Նավակը սիրո

[Apsara]

Անցավ 10 օր, ես շատ բան արեցի այս օրերի ընթացքում: ահա իմ վերջին սիրային բանաստեղծությունը, սրանով վերջակետ եմ դնում այն ամենին ինչ կապված է զգացմունքի հետ:


Գիշերային, լուռ, հաճելի,
Ինչ-որ պատրանք քեզ կայցելի,
Մեղմ կժպտա, կգուրգուրի,
Քնքուշ ձեռքով քեզ կհպվի,

Հին ու ծանոթ մի մեղեդի,
Սրտիդ միջից լուռ կհնչի,
Դու կժպտաս ու կարոտից,
Սպիտակ բարձդ կարցունքոտվի:

Ու մի փոքրիկ ևս ծնվեց, երբ այնտեղ ինձ մի մեծ վարդերի փունջ նվիրեցին, իսկ մի քանի օր հետո վարդերը առանց իրենց տեսքը կորցնլու թոշնեցին


Վարդի բուրմունք,
Տխուր հուզմունք,
թերթիկ-թերթիկ,
Կաթիլ-կաթիլ,
վարդը թափվեց,
Արցունքն հոսեց...

[Apsara]

Մինչ հիմա ես ներկայացել էի որպես երազկոտ ու սիրահարված մի աղջնակ, որը սիրային բանաստեղծություններ է գրում, ու այդքան էլ լավ չի հանգավորում:
Դե ինչ, այժմ ներկայացնեմ իմ մյուս կողմը, որը ի դեպ շատ ավելի խորը և զարգացման համար պխիտանի մաս է, սկսեցի փիլիսոփայել, դեեեռ վաղուց եմ սկսել, ասենք 1 դասարանից, բայց իհարկե չեմ ներկայացնի այն ժամանակվա մտքերս:


Աստված կնոջ մարմին տվեց,
Տղամարդու արիություն,
Երեխայի անհոգություն,
Պապերի իմաստություն,
Գեղեցկություն անմարդկային,
Բարիություն Աստվածային:
Բայց մարմինը դարձավ լկտի,
Արիությունն անմարդկային,
Իմաստությունն արհամարհվեց,
Գեղեցկությունն այլանդակվեց,
Բարիությունը թանկ վաճառվեց,
Անհոգությունը տգիտությամբ փոխարինվեց:

2006թ. փետրվար

Ավելացվել է 8 րոպե անց
Անվերջ ճանապարհ

Մահը մի գազան է երախը լայն բացած,
Կյանքը՝ ճանապարհ՝ անիմաստ, երկար:
Մարդիք քայլում են այդ ճանապարհով,
Ոմանք ընկնում են, ոմանք սայթաքում,
Ոմանք բոլորից առաջ են գնում,
շատերը միևնույն գծի վրա կանգնած,
Վազում են դանդաղ ու շատ համաչափ,
Ովքեր էլ ընկնում ու չեն բարձրանում,
Գազանի՝մահվան, երախն են ընկնում,
Ոմանք չոքելով առաջ են գնում,
Մինչև որ վերջին ուժերն են սպառվում:
Սերունդներ գալիս, սերունդներ նում,
Եվ այդ ճանապարհը երբեք չի փոխվում:

1998թ.

[Apsara]

Ես սիրում եմ քեզ թեթև ու նուրբ,
Թիթեռնիկի թևից բարակ,
Ծաղկից անուշ:

Սիրում եմ քեզ օդից էլ պարզ,
Ջրից զուլալ, ամպից մաքուր:

Քեզ սիրում եմ արեգից վառ,
Լուսնուց կրքոտ աստղերից վեր:

Սիրում եմ քեզ գիշերից լուռ,
Վայրկյանից դուրս, դարից հզոր:

Սիրում եմ քեզ քնքուշ ու նուրբ,
Զով քամու հպվանքի պես:


Արխիվներումս գտա, պարզվումա ես կարողացել եմ այսպես սիրել, բայց հիմա այդ ԵՍ-ը նույն հիմիկվա ԵՍ-ը չի,

[Apsara]

Երբ

Երբ ես քոնը չէի,
Երբ դու իմը չէիր,
Այլ երազ էիր հեռու անէական,
Երազանք էիր մաքուր ու զուլալ:

Երբ ես անհոգ էի ծաղիկի նման,
Ու ժպտում էի արևի նման,
Երբ քեզ գրկեցի, քո միջով անցա,
Երբ սրտիս կեսը այնտեղ մոռացա:

Երբ փչեց քամին, կյանքը փոթորկեց,
Երբ քշեց տարավ տափաստան գցեց,
Երբ ծաղիկը չորացավ թափվեց,
Երբ արմատներից հետ փշերով պատվեց:

Երբ առաջին անգամ փուշը քեզ ծակեց,
Ու սև ամպերով երկուսիս պատեց,
Երբ դու հպարտ աչքերդ փակեցիր,
Երբ ոտքի հարվածով նրան ջնջեցիր:

Երբ ժամանակ անցավ, արմատը շնչեց,
Երբ ծաղկի փոխարեն մոլախոտ աճեց,
Երբ մոլախոտը բոլորին խեխտեց,
Ու իր անցյալը գիշերում ջնջեց,

Սիրտը քարացավ ու սևով պատվեց,
Թախծի սառույցը նրան զգույշ ճզմեց…

2006 հուլիս

Ավելացվել է 16 րոպե անց
Թախիծ

Թափանցիկ առավոտ, որ այդպես գաղտնի ու նուրբ շոյանքով երկրին ես հպվում, ինձ էլ դու շոյիր, ու քո նուրբ ձեռքով թախիծը սրտիս ցողին նվիրի, որ նա ամեն օր տերևին նստի ու իմ փոխարեն արցունք կաթեցնի, ու մի կես դարում այն կվերածվի ցողի արցունքից կաթեցված ծովի:
Թախիճը իմ նվիրիր ամպին, որ ամեն անգամ երբ անձրև անի մի կաթիլ արցունք թախիծից պոկվի: Դու այն նվիրի քամուն խելագար, որ ամեն անգամ փոթորկանալուց մի փշուր թախիծ երկրով սավառնի:
Դու այն նվիրիր սարերին իմ սեգ, ծառերին, խոտին, վերջում արևին: Որ ծիածան կապի թախծի գույներից:
Բայց սրտին հանկարծ թախիծը չտաս, որ չպատռվի… իմ սրտի նման…