Ինչպե՞ս է պատահում, որ մարդուն կարգին դեռ չես ճանաչում, բայց արդեն նրա նկատմամբ որոշակիորեն համակրանք կամ հակակրանք ես զգում (անտարբեր լինելը դեռ չքննարկենք ): Մի տեղ կարդացել էի, որ առաջին հանդիպման պահին, մարդկանց օրգանիզմը ինչ-որ հոտ է արձակում, որը կարող է մեկին` հակակրանքի, մյուսին համակրանքի տրամադրի: Բայց չէ՞ որ այդ զգացողությունը կարող է վիրտուալ աշխարհում էլ առաջանալ, որտեղ հոտ զգալը բացառվում է: Հետևաբար կան այլ պատճառներ…Դուք ի՞նչ եք մտածում այս մասին:
Ձեր նկարագրած իրավիճակը արդյունք է կյանքի փորձի: Երբ մարդու արտաքինը, շարժուձևը, հագուստը, ձայնը... ծնում են համապատասխան ասոցիատիվ պատկերներ ուղեղում: Երբ դիտողականությունը լավ է զարգացած, ապա հենց առաջին պահին առաջացած ասոցիատիվ պատկերները արագորեն օգնում են մեծ ճշտությամբ դիմացինիտ տեսակավորել ըստ քեզ հայտնի մարդկային տիպաժների:
Վիրտուալում դա մի կողմից դժվար է անել, հաշվի առնելով որ չկա անմիջական շփում, մյուս կողմից էլ հեշտ է , քանի որ կա հնարավորություն մանրամասն, առանց շտապելու ծանոթանալու մարդու մտքերի տրաբամանական շղթայի, գրելաոճի, լեզվամտածողության հետ և անելու համապատասխան եզրակացություն , թէ մեզ ծանոթ որ մի մարդկային տիպի հետ է ասոցիացվում Նա:
Ասոցիատիվ կողմնորոշման մասով առաջարկում եմ կազմակերպել մի հետաքրքին խաղ: "Ակումբի" այն անդամին, որը երբեք չի հայտնվել "Ակումբի" հանդիպումներում,
"Ակումբի" մնացած անդամները ըստ նրա ""ակումբում" արտահայտած մտքերի փորձեն կառուցել նրա միասնական, հավաքական "ֆոտոռոբոտը" /արտաքին և ներքին/, :
Վերջում "Ակումբի" "չլուսավորված" անդամը գնահատի արդյունքը:
Հետաքրքիր առաջարկ է…dvgray-ի խոսքերից
Ասոցիատիվ կողմնորոշման մասով առաջարկում եմ կազմակերպել մի հետաքրքին խաղ: "Ակումբի" այն անդամին, որը երբեք չի հայտնվել "Ակումբի" հանդիպումներում,
"Ակումբի" մնացած անդամները ըստ նրա ""ակումբում" արտահայտած մտքերի փորձեն կառուցել նրա միասնական, հավաքական "ֆոտոռոբոտը" /արտաքին և ներքին/, :
Վերջում "Ակումբի" "չլուսավորված" անդամը գնահատի արդյունքը:
Գուցե հենց ինձնից էլ սկսե՞նք
Լա՛վ: Սկսե՛նք: Ուրեմն իմ կարծիքով, դու շատ ներդաշնակ, հավասարակշռված, խելացի, կարդացած, խորը մտածող, մելամաղծոտ, խորհրդավոր, տխրությունը քեզանից հեռու չթողնող անձնավորություն ես:Հետաքրքիր առաջարկ է…
Գուցե հենց ինձնից էլ սկսե՞նք
Այն ինչի մեջ չկա առեղծվածություն զուրկ է հմայքից
Տխրության և տխրելու հազար ու մի ձև ու միջոց կա .. իսկ Մանոնի մոտ դա շատ բնական է ստացվում... կարծես տխրության մեջ ինչ որ իմաստ է գտել որ հասու է միայն իրեն ու կատարելություն է զգում դրա մեջ , ամեն դեպքում ինձ թվում է դա տխրություն չի .. այլ թախիծ է , սրտաբուխ զգացում է , գուցե մենք պետք է օգնենք նրան նույնապես հասկանալ նաև ուրախությունն ու հրճվանքը .. իսկ գուցե նաև միասին թախծենքԼա՛վ: Սկսե՛նք: Ուրեմն իմ կարծիքով, դու շատ ներդաշնակ, հավասարակշռված, խելացի, կարդացած, խորը մտածող, մելամաղծոտ, խորհրդավոր, տխրությունը քեզանից հեռու չթողնող անձնավորություն ես:
Ես ասեմ իմ սեփական փորձից: Երբ ես ինչ-որ մեկի հետ նոր եմ ծանոթանում, ես միանգամից կարողանում եմ հասկանալ, համակրանք, թե՞ հակակրանք եմ զգում: Դա իմ սիրտն է ինձ հուշում, ու երբեք այն ինձ չի խաբել :
Մի լացի նրա համար, որ դա վերջացել է, այլ ժպտա` որ դա եղել է:
Ես էլ եմ երբեմն թախծում: Ու երբեմն այդ հոգևիճակից դուրս գալուց հետո այնքան թեթև, այնքան հանգիստ եմ ինձ զգում, ասես ուսերիցս մի մեծ քար գցած լինեմ…
Այն ինչի մեջ չկա առեղծվածություն զուրկ է հմայքից
Գիտես, ավատարն էլ է նպաստում այդ թախծոտ ու մելամաղձոտ կերպարի ձևավորմանը։ Փորձեք ուշադրություն դարձնել դրան։ Կնկատեք, որ իսկապես շատ մեծ դեր ունի ավատարը։ Բավական աննկատ ձևով, բայց իրոք կերպար է ստեղծում, քեզնից անկախ՝ մարդուն սկսում ես նույնացնել իր ավատարի հետ։
Ժողովուրդ, բայց աչքիս մենք լրիվ շեղվել ենք թեմայից, գիտե՞ք։ Սրան շատ ավելի համապատասխան թեմա կա ակումբում։ Չտեղափոխվե՞նք այնտեղ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ժողովուրդ ջան…Ժողովուրդ, բայց աչքիս մենք լրիվ շեղվել ենք թեմայից, գիտե՞ք։ Սրան շատ ավելի համապատասխան թեմա կա ակումբում։ Չտեղափոխվե՞նք այնտեղ։
Բայց Ուլուանան ճիշտ է, հարկավոր է վերադառնալ բուն թեմային:
Միշտ աշխատում եմ համակրանք տածել առաջին անգամ հանդիպած ցանկացած մարդու հանդեպ, իսկ եթե հենց առաջին հայացքից հակակրել եմ ինչ-որ մեկին, ուրեմն նա իրոք արժանի է հակակրանքի:
Ամեն ինչ ազդում է մարդու առաջին կարծիքի վրա, օրինակ ինձ վրա կարող է ազդել այնպիսի մանրուքը ինչպիսին է օրինակ շորի վրա պատահականորեն հայտված թելը, իրոք ծիծաղելի է, բայց կարծիքը երբեմն շատ-շատ փոքրիկ մանրուքներից է ձևավորվում…
Ինձ թվում է, որ այդ զգացումը բոլորին էլ բնորոշ է
Այսինքն ցանկացած նոր մարդու հետ ծանոթանալիս անպայմանորեն որոշակի համակրանք կամ հակարանք է մոտդ առաջանում, որի պատճառները ոչ միշտ ես կարողանում անգամ ինքդ հասկանալ: Կարծում եմ, դա առաջին տպավորության հիման վրա է առաջանում, քանզի համակրանքի ու հակակրանքի պատճառներն այնքան անիմաստ, երբեմն էլ ծիծաղելի կարող են լինել
Ճիշտն ասած հոտի հետ կապված, առաջին անգամ եմ լսում
Բնական է, որ վիրտուալ կյանքում նման հոտի առկայությունը բացառվում է, այստեղ գործում է մարդու ներքին աշխարհին փոքրիշատե ծանոթանալու, ապա նոր համակրել-հակակրելու սկզբունքը, բայց այստեղ էլ կա բայց, չնայած մասնավոր է բերածս օրինակը, այսինքն միայն ակումբն եմ տվյալ դեպքում դիտարկում, այնուամենայնիվ, նշեմ, որ կարող է առանձնապես բարձր չգնահատես այդ մարդու գրառումները,կամ էլ, նրա մտածելակերպը քեզ այդքան էլ հարազատ չլինի, միևնույն է, քո մոտ նրա նկատմամբ համակրանք կա, որովհետև ասենք, նա գեղեցիկ ավատար ունի, կամ մականունն է լավը…Դե նման մանրուքներն էլ հիմք կլինեն նրան համակրելու: Ընդ որում հետո համակրանքից եթե ոչ հակակրանքի, ապա գոնե անտարբերության անցնելու ուղին բավականին դժվա ր է լինում, որովհետև ներքին մի բան հակառակվում է: Նույն բանն էլ տեղի է ունենում իրական կյանքում, երբ մեկին առաջին հայացքից հակակրել ես, հետո շփվում ես, ավելի լավ ճանաչում նրան, հասկանում, որ նա միանգամայն ուրիշ մարդ է, քան դու կարծել ես, բայց դե , միևնույնն է, էլի ինչ- որ պատնեշ կա, որ դու մտերմիկ զգացումներ տածես նրա հանդեպ, անպայմանորեն ժամանակ է պահանջվում դրա համար:
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Իսկ ո՞նց եք կարծում, եթե մարդու նկատմամբ համակրանք չի առաջացել, ապա այլևս հնարավոր չէ՞, որ այդ համակրանքը առաջանա: Դա կախված է կոնկրետ դեպքի՞ց, թե՞ ընդհանրապես այդպես է: Եվ ի՞նչ եք կարծում, համակրանքը զգացմու՞նք է, թե՞ ոչ: Էս համակրանք բառի հետ կապված էնքա՜ն հարցեր ունեմ: Ո՞վ ի՞նչ կարա ասի: Ինձ համար շատ կարևոր է այս հարցերի վերաբերյալ կարծիքներ լսել:
Лучше Гор могут быть только Горы.
Կարծում եմ համակրանքը ստեղծվում է մարդկանց առաջին հանդիպման պահին` ինչ-որ դրական բիոէներգիայի փոխանակման արդյունքում: Գուցե դա հենց աուրան է, որ մեկի մոտ կարող է դրական լինել, մյուսի մոտ` բացասական: Հետևաբար մեկի ներկայությամբ մենք մեզ լավ ենք զգում, մյուսից ուզում ենք հապճեպ հեռանալ, ու դրա մեջ երբեմն բացատրություն չենք կարողանում գտնել:
Հնարավոր է, որ առաջին հանդիպումից իրոք տվյալ անձի հանդեպ համակրանք չզգաս, այսպես ասած՝ «սիմպատիան չբռնի»
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
մենք էգոիստ ենք,եթե ցանկացած մեկը շոյում է մեր էգոն,նա այնքան էլ վատը չի թվում մեզ.ԿԱՄ մեզ գրավում են այն մարդիկ ովքեր կարող են մեզ լրացնել(loser ին ձգում է դեպի հաջողակ մարդկանց,տխուր ու լուրջ մարդկանց գրավում են կենսուրախները...
ԿԱՄ այն մարդիկ,ում հետ շփվելով քեզ ես տեսնում կամ այնպիսին ինչպիսին կուզեիր լինել
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ