով, որ ըմբոստ չեմ, այլ որովհետև չեմ հավատում հեղափոխական գործընթացների միջոցով ձեռքբերումների արդյունավետությանը։ Կոպիտ ասած, հարյուր հեղափոխությունից մեկն է բերում մնայուն արժեքների փոփոխության, այլ ոչ թե դառնում օպորտունիստների բուծարան։ Բայց իհարկե պետք է խոստովանել, որ այդ հարյուրից մեկը լինում է աշխարհ-փոխող։ Ու այս շարժման սկզբնական փուլում ինձ համար նշանները ավելի բացասական էին, քան դրական, ու դրա մասին նշել էի սկզբից։ Իմ աչքին իրավիճակը թվում էր սպիտակ-սևությանը ավելի նպաստող, քան փարատող։ Մարուքյանի այն «երրորդ տարբերակի» հարցազրույցն էլ բերել էի, քանի որ այդ ժամանակ իմ մոտ էլ դեռ այս շարժումը պառակտող տպավորություն էր թողնում (ու նաև այն պատճառով, որ Մարուքյանը շեշտադրում էր, որ ամեն մարդ միակն է, ու այդ մարդու կյանքը կարևոր է․ ինքը սա ասում էր այն իմաստով, որ ճգնաժամի խորացումը հնարավոր է բերի ղեկավարության կասեցնող քայլերի՝ մարդկային զոհերով, բայց ամեն դեպքում արտահայտում էր իմ «մարդու կյանքի գինը պիտի բարձր լինի» դիրքորոշման արձագանքը)։ Բայց այդ իրավիճակը փոխվեց․․․ չգիտեմ, նրանից էր որ ավելի շատ թափ հավաքեց շարժումը, թե նրանից էր, որ Նիկոլը գնալով ավելի արխային դարձավ, կամ կազմակերպչականությունը բարձրացավ, թե որևէ այլ բան, բայց կոնկրետ տրենդ սկսվեց, ոչ թե նվեր-փուչիկ, «ոստիկան, մենք քեզ սիրում ենք» տիպի բաներ, այլ կոնկրետ «հանդուրժողականություն» գիծը դարձավ շատ ավելի ուժեղ, քան հակա-սերժականությունն ու հակա-ՀՀԿանությունը։ Ու հիմա մի քիչ զարմանում եմ, թե ինչո՞ւ ամենասկզբից էլ դա չէր արվում․․․ բայց երևի շարժման սկզբանական փուլում դժվար էր կառավարելը պոռթկացող հույզերը, ու համ էլ հակա-սերժականությունը ավելի լավ է մարդ հավաքում, քան հանդուրժողականությունը։

Հիմա ճիշտն ասած չգիտեմ, թե Նիկոլն ինչ մոտեցում ունի իմ բարձրացրած հարցերի վերաբերյալ ու որդյոք իր համար «սեր ու հանդուրժողականությունը» միմիայն միասնականության գործիք է, թե իսկապես մարդու կյանքի գնի բարձրացման ծրագիր։ Ինքն առաջին ասուլիսներից մեկում ասեց, որ իրեն ոգևորում են Նելսոն Մանդելան (շատ) ու Չե Գևարան (քիչ)։ Չե-ն, իմ կարծիքով, թյուրիմացություն է ու զուտ «ռոմանծիկ» հեղափոխականություն, բայց այդպիսի մեթոդներն էլ են ուժեղ գործիք՝ ռոմանտիկ ջահելության հավաքագրելու գործում։ Բայց մանդելայականության գործոնը ինձ հուշում է, որ Նիկոլը գոնե ճիշտ մոտեցումներ ունի, նույնիսկ եթե դրա հարատև տնտեսական պոտենցիալը ամբողջությամբ չի ըմբռնում։ Բայց կան նաև որոշ ազդարարներ Նիկոլի հռետարաբանության մեջ, որ դեռ մի քիչ կասկածի տակ են դնում իր մոտեցումները․․․ դրանց մասին չխորանամ։ Նիկոլի անձը ինձ համար այս պահին այս շարժման երկրորդական մասնիկ է։ Հա, միգուցե հենց իր կազմակերպչականությունն ու պայծառ մտքերն էին, որ հեղափոխությունն այսքան հաջողակ դարձրեցին, բայց դա արդեն այնքան էլ կարևոր չի։ Էականը այն է, որ այս շարժման վերջնական հաղթանակը կբերի Հայաստանում մարդու կյանքի գնի կտրուկ բարձրացման ու դրական տրենդի, իսկ այս շարժման գլուխն ու երաժշտության պատվիրատուն Նիկոլն է։

Նիկոլի վարչապետության մասին ես էլ լիիիիիիիիիիքը վերապահումներ ունեմ, ինչպես նաև այս շարժմամբ Նիկոլի անձնավորման մասին էլ։ Ու շատ հավանական եմ գնահատում, որ Նիկոլի ժամանակավոր վարչապետությունից հետո լինելու են քաղաքական ճգնաժամերի մի քանի փուլեր, մի քանի արտահերթ ընտրություններ և այլն։ Ու ամեն դեպքում լավ հեղափոխական դեռ չի նշանակում՝ լավ կառավարիչ, այն էլ Հայաստանի նման բարդ ռեալպոլիտիկ պահանջող երկրի համար (Մանդելայի գործը շատ ավելի հեշտ էր այս առումով, նույնիսկ ապարտեիդի ժառանգի պայմաններում)։ Բայց այս շարժման հաղթանակի կարևորության մեջ սա էլ էական չէ, ըստ իս։ Այս շարժման հաղթանակը, իմ խորին համոզմամբ, բերելու է մարդուն ստարացնող ու շարքային մարդու կյանքի դեվալվացիայի արդեն համարյա 30 տարի շարունակվող գրեթե հետևողական քաղաքականության վերջին։ Իսկ մարդու կյանքի գնի բարձրացումից ավելի հարատև ու հեռանկարային գործոն երկրի հաջողակ լինելու համար ես չգիտեմ։ Հակառակի դեպքում, եթե չհաղթեց շարժումը, ինչն այս պահին ես գնահատում շաաաաաաաաաաատ անհավանական, ապա հնարավոր է ունենանք բավական երկարատև դեպրեսիվ մթնոլորտ, ու առնվազն ևս մեկ սերնդի հույսերի հիմնովին խափանում, ինչը ոչ մի ձևով չի կասեցնելու մարդու կյանքի գնի շարունակական անկումը։

Զրույցներ սկսեցին Հայաստանից արտագաղթած հայերի վերադառնալու մասին․․․ չեմ սիրում ճիշտն ասած այս թեմաներով խոսել, քանի որ շատ դեպքերում խոսակցությունները գործողությունների հետ կապ քիչ են ունենում։ Բայց այստեղ կարևոր եմ համարում սրա մասին էլ նշելը։ Եթե իմ տեսած գործոնները այս շարժման մեջ իրական են, ապա ինձ համար էլ դա կլինի մի ահռելի իմպուլս «դեպի տուն»։ Հանրապետականների Հայաստանը տիպիկ եվրասիական երկիր էր․․․ լրիվ Բելառուս, Ռուսաստան ու Ղազախստան-Ղրղստան՝ ոչ միայն պետականության ու տնտեսության, այլ նաև մարդու կյանքի գնի տեսանկյունից։ «Սիրո ու հանդուրժողականության» հետհեղափոխական Հայաստանն ունի գերհզոր պոտենցիալ․․․ իրապես՝ աշխարհի ամենահզոր երկրներից մեկը լինելու կարգի ներուժ։ Այս պարագայում սիմվոլիկ է այն մի երիտասարդ կնոջ մեկ բառով պատասխանը լրատվամիջոցների հարցին, թե ինչպես է իրեն զգում ակտիվ հեղափոխական եկրի պայմաններում՝ ապահով։ Այս շարժմամբ կերտված եկրում ունենալու ենք սիրված ու չսիրված քաղաքական գործիչներ, Նիկոլին մեծարելու ենք ու քրֆելու ենք, կուսակցությունները ստեղծվելու են ու լուծարվելու են, բայց երբ «սիրո ու հանդուրժողականության» շարժումն քո երկրում հաղթանակած է, այլևս ոչ ոք, ոչ Ռուսաստանը, ոչ էլ թուրք ու շուն-շանորդին կարող են առևանգել ժողովրդի այդ ապահովության զգացողության պարտատիրությունը։ Մարդուս գինն է բարձրանալու․․․ թեկուզ պատերազմ էլ լինի, զինվորը բնազդաբար իմանալու է, որ իր կյանքից թանկ գործոն չկա, որ իր հետևը հզոր պետականությամբ երկիրն է կանգնած, ոչ թե թայֆականությունն ու պառակտումը։ Պատերազմին էլ մասնակցելու ենք ոչ միայն ազատամարտիկի կորովով, այլ նաև հզոր հիմունքների վրա հիմնված ռազմա-մարտավարությամբ։ Ու որ իմանամ, թե իմ երեխաների կյանքը թանկ է գնահատվում, ինձ այս աշխարհում էլ ի՞նչ է պետք․․․

Ինչքան էլ անհավանական չլիներ, այս շարժումը իմ ոչ-հեղափոխական բնույթին հարյուրից հենց այն մեկն է երևում այս պահին։ Դեյվիդ Միտչելի «Cloud Atlas»-ից հիշո՞ւմ եք․

And how did Union aim to xtract these … alleged “ills” of our state?
Revolution.
․․․․․
Fantasy. Lunacy.
All revolutions are, until they happen, then they are historical inevitabilities.

Հիմա մտացածին, թե հանգամանքների բերմամբ, այս հեղափոխությունն ունի իմ կարծիքով մի ահռելի չարորակ ուռուցքի հաջողակ վիրահատության հավանականություն։ Ուրեմն՝ հաղթելո՜ւ ենք։

[Sagittarius]

Ինչ միջի այլոց - ալամ աշխարհում պետական ոլորտի, հատկապես պառլամենտի, էլեկտրոնային հասցեները ստանդարտացվում ա։ Ասենք անուն.ազգանուն@parliament.am: Կրկնվողի դեպքում, ասենք նաեվ մանդատի համարը։ Մերոնց մոտ, ահագին պատգամավոր ոնց ուզել ա դրել ա, ասենք gem07 ) արդեն պուպսիկ, փիսիկ, քաջարի կարգի հասցեներ էի սպասում )

Արա, ու էտ պատգամավորների ցուցակը որ հատ հատ բացում ես, վախից քաքում ես տակդ .... ինչեր ասես որ չեն անի պատգամավորները դեբիլացած ....

Բայց .... սեր եվ հանդուրժողականություն։

Ոչ միայն պետական, հասարակ մասնավոր ոլորտի աշխատանքային email ներն էլ