User Tag List

Էջ 1 9-ից 12345 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 121 հատից

Թեմա: Հովհաննես Թումանյան

  1. #1
    ... aniko-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.11.2006
    Գրառումներ
    210
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հովհաննես Թումանյան

    մեր գրականության գիգանտներից մեկն է, ամեն տարիքում կարդալուց այլ կերպ ես ընկալում
    եկեք գրենք ամենահիշվող տողերը

    գործն է անմահ լավ իմացեք,
    որ ապրում է դարեդար,
    երնեկ նարն ով իր գործով
    կապրի անվերջ, անդաթար
    իսկ կյանքը շարունակվում է...

  2. #2
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Ես «Նմանություն» բանաստեղծությունն եմ շա՜տ սիրում: Որ հավես ունենամ, կտեղադրեմ:

  3. #3
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Շնորհակալ եմ Անի, նման թեմա բացելու համար. ասեմ որ ես պաշտում եմ մեր մեծ բանաստեղծ ու մեծ իմաստուն Հ. Թումանյանին, սիրում եմ հատկապես նրա խոհափիլիսոփայական գրվածքներն ու դրանց շարքում սրտիս շատ հարազատ են նրա քառյակներն, որոնցից ամեն մեկն արևելյան փիլիսոփայության մի-մի մարգարտահատիկներ են: Բայց դրանք հույսով եմ մեկ ուրիշ անգամ կկարողանամ ներկայացնել, իսկ այժմ, քանի որ այս հիանալի թեման բացել է գեղեցիկ սեռի մի ներկայացուցիչ, ուստի նախ Սիրո մասին: Գիտեք, նկատել եմ, որ պոեզիայում ու մասնավորապես հայ պոեզիայում Սիրո մասին բանաստեղծություններում գերակշռող մասն տխրության երանգն է իշխում... չգիտեմ, դա իրոք այդպե՞ս է, թե՞ ես եմ այդպես կարծում...

    Հովհաննես Թումանյան
    Խոստովանություն
    Քո աչքերում, որ փայլում է,
    Հոգուս հուրն է մշտավառ,
    Իսկ ժպիտդ, որ բացվում է,-
    Սրտիս բերկրանքն անսպառ:
    Երբ որ հանգչի հուրն աչքերիդ,
    Եվ շըրթունքըդ կարկամի,
    Կըմեռանի նաև գերիդ...
    Եվ մեզ մի մահ կըտանի:
    1891

    .:.
    Հոգուս հատոր,
    Սըրտիս կըտոր,
    Դասիս համար
    Դու մի՛ հոգար,
    Թե կան դասեր
    Կա նաև սեր,
    Եվ ի՜նչ զարմանք,
    Իմ աղավնյակ,
    Որ կենդանի
    Մի պատանի
    Սերը սըրտում
    Դաս է սերտում:
    1881

    ԻՄ ՍԵՐԸ
    Ես սիրել եմ վարդը տըժգույն
    Սիրուց տանջված այտերի,
    Մելամաղձոտ խաղաղությունն
    Զույգ սևորակ աչքերի։
    Ես պահել եմ սրտիս խորքում
    Մի լուռ գաղտնիք սիրային,
    Եվ այն երբե՜ք, ոչ մի երգում
    Հայտնելու չեմ աշխարհին։
    Բայց և պահել անկարող եմ,
    0՜, դրժվար է համբերել,
    Չասել՝ ինչով բախտավոր եմ,
    Չասել՝ ինչպե՜ս եմ սիրել։
    1892

    ՀՐԱԺԵՇՏ
    Այստեղ ահա կըբաժանվենք.
    Մնաս բարյավ, սիրելի.
    Այսպես ես չեմ ցավել երբեք
    Դառնությունով սիրտս լի։
    Այստեղ ահա քեզ թողնում եմ
    Եվ չգիտեմ, ուր կերթաս.
    Կասկածներից ես դողում եմ...
    Թող պահպանե քեզ աստված։
    Ա՛խ, առանց քեզ տխուր կյանքիս,
    Օրը տարի կդառնա,
    Բայց ուր լինիս, դարձյալ հոգիս
    Շուրջդ պիտի թրթռա։
    Մնաս բարյավ, բայց միշտ հիշիր,
    Որ քեզ շատ եմ կարոտել.
    Եվ տեսության ժամի համար
    Չըմոռանաս աղոթել։
    1891

    ՄՈՌԱՑՎԱԾ ՍԵՐ
    Սիրում էի երբեմըն քեզ...
    Այժըմ ևս տակավին
    Իմ սրտում դու ապրում ես,
    Բայց ոչ ուժով քո նախկին։
    Առաջ հընչում էիր մաքուր,
    Որպես աղոթք իմ հոգում,
    Որպես սիրո նախանձ և հուր՝
    Տաք արյունս բորբոքում։
    Այժմ՝ որպես վաղուց մեռած
    Բարեկամի հիշատակ,
    Կամ մանկության օրով սիրած
    Մի հին երգի եղանակ...
    Քո անունըդ այժմ տալիս,
    Էլ «հոգյակ» չեմ ես ասում,
    Չեմ աշխատում քուն մտնելիս,
    Որ քեզ տեսնեմ երազում։
    Բայց զարմանքով երբեմնապես,
    Մտածում եմ ակամա,
    Ինչո՞ւ էլ դու սիրելի չես,
    Ինչո՞ւ ես քեզ մոռացա...
    1892

    ՏՐՏՈՒՆՋ
    Օրերս անպըտուղ, տըխուր, ձանձրալի,
    Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով
    Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի
    Գերեզմանների շարքերի միջով։
    Թաղել եմ նըրանց։ Տխուր է ճամփան։
    Եվ իմ հայրենի աշխարհում օտար,
    Օտար ու մենակ անցվորի նըման,
    Որ չունի ընկեր, ոչ տեղ ու դադար։
    Օտար են շուրջըդ ու չեն հասկանում
    Ոմանք քո վիշտը, ոմանք քո լեզուն,
    Անտարբեր գալիք երջանիկ օրին,
    Չըգիտեն նըրա կարոտը անքուն...
    Չընչի՜ն մարդուկներ, լըրբորեն հանգիստ
    Անսիրտ, փոքրոգի, գըծուծ ու կոպիտ.
    Մեռնում են, մարում նըրանց հայացքից
    Ե՛վ հոգու ձըգտում, և՛ սըրտի ժըպիտ։
    Էլ ո՞ւմ առաջին սիրտըդ բաց անես,
    Ո՞ւմ համար երգես սըրտալի երգեր,
    Ո՞ր չըքին սիրես, կյանքըդ նվիրես,
    էլ ի՞նչպես ապրես անսեր, անընկեր...
    Եվ օրերս այսպես տըխուր, ձանձրալի,
    Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով
    Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի
    Գերեգմանների շարքերի միջով։
    1902
    Վերջին խմբագրող՝ ihusik: 22.01.2007, 04:08:
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  4. #4
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    ՊԱՆԴՈՒԽՏ ԵՄ, ՔՈՒՅՐԻԿ
    Պանդուխտ եմ, քույրի՛կ, մանուկ օրերից.
    Գընում եմ դեպի մի անհայտ երկիր՝
    Կըտրված կյանքի ամեն կապերից,
    Մենակ, տարագիր։
    Հալածում են ինձ անցած օրերը,
    Ներկա Ժամերը հանգիստ չեն տալի,
    Հոգնած են վաղուց իմ թույլ ոտները,
    Ու սիրտս ավելի։
    Բայց գընում եմ ես հալածված նորից,
    Ամեն վայելքից ու բախտից հեռու,
    Նույնիսկ հայրենի հողից ու ջրից,
    Ինչպես եղջերու։
    Եվ դու հանդիպած իմ դըԺար ճամփում,
    Ասում ես՝ արդեն բախտավոր եմ ես.
    Իզուր եմ փախչում, իզուր գանգատվում
    Ու տանջվում այսպե՜ս...
    Ո՜վ դու միամիտ։ Բայց երկինք վըկա,
    Չեմ եղել երբեք ես այդքան ըստոր,
    Որ կարենայի այս դաԺան բանտում
    Լինել բախտավոր։
    Չեմ եղել, քույրիկ. բոլոր օրերը
    Տառապանք բերին, կորուստ ու կըսկիծ,
    Եվ կյանքի հաճույքն, եւ կընոջ սերը
    Ընկան իմ սըրտից։
    Ես էլ վիրավոր գընում եմ փախած՝
    Անհայտ օրերի խավարի ընդդեմ,
    Ամենքից զըզված, ամենքին թողած,
    Քեզ էլ կը թողնեմ...

  5. #5
    Երջանիկ մամա Cassiopeia-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    30.08.2006
    Հասցե
    Yerevan, Armenia, Armenia
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    3,756
    Բլոգի գրառումներ
    5
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Անչափ սիրում և հարգում եմ «Հին օրհնություն» բանաստեղծության իմաստությունը…
    …Ապրե՛ք երեխեք, բայց մեզ պես չապրեք…

  6. #6
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Մեջբերում Cassiopeia-ի խոսքերից
    Անչափ սիրում և հարգում եմ «Հին օրհնություն» բանաստեղծության իմաստությունը…
    …Ապրե՛ք երեխեք, բայց մեզ պես չապրեք…
    Որ խնդրեմ, կարո՞ղ ես ամբողջությամբ այստեղ տեղադրել «Հին օրհնություն» բանաստեղծությունը:

  7. #7
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Մեջբերում aniko-ի խոսքերից
    գործն է անմահ լավ իմացեք,
    որ ապրում է դարեդար,
    երնեկ նարն ով իր գործով
    կապրի անվերջ, անդաթար
    հետո այստեղ ես կգրեմ քառյակներն Թումանյանի, ուր մեծն իմաստունն մեզ ցույց կտա, որ միայն գործն չէ, որ անմահ է, այլ հենց մարդն ինքն ևս...
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  8. #8
    Ադմինիստրատոր Artgeo-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Թբիլիսի, Վրաստան
    Տարիք
    38
    Գրառումներ
    8,372
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    ՀԻՆ ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ

    Կանաչ, վիթխարի ընկուզենու տակ,
    Իրենց հասակի կարգով, ծալպատակ,
    Միասին բազմած,
    Մի շըրջան կազմած,
    Քեֆ էին անում
    Եվ ուրախանում
    Մեր հըսկա պապերն ու մեր հայրերը՝
    Գյուղի տերերը։

    Մենք, առույգ ու ժիր գեղջուկ մանուկներ,
    Երեք դասընկեր,
    Նըրանց առաջին գըլխաբաց կանգնած,
    Ձեռքներըս խոնարհ սըրտներիս դըրած,
    Զի՜լ, ուժեղ ձայնով նըրանց ըսպասում—
    Տաղ էինք ասում։

    Երբ զըվարթաձայն մեր երգը լըռեց,
    Մըռայլ թամադեն բեղերն ոլորեց,
    Նըրա հետ վերցրին լիք բաժակները
    Բոլոր մեծերը
    Ու մեզ օրհնեցին.— «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
    Բայց մեզ պես չապրեք...»

    ժամանակ անցավ, նրանք էլ անցան,
    Զըվարթ երգերըս վըշտալի դարձան.
    Եվ ես հիշեցի մեր օրը լալիս,
    Թե մեզ օրհնելիս
    Ինչու ասացին.— «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
    Բայց մեզ պես չապրեք...»

    Խաղաղությո՜ւն ձեզ, մեր անբա՛խտ պապեր,
    Ձեզ տանջող ցավը մե՛զ էլ է պատել։
    Այժըմ, տըխրության թե քեֆի ժամին,
    Մենք էլ՝ օրհնելիս մեր զավակներին՝
    Ձեր խոսքն ենք ասում.— «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
    Բայց մեզ պես չապրեք...»

    1887

    http://wikisource.org/wiki/ՀԻՆ_ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ

  9. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Ripsim (08.09.2011)

  10. #9
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Դու քո ճամփեն գնա, քույրիկ,
    Եվ թող լինի նա պայծառ:
    Ինձ մի ժպտա, ինձ մի սիրիր,
    Ես ընկեր չեմ քեզ համար:
    Ելած կյանքի ամեն ճամփից,
    Կարոտներով անմեկին,
    Ագահ, անվերջ ու անհանգիստ
    Թափառում է իմ հոգին:
    Մի ձեռք չկա, մի գիրկ չկա`
    Պահի նրան իրեն մեջ,
    Խենթ, խելագար գնում է նա
    Ձգտումներովն իր անվերջ:
    Եվ ով գիտի` դեռևս անմեղ
    Քանի հոգի կտանջի,
    Եվ ով գիտի` ինչ մութ, ահեղ
    Անապատում կհանգչի…
    Դու քո ճամփեն գնա, քույրիկ,
    Եվ երբ լինենք մենք հեռու,
    Աղոթք արա, որ մյուս անգամ
    Չհանդիպենք իրարու:
    ……………………………….
    Ներիր, ով կույս, որ հուզեցի
    Խաղաղ կուրծքդ կուսական,
    Մեղսոտ սրտով ես չուզեցի
    Կործանել քո ապագան:
    Այն մի անմեղ խաղ էր, հոգիս,
    Պատանեկան հասակի,
    Որ անցնելով պատճառ դարձավ
    Քո աչքերիդ արցունքի:
    Ես գուշակել չկարացի
    Կյանքի վճիռն անարդար,
    Անգիտությամբ ես հարուցի
    Այդ փոթորիկն անդադար:
    Ներիր, ով կույս, բուռն եռմունքին
    Պատանեկան կրքերի,
    Ներիր, հոգիս, որ մատնեցին
    Քնքուշ սիրտդ վշտերի:
    ………………………………………..
    Մի որոնիր մի ժամանակ
    Արհամարածդ` այս կրծքի տակ,
    Հառաչանքով դուրս թռավ նա,
    ՈՒ դատարկ է տեղը հիմա…
    Էլ մի կանչիր, մի լար իզուր.
    Քո արցունքից միայն տխուր
    Հին-հին հուշեր պիտի զարթնեն,
    Եվ ինչ օգուտ… ուշ է արդեն…
    ……………………………………..
    Ոհ, խնայեցեք, մի հիշեցնեք ինձ,
    Թե ինչպես էր նա արտասուք թափում,
    Երբ, արդեն խաբված նենգավոր խոսքից,
    Անձնուրայս սիրույս էլ չէր հավատում:
    Ոհ, մի հեշտացնեք` այդ խոսքեր են լոկ
    Եվ չեն դարձնելու կորուստս անգին,
    Անտարբեր եք դուք, դեռ ձեզ անողոք
    Բախտը չի մատնել սիրո վտանգին:
    Մ ի հիշեցնեք, մի, թե ինչպես դաժան
    Մարդիկ մեզ այսպես ջոկեցին հավետ,
    Թե ոնց եմ ապրում նրանից բաժան,
    Իմ նոր սիրուհու – իմ լուռ վշտի հետ:
    ………………………………………………
    Երկու աչքով լալիս էր նա,
    Վճիտ կաթիլքն արտոսրի
    Թափվում էին կրծքի վերա
    Սև աչքերից այն կուսի:
    Նուրբ շրթունքը այրվում էին
    Մատաղ սրտի կրակից,
    Եվ համարձակ իմ առաջին
    Լալով պատմում էր նա ինձ:
    Ես ակնապիշ լսում էի
    Այն պատկերով հիացած,
    Եվ հիշում եմ միմիայն վերջի
    Նրա խոսքերն, որ ասաց`
    <<…Ախ, չարտասվել ես չեմ կարող,
    Ծանր է ապրել սիրազուրկ…>>,
    Եվ բարձրաձայն հեկեկալով
    Դարձյալ թափեց արտասուք:
    ……………………………………….
    Եթե մի օր անուշ ընկեր,
    Գաս այցելու իմ շիրմին
    ՈՒ նորաբույս վառ ծաղիկներ
    Տեսնես փռված չորս կողմին,
    Դու չկարծես, թե հասարակ
    Ծաղիկներ են ոտքիդ տակ,
    Կամ թե գարունն է այն բերել,
    Իմ նոր տունը զարդարել:
    Նրանք չերգած իմ երգերն են,
    Որ սրտումս ես տարա,
    Նրանք սիրո են խոսքերն են,
    Որ դեռ չասած ես մեռա:
    ………………………………………….
    -Ինչու՞ էդպես ինձ մոռացար,-
    Ասավ աղջիկն ինձ մի օր:
    -Ինչու՞ էդպես մեզ մոռացար,-
    Գանգատվեցին սար ու ձոր:
    -Ոհ, մի հարցնեք, հին ընկերներ,
    Ինչու էլ չեմ երգում ձեզ.
    Շատ եմ փոխվել էն օրից վեր.
    Էնպես մի ցավ ունեմ ես…
    -Ի՞նչ է ցավդ, մի ճար անենք,-
    Ասավ աղջիկն անձնվեր.
    -Ի՞նչ է ցավդ, տուր մենք տանենք,-
    Ասին սարերն ու ձորեր:
    -Ոհ, չէ, սիրուն, էլ ոչ մի սեր
    Ճար չի անիլ իմ սրտին,
    Դուք էլ, անուշ սար ու ձորեր,
    Չեք դիմանա էս դարդին:
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  11. #10
    Մշտական անդամ Srtik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.12.2006
    Հասցե
    Լոս Անջելես
    Տարիք
    35
    Գրառումներ
    223
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Մեջբերում Artgeo-ի խոսքերից
    Շնորհակալ եմ...

  12. #11
    Պատվավոր անդամ Vive L'Armenie-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    12.02.2007
    Հասցե
    France/Armenia
    Գրառումներ
    908
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Լռել Re. Հովհաննես Թումանյան

    Մեջբերում Narinik-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    ՊԱՆԴՈՒԽՏ ԵՄ, ՔՈՒՅՐԻԿ
    Պանդուխտ եմ, քույրի՛կ, մանուկ օրերից.
    Գընում եմ դեպի մի անհայտ երկիր՝
    Կըտրված կյանքի ամեն կապերից,
    Մենակ, տարագիր։
    Հալածում են ինձ անցած օրերը,
    Ներկա Ժամերը հանգիստ չեն տալի,
    Հոգնած են վաղուց իմ թույլ ոտները,
    Ու սիրտս ավելի։
    Բայց գընում եմ ես հալածված նորից,
    Ամեն վայելքից ու բախտից հեռու,
    Նույնիսկ հայրենի հողից ու ջրից,
    Ինչպես եղջերու։
    Եվ դու հանդիպած իմ դըԺար ճամփում,
    Ասում ես՝ արդեն բախտավոր եմ ես.
    Իզուր եմ փախչում, իզուր գանգատվում
    Ու տանջվում այսպե՜ս...
    Ո՜վ դու միամիտ։ Բայց երկինք վըկա,
    Չեմ եղել երբեք ես այդքան ըստոր,
    Որ կարենայի այս դաԺան բանտում
    Լինել բախտավոր։
    Չեմ եղել, քույրիկ. բոլոր օրերը
    Տառապանք բերին, կորուստ ու կըսկիծ,
    Եվ կյանքի հաճույքն, եւ կընոջ սերը
    Ընկան իմ սըրտից։
    Ես էլ վիրավոր գընում եմ փախած՝
    Անհայտ օրերի խավարի ընդդեմ,
    Ամենքից զըզված, ամենքին թողած,
    Քեզ էլ կը թողնեմ...
    Է՜, բառերն ավելորդ են...
    Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...

  13. #12
    ... aniko-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.11.2006
    Գրառումներ
    210
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Մեջբերում ihusik-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    ՄՈՌԱՑՎԱԾ ՍԵՐ
    Սիրում էի երբեմըն քեզ...
    Այժըմ ևս տակավին
    Իմ սրտում դու ապրում ես,
    Բայց ոչ ուժով քո նախկին։
    Առաջ հընչում էիր մաքուր,
    Որպես աղոթք իմ հոգում,
    Որպես սիրո նախանձ և հուր՝
    Տաք արյունս բորբոքում։
    Այժմ՝ որպես վաղուց մեռած
    Բարեկամի հիշատակ,
    Կամ մանկության օրով սիրած
    Մի հին երգի եղանակ...
    Քո անունըդ այժմ տալիս,
    Էլ «հոգյակ» չեմ ես ասում,
    Չեմ աշխատում քուն մտնելիս,
    Որ քեզ տեսնեմ երազում։
    Բայց զարմանքով երբեմնապես,
    Մտածում եմ ակամա,
    Ինչո՞ւ էլ դու սիրելի չես,
    Ինչո՞ւ ես քեզ մոռացա...
    1892
    այս բանաստեղծությունը չէի կարդացել, շատ լավն էր,
    կարծես սրտիս խոսքերը կարդայի,
    իսկ կյանքը շարունակվում է...

  14. #13
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Ինձ մի՛ խընդրիր, ես չեմ երգի
    Իմ տխրությունն ահագին,
    Աղեկըտուր նըրա ձայնից
    Կը խորտակվի քո հոգին...
    Ոչ, քեզ համար այսպիսի երգ
    Երգելու չեմ ես երբեք։
    Ես երգեցի սարի վըրա,
    Անապատ է այնտեղ հիմա,
    Սև՜, ամայի անապատ...
    Հառաչանքից այրված սարում
    Էլ ծաղիկ չի դալարում։
    Բույր ու զեփյուռ ես կուզեի
    Եվ արշալույս ոսկեվառ,
    Որ մի պայծառ երգ հյուսեի
    Ու երգեի քեզ համար...
    Բայց իմ սիրտը բըռնած են դեռ
    Հուր հառաչանք, սև գիշեր։
    * * *
    Օ՛, լո՛ւռ կաց, ընկե՛ր. այդ ի՞նչ ես երգում.
    Ինչո՞ւ ես խաղաղ հոգիս փոթորկում
    Ուրախ օրերի սիրելի երգով
    Եվ սիրտս վառում անցյալի կրակով...
    Քո ձայների հետ վաղուց հեռացած
    Մի ուրիշ պատկեր մտքումս երևաց.
    Ահա, կենդանի կանգնեց առաջիս,
    Եվ, ահա, դարձյալ կարոտ ականջիս
    Հնչում է նորա ձայնը սրտալի,
    Որպես երբեմն, երբ սիրված էի։
    Եվ մտքումս ահա լուսավորվեցան
    Հին ցնորքներս, անցքեր զանազան,
    Գծերը հոգուս ծանոթ դեմքերի,
    Տեսարանները հայրենի երկրի,
    Այն օրհնյալ երկրի, ուր մի ժամանակ
    Վայելում էի լիուլի հրճվանք...
    Բայց զրկված եմ ես այժմ բոլորից.
    Դու հիշեցնում ես կորուստս նորից՝
    Երջանկությունս մռայլ վիճակում
    Եվ այդպես անգութ սիրտս կտրատում...
    Ո՛հ, ներում եմ քեզ, չեմ հանդիմանում.
    Չըգիտես, հոգիս, թե ի՛նչ ես անում.
    Սակայն մի՛ երգիր այդ երգը ինձ մոտ,
    Թո՛ղ, երգիր ուրիշ մի երգ անծանոթ։
    * * *
    ՏՐՏՈՒՆՋ
    Օրերս անպըտուղ, տըխուր, ձանձրալի,
    Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով
    Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի
    Գերեզմանների շարքերի միջով։
    Թաղել եմ նըրանց։ Տխուր է ճամփան։
    Եվ իմ հայրենի աշխարհում օտար,
    Օտար ու մենակ անցվորի նըման,
    Որ չունի ընկեր, ոչ տեղ ու դադար։
    Օտար են շուրջըդ ու չեն հասկանում
    Ոմանք քո վիշտը, ոմանք քո լեզուն,
    Անտարբեր գալիք երջանիկ օրին,
    Չըգիտեն նըրա կարոտը անքուն...
    Չընչի՜ն մարդուկներ, լըրբորեն հանգիստ
    Անսիրտ, փոքրոգի, գըծուծ ու կոպիտ.
    Մեռնում են, մարում նըրանց հայացքից
    Ե՛վ հոգու ձըգտում, և՛ սըրտի ժըպիտ։
    Էլ ո՞ւմ առաջին սիրտըդ բաց անես,
    Ո՞ւմ համար երգես սըրտալի երգեր,
    Ո՞ր չըքին սիրես, կյանքըդ նվիրես,
    էլ ի՞նչպես ապրես անսեր, անընկեր...
    Եվ օրերս այսպես տըխուր, ձանձրալի,
    Ու գընում եմ ես ունայն տըրտունջով
    Իմ սիրած մարդկանց, իմ լավ հույսերի
    Գերեգմանների շարքերի միջով։
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  15. #14
    Ես և դու՝ մի ենք... ihusik-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    15.01.2007
    Հասցե
    Երկիր մոլորակ
    Տարիք
    50
    Գրառումներ
    781
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հովհաննես Թումանյան

    Թումանյանի քառյակներից մի քանիսն (ըստ արևելյան փիլիսոփայության) իմ մեկնաբանությամբ: Մեկնաբանություններս լավ ընկալելու համար կարող եք կարդալ նաև "Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն" բաժնում մարդու էության, Ոգու անմահության, քարմայի ու վերամարմնավորման օրենքների մասին կատարած գրառումներս.

    Հազար տարով, հազար դարով առաջ թե ետ, ի՜նչ կա որ.
    Ես եղել եմ, կա՜մ, կըլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
    Հազար էսպես ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր,
    Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ:


    Հոգու անմահության ու վերամարմնավորման օրենքի մասին է խոսքը, երբ փոխելով բազում մարմնական ձևեր մնաում է հար ու հավետ անմահ Ոգին որպես անցվոր ու հյուր այս աշխարհում...

    Բերանն արնոտ Մարդակերը էն անբան
    Հազար դարում հազիվ դառավ Մարդասպան.
    Ձեռներն արնոտ գընում է նա դեռ կամկար,
    Ու հեռու է մինչև Մարդը իր ճամփան:


    Կրկին վերամարմնավորման օրենքի ու էվոլուցիոն անխախտ ընթացքի մասին...
    (Մարդակեր - Մարդասպան - Մարդ)

    Ամեն անգամ Քո տվածից երբ մի բան ես Դու տանում.
    Ամեն անգամ, երբ նայում եմ, թե ի՜նչքան է դեռ մընում,-
    Զարմանում եմ, թե ո՜վ Շըռայլ, ի՜նչքան շատ ես տըվել ինձ.
    Ի՜նչքան շատ եմ դեռ Քեզ տալու, որ միանանք մենք նորից:


    Քարմայի օրենքն է, երբ մարդ կարող է միանալ Նրան՝ Աստծուն, միայն իր քարմայի պարտքերը մարելուց հետո, երբ կտա վերջին վերցրած մանրեդրամն ու նոր կկարողանա դուրս գալ բանտից (աստվածաշնչյան օրինակով)՝ երկրի վրա վերամարմնավորման անհրաժեշտությունից...

    Ասի. <<Հենց լոկ էս աճյունն է ու անունը, որ ունեմ...>>
    Երբ ճառագեց անծայրածիր Քո ժըպիտը հոգուս դեմ.
    -Ի՜նչ էաճյունն էդ անկայուն, ու անունը, որ ունես.
    Դու Աստվա՜ծ ես, դու անհու՜ն ես, անանուն ես ու անես...


    Բոլոր կրոններն էլ այդ միտք են պնդում, որ մարդ իր մեջ ունի Աստծուն կամ հենց ինքն Նրա նմանակն է հանդիսանում Ոգեղեն կերպարով ու նմանությամբ ու որ մեզ տրված այն Բարձրագույն Ես-ն էլ մերը չէ, այլ Նրա՝ Բացարձակի ու Անհունի մի մասնիկը և "մենք ինքներս մեզ չենք պատկանում" ու վերջ ի վերջո վերադառնալու ենք Նրան...

    Աստեղային երազների աշխարհքներում լուսակաթ.
    Մեծ խոհերի խոյանքների հեռուներում անարատ,
    Անհիշելի վերհուշերի մըշուշներում նըրբաղոտ՝
    Երբեմն, ասես, ըզգում եմ ես, թե կըհասնեմ Նըրա մոտ...


    Ողջ մարդկային էվոլուցիայի նպատակն էլ դա է՝ գտնել ու վերադառնալ դեպի Նա՝ Աստվածային Էությանը, որին հնարավոր է հասնել մեր մեջ գտնելով նախ Նրա Որդուն (Քրիստոսին՝ քրիստոնեաների համար), որը և մի է Նրա (Աստծո) հետ: Այդ Աստծո հետ Միասնությունն էլ թարգմանաբար արտահայտում է "Յոգա" բառը...

    Ո՜վ անճառ Մին, որ ամենին միացնում ես մի կյանքում,
    Ամեն կյանքում ու երակում անտես, անկեզ բորբոքում,-
    Ողջ ազատ են ու հարազատ Էս աշխարհքում Քեզանով,
    Ողջը Քո մեջ՝ անմա՜հ, անվերջ՝ Քեզ են երգում Քո ձենով...


    Այո՛, Աստվածային այդ Էությամբ, կամ այլ կերպ ասած, Աստծո մեջ՝ մենք բոլորս էլ մի ենք ու այդտեղից է ծնվում իսկական Սերը, որ միացնում ու զգալ է տալիս մեր մեջ այդ միասնական, Աստվածային Էությունն... Ամեն բան Նրանով եղավ և առանց Նրա ոչինչ չեղավ՝ ինչ որ եղավ...

    Աստծու բանտն են տաճարները- աշխարհքներում բովանդակ.
    Իբր էնտեղ է ապրում Տերը, պաշտողների փակի տակ:
    Հարկավ՝ ազատ Նա ժըպտում է ամենուրեք ամենքին,
    Բայց դու նայիր խեղճ ու կըրակ մարդու գործին ու խելքին:


    Սա բոլոր այն խեղճ ու կըրակ հավատացյալներին ի գիտություն, որոնք ցանկանում են Անսահմանին ու Բացարձակին սահմանափակեն իրենց սահմանափակ խելքի պատերի ներսում ու համարեն սեփական կրոնը միակ ճշմարիտն ու իրենց կերպարով ու պատկերով կառուցած աստվածն էլ միակ գոյություն ունեցողը:

    Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին.
    Երկրից անցվոր, երկրի փառքին անհաղորդ է իմ հոգին.
    Հեռացել է ու վերացել մինչ աստղերը հեռավոր,
    Վար մնացած մարդու համար արդեն խորթ է իմ հոգին:


    Այո՛, հյուր ենք մենք այս կյանքում անցավոր ու երբ հոգին մարդու վեր է բարձրանում՝ նա անհաղորդ է դառնում երկրի փառքին ու գանձերին նրա ու էլ ավելի անհասկանալի ու խորթ թվում նա վար մնացած մարդկանց համար (օտար՝ յուրայինների մեջ)...

    Երկու շիրիմ իրար կից
    Հավերժական լուռ դըրկից,
    Թախծում են պաղ ու խորհում
    Թե՝ ի՜նչ տարան աշխարհքից:


    Մինչդեռ տարօրինակ են մարդիկ, որ հյուր լինելով այս աշխարհքում գանձեր են դիզում ու չեն հասկանում, որ աշխարհքից մարդ ֆիզիկական գանձեր չի կարող իր հետ տանել, այլ միայն սրտի մեջ կրած ու կուտակած գանձերը, որն է՝ Մարդը...
    Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...

  16. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    E-la Via (02.08.2013)

  17. #15
    Պատվավոր անդամ Վազգեն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.03.2006
    Տարիք
    43
    Գրառումներ
    541
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հովհաննես Թումանյան

    Իմ երգը

    Գանձեր ունեմ անտա՜կ, անծե՜ր,
    Ես հարուստ եմ, ջա՜ն, ես հարուստ,
    Ծով բարություն, շնորհք ու սեր
    Ճոխ պարգև եմ առել վերուստ։

    Անհուն հանքը իմ գանձերի,
    Սիրտս է առատ, լեն ու ազատ.
    Ինչքան էլ որ բաշխեմ ձրի—
    Սերն անվերջ է, բարին` անհատ։

    Երկյուղ չունեմ, ահ չունեմ ես
    Գողից, չարից, չար փորձանքից,
    Աշխարհքով մին` ահա էսպես
    Շաղ եմ տալիս իմ բարձունքից։

    Ես հարուստ եմ, ես բախտավոր
    Իմ ծընընդյան պայծառ օրեն,
    Էլ աշխարհ չեմ գալու հո նոր,
    Իր տըվածն եմ տալիս իրեն։

    1918

Էջ 1 9-ից 12345 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հովհաննես Գրիգորյան
    Հեղինակ՝ Raf, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 14
    Վերջինը: 10.03.2013, 15:36
  2. Արձակ. Հովհաննես Իշխանյան
    Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl, բաժին` Ժամանակակից հայ գրականություն
    Գրառումներ: 88
    Վերջինը: 26.07.2012, 15:06
  3. Հովհաննես Շիրազ
    Հեղինակ՝ Simon, բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 36
    Վերջինը: 20.06.2012, 23:13
  4. Հովհ. Թումանյան
    Հեղինակ՝ Zhor(ARM), բաժին` Հայ գրականություն
    Գրառումներ: 1
    Վերջինը: 02.11.2010, 17:46
  5. «Հովհաննես Մկրտչի» հետևորդների կրոն
    Հեղինակ՝ wem, բաժին` Կրոն
    Գրառումներ: 12
    Վերջինը: 29.06.2010, 04:42

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •