Կրկին նույն փա՛յլն է,
Նույն սև թավի՛շը,
Բայց արդեն ա~յլ ես,
Արդեն ուրի~շ ես.
Այնպես փոխվա~ծ ես,
Այնքան օտա՛ր ես.
Կարծես անցածը
Ամբողջ մի դար է:
Մի՞թե այս ձե՛ռքն է,
Որ ես շոյե~լ եմ,
Մի՞թե այս ե՛րգն է,
Որ ինձ թովե~լ է.
Մի՞թե աղոտած
Այս աչքե՛րն են… պիղծ,
Իրենք քուն մտած,
Զրկե~լ ինձ քնից…
Կրկին նույն փա՛յլն է,
Նույն սև թավի՛շը,
Իրա՞վ դու ա~յլ ես,
Իրո՞ք ուրի~շ ես,
Թե՞ նույն հրա՛շքն ես,
Բայց կյա’նքն ուրիշ է,-
Դավում է ա՛չքը,
Խաբում է հո՛ւշը…
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
Տխուր պատմություն
Նա ինձ այնպես խո՛ր ու խե~նթ է սիրում,
Որ պատրաստ է-
Իմ մի՛ խոսքի սիրույն-
Զոհել իր կյա՛նքն ու տենչե՛րն անհամար.
Իսկ ես, չոքա~ծ քո ծնկների առաջ,
Իրա~ր եմ խառնում արցունք ու հառաչ,
Քո, թեկուզ մի… կե~ղծ ժպիտի համար…
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
Նրան, ում չէի սիրում
1.
Ես քեզ երդում չե՛մ տալիս,- դու գիտե՛ս,
Քեզ չեմ կանչում <սիրելի~ս>,- դու գիտես.
Սերն ըղձանքի~ց է ծնվում, տենչանքի~ց,
Դու ի՛նքդ ես ինձ հյուր գալիս,- դու գիտես.
Չէ՞ որ նվերն, - ինչքա~ն էլ թանկագին,-
Նվաճնա՛ծն է ցանկալի,- դու գիտես:
2.
Դու ինձ չէի~ր ճանաչում,- ինչո՞ւ եկար,
Չէի~ սիրում ու կանչում,- ինչո՞ւ եկար,
Ա՛յն, ինչ երդմա~մբ են տալիս ու լացով,
Ինձ… խլե~լ ես աղաչում,- ինչո՞ւ եկար…
….Հիմա անցնում ես` օտա~ր մի անցորդ
Եվ կրկին չե՛ս ճանաչում,- ինչո՞ւ եկար:
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
Չես պատկերացնի թե ինչքան շատ հուշեր են կապված <<Սասունցիների պարը>>ի հետ:
Շնորհակալություն այդ հնարավորության համար, ես արդեն մոռացել էի, որ եղել են նաև այդպիսի ժամանակներ, երբ ասմունքում էի այն: Աստված մ ինչ վաղուց էր...
Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,
Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,
Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,
Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում.
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
Հաճելի է, որ կարողացել եմ իմ բացած էջով լավ հիշողություններ արթնացնել: Իսկ ասմունքելու համար երբեք էլ ուշ չէ, ես հիմա էլ հաճույքով ասմունքում եմ, իհարկե, սովորության համաձայն, միակ ունկնդիրը ես եմ:Չես պատկերացնի թե ինչքան շատ հուշեր են կապված <<Սասունցիների պարը>>ի հետ:
Շնորհակալություն այդ հնարավորության համար, ես արդեն մոռացել էի, որ եղել են նաև այդպիսի ժամանակներ, երբ ասմունքում էի այն: Աստված մ ինչ վաղուց էր...
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
lili-4 ջան, ապրես…
Առօրյա հոգսերիս գաղջության մեջ,մաքուր օդի սառը մի շիթ մտցրեցիր… ապրե՜ս…
Հ.Գ. Էմինի Օմար Խայամյան թարգմանություններից կա՞ն ձեռքիդ տակ: Ներող կլինես, մաքուր օդը հաճելի էր…
Կյանքի իմաստը քեզ կերտելու մեջ չէ , այլ` քեզ գտնելու...
Juzeppe Balzammo-ի խոսքերից
lili-4 ջան, ապրես…
Առօրյա հոգսերիս գաղջության մեջ,մաքուր օդի սառը մի շիթ մտցրեցիր… ապրե՜ս…
Հ.Գ. Էմինի Օմար Խայամյան թարգմանություններից կա՞ն ձեռքիդ տակ: Ներող կլինես, մաքուր օդը հաճելի էր…
Ցավոք դա չկա իմ մոտ, բայց իր գործերից մեկ ուրիշը կգրեմ, հուսով եմ, որ կհավանեք…
ԵՐԵՔ ԵՐԳ ԳԱՐՍԻԱ ԼՈՐԿԱՅԻ ՄԱՍԻՆ
ԼՈՐԿԱՅԻ ԱՂՈԹՔԸ
Մեղավո~ր էլ չեն նրանք, տե’ր, գուցե,
Իմ թշնամիներն այս` ո’չ երգեցիկ-
Թե սոխա~կ էիր դու ինձ ստեղծել,
Ինչո?ւ ագռավի երա’մ նետեցիր.
Թե ճերմա~կ էիր, տե’ր, ինձ ստեղծել,
Ի~նչ գործ ունեի այս սև երամում,
Ուր ամեն սև հանք փորձեր ինձ կտցել-
Ճերմակը կարծած գո~ւյնը թշնամու…
Եթե պիտի ինձ թողնեիր կտցել
Եվ արյունլվա ցա~ծ նետել վերից,
Ինչո?ւ կամեցար հենց այստե’ղ գցել`
Այս վտառի’ մեջ իժ ու օձերի…
Չ՞է որ հավքերը, գիտե~ս, իմաստո’ւն,
Սողուննեի~ց են երբեմն սերել,
Եվ ամեն սողուն, նախանձը սրտում,
Թռչունի ճախրը չի~ կարող ներել.
Եվ, ինչքան էլ խե~ղճ լինի իմ առջև,
Նրանո’վ է հենց հզոր ինձանից,
Որ,- անզո~ր ինձ պես ճախրել ու թռչել,-
Վախ չունի կյանքում նաև… անկումի~ց..
Մեզավո~ր էլ չեն նրանք, տե’ր, գուցե,
Իմ թշնամիներն այս` ոչ երգեցիկ.
Թե սոխա~կ էիր դու ինձ ստեղծել,-
Ինչո?ւ ագռավի երա’մ նետեցիր…
ԼՈՐԿԱՅԻ ԵՐԱԶԸ
Մի երազ տեսա ահավո~ր ու մո’ւթ,
Եվ ասում են, թե դա… իրական է.-
Մեկը մի ձեռքով կոկո~րդս էր սեղմում,
Մյուսով` փակած քիթ ու բերա’նըս.
Եվ երբ ես, մահվան վերջին օրհասում,
Խռխռում էի մի կերպ` <օգնեցե~ք…>
Նա շուռ էր գալիս
Եվ քմծիծքղո’վ բոլորին ասում.
-Դեռ պոետ է’լ է-
ՄԻ սրա’ն նայեք
Ու սրա ձայնի~ն-
Ներդաշնակության ո’չ մի զգացում,
Մեղեդայնությո~ւն
Եվ կամ քնքշությո~ւն,-
Ի~նչ հանգստություն,,,
ԼՈՐԿԱՅԻ ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔԸ
ԴԱՀԻՃՆԵՐԻՆ
Հայրենիքը լոկ հողն ու ջուրը չէ,
Ոչ էլ, Իսպա’նիա, քո ճա’ռն ու Հի’մնը,
Հրաժարվո~ւմ եմ ես քեզ Մայր կոչել.
Թե դու բռնության հոմանուհի~ն ես…
Հրաժարվո~ւմ եմ Կայսրին մատուցել,
Ա’յն, ինչ Երկքի’նն ու Աստծունն է.-
Գերադասում եմ անդարձ մոռացվե’լ,
Քան լինել հանճա’ր, որ … ձեռնասո~ւն է…
Հրաժարվո~ւմ եմ նվե’ր ընդունել,-
Նենգ Դանայացու նվերն ամո’թ է.
Հրաժարվո~ւմ եմ ուժի դեմ լռե’լ.-
Թե դուք` Ֆռա’նկո,
Ես` Դոն Կիխո~տն եմ:
Հրաժարվո~ւմ եմ Ձեզ հետ լուրջ վիճե’լ,
Թե Ձեր կռվանքը քենն ու նախա;նձն է.
Հրաժարվո~ւմ եմ ոհմակով շրջե’լ,-
Ես գայլ չե~մ ծնվել,
Մարդը` միշտ ա~նձ է:
Հրաժարվո~ւմ եմ գրե’լ ու խոսել`
Բառից քամե~լ են ճշմարտությունը.
Հրաժարվո~ւմ եմ Ձեր խոսքը լսել`
Ձեզ լսե’լն անգամ… մեղսակցությո~ւն է:
Հրաժարվո~ւմ եմ Ձեր դեմ մարտնչե’լ,-
ՄԻ զե’նք կա միայն`
Այն էլ կեղտո~տ է.
Հրաժարվո~ւմ եմ մինչև իսկ.. շնչել`
Թունավորվա~ծ է մեր շնչած օդը…
Հրաժարվո~ւմ եմ ա’յն ժամանակից,
Որ թացը չորից անզո~ր է զատել,
Հրաժարվո~ւմ եմ իմ միա’կ կյանքից,
ԹԵ… ապրելո~ւ են ինձ դատապարտել…
Օ~, բռնակալնե’ր, ինչքա~ն եք սիրում
Դուք բաստեղծին, երբ նա… աճյո~ւն է…
Ես վերջակե’տ եմ այս կյանքին դնում,
Որ չտեսնե~մ իմ փառքի… աճո`ւրդը:
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
ՄԻ ՍԻՐՈ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ
Ի՞նչ է պետք մարդուն
Սիրո մեջ հզո~ր լինելու համար.-
Ավա~ղ,
Շա’տ չնչին,
Հասրա~կ մի բան`
Քի’չ սիրել
Եվ կամ… բնավ չսիրե’լ…
Աստվա~ծ ազատի այսպիսի բախտից
Եվ այս դրախտի’ց,
Որն ի~նձ է տրվե’լ…
Երբ ե’ս եմ սիրում`
Փխրո~ւն եմ այնքան,
Թո~ւլ,
Անօգնակա~ն,
Սակայն` երջանի~կ…
Երբ ի~նձ են սիրում,
(Եվ ես չե~մ սիրում)-
Անտարբե~ր եմ ա’յն ծառի բնի պես,
Որին փարվում է բաղե~ղը կանաչ.
Բի’րտ, այն ժայռի պես,
Որի մոտ ծովը կուզեր… մերկանա~լ.
Սա~ռը,-
Որմի պես այն եկեղեցու,
Որը համբուրո’ւմ,
Որի մոտ մո~մ են վառում մեր կանայք.
Եվ ուժե’ղ,-
Դժբա’խտ այն մարդու նման,
Որը սիրվո’ւմ է,
Սակայն… չի~ սիրում:
Ուժե’ղ ու դժբա’խտ,
Հզո’ր ու … դժգո’հ,
Քե՜զ եմ կարկառել ձեռքերըս ահա,
Սիրո Աստվա’ծըդ ամանակարող,
Ո~ւժ տուր հզորիս
Եվ տուր քաջությո’ւն,
Այս… թույլ աղջկան ասել` <Չե~մ սիրում…>.
Ասել մի~ անգամ,
Գոնե մի~ անգամ,
Երբ,- քանի~ տարի,-
Քանի~ անգամ եմ այս նույն շուրթերով –
Ստե՞լ…
Ո’չ, ինչո՞ւ,-
Անզո~ր լինելով հերքել` <չե~մ սիրում>,
Հեգել` <Սիրո~ւմ եմ…>
Ո~ւժ տուր հզորիս.
Բայց ինչպե~ս , ինչպե~ս ,
Երբ իմ մի հատիկ
Ջերմ շշունջից ու խոսքի’ց սերում,
Շողն` այս քնքշանքից թացվա~ծ աչքրից,
Դողն` այս բերկրանքից բացվա~ծ շուրթերի
Եվ լցվա~ծ սրտի,
Որ տրոփում է միայն ի~նձ համար,
Որ տրոփում է միայն ի~մ սիրուց,
Ի’մ, որ … չե~մ սիրում…
Ո~ւժ տուր հզորիս.
Բայց ինչպե~ս, ինչպե~ս,
Երբ իմ մի հատիկ
Ջերմ շշունջից ու խոսքի’ց է սերում,
Շողն` այս քնքշանքից թացվա~ծ աչքերի,
Դողն` այս բերկրանքից բացվա~ծ շուրթերի
Եվ լցվա~ծ սրտի,
Որ տրոփում է միայն ի~նձ համար,
Որ տրոփում է միայն ի~մ սիրուց,
Ի’մ, որ… չե~մ սիրում…
Ո~ւժ տուր, որ ասեմ և կա’մք…
Սակայն ո՞վ,
Ո՞վ կարող է, սի’րտ,
Տրորե~լ ոտքով կոկո`նն այս բացվող,
Ջարդե~լ նորատունկ այս շի~վը դալար,
Ցեխով փզկե~լ այս կարակչող առո’ւն,-
Որ չկարկաչի~ գուցե էլ բնավ,
Որ գուցե բնավ էլ ծաղիկ չտա~,
Եվ էլ չխշշա~ կանաչ բացատում…
Տե’ս, վազո~ւմ է նա թևերը բացած,
Եվ սիրուց հարբած ինձ մո’տ է սուրում,
Գալի~ս է էլի…
(Ինչո՞ւ ես լռել
Ասա` <Չե’մ սիրում>…)
Եվ, ի~նչ որ ուներ,
Եվ, ի~նչ որ ունի,
Ի~նչ որ կունենա,-
Իր բախտի ու իր կյանքի հետ միակ
Ինձ զո~հ է բերում…
Ո~ւժ տուր , լսո՞ւմ ես,
Սիրո Աստվա’ծըդ ամենակարող,
Գեթ ա’յս երեկո ասել` <Չե~մ սիրում>,
Որ չկրկնվի
Նրա տենչա’նքն ու
Իմ տանջա’նքն էլի..
<-Եկա՞ր, միա~կըս,
Եկա՞ր, սիրելի~ս…>
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
Mariam1556 (10.03.2009), Անտիգոնե (19.09.2010), Արմինե (09.03.2009)
ՔՈ ՁԵՌՔԵՐԸ
Ես սիրո՜ւմ եմ քո ձեռքերը
Որոնք, արդեն քանի՜ տարի,
Ինձ ամենի'ց ամուր գրկում,
Սակայն երբեք չե'ն... բանտարկում.
Ինձ աշխարհի տե'րը անում,
Սակայն երբեք չեն տիրանում.
Օղակի պես շուրջս պրկվում,
Բայց չե՜ն խեղդում,
այլ` լոկ փրկո՜ւմ,
Ինչպես փրկում են խեղդվողի'ն...
Քո ձեռքե'րը,-
Նո՜ւրբ,
Ասողի՜կ,
ՈՒ երգեցի՜կ,
Որոնց ափում,
Ես` չո՜ր խեցի,
Մարգարի՜տ եմ քիչ-քիչ դառնում...
Ես սիրում եմ քո ձեռքերը...
"Մարգարի'տ եմ քիչ-քիչ դառնում..."-
Իսկ Մարգարիտն այս աշխարհում
Ինչքան էլ թա՜նկ լինի, անգի'ն,
Ինչքան չքնա՜ղ ու եզակի՜,-
Երբեք պիտի չխնայե՜ս
Եվ... միշտ... կրցք'իդ վրա' պահես,-
Թե չէ, քո ջե՜րմ կրծքից հեռու,
(Քո սիրո'ւց ու կրծքից հեռո'ւ,
Իսկույն խամրո՜ւմ է, դալկանո՜ւմ,-
Կրկին դարձած... նույն չոր խեցի՜ն...
Իմ սիրելի՜,
Իմ ասողի՜կ,
Իմ գեղեցի՜կ...
Զգո՜ւյշ խոսիր Հայաստանում,-
Այստեղ ամեն գագաթ ու ձոր,
Արձագա'նք է տալիս հզոր
Եվ քո խոսքը հեռո՜ւ տանում...
Թե բարի են խոսքերը քո,
Հայոց լեռներն ակնածանքով
Կխոնարվե՜ն քո դեմ լռին`
Բաշը քսած քո ձեռքերին:
Իսկ թե չար են` լեռները մեր,
Հրաբխի բնե'րն անմեռ,
Որ լռել են, բայց չե'ն հանգել,
Քեզ լավայո'վ կարձագանքեն,
Որ լեռնե'ր է քշում-տանում...
Զգո՜ւյշ խոսիր Հայաստանում...
Զգո՜ւյշ քայլիր Հայաստանում,-
Նե՜ղ են ճամփեքը լեռնական,
Երկու հոգու տեղ չեն անում,
Թե դեմ-դիմաց ելնեն հանկարծ.
Թե բարեկամ ես ու ընկեր,
Ա՜նց կկենաք իրար գրկած,
Թե դավով ես այստեղ ընկել,
Կգլորվես ժայռերից ցած.
Ո՞վ եղավ քո գալու վկան,
Գնալըդ ո՞վ է իմանում...
Նեղ են ճամփեքը լեռնական,
Զգո՜ւյշ քայլիր Հայաստանում:
Զգո՜ւյշ գործիր Հայաստանում,-
Մենք գահ ու թագ չե'նք ունեցել,
Եվ... արքա' է ամեն մի հայ,
Զորք ու բանակ չենք ունեցել,
Եվ... սպա է ամեն մի հայ.
Ամեն մի հայ` լեռան մի ծերպ,
Ամեն մի հայ` ուրույն մի կերպ,
Ամեն մի հայ` մի Հայաստան
Բաժան-բաժան,
Անմիաբան,
Զատվա՜ծ, հատվա՜ծ,
Եվ սակայն` մի`
Երբ սպառնում է թշնամին
Մեր դարավոր անմահ երթին
Եվ այս ժայռին թառած բերդին,
Որ Հայրենիք ենք անվանում...
Զգո՜ւյշ գորցիր Հայաստանում:
Sometimes one pays most for the things one gets for nothing ...
Դեռ երե’կ էր,
Դեռ երե’կ էր,
Առջևո~ւմ էր ամբողջ կյանքը,
Ի~մն էր ամբողջ ժամանակը.
Բայց ո՞ւմ էր պետք-
Ի~նչ անեի,
Ո՞ւր գնայի-
Երբ… գնալու ճամփա չկա’ր…
Հիմա,
Քանի~-քանի~ ճամփա
Փռվե~լ են իմ առջև բացվե~լ-
Բայց ի~նչ անեմ
Եվ ո՞ւր գնամ,-
Երբ… անցե~լ է կյանքիս,, կյա’նքը
Եվ… ժամանակ չի~ մնացել:
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
Ուլուանա (07.02.2009)
Քո աչքերի մեջ հայացք կա ուրիշ,
Գանգուրների մեջ մատների շոյանք,
Շուրթերիդ՝ հուշ հին համբույրների,
Մատիդ՝ մատանուց մնացած օղակ:
Բայց դու մի ժպտա մեղավորի պես,
Եվ մի խեղճանա,
Քեզ չեմ նախատում,
Դու լավ գրքի ես նմանվում այնպես,
Իսկ գիտե՞ս:
Լավը շատերն են կարդում:
Կարդու՞մ:
Այլ բան է լավ գիրքը բացել,
Եվ այլ՝
Հասկանալ,
Զգալ,
Հավատալ...
Նրանք շուրթերդ են թերթել ու անցել,
Իսկ ես ուզում եմ
Քո սիրտը կարդալ...
Ծիծաղը դեմքի վարդն է:
Mariam1556 (10.03.2009), Selene (07.02.2009), Ուրվական (06.02.2009)
Ինչ պարզ ա ու ինչ հանճարեղ:
Лучше Гор могут быть только Горы.
Հայոց սփյուռքը
Կիսված է հողը
Եվ ծառը՝ ինքը,
Արևի շողը,
Արմատն ու միրգը,
Երգն ու ժպիտը,
Տաճարն ու տունը,
ՈՒղեղը,
Սիրտը
Եվ պատմությունը...
Կիսված է կյանքը,
Կիսված է մահը,
Սխրանքն ու փառքը,
Կանթեղն ու ջահը,
Մաշտոցի տառը,
Վարդանի սուրը,
Արարատ սարը,
Արաքսի ջուրը...
Տոնը, հանդեսը,
Գրքերն ու թերթը,
Կնունքի ծեսը,
Թաղումի երթը.
Մյուռո՜ն է կիսված,
Խաչն ու սուրբ հացը,
Աղոթքն է կիսված
Եվ...ինքն...Աստվածը...
Կիսված է ճիշտը,
Սու՛տը,
Կռի՛վը.
Եվ միայն վի՛շտն է,
Որ միշտ... լրիվ է...
Ծիծաղը դեմքի վարդն է:
Ների՜ր դու ինձ, խենթի՛ս անհոգ,
Ես ի՛նքս եմ ինձ արդեն դատել,
Երբ ապրելով լոկ քեզանով,
Հաճախ քեզ... չե՜մ էլ նկատել...
Հիմա, երբ դու չկա՜ս արդեն,
Երբ հեռո՜ւ եմ ես քո մոտից,
Երբ ինչո՜վ ել ինձ կախարդեն,
Մորմոքու՛մ եմ քո կարոտից.
Նո՜ր եմ զգում ու հասկանում,
Որ... օ՜դ էիր դու ինձ համար,
Որ շնչելիս` չի՛ իմանում,
Իսկ երբ չկա... խեղդվո՜ւմ է մարդ:
Ծիծաղը դեմքի վարդն է:
Եթե երազ էր տեսնում քո հոգին,
Բիրտ արթնացումի համար այս ներիր,
Թե սրբություն էր որոնում, անգին,
Ներիր այս մեղքը, որ հոգուդ բերի.
Թե ցնորք-սեր էր տենչում լուսածին,
Ներիր սիրո մահ բերող խոսքերիս.
Ներիր այս բոցը, որից այրվեցին,
Թիթեռները քո լուսե տենչերի...
Ներիր և ոչ ինձ սիրիր, ոչ ատիր.-
Անեծք կա սրտին բանաստեղծների,
Սիրո ձևերից հազարապատիկ,
Ես խենթն եմ սիրում...
Ներիր, օ, ներիր....
ԴԻՍՏԻՔՈՍՆԵՐ
Դու ուզում ես համոզել, թե սա ջուր է սառնորակ.
Ուշացել ես բարեկամ, գոլորշի է նա արդեն:
Դու ասում ես, թե կյանքում ուժն է շարժում ամեն բան.
Շարժումն էլ է ուժ ծնում.- գիտեի՞ր այդ, սիրելիս...
Բարփր լեռը մշտապես փառքի ձյունով է պատված.-
Սեզ ու ծաղիկ` ցած լեռան գագաթին են կանաչում...
Բոցի պես է կյանքը, մարդ- բռնկվում ես ու...մարում.
Եվ հուշը քո` ծուխն է լոկ, որ... մոխրից շուտ է ցրվում...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ