User Tag List

Էջ 8 9-ից ԱռաջինԱռաջին ... 456789 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 106 համարից մինչև 120 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 121 հատից

Թեմա: Հովհաննես Թումանյան

  1. #106
    Ուսանողուհի Inna-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.07.2010
    Հասցե
    Իսպանիա, Բարսելոնա
    Գրառումներ
    574
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մոռացված սեր

    Սիրում էի երբեմըն քեզ...
    Այժըմ ևս տակավին
    Իմ սրտումը դու ապրում ես,
    Բայց ոչ ուժով քո նախկին։

    Առաջ հընչում էիր մաքուր,
    Որպես աղոթք իմ հոգում,
    Որպես սիրո նախանձ և հուր՝
    Տաք արյունս բորբոքում։

    Այժմ՝ որպես վաղուց մեռած
    Բարեկամի հիշատակ,
    Կամ մանկության օրով սիրած
    Մի հին երգի եղանակ...

    Քո անունըդ այժմ տալիս,
    Էլ «հոգյակ» չեմ ես ասում,
    Չեմ աշխատում քուն մտնելիս,
    Որ քեզ տեսնեմ երազում։

    Բայց զարմանքով երբեմնապես,
    Մտածում եմ ակամա,
    Ինչո՞ւ էլ դու սիրելի չես,
    Ինչո՞ւ ես քեզ մոռացա...

  2. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (27.12.2010), erexa (27.12.2010), Tianshi (28.12.2010)

  3. #107
    Ուսանողուհի Inna-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.07.2010
    Հասցե
    Իսպանիա, Բարսելոնա
    Գրառումներ
    574
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Տրտունջ...

    Օրերս անպըտուղ, տըխուր, ձանձրալի,
    Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով
    Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի
    Գերեզմանների շարքերի միջով։

    Թաղել եմ նըրանց։ Տխուր է ճամփան։
    Եվ իմ հայրենի աշխարհում օտար,
    Օտար ու մենակ անցվորի նըման,
    Որ չունի ընկեր, ոչ տեղ ու դադար։

    Օտար են շուրջըդ ու չեն հասկանում
    Ոմանք քո վիշտը, ոմանք քո լեզուն,
    Անտարբեր գալիք երջանիկ օրին,
    Չըգիտեն նըրա կարոտը անքուն...

    Չընչի՜ն մարդուկներ, լըրբորեն հանգիստ
    Անսիրտ, փոքրոգի, գըծուծ ու կոպիտ.
    Մեռնում են, մարում նըրանց հայացքից
    Ե՛վ հոգու ձըգտում, և՛ սըրտի ժըպիտ։

    Էլ ո՞ւմ առաջին սիրտըդ բաց անես,
    Ո՞ւմ համար երգես սըրտալի երգեր,
    Ո՞ր չըքին սիրես, կյանքըդ նվիրես,
    էլ ի՞նչպես ապրես անսեր, անընկեր...

    Եվ օրերս այսպես տըխուր, ձանձրալի,
    Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով
    Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի
    Գերեգմանների շարքերի միջով։

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ameli (09.09.2011), E-la Via (27.12.2010)

  5. #108
    Պատվավոր անդամ Tig-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.10.2007
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    3,757
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Թումանյանի այս մտորումները ավելի քան արդիական են:

    ԴԱՌՆԱՑԱԾ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ

    Մտածմունքներ կան, որ սաստիկ ծանր են, բայց դուք դատապարտված եք մտածելու, չեք կարող փախչել նրանցից։ Նրանք է՛ն ծանր հիվանդությունների նման են, երբ դուք գիտեք, որ ձեր մարմնի մեջ կրում եք քաղցկեղի խոցը, բարակացավի բացիլները կամ ժանտախտի թույնը։ Չեք կարող անց կենալ ու արհամարհել, կամ նրանք պետք է ձեզ հաղթահարեն ու սպանեն, կամ դուք պետք է մարդկային հանճարի տված ամեն միջոցներով վեր կենաք ցավերի դեմ ու ազատվեք, առողջանաք. ի հարկե, եթե էնքան արիություն ու հասկացողություն ունիք։
    Էն մարդիկ, որ երկար ու լուրջ զբաղվել են մեր ժողովրդով, մեր մարդով, միշտ եկել են մի ծանր եզրակացության, թե շատ չարություն կա մեր հոգում։
    Էսպես են ասում նրանք և ասում են խորը ցավով, ինչ ցավով որ կարելի էր ասել, թե բարակացավի բացիլներ կան իմ կրծքում։
    Բայց քիչ են էս տեսակ ազնիվ ու քաջ մարդիկը։ Մեծ մասամբ ախտի գոյությունը ընդունելով հանդերձ, իրենց առողջ են համարում ու միշտ ուրիշներին են հռչակում հիվանդ։ Ամեն մինը ինքը չար չի, կեղծավոր չի, հայհոյող չի, ստախոս չի, թայֆայական չի, էդ ամենը իրենից դուրս ուրիշներն են։
    Բայց, իհարկե, սրանց չպետք է հավատալ, ոչ էլ ականջ դնել։ Ճշմարիտը էն է, որ մեր ամբողջությունը տառապում է մի ծանր ու խոր բարոյական հիվանդություններով։
    Նայեցե՛ք։
    Գյուղացի ռանճպար մարդիկ են, հարևան, միասին մեծացած, իրար հետ օխտը բեռը աղ ու հաց կերած, բայց եթե մեկի արտը լավ է գալի կամ անասունը բազմանում՝ մյուսը նախանձից հիվանդանում կամ ինչպես իրենք են ասում՝ «արնով է ընկնում»։ Վաճառականներ են, առուտուր են անում, թեկուզ մրցակիցներ էլ չեն, բայց մեկը մյուսի հաջողությունը լսելիս քունը կորցնում է ու էնքան էլ իր գործի վրա չի մտածում, որքան նրա հաջողության վրա է դարդ անում, ու տեղն ընկած տեղը ոչինչ չի խնայիլ նրա գործին վնասելու։
    Հոգևորական է. ինչքան վարձ ու պատիվ կուզեք տվեք — միշտ դժգոհ է, բողոքում է, գանգատվում է անարդարությունից, և գիտե՞ք էդ անարդարությունը որն է, որ իր ընկերն էլ է նույնը ստանում կամ նա էլ է կարողանում ապրել։
    Քաղաքացի թե գյուղացի՝ երկուսը վեճ ունեն իրար հետ։ Ոչ մի դատաստանում չի վերջանում նրանց վեճը, տևում է երկար տարիներ և հաճախ իրենց ամբողջ կյանքն ու կայքը դնում են էդ վեճի վրա, մինչև կարողանում է մեկը մյուսին խեղդել, գետնին հավասարել կամ հենց երկուսն էլ փչանում են։
    Մամուլ կա։ Տասնյակ տարիներով ու անհամար դեպքերով փորձված է, է՛լ հայհոյանք, է՛լ զրպարտություն, է՛լ ափաշկարա սուտ, է՛լ չարախոսություն, կեղծավորություն։ Նեղ թայֆականություն հո ոչ մի գյուղում գուցե էնքան անվայել կերպարանք չի առել, որքան սրա մեջ։ Մի հայտնի հրապարակախոս պատմում էր, թե պարզ խոսում էին մեր խմբագրատանը, թե էս կամ էն գրողին, ինչքան էլ լավ գրվածք հրատարակի, միշտ պետք է զարկել, ծաղրել կամ լռել, մի խոսքով ամեն կերպ աշխատել սպանել, միայն նրա համար, որ մեզ հետ չի, մեր թայֆիցը չի։
    Էդպես էլ մտեք ազգային, հասարակական, գրական գործիչների մեջ։ Մեկը մյուսի հռչակն ու հաջողությունը տանել չի կարողանում։
    Հիմի եկեք ուսուցիչներին տեսեք։ Դասերից ավելի շատ է՛ն աշխատանքի վրա են, որ իրար ոտի տակ փորեն, և շարունակ մի որևէ չնչին դեպք, որ կարելի էր ընկերական շրջանում հեշտ վերջացնել, ազգային հարց դարձրած, տարիներով ձգտում են պաշտոնական ճանապարհով, դատարանով ու մամուլի էջերում մեկը մյուսին անվանարկել, հալածել ասպարեզից ու սպանել բարոյապես… ո՛չ մի մեղմություն, ո՛չ մի ներողամտություն, ո՛չ մի սահման չարությանը։
    Ինչո՞ւ է էսպես։
    Պարզ հասկանալու համար երևույթի վրա պետք է նայել բնության ու պատմության օրենքների բարձրությունից, էն լայն, խաղաղ ու խոր հայացքով, որ նրանք միայն կարող են տալ։ Ուրիշ ընղհանուր հանգամանքների հետ զարհուրելի ծնող է եղել մեզ համար մեր պատմությունը։ Նա երկար դարերով մեզ դրել է բարբարոս ժողովուրդների ոտների տակ։ Իսկ ամեն կենդանի գոյություն, որ ոտնատակ է ընկնում, եթե չի մեռնում, այլանդակվում է, դառնանում ու փչանում։ Էսպես է բնության օրենքը։ Էն հասարակ վարունկի թուփն ինչ է. հայտնի է, որ եթե նա էլ ոտի տակ է ընկնում՝ էլ նրա պտուղը չի ուտվում, էնքան է դառնանում։ Նրա համար էլ ձեզ թույլ չեն տալ, որ նրա թուփը ոտի տակով անեք։ Էնպես դառնանում ու դաժանանում է և մարդը, նրա հոգին, սիրտը, միտքը, ու ներքին դառնությունը դուրս է տալի, հայտնվում է և՛ աչքերում, և՛ դեմքին, և՛ խոսքերում, և՛ գործերում, ամեն տեղ, ամեն ասպարեզում, ու ամբողջ կյանքը դարձնում է դառն ու դաժան։ Եվ էս տեսակ կյանքը կունենա, այո՛, շատ բան, և՛ «հառաջադիմություն», և՛ «կուլտուրա», և՛ «մամուլ», և՛ «գրականություն», և՛ «դպրոց», և՛ «բարեգործություն», բայց էդ բոլորը ներսից ճիճվի կերած պտուղի նման են, և տառապում են հիմնական պակասություններով, մի ընդհանուր ցավով, որի ճարը դրսից անել չի կարելի։ Էդ տեսակ կյանքը կտա և տաղանդավոր մարդիկ, սակայն նրանք էլ կլինեն դառն ու դաժան։ Բայց նա չի կարող ծնել ազնիվ մարդիկ, բարի սրտեր ու բարձր ոգիներ, հենց է՛ն, ինչը որ դարձնում է մի կյանք գեղեցիկ ու հրապուրիչ և մի ժողովուրդ թանկ ու համակրելի։
    Արդ՝ եթե մենք ունենք ազգային իմաստություն, հոգու արիություն և առողջ բնազդներ, անկարելի է աչքներս փակենք մեր էս ծանր հիվանդության առաջ և չզգանք, որ մեր հոգին շատ է դառնացած, մեր ներքին մարդը շատ է փչացած, և դրա դեմ կռվելու, առողջանալու առաջին պայմանը էն է, որ մենք և՛ մեր սրտերում, և՛ աշխարհքի առաջ անկեղծ խոստովանենք ու ճանաչենք մեր դժբախտությունը։ Ապա թե էդ փրկարար գիտակցությանը կհետևեն ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը։
    Ուրիշ ճանապարհ չկա. ներսից է լինելու հաստատ փրկությունը, որովհետև ներսից ենք փչացած։
    Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
    Մնացյալը անցողիկ…

  6. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (02.08.2013), erexa (28.07.2012), Moonwalker (08.09.2011), Ripsim (08.09.2011), Արէա (08.09.2011), Գեա (08.09.2011), ՆանՍ (08.09.2011)

  7. #109
    Մշտական անդամ Ripsim-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2011
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    282
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Brigada-ի խոսքերից Նայել գրառումը

    ********************************************

    Լիներ հեռու մի անկյուն
    Լիներ մանկան արդար քուն
    Երազի մեջ երյանիկ՝
    Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն:
    *************************************************
    Ամենասիրածս քառյակն է...Պապիկս էր շատ արտասանում...Հուզիչ հուշեր արթնացան, շնորհակալություն

  8. #110
    Էյֆելի մեծ սերը Ameli-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    30.04.2011
    Գրառումներ
    667
    Բլոգի գրառումներ
    3
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Իսկ իմ ամենասիրելի քառյակն էլ սա է

    Հոգիս՝ տանը հաստատվել —
    Տիեզերքն է ողջ պատել.
    Տիեզերքի տերն եմ ես,
    Ո՞վ է արդյոք նըկատել:
    Мы, красивые женщины, обязаны казаться глупыми, чтобы не беспокоить мужчин.

    Норма Джин Мортенсон

  9. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ripsim (11.09.2011)

  10. #111
    "Եթե"-ներ չկան... Կարնո Սոսե-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.07.2011
    Հասցե
    Yerevan, Armenia, Armenia
    Գրառումներ
    40
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Բերանն արնոտ մարդակերը էն անբան
    Հազար դարում հազիվ դառավ մարդասպան,
    Բերանն արնոտ գնում է նա դեռ կամկար
    Ու հեռու է մինչև մարդը իր ճամփան...
    Ավելի շատ լու~յս...

  11. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ameli (09.09.2011), Arpine (09.09.2011), Inna (10.09.2011), Lusinamara (10.09.2011), Valentina (10.09.2011), Անտիգոնե (10.09.2011)

  12. #112
    Harmonious Arpine-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    21.07.2011
    Տարիք
    30
    Գրառումներ
    966
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Խրճիթումի նման մեկել Մարոն, երբ փոքր ժամանակ ինձ համար կարդում էին,
    էհ Թումանյան


    ՄԱՐՈՆ

    I

    Մեր գյուղն էն է, ոո հըպարտ,
    Լեռների մեջ միգապատ,
    Խոր ձորերի քարափին՝
    Ձեռը տըված ճակատին՝
    Միտք է անում տըխրադեմ.
    Ի՛նչ է ուզում՝ չըգիտեմ...
    Պաս չենք էնտեղ մենք ուտում,
    Ու ջերմեռանդ աղոթում,
    Ժամ ենք գնում ամեն օր.
    Բայց միշտ ցավեր նորանոր,
    Միշտ մի աղետ, մի վընաս
    Գալիս են մեզ անպակաս:
    Ահա պատմեմ ձեզ մի դեպք,
    Մի պատմություն, որ երբեք
    Հիշատակով տըխրալի
    Սըրտիս հանգիստ չի տալի:

    II

    Մեր գյուղից վեր մինչ էսօր
    Կա ուռենի մի սըգվոր:
    Մեծ անտառից նա զատված,
    Մարդու կացնից ազատված՝
    Կանգնած է դեռ ու շոգին
    Հով է տալիս մըշակին:
    Գիժ, լեռնային մի վըտակ
    Խոխոջում է նըրա տակ,
    Խաղում կանաչ մարգերին:
    Էն առվակում կես օրին,
    Երբ որ շոգից նեղանում,
    Գընում էինք լողանում:
    Տըկլոր, աշխույժ խըմբակով,
    Աղաղակով, աղմուկով
    Խաղում էինք, վազվըզում
    Գույն-գույն մանրիկ ավազում:
    Կամ հետևում հև ի հև
    Թիթեռնիկին ոսկեթև,
    Ու միշտ հոգնած ժամանակ,
    Էն մենավոր ծառի տակ
    Նըստում տըխուր մի քարի,
    Գերեզմանին Մարոյի...

    Մարո՜, անբա՛խտ, վաղամե՛ռ,
    Դու մանկության իմ ընկեր,
    Ո՛րքան ենք մենք խաղացել,
    Իրար սիրել ու ծեծե՛լ...

    III

    Ժիր էր Մարոն, դուրեկան,
    Նոր էր իննը տարեկան,
    Նըրանց տանը երբ մի օր
    Եկան երկու եկավոր:
    Ու Մարոյի մայրիկը
    Երբ որ բերավ, դրավ լիքը
    Խոնչեն նըրանց առաջին,
    — Շնորհակալ ենք մենք, ասին,
    Տաշտներըդ լի հաց լինի,
    Դուռներըդ միշտ բաց լինի.
    Հաց չենք ուզում ձեզանից,
    Հող տըվեք մեզ ձեր տանից...
    Էն ժամանակ Մարոյի
    Հայրիկն առավ արաղի
    Լիքը բաժակն ու ասաց.
    — Կամքըդ լինի, տեր աստված...
    Նըշանեցին Մարոյին,
    Տըվին չոբան Կարոյին:

    IV

    Չոբան Կարոն սարերի
    Մի հովիվ էր վիթխարի.
    Բոյ-բուսաթին նայելիս
    Մարդու զարզանդ էր գալիս.
    Բայց զոքանչը անսահման
    Սիրում, փարում էր նըրան:
    Շատ էր սիրում և Մարոն.
    — Լավն է, ասում էր, Կարոն,
    Բերում է ինձ ամեն օր
    Կանփետ, չամիչ ու խընձոր...

    V

    Մին էլ Կարոն աղմուկով
    Եկավ զուռնով-թըմբուկով,
    Ու Մարոյին զուգեցին,
    Երեսին քող ձըգեցին,
    Հինա դըրին ձեռքերը...
    Եկավ խաչով տերտերը,
    Տարավ ժամում կանգնեցրեց.
    — Տե՞ր ես, որդյա՜կ, հարցըրեց:
    — Տեր եմ, ասավ մեր Կարոն,
    Լուռ կանգնած էր միշտ Մարոն...
    Հայրն էլ եկավ ու ծեսին
    Էսպես օրհնեց իր փեսին.
    — Ջաղացիդ միշտ հերթ լինի,
    Մեջքըդ ամուր բերդ լինի...
    Իսկ երբ հնչեց «տարան հա՛» — ն,
    Նըրան փեսի տուն տարան:
    Պըսակեցին Մարոյին,
    Տըվին չոբան Կարոյին:

    VI

    Թե գըրբացի չար ջանքով,
    Գիր ու կապով, բըժժանքով
    Մանուկ սիրտը կըտրեցին,
    Կամ թե նըրա հանդերձին
    Էն անհոգի չար ջադուն
    Քըսեց գիլի ճըրագուն...
    Էդ չիմացավ ոչ ոք պարզ,
    Միայն փոքրիկ նորահարս
    Մարոն ատեց իր մարդուն.
    Փախավ, եկավ ետ հոր տուն:
    Եկավ լացեց նա վըշտոտ,
    — Ես չեմ գնալ նըրա մոտ.
    Ես սիրում եմ մայրիկին,
    Ես չեմ ուզում լինեմ կին...

    VII

    Հայրիկն էնժամ բարկացավ,
    Ծեծեց նըրան ու ասավ.
    — Դուրս իմ տանից, սևերե՜ս,
    Ետ չնայես դեպի մեզ,
    Ոտ չըդնես էլ տունըս,
    Մըրոտեցիր անունս...
    Լալով, ծածկած իր դեմքը,
    Թողեց Մարոն հոր շեմքը:

    VIII

    Ու հալածված իր հորից,
    Փախած չոբան Կարոյից,
    Սոված, պատռած շորերով,
    Կորչում էր նա օրերով:
    Կուչ էր գալիս խըղճալի
    Օջախի շուրջ օտարի
    Կամ թափառում մեն-մենակ
    Մեր հանդերում շարունակ:

    IX

    Շատ ամիսներ անց կացան...
    Դիմաց սարից մի չոբան
    Ձեն էր տալիս մի օր մեզ,
    Թե՝ իմացե՜ք, որ էսպես
    Կարմիր շորով մի խիզան
    Ընկավ ձորը, մի կածան...
    Դուրս թափվեցինք մենք գյուղից,
    Հեռու կանգնած, երկյուղից,
    Տեսանք՝ ահեղ էն ձորում
    Ոնց էր լալիս ու գոռում
    Մարոյի հայրն ալևոր,
    Մայրը ճըչում սըգավոր:
    Շատ լաց եղավ և Կարոն...
    Մեռա՛վ, գընաց մեր Մարոն:

    X

    Սակայն անբախտ նըրա դին
    Պապի կողքին չըդըրին:
    Գյուղից հեռու մինչ էսօր
    Կա ուռենի մի սըգվոր:
    Էն մենավոր ծառի տակ
    Փոս փորեցին մի խորին,
    Առանց ժամ ու պատարագ
    Մեջը դըրին Մարոյին,
    Էն սև քարն էլ տաշեցին,
    Բերին վըրեն քաշեցին:

    XI

    Շատ եմ տեսել, երբ սըգվոր
    Մայրը մենակ, սևաշոր,
    Կորանալով էն քարին՝
    Ձեն էր տալիս Մարոյին...
    — Ո՞վ քեզ ծեծեց, Մարո ջա՛ն,
    Ո՞վ անիծեց, Մարո ջա՛ն,
    Ո՞ւր փախար դու, Մարո ջա՛ն,
    Տուն արի՜, տո՛ւն, Մարո ջա՛ն,
    Խո՞ր ես քընել, Մարո ջա՛ն,
    Չե՜ս զարթնում էլ, Մարո ջա՛ն...
    Կորանալով էն քարին՝
    Ձեն էր տալիս Մարոյին.
    Խունկ էր ծըխում, մոմ վառում,
    Որ գիշերվան խավարում
    Փայլփըլում էր մեն-մենակ
    Հեռվից երկար ժամանակ:
    "Non est ad astra mollis e terris via."

  13. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ripsim (03.11.2011)

  14. #113
    Պատվավոր անդամ E-la Via-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.07.2009
    Գրառումներ
    1,262
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Հենց նոր կարդացի Թումանյանի այս հրաշք տողերը:

    … Կյանքն՝ իր ամբողջության մեջ՝ մեծ է, շատ է մեծ։ Կյանքը տիեզերական կյանքն է, և մարդու կյանքի ամբողջ վեհությունն ու քաղցրությունն էլ հենց էն է, որ իր շրջապատի միջոցով ապրի էն մեծ կյանքով։ Բայց մարդը սովորաբար չի կարողանում ապրել էն մեծ կյանքով, ապրում է միայն նրա մի մասով՝ մարդկության կյանքով։ Սակայն նույնիսկ դրանով՝ մարդկության կյանքով ապրելու էլ քչերն են ընդունակ։ Չէ՞ որ կյանքն ինչպես անսահման մեծ է, էնպես էլ փոքր է անսահման։ Եվ ահա ընդհանրապես ապրում են ավելի նեղ ու փոքրիկ կյանքերով։ Կա ազգային կյանք, պետական կյանք, դասակարգային կյանք, կուսակցական կյանք, ավելի ՝ նեղ թայֆայական կյանք՝ թշնամու բանակների պես կանգնած իրար դեմ մինչև էն պստլիկ ես-ը… Էսպես էլ գնալով, գնալով էնքան է նեղանում ու նեղսոտանում, մինչև կտրում է մարդ արարածի ազատ շունչը ու բանն էնտեղ է հասնում, որ նույնիսկ իրար հարազատ մարդիկ զարմանում են, որ կարող են իրար կողքի կանգնել ու միասին ուրախանալ։
    Ով ողորմելի ուրախություն, ինչքան ցավալի բաներ ես ասում դու…
    Բայց մի՞թե ճշմարիտ է, էդքանն էլ չկա մեր մեջը։ Մի՞թե անկարելի է լինել առանձին կարծիքի ու համոզմունքի և հարգել իրար ու նույնիսկ միասին ուրախանալ։ Մի՞թե դեռ ժամանակը չի հասել, որ կարողանանք լինել ավելի լայն սիրտ, ավելի համբերատար, ավելի ներող ու սիրող, քան թե ենք։ Մենք շատ ենք քարացել չկամության ու չարակամության մեջ, շատ ենք ընտելացել ատելության մաղձի դառնությանը ու դարձել ենք ատելի. մի՞թե խորթ ու անմատչելի պիտի մնա մեզ սիրո պայծառ զգացմունքը, մի՞թե չենք կարող իրար մոտենալ, բարության աչքերով նայել իրար ու տեսնել իրար մեջ մեր լավ կողմերը, քանզի մարդ չկա, որ լավ կողմեր չունենա, ու էսպեսով էլ կյանքը դարձնել քաղցր ու սիրելի։
    Մի՞թե դժվար է։
    Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
    Zulo

  15. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (31.03.2012), erexa (28.07.2012), Ripsim (31.03.2012), Tig (31.03.2012), unknown (25.04.2012), Արէա (01.04.2012)

  16. #114
    Սկսնակ անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2010
    Հասցե
    Բելգիա
    Գրառումներ
    56
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Շատ եմ ուզում կարդալ Թումանյանի արձակ գործերից ,,Աղքատի պատիվը,, եթե կարող եք, շատ շնորհակալ կլինեմ
    Առավոտը միշտ խոստանում է......
    Օրվա համբերատար սպասումից հետո, երեկոն թախծում է ու ներում.......

  17. #115
    Սկսնակ անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2010
    Հասցե
    Բելգիա
    Գրառումներ
    56
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    ԿԱ ՄԵԾԱՐԵՆՑ, ԿԱ ՏԵՐՅԱՆ, ԵՎ ԲԱԶՈՒՄ ՈՒՐԻՇ ՊՈԵՏՆԵՐ ԿԱՆ,

    ԲԱՅՑ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆՆ Է ԱՆՀԱՍ ԱՐԱՐԱՏԸ ՄԵՐ ՆՈՐ ՔԵՐԹՈՒԹՅԱՆ.....

    Եղիշե Չարենց
    Առավոտը միշտ խոստանում է......
    Օրվա համբերատար սպասումից հետո, երեկոն թախծում է ու ներում.......

  18. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (02.08.2013), unknown (26.04.2012), Varzor (26.04.2012)

  19. #116
    Պատվավոր անդամ E-la Via-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    08.07.2009
    Գրառումներ
    1,262
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Խաղի ու խաղուն հոգեվիճակի պակասությունից բողոքելով՝ հանդիպեցի Թումանյանի այս հոդվածին:

    ԱԶԴ

    Մենք անծանոթ ենք մեր հայրենիքին, նրա բնությանը, նրա կյանքին, նրա անցյալին ու ներկային: Սա մի շատ ցավալի երևույթ է, որ բացատրվում ու արդարանում է միայն մեր կյանքի ծանր ու ձախորդ պայմաններով: Մենք երկար ժամանակ ամեն տեսակ քայքայումից հետո նոր ենք ուշքի գալիս ու նոր ենք ուժի գալիս:

    Մեր պատմության էս սև ու դժբախտ ժամանակի շրջանում, շատ ու շատ լավ սովորությունների հետ, մենք թողել ենք և մեր ազգային գեղեցիկ ու իմաստալի խաղերը, մոռացել ենք նրանց ահագին նշանակությունն ու ազդեցությունը կյանքի մեջ:

    Սակայն դա ծանր հարվածներից առաջացած մի ժամանակավոր թմրություն է մեր ազգային կյանքում, մի անցողակի տխուր վիճակ, որից հետո մենք մտնում ենք վերածնության, վերանորոգության, կազդուրման ու կարզմակերպման նոր, կենդանի, աշխույժ, առողջ ու ոգևորիչ շրջանը: Արդեն զգում ենք նոր, թարմ, կազդուրիչ շունչը, և դարերով թմրության մատնված և կաշկանդված մեր ուժերը խաղս են լինում: Էդպես է բնության սքանչելի օրենքը, կյանքն ու կենդանությունը, ուժեղ հոգին ու առողջ սիրտը խաղով են արտահայտվում: Պետք է վերանորգենք մեր հին ու լավ խաղերը և ուրիշներից օրինակ առնելով՝ միշտ լրացնենք:

    Մարդիկ կան, ըստ ամենայնի թմրած, լքված ու խորտակված մարդիկ, որ խաղը հասարակ բան են կարծում և իրենց մեռելությունը լրջություն են անվանում:

    Էսպես չի կենդանի, ապրող մարդը: Նա ոչ թե միայն խաղի պահանջ է զգում, այլ պարզ տեսնում ու նկատում է, որ էն ժամանակ, երբ մենք ծանր նստած մեծ-մեծ բաներ ենք խոսում, խաղն ու նրա նման փոքրիկ համարված բաները իրենց վճռական գործն են տեսնում, կյանք , հոգի, լեզու- մարդ են ստեղծում:

    Հառաջադեմ ազգորի մեջ խաղին ահագին նշանակություն են տալիս ու խաղում են ամենքը, մեծից մինչև փոքրը: Նրանք լավ գիտեն, որ խաղը մի հեշտ ու հաճելի միջոց է, որ նպաստում է մարդու թե՛ ֆիզիկական, թե՛ մտավոր և թե՛ հոգևոր-բարոյական զարգացմանը:

    Մարդ ասելով էստեղ հասկանում ենք ամեն հասակի մարդ, բայց խաղը առանձնապես անհրաժեշտ պահանջ է երեխաների ու պատանիները համար, էն դալար հասակի համար,որ մեր լեզուն որոշում է մի բառով՝ մանկություն:

    Մանկությունը մարդու կյանքի էն ամենաընդունակ շրջանն է, երբ նա չորս կողմից ընդունում է, սնունդ է առնում ու զարգանում շարունակ: Հետևաբար՝ շարունակ էլ պետք է սնունդ տալ նրան, որ միշտ աճի ու զարգանա: Եվ ահա հենց էստեղ էլ հարց է առաջ գալիս՝ ի՞նչ սնունդ տալ և ի՞նչ ձևով տալ:

    Ինչ վերաբերվում է սնունդին, ամեն բան, ինչ որ շրջապատում է նրան, ինչ-որ գոյություն ունի աշխարհքում, սնունդ է նրա համար: Միայն թե պետք է իմանալ, գտնել էս անսպառ սնունդ տալու ձևը: Եվ մինչդեռ մենք նստած խորը մտածում ենք էս դժվար հանելուկի վրա- ինքը մանուկ հասակը ցոյց է տալիս էն հրաշալի ձևը ու ամեն տեսակի սնունդ էլ պահանջում է իր ուզած ձևով՝ խաղով:

    Խաղը նրա, մանուկ մարդու, բնական, օրգանական պահանջն է, նրա լրջությունն է, նրա էությունն է: Խաղում է նրա մատաղ կյանքի ամեն մի մասնիկը, խաղում է նրա թրթռուն սիրտը ջահել կրծքի մեջ, ու կյանքում ամեն բանի նա խաղով է մոտենում, խաղով է քննում, խաղով է ճանաչում ու ընունում: Դա նրա ձևն է, նրա մեթոդն է: Եվ ամեն բան, ինչ որ նարն տրվում է խաղով, ուրախությունով ընդունում է, հեշտ էլ յուրացնում, առանց ձանձրանալու, առանց հոգնելու:

    Ահա էդ վաղուց, աշխարհքի սկզբից ի վեր գտնված հրաշալի միջոցին ենք դիմում մենք հայ մանուկի հետ խոսելու՝ թե՛ մեր հայրենիքից և թե՛ առհասարակ մեծ կյանքից ու աշխարհքից, ամեն բանից:

    Էստեղ մեր խոսքը մասնավորապես տնային, մանկավարժական, կրթական խաղերի վրա է: Էդ խաղերի մեջ առանձին ուշադրություն ենք դարձնելու մեր հայրենագիտության վրա և տալու ենք հայրենագիտական խաղերի մի շարք , որից առայժմ տալիս ենք ՛Հայոց գետերը՛:

    Իրար ետևից կաշխատենք զանազան խաղերով ու բացատրական գրքույկներով, քարտեզնեով ու նկարներով, ծանոթություն տալ թե՛ Հայաստանի, թե՛ Կովկասի ջրերից, լեռներից, լճերից, քաղաքներից, պատմությունից, գրականությունից, կենդանական ու բուսական աշխարհքից և բնական հարստություններից, որ մեր երեխաներն ու պատանիները ճանաչեն ու սիրեն իրենց հայրենիքը: Սիրեն ոչ թե կույր ազգասերի սիրով, այլ գիտակից, ինտելիգենտ մարդու սիրով, որ սերն ազնիվ լինի, առողջ ու բովանդակալի:
    Հայրենագիտական խաղերի հետ միաժամանակ կտանք և ուրիշ էն տեսակ խաղեր, որոնցով կարողանան տառեր, բառեր, անուններ ու ոճեր սովորեն և կամ իրերի ու երևույթների հետ սկզբնական ծանոթությունը ձեռք բերեն կենդանի մայրենի լեզվով:

    1915
    Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
    Zulo

  20. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Lílium (07.08.2013), Tig (07.08.2013)

  21. #117
    Պատվավոր անդամ Այբ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    22.02.2013
    Հասցե
    Իմ ստեղծած աշխարհում
    Գրառումներ
    1,572
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սիրում եմ Թումանյանի գործերը, բայց «Դեպի Անհունը» պոեմը առանձնահատուկ ձևով է ինձ գրավում (նամանավանդ երբ առաջին անգամ կարդացի, պոեմը ուժեղ տպավորություն թողեց):
    Մտքով մեկ-մեկ «կռվում» եմ Թումանյանի հետ, որ Լևոն Շանթի խորհրդով ոչնչացրել է պոեմի երկրորդ մասը:

  22. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Վոլտերա (07.08.2013)

  23. #118
    Վերադարձ Լեո-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.10.2007
    Հասցե
    Երևակայություն
    Գրառումներ
    6,253
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    «Հազար տարով, հազար դարով առաջ թե ետ, ի՜նչ կա որ.
    Ես եղել եմ, կա՜մ, կլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ.
    Հազար էսպես ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր,
    Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ»:




    Այսօր Ամենայն հայոց բանաստեղծի ծննդյան օրն է:

  24. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Mr. Annoying (19.02.2017), Quyr Qery (20.02.2017), Մուշու (19.02.2017), Տրիբուն (21.02.2017)

  25. #119
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    42
    Գրառումներ
    12,713
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    30 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Թումանյանի ծննդյան տարեդարձի առթիվ ֆբ-ում մի քանի քառյակ էի տեղադրել, մտածեցի` էս մեկն էլ էստեղ դնեմ` որպես ոչ հայտնի ու ոչ առանձնապես հնչեղ, բայց կարևոր ասելիքով քառյակ.

    Առատ կլինի կինը արդ,
    Կընկնի էգի գինը արդ,
    Կբարձրանա նրա տեղ
    Ազատ, անկախ կինը մարդ։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  26. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (19.02.2021)

  27. #120
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Ես Թումանյանից ոչ մի բան չէի հիշում (ինչպես և ամբողջ դպրոցական ծրագրից), բայց երեխաները որ փոքր էին, մի օր չգիտես խի մտքովս անցավ երեխաներին Թումանյանի հեքիաթները կարդամ քնելուց։

    Ես լավ հիշում եմ, որ երեխա վախտ հազար ու մի հեքիաթ եմ կարդացել։ Բայց Թումանյանից գրածները ոչ մեկը չավարտեցի, որտև սկի մանկական չէին։
    Հիշեցի, որ երեխեքը դպրոցում Թումանյան շատ են կարդում, կանչեցի, խնդրեցի իրանց հավանած ստեղծագործություները թվարկեն։
    Մի նորմալ բան չկար մեջը։
    Հետներն էլ մի քիչ վերլուծեցինք, իրանց էլ համոզեցի, որ օրինակ «ծիտը» շատ անասուն հեքիաթ ա, ու որ «Չարի վերջը» հեքիաթի հեղինակի կողմից մեղմ ասած սխալ տենց պերսոնաժի գոյությունը, որը սաղին ձեռ ա առնում, անպատվում, հարսանիքից հարս ա գողանում ուրիշի նվիրում, ու մեկը դրա գլուխը չի ջարդում։
    Կամ նույն «Չարի վերջը», որտեղ կկի ձագերից երկուսին ուտում են, բայց երեխան երևի պտի գոհ լինի, որ վերջում աղվեսին պատժեցին։ Էն խեղճ ձագերի հերն էլ անիծած։

    Երեխեքս վստահ էին, որ «էս էն տունն է»-ն էլ Թումանյանի գաղափարն ա։ Ցույց տվեցի անգլիական բնօրինակը (որն ի դեպ Կորյունն անցել էր), նոր համոզվեցին, որը ընդամենը թարգմանություն ա։

    Ուզում եմ ասեմ, իմ համոզմամբ, էդ մարդը ահավոր հեքիաթասաց էր։
    Կարող ա ավելի լուրջ գործերը լավն են, բայց երևի արժի երեխաներին իրա փոխարեն նորմալ գրականություն տալ։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

Էջ 8 9-ից ԱռաջինԱռաջին ... 456789 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հովհաննես Գրիգորյան
    Հեղինակ՝ Raf, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 14
    Վերջինը: 10.03.2013, 15:36
  2. Արձակ. Հովհաննես Իշխանյան
    Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 88
    Վերջինը: 26.07.2012, 15:06
  3. Հովհաննես Շիրազ
    Հեղինակ՝ Simon, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 36
    Վերջինը: 20.06.2012, 23:13
  4. Հովհ. Թումանյան
    Հեղինակ՝ Zhor(ARM), բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 02.11.2010, 17:46
  5. «Հովհաննես Մկրտչի» հետևորդների կրոն
    Հեղինակ՝ wem, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 12
    Վերջինը: 29.06.2010, 04:42

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •