Աթեիստ-ի խոսքերից
Ես Թումանյանից ոչ մի բան չէի հիշում (ինչպես և ամբողջ դպրոցական ծրագրից), բայց երեխաները որ փոքր էին, մի օր չգիտես խի մտքովս անցավ երեխաներին Թումանյանի հեքիաթները կարդամ քնելուց։
Ես լավ հիշում եմ, որ երեխա վախտ հազար ու մի հեքիաթ եմ կարդացել։ Բայց Թումանյանից գրածները ոչ մեկը չավարտեցի, որտև սկի մանկական չէին։
Հիշեցի, որ երեխեքը դպրոցում Թումանյան շատ են կարդում, կանչեցի, խնդրեցի իրանց հավանած ստեղծագործություները թվարկեն։
Մի նորմալ բան չկար մեջը։
Հետներն էլ մի քիչ վերլուծեցինք, իրանց էլ համոզեցի, որ օրինակ «ծիտը» շատ անասուն հեքիաթ ա, ու որ «Չարի վերջը» հեքիաթի հեղինակի կողմից մեղմ ասած սխալ տենց պերսոնաժի գոյությունը, որը սաղին ձեռ ա առնում, անպատվում, հարսանիքից հարս ա գողանում ուրիշի նվիրում, ու մեկը դրա գլուխը չի ջարդում։
Կամ նույն «Չարի վերջը», որտեղ կկի ձագերից երկուսին ուտում են, բայց երեխան երևի պտի գոհ լինի, որ վերջում աղվեսին պատժեցին։ Էն խեղճ ձագերի հերն էլ անիծած։
Երեխեքս վստահ էին, որ «էս էն տունն է»-ն էլ Թումանյանի գաղափարն ա։ Ցույց տվեցի անգլիական բնօրինակը (որն ի դեպ Կորյունն անցել էր), նոր համոզվեցին, որը ընդամենը թարգմանություն ա։
Ուզում եմ ասեմ, իմ համոզմամբ, էդ մարդը ահավոր հեքիաթասաց էր։
Կարող ա ավելի լուրջ գործերը լավն են, բայց երևի արժի երեխաներին իրա փոխարեն նորմալ գրականություն տալ։
Էջանիշներ