Անցավ 10 օր, ես շատ բան արեցի այս օրերի ընթացքում: ահա իմ վերջին սիրային բանաստեղծությունը, սրանով վերջակետ եմ դնում այն ամենին ինչ կապված է զգացմունքի հետ:


Գիշերային, լուռ, հաճելի,
Ինչ-որ պատրանք քեզ կայցելի,
Մեղմ կժպտա, կգուրգուրի,
Քնքուշ ձեռքով քեզ կհպվի,

Հին ու ծանոթ մի մեղեդի,
Սրտիդ միջից լուռ կհնչի,
Դու կժպտաս ու կարոտից,
Սպիտակ բարձդ կարցունքոտվի:

Ու մի փոքրիկ ևս ծնվեց, երբ այնտեղ ինձ մի մեծ վարդերի փունջ նվիրեցին, իսկ մի քանի օր հետո վարդերը առանց իրենց տեսքը կորցնլու թոշնեցին


Վարդի բուրմունք,
Տխուր հուզմունք,
թերթիկ-թերթիկ,
Կաթիլ-կաթիլ,
վարդը թափվեց,
Արցունքն հոսեց...