պատահել է, որ անիծել են…
պատահել է, որ տվել եմ՝ շատ նեղվելով վիճակից…
պատահել է, որ ջղայնացել եմ շատ /երբ տեսել եմ հասուն տղամարդու, որ մուրում է/…
Ուֆ շատ չեմ ուզում խոսել մեծերի մասին…
Նյարդայնանում եմ, երբ փոքրիկներին են սովորեցնում մուրալ…
Մի օր հաստատ զբաղվելու եմ էդ խնդրի լուծմամբ…
Մի անգամ մի հատ աղջնակ մոտեցավ ու հարցրեց.
—Չէ՞ք ասի՝ որտեղից նստեմ Աբովյան գնացող ավտոբուս…
Ասացի՝չգիտեմ…
—Իսկ մի բան ասեմ, էլի…ես մանակատնից եմ փախել, հիմա փող չունեմ, որ գնամ, կարող ե՞ք օգնել…
շատ նեղվեցի…օգնելը ո՞րն ա…հանեցի ինչքան փող կար մոտս տվեցի իրան…ես ոտքով հասա մինչև հայրիկիս աշխատավայր, որ կարողանամ փող վերցնել կամ հայրիկիս հետ տուն գալ…
Մի անագամ նորից նույն փողոցով քայլում էի, մեկ էլ էլի ինքը…բայց էս անգամ հեռվից արդեն տեսել էի /անընդհատ մարդկանց էր մոտենում ու հավանաբար նույն բանը ասում/
նոր հասկացա, որ իրականում մուրում էր, և համոզված եմ, որ օգտագործում էին իրեն…
Ավաղ, գիտեմ, որ հենց մանկատներից էլ են ուղարկում շատերին՝ մուրալու…
Հենց ինձ մոտեցավ, ասացի, որ պատրաստ եմ իրեն օգնել, ինչով կարող եմ…եթե օգտագործում են…/բայց ինչ կարող էի անել…/շրջվեց ու գնաց…
Մի խոսքով երեխաների հարցով հաստատ մի օր զբաղվելու եմ…պիտի մտածել՝ ինչից սկսել և ինչպես…
Մեջբերել
'
Root-ի խոսքերից
, ես էլ գիտեի, որ դրանք այստեղի "մշտական հաճախորդներն են", ու ասացի չտաս, բայց ինքը հանեց 100 դրամ տվեց: 
Այդ երեխան քիթ ու մռութ արեց (մեղմ ասած), սկսեց հիմարություններ դուրս տալ, թե "ինչիս ա պետք քո հարյուր դրամը 
Դե, պարզ է, որ չեմ կարող մի հայացքով ճշգրտությամբ որոշել, թե ինչքանով են իրական իմ ենթադրությունները, դրա համար էլ զգացողությամբ եմ առաջնորդվում: Եթե զգում եմ, որ զորբա, աներես ու մուննաթական տիպ է 
Բայց երեխաներին հիմնականում չեմ տալիս (պատճառների մասին վերևում արդեն խոսվել է): Բայց այ երբ դուռը զանգում են ու փող խնդրում, չեմ կարողանում չտալ... 
Մի երկու անգամ չեմ տվել, հետո ամբողջ օրը խիղճս տանջել է... 
: Մնում էր միայն խաղադրույքներ կատարել 
Էջանիշներ