Նավակը սիրո

[Apsara]

Ծովում կարոտի
Նավակ է լողում,
Ամպերն են պատում
Երկինքը մռայլ,
Ծովը օրեցօր
Կատաղի դառնում,
Նավակն իր գրկում
Օրորում դաժան,
Առանց առագաստ
Ու առանց թիեր,
Նավակում նստած
Մի սիրտ միայնակ,
Արցունքոտ աչքերն
Երկնքին հառած,
Ու լուռ աղոթքը
Շրթունքին սառած,
Քամին է փչում
Ալիքն է ծփում,
Նավակն է պարում
Կարոտից արբած
Սիրտը հուսահատ
Դանդաղ բաբախում
Փրկությունը իր
Նավակում փնտրում.
Կամպիտ ցամաքի
Ծովը կարոտի,
Կամ պիտի դառնա
Դաժան, վայրագի,
Կամ պիտի արևն
Երկինքը պատռի,
Կամ էլ գիժ քամին
Ողջ ուժով փչի.
Թե ինչ կլինի
Լոկ Աստված գիտի…

[Apsara]

Մի վախեցիր, ինչպես երազ
Առավոտյան դու կարթնանաս,
Ու չես հիշի ինձ անցյալում,
Այլ կփնտրես երազներում:
Ինճպես ցնորք կանհետանամ,
Հիշողություն լոկ կդառնամ,
Մի մտածի, չես մոլորվի,
Ճանապարհդ շարունակի,
Ուղիղ թե ծուռ՝ ինքդ գիտես,
Բայց մտքերում չխճճվես:
Ու մի փնտրիր դու պատասխանն,
Այն ամենի ինչ որ եղավ
Դրսում իմ մեջ կամ ուրիշ տեղ,
Այն քեզ մոտ է, քեզ հետ, քո մեջ…

[Cassiopeia]

Առաջին բանաստեղծության համար մի խորհուրդ, տողերդ շատ կարճ են ու բանաստեղծության իմաստը կարծես դրա պատճառով կորում է: Կարող ես տողերն ավելի երկար թողել, հանգավորումը դրանից չի տուժի

[Apsara]

Առաջին բանաստեղծության համար մի խորհուրդ, տողերդ շատ կարճ են ու բանաստեղծության իմաստը կարծես դրա պատճառով կորում է: Կարող ես տողերն ավելի երկար թողել, հանգավորումը դրանից չի տուժի

Անպայման հաշվի կառնեմ գռքույկս հրատարակելուց

[ihusik]

Երկուսն էլ շատ լավն էին, ապրես

[Apsara]

Երկուսն էլ շատ լավն էին, ապրես

Շնորհակալություն, շատ գնահատում եմ ֆորումի անդամների կարծիքը

[StrangeLittleGirl]

Մարդիկ ինչ շատ են սիրում ծովի ու նավակի թեման

Հ.Գ. Վարդուհի ջան, արդեն գիտեմ, որ էս գրառման հետևանքով վատ կարծիք ես կազմելու իմ մասին, բայց ի՞նչ անեմ… չկարողացա ինձ զսպել:

[Apsara]

Սրտիս խորքերից արյուն է կաթում,
Ի՞նչ է պատահել, կարծես թե ոչինչ,
Մի հասարակ օր, ցերեկ ու գիշեր,
Առօրյա մարդիք հարց ու պատասխան:

Բայց դու չկաիր ու արևն ցերեկվա
Ինձ համար պատվեց մշուշով ամպի,
Ժպիտը կորավ, արցունքն համարձակ
Նոր հուներ բացեց այտերիս վրա:

…Երազ ես պոկվում, երազից պոկված,
Երազանքներից շունչ ու խոսք առսծ:

Թևեր ես բերում ինձ քեզ հետ տանում,
Ու նոր աշխարհներ ինձ համար բացում:

Քո կողքը կանգնած ինձ պետք չեն աչքեր,
Ինձ պետք են ձեռքեր, որ քեզ պինդ գրկեմ,
Ու ամուր-ամուր քո կրծքին սեղմվեմ
Կարոտած սրտով…

Ավելացվել է 5 րոպե անց

Մարդիկ ինչ շատ են սիրում ծովի ու նավակի թեման

Հ.Գ. Վարդուհի ջան, արդեն գիտեմ, որ էս գրառման հետևանքով վատ կարծիք ես կազմելու իմ մասին, բայց ի՞նչ անեմ… չկարողացա ինձ զսպել:

Բյուրակն ջան, ես ազնվությունը գերադասում եմ մարդկային մնացած հատկանիշներից:
Սիրում եմ երբ ինձ քննադատում են, ու ինչքան ճիշտ այնքան լավ:

[StrangeLittleGirl]

Բյուրակն ջան, ես ազնվությունը գերադասում եմ մարդկային մնացած հատկանիշներից:
Սիրում եմ երբ ինձ քննադատում են, ու ինչքան ճիշտ այնքան լավ:

Ինչ լավ է, որ Ակումբում այսպիսի մարդիկ կան
Դե մի քիչ ոգևորվեմ, ծավալվեմ
Փորձիր քո ոճը գտնել Այնպես, որ երբ մեկը մի բան կարդա՝ առանց իմանալու, թե հեղինակն ով է, միանգամից կռահի: Իսկ այսպիսի բանաստեղծություններ շատերն են գրում, յուրահատուկ չէ

[Apsara]

Երեխեք այս բանաստեղծությունը 10-րդ դասարանում եմ գրել, մի քիչ զգացվումա, որ սկսնակ եմ

Անցած գարուն իմ մեջ ասես
Փոթորկում էր գարնան քամին,
Սիրտս ասես տեղից թռել,
Բաբախում էր ուժգին կանչով,
Եվ ամեն ծառ, ամեն տերև
Իմ մեջ ասես նոր սեր ծնում,
Եվ ժպիտը դեմքիս դաջած,
Անցնում էի մարդկանց միջով:
Այդ ժամանակ ինձնից ուժեղ
Չկար ոչոք այս աշխարհում:
Իսկ այս գարուն ինչ է եղել,
Ինչու իմ մեջ չեն փոթորկում
Գարնան ուժեղ փոթորիկներ,
Սիրտս հանգիստ, միապաղա,
Բաբախում է կրծքիս տակին:
Ինչու իմ մեջ դեռ ձմեռ է,
Դեռ ձմեռ է, ցուրտ ու սառույց:
Ինչու գարնան ծիծեռնակը
Բույն չի դնում իմ մարմնում:
Եվ միգուցե այդ ժամանակ
Հալչե սառույցն ու ցուրտը ցրվի,
Եվ գետերը երակներով հոսեն
Հոսեն հասնեն սրտիս պաղած,
Եվ սառույցը քշեն տանեն,
Եվ արթնացնեն մի սեր քնքուշ:
Այդ ժամանակ ես կարթնացնեմ
Մարդկանց միջի քնած գարւնն,
Ու մի ծաղկով, ծիծեռնակով,
Ու մի կյանքով, մի հայացքով,
Ես գարուններ մարդկանց կտամ:

[Grieg]

Ու մի ծաղկով, ծիծեռնակով,
Ու մի կյանքով, մի հայացքով,
Ես գարուններ մարդկանց կտամ:

սիրում էմ լավատեսական և բարի բանաստեղծություններ

[ihusik]

Կրկին ուզում եմ ասել, որ ինձ շատ դուր եկան գրվածքներդ ու մեկ անգամ ևս կարդացի բոլոր այստեղ գրածդ բանաստեղծությունները... Ապրես, լավն են Ճիշտ է, գուցե բանաստեղծական կառուցվածքի տեսանկյունից (արտաքնապես) հանճարեղ չեն այս ստեղծագործությունները, բայց մի կողմ թողնելով դա ու փորձելով հասկանալ, թե ինչ զգացմունք ու մտքեր են թաքնված այդ տողերի տակ (ներքնաշխարհում) հասկանում եմ, որ դրանք գեղեցիկ են ու հենց դրանց համար են, որ այդպես դուր են գալիս ինձ...

Ապրես...
Թող քո նավակը սիրո անվնաս հասնի ու գտնի իր հարազատ հանգրվանը...

[Selene]

Ապրես, լավն են Ճիշտ է, գուցե բանաստեղծական կառուցվածքի տեսանկյունից (արտաքնապես) հանճարեղ չեն այս ստեղծագործությունները, բայց մի կողմ թողնելով դա ու փորձելով հասկանալ, թե ինչ զգացմունք ու մտքեր են թաքնված այդ տողերի տակ (ներքնաշխարհում) հասկանում եմ, որ դրանք գեղեցիկ են ու հենց դրանց համար են, որ այդպես դուր են գալիս ինձ...

Համամիտ եմ ihusik- հետ Ապրես Վարդուհի ջան

[Apsara]

Նվիրում եմ աշխարհին իմ սրտի կտորներից մեկը, շատ դժվար էր կայացնել այս որոշումը:

[Apsara]

Խոստովանություն

Առաջին անգամ, երբ սիրահարվեցի այնպիսի
սպիտակ, վարդագույն սիրով: Առաջին անգամ
ես արտասվեցի բոլորից թաքուն, միայն
Աստծու մոտ, ու աղոթեցի, որ նա ինձ ների,
Քանզի, իմ սերն առաջին դարձավ քրոջս
համար ամուսին:

Ու երբ գտա երկրորդ տղային, փորձեցի սիրել,
նվիրվել անգին: Բայց տանջեցի այդպես ոմն
մի խեղճի: Ու առանց այդ էլ ջարդոտված
սրտին, մի ուժգին հարված ես ավելացրեցի:
Եվ նորից, կրկին Աստծուն դիմեցի, խնդրեցի.
" Ներիր, չեմ կարող սիրել: Ազատիր ինձ այս
տանջալից բեռից:" Ու Աստված լսեց,
հեռացրեց նրան, սարքելով անհույս սրտից
հաշմանդամ:

Որաշեցի, որ չեմ կարող սիրել: Որ պիտի շրջեմ
ու մարդկանց օգնեմ: Որ պիտի ինձ Աստծուն նվիրեմ

Գարուն էր, անձրև, ցեխոտ ու քամոտ:
անտառ էր, եղևնի, ծիծաղ ու հորդոր:
Մի ձեռքի սեղմում ու անուն մի ճիչ,
որ սարքեց ինձ գերին իր ընդմիշտ:

Առաջին անգամ սիրեցի հոգին,
այնպիսի մի մուգ, սև կարմիր գույնով:
Առաջին անգամ ես արտասվեցի,
Սիրո կարոտից լցված իմ սրտով:
Ու չաղոթեցի, այնժամ մոռացա,
որ Աստված է ինձ շնորհել պարգև:
Ես այն խլեցի, իսկույն մոռացա,
թե ծնող, թե սուրբ խոստումն իմ տված:

Երջանիկ էի, անչափ երջանիկ,
երազում էի մի կույս ընտանիք:

Աստված բարկացավ ու ընծան այդ նուրբ
դարձրեց մի լուրջ փորձություն:

Հիմա նորից եմ աղոթում Աստծուն.
"Խնդրում եմ, Աստված, ներիր, որ
միայն մեկին եմ սիրել ու քեզ մոռացել:
Ներիր, որ այն սերը կրծքումս ծնված
միայն մեկին եմ տվել, նվիրել:
Ներիր, որ ընծան քո ընծաների
խլեցի այդպես ու ինձնով արի:"

Գիտեմ, որ երբեք երբեք չեմ սիրի
Այնպիսի սիրով, ինչպես որ նրան:
Ու գիտեմ, ոչինչ ոչինչ չի լինի:
Կլինի միայն այն նույն ճանապարհն,
Որ հազար տարի, հազար ոտքերով
Բացվել է անտառում կյանքի:

Ու չենք կարող, ոչ դու, ոչ էլ ես
ետ բերել անցյալն, հուշերն իմ անգին,
Ինձ մնում է միայն մոռանալ ու ապրել կրկին...

2.04.2007