Անքուն գիշերվա զառանցանքներ
Քո մեռած հոգին
Սավառնում է դեռ
Իմ երկինքներում:
Կարմի՛ր հրեշտակ,
Դու սև ես արդեն
Երգերից ծնված
Հայհոյանքներում:
Թե հայացք նետես
Թմրած քաղաքին,
Հոտած լուսնի պես
Կծամածռվես:
Իսկ ես արբած չեմ
Անքուն գիշերվա
Զառանցանքներով:
Ու հորանջելով,
Գրիչը ձեռքիս
Ես կհորինեմ,
Գուցե արարեմ
Ածխացած դեմքիդ
Ուրվագծերը:
Բայց չէ՛, կյանք չեմ տա,
Իմ սև՛ հրեշտակ:
****
Եվ շան հաչոցը
քանդեց
Պաշտածդ մեռյալ
լռությունը
Չէ՛, ես էլ չկամ:
Արդեն ձուլվել եմ
Ձմռան գիշերվա
Դառնամանիքին:
***
Աչքերս դարձած
Մի-մի հսկա ժայռ
Թափ են հավաքում
Ու գլո՜ր-գլո՜ր…
…Բայց սա պատրանք է,
Իմ ճամփան՝ հարթ,
Սառցապատ, երկար
Ձմռան գիշերը:
Աչքերս՝ կանգուն
Ամուր, անկոտրում
Սպասում են, թե երբ
Մի նոր պատմություն՝
Սուտ ու հորինված,
Քիմքիս՝ հաճելի
Օրոր կերգի,
Ու ժայռեր դարձած
Հոգնած աչքերս
Կփափկեն դարձյալ,
Ու դանդա՜ղ-դանդա՜ղ
Գիշերը նրանց
Ինձնից կխլի:
Իսկ երազիս մեջ
Լուսաբացը
Արձակուրդ է գնացել:
Ծիծաղու՞մ ես:
Էջանիշներ