Ուզում եմ անպայման պատմել իմ ու Մանոնի տիեզերային հանդիպման մասին:
Պայմանավորվեցինք եկեղեցու մոտ ու միասին մոմ վառելուց հետո նստեցինք հենց եկեղեցում ու սկսեցինք մեր մտերմիկ զրույցը:
Հենց սկզբից իրար ճանաչեցինք /առաջին անգամ էինք տեսնում/ ու երկուսս էլ արդեն հարազատ էինք միմյանց, ու մի պահ ինձ թվաց, որ ուղղակի վաղուց չէինք հանդիպել:
Խոսում էինք ներկայից, անցյալից, կայացած ու չկայացած երազանքներից, մեր հոգում ու սրտում եղած ու չեղած, նոր-նոր ամբողջացող ու փշրված հույզերի մասին:
Ես շատ զարմացա...
Որ, լինելով տարիքով շատ փոքր Մանոնից, ինձ շատ հանգիստ էի զգում նրա հետ ու թեպետ գիտակցում էի, որ նրանից շատ ու շատ բան ունեմ սովորելու, սերունդների տարբերությունը չէի զգում, և դա միայն նրա շնորհիվ:
Աննկատ ու թեթև անցավ ժամանակը;
Մանոնը շատ պայծառ հոգի ունի; Իսկ մեր հոգիների զրույցը եկեղեցում անկրկնելի խորհուրդ ուներ, որ երևի միայն մենք կհասկանանք;
Նայում էի Մանոնի նկարները ու մի ուրիշ մոլորակում էի ինձ զգում;
Իմ տիեզերքում շատերն են տեղավորվել, իսկ նա այն մարդկանցից է, որ նրանում կարող է ազատ զբոսնել;
Վստահում եմ նրան ու համարում իմ մեծ քույրիկը../ինքը դեռ չգիտի/
Հ.Գ. Նկարն արդեն ինձ մոտ է, իսկ մնացածը հետո...
'
Էջանիշներ