Ինչի՞ համար է գրագիտությունը

[Ուլուանա]

Ֆորումցիների հետ ֆորումի գրառումների գրագիտության մասին խոսելիս անփույթ ու ոչ այնքան գրագետ գրառումներ անող որոշ մարդկանցից լսել եմ ինձ համար անհասկանալի ու տարօրինակ այն տեսակետը, որ իրենք իրականում լավ էլ տիրապետում են լեզվին (տվյալ դեպքում՝ հայոց) և պետք եղած դեպքում կարող են ճիշտ՝ առանց սխալների գրել ու խոսել, պարզապես չեն համարում, որ ֆորումն այն տեղն է, որտեղ անհրաժեշտ է գրագետ գրել։ Այսինքն՝ որքան հասկացա, ֆորումը լուրջ տեղ չեն համարում, այդ իսկ պատճառով հարկ չեն համարում իրենց «նեղություն» տալ գրագետ գրելու համար։

Չգիտեմ ինչու, միշտ մտածել եմ, որ գրագիտություն կոչվածը ոչ միայն դպրոցում կամ բուհում որոշակի լեզվական կանոններ սերտելն ու դրա դիմաց համապատասխան բարձր գնահատական ստանալն է, այլև լեզուն՝ իր բոլոր առանձնահատկություններով ու նրբություններով, որպես սեփականություն ընկալելը, այնպես, որ գրագետ խոսելն ու գրելն արդեն մարդու ներքին պահանջը լինեն, ոչ թե ընկալվեն որպես կողքից պարտադրված, արտահայտվելու ազատությունը սահմանափակող ինչ-որ բան...

Եթե մարդը գրագետ է, ինչպե՞ս կարող է դա միայն իրեն հայտնի լինել , ինչու՞պիտի նա այդքան «խնամքով» թաքցնի իր գրագիտությունը։ Եվ, ի վերջո, ինչի՞ համար է այդ գրագիտությունը, եթե դպրոցը կամ բուհն ավարտելուց հետո պիտի ծալես ու «թանկ-թանկ» պահես հիշողությանդ հեռավոր խորքերում...

[Arisol]

Լավ թեմա ա: Ինքս եմ զարմանում նման մարդկանց վրա…

Իհարկե գրագիտությունն անրհրաժեշտ ա մարդուն մտքերը հստակ ու գեղեցիկ ձևակերպելու համար, քանի որ կան այնպիսի դեպքեր, երբ նույնիսկ մի տառասխալը կարող ա բերել մտքի սխալ ընկալման:

Կարծում եմ այն մարդիկ, ովքեր գրագետ են,գրառումներ անելիս առավե՛լ գրագետ պիտի լինեն, ոչ թե իմիջիայլոց, ինչպես պատահի, որ տառը մատի տակ ընկնի՝ սեղմեն: Չէ՞ որ տասնյակ մարդիկ են կարդում այդ գրառումները, և շատերն այդ գրառումների միջոցով գրագիտության ինֆորմացիա են հավաքում, իսկ պատկերացրեք, թե որքան տհաճ ա կարդալ անգրագետ, իմիջիայլոց արված գրառումներն ու հետագայում, չիմանալով, որ տվյալ բանը սխալ ա գրված, կատարել այդ սխալը:

Ըստ իս, ֆորումում գրառումներ անելը մեծ պատասխանատվություն ա: Ինքս երկար ժամանակ ֆորումներ չէի մտնում հենց այդ պատճառով. վախենում էի, որ սխալ բաներ կգրեմ, ու հազարավոր մարդիկ կկարդան իմ այդ սխալները, իսկ այժմ ձգտում եմ հնարավորինս գրագետ գրել ու ընթացքում՝ գրառումներ կարդալով (իհարկե գրագետ), նոր բաներ եմ սովորում:

Հարգելի ակումբցիներ, մի մոտեցեք ֆորումին այդքան անտարբերությամբ, մտածեք նաև այլ մարդկանց մասին, որոնք կարդում են ձեր գրառումները, և հնարավորություն տվեք չիմացողներին, ոչ գրագետներին ձեզնից մի բան սովորելու, գրագետ դառնալու…

[քաղաքացի]

Վերջերս, երբ նախընտրական քարոզարշավն էր ընթանում, լացս գալիս էր, երբ փորձում էի որևէ մեկին լսել ու ոչինչ չէի հասկանում, քանի որ տվյալ մարդը նախադասություն կազմելու տարրական գիտելիքներ չունի: Ընդհանրապես իշխանությունում շա՜ տ քչերն են, որոնց խոսակցությունը իմաստ ունի: Մնացած բոլորը սարքում են հսկայական նախադասություններ, որոնցում գերիշխում են «էլիտար» և անիմաստ բառերը: Կազմում են նախադասություններ, լցնում են անկապ բառեր (առանց բացատրությունը իմանալու) և կմկմալով ասում հեռուստատեսությանը:

[Philosopher]

Գրագիտությունը գրագետ լինելու, աշխարհը, կյանքը, նրա իրավիճակները գրագետ, ադեկվատ ընկալելու, դրանց մասին գրագետ դատողություն անելու ու գրագետ հետևություններ անելու համար է։ Գրագիտությունը խոսք չէ, այն լեզվի ֆունկցիա է, գիտակցության ֆունկցիա, մարդը կարող է մտածել գրագետ և երբեմն արտահայտվել ոչ այնքան գրագետ, սակայն նա չի կարող անգրագետ մտածել ու գրագետ արտահայտվել, նաև չի կարող միշտ արտահայտվել անգրագետ՝ միշտ մտածելով գրագետ։ Գրագիտությունը գիտակցության ձևավորման ու զարգացման կարևոր բաղադրիչներից է։ Այն հասկացությունները, որոնք կազմում են գիտակցության և մտածողական պրոցեսի ատաղձը, պետք է լինեն իրականությանը ադեկվատ, իսկ դրա համար անհրաժեշտ է, որպեսզի այն անվանումը, որը տրվում է տվյալ երևույթին, այսինքն՝ հասկացությունը, լինի գրագետ, այլապես իրականությունը մնում է մի կողմում, իսկ մտածողությունն ու խոսքը ստեղծում են ալտերնատիվ, անգրագետ, ոչ–ադեկվատ հասկացություններից ձևավորված իրականությունը, որը նրանց համար դառնում է միակ իրականությունը։ Ահա այդպիսի անգրագետ, ալտերնատիվ իրականության մեջ էլ ապրում է մարդկանց մեծամասնությունը, ինչն էլ Ֆրոմը կոչում էր նորմալության պաթոլոգիա, երբ "առողջ բանականության" միֆը իրենով է փոխարինում իրական, խորապես մարդկային բանականությունը։

[Պանդուխտ]

Սիրելի Ուլուանա, գրագէտ լինել նշանակում է. լինել անճաշակ, անկիրթ եւ գռեհիկ:
Այլ խօսքով՝ այն ինչ որ հրամցւում է մեզ որպէս մշակոյթ, որպէս երգ ու պար, որպէս արուեստ: Այս ամէնի մատուցողը «պերեստրոյկա», «գլասնոստ» եւ «դեմոկրատիզացիա» շնորհող գոբաչովի սերունդն է: Երբ պետական մակարդակով քաջալերւում է անմակարդակը, անճաշակը, ինչ սպասենք քաղաքացուց: Թէ ինչո՞ւ պետութիւնը քաջալերում է անմակարդակը, պատասխանը պարզ է. պետական այրերը, գուցէ հայրենասէր են, բայց անկիրթ են (անկիրթ բառը ինձ մօտ նշանակում է անգրագէտ): Չի գնահատւում լաւը, բարձրը, ազնիւը, գեղեցիկը, վեհը, մնայունը: Գնահատւում է ստորինը, գռեհիկը, գայթակղիչը, պորտաբացը, պորտապարը, ոռնապարը, մերկութիւնը, սեռայնականը, կոկորդապրկումը, նեգրական (Ափրիկամերիկեան) արոեւստի ամէնացածր, ամէնաձախող կրկնօրինակը (կեղծը): Դիտէ՛ք ոմանց «ավատար»ներին, պիտի նկատէք նրանց մտային հոգեւոր զարգացման աստիճանը: Ցաւում եմ ամբողջ սրտով, կարդալով այսպիսի յղումները (գրառումները), որովհետեւ ուզում իմ հայրենակիցներին տեսնել. բարձր, գեղեցիկ, վեհ, ազնիւ, շնորհալի եւ նախանձելի դրութեան մէջ:
Այլ գրառումներ կատարելու չեմ քաջալերւում, որովհետեւ տեսնում եմ «համալսարանական», «զարգացած», «լեզուաբան» ակումբայիների մտածելակերպը...
Հասարակութիւնը սաստիկ հիւանդ է: Հիւանդ է անճաշակութեամբ, գռեհկութեամբ:
Գուցէ նրանք չեն անդրադառնում, որովհետեւ այդպիսի մթնոլորտի մէջ մեծացել, դաստիարակուել են: Սակայն չեմ վարանում ասելու, որ Հայաստանի խորհրդային տարիներին, հայ ժողովուրդը շատ աւելի հայրենասէր, հաւատացեալ (հայրենիքի գաղափարի հանդէպ), կրթեալ եւ գրասէր էր: Արցախեան պոռթկումը եւ մեր յաղթանակը այդ տարիներում դաստիարակուած հրաշք տղաների սխրանքի արդիւնքն են, իսկ այժմեան pop-jazzի կեղծ սիրահարները, փողոցային աղբահայերէնը, որպէս գրական լեզու հրամցնել ուզողները, մութ տարիների ընթացքում մեծացած, հասակ նետած սերունդներն են:
Յոյսով եմ, որ այսպէս չի շարունակուի, որովհետեւ մեր արժէքը. հայ մարդով, հայի տեսակով գնահատում էին, են:
Յարգանքս ոմանց, ովքեր բացառութիւն կը կազմեն մեծամասնութեան մէջ:

[Roger]

Մտքերը հստակ ու գեղեցիկ ձևակերպելու համար է գրագիտությունը:

[Արշակ]

Սիրելի Ուլուանա, գրագէտ լինել նշանակում է. լինել անճաշակ, անկիրթ եւ գռեհիկ:

Էս վրիպա՞կ էր, ուզում էիք անգրագե՞տ ասել, թե՞ իրոք գրագիտությունը նույնացնում եք անճաշակության, անկրթության ու գռեհկության հետ։

[Պանդուխտ]

Կը ներէք, այդ տողում ծաղրում էի...

[SAS]

Գաղտնիք չէ, որ Ազգային ժողովում ժամանակ առ ժամանակ հարց է բարձրացվում ռուսերեն լեզուն երկրորդ պետական լեզու դարձնելու կապակցությամբ: Գաղտնիք չէ և այն, որ խորհրդային տարինրին մոտավորապես մեկ միլիոն հայ Հայատանում, լեզվով, հոգեբանությամբ, մշակույթով ուծացավ-սոխացավ:

Լինել տգետ, չի նշանակում լինել ուրացող:Բայց լինել ուրացող՝ նշանակում է լինել երիցս տգետ:Իսկ երբ այս երկուսն են «ախպերանում» մի մարդու մեջ, ապա պետք է ահազանգ հնչեցնել:

Ահա թե ինչ է գրում Եղիշեն՝ հայոց լեզուն համեմատելով ժամանակի նշանավոր լեզուների հետ.

...հույնի լեզուն փափուկ է,
հռոմեացունը՝ սաստիկ,
հոնինը՝ սպառնական,
ասորունը՝ աղաչական,
պարսիկինը՝ պերճ,
ալաններինը՝ գեղեցկազարդ,
գոթինը՝ ծաղրական,
եգիպտացունը՝ կարծես մի ծածուկ և խավար տեղից լսվի,
հնդիկինը՝ ճռվռացող,
իսկ հայինը՝ համեղ է և կարող է բոլոր լեզուներն իր մեջ ամփոփել:

Նրան ձայնակցում է 13-րդ դարի պատմիչ Վարդան Արևելցին.

...բայց դու, ո՜վ հայ ազգ, հետազոտիր և քննիր լեզուները.
օրինակ հույները, ֆրանկները և հելլենացիները, որ մակեդոնացիներն են,
շատ են չարչարվում, մինչև հասնում են իրենց ուզածին, կարողանում են ընտրությամբ
խոսել և լսել բառերը, թե ո՞րն է արականը, իգականը և կամ չեզոքը, ո՞րը երկսեռը:
Բայց ազգս Հայոց, լեզվիս և գրիս հարստության և փարթամության շնորհիվ անհարկի
համարեց այս, իսկ հույները և այլ ազգերը հարկադրված էին իրենց լեզվի ու գրի
սակավության պատճառով, և դրանով լցրին իրենց լեզուների պակասությունը:

Այսօր հայոց լեզուն վտանգված է Հայաստանում, և վտանգը գալիս է ոչ թե դրսից, այլ՝ ներսից:Ազգային թերարժեքության բարդույթներով տառապող հայը քամահրանքով է նայում իր ազգային ինքնությունը կերտող ամենահզոր գործոնին՝ լեզվին:

Ֆրանիացիներն ասում են՝ իմ հայրենիքն այնտեղ է, որտեղ հնչում է իմ մայրենի լեզուն:Ֆրանսիացին գիտակցում է, որ առանց լեզվի չկա և չի կարող լինել ֆրանսիական ազգ և ամեն կերպ պաշտպանում է իր ինքնությունը՝ բոլոր ասպարեզներում՝ ի հեճուկս իր թշնամիների:Սակայն մեծամիտ, գոռոզ ու սնապարծ հայերը, առանց դույզն իսկ խղճի խայթ զգալու, հենց իրենց հայրենիքում, գիշեր ու զոր, իրար հետ մրցակցելով բռնաբարում են իրենց մայրենի լեզուն և նույնիսկ... հաճույք զգում:Մի՞թե հնարավոր է պատկերացնել, որ համալսարանում սովորող ուսանողը երեք բառ չկարողանա իրար կողքի շարել:Չէ՞ որ ընդունվելիս հայոց լեզվի քննություն է հանձնել: Մի՞թե նորից փողով են ընդունվում:

[StrangeLittleGirl]

Ես այս հարցմանը չմասնակցեցի, որովհետև իմ նախընտրած տարբերակը չկար: Գիտեք, կան հայ "ինտելիգենտներ", որոնք շատ գրագետ խոսում ու գրում են ռուսերեն, լավ զարգացած են, մտքերը հստակ ու գեղեցիկ ձևակերպում են, բայց նրանք ինձ համար ոչ մի արժեք չունեն:
Ճիշտ հակառակը: Շատ-շատերը, որոնք լավ հայերեն գիտեն, այլ լեզուներից կաղում են: Ես չեմ ասում, թե էդպես էլ պետք է լինի, բայց դա ինչ-որ էական թերություն չէ: Օրինակ ես ռուսերեն լավ չգիտեմ, բայց դա չի խանգարում, որ ես օգտվեմ ռուսերեն գրականությունից, ռուսների հետ կոտրված ռուսերենով խոսեմ. կարևորը՝ իրար հասկանանք:
Իսկ մայրենի լեզվի գրագետ իմացությունը պետք է բոլոր ազգերի ներկայացուցիչներին: Չեմ կարող բացատրել, թե ինչու… ո՞նց ասեմ… Նախ, դու այդպես լիարժեք մարդ ես դառնում, կարող ես ամբողջությամբ օգտագործել քո մտավոր ունակությունները: Հիմա կասեք, թե շատ ռուսախոս հայեր մեծ գիտնականներ էին: Պատկերացրեք, որ եթե նորմալ հայերեն իմանային, գուցե Նոբելյան մրցանակ էլ ստանային:
Մի ճապոնացի գիտնական գիտական աշխատություն է գրել նրա մասին, թե որ լեզվով է երեխան սկսում խոսել: Կարծեմ միտքն այն էր, որ եթե նրա առաջին լեզուն մայրենին է, այսինքն այն, որով խոսել են նրա ծնողները, պապիկ-տատիկները, նախնիները, ապա նա ավելի ճիշտ է օգտագործում իր ուղեղի հնարավորությունները: Դրա կենսաբանական մեխանիզմը մոտավորապես պատկերացնում եմ, բայց դրանով ձեր գլուխը չեմ տանի: Ամեն դեպքում կարծում եմ, որ դա ճիշտ է: Չնայած ինքս Մոսկվայում եմ ծնվել, իսկ Երևանում ռուսական մանկապարտեզ գնացել (որը հեղափոխել ենք), բայց իմ առաջին լեզուն միշտ հայերենն է եղել: Եվ ես հիմա զգում եմ դրա արդյունքը: Շատ դժվարություններ ես կարողանում եմ հաղթահարել, որովհետև, ի տարբերություն հասակակիցերիս, ես հայերեն լավ գիտեմ:

[Աբելյան]

որ մարդը մյուս կենդանիներից գոնե մի բանով տարբերվի

[dvgray]

Լեզուն դա նույն մաթեմատիկան է:Եվ հետեվաբար նա իր բնույթավ "ապարատ է", "գործիք":
Ինչքան լավ տիրապետես գործիքին, այսինքն լինես գրագետ, էնքան արդյունավետ ու որակյալ կլինի "արտադրանքը":
Բյուրակնի բերածին փաստին ավելացնեմ մի փաստ ևս ճապոնացիների ասածից: Դա այն է, որ երեխան մինչև 13 տարեկան ինչ լեզվով խոսում է, էտ լեզուն էլ դառնում է նրա մտածողության գործիքը ամբողջ կյանքի ընթացքում: Նաև նրանք պնդում են, որ եթե երեխան մինչև 13 տարեկան ստիպված է լինում հաղորդակցվել 2 և ավել լեզուներով, ապա նրա մտածողությունը լինում է խեղված ամբողջ կյանքում: Նրանց առաջարկներով նոր լեզուների յուրացումը պետք է կատարվի միայն մայրենիին տիրապետելուց հետո:
Այնպես որ խղճալ է պետք են երեխաներին, որոնց ծնողները վաղ տարիքում ստիպում են հաղորդակցվել ռուսերեն, իսկ դրսում նրանք շփվում են հայերեն: Դրանով երեխան իր մտածողական "օրգանը" անվերադարձ վնասում է:

Ինչ վերաբերվում է նրան, որ շատերը ընդհանրապես չեն ուզում օգտվել լեզու կոչվող գործիքի հնարավորություններից /կամ օգտվում են չնչին չափով/, ապա ես սրան նայում եմ նորմալ: Ի՞նչ է եղել որ: Շատ մարդիկ էսօր, 21 դարում հողը վարում են բահով ու ջրում են դույլերով: է թող վարեն ու ջրեն.. Դա իրենց գործն է:
Զզվելի է միայն են, որ դրանից հետո էլ հողի մշակման համար ժամանակակից տեխնիկա ու տեխնալոգիա օգտագործողին սկսում են "ձեռ" առնել :
Ոչինչ Բերքը հավաքելու ժամանակ ամեն ինչ ընկնում է իրեն տեղը :
Արժե՞ ժամանակ ու էներգիա ծախսել /"քյալլա դնել" / նրանց հետ:
Ով որ ուզում է օգտվել , ապա գոնե համեմատելով վերջնական բերքը /արդյունքը/ կանի համապատասխան եզրակացություններ ու նրա հետ կարելի է կիսվել փորձով ու հմտությամբ:
Իսկ ով չի ուզում օգտվել, աստված իրեն հետ ...

[impression]

Գրագիտությունը առաջին քայլն է դեպի ինքնակրթում, որն, ի դեպ, կրթվածությունից շա՜տ է տարբերվում: Գրագիտությունն անհրաժեշտ է բոլորիս, հատկապես նրանց, ովքեր չեն էլ կասկածում, որ ունեն դրա պակասը, կամ ընդհանրապես տեղյակ չեն նման երևույթի գոյության մասին: Առաջին հերթին, կարծում եմ, դա պետք է սերմանել երեխայի մեջ, նրան կրթել, դաստիարակել, դարձնել ոչ միայն գրաճանաչ, այլև՝ ԳՐԱԳԵՏ, հասուն, սովորեցնել, որ իրականում չկա էլիտար թթվասեր, որ պաղպաղակի նոր տեսակը դա դեռ "Վերջը չի", որ չի կարելի բենզալցակայաններում գրել "Հորս արև բենզին չկա", որ գովազդները տառ առ տառ թարգմանելը առնվազն ապուշություն է, ու դեռ այնքա՜ն բաներ էլ կան սովորեցնելու: Կարծում եմ գրագիտություն բառը, որքան էլ որ նրա արմատը կապվում է գիր բառի հետ, ավելի լայնամասշտաբ իմաստ է ներգրկում իր մեջ, ու տա աստված, որ մի օր գրագիտությունը դառնա ավելի մասսայական, քան, ասենք, Արմենչիկը:

[Array]

Իրոք,ինչի՞ համար է գրագիտությունը,եթե այսօր փողոցներում շատ պատանիներ մրցում են անգրագիտությամբ, կարծելով, թե, ժարգոնային արտահայտություններ,ռուսերեն աղավաղված բառեր օգտագործելով և նմանվելով իրենց հեղինակություններին ,որոնք, որոշակիորեն հաստացնելով իրենց գրպանները, հեռուստացույցով տանջում են խեղճ ՙՀայոց լեզուն՚ և հայերեն քիչթեշատ իմացողներին,Խորհրդարան սողոսկելու համար, ավելի կհարգվեն; ԵՎ ցավն էն է, որ հարգվում են հենց իրենց նմանների կողմից,իսկ դա նշանակում է, որ այդ երևույթը դեռ խորանում է և կխորանա այնքան ժամանակ, քանի դեռ այդ հեղինակությունները Խորհրդարանում են

[VisTolog]

Բարև ձեզ.
Ես քվռարկում եմ առաջին 3 տարբերակներին, քանի որ բոլորն էլ պետքական են:Ամենաշատը պետքա վերջին տարբերակը

Ավելացվել է 1 րոպե անց
Կարելի էր հարցումը բաց սարքել, տեսնելու համար թե ում համար է գրագիտությունը ավելորդություն

Ավելացվել է 5 րոպե անց

որ մարդը մյուս կենդանիներից գոնե մի բանով տարբերվի

Գոնե մի բանով, առանց էնել մարդը շատ ու շատ բաներովա տարբերվում մարդկանցից: