Պինգվինաշենից մեզ հայտնում են ...

[Ձայնալար]

Գուցե՞ ես խենթ եմ, խելագար,
Այս անմիտ ու փուչ աշխարհում,
Մե՞կն նրանցից, ով անդադար,
Միայն մեկի՞ն է հավետ սիրում…

Ա՜խ չգիտեմ թե ով եմ ես,
Ի՞նչ եմ ես, ինչու՞ եմ ես,
Ծանր հեգնանքի նման այսպես,
Սևն ու սպիտակը խառնել եմ ես…

Աշնան տերևները դեղինս տարան,
Գարնան թերթիկները կանաչս կերան,
Սրտիս կապանքները հանկարծ խոնջացան,
Ու նորից երգերս այս աշխարհ եկան…

Եկան, որ դարավոր վիշտս վանեն,
Եկան. որ բուժեն անդարման վերքերը,
Որպեզի շուտափույթ տանեն ,
Առանց այն էլ խառնածին մտքերը...

Ռութ ջան, եթե ամբողջ բանաստեղծությունը հանգավորված լիներ այնքան գեղեցիկ, որքան վերջին տունը, քեզ կարելի էր դասել հայ մեծերի շարքում